Þekkt dæmi um útilegumannadodo, sem fram fór án kynlífsmarkþjálfa

Það heldur það þekki sumargredduna þetta fólk, en því er nú aldeilis öfugt farið. Nú er það í þokkabót farið að stunda útilegumannakynlíf, þ.e. að það rýkur eins og bestíur upp á fjöll í þeirri von að rekast á útilegumann til að perrast með. Líklegt má telja að Eyvindur og Halla hafi haft útilegumannakynlíf um hönd, en ,,nútíma" kynferðismarkþjálfar og rúmbotnabröltarar munu aldrei kynnast slíku, jafnvel þókt þeir bögglist við að gera dodo í blautu moldarflagi upp til heiða. Og hvað ætli Eyvindur hefði hugsað hefði hann mætt kynferðislegum markþjálfara með bröndóttan víbrador upp á vasann uppi í Herðubreiðarlindum?

Það núlifandi fólk sem hefir komist næst því að lifa útilegukynlífi eru náttúrulega þau frú Ingveldur, Kolbeinn maður hennar, Máría Borgargagn og hennar Indriði Handreður, Brynjar Vondalykt, Óli Apaköttur og Sigurveig heitin Dræsa. Þau hófu sig eitt sinn upp og gengu á hálendisvegu. Skammt frá Kiðagili þókti þeim mál að minnast ,,vænsta klársins sem gefa til að vera kominn ofan í Kiðagil." Þessa minningarathöfn framkvæmdu þau með því að rífa sig öll úr buxunum og hafa sér ósæmilega á gilbarminum. Þetta þókti þeim öllum ofur þjóðlegt.

En svo hefir frú Ingveldur líka sagt frá því er hún, þá vergjörn unglingsskjáta, klöngraðist í athugunarleysi í heimsókn til frændfólks í sveitinni. Einn morguninn er hún dvaldi þar varð henni ráfað inn með sjó. Er hún kemur þangað sem kallað er Botnavík kemur til hennar framandi mannsmynd, sem minnti hana á ekkert fremur en morauðan hrút. Skiptir nú aungvum togum að þau frú Ingveldur og sá morauði hefja þegar í stað útilegukynlíf, all-fjörugt og hávært. Fuglarnir fylltust skelfingu er þeir sáu og heyrðu aðfarirnar og lögðu á fótta eins hratt og vængir leyfðu, en fáeina faðma út frá fjöruborðinu stóð selshöfuð upp úr sjóskorpunni og fylgdist æstur með atganginum í landi. Eftir þennan atburð hefir frú Ingveldur verið þess fullviss, að þarna hafi hún hitt raunverulegan útilegumann, lyktin benti til þess segir hún og fettir efrivörina dulítið. Einnig gæti komið til greina, segir hún, að þetta hafi verið fjörulalli sem kastað hafi selsham sínum og gengið á land annarlegra erinda, en selurinn sem á horfði hafi verið kona selsins. Æ, það er svo margt óskiljanlegt og undarlegt í náttúrunni.

Útilegukynlífið mikilvægt

Hin endanlega lausn nágrannavandamálsins

Á frumbýlisárunum máttu þau frú Ingveldur og Kolbeinn eiginmaður hennar láta sér nægja að hírast á fimmtu hæð í fjölbýlishúsi. Þeim líkaði ekki búsetan og líktu henni við vist í rottuholu og þar fram eftir götunum. Verst var þó að hæðinni fyrir neðan bjuggu roskin hjón, tónlistarfólk, sem iðulega drógu fram hljóðfæri sín, einkum á kveldin, og hófu fjörugt spil. Frú Ingveldur og Kolbeinn uppástóðu að hinir tónelsku nábúendur væru forfallið drykkjupakk, brennivínsskríll og öfuguggar.

Frú Ingveldur reyndi að spyrna við ónæðinu og hélt á fund hjónanna. En, nei, þau könnuðust ekki við neitt, þau ættu aungin hljómtæki af neinu tagi, ekki einusinni útvarp eða sjónvarp. Í næsta skipti þegar hljómleikar hófust fyrir neðan frú Ingveldi vóð hún sem hraðast niður og knúði dyra af fullri einurð. Sá gamli kom til dyra og glápti á frú Ingveldi eins og naut á nývirki, og spurði svo: - Get ég nokkuð gert fyrir yður frú? - Já, æpti frú Ingveldur, - þið skuluð hætta þessu gargi strax, elligar ég kem ykkur fyrir kattarnef. - Jæja, sagði sá gamli og lokaði hurðinni. Frú Ingveldur var ekki á því að gefa sig og knúði aftur dyra. Nú var það konan sem lauk upp, en karlinn hafði stillt sér upp fyrir innan með einhverskonar staur í höndunum, og skaut endanum á honum beint í andlitið á frú Ingveldi, sem missti meðvitund. Þá hún raknaði við átti hún í mestu vandræðum með að skríða upp til sín; varð oft að stoppa á leiðinni og stjörnurnar fyrir augum hennar þutu tindrandi hjá eins neistaflug frá slípirokki.

Um nóttina afréðu frú Ingveldur og Kolbeinn að taka hart á hjónunum fyrir neðan. - Nú dugar ekkert minna en hin endanlega lausn nágrannavandamálsins, sagði frú Ingveldur og strauk þéttingsfast upp millum þjóhnappa Kolbeins, en hann kvíaði upp píkuskrækjum af losta. Svo boruðu þau dulítið gat gegnum gólfplötuna niður til nágrannahjónanna þegar þau voru ekki heima. Næst þegar hljóðfærin voru gangsett brugðu frú Ingveldur og Kolbeinn við og blésu og dældu eitruðu gasi af góðum krafti niðrum gatið á gólfinu. En tónlistin hljóðnaði ekki og glumdi í eyrum frú Ingveldar og Kolbeins langt fram á nótt. En daginn eftir varð uppi fótur og fit á heimili gömlu nágrannahjónanna. Dóttir þeirra hafði komið í heimsókn og hafði hún komið að foreldrum sínum steindauðum í stofunni. Og um kvöldið, eftir að hin rosknu hjón höfðu verið borin út og farið með þau í líkhúsið, hófst enn einn tónleikurinn í fjölbýlishúsinu. Daginn eftir auglýstu frú Ingveldur og Kolbeinn íbúð sína til sölu.   

Seljendur áttu að skýra frá erfiðum nágranna

Saurskriðan mikla varð fólki að bana og olli miklu tjóni á eignum

Þær eru hættulegar þessar saurskriður, það er gömul saga og ný. Meðan Ólafur heitinn bóndi var og hét bar hann saurinn og skepnum sínum og heimilisfólki upp á allstóran stall frammi á barði hér um bil uppi í hlíð fyrir ofan bæ nágrannans. Upphaflega hafði Ólafur í hyggju að geyma kúkinn þarna um stundarsakir, en dreifa honum síðan á tún þegar tækifæri gæfist til.

Því miður var eins og þetta tækifæri til dreifingar kæmi aldrei og Ólafur bóndi hélt áfram að aka saurnum frá heimilisfólki og skepnum á hauginn uppi á barðinu. Að fimmtán árum liðnum var skítahrúgan orðin ægilega stór, eiginlega risavaxinn og var farinn að gnæfa yfir sveitina. Og hún hélt áfram að vaxa, því grasbítar Ólafs bónda héldu áfram að skíta allt hvað af tók og það gjörði heimilisfólkið líka.   

Svo var það eitt vorið, í asahláku, að stallurinn undir haugnum brast og öll ósköpin gossuðu niður brekkuna og kaffærðu fjós, hlöðu og íbúðarhús nágrannans á næsta bæ. Það var mikið tjón; allar kýrnar og kálfarnir fórust, heyið í hlöðunni eyðilagðist, og bóndinn, húsfreyjan og smalahundurinn Grani drukknuðu öll í saurskriðunni. Enginn þorði að krefja Ólaf bónda um skaðabætur, né láta hann standa á einhvern hátt ábyrgð á hruni haugsins, því hann var svo viðskotaillur og mundaði skotvopn sín að öllum vildu hafa tal af honum varðandi hið óhugnanlega slys. Það var ekki fyrr en hinn frægi hundur Ólafs bónda, Snati, hrinti honum við tækifæri með trýninu fyrir björg að réttlætið náði fram að ganga. 

Fólk í áfalli hýst á hóteli eftir aurskriðuna

Undrið skilur Dýragarðinn eftir, það er ljótt að sjá

Fyrst Brúarlandsundrið úr undanrennusöfnuði Stenngrims Johoð var svo artarlegur að lífga dulítið upp á þjóðgarðsnefnuna við Snæfellsjökul hefði hann átt að ganga lengra í þetta sinn og sneiða Dýragarðinn inn í þjóðgarðinn og láta síðan við svo búið standa.

Að eyða stórfé af sköttum almennings í að búa til bákn fáránleikans í skjóli ,,þjóðgarðs" undir Jökli er svo vitlaust að ekki það er ekki sinusinni hægt að hlæja að bölvaðri dellunni. Innan þjóðgarðsins er fátt annað en eyðimörk, leiðinlegar hraunnibbur og mosaþembur, og allt hefði þetta staðið óbreytt frá eilífð til eilífðar þó ruglaðir stjórnmálabesefar hefðu látið vera moka peningum, sem betur voru settir annars staðar, í þetta eyðimerkurdekur og þjóðgarðsóra.

Það hefir svo sem ekki farið framhjá okkur hinum, að þjóðgarðsómyndin atarna, hefir orðið snobbuðum stertimennum og harðlífiskerlingum tilefni til merkilegheita og til að auglýsa yfirstéttarónáttúru sína og lágkúru. En djöfuls óhæfa má það heita, fyrst Brúarlandsundrið var komið á vettvang, að drífa ekki í því að innlima helvískan Dýragarðinn í þjóðgarðsnefnuna kostulegu.

Stækka Snæfellsjökulsþjóðgarð

Mikil tækifæri eru fólgin í selís og hvalskyri, en tudda skal samt ekki reyna að mjólka

Sú var tíðin hér á landi að sauðir þóktu helst til fájúgraðir og nytlitlir til mjólkur. Ekki bætti úr skák, að þessar skepnur voru með öllu punglausar og gögnuðust því ekki ám um fengitímann. Aftur á móti röru sauðir í spikinu, enda var þeirra eina starf að éta og éta og voru lausir við að eyða kröftum í eltast við rollur með brókarsótt eða láta mjólka sig kvelds og morgna eins og kýr.

Nú er öldin önnur hvað sauðina varðar og er það í samræmi við þróun samfélagsins, nýfrjálshyggju hennar og péníngagefandi tækifærin, sem baula á péníngaelsknadi lágmenningarsauði úr öllum áttum og skúmaskotum. Nú er það meira að segja farið að mjólka sauðina og gjöra ís úr gumsinu, sem seldur er aldeilis illa heimskum ferðamönnum við okurprís. Sjáum til dæmis hana Önnu Máríu Sjúlls, sem hefir milkan sauð í vagninum sínum og mjólkar hann miskunnarlaust til ísgerðar. Það er mikill bíssníss og uppörvandi.

En tækifærin leynast víðar. Vel má mjólka urtur og hvalkýr og laga selís og hvalskyr úr nyt þeirra. Það má líka gjöra tilraun til að mjólka gelda karla og búa eitthvað spennandi til úr þeirra framlagi til ferðamannaþjónustunnar. Þó er rétt að taka öllum vara við að reyna að mjólka nautin, því þau eru geðstirð og lítt gefin fyrir fíflagang. Hver man ekki eftir húsfreyjunni á bænum sem fór drukkin til gegninga í fjósinu? Hún stakk fingrinum svo sannarlega í rangan þumal, og ekki svo sem nein furða því hálfgert rökkur ríkti í fjósinu. Aumingja konan fór básavillt og settist með mjólkurfötuna undir tuddann og hugðist mjólka hann. En tuddafjandinn var geðveikur af íllsku, rammt blótneyti, sem leyfði aungvum að koma fram við sig á óviðeigandi eða dónalegan hátt. Því sleit hann sig lausan af básnum er hann sá hvað verða vildi og lagði til mjaltakonunnar með hornum sínum og klossknúsaði hana til dauðs í flórnum. Eftir að konan var dauð og hann laus úr básfjötrunum, sá tuddinn sér leik á borði, því hann var mjök villtur og kynóður, og var hann því í þokkabót búinn að nauðga öllum kúnum þá að var komið. 

Selur sauðamjólkurís við Hengifoss

Mikil tækifæri framundan vegna gjörbreyttra aðstæðna

Í staðinn fyrir að færa Selfrussurum nýja brú yfrum Ölfusá væri nær að saga núverandi brú í sundur við báða enda og steypa henni í heilu lagi í djúp fljótsins í þeirri von að aldrei sjáist til hennar meir. Ef menn nenna ekki að beita sögum á brúarræksnið má vel sprengja hana í tætlur með dínimíti og aftengja lýðinn austan Ölfusár frá höfuðborgarsvæðinu. Norðlendirngar, Akureyringar og soleiðis fólk, geta sem best þotið suður Kjöl elligar Sprengisand ef þeim langar endilega að heimsækja Selfrussara og Rangæinga.

Einnig eru upp ráðagjörðir meðal dýralækna Vegargerðarinnar að taka þjóðveginn sundur neðan við  Kambabrúnir; einnig í Þrengslum; eldgosið sér um að eyða Suðurstrandarvegi. Mikið mun ríkið og þjóðfélagið græða stórar fúlgur fjár í sparnað, ef áðurnefndar hugrenningar dýralæknanna verða að veruleika. Þá er bara eftir að komast að því hvur það var sem kúkaði á gólfið í Samgönguráðuneytinu. Eitt er víst og það er það, að ekki skeit þar nautgripur, sauðpéningur, né aðrir þarfagripir. Beinast sjónir manna nú helst að húskörlum gömlu Framsóknarmaddömunnar, sem mjök eru á sveimi í Samgönguráðuneytinu um þessar mundir, öllum til tjóns.

Svo er annað alvarlegt mál í uppsiglingu: Sem sé spá vísindamanna þess efnis, að brátt snúi gosið mikli á Reykjanesi hrauntaumum sínum í útnorður og velli yfir Reykjanesbrautina á fimmtán kílómetra kafla og þar með verði ferðamannastraumurinn til landsins og frá landinu úr sögunni. Eflaust verður einhverjum létt ef Keflavíkurflugvöllur verður einangraður hólmi á Suðurnesjum þangað sem aunginn kemst nema fuglinn fljúgandi. Aðrir leggjast ugglaust fyrir, grénjandi og veinandi eins og stungnir grísir, og deyja svo drotni sínum öllum til ánægju. Það eru alltso mörg spennandi tækifæri í pípunum vegna yfirvofandi breytinga á ferðaferli innanlands og allir kjósa tækifærin, eins og einn nautheimsk frambjóðandatíta auglýsti sig með.  

Umferðaröngþveiti á Selfossi: „Nýja brú strax!“

Eitt sinn villtist Kolbeinn þegar hann ætlaði að hitta eiginkonu sína

Já, hann ætlaði að hitta eiginkonuna en villtist. Það er eins og maður hafi heyrt sona teoríu áður. Þetta kom einusinni fyrir Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknarmann. Hann hafði skroppið út á lífið eftir vinnu á skrifstofunni og allt leit sæmilega út. Þegar knæpunni var lokað ætlaði hann heim að hitta eiginkonuna en hafnaði fyrir einskæran misskilning, hafvillu og náttblindu heima hjá verulega andstyggilegum hjónum, fullum af sora og óeðli.

Í höndum þessara óféta var Kolbeinn eins og viljalaust rekald og um níuleytið morguninn eftir vörpuðu þau Kolbeini klæðlausum og innilega svívirtum og misnotuðum á dyr og sögðu honum að halda kjafti að fara til Helvítis þegar hann reyndi veikum mætti að mótmæla meðferðinni á sér og óréttlætinu. Í Bankastræti tók lögreglan Kolbein Kolbeinsson fastann og kærði hann fyrir ölvun á almannafæri, gróft blygðunarsemisbrot og ónáttúru. Reyndar nenntu lögregluprjónarnir ekki að púkka lengi upp á Kolbein og köstuðu honum út úr lögreglubifreiðinni áður en þeir komust á stöðina. En áður en þeir viku Kolbeini úr bílnum létu þeir hann fá svartan ruslapoka og sögðu honum að vefja pokanum um óþverrann á sér.

Þegar Kolbeinn komst loks heim eftir átakanlegar hremmingar gat hann gefið frú Ingveldi greinargóða lýsingu á hinum andstyggilegu hjónum sem höfðu svalað viðbjóðslegum fýsnum sínum á honum. Frú Ingveldur brá snöfurmannlega við, bað mann sinn bíða heima meðan hún færi á vettvang atburðanna og jafnaði leikinn. Nokkrum dögum síðar voru andstyggilegu hjónin borin til grafar, án þess nokkur hirti um að grennslast fyrir um banamein þeirra. Þannig hefir frú Ingveldur ætíð unnið af heilindum að þeim verkum er hún hefir tekið sér fyrir höndur, enda hafa allmörg verk hennar þakkarverð þjóðþrifaverk.  

Ætlaði að hitta eiginkonuna en villtist

Upphafa áfengisneyslu og vígaferla frú Ingveldar

Snemma beygðist krókurinn hjá frú Ingveldi því ung var hún farin að hafa í staupinu. Móðir hennar, frú Ingveldur eldri, þókti nauðsynlegt að bjóða dóttur sinni besta hugsanlegt uppeldi sem hægt var að bjóða, og gaf litlu frú Ingveldi snemma hvannarótarbrennivín út í mjólkina í pelanum og fljótlega þar á eftir rauðvín og áfengt öl. Jafnframt gjörðist sú stutta errileg með víni og lék oft jafnaldra sína grátt þegar hún var undir áhrifum.

Þrátt eindreginn vilja auðnaðist frú Ingveldi ekki að feta alveg í spor Egils Skallagrímssonar, en hann vó sitt fyrst víg sex ára gamall, sem frægt varð. Hið næsta sem frú Ingveldur komst í nálgun við Egil á Borg sex ára var þegar stóra systir jafnöldu frú Ingveldar gjörði snarpan aðsúg að henni af því frú Ingveldur hafði einelt litlu systir þeirrar stóru, hlutgert hana og barið í rassinn með naglaspýtu. Frú Ingveldur brást við aðsúgnum með því að fara heim og sækja öxi, því hún var þá þegar gagnkunnug æskuverkum Egils. Því miður fataðist frú Ingveldi höggið þegar til kom, enda aðeins sex ára, og stað þess að höggva stóru systur í hausinn og í herðar niður, hjó hún einungis af henni hægri handlegginn upp við öxl.

Síðar á ævinni hefir henni tekist að vega óþurftarskepnur og illþýði og það án þess að upp hafi komist. Til dæmis eitraði hún fyrir Arinbirni Kolbeins Kolbeinssyni, náfrænda Kolbeins Kolbeinssonar eiginmanns frú Ingveldar, á afar sannfærandi hátt. Eftir byrlunina varð Arinbjörn fyrst kolmórauður á hörund, síðan heiðgulur og loks neongrænn og drapst svo. Matreiðslumeistarinn á veitingastaðnum Humarhalinn var síðar handtekinn og dæmdur í fangelsi fyrir að hafa myrt Arinbjörn af yfirlögðu ráði og varð það mál þar með úr sögunni. Fleiri góð víg hefir frú Ingveldur vegið, sem þyka horfa til þjóðþrifa. Eitt frægasta verk hennar á vígvellinu var samt þegar hún hjó sundur lífbeinið á Vilborgu Eyjólfsdóttur. Vilborg andaðist af sárum sínum, en náði þó að skrifta áður en hún féll endanlega frá og fullyrti að það hefði verið Sigurveig gamla Dræsa sem hefði hoggið hana banahöggið í klofið, því Vilborgu lá mjök þungur hugur til Sigurveigar síðan Sigurveig hafði fíflað mann hennar, dregið hann á tálar og leitt hann út í glórulausan hórdóm. Kom frú Ingveldur ekki við sögu andláts Vilborgar meir.

Meðfylgjandi mynd að frú Ingveldi var tekin þegar hún var um það bil tveggja ára. 

Gleði og bjartsýni fram undan

Sýning á sjálfum sér

Auðvitað héldu hinar sjálfhverfu merkisfraukur ríkisstjórnarinnar opinbera sýningu á sjálfum sér í tilefni þess að öllum takmörkunum vegna kóvíðs nítjánda hefir verið aflétt. Trúlega eru þessar einkennilega sérkennilegu mannvitsbrekkur þeirrar trúar að svona sjálfssýning sé aldeilis bráðnauðsynleg í aðdraganda alþingiskosninganna sem fram eiga að fara eftir þrjá mánuði. Þetta kemur ekki á óvart: Athyglissjúkar dömur af borgarastéttinni með gelgjutendensa hafa þörf fyrir þetta.

Það hefir verið í meira lagi pínlegt að horfa upp á blaðamannafundarlæti ríkisstjórnarinnar á farsóttartímanum. Ófáir hafa fengið á tilfinningun að þar færi innantómt og hálfvitlaust fólk og ekki færri en tveir ráðherrar stjórnarinnar hafa gjörst illa sekir um stóttvarnarbrot í miðju kóvíðsfárinu. Svo kemur þetta lið fyrir alþjóð með fettum og brettum og lætur eins og það hafi bjargað landsmönnum með snarræði frá bráðum dauða. Þvílík andskotans finngálkn atarna.

Vér vonum nú enn heitar en áður, að þjóðinni auðnist kjósa þessa ríkisstjórn sýndarmennskunnar, óheiðarleikans og ómennskunnar af höndum sér í haust og kveði þar með þann draug niður sem þessi rumpulýður hefir haldið úti í fjögur ár. Því miður er ekki um auðugan garð að gresja í stjórnarandstöðunni og væri rétt af þjóðinni að kjósa hana líka burt úr mannheimum. 

Öllum takmörkunum aflétt innanlands

Hægrisinnuð boðflenna og brennuvargur til vinstri

Það er engu líkara en Katrín sé alltaf að tala yfir hausamótunum á vanvitum og einfeldningum sem ekki kunna fótum sínum forráð. Meðan Bjarniben peningaföntum banka þvælir Katrín um loftslagsmál. Ljóti nýfrjálshyggjukjaftaskúmurinn þessi óheiðarlega kona. Við eru farin að gera okkur grein fyrir að Katrín og undanrennugöglin í VG vilja að flokkurinn þeirra sé hægrisinnaður græningjaflokkur efrimillistéttarfólks, sem hefir að poletisku markmiði að sitja í ríkisstjórn út á loforð um hálendisþjógarða, sem þeim þóknast að svíkja jafnharðan eins og ekkert sé sjálfsagðara. 

Svo má líka með talsverðum rökum halda fram að eigendur VG hafi verið, kannski frá upphafi, í herferð gegn sósíalisma og stéttabaráttu; hafi einsett sér að ,,afsósíalíséra samfélagið" eins og auðvaldsbelgurinn Albert Guðmundsson kallaði það rétt áður en hann og hans kumpánar afnámu vísitölubindingu launa, en leyfðu öðrum vísitölum að vaða áfram með hroðalegum afleyðingum fyrir alþýðu landsins.

Svo vælir þetta hyski, Stenngrimur Johoð, Katrín Jakkó og Lilja Rafney undan lítilli virðingu almennings gagnvart Alþingi, og lætur sem það geri sér ekki grein fyrir því af hverju fólk hefur ógeð á þeim og kjaftablaðri þeirri, óheilindum og falsi. Frú Katrín Jakobsdóttir, áttaðu þig á, að þú ert boðflenna í stjórnmálum, brennuvargur á vinstri vængnum, og ættir umfram allt að hypja þig af sviðinu nú þegar.

„Þurfum að breyta því hvernig við hugsum“