Það verður stríð, þó svo það kosti dulítið mannfall. Meira segi ég ekki

Þetta var mikill fundur hjá Katrínu og hún við að bugast, trúlega eftir einhver hrottaleg átök innan ríkisstjórnarinnar rétt á undan. Ég man eftir einum álíka fundi áður, þar sem nýfrjálshyggjutelpurnar, Áslaug Arna og fröken Reykfjörð, voru sviðinu til að þjóðin gæti dáðst að þeim. Í þetta sinn var engin Áslaug Arna og engin fröken Reykfjörð, sem bendir til þess að allt sé í fári innan ríkisstjórnarinnar og þá ekki síður innan Sjálfstæðisflokksins. Fjarvera þessara tveggja heiðurstelpna var æpandi á fundinum á meðan Katrín barðist við að tafsa sig áfram með leikrænum ræðubrögðum sem hún hefir eflaust lært af systrum sínum í Valhöll.

Og þó svo ríkisstjórnin ætli að loka hinu og þessu þá komst hún að landamærunum á Keflavíkurflugvelli, þangað leyfðu frelsishetjur Sjálfstæðisflokksins að ríkisstjórninni ekki að komast. Á vellinum skal hafa rými fyrir kórónaveiruna að komast inn í landið, það ku víst vera hagsmunamál fyrir ferðaþjónustuna, hagvöxtinn og frelsið. 

Síðastliðið föstudagskveld sáum vér frú Sæland tæta dómsmálaráðherra í sig vegna kostulegrar linkindar þeirrar síðarnefndu í sóttvarnarmálum. Og þótt Áslaug Arna reyndi sitt ýtrasta til að glotta hæðnislega að frú Sæland eins og hún væri mjög hátt yfir hana hafin, þá smá-breyttist það hæðnisglott hægt og bítandi, eftir því sem leið á þáttinn, í vandræðalega ólundargrettu. Af þessu má ráða, að Áslaug Arna, fröken Reykfjörð, frú Andersen og fleiri alkunnar frelsishetjur og heljarmenni Sjálfstæðisflokksins ætla sér í stríð við sóttvarnarlækni, landlækni, heilbrigðisráðherra - og það verður heilagt stríð fyrir því að galopna landið fyrir flökkurum og flækingshundum þó svo það kosti kóvíð á kóvíð ofan ásamt tilheyrandi stórkostlegu mannfalli. 

Tíu manna fjöldatakmörkun frá miðnætti

Kvittur um að Kári sé kominn langleiðina í framboð

Náttúrulega líst Kára ekki á blikuna, enda ekkert á að lítast; í stað þess að viðhafa strangar sóttvarnir og bann við flækingum og flækingi, er bara oppna meir og meir, þar til helmingur landsmanna verður kominn undir græna torfu í vor. Hinsvegar lítur þannig út, að Sjálfstæðisflokksmönnum er langhættast við að sálast úr kóvíðnum og því má segja að þeir hyggi á markvissa sjálfstortímingu. Um síðustu helgi komst kvittur á loft þess efnis að fyrrnefndur Kári væri kominn langleiðina í framboð fyrir Sósíalistaflokk Íslands; fyrsta sætið í Reykjavík suður ku frátekið fyrir hann. Þegar Kári verður kominn á þing mega nú pissudúkkurnar fyrst fara að biðja fyrir sér og fara með hvítvínsbænina áður en þær fara að sofa og biðja Frelsarann um að setja Kára í gapastokk og geyma hann í honum fyrst um sinn.

Þá er annað geðugt fyrirheit í uppsiglinu, en það er uppreisn jaðarhópanna á Hvammstanga. Þaðan berast köll og hróp um byltingu. Þessi hryllingur er þegar farinn að breiðast út meðal jaðarhópa annarsstaðar, þar á meðal á Borðeyri, Skagaströnd, Blönduósi og merkilegt nokk á Seltjarnarnesi. Og þegar tekið er með í reikninginn, að nú til dags er enginn maður með mönnum nema hann sé jaðarsettur og í jaðarhópi. Jaðrarar vóru illa og lágt metnir hér fyrrum, þeir vóru, eins og segir í ljóði þjóðskáldsins: ,,Hann var í jötu lagður lágt er reykir nú á hymmnum hátt". Það er sem sé allra verða von á þessari viðsjárverðu tíð, eldgos, drepsótt í mörgum afbrigðum, kreppa, okur, fjárkláði og höfuðsótt.

En um garpinn Indriða Handreð sungu þeir þeir Kolbeinn og Vondalyktin: ,,Hann er með lortinn í lúkonum hjá leðruðu Sathans púkonum þeir ætla ekki að standa í að strjúkonum og stinga honum inn hjá búkonum". Þetta er að vísu hryllilegur kveðskapur, orktur af sálsjúkri eiginkonu Handreðsins, en frumlegur er hann að vissu leyti en tæplega þó. Svo er verið að vinna í því að jaðarsetja Miðflokkinn og gengur sú vinna býsna vel; Miðfótungarnir taka vel við jöðrununni og standa vonir til að þeir verði fullgildur jaðarhópur með áfallastreituröskun undir pilsfaldi gömlu Framsóknarmaddömunnar um það bil sem framboðsfrestur rennur út fyrir kosningarnar í haust. 

Heppin ef ekki skellur á ný bylgja

Hún hefir auðvitað verið mjög utangátta í kóvíðsferlinu

Katrín, sögð forsætisráðherra, hefir auðvitað verið mjög utangátta í öllu kóvíðsferlinu frá upphafi. Helst hefir hún þó sveiflast með freka og gráðuga draslinu, sem alla daga öskrar eins og viðþolslaus naut á afléttingu sóttvarna. Það þarf varla að fara í grafgötur með að Katrín Jakobsdóttir er að minnsta kosti orðin eins hægrisinnuð og Bjarniben, frú Andersen og Stjáni Júlíusson. Í samhygð hennar með þeim freku og gráðugu í kóvíðsmálunum endurspeglast bjarmi af ómenguðum trumpisma. Hafi einhver samt sem áður enn efasemdir um að hægrisótt Katrínar sé raunveruleg, þá skal þeim hinum sama bent á myndir af henni með glugghrossum stríðsfélagsins NATO.

Það er ekki lengra síðan en síðastliðið föstudagskveld, að frú Inga Sæland tók tók dómsmálahnátuna í ríkisstjórn Katrínar á kné sér í Ríkissjónvarpinu og hýddi hana stórhýðingu fyrir afglapahátt og þjónustuþægni við hina freku og gráðugu, en þeirri stuttu eru að vísu þessháttar veikleikar eðlislægir. Hnátunni varð það á í sjónvarpsviðtalinu við frú Sæland og reyna að brúka kjaft og því fór sem fór. Og þó Katrín segi í dag, ,,að full ástæða sé að taka stöðuna í kóvíðnum alvarlega, er slíkt hræsnishjal með öllu marklaust, því í fyrramálið er eins víst að forsætisráðherra verði farin að vinna á laun fyrir þá freku og ríku í að slaka á sóttvarnartakmörkunum með einhverjum skítugum bellibrögðum, sem venjulegu fólki og alþýðu manna er andstyggð.

Nú er ekkert sem heitir fyrir íslensku þjóðina annað en að láta sverfa til stáls gegn gjörvallri stjórnmálastéttinni og geri sér þann greiða að reka hana af höndum sér. Í augnablikinu eru einungis tveir stjórnmálaflokkar sem eru á vetur setjandi, Flokkur fólksins og Sósíalistaflokkur Íslands. Flokkur fólksins þarf að vísu að losa sig við ódráttinn Magnús Þór Hafsteinsson af fóðrum til að verða kosningarhæfur og Gunnari Smára liggur lífið við að vanda sig við val á framboðslista Sósíalistaflokksins fyrir kosningarnar, því að fjöld lukkuriddara og loddara sækjast eftir, með flærðarbrosi á vör, að komast þar í efstu sæti og með öllu óvíst að Smárinn sjái við þeim rumpulýð.  

Full ástæða til að taka stöðuna alvarlega

Með fullfermi af kókópuffsi í belgnum

Þær láta ekki deigan síga þessa helgina gelgjutelpurnar í ríkisstjórninni. Með fullfermi af kókópuffsi í belgnum slömpuðust þær gegnum skólakerfið, útúrsnobbaður og andlegi þroskinn eftir því. Það er til dæmis augljóst að fraukelsið, sem Bjarniben og strákarnir plöntuðu í dómsmálaráðuneytið fyrir hönd allra Sjálfstæðisflokksmanna í landinu, hefir ekki komist af leikskólastiginu og fyrir henni er upphefðin einungis leikur og leikaraskapur, þyrluflug og fíflagangur. Það er ekki nema von að fullorðnir menn í þingflokki Sjálfstæðisflokksins séu sárreiðir og móðgaðir yfir að gengið var framhjá þeim þegar Bjarniben úthlutaði barninu dómsmálaráðuneytinu.

Í forsætisráðuneytinu hoppar annað endemi um gólfið og klappar saman loppunum, glærum af notkunarleysi, og emjar um krúttlegt gos. Krúttaralegt framferði af þessu tagi í forsætisráðuneytinu fellur afskaplega vel í kramið hjá borgarastéttinni, því borgarastéttinni líkar vel við skoðanadaufa og hugsjónalausa loddara úr öðrum flokkum en Sjálfstæðisflokknum, einkum flokkum sem hafa svikið allt og alla í kringum sig. En í öllum skúmaskotum Sjálfstæðisflokksins er hlegið að Katrínu Jakobsdóttur og hún, Stenngrimur og undanrennukjúklingarnir höfð að efni í allskyns skítabrandara og óvirðulegt flím.

Ekki viljum vér núlifandi Íslendingar samt trúa því að vér séum dæmdir til, samkvæmt einhverju yfirskilvitlegu lögmáli, að sitja undir slímulegri setu kókópuffsbelgja í ráðuneytunum og á Alþingi. Þessi ósköp, sem vér stöndum vanmáttug andspænis, eru skammarleg fyrir land og þjóð og vér því skyldug til að varpa þeim af oss. Óskastaðan væri uppreisn innan allra stjórnmálaflokkanna gegn kókópuffskrúttum, loddurum, lítt þroskuðum gelgjubörnum, rétttrúnaðargrilluföngurum og þessu liði mokað út eins og sorpi úr ruslakompu. Því miður fyrir oss hin, verður víst ekkert af útræstingum í skítakamesum stjórnmálaflokkanna, að minnsta kosti ekki í bráð, því veldur þaulæfður óheiðarleikinn, sem stjórnamálaflokkarnir leggja meiri áherslu á en nokkuð annað.    

Varasamt þótt það sé „kannski krúttlegt“

Klappstýrur í kóvíðsham. Í annað sinn braut önnur þeirra tveggja metra regluna

Auðvitað gleðjast litlar klappstýrur auðvaldsskálkanna í Sjálfstæðisflokknum hinum grí-gríðarlega árangir í stjórnvisku, þegar þær telja að þær séu að búnar opna á erlenda ferðalanga og flækinga inn í landið. Það er ekki heldur við því að búast að stjórnmálaskörungar Sjálfstæðisflokksins hafi úthald til að standa af sér heimsfaraldur þegar peningageðsjúkir auðvaldspervertar berja stanslaust á bakhlutann á þeim með góli, frekjugrenji og norskum exit-töktum. Nú rétt áðan voru Áslaug Arna og sú með langa nafnið að gaspra á facebook af sinni alkunnu snilld um það góðverk að fórna ef til vill fáeinum íslenskum landeyðum á altari Mammons fyrir fáeina aura í vasa auðvaldsklepranna sem eru orðnir örvita af péníngafráhvörfum.

Og mikið var nú ánægjulegt að sjá þessar vösku klappstýrur, Áslaugu og jómfrú Reykfjörð, virða tveggja metra regluna að vettugi, samanklesstar fyrir framan tölvumyndavélina, sem bar hróður þeirra jafnóðum út á öldur facebókar. Þetta er víst ekki nema í annað sinn sem ráðherrann Reykfjörð gefur þjóðinni löngutöng beint í andlitið varðandi tveggja metra kóðvíðsregluna. En svo er kennt í Sjálfstæðisflokknum, að þeir sem eitthvað eiga undir sér i þeim flokki eigi allt, megi allt, og viti allt fyrir fáfróðan og nautheimskan lýðinn. Umrædd kennsla hefir virkað vel á yfirstétt Sjálfstæðisflokksins, svo sem sjá má ýmsum mönnum og konum þessa sérkennilega flokks og þeim málefnum sem eru þeim kær.

Í gærkveldi lenti Áslaug Arna í voðalegum hremmingum, sannkallaðri mannraun, sem hefði átt henni að kenningu verða. Hún varð sem sé fyrir þeirri sorg, að bálgrimm flagðkona réðist að henni með ónotamunnsöfnuði og virðingarleysi. Þessi uppákoma mar mjög lík því þegar refur, melrakki, ræðst á hálffiðraðan hænuunga og rífur hann í sig. Umræddur atburður átti sér stað í Kastljósi Ríkisútvarpsins þar sem vonda flagðkonan og hvítvínsráðherra Sjálfstæðisflokksins, hún Áslaug Arna, tókust á um túrista með kóvíðsvottorð, fölsuð og ófölsuð. Til að byrja með horfði ráðherrann á flagðið með óduldu hæðnisglotti, sem átt að gefa okkur til kynna ráðherrann væri ekki smeykur við eina illa lágstéttarkerlingu. En fljótt skipuðust veður í lofti og frú Sæland, af lágu standi og lögblind, tók veslings hvítvínsdömuna soleiðis í gegn að ekki stóð steinn yfir steini í þvaðri ráðherrans, sem farinn var að leka hvítvíni þegar þáttastjórnandinn tók í taumana og batt enda á þáttinn. Þá var Áslaug Arna svo yfirbuguð að flokkssystkini hennar á Ríkisútvarpinu máttu kalla á fagfólk til að veita þeirri stuttu áfallahjálp.  

Engu fórnað fyrir aðra bylgju

Hálfdán stjórnaði húsleitunum og í þeim fannst margt óvænt

Af og til rýkur lögreglan upp eins og naðra og verður inn til fólks og snýr þar öllu á hvolf. Í morgun var Hálfdáni Varðstjóra og hans mönnum sigað út í húsleitir á höfuðborgarsvæðinu og vóðu þeir sem ein graðneyti inn í íbúðir hjá missaklausum borgurum. Hálfdán og þeir gengu hreint til verks, undir hinu fræga áróðursslagorði Sjálfstæðisflokksins, ,,göngum hreint til verks". Í einni íbúðinni fór húsmóðirin að gráta við komu varðsveitarinnar, en það háttarlag konunnar fór um of í taugarnar á Varðstjórnum og hann þreif til kerlu, lagði hana á kné sér og flengdi hana þar til hún hætti að grenja. Í annarri íbúð rak Hálfdán Varðstjóri húsráðanda á ranann vegna óviðeigandi athugasemdar hans um innrás varðsveitarinnar.

Í þriðju íbúðinni fundu lögreglumennirnir alþingismann, jakkafataklæddan skúnk í óræðu ástandi. Hálfdán spurði spurði hranalega hvurn djöfulinn hann væri að þvælast í þessum stað og svaraði alþingismaðurinn því til að hann hefði bara komið hér við til að fá sér molasopa áður en hann færi í þingið. Hálfdán Varðstjóri afréð undir eins að handtaka alþingismanninn og lét menn sína leggja hann í járn og bera hann út í lögreglubifreið. Í sömu íbúð fundu þeir einnig sérkennilegar töflur og duft í stauk sem stóð á eldhúsborðinu. Svo rifu þeir allt innanhúss sem hægt var að rífa og fóru með beittar ísaxir á þvottavélina, steikarofninn og uppþvottamaskínuna. Rafmagnstöflunni í forstofunni gjörðu þeir sömu skil, en þá fór rafmagnið af íbúðinni og raunar allri götunni og næstu götu við. Sá er hjó rafurtöfluna fékk yfir sig eldglæringar og rafstraum í sig og lagðist við það í gólfið.

Í fjórðu íbúðinni fann Hálfdán Varðstjóri óvænt berrassaðan kaupsýslumann uppi í rúmi hjá húsmóðurinni, en bóndi konunnar var víðsfjarri, farinn í vinnuna að sögn. Þessi óþverrahjú lét Hálfdán fara með beint á lögreglustöðina og læsa þau inni, klæðalaus og hágrátandi. Í þessu húsi gjörði Hálfdán upptæk allrahanda kyndug kynferðisverkfæri í miklu magni, smyglbrennivín og og sjö byssur, riffla haglara og eina skammbyssu, sem eigandinn hafði auðsjáanlega notað til að aflífa hundtík, því litmynd af því atviki hékk í ramma uppi á vegg í búrinu. Í þessari matvælageymslu fannst líka dós af vítissóda og salmíakspíritus og þókti þá Hálfdáni bera vel í veiði því nú væri hann líklegast búinn að upplýsa hver framið hefði eiturmorðin frægu, sem lögreglan hafði gefist upp við fyrir þremur árum. Alls voru sextán manns handteknir og haldlaðgir í aðgerð Hálfdáns Varðstjóra í morgun, en nóg um það að sinni.    

Fjórir handteknir og húsleit á sex stöðum

Snilldarhugmyndin um heilsuvöruna ,,Merarsmér"

Frú Ingveldur og Kolbeinn eiginmaður hennar fengu fyrir nokkrum árum þá snilldarhugmynd að halda mylkar konur, mjalta þær og búa til úr mjólkinni afurð sem þau settu á neytendamarkað undir nafninu ,,Merarsmér". Þau ráðlögðu kaupendum að smyrja Merarsmérinu ofan á hrökkbrauð og éta það með kaffi eða tevatni. Í annan stað gjörðu þau fádæma dýrmæt smyrsl úr Merarsmérinu. Smyrslin voru seld í túpum og kostaði tuttugu gramma túpa um það bil eitthundraðþúsund krónur, per/stukk og voru brúkuð til að auka fólki náttúru.

Til að byrja með gekk allt vel og Merarsmérið rokseldis, hvort heldur var til viðbits á brauð eða í lostavekjandi túpum. Svo gerðist sá fáheyrði en heldur sorglegi atburður, að þrjár persónur kvöddu þennan heim skyndilega eftir að hafa neytt Merarsmérs úr túpu. Þá komu vísindamenn til skjalanna og felldu þann úrskurð að Merarsmér þeirra hjóna væri eitrað. Í millitíðinni milli andláta hinna þriggja og niðurstöðu vísindamanna dóu allt að fimm manns drottni sínum af Merarsmérinu, en vel á fjórða tug misstu vitið fyrir fullt og allt.

Þegar staðan var orðin eins ískyggileg og að ofan greinir, framleiðsla þeirra hjóna stöðvuð. En í stað þess að setja frú Ingveldi og Kolbein í gæsluvarðhald handtóku Hálfdán Varðstjóri og hans sveit kerlingarnar sem gengt höfðu stöðu mjólkurpenings og stungu þeim inn. Þjófélagslegrar stöðu sinna vegna kom aldrei til álita að ákæra hjónin, en þau létu framleiðslufyrirtæki sitt fara viðstöðulaust á hausinn og hvarf þar stór milljonaskuld við bankann og lífeyrissjóðina upp til hymmna og mun aldreigi sjást meir í þessum heimi eða öðrum. Mjólkurkonurnar sitja eflaust inni enn í dag og verður ekki sleppt lausum í bráð.    

Mjólkar hestana sína oft á dag

Drengurinn með Drjólann

Allt er þetta gott og blessað, nema hvað ég kannaðist lítillega við piltkorn sem kastaði upp við upphaf hverrar viku. Um þennan nemanda var orkt af ekki minni manni en skólaskáldinu:

Drengurinn með drjólann,
drullaðist í skólann.
Þar sat hann timbraður og tærður,
talsvert illur og ærður.
Drengurinn með drjólann
dró loks eld í skólann.
Mjög drakk mjöð úr flösku
meðan skólinn brann til ösku.

Í dag kunna sveinar, haldnir ógleði í skóla, ekki til verka. Þeir sitja sljóir og titrandi til vikuloka, þá gubba þeir á gólfið. Fyrir skömmu varð að fá vörubíl með opinn pall til að keyra útældum skólabörnum í brott frá sólanum, því kennararnir þoldu ekki uppsölufýluna og voru reiðir. Og ekki ætla ég að þreyta lesendur með því að segja söguna af barnaskólatelpunni, sem kom stundum hífuð skólann og með bokku í skólatöskunni. Hún var kölluð Berta Bokka því faðir hennar hét Friðbert, en sjálf heitir skjóðan Jórunn Hk. Friðbertsdóttir.

Að lokum leggjum vér til að skólabarnaforeldrin við hinn baneitraða Fossvogsskóla fari um næst helgi að dæmi ,,Drengsins með Drjólann", eða viði að sér kraftgóðu sprengiefni og láti það um að svipta hinum baneitraða skóla um koll. Það var sem vér segjum: farsæll endir á hvimleiðu vandamáli. 

Kastaði upp í lok hverrar viku

Þá gaspra þeir ögn í lýðskrumsskyni

Hræddur er ég um að péníngalæknarnir kippi sér lítið upp við dulítinn grásöng lítilfjörlegra undanrennuunga úr hænsnakofa Stenngrims Johoð. Þeir vita sem er, sérgreinahetjurnar pénígaóðu, að garmar á borð við Proppa VG eru engi bógar til eins eða neins, liðónýtir og ómótaðir til alls. Ef sérgreinalæknir með höfuðið fullt af péníngahugsunum mundi mæta Proppa litla á götu mundi hann bara grípa í stélið á honum og kasta honum af hendi eitthvert langt út í buskann.

Og þó Proppi og önnur smámenni í VG séu að derra sig og ýlfra og ískra í lágum hljóðum núna, meina þeir ekkert með því, en af því það eru að koma kosningar finnst undanrennuungunum rétt að sýna örlítinn lit, þókt undanrennulitur sé, og gaspra ögn í lýðskrumsskyni til að varna því að verða ekki kosnir burt af þingi með stélfjaðrirnar milla lappanna. En auðvitað á að kjósa VG út af kortinu í haust, því þeir hafa sýnt sinn innri mann og hvað í þeim býr. Við viljum ekki slíkar hlandkollur undir fölsku flaggi inn á Alþingi meir.

En það verður að taka á peningasjúku auðlæknunum með tveimur hörðum hrútshornum. Það getur varla gengið í okkar samfélagi að slík óútreiknanleg fól fái að vaða hér uppi, mun verri en nokkur sjúkdómur sem þeir þykjast geta læknað fyrir morð fjár. Og ef þessir karlar fá ekki þær upphæðir fjár sem þeir vilja úr sameiginlegum sjóðum landsmanna eða bara beint úr vasa hins veika, mega hinir fársjúku öreigar bara drepast heima hjá sér eins og sárasjúkar rottur í holu.

Um ólögmæta hótun að ræða

Hann mun tipla eins og snyrtur og balsameraður skrokkur inn kirkjugólfið

Þá hyllir undir fallegt brúkaup á Höfuðbólinu. Það verður hugnæmt þegar Bergþór okkar, Beggó á Klaustri, tiplar eins og snyrtur og balsameraður skrokkur inn kirkjugólfið með brúðarmeyjarnar Gunnar Braga og Sigmund Davíð hangandi í taglinu á sér. Og brúðurin, Jésús minn góður Gvöð, svo ómótstæðileg í Heimdallsstuttbuxum og með brúðarslör framleitt í veiðarfæraverksmiðju Namibíu. Eitt brúðkaup getur ekki orðið hátíðlegra. Og Albertínu, Lilju og bæjarstjóranum í Vestmannaeyjum er auðvitað boðið, og það þrátt fyrir að farið sé að falla verulega á þann hrjáða bæjarstjóra. Frjálshyggjuklerkurinn Hjálmar ku eiga að gefa verðandi brúhjón saman með nokkrum laglegum tilvitnunum í ólánssnatann Milton Friedman. Svo verður Klaustursálmurinn sunginn.

Brúðkaupsveislan verður haldin í Valhöllu og þar verður passlegur nautsskrokkur, steiktur og gljáandi, liggjandi í passlegri hæð á langborði. Svo verður dansað. Með fyrirhuguðu brúkaupi verður innganga Miðfótunga í Sjálfstæðisflokkinn innsigluð og munu þeir hverfa hljóðlega til sæta í Valhöllu, rétt eins og annar frægur flokkur gjörði skömmu fyrir miðja síðustu öld. Verður þá lokið einni af fleiri aðgerðum í poletiskri hagræðingu. Það verður seint talinn héraðsbrestur þókt Miðfótungar deyi Mammóni sínum inn í Sjálfstæðisflokkinn.

Það þóktu og nokkur tíðindi þegar frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður gengu í heilagt hjónaband. Um langa tíð hefir frú Ingveldur verið í langinnsta hring raunverulegra ráðamanna í Valhöllu og Sjálfstæðisflokknum yfirleitt, en Kolbeinn sérlegur ráðsmaður og yfir skuggabaldraráðuneyti gömlu Framsóknarmaddömunnar. Þau voru gefin saman á hægri bakka Framsóknarfjóshaugsins af þeim síra Baldvini og séra Atgeiri p. Fjallabakssen. Veislan fór fram á urðinni fyrir neðan Valhöllu, sem þá var í byggingu og lauk henni með þjóðlegum slagsmálum eins og þau gerðust best í réttunum í gamla daga.  

Bergþór Ólason og Laufey Rún eru nýtt par