Í Sánkti Pétursborg hefir einlægt verðið leiðindaveður

Bölvað ekkisins óáran er þetta á þeim þarna í Sánkti Pétursborg. Þetta minnir hálfparinn á þegar íhaldið á Vesturlöndum gerði Hitler og nasistapúnganan hans út til að drepa Rússa, en þó einkum og sér í lagi Jósef Kremlarbónda. Jú, nasistasægurinn drap fullt af Rússum, ekki vantaði neitt upp á það, en Jósef gamla náðu þeir ekki. Að lokum tóks kommúnistum Kremlarbóndans að snú taflinu við og reka þýskaraskrílinn eins og vankarollur til síns heima. Og daginn sem kommúnistar frá Sovét drógu rauða fánann að hún í Berlín, stakk Hitler af og hefir ekki sést síðan svo vitað sé með vissu. Reyndar þóttust þeir í Suður Amríku hafa rekist á karlinn, endrum og sinnum, í Argentínu og Paragvæ, og hafi hann þá verið orðinn barnakennari og kennt myndlist og þýsku.

Annars er Sánkti Pétursborg leiðindasamfélag; var sögusvið Glæps og refsingar eftir Dostojevskí og, ef ég man rétt sem ég man, þá voru íslenskir bruggarar þar á ferð fyrir allnokkrum árum að undirbúa Hrunið okkar góða 2008. Að vísu rofaði til þarna meðan borgin hét Leníngrad, en svo fór allt í sama farið og þessi hráslagalegi staður varð á nýjan leik vettvangur glæpa og refsinga, einkum þó glæpa.

Þegar frú Ingveldur og Kolbeinn eiginmaður hennar dvöldu um hríð í Sánkti Pétursborg höfðu þau fjóra lífverði um sig, sem fylgdu þeim hvert fótmál. Þetta voru afar þykkir rumar, ljótir og sérlega heimskir. Daginn sem frú Ingveldur og Kolbeinn reistu burt frá Sánkti Pétursborg fundust lífverðir þeirra, allir fjórir með tölu, steindauðir niðri í kjallara hotélsins er þau gistu að. Allir vóru þeir með kúlugat milli augnanna og skornir á háls eins og gert er við griðunga í sláturhúsum. Þar ofan í kaupið hafði einhver haft fyrir því að hífa tuddamennin fjögur upp í loft á afturlöppunum. Um kveldið vóru lík fjórmenninganna horfin úr kjallaranum eftir að menn á vegum Segeis Búskatofts kjötvinnslueigenda hafðu komið við á hotélinu. Síðan hefir ekki verið á þetta mál minnst, fyrr en nú.

Önnur sprengja á annarri stöð

Hálfdán lögregluþjónn og virðingarverði heimilisfaðirinn

Það er fátt sem lögregluþjónarnir skipta sér ekki af; ekki eru þeir fyrr búnir að klaga lögreglustjórann í Reykjavík fyrir ráðherrum og umboðsmanni alþingis en þeir eru stokknir upp í sveit í skógarhögg. Sennilega er þetta skógarhögg þeirra æfing fyrir orrustuna sem þeir eiga í vændum við lögreglustjórann, ráðherrana og umboðsmanninn. Alla sína lögreglutíð hefir Hálfdán lögregluþjónn haft vel hvatta öxi á skrifstofuborðinu á lögreglustöðinni, sakborningum og vitnum til aðvörunnar. Enda er Hálfdán lögregluþjónn viðsjárverður maður, það vita þeir sem lent hafa í honum. Stuttu eftir að Hálfdán gerðist lögregluþjónn fór að örla á því að hann tæki saklausa menn fasta og loka þá inni í fangaklefa, svo og svo lengi. Þegar þessir saklausu menn sluppu út voru sumir þeirra orðnir geggjaðir og farið með þá beina leið á Klepp.

Einhverju sinni handsamaði Hálfdán, að kvöldi til, virðulega heimilisföður sem var að fara með heimilissorpið út í ruslatunnu áður enn hann færi að sofa. Þennan náunga járnaði Hálfdán á hönum og fótum og dró inn í lögreglubifreiðina. Þegar á lögreglustöðina kom fleygði Hálfdán heimilisföðurnum virðulega inn í klefa með hræðilegum bölvi og svíðvirðingum, sem voru svo harkalegar að fanganum féll allur ketill í eld. Um nóttina birtist Hálfdán fanganum og var þá ægilegur ásyndum, ber að ofan, blautur af svita, rauðþrútinn til augnanna og ángandi af vínlykt og einhverri annarri skítalykt sem fanginn hafði ekki ráðrúm til að koma fyrir sig því Hálfdán réðst umsvifalaust á hann og tók til við að berja hann og pína með einkennilegum fagbrögðum.

Það sem hinum ráðvanda heimilisföður og fanga þókti sérkennilegast við næturheimsókn Hálfdán lögregluþjóns var hinn einkennilega andardráttur hans og stunur. Löngu seinna sagði hinn virðingarverði heimilisfaðir svo frá, að hámark skelfingarinnar þessa eftirminnilegu nótt, hafi verið þegar Hálfdán virtist, eftir gríðarlegar fólskuaðfarir, fá eina geníral-allsherjarfullnæingu, seig allur samn eins og marglytta og skreið á fjórum fótum út úr fangaklefanum og lét dyrnar eftir opnar. - Það var eins og karlhelvítið hefði orðið fyrir innvortis kjarnasprengingu. Þegar fanginn komst aftur til meðvitundar eftir útreiðina sá hann út um dyrnar hvar Hálfdán lögregluþjónn lá endilangur á gólfinu og var nú orðinn nakinn niður að hnésbótum. Án þess að hugsa lagði heimilisfaðirinn á flótta úr fangelsinu en var óhægt um vik því hann var sem fyrr segir járnaður á höndum og fótum. Hann varð því að krafla sig eins og rotta fram hjá hinum þreytta lögregluþjóni, sem hraut hástöfum á gólfinu, og út í frelsið. Daginn eftir úrskurðaði Gottfreður læknir heimlisföðurinn virðingarverða fullkomlega géðbilaðan og það var Hálfdán lögregluþjónn sjálfur sem ók fyrrum fanga sínum í loftköstum, undir sírenublæstri og blikkandi ljósum, á Kleppsspítala þar sem hvítir sloppar ráku sprautunálar á kaf í brjálæðinginn og börðu hann með gúmmíhamri í hausinn ef vera mætti að það hæmi vitinu fyrir hann.  

Lögreglan réðist í skógarhögg

Endurreisnar er þörf

Ef Gunnar Smári ætlar að stofna sósíalistaflokk 1. maí næstkomandi þá verður hann fyrir það fyrsta vera algjörlega viss um að hann sé sósíalisti sjálfur og að sósíalisminn eigi sér djúpar rætur í honum. Á síðustu áratugum hefur maður mátt neyðast horfa upp á allt og marga lukkuriddara sem þóst hafa verið sósíalistar og þykjast vera það enn þann dag í dag þrátt fyrir vera það ekki. Þetta fólk hefir í undarlega stórum stíl verið kallað til ábyrgðarstarfa fyrir sósíalista enda hafa samtök þeirra koðnað niður jafnt og þétt og orðið að einhverskonar borgaralegu jukki sem allir heiðvirðir sósíalistar hafa óbeit á.

Þá þykir mér hálf skrýtið að það virðista hafa farið fram hjá Gunnari Smára, að nú þegar er starfandi sósíalískur flokkur á Íslandi, sem er Alþýðufylkingin. Alþýðufylkingin er að vísu mjög lítil, enn sem komið er, en hefur þó innan sinna vébanda vel frambærilega sósíalista, skipulag og stefnuskrá. Það liggur því beinast við, að Gunnar Smári og þessir 8 þúsund sósíalistar á feisbúkk-síðunni sem hann nefnir til sögunnar, gangi til liðs við Alþýðufylkinguna.

Að öðru leyti geri ég ekki athugasemd við sósíalískar pælingar Gunnars Smára, því þær eru virðingarverðar og eiga við gild rök að styðjast. En meira fagnaðarefni væri þó að komast að raun um að full innistæða sé fyrir þeim sósíalisma sem hann boðar. Og ef Sósíalistaflokkur Ísland verður stofnaður 1. maí næstkomandi þá er það skylda allra raunverulegra sósíalista að skoða þann flokk af sanngirni og yfirvegun sem mögulegan farveg fyrir þessa mestu mannúðarhugsjón heimsins.  

Möguleiki á sósíalistaflokki

Er svona illa komið fyrir ungfrú Reykjavík?

Jæja, svo að Bjarna Ben sýnist ungfrú Reykjavík vera nærbuxnalaus. Er eitthvað merkilegt við það að ungfrúin hafi ákveðið að frelsa blessaða pjölluna og arka þannig til fara um Austurstræti? Auðvitað ekki. Nú verður undanbragðalaust að útrýma fordómum og hætta að kynferðisgjöra alla skapaða hluti. Og til hvers ætti Reykjavík svo sem að vera í nærbuxum? Það væri þá aðeins til að fara úr þeim aftur. Það er náttúrulögmál. Þar með liggur það í hlutarins eðli, að allur þvættingur um að Reykjavík verði að gyrða sig í brók dæmir sig sjálfur og vísar sér sjálfkrafa til föðurhúsana. En ef forsætisráðherra langar til að vera ósköp fyndinn og skemmtilegur, hress og kúl, þá skal hann láta eiga sig að slá sér upp á klámkenndri og fordómafullri tvíræðni.

Já, elsku vinir, það er hart að fyrirmenni þjóðarinnar láti að því liggja að Reykjavík sé ósiðleg léttúðardrós, jafnvel allragagn. Þeir sem vega að meydómi höfuðborgarinnar vaða í villu og svíma því auðvitað er ungfrú Reykjavík ekki siðspillt kvendi sem hefir á samviskunni vafasamar ferðir niður í síðutogarana meðan þeir vóru og hétu. Þá er ekki síður vont, ef rétt er, að þeir í ráðuneytunum og á Alþingi séu þeirrar skoðunnar að allar konur í Reykjavík séu svo uppfullar af losta að þær geti ekki haldið brókunum upp um sig en séu einlægt með þær flæktar um hælana, eða séu fyrir margt löngu búnar að fleygja þeim út í skurð fyrir fullt og fast.

Frú Ingveldur hefir sett fram þá kenningu að reykvískt kvenfólk sé fremur náttúrulaust og illa artað til sálar og líkama. Þessa kenningu byggir hún á því að vinkona hennar, Sigurveig Dræsa, sem á sínum tíma var kosin ungfrú Reykjavík enda reykvíkingur í húð og hár, hafi um sína daga verið illilega kynköld og gangi dags daglega í þæfðum ullarnærbuxum. Nærhöld Sigurveigar hafi reyndar þófnað svo með árunum að þau séu ekki einungis vatns- og vindheld, heldur og skotheld eins og tíutommu þykkt stál. Í þokkabót hafi þessi sérkennilegi undirfatnaður Sigurveigar skroppið svo illilega saman með árunum að segja má með sanni að hún sé í allt of litlum nærbuxum, og það svo að búkonuholdið flæðir allstaðar og allt um kring útyfir strenginn. Það þykir frú Ingveldi ósmekklegt og hefir hótað Sigurveigu Brynjari Vondulykt ef hún leggi ekki þessa andskotans ullarflík af og fari að klæða sig eins og manneskja.  

  

Reykjavík verði að „gyrða sig í brók“

Þeir njóta þess að vera flugdólgar

Þegar þeir vinirnir Kolbeinn Kolbeinsson, Indriði Handreður, Brynjar Vondalykt og Óli Apaköttur ferðast með flugvél láta þeir aldrei hjá líða að bögga, áreyta, hrekkja og stuða aðra farþega og flugfreyjur. Jafnvel flugstjórarnir eru ekki óhultir fyrir þeim og hafa sumir þeirra mátt snýta rauðu á leiðarenda. Eitt sinn var Kolbeinn langt kominn með að toga pilsið og nærbuxurnar niður um flugfreyju í mörg þúsund feta hæð þegar flugsjórinn komð aðvífandi og hogðist leggja höndur á Kolbein. Þá stóð upp frú Ingveldur, eiginkona Kolbeins, og rétti flugstjóranum svo vel úti látið högg beint framan á trýnið að hann endasentist dauðrotaður langar leiðir fram með sætaröðunum. Svo þurfti flugvélin að sveima í tvær klukkustundir yfir flugvellinum meðan beðið var eftir því að flugstjórinn raknaði úr rotinu.

Indriði Handreður, sem kunnur er af gáskafullri gamansemi, læsti krumlu sinni um hreðjar flugþjóns nokkurs, sem neitaði að afgreiða Handreðinn um meira viský, og herti svo hrottalega að, að flugþjónninn stappaði niður fótunum á víxl, baðaði út höndunum og veinaði eins og stungið svín. Og Indriði Handreður hélt áfram að herða að hreðjum flugþjónsins þar til að leið yfir hann. Þegar flugþjónninn reis upp aftur kleip Handreðurinn í botninn á honum svo að helvítið tóks á loft. Það sem eftir lifði ferðar afgreiddi flugþjónninn Indriða um eins mikið af áfengi og homum þóknaðist. Upp úr þessu varð umræddur flugþjónn skotinn í Indriða Handreði og reyndi ítrekað að ná ástum hans.

Hinsvegar heltust þau örlög yfir Óla Apakött að flugfreyjudólgur rotaði hann yfir Atlandshafi á leið til Boston í Amríku. Apakötturinn haði gert sig líklegan til að fara með löngutöng upp undir pilsið á þessum vargi en fékk um leið þungt högg ofan á höfuðið og leið út af með það sama. Síðar sagist honum svo frá, að hann hefði verið kominn með löngutöngina langleiðina á áfangastað þegar hann missti skyndilega meðvitund og hefði vaknað eftir svo og svo langann tíma með blóðbragð í kjaftinum. Á flugvellinum í Boston hafði lögreglan handtekið hann og stungið honum inn, en kastað honum skömmu síðar út á götu og sagt honum fara til Helvítis. Í nokkrar vikur á eftir vafraði Óli Apaköttur um götur Boston, ævinlega augafullur, át upp úr sorptunnum og svaf um nætur í húsasundum eða portunum þar sem ruslatunnurnar voru geymdar. 

(Meðfylgjandi mynd var tekin af Óla Apaketti í þegar hann dvaldi í Boston)

Bögg frá farþega sem er vel í glasi

Út í Reykjavíkurtjörn í fyrramálið

Af hverju í ósköpunum ætli hann Dagur B. Eggertsson segi ekki af sér? Maðurinn hefir sannað það í fjölda ára að hann er handónýt liðleskja í öllu sem tengist stjórnmálum, en honum sjálfum virðist það hulið hvernig sem á því kann að standa. Tilgerðarlegur, snobbaður og hundleiðinlegur vafrar hann ganga Ráðhúss Reykjavíkur án þess að hafa hugmynd um hvað hann er yfirleitt að gera þar. Svona ósköpum á að mismuna út í Reykjavíkurtjörn ekki síðar en í fyrramálið. 

Þó er það svo, að Dagur þessi, er ekki einsdæmi í Ráðhúsinu. Borgarstjórn Reykjavíkur samanstendur af svo afkáralegu mannskap að leitun er á öðru eins. Meira að segja afskekktustu afdalahreppar á nítjándu öld gátu ekki státað af jafn ámátlegum hreppsnefndarmönnum og þeim er sitja í Borgarstjórn Reykjavíkur um þessar mundir. En Reykvíkingar er seinþreyttir til vandræða og víla ekki fyrir sér af ókunnum hvötum að kjósa eintóma lukkuriddara til að stjórna borginni.

Sennilega væri best að Reykvíkingar hættu að kjósa sér borgarstjórn en létu þess í stað Ólaf Ólafsson og S-hópinn, ásamt nokkrum hvítvínskrökkum úr Heimdalli undir stjórn Hannesar H. Gissurarsonar valsa með lyklavöldin að Ráðhúsinu. Það væri varla verra en að láta óvita sem ljúga blákalt að fólki að þeir séu vinstrisinnar er eru púra hægrigeltir fara með húsbóndavaldið þar á bæ.  

Ímynd kennarastarfsins í krísu

Hann Gorgur litli á sosum hvergi heima

Æ hann á sosum hvurgi heima hann Gorgur litli. Hann var sendur á vandræðabarnaheimili fyrir hrella ömmu sína og fleiri strákapör. Á Englandi er það látið heita að vandræðabarnið, sé það af fyrirfólki komið, sé á rándýrum ,,einkaskóla" þegar það er komið í vist á vandræðabarnaheimili. Á vandræðabarnaheimilinu er Gorgi litla stungið á hvurjum morgni á höfuðið ofan í tunnu fulla af jökulköldu vatni, það er til að hann vakni og sé alsgáður fram á kvöld. Hann er líka flengdur daglega og blóðgrimm kélríngarherfa lætur hann éta pöddur og ánumaðka í staðinn fyrir hádegismat. Það er mikið uppeldi að lifa á vandræðabarnaheimili á Englandi, jafnvel fyrir kóngabörn.

Það vakti nokkra furðu þegar Gorgur litli var farinn, rétt þriggja ára, að reykja vindla og brúka munntóbak. En það hvaf í skuggann fyrir því þegar hann kveikti í náttslopp langömmu sinnar, sem þó hefði ekki átt að vera tiltökumál. En þar sem langamman var í sloppnum þegar drengurinn bar eld að honum gerðu einhver fífl stórmál úr öllu saman. Og það var farið að fylgjast grannt með Gorgi. Fólki leist fremur illa á blikuna þegar Gorgur litlu fór þráfaldlega að sjást ölvaður á almannafæri og hafði upp dólgslæti eins og versti drykkjurútur í Svínastíunni. Þegar þar var komið þókti víst að hér eftir væri allra veðra von þar sem drengurinn átti leið um.

En það var þó ekki fyrr en hann beit stútungskonu í innanvert lærið að hans nánustu var nóg boðið og sendu kauða á einkarekna vandræðabarnaheimilið í Bredwickham. Konugreyið fékk drep í sárið og það varð að sníða fótinn af henni upp við mjöðm. Það kom sem sé í ljós að Gorgur litli var baneitraður eins og snákur þegar allt kom til alls. Það má vel vera að Gorgur reyni fyrir sér í óknyttum á vandræðabarnaheimilinu, en öllu soleiðis verðu mætt af fullri hörku svo sem Bretum er tamt er þeir búa sig út í orustur og stíð. Eftir að Gorgur litli gjörðist heimavanur á heimilinu í Bredwickham hafa þó tveir kvenmenn andast þar án nokkrust sérstaks fyrirvara og voru bornar til grafar frá bænhúsi hælisins. Eitt er þó víst: Hann Gorgur litli á hvurgi heima nema á vandræðabranaheimili.

Georg litli á leið í rándýran einkaskóla

Ég var barinn, mér var hrint

Svo var það henn Gjeir okkar hérna Ho - Ho - Hooordý. Aumingja kallinn. Og búið að leiða hann fyrir Landsdóm. Og fundinn sekur um eitthvað sem líkist einna helst vingulshætti. Nú rekur hann mál fyrir hinum og þessum alþjóðlegum mannréttindadómstólum til að fá því hnekkt að hann sé hirðulaus vingull. Það er víst ekki svo lítið sem þeir mannréttindadómstólunum eru búnir að hlægja að þess málarekstri. En mest hlógu þeir þegar Hooordý hótaði að fara með ærumeiðingar Landsdóms fyrir stríðsglæpadómstólinn í Haag.

Allt er þetta sorgarsaga. Og eins og hann Hooordý okkar var búinn að leggja á sig fyrir einkavæddu bankana. Hann flaug trekk í trekk vítt og vítt um veröld alla, stundum með fornkonu Samfylkingarinnar með sér, til að kunngera heimsbyggðinni að það væri skohh meir en í lagi með efnahagsmálin á Íslandi og bankakerfið okkar það langbesta og ríkasta í öllum heiminum. Nú veit hann ekki neitt um S-hópinn, Kaupþing, Framsóknarflokkinn og Fokk & Afhausun í Þýskalandi og segir bara blátt áfaram: Ég var plataður, ég var blekktur. Þessi viðbrögð okkar ástsæla Hooordýs eru svo þrungin sorg að minnir á Jósep gamla vinnumann á Fæti undir Fótarfæti þegar hann sagði, eftir að bræðurnir Jónas og Júst höfðu misþyrmt honum: Ég var barinn, mér var hrint.

Nei það er ekkert gamanmál að láta ófyrirleitnustu húskarla gömlu Framsóknarmaddömunnar leika svo herfilega á sig að maður hafnar fyrir Landsdómi. Og svo stukku þessir paurar úr landi með alla péééningana og týndu þeimm inn í skattaskjól í skattaparadísum. Og nú síðast fréttist af dáranum Degi BGL. Eggertssyni í einverju laumupukri um lóðabrask við Ólaf bónda og útvegsmann að Miðhrauni I! Þeir ætla ekki að gera það endasleppt hjá Samfylkingunni að þjónusta Hrunamenn.En Gjeir okkar hérna Hooordý mun blíva enda verðlaunaður fyrir frábær störf sín í þágu lands og þjóðar með sendiherraembætti í Washington, en þaðan er stutt í Pentagon og í Hvíta húsið til Trumps.

Gátu ekki varist blekkingunum

Fáheyrð svívirðingasúpa

Aðförinni að stórbóndanum og útvegsmanninum Ólafi Ólafssyni að Miðhrauni I. í Eyja- og Miklholtshreppi linnir ekki og er aungu líkara það eigi að traðka þennan bústólpa svo rækilega í svaðið að hann nái ekki fótanna meir, - það er að segja ef þeir ganga ekki frá honum dauðum. Þarna er náttúrlega að verki öfundin, illgirnin og íslenski heimóttarskapurinn. Í dag hafa andlegir stórsóðar og kroppinbakar skrifað hvurja langlokuna eftir aðra um Ólaf bónda í alla fjölmiðla, svo hlaðnar af svíviðingum og grimmum illviljað að varla verður við unað. Gegn þessum ófægingar- og óþverraher á Ólafur einn leik: En það er kæra öll helvítis illfyglin fyrir meinyrði og koma því drasli öllu í fangelsi upp á vatn og brauð og barsmíðar.

Á heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra hefir ríkt ringulreið síðan einhver tittur á vegum ríkisins blés til fundar fyrir hádegi og las um fáheyrða svívirðingasúpu um Ólaf bónda og skipaútgerðarmann. Kolbeinn er afar ósáttur með málflutning ríkistittsins og þykir nærri sér hoggið. Hann hefir meðal annars klifað á því að þýska bankastórveldið Fokk & Afhausun sé engin andskotans glæpakompa sem láti draga sig inn í fjárglæfratrix og blekkingar; hann hafi sjálfur fengið Fokk & Afhausun til að kaupa Búnaðarbankann í samstarfi við bestu syni íslensku þjóðarinnar og hann hafi ennfremur útvegað Ólafi kolsvarta glæsiþyrlu með eigin hendi svo hann gæti skroppi á sveitasetur sitt að Miðhrauni I. Brynjar Vondalykt, sem er óþokki, svaraði Kolbein vini sínum á þá leið, að þessi þyrluskratti hafi tilsýndar á flugi verið eins og svartur púkadjöfull með tíuþúsund fluguvængi enda hafi menn og málleysingjar lagt á flótta þegar þetta fyrirbæri sást koma fljúgandi.

Ekki batnaði málstaður Kolbeins og hans manna í S-hópnum þegar Vondalyktin fullyrti að essið í S-hópnum stæði fyrir upphafsstaf myrkrahöfðingjans, þ.e. Sathans. Þá varð Kolbeinn svo reiður að hann flaug á Vondulyktina og skellti honum í gólfið og hugðist draga fyrir barkann á honum með brauðsöginni. En áður en Kolbeini tækist að sarga hausinn af Brynjari köstuðu viðstaddir sér á Kolbein og tóks að afstýra því að hann framkvæmdi Fokk & Afhausun á Brynjari Vondulykt, þeim mæta manni. En þó að blóðsúthellingum hafi verið bægt frá í bili eru miklar viðsjár með mönnum og þarf lítið út af að bera svo friðurinn slitni því til eru þeir sem hafna friði ef ófriður er í boði 

Vísar tali um blekkingar á bug

Reiðarslag er reiðarslag og getur því ekki átt við sveitarsjóð og hreppsnefnd

Eittvað er það nú málum blandið að bæjarfélag geti fengið reiðarslag. En menn og konur geta auðveldlega fengið reiðarslag ef óheilsusamlega er að farið. Til að mynda fékk Páll heitinn aumingi reiðarslag þegar hann var að taka framhjá með læknisfrúnni og dó. Hreinlega steindrapst berrassaður í rúmi læknishjónanna. Það var víst þrifleg aðkoma fyrir læknisgarminn er hann vitjaði rúms síns síðar um daginn og úrskurða Pál heitinn látinn, en læknisfrúin á bak og burt. Nokkrum dögum eftir þennan raunarlega atburð fann lögreglan læknisfrúnna og hantók hana. Hún var dæmd fyrir hlutdeild í manndrápi af vangá og fyrir að hafa ekki tilkynnt andlát friðils síns og sýnt líki hins látna óvirðingu með því að hlaupa burt af vettvangi og fela sig fyrir réttvísinni og eiginmanni sínum. Hún afplánar nú dóm á Hólmsheiði og vanþakklát og illa þokkuð í fangelsinu.

Þá var til þess tekið á sínum tíma þegar frilla gamla Kolbeins Kolbeinssonar, föður Kolbeins skrifstofustjóra og framsóknarmanns, féll út um glugga á fjórðu hæð og hálsbrotnaði. Það var talið hafa stafað af reiðarslagi. En gamli Kolbeinn koms óhultur út því hann bráðhættulegur bragðarefur og hálli en nokkur áll. Auk þess er gamli Kolbeinn harðfenginn með afbrigðum og ekki óvanur að ryðja andstæðingum og keppinautum úr vegi á róttækan hátt, svo honum munaði ekki um að útfæra bæði reiðarslag og loftfimleika til að losna við leiðinlega frillu. Nú dvelur hann á elliheimili og er skemmst frá að segja, að frá fyrsta dvalardegi hefir þetta aldraða svín, gamli Kolbeinn Kolbeinsson, haldið dvalarheimilinu í herkví með fádæma illmensku og mannvonsku.

Af þessum dæmum geta lesendur séð að reiðarslag getur einungis átt við mannfólk við sérstakar aðstæður en alls ekki sveitarsjóð og hreppsnefnd. 

„Reiðarslag fyrir bæjarfélagið“