Morgunbænir á háborgaralegu menningarheimili

Í morgun reis Kolbeinn Kolbeinsson upp við dogg í hjónrúmi sínu og glápti drykklanga stund eins og undrandi hænsnfugl á ofninn í herberginu. Svo hóf hann sig fram á rúmstokkinn, riðaði þar nokkur andartök meðan hann var að finna gólfið með iljunum. Svo fór hann að syngja, að minnsta kosti áleit hann sjálfur þetta vera söng sem upp af honum leið það í morgunkyrrðinni. Þetta var fjarska ólögulegur kveðskapur sem hann neyddi frumsamið lag upp á og röddin var rám eftir svefninn og lifnaðinn áður en hann hrökk útaf í rúmið um nóttina:

,,Búbú segir, Bubur segir, bráðum verður dínga-líng,
Borgargagnið, Borgarganið, snýst á borði heilan hring.
Hæ, hæ og hopp og hí, hún fær stöð í rassaling,
grátt ljós og garnaþyt 
og gægsnið verður sent á þing".

Svo gjörði Kolbeinn hlé á söngdagskránni og mælti af munni fram efni sem kann að hafa verið frumorkt atómljóð, nú, eða torskilin frásögn af einhverju hræðilegu. Í máli hans komu fyrir orð eins og ,,sifjaspell", ,, hlandperri", ,,lostaglámur" og ,,óþrifnaðargná". Til samans mynduðu þessi orð, og mörg fleiri að sama tagi, upprífandi hugrenningatengsl í heilabúi frú Ingveldar, sem legið hafði vakandi, full af ólund og mannvonsku. En Kolbeinn snöri sér leifturhratt aftur að söngnum og grénjaði: 

,,Handreður í hörðum slag
hafði hana undir í fyrradag.
Þá Vondalyktin væmnum brag
vældi upp á magaflag.
Borgar gagnið bjart og kvart,
buslaði með þeim fjári hart". 

Og þá sá frú Ingveldur að einskis var lengur að vænta og sókti vöndinn.

Gestir ágengir við starfsfólk tjaldsvæða

Borgarastyrjöld í Klaustri miðfótunga. Framsókn býr sig undir móttöku flóttamanna

Jú, það er skollin á borgarastyrjöld í þeim margklaustraða Miðfótungaflokki, það leynir sér. Eftir bænagjörðir og gleði á vonarhýrri brá í Klaustrinu hefir skálmöld og skeggöld tekið við og brátt munu hetjurnar skríða eins og vankaðar pöddur heit til fyrri heimkynja og lognast þar útaf, yfirbugaðir til líkams og sálar. Í dag slógust máttarstólpar Miðflokksins með berum hnefunum á mikilvægum tímamótafundi og kölluðu hverja aðra klausturdóna, klámkjafta og skítablesa; hið kristilega hugarþel klaustursins virðist hafa yfirgefið þessi átakanlegu guðslömb.

Í bardaganum í dag rak Þorsteinn Sæm soleiðis hramminn fyrir nasir Sigmundar ábóta, að hann kastaðist eins og heypoki fram á gang og Anna Kolbrún Kolbrúnarskáld hrópaði upp yfir sig í sífellu; Freyja eyja! Freyja eyja! Eyja treyja pissubleyja og stappaði niður öðum fætinum eins og geðstirð sauðkind. Það var nefnilega og sem sé fjör í klausturherbúðunum og auðséð að sá fyrrum virðulegi kastali Drotins riðar til falls.

Í Framsóknarfjósinu hefir gamla Framsóknarmaddaman gefið út skipun, þess efnis, að ráðsmaðurinn, húskarlarnir og griðkonur Fjóssins búi sig undir að taka á móti iðrandi syndurum, sem viðbúið sé að banki upp á þegar Brávallabardaganum í Miðfótungaklaustrinu lýkur með því herlega mannfalli, sem óumflýjanlega fylgir svo óvægnum hernaðarátökum. En gamla Maddaman er séð vel og útundan sér, því hún hefir einnig sett hjúum sínum fyrir að hleypa hvorki Ólávi Ísleifs né Karli Gauta ekki inn í Fjósið, ef þeir beiðast inngöngu, heldur kasta þeim beint í Fjóshauginn. Þá hefir sú gamla einnig mælt svo fyrir, að Beggó fái ekki inngöngu nema að undangenginni kynleiðréttingu, því slíkur tuddi kunni að verða til vandræða í Fjósinu ef hann fengi að valsa þar um ógeltur. 

Átök innan Miðflokks vegna uppstillinga

Fyrir alla muni notið eigin lófa

Ógn er alltaf notalegt og hugnæmt á að hlýða þegar stjórnmálabullurnar okkar fara að tala um líta í eigin þarm og skíta í lófana, því þá veit maður að allra veðra og stutt til kosninga. Allt þefjar þetta stand af lýðskrumi, vísvitandi lygum, popólísma, og rotnu hugarfari. En svona verður þetta að vera og og þetta vill fólkið og þetta er svo menningarlegt. Meira helvítis þetta er þetta! Andskotinn.

En svo var það ólán Kolbeins Kolbeinssonar. Það var andstyggð. Eitt sinn er hann vaknaði eftir að hafa dáið úr áfengiseitrun, var búið að skíta í lófann á honum. Já, það var mannasaur í lúkunum á þessum háttvísa og geðuga manni. Þegar hann hafði kastað kukknum upp á vegg þefaði hann úr lófa sínum og sagði stundarhátt: -Nohh, það er þá kvennatað, og ygldi sig og fýldi grön. Það er nefnilega svo, að ef einhver, stjórnmálaaumingi til dæmis, hefur í hyggju að spýta eða eftir atviku, skíta í lófana, þá verðu hann að brúka ekki lófa annarra manna fyrir verknaðinn.

Frú Sæland og Viðreisn eiga auðvitað að sameinast Samfylkingunni, en Samfylkingin er galopin og upp á gátt fyrir kaupskap og bralli af því tagi. Þannig gætu Sæland, Viðreisn og Samfylkingin bjargað sér frá afhroði í kosningunum í haust; væri léttara fyrir þau að ganga sameinum gegnum afhroðið og falla með sæmd. Drotin friði sál þerra. Amen.  

„Við þurfum að spýta í lófana“

Dauðastríð hafið. Orð séra Hallgríms. Kjúklingasalat og hænsnasaur.

Þá er lokaspretturinn í lífi VG trúlega hafinn. Þegar hrap af sömu stærðargráðu kemur fram í skoðanakönnun eins og hjá VG núna, er hætt við að ekkert verði við neitt ráðið og sannist nú í eitt skipti enn orð séra Hallgríms: ,,Sjá hve illan endi ódyggð og svikin fá, Júdasar líka lendi leiksbróður sínum hjá".
Já, hann kunni að koma orðum að því er hann vildi sagt hafa, hann Hallgrímur sálugi, og lýsa á viðeigandi hátt stjórnmálaklámi á tuttugustu og fyrstu öld þótt liðið sé á fjórðu öld síðan hann lést. Og aunginn vinnur sitt dauðastríð og allt það. Og það er nú það.

Hrap VG vekur að vísu aungva furðu þeirra sem fylgst hafa með íslenskri poletikk í áratugi. Mun undarlegra er dularfullt tal um fimm flokka vinstristjórn hér eftir kosningar.Fyrir það fyrsta þarf fimm vinstri flokka til að mynda fimm flokka vinstristjórn, en þeir eru ekki til hér á landi. Satt best að segja veit ég ekki um nema einn flokk, lítinn að vísu, sem gæti orðið vinstri flokkur, en það dugar ekki til ef fimm vinstriflokkakenningin á að ganga upp. Þú býrð ekki til kjúklingasalat úr kjúklinga- eða hænsnaskít, svo vitnað sé til frægra ummæla knattspyrnuþjálfara, og því síður verður heilagur maður og fullkominn skapaður úr hroka, frekju, græðgi og kynfæraóreiðu. Nei nei. Og ekki bera klerkar vorir fram merarhland í kaleik þá þeir taka sóknarbörn sín til altaris.

Í fyrrakveld var frú Ingveldur ölvuð og talaði ljótt um Katthrínu litlu og Stenngrim Johoð. Hún hélt því meðal annars fram að andskotinn hann Stenngrimur hafi mokað kolasalla út í kaffið hjá sér, en það átti að hafa gerst í helgarsamkvæmi að heimili frú Ingveldar og Kolbeins. Ennfremur kvað frú Ingveldur upp úr með að dýrðlegur Stenngrímur væri krataeðlisframsóknarkuggur, eins og Kolbeinn Kolbeinsson eiginmaður frú Ingveldar. Nærstöddum þókti að sönnu erfitt að hlýða á mál frú Ingveldar, en kinkuðu þó kolli við og við eins og í meiningarleysi. En er kom að fyrirlestri frú Ingveldar um Kattharinu og Lilju Framsóknar fór andskotans karlskepnan hann Brynjar Vondalykt að iða í stofusófanum eins og eðlunarfús rolla um fengitímann. Hvað olli framkomu Vondulyktarinnar þarna er erfitt um að segja, en þetta er nú einusinni bölvaður skítagöndull og allt það og í heilabúinu kraumar allt af ógeðslegu hugsunum, sérlega óviðeigandi og skuggalegum.  

Flókið að mynda ríkisstjórn eftir kosningar

Hinir siðlegu og óháðu fjölmiðlungar

Brutu og brutu, það er spurningin. Æ. ég held það sé best að þessir siðlegu blaða- og fréttamenn eigi þá spurningu við sjálfa sig, en umfram allt eiga þeir að velta fyrir sér hvort þér séu yfirleitt nokkuð siðlegir. Hvað með drjólann, sem ætlaði að gera út flugumann með falið segulband á fund þingmanns Sjálfstæðisflokksins til að leiða hann í gildru og helst að hafa af honum æruna ef vel tækist til? Getur verið að þessháttar blaðamaður sé heiðarlegur eða siðlegur? Sá tiltekni rannsóknablaðamaður og siðferðispostuli hefir að manni skilst verið trommaður upp sem sérlega siðvæddur og þar með fram úr hófi siðlegur fréttamaður, gott ef hann er ekki verðlaunaður og kominn í framboð hjá ótrúlega siðfáguðum stjórnmálaflokki. Forgangsspurningin í þessum efnum er hvort blaða- og fréttamaður sé raunverulega siðlegur eða siðlaus, jafnvel siðblindur. Svari hvur fyrir sig sem málið varðar.

Svo eru það blaða- og fréttamennirnir sem láta mjög af því hvað þeir eru óháðir og fjölmiðillinn þeirra gríðarlega og gífurlega óháður. Nú er það svo með fjölmiðla, að þeir eru alltaf í eigu einhverra og þeir sem starfa við þá eru bundnir í báða skó gagnvart þessum eigendum. Fyrir nú utan að hvað veslings fjölmiðlarnir og blaðamenn þeirra eru háðir péníngum og auðvaldi og oftar en ekki einhverjum stórgeggjuðum stjórnamálaflokkum í þokkabót.

Og fyrst umræðan hefir komist á þetta stig, er ekki nema sjálfsagt að minnast þess, að óheiðarlegir blaða- og fréttamenn eru skaðræði og sérdeilis óþrifnaður fyrir samfélagið. Eitt af helstu einkennum hinna merku blaða- og fréttamanna okkar, sem skreyta sig eins og jólatré með óhæði og rannsóknastörfum, er notkun þeirra á fyrirbrigðinu sem Þórbergur Þórðarson kallaði ruglandi. Vísvitandi ruglandi fjölmiðlunga, einkum varðandi umfjöllun þeirra um samfélagsmál, er nánast undantekningalaus, og er vitanlega til þess ætluð að afvegaleiða umræðuna, villa viljandi um fyrir fólki. Markmið slíkra óþokkabragða eru trúlega álitin, af þeim sem þau nota, til hagsbóta fyrir vafasaman málstað eigenda fjölmiðlanna og fyrir fjölmiðlunganna sjálfa, sem eru löngu keyptir og seldir á markaðstorgi kapítalismans, ómennskunnar og óheiðarleikans.

Hvorki Ingibjörg né Kristín Arna braut siðareglur

Sóley og Hildur munu stjórna brekkusöngnum í ár, eða hvað?

Jæja, þá er hann búinn að vera, veslings söngfuglinn atarna. Þá er ljóst að aunginn verður forsöngvari á þjóðhátíðinni í Eyjum og allt fellur þar í kaldakol. Samkvæmt skjali frá hópi kvenna er eitthvað verulega bogið við Veðurguðinn og skjal undirritað af frú Soleyu Tomm Fýlí Romm Bomm Bomm og ungfrú Lillíendalh er ekkert til að gjöra grín að, það skuluð þér vita. Hvernig Veðurguðinn hefir borið sig að til að verðskulda yfirlýsingu frá jafn veleðla konum fylgir ekki með, en það hlýtur að hafa verið eitthvað mjög óguðlegt.

En vanda Vestmannaeyinga er þó mestur. Hver skal nú leiða brekkusöng? Ási í Bæ og Oddgeir farnir til feðra sinna og Árni Johnsen orðinn svo rámur að ekkert kemur lengur upp úr honum annað en gaddavírsurg og ankannanlegar skríkjur á vissum atkvæðum. Robbó Marsjalli er ekki lengur gjaldgengur þar eð hann er genginn í VG og Páll Magnússon er útlægur gjör frá Eyjum eftir að hafa klofið trúarsöfnuðinn Sjálfstæðisflokk Vestmannaeyja. Sennilega er Eyjamönnum allar bjargir bannaðar að þessu sinni og þeir verða bara að láta sér nægja að öskra hvurjir upp í aðra í brekkunni um verslunarmannahelgina ásmat því að eta reykta skógarþresti og þúfutittlinga með öllum brennivínsvaðlinum.

En hver er þessi samfélagsriðill sem það kallar ,,TikTok"? Það væri gaman að vita. Ætli það sé ekki eitthvað skylt dodo og soleiðis? Best gætum vér trúað því. Og hvað með frú Soley Tomm og Lillíjendalh? Geta þær ekki öskrað yfir brekkuna og Eyjafuglana sem í henni verða? Það höldum vér. Það væri skohh rétt mátulegt á bévaða furtana í Versmannaeyjum; þá uppskæru þeir virkilega eins og þeir hafa til sáð. Fjandinn hafi það.

„Fyrstu viðbrögð ógleði og sjokk“

Þekkt dæmi um útilegumannadodo, sem fram fór án kynlífsmarkþjálfa

Það heldur það þekki sumargredduna þetta fólk, en því er nú aldeilis öfugt farið. Nú er það í þokkabót farið að stunda útilegumannakynlíf, þ.e. að það rýkur eins og bestíur upp á fjöll í þeirri von að rekast á útilegumann til að perrast með. Líklegt má telja að Eyvindur og Halla hafi haft útilegumannakynlíf um hönd, en ,,nútíma" kynferðismarkþjálfar og rúmbotnabröltarar munu aldrei kynnast slíku, jafnvel þókt þeir bögglist við að gera dodo í blautu moldarflagi upp til heiða. Og hvað ætli Eyvindur hefði hugsað hefði hann mætt kynferðislegum markþjálfara með bröndóttan víbrador upp á vasann uppi í Herðubreiðarlindum?

Það núlifandi fólk sem hefir komist næst því að lifa útilegukynlífi eru náttúrulega þau frú Ingveldur, Kolbeinn maður hennar, Máría Borgargagn og hennar Indriði Handreður, Brynjar Vondalykt, Óli Apaköttur og Sigurveig heitin Dræsa. Þau hófu sig eitt sinn upp og gengu á hálendisvegu. Skammt frá Kiðagili þókti þeim mál að minnast ,,vænsta klársins sem gefa til að vera kominn ofan í Kiðagil." Þessa minningarathöfn framkvæmdu þau með því að rífa sig öll úr buxunum og hafa sér ósæmilega á gilbarminum. Þetta þókti þeim öllum ofur þjóðlegt.

En svo hefir frú Ingveldur líka sagt frá því er hún, þá vergjörn unglingsskjáta, klöngraðist í athugunarleysi í heimsókn til frændfólks í sveitinni. Einn morguninn er hún dvaldi þar varð henni ráfað inn með sjó. Er hún kemur þangað sem kallað er Botnavík kemur til hennar framandi mannsmynd, sem minnti hana á ekkert fremur en morauðan hrút. Skiptir nú aungvum togum að þau frú Ingveldur og sá morauði hefja þegar í stað útilegukynlíf, all-fjörugt og hávært. Fuglarnir fylltust skelfingu er þeir sáu og heyrðu aðfarirnar og lögðu á fótta eins hratt og vængir leyfðu, en fáeina faðma út frá fjöruborðinu stóð selshöfuð upp úr sjóskorpunni og fylgdist æstur með atganginum í landi. Eftir þennan atburð hefir frú Ingveldur verið þess fullviss, að þarna hafi hún hitt raunverulegan útilegumann, lyktin benti til þess segir hún og fettir efrivörina dulítið. Einnig gæti komið til greina, segir hún, að þetta hafi verið fjörulalli sem kastað hafi selsham sínum og gengið á land annarlegra erinda, en selurinn sem á horfði hafi verið kona selsins. Æ, það er svo margt óskiljanlegt og undarlegt í náttúrunni.

Útilegukynlífið mikilvægt

Hin endanlega lausn nágrannavandamálsins

Á frumbýlisárunum máttu þau frú Ingveldur og Kolbeinn eiginmaður hennar láta sér nægja að hírast á fimmtu hæð í fjölbýlishúsi. Þeim líkaði ekki búsetan og líktu henni við vist í rottuholu og þar fram eftir götunum. Verst var þó að hæðinni fyrir neðan bjuggu roskin hjón, tónlistarfólk, sem iðulega drógu fram hljóðfæri sín, einkum á kveldin, og hófu fjörugt spil. Frú Ingveldur og Kolbeinn uppástóðu að hinir tónelsku nábúendur væru forfallið drykkjupakk, brennivínsskríll og öfuguggar.

Frú Ingveldur reyndi að spyrna við ónæðinu og hélt á fund hjónanna. En, nei, þau könnuðust ekki við neitt, þau ættu aungin hljómtæki af neinu tagi, ekki einusinni útvarp eða sjónvarp. Í næsta skipti þegar hljómleikar hófust fyrir neðan frú Ingveldi vóð hún sem hraðast niður og knúði dyra af fullri einurð. Sá gamli kom til dyra og glápti á frú Ingveldi eins og naut á nývirki, og spurði svo: - Get ég nokkuð gert fyrir yður frú? - Já, æpti frú Ingveldur, - þið skuluð hætta þessu gargi strax, elligar ég kem ykkur fyrir kattarnef. - Jæja, sagði sá gamli og lokaði hurðinni. Frú Ingveldur var ekki á því að gefa sig og knúði aftur dyra. Nú var það konan sem lauk upp, en karlinn hafði stillt sér upp fyrir innan með einhverskonar staur í höndunum, og skaut endanum á honum beint í andlitið á frú Ingveldi, sem missti meðvitund. Þá hún raknaði við átti hún í mestu vandræðum með að skríða upp til sín; varð oft að stoppa á leiðinni og stjörnurnar fyrir augum hennar þutu tindrandi hjá eins neistaflug frá slípirokki.

Um nóttina afréðu frú Ingveldur og Kolbeinn að taka hart á hjónunum fyrir neðan. - Nú dugar ekkert minna en hin endanlega lausn nágrannavandamálsins, sagði frú Ingveldur og strauk þéttingsfast upp millum þjóhnappa Kolbeins, en hann kvíaði upp píkuskrækjum af losta. Svo boruðu þau dulítið gat gegnum gólfplötuna niður til nágrannahjónanna þegar þau voru ekki heima. Næst þegar hljóðfærin voru gangsett brugðu frú Ingveldur og Kolbeinn við og blésu og dældu eitruðu gasi af góðum krafti niðrum gatið á gólfinu. En tónlistin hljóðnaði ekki og glumdi í eyrum frú Ingveldar og Kolbeins langt fram á nótt. En daginn eftir varð uppi fótur og fit á heimili gömlu nágrannahjónanna. Dóttir þeirra hafði komið í heimsókn og hafði hún komið að foreldrum sínum steindauðum í stofunni. Og um kvöldið, eftir að hin rosknu hjón höfðu verið borin út og farið með þau í líkhúsið, hófst enn einn tónleikurinn í fjölbýlishúsinu. Daginn eftir auglýstu frú Ingveldur og Kolbeinn íbúð sína til sölu.   

Seljendur áttu að skýra frá erfiðum nágranna

Saurskriðan mikla varð fólki að bana og olli miklu tjóni á eignum

Þær eru hættulegar þessar saurskriður, það er gömul saga og ný. Meðan Ólafur heitinn bóndi var og hét bar hann saurinn og skepnum sínum og heimilisfólki upp á allstóran stall frammi á barði hér um bil uppi í hlíð fyrir ofan bæ nágrannans. Upphaflega hafði Ólafur í hyggju að geyma kúkinn þarna um stundarsakir, en dreifa honum síðan á tún þegar tækifæri gæfist til.

Því miður var eins og þetta tækifæri til dreifingar kæmi aldrei og Ólafur bóndi hélt áfram að aka saurnum frá heimilisfólki og skepnum á hauginn uppi á barðinu. Að fimmtán árum liðnum var skítahrúgan orðin ægilega stór, eiginlega risavaxinn og var farinn að gnæfa yfir sveitina. Og hún hélt áfram að vaxa, því grasbítar Ólafs bónda héldu áfram að skíta allt hvað af tók og það gjörði heimilisfólkið líka.   

Svo var það eitt vorið, í asahláku, að stallurinn undir haugnum brast og öll ósköpin gossuðu niður brekkuna og kaffærðu fjós, hlöðu og íbúðarhús nágrannans á næsta bæ. Það var mikið tjón; allar kýrnar og kálfarnir fórust, heyið í hlöðunni eyðilagðist, og bóndinn, húsfreyjan og smalahundurinn Grani drukknuðu öll í saurskriðunni. Enginn þorði að krefja Ólaf bónda um skaðabætur, né láta hann standa á einhvern hátt ábyrgð á hruni haugsins, því hann var svo viðskotaillur og mundaði skotvopn sín að öllum vildu hafa tal af honum varðandi hið óhugnanlega slys. Það var ekki fyrr en hinn frægi hundur Ólafs bónda, Snati, hrinti honum við tækifæri með trýninu fyrir björg að réttlætið náði fram að ganga. 

Fólk í áfalli hýst á hóteli eftir aurskriðuna

Undrið skilur Dýragarðinn eftir, það er ljótt að sjá

Fyrst Brúarlandsundrið úr undanrennusöfnuði Stenngrims Johoð var svo artarlegur að lífga dulítið upp á þjóðgarðsnefnuna við Snæfellsjökul hefði hann átt að ganga lengra í þetta sinn og sneiða Dýragarðinn inn í þjóðgarðinn og láta síðan við svo búið standa.

Að eyða stórfé af sköttum almennings í að búa til bákn fáránleikans í skjóli ,,þjóðgarðs" undir Jökli er svo vitlaust að ekki það er ekki sinusinni hægt að hlæja að bölvaðri dellunni. Innan þjóðgarðsins er fátt annað en eyðimörk, leiðinlegar hraunnibbur og mosaþembur, og allt hefði þetta staðið óbreytt frá eilífð til eilífðar þó ruglaðir stjórnmálabesefar hefðu látið vera moka peningum, sem betur voru settir annars staðar, í þetta eyðimerkurdekur og þjóðgarðsóra.

Það hefir svo sem ekki farið framhjá okkur hinum, að þjóðgarðsómyndin atarna, hefir orðið snobbuðum stertimennum og harðlífiskerlingum tilefni til merkilegheita og til að auglýsa yfirstéttarónáttúru sína og lágkúru. En djöfuls óhæfa má það heita, fyrst Brúarlandsundrið var komið á vettvang, að drífa ekki í því að innlima helvískan Dýragarðinn í þjóðgarðsnefnuna kostulegu.

Stækka Snæfellsjökulsþjóðgarð