Hvenær ætla synir að snúast gegn feðrum sínum og dætur gegn mæðrum?

Það eru ljótu dauðans vesalingarnir þessir giljagaurar sem leyfa sér að fullyrða að stjórnarher Sýrlands hafi gert efnavopnaárás. Svona helvítis kjaftæði er ætlað almenningi heimsins til að trúa svo hann sætti sig betur við enn meiri fólkslátrun herja kristilegra, siðmenntaðra Vesturlandamanna austur þar. Og þó það sé hjákátlegt, er samt grátt og ömurlegt að heyra íslenska ólánsbesefa gjamma undir með áróðri stríðstrumparanna eins og hvolpa sem halda að þeir séu alvöru búrtíkur. Þessum gemlingum er ekki sjálfrátt. Ef Sýrlendingar hafa beitt efnavopnum á sjálfa sig eru þeir heimskari og galnari en nokkur annað þekkt fyrirbrigði á jörðinni.

Fyrir ári síðan var heimsbyggðinni tjáð að Sýrlendingar ættu í höggi við einhverja ISIS kalla sem flæddu yfir landið eins og engisprettufaraldur. Í dag minnast svo kallaðar fréttaveitur, sem eru fyrst og fremst lygaveitur, ekki á ISIS í Sýrlandi því að það félag hefir umbreyst í meðförum fréttasnatanna í sýrlenskan uppreisnarher. Í hernaðarátökum er sannleikurinn undantekningarlaust sá sem fellur fyrst og hann er margdrepinn átökin út í gegn. Morðvargar heimsins og myrkraverkaherinn eiga óðul sín á Vesturlöndum og þaðan herja þessi þrifakvikindi á afganginn af heiminum.

Hvenær ætla synir á Vesturlöndum að snúast gegn feðrum sínum og dætur gegn mæðrum og afvopna þessa gráðugu og grimmu foreldra sína?  

„Yfirvegað svar“ við efnavopnum

Farmur frá Suður Amríku á stríðstímum gæti verið eftirsóknarverður

Það lá að, að hluti farmsins hafi verið í eigu Breta. Og það var að koma frá Suður Amríku. Sennilega hefir það verið fullfermi af kókaíni til að gefa stríðsmönnunum til að gera þá hugrakkari og bardagaglaðari. Þetta hafa dólgarnir á rannsóknaskipinu ætlað að krækja í. Það bendir til að einhverjir ætli bráðum í stríð. Fáir eru baráttufúsari en hermaður, stjarfur af kókaínnautn; soleiðis náungi er tilbúinn að slátra hvurju sem er fyrir föðurlandið. Fyrir hrútasýningar blæs Sigvaldi bóndi ókjörum af kókaíni upp í nasirnar á hrútunum enda eru hrútarnir hans orðlagðir fyrir lífsfjör og höfðinglegt fas. Þó hefir brunnið við að hrútar Sigvalda bónda hafi efnt til átaka við aðra hrúta á sýningum og slasað þá.

Á eina hrútasýninguna mætti Sigvaldi bóndi með sjö stórhyrnda og vöðvastælta hrúta og varð strax ljóst að þessar skepnur voru í meira lagi upptjúnaðar, gnístu jöxlum og augnaráðið var ein alsherjar stríðsyfirlýsing. Enda voru þeir ekki fyrr komnir á mótsstað en þeir fóru að troða illsakir við hrúta af öðrum bæjum. Var þá Sigvalda bónda skipað að hemja sýningargripi sína, en það tókst með þeim ósköpum að yfirdómari sýningarinnar varð fyrir árás tveggja hrúta Sigvalda sem stönguðu hann hér um bil til dauðs. Varð þyrla Landhelgisgæslunnar sent til að sækja yfirdómarann og flytja hann þungt haldinn á sjúkrahús í Reykjavík.

Ef sú tilgáta reynist rétt, að sokkna skipið Minden sé stútfullt af kókaíni er fátt annað í stöðunni en að stjórnvöld geri út leiðangur í einkaframkvæmd til að bjarga öllu þessu stöffi af hafsbotni. Í gamla daga var kókaín kallað hressingarmeðal yfirstéttarinnar og enginn er kominn til með að segja að það sé það ekki ennþá. Það væri heldur ekki neinn smá-búhnykkur ef einkaaðilum tækist eftir útboð að ná farminum upp á yfirborðið því magnið gæti sem best dugað yfirstéttinn heilt kjörtímabil. 

Hluti farmsins var í breskri eigu

Hafa komið ljótu óorði á Laxárbakka

Það er þokkalegt framferði af lögreglunni að láta hafa sig út í að eltast við mígandi kvenfólk og gera sig að fíflum frammi fyrir spánskum fraukum og skipa þeim að elta hlandvotan pappír út um mýrar og móa. Mér kæmi ekki á óvart að það verði milliríkjamál úr þessari þvagfæraframhleypni lögreglunnar. Svo fullyrða lögregluþjónarnir upp í opið geðið á þeim spönsku, að Íslendingar mígi aldrei á gangstéttir og bílaplön á Spáni! Ekki þarf nema að vitna til hjónanna Indriða Handreðar og Máríu Borgargagns til að afsanna fullyrðingu fulltrúa íslensku valdstjórnarinnar. En þessi hjón hafi bæði tvö kastað af sér vatni á bifreiðar heimamanna, á götur þeirra, gangstéttir, port og bílastæði. Og ljóst er að Máría Borgargagn kúkaði að minnsta kosti einu sinni út um hótélglugga á Benídorm á Spáni. Því miður var konan í herberginu fyrir ofan Borgargagnið handtekin fyrir verknaðinn. Sú kona er frá Íran.

Þá er varla geðugra af lögreglunni að draga veitinga- og gististaðinn að Laxárbakka inn í þetta skammarlega hlandmál. Engum blöðum er um að fletta að henni hefir tekist að koma óorði á Laxárbakka og veitingarstörfin þar. Og vertinn þar er ekki öfundsverður að mega krafla sig fram úr þessum sóðalega óskunda. Og hvernig fór ekki með veitingastaðinn sem Brynjar Vondlyk kastaði blindfullur ríflegri handfylli af skít ínn á? Þeir fóru að kalla staðinn skíthúsið og svínastíuna þó að þetta væri fínn og virðulegur veitingastaður og það fór á hausinn og veitingamaðurinn hengdi sig af því hann gat ekki afborið skömmina.

Svo sakar varla að minast á það tímabil í lífi Kolbeins Kolbeinssonar þegar hann gerði sér að leik að míga í vínglös undir borðum í ballhúsum. Svo komu brennivínslausar og blankar unglingsskjátur og drukku óþverann úr Kolbeini, héldu í vímunni að þetta væri bjór eða koníak. Ein unglingsstúlkan fékk hlandeitrun af að drekka úr fullu glasi af svona Kolbeinsmiði og var næstum dáin. En Kolbeini var andskotans sama og hélt áfram að míga í vínglös í ballhúsum þar til hann fékk rafstuð í tillann við iðju sína; hann sprændi nefnilega framhjá glasinu því það var dimmt inni og reykjarsvæla og bunan hafnaði á rafmagnsinnstungu undir borðinu sem svaraði Kolbeini með straumi sem þaut eins og elding upp hlandelfuna og í besefann og þaðan upp í höfuð með þeim afleiðingum að Kolbeinn veltist í eldglæringum út af stólnum.

Eltust við pissublautan pappír

Varhugavert er, jafnt börnum sem fullorðnum, að þiggja far hjá ókunnugum

Eitt má frú Ingveldur eiga, þó ekki sé hún vel góð á alla hluti, en það er það, að hún bannaði Kolbeini eiginmanni sínum snemma að taka börn og unglinga upp í bíl hjá sér því hún sá af skarpskyggni sinni að hann vís til alls. Ekki er heldur vitað til að Kolbeinn hafi brotið þetta bann, og ef svo væri þá hefir það ekki komist upp. Hinsvegar var Kolbeinn gripinn við að gjægjast á glugga hjá vandalausu fólki að kvöldlagi. Það var lögreglan sem stóð hann að verki við þessa líka þokkaiðju og fór með hann heim, en þar afhentu lögregluþjónarnir frú Ingveldi hann og sögðu henni í stuttu máli hvað eiginmaður hennar hefði verið að bardúsa þá um kvöldið. Enginn veit svo sem hvað gerðist eftir að lögregluþjónarnir fóru, en daginn eftir mætti Kolbeinn til vinnu sinnar á skrifstofunni með sólgleraugu og mjög bólginn í framan og auk þess draghaltur. Hann gaf þá skýringu að hann hefði hrasað um heimilisköttinn og stungist á höfuðið niður í kjallara heima hjá sér.

Þó að svo óbjörgulega hafa farið hjá Kolbeini þetta eina kvöld var þó hvergi nærri hættur að leggjast á glugga hjá ókunnugum. Einhverju sinni varð konu einni, sem var nýstigin út úr sturtu, það til happs að líta upp í baðherbergisgluggann og sá þá trýnið á Kolbeini blasa við sér, þrútið af spenningi. Konan tók til handargagns það er hendi var næst, það var rakspíraflaska, og þeytti henni af alefli í rúðuna sem splundraðist og andlit Kolbeins hvar samstundis eins og þegar slökkt er á sjónvarpi. Hann var allur tættur í framan eftir þessa einkar fólskulegu árás og sagði frú Ingveldi að götustrákar hefðu kastað glerbrotum í sig.

En út yfir flestan þjófabálk tók þó þegar Kolbeinn hugðist skríða inn um gluggaboru á jarðhæð í ókunnugu húsi í Sogamýrinni. Hann hafði séð léttklæddri konu bregða fyrir grammi á gangi í íbúðinni. Þegar hann hafði gengið úr skugga um að konan var ein heima ákvað hann að smeygja sér inn um gluggann til að heilsa upp á frúna. Því miður tókst svo illa til þegar kom að framkvæmdinni að Kolbeinn var ekki kominn nema hálfur inn um andskotans gluggaboruna en hann sat pikkfastur, komst hvorki aftur á bak né áfram. Þetta nýtti kvenndjöfullinn í íbúðinni sér til hins ítrasta, því hún bægslaðist út með barefli og hálfmyrti þann helming af gestinu sem út stóð úr glugganum án þess hann kæmi nokkrum vörnum við. Það var hræðileg saga.

Guðni Th. skutlaði strákunum heim

Að leita undir

Það voru að vísu ekki kafarar sem gerðu tilraun til að leita undir frú Ingveldi þegar hún kom frá útlöndum hér um árið. Og þetta varð aldrei nema tilraun því að frú Ingveldur sló leitarmennina alla þrjá í rot og hélt leiðar sinnar. Daginn eftir voru þremenningarnir reknir úr starfi og kærðir fyrir gróft kynferðisleg áreiti; frú Ingveldur klagaði nefnilega þessa þorpara í ráðherrann vin sinn og hann brást hart við því frú Ingveldur á dálaglega hönk upp í bakið á honum. 

En nú er Gorgur Kristilegi Laurizt víst að byrjaður að þukla norskt rannsóknarskip að neðan, en þess háttar framferði er ósköp lítilfjörlegur og mannkyninu til takmarkaðs sóma. Raunar helgast umræddar athafnir Gorgs af grun um að áhöfn rannsóknarskipsins séu sjóræningjar sem hafi ætlað að slá eign sinni á sjóleginni trjákvoðu sem talið er að sé í lest skips nokkurs sem sökk fyrir áttatíu árum. Og ef það sannast að karlarnir á Seabed Constructor séu sjáræningja berast böndin beint að Pírötu því þeir eru með sjóræningjatákn í skjaldarmerki sínu. Í gamla daga hengdu Íslendingar sjóræningja ef þeir náðu þeim án eftirmála svo að Gorgur á ekki í neinum vandræðum með úrræði ef þarna eru sjóræningjar á ferð.

Af þessu tilefni minntisr frú Ingveldur þess í dag, að nú eru um það bil tíu ár liðin frá því Kolbeinn eiginmaður hennar kom skríðandi og illa leikinn heim að morgni dags. Þegar betur var að gáð komst frú Ingvedur að því að bóndi hennar var allur útmakaður í trjákvoðu, einkum að neðan. Eitthvert óvandað fólk hafði tekið Kolbein sér til handargagns þá um nóttina og notað ástand hans til að svívirða hann í hvívetna og meðal annars brúkaða trjákvoðu í stað smjörlíkis til að koma fram vilja sínum illum. Því miður hafa tilræðismennirnir aldrei komið í leitirnar þar eð Kolbeinn kvaðst ekki hafa borið kennsl á þá. En ef frú Ingveldur kemst á snoðir um hvurjir voru að verki er þeim skjótur bani búinn.  

Kafarar leita undir skipinu

Nú liggur allt Seltjarnarnes undir grun

Þetta kom líka fyrir á Snæfellsnesi; tvær konur gengu sem sé fram á lík af álft sem hafði líklega andast þá fyrr um morguninn því vargurinn var ekki búinn að uppgötva breytta hagi álftarinnar. Konurnar urðu að vonum óttaslegnar, en samt þó ekki svo að þær hlypu á brott án þess að reyna skylduga endurlífgun á hinni látnu. En þegar þar kom enndurlífguninni að álftin leysti vind með allmiklum hávaða tóku konurnar til fótanna, trylltar af hræðslu, og hlupu beint af augum yfir hvað er fyrir varð þar til önnur þeirra lenti utan í gaddavírsgyrðingu og slasaðist. Loks þegar menn komu á vettvang var ekkert eftir af álftinni annað en hausinn og hálsinn, en búkurinn ásamt vængjum og stéli var allt á bak og burt. Um þetta atvik hefir síðan aldrei verið minns á, sem reynst hefir auðvelt á Snæfellsnesi því þar er fólkk skikkanlegt og talfátt.

Ekki ósvipað atvik gerðist í Danmörku hér um árið. Þá fundu strákar dauðan kóng úti á víðavangi. Þetta var gestkomandi kóngur í Danaveldi og hafði tekið sér morgungöngu árla mjög. Þegar betur var að gáð kom í ljós að kóngurinn var með heljarinnar gat eftir byssukúlu á vissum stað. Þessi óvænta uppákoma þókti hið versta hneyksli og því var dánarorsök og dánarstað hins látna haldið leyndum fyrir almenningi og kóngurinn fluttur í kyrrþey til síns heimalands og síðan gein út tilkynning að hann hafi andast sætlega í rúmi sínu eftir örstutt veikindi. Strákarnir sem fundu kónginn fengu all álitlega upphæð í bankaseðlum í fundarlaun um leið og þeim var gert þaðð fullkomlega ljóst að ef þeir kjöftuðu frá þá yrðu þeir báðir tunguskornir umsvifalaust fyrir vikið.

Nú er viðbúið að andlát álftarinnar við Bakkatjörn á Seltjarnarnesi eigi eftir að valda usla meðal þjóðarinnar, fyrst búið er að hlaupa með það í blöðin og aðra fjölmiðla. Allra augu eiga eftir að beinast að Seltirningum út af þessum atburði og þeir grunaðir um morðveknað af yfirlögðu ráði. Það verður líka rifjað upp, ,,að Seltjarnarnesið er lítið og lágt og að þar lifi fáir og hugsi smátt." Til marks um lágkúrulegan hugunarhátt Seltirninga verður rifja upp að þeir kjósi að miklum meirihluta Sjálfstæðisflokkinn, sem sýni svo ekki verði um villst að íbúar þessa lágreista útnára hafa ekkert skánað síðan fraukan kom vappandi inn í Reykjavík til að skemmta Þórbergi Þórðarsyni rithöfundi og vini hans. 

(Meðfylgjandi mynd er af dæmigerðri seltanjarnessálft.)

Álft fannst dauð við Bakkatjörn

Enginn lausn á áttræðisvandamálinu í sjónmáli

Það er ekki einleikinn andskoti hvað mönnum á áttræðisaldri getur dottið í hug að aðhafast; þeir eru sem maður segir til alls vísir, útsmognir og ófyrirleitnir og síðast en ekki síst: stórhættulegir. Nú segja sumir að vandkvæðum sé bundið að koma í veg fyrir að menn komist á áttræðisaldur og forvarnarúrræði fyrir þennan þjóðfélagshóp engin. Að öllu samanlögðu er endanleg lausn á áttræðisaldursvandamálinu ekki í sjónmáli, stjórnvöld sinnislítil og blauð að taka á vandanum og samfélagið illa meðvitað um skaðræði ummrædds aldursskeiðs. Samt liggja fyrir niðurstöður bestu og færustu sérfræðinga um þjóðfélagslegt tjón af völdum fólks á áttræðisaldri.

Aldrei þókti gamli Kolbeinn Kolbeinsson vel góður, jafnvel í barnæsku sýndi hann af sér fólsku og kaldhamraðann ósveigjanleika, en þá hann varð sjötugur keyrði um þverbak. Gamli Kolbeinn er sem kunnugt er tengdafaðir frú Ingveldar þar eð Kolbeinn eignmaður hennar, skrifstofustjóri og framsóknarmaður, er sonur gama Kolbeins. Um langan aldur stýrði Kolbeinn eldri stöndugum einkafyrirtækjum og samvinnufélögum þvers og kruss og var mikill fjáraflamaður fyrir sjálfann sig. En daginn sem hann komst á áttræðisaldurinn settist hann í helgan stein, enda konan dauð og sonurinn kominn í hjónaband með einhverri snjöllustu konu landsins. Og eins og endranær var karlinn ekkert að tvítóla við hlutina, eins og sagt er, og hreiðraði um sig á dvalarheimili aldraðra og hóf þegar harðsnúin umsvif á hinni nýju bækistöð sinni.

Það voru ekki liðnir nema tíu dagar frá komu Kolbeins eldra á dvalarheimilið að þrjár starfsstúlkur voru hættar störfum og farnar að ganga til sálfræðinga og áfallahjálpara. Aðrir íbúar þessa kyrrláta samfélags fóru fljótlega að kvarta sáran undan hinum nýkomna íbúa og sögðu að það væri betra að liggja í gröfinni en að búa undir sama þaki og þetta illfygli. En gamli Kolbeinn hélt sínu striki og heldur því enn. Hann hefir barið ellimóða karla með staf sínum járnbentum og hótað að barna gömlu konurnar ef þær haldi ekki kjafti, og gömlu konurnar hafa klemmt saman lærin af flogakenndri örvæntingarskelfingu. Forstöðukvinnuna tók hann sér fyrir frillu eftir rúmlega mánaðar heimilisfesti á dvalarheimilinu og auk þess tvær hjúkrunarkonur fyrir hálf-frillur. Þá er sagt að karldjöfullinn sé andstyggilega matvandur og fleygi iðulega disknum og því sem á honum er í eldhúsfólkið með hatrömmum svívirðingum og bölvi. Og allir eru samdóma um að annað eins ómenni og fantur hafi ekki þekkst á stórheimili á Íslandi síðan Arnes Pálsson útileguþjófur var á dögum í fangelsinu við Arnarhól.

Færði 31 fasteign yfir í önnur félög

Búið að bera kennsl á skítakallinn og handtaka hann

Fyrst í stað eftir af fréttin af skítakallinum við póstkassann hafði borist eins og eldur í sinu um landið fór af stað kenning um að þessi maður væri að hefna sín. Hinsvegar vissi aunginn á hvurjum hann var að hefna sín né fyrir hvað. Þar með var þessi snjalla kenning úr sögunni, - að minnsta kosti í bili. Einhverjir gátu sér þess til að hinum dularfulla náunga hafi verið orðið mikið mál, en soleiðis málflutningi var strax vísað til föðurhúsanna sem fáránlegu vitleysisbulli. Þar með voru landsmenn orðnir uppiskroppa með tilgátur og rök og voru vel komir á veg með að gleyma skítakallinum við póstkassan fyrir fullt og allt.

En þá var það að sú glögga kona Máría Borgargagn gerði sér lítið fyrir og bar kennsl á kauða. Af sínu áunna innsæi á köllum með buxurnar á hælunum sá hún í hendi sér að þarna var kominn fornvinur hennar Jón Glámur gítarleikari, frændi Óla þ. Apakattar. Nú hefir Jón Glámur verið galinn um hríð af skynvillumeðölum af ýmsu tagi og hafði einmitt tekið inn einar fimm tegundir af þessháttar sælgæti og skolað því niður með kogara þegar hann átti leið framhjá póstkassanum alræmda. Það sér hvur maður að sá sem er nýbúinn að sporðrenna fimm sortum af hressingarstöffi ásamt með brennsluspritti er mjög líklegur til að fá heiptarlega aðkenningu í innyflin.

Þegar Máría Borgargagn hafði leyst leyndardóminn um ókennda mannin, sem öll þjóðin var þá þegar farin að hata af öllu hjarta, lét hún lögregluna vita. Og Hálfdán lögregluþjónn fann Jón Glám gítarleikara innan stundar inni á vitfirringahælinu sem hann hefir búið á upp á síðkastið. Læknarnir, hjúkrunakonunar og hinir sjúklingarnir urðu steini lostin þegar lögregluþjónn í fullum skrúða, með strípur á öxlunum og í gljáfægðum leðurstígvélum, kom askvaðandi inn um útidyrnar, óð inn ganginn og inn á setustofuna þar sem Jón Glámur sat glorulegur til augnanna og drakk kaffið sitt. Enn nú meir urðu viðstaddir hissa þegar hinn aðvífandi lögregluþjónn þreif til hins ástsæla gítarleikar og misþyrmdi honum á staðnum. Og viðstaddir voru svo agndofa þegar Hálfdán lögregluþjónn dró gítarleikarann rúmlega hálfdauðann á eftir sér á annarri löppinni út að lögreglubifreiðinni og kastaði honum þar inn eins og kartöflupoka að enginn hafði mátt í sér til að depla augunum, hvað þá meir. 

Fyrst og fremst brot á mannasiðum

Og frúin í Hamborg og jólasveinarnir komu færandi hendi

Sjáiði snigilinn, piltar, hann heir komist í péninga frúarinnar í Hamborg. Og borgar sægreifunum út í hönd með beinhörðum bánkuseðlum. Svona drengir eru ekki aðeins óhagganlegir bústólpar heldur eru þeir í ofanálag algert metfé! En samt er eitthvað gruggugt við það að bæði seljandi og kaupandi tala um Moggagarminn eins og þar fari einhvers konar hlutlaust fagrit, þegar reyndin er sú að umrætt dagblað hefur alla tíð verið málgagn auðvalds og arðræningja og Sjálfstæðisflokksins. Það hefir nefnilega alrei farið á milli mála að Mogginn einstaklega hlutdrægt dagblað í heilaþvottarstíl.

En hvað um það, þá virðist Arnalds litli vera ógurlega ríkur og það svo að óskiljanlegt verður að teljast. En þar eð vegir drotins markaðshyggjunnar og samkeppnisgeðveikinnar, Mammóns, eru með öllu órannsakanlegir þá er heppilegast að vera ekkert að kanna þær leiðir því þær enda alltaf á Tortólu eða einhverjum öðrum sambærilegum stöðum. Þið sjáið nú hvað það hefir upp úr sér að hnýsast í æðri fjármál Ólafs á Miðhrauni, Sigmundar að Hrafnabjörgum í Jökulsárhlíð eða Benza ráðherra frá Engey. Út úr þeim látum hefir ekkert annað komið en hörkurifrildi, svívirðingar og pex, nema hvað Ólafur bóndi á Miðhrauni varð að sitja í steininum í nokkra daga.

Einhver morgunblaðslæraðsta persóna sem nú er upp, frú Ingveldur, ku hafa lagt upp með að litli Arnalds væri látinn kaupa eignarhluti sægreifana í Mogganum því nú árar illa í sjávarútveginum og aldrei að vita nema föðurlandslausir glæframenn komist í þá aðstöðu einn daginn að taka af þeim kvótann og kollsteypa þeim. Frú Ingveldur hefir sem sé reiknað það út með Kolbeini eiginmanni sínum skrifstofustjóra og framsóknarmanni, að verulega hætta sé á því að innan fárra ára að hinir föðurlandslausu afkomendur írskra þræla kunni að vinna þannig kosningasigur að kollsteypa verði í stétt sægreifa, fagfjárfesta og kjölfestufjárfesta og að þessar stéttir, sem eru nauðsynlegar eins og náttúrulögmálin, fari á vergang. Enn fremur telja þau hjón víst, að þrælahyskið láti ekki við það sitja að stela einungis fiskveiðiauðlindinni frá útvegsmönnum, heldur muni þetta pakk stela ferðamönnunum af fagfjárfestunum og öllum íbúðunum af kjölfestufjárfestunum. Þá verður lítið eftir viðunanlegri borgarastétt í landinu. En þó mun keyra um þverbak, segja frú Ingveldur og Kolbeinn, þegar Morgunblaðið fellur höndur helvítis kommúnistanna og anarkistanna, eftir þær hamfarir verður ekki búandi á Íslandi, segja hin valinkunnu sæmdahjón að lokum.

Breytingar á eignarhaldi hjá Árvakri

Krefst þess að leiðinlegir menn verði teknir af dagskrá

Mikið þó djöfull er Sigmundur Davíð óintresant umræðuefni, drengsköndullinn bókstaflega ljómar fráhrindandi leiðindum; það jaðrar við að greyskarnið sé jafn leiðinlegur og Már seðlabankastjórni og Swandeesý Svavars bæði til samans og er þá mikið sagt. Af þessum sökum sé ég mig nauðbeygðan til að krefjast þess að Sigmundur Davíði Gunnlaugsson verði af dagskrá svo frekari óþrif stafi ekki af honum í ræðu og riti.

Frú Ingveldur hefir stundum látið þess getið að hún sé alfarið á móti leiðinlegu fólki, leiðilegt fólk raski alsherjarreglu og setji ljótan blett á umhverfið. Oft hefir frú Ingveldur kvartað undan eiginmanni sínum sem sé svo hvimleiður að það sé næstum frágangssök að hafa ekki fyrir löngu gengið milli bols og höfuðs á þessu óféti. Til dæmis hafi geitungsfjandi rennt sér á nauðaberan afturenda Kolbeins, þegar þau voru sinna hjónabandsskyldu sinni í svefnherberginu. Geitungurinn stakk Kolbeins svo heiftarlega að við sjálft lá að hann fengi reiðarslag og sársaukinn gerði að verkum að hann setti slíkan andskotans roknahnykk á frú Ingveldi að hún var nær köfnuð. Þegar hún náði andanum aftur urðu snögg umskipti, því hún kastaði manni sínum af baki og út á gólf og fylgdi eftir með áhlaupi sem gekk frá Kolbeini í bili.

 - Já hann Kolbeinn minn er áþján og þefjar eins og úldinn merarostur þegar hann kemur skríðandi heim eftir ógeðslegt svall með Handreðinum, Borgargagninu og Vondulyktinni, sagði frú Ingveldur og saup á kaffibollanum. - Nú eru læknavísindin víst búin að finna ráð við svona mönnum. Þeir eru lagðir í sýru og hverfa alveg. Það er góð lausn á vandamálinu. Þó er Kolbeinn alltaf vestur þegar hann kemur úr Seðlabankanum. Eftir soleiðis ferðir hefir hann álíka aðlaðandi nærveru og hópur af skálduðum ræsarottum. 

„Mr. Prime Minister...“