Reiðhjólastuldir fyrr og nú

Svo það er þá horfið, týnt, tröllum gefið. Það hlaut að enda með þessu. Vel man, ég þá ég var sjódrengur á síldarskipi í Norðursjó, öll reiðhjólin sem voru í Hirtshals á Danmörku í þá daga. Oft kom fyrir að piltur og piltur, sem hafði farið á knæpuna en nennti ekki að skakklappast fótgangandi um borð, tók sér næsta reiðhjól traustataki og þaut í einum rykk niður á bryggju, kastaði hjólinu langt út í höfn, og skreið um borð. Það gat líka verið bráðhættulegt að vera Íslendingur, og vera að flækjast einn að kveldlagi um götur þar í Hirtshals, því danskir ofstopamenn lágu hvarvetna í leyni og slógu Íslendinginn í rot, formálalaust, ef þeir komust í færi.

Eina ferð man ég undurgóða frá Álaborg til Hirtshals. Það var komið undir morgun og piltarnir ölmóðir og þráðu að komast um borð í skip sitt til hvíldar. Þeir tóku leigubíl og var stefnan sett á Hirtshals. Þegar þangað kom báðu þeir leigubifreiðarstjórann að nema staðar fyrir ofan Hirtshalskrána, þeir ættu þar erindi og kæmu fljótt aftur. En í stað þess að sinna viðskiptum á kránni, óðu piltarnir, vel upp aldir og skikkanlegir, gegnum húsið og út að neðanverðu þar sem þeir slógu eign sinni á reiðhjól er það stóðu og hjóluðu niður að skipshlið. Vitanlega stungu þeir hjólhestunum niður í höfnina millum skips og bryggju. Og þannig fór um sjóferð þá. Leigubifreiðarstjórinn fékk sem sé ekki krónu fyrir ferðina frá Álaborg og reiðhjólamennirnir sáu hjólhestana sína aldrei meir. En Hirtshals kro var ágætur staður í þá daga. Það held ég nú.

Með þessu er ég ekki að segja að drukknir og þreyttir útlendir piltar hafi stolið hjóli Lífar og þakkað fyrir sig með að kasta því í Reykjavíkurhöfn. Öðru nær. Allt eins gæti verið að neftóbaksklístraður bóndadurgur ofan úr sveit hafi átt leið um, ágirnst hjólið Lífjar og stolið því eins og marghertur og reyndur sauðaþjófur frá átjándu öld. Svo gæti sem best verið að ræninginn sé nútímakvenmaður, svona álíka og Líf, sem talið hefir að henni vantaði aðeins eitt upp á útlit sitt, en það væri að líða eins og hundraðogeinnmussa um göturnar á góðu reiðhjóli, sem hún hefði því miður ekki efni á að kaupa sér í augnablikinu. Vér ráðleggjum að Líf, þeim tvíellefta stjórnmálaskörungi í hundrað og einum að fá sér dráttarvél til að brúka sem fararskjóta á borgarstjórnarfundi, en þessháttar tæki mundi ein blönk lopamussa og hussumkussa aldrei getað stolið. 

Hjól Lífar horfið

Hann saung frægan dúett inn á plötu með frú Ingveldi

Hann kvað vera óttalegur tralli hann Helgi. Svo söng hann eitt sinn frægan dúett inn á plötu með frú Ingveldi, mig minnir hann heiti ,,Í kartöflugarðinum heima" og varð fádæma vinsæll hér heima, í Færeyjum og í Norður Noregi. Eflaust muna færri efir númerinu sem frú Ingveldur grenjaði inn á plötu kringum 1970; sá andskoti var bannaður í opinberum flutningi í Ríkisútvarpinu af onum Jóni eitnum Þórarinssyni tómskáldi og tómlistarstjóra.

En það sem verra var í sambandi við frumraun frú Ingveldar á tónlistarsviðinu var að óskiljanlegt fólk gjörði sér lítið fyrir og stal upplaginu af plötunni og brenndi þær allar á báli eins og gjört var við galdrakarla og nornir í gamla daga. Höfundur lags og ljóðs hefir með öllu glatast, hvernig sem á því stendur, og frú Ingveldur sjálf, ráðsett sem hún er orðin, verður þögul sem gröfin ef á þetta málegni er minnst í hennar návist.

Úr ljóðinu frú Ingveldar hafa því miður að eins geymst tvær ljóðlínur, annað allt er glatað og aunginn maður þykist muna neitt. Þessar tvær ljóðlínur eru í þokkabót þannig að vaxtarlagi að vart er við hæfi að birta þær opinberlega. Og þó - þetta eru nú einusinni ómetanleg menningarverðmæti. Með leyfi hljóða línurnar einhvernvegin á þessa leið: ,,Svo ryðjumst við inn í rottugeymsluna og rotum og kremjum þær til sprengs - en uppi á loftinu liggur læragná með færin sín blá, af kulda og vosbúð, en kynæðið lifir í loftinu á loftinu undir loftinu og ..." Eftir þetta óx ljóðið af öfgum og ofsa of endaði að sögn með fullnægingu. Já, það er heldur munur á listinni þá og helvítis ruslinu sem okkur er boðið upp á í dag og enginn hefir rænu né manndóm í sér að banna og brenna.  

Tónleikar Helga Björns í beinni

Bruðl, óráðsía, svall - og súpa soðin að Þingvöllum

Bölvað ekkisins bruðlið alltaf þarna á Þingvöllum. Nú ætla þessir óráðsíugemsar, Þingvallanefnd eð hvað það nú heitir, að fylla allt af kömrum þarna, eins og ekki sé nógu gott fyrir þessa fáu flækinga sem villast að Þingvöllum að skíta í Öxará eða bara beint í Þingvallavatn. Fyrst hægt var að drekkja kvensniptum í Öxará í gamla daga geta landshornasirklar og landafjandar gert sér að góðu að kukka í bölvaðan lækinn.

Einstaka sinnum hafa þau góðu sæmdarhjón farið í útileguleiðangur til Þingvalla og einatt haft með sér gott föruneyti. Fyrir um fjéregtíu árum fóru þau ásamt Brynjari Vondulykt, Indriða Handreði, Máríu Borgargagni, Óla Apaketti á stuttbuxunum og Sigurveigu heitinn Dræsu, sem þá var í fullu fjöri, fótgangandi úr Reykjavík austur til hins forna þingstaðar, hvar Jónas nokkur vildi endurreisa Alþingi á nítjándu öld. Þau fóru fótgangandi og lá leiðin um Mosfellssveit og upp Mosfellsdal. Að Gljúfrasteini áðu þau í bifreiðastæði skáldsins, lyftu pyttlum og pelum og sungu ,,Öxar við ána" af slíkri raust að skáldið rauk upp með andfælum og rak komumenn eins og sauðfé úr túni og beitti á þau rakka sínum blóðgrimmum. Upp á Mosfellsheiði hreppti ferðaflokkurinn svartaþoku og villtist út og austur heiðina í tvo sólarhringa, en þá birti til.

Á Þingvelli komu frú Ingveldur og þau hin að kveldi dags og slógu upp tjöldum. Þegar því var lokið hófst eins og hendi væri veifað upp stórdrykkja og voru drukkin minni þeirra fornkappa, sem hópnum rak minni til að uppi hefðu verið. Þá búið var að drekka í minning allra þeirra Grettira, Gláma og Njála upp aftur og aftur, ruddust Kolbeinn og Indriði Handreður eins og graðneyti inn í tjald tveggja franskra hjóna og gjörðu sér þar dátt við heimafólk, en Vondalyktin hafði komið sér fyrir hjá alræmdu allragagni, sem fyrir slysni lá við í tjaldi á völlunum. Hinsvegar leituðu frú Ingveldur og Borgargagnið ásta hjá Óla Apaketti, en komust brátt að raun um að lítið gagn var af þeim pilti til hvílubragða og slógu hann því í rot og drógu hann buxnalausan úr tjaldi og lögðu til á árbakkanum. Um morguninn færði Kolbeinn frú Ingveldi nærbuxur beggja franshjónanna og bauð henni að sjóða af þeim súpu, sem hún og gjörði og hafði út í fáeinar gulrætur og hnefafylli hrísgrjóna. Var súpan etin í hádeginu og gjörður góður rómur að. 

Ný gönguleið í hjarta þinghelginnar

Nei, þau munu aldrei styggja samherja sína

Auðvitað vill dýralæknirinn á vegadeildinni ekki styggja eigendur ryðjárnahrúgunnar, sem telst vera flóabáturinn Baldur í dag. Það er nefnilega versti dónaskapur sem til að hnýta í þá drengi eða finna að við þá, hvað þá leyfa sér að rifta samningum við þá bögubósa. Og á bak við dýralækninn í Vegagerðinni er kvakar annar dýralæknir undir með hinum fyrri, það er ófagurt spangól. 

Og þó svo ryðstampurinn, sem kallaður er Baldur og á að vera flóabátur og ferja,  hefði rekið upp í fjöru með manni og mús í fyrradag í norðaustanbrælunni, þá hefði ekki hvarflað að vegagerðardýralæknunum að segja samningi ríkisins við skipafélagið upp, því þetta eru ábyrgir dýralæknar og samherjavinir. En í hlöðunni við Framsóknarfjósið klúkir gamla Framsóknarmaddaman í heybælinu og hefir ofan af fyrir sér með að bölva hinu og þessu í sand og ösku meðfram því hún sötrar af ákavítisflöskunni sinni. Jafnvel þessi fjörgamla kerlingarskrukka vill ekki segja upp samningi um Breiðafjarðarsiglingar því hún hræðist að þá verði kveikt í hlöðunni og Fjósinu og hún brennd inni eins og rotta.

Nei nei nei, ríkið ætlar ekki að kaupa nýja ferju og reka hana á sama hátt og siðaðir menn mundu gera. Sjálfstæðismenn þurfa nefnilega svigrúm til að misnota fjármuni ríkisins, bruðla með þá og kasta þeim út í veður og vind. Og þó uppi sé munnsöfnuður um að nauðsynlegt sé að aðskilja ríki og Sjálfstæðisflokkinn mun gamla Framsóknarmaddaman og Logi Vindbelgur á Samfylkingunni koma í veg fyrir þessháttar bras á snyrtilegan hátt, því fyrst og síðast eru þau samherjar samherja sinna og bræðralag þeirra í kapítalismanum við Sjálfstæðisflokkinn er haldið órjúfanlega saman með ósýnilegum reipum og vírum.

   

„Ekki fyrsta val að segja samningnum upp“

Þá hefir þeim tekist að buga ljúfling allra sannra samherja

Þarna sjáiði hvað þið eruð búnir að gera, bölvaðir ódámarnir ykkar. Nú hafa orð ykkar, andstyggilega ljót og óþverraleg, gert það að verkum að einn okkar bestu Íslands sona er orðin svo sálarmyrtur eftir aðsúg ykkar að honum að honum hafa nú fallist höndur og hyggst draga sig frá lífsstarfinu, sem var honum svo kært. Já, bölvuðu lítilmennin atarna, ykkar verður minnst í Helvíti þann dag sem okkar kæri samherji hrökklast frá kjötkatlinum í hinsta sinn.

Hinsvegar er það alveg hárrétt hjá Kristjáni okkar, að þetta er komið gott af hans hálfu í poletikinni. Honum hefir tekist sem sönnum samherja einum er lagið, að standa dyggan vörð um hagsmuni samherjanna í kvótamálunum og auðlindaskattinum. Meðal annars sýndi hann sinn fagra innri mann þegar hann hringdi einn morguninn, næstum því upp úr þurru, í aðalsamherjann og spurði hann hvernig honum liði. Þessi fallega hringing sýndi þjóðinni hversu ljúft hans hjartalag er og hve sönn samhygð hans er með raunverulegum samherjum. Enda sagði forsætisráðherra við þetta tækifæri, að hann Stjáni væri með gullhjarta.

En nú er komið að leiðarlokum: Vondir menn og enn verri konur hafa hrakið Stjána af leið og má segja að hann komist ekki lengra, sitji fastur ofan í skurði, samherjaskurði. Í dag hrærast hjörtu vor til samúðar og meðaumkunar með Stjána, enda erum vér öll samherjar hans þegar öllu er á botninn hvolft. Þó er huggun harmi gegn, að enn hefir óþjóðalýðnum ekki tekist að buga sjálfstæðishetjuna Bjarnaben, og Gölle a. er enn að öllu leyti ódauður, sem og hnáturnar sem þamba hvítvín, éta humar og öskra eins og naut af frjálshyggjukvölum. En humar er óþverramatur og eiginlega ekki matur, því kvikindið humar lifir á því að éta hræ. Vér skulum samt þrauka gegnum sorgarferlið sem að oss er rétt og heita því að hefna Stjána bónda og ryðjast með vopn á höndur andskotum hans og óvildarskepnum.

Kristján Þór fer ekki fram

Sértrúarsöfnuðurinn Vantrú byggir kirkju

Það hefir ekki legið í láginni að sértrúarsöfnuðurinn Vantrú hyggur á framkvæmdir. Það stendur sem sé til af þeirra hálfu að byggja sér kirkju, boðlegt musteri, þar sem Vantrúarsöfnuðurinn getur legið á bæn allan sólarhringinn og velt sér hvurt innan um annað eins og umlandi svín og nautgripir. Þá hefir söfnuðurinn komið sér upp klerki, afar vantrúuðum náunga, sem hefir unnið sér til frægðar að berjast á móti draugagagangi og staðhæfa á mannamótum að aungvir draugar séu til. Á einu mannamótinu fóru viðstaddir með kauða og lögðu hann á grúfu yfir mátulega háan, jarðfastan stein og hýddu hann þar með borðtennisspaða þar til báðir þjóhnappar hans ljómuðu eins og tvær eldrauar sólir..

Kirkja Vantrúar verður með fjóra turna; einn fyrir Jón Krukk, annan fyrir Jón Hrak, hinn þriðja fyrir Saura-Gísla og hinn fjórða fyrir Pokurinn. Þegar musterið verður risið mun musterishöfðinginn taka menn til altaris og láta þá bergja á sakarmenntum Vantrúar, Coka Cola og Abelsíni frá Ölgerð Egils Skallagrímssonar meðan kórinn syngur: ,,Andrés var þar utan gátta eftir að allir fóru að hátta." Að lokum verða sungnir sálmar um Pokurinn og þá pilta.

Fram að þessu hefir Vantrú, eins og alþjóð veit, haldið vakningarsamkomur sínar undir berum himni úti á víðavangi eða yfirgefnum fjárhúsum eða hænsnakofum í eyðihreppum. Þetta er óheppilegt fyrirkomulag og hafa ýmsir Vantrúarmeðlimir fengið lungnabólgu af helgihaldinu í kuldatíð en aðrir króknað á leiðinni heim. Því miður kom það fyrir að einn hinna ólánssömu sem króknað hafði eftir Vantrúarmessu á Rútstúni gerði sér lítið fyrir og gekk aftur og birtist söfnuðinum sem afturganga, en Vantrúarpaurar trúa alls ekki á draugagang. Þó máttu þeir leggja á flótta frá hálfkaraðri helgistund, sem þeir héldu í gamalli skreiðarskemmu suðrá Miðnesi, því draugurinn reið þar húsum svo ofboðslega að Vantrúarbersekir urðu drulluhræddir og tóku til fótanna og hlupu hvur í sína áttina út í buskann.

Nýtt ákvæði muni réttlæta fjárútlát til kirkjunnar

Hrunfémínístinn og hinn skrifandi kveldúlfur af borgarastéttinni munu leiðast hönd í hönd

Um kostulega aðgerð sem þessa er gjarnan sagt að nú leiði haltur blindan, en tilsýndar er þessháttar athöfn oftar en ekki afar hláleg, svo ekki sé meira sagt. Það er svo sem ekkert nýtt að Samfylkingin noti þetta bragð þegar sullað er saman framboðslistum þar á bæ. Þetta er háskólagenginn efrimillistéttarflokkur með hryggskekkju til hægri og lítt við alþýðuskap.

Til skýringar er vert að geta þess að fyrir síðustu kosningar komu krataeðlisfræðingar Samfylkingarinnar sér saman um að fá sér skrifandi mann af einni göfugustu ætt borgarastéttarinnar til að fara í framboð i Suðvesturkjördæmi. Nú, þetta gekk eftir og pilturinn af göfugu borgarastéttarættinni settist á þing og hefir nú setið þar á fjórða ár og nýtur þess að fólk fái að sjá hvað hann er virðulegur og settlegur þar sem hann situr í þinginu og snyrtir á sér neglurnar, sem hann kallar alltaf með sjálfum sér ,,nöglurnar". 

En nú þykir krataeðlissérfræðingum Samfylkingarinnar að ekki sé nóg að gert og því hafa þeir fært hinn skrifandi son borgarastéttarinnar niður um eitt sæti á framboðslistanum fyrir næstu kosningar til rýma fyrir sönnum og óvefengjanlegum efrimillistéttarfémínísta, sem auk ógurlegra háskólagráða, er fyrrum ekta hrunstjórnarráðherra. Með þessu móti hefur sérfræðingunum í krataeðlinu tekist að búa til framboðslista sem lítur út eins og hjárænulegur trúður á sirkuspalli. Hin upplýsta stétt gáfumanna og gáfukvenna í nærsveitum Reykjavíkur mun eflaust taka þessum frumlega framboðslista fagnandi og keppast við að kjósa hann þegar þar að kemur og tryggja hrunfémínístanum og kveldúlfinum af háaðlinum glæsilega kosningu til Alþingis.

Guðmundur Andri víkur fyrir Þórunni

Hafið mín ráð og fáið ykkur nefnd saurfræðinga í stað teymis sérfræðinga

Í þessu tilfelli dugar teymi sérfræðinga sorglega stutt, - satt að segja mundi þessháttar apparat vera vita gagnslaust og raunar hlægilegt að láta sér þetta þvílíka fásinnu í hug. Skárra væri að kalla til saurfræðinga, sem hafa sérhæft sig í skít, myglu og graftarvilpum. Saurfræðingarnir mundu taka Fossvogsskólann og mylja hann mélinu smærra um leið og þeir hefðu farið eina reisu um skólann. Og vei þeim kennara, eða kennurum, sem ekki væru komnir úr húsi þegar saurfræðingarnir mundi setja í gang.

Saurfræðingafélagið var eitt sinn kallað í sumarbústað valdamikils auðmanns til skrafs og ráðagerða, því rotþróin við bústaðinn var orðin óróleg og farin að blása óþverrafnyk inn í verelsin. Saurfræðingarnir var hinsvegar vart komnir á staðinn þegar þeir voru farnir að troða sprengjum hér og hvar um sumarbústað auðmannsins og í rotþrónna sjálfa smokruðu þeir sprengiefni sem svaraði tveimur öflugum tundurduflum. Svo sprengdu saurfræðingarnir og vandamálið með rotþrónna við sumarhöll auðmannsins var endanlega úr sögunni.

Svo var það frystihússtjórinn sem var orðinn dauðleiður á frystihúsinu sínu. Hann fékk teymi saurfræðinga til liðs við sig. Hvað saurfræðingarnir gerðu skal ósagt látið, en frá þeim degi er þeir komu á staðinn heyrði frystihúsið fortíðinni til og skömmu síðar hélt frystihússtjórinn suður um höfin og hefir nú búið í all-mörg ár á sólgylltri strönd. Hann fékk helvíska sykursýki í kroppinn eftir að hafa setið undir pálmatrjánum mánuð eftir mánuð og ár eftir ár. Loks tóku þeir af honum báða fæturna við kné; síðan hefir okkar maður úr frystihúsinu verið nauðalíkur Ragnari Reykás, það er að segja, að hann er svipaður Ragnari að hæð og geðstyggur er karlinn líka eftir að hann fór í styttinguna. Gárungunum þókti þetta fyndið og sendu frystihússtjóranum bréf, þar sem þeir spurðu hann hvort miðfóturinn hefði ekki verið styttur líka, eða hvor læknarnir hefðu ef til vill hoggið hann af eins og haus af hana, hahahaha ... 

Teymi sérfræðinga sett saman

Hann er líka kallaður Flugnahöfðinginn og á alls kostar við Suðurnesjamenn

Aðgerðir Djöfulsins eru óútreiknanlegar og órannsakanlegar. Þessi aumi hrappur birtist einlægt þegar neyðin er stærst og gjörir íllt verra og eykur á sorgir og þjáningar fólksins. Í heilt ár hefur Djöfullinn gjört sér að leik, að hrella Grindjána og aðra Suðurnesjamenn með skelfilegum jarðskjálftum með hótum um eldgos sem muni eyða Reykjanesinu. Eins og áður hefir fram komið finnst enginn klerkur þarna suðurfrá sem roð hefir við Djöflinum, sem einnig er kallaður Flugnahöfðinginn, Andskotinn, Pokurinn og Sathan, og því fer kauði sínu farm rétt undir yfirborði jarðar á Reykjanesi. Og nú er helvítið búið að setja brennisteinsflaum sinn í lóðrétta stöðu, sem þýðir aðeins eitt og aðeins eitt.

Í tilefni af jarðskjálftum og brátt komandi eldgosi, hafa vitrir með háar lærdómsgráður komið saman og rætt ástandið. Fyrir það fyrsta voru eir strax sammála um að Djöfullinn hefði lengi dansað innan um þá Suðurnesjamenn án þess þó að þeir bæru á hann kennsl. Til að mynda hefði sannast, þótt seint væri, að Flugnahöfðinginn hefði samið lagið sem sökkti bátnum í Sandgerði og kennt það strákfífli í Kelavík, sem engin skil kunni á vélabrögðum Andskotans; strákur fór að góla lagið úti fyrir Hvalsneskirkju eftir messu og því fór sem fór.

Þá eru slagsmál og ólæti Reykjanesi fræg að endemum, að ógleymdum furðu herfilegum hórdómi, sem og viðbjóðslegur sleikjuskapur við herstoðina á Miðnesheiði, sem blóðugt herveldi kom þar fyrir að undirlagi Djöfulsins. Og nú er komið að skuldardögunum. Rétt eins og Sathan hirti Galdra-Loft hyggst hann nú fara með eldi og brennisteini um Grindavík, Rosmhvalanes og þaðan allt inn til Vatnsleysustrandar. Enn fremur þykir mönnum sem jarðskjálftafræðingurinn sem keypti sér gleraugun staðfesti ráðabrugg Pokursins með því lýsa yfir að brennisteinseðjan handan við Fagradalsfjall sé komin í lóðrétta stöðu, enn að vísu neðanjarðar, eins og eldflaug með vítisvélar á palli sem bíður þess eins að verða skotið á loft.      

„Mestu átökin eru syðst“

Víðir og frændi hans, Sigurður, voru miklir dansarar

Hann Víðir er enginn leppalúði og líkur frænda sínum, honum Sigurði Sjómanni, sem var alla tíð laus og liðugur og dásamaður allstaðar. Já, um fáa menn var talað jafn mikið á sínum tíma en Sigurð Sjómann, frænda Víðis og var hans víðast vel getið þrátt fyrir að hann væri óbetranlegur kvennamaður og margfaldur hjónadjöfull. Svo varð allt hljótt um Sigurð í langan tíma, hans var hvergi minnst og það var eins og jörðin hefði gleypt þennan dásamaða sjómann. En einn góðan veðurdag kom Bubur Morthens með fréttina, það var andlátsfregn. Sigurður Sjómaður hafði farist á hafi úti í hroðalegu sjóslysi á síðutogara, hafði orðið á mill gálga og forhlera og kramist í klessu eins og hver önnur maðkafluga.

Að vísu hafði Sigurður Sjómaður komist í land með lífsmarki og var hafður í hjólastól og fékk aungvar bætur frá ríki eða bæ, hvað þá lífeyrissjóði. Svo dó Sigurður í hjólastólnum, af hungri var sagt, og Bubur tilkynnti þjóðinni harmafregnina um afdrif og örlög Sigurðar Sjómanns, sem áður fyrri var dásamaður, laus og liðugur. Í gamla daga veltu margir fyrir sér hvað væri að vera ,,dása maður" því öllum heyrðist Lúdósextettinn og Stefán syngja, að hinn sanni Vesturbæingur, Sigurður Sjómaður, sem alltaf fór upplagður út að skemmta sér, væri ,,dása maður" Orðið ,,dása maður" hljómaði illa í eyrum og margir sáu fyrir sér að ,,dása maður" væri skrímsl eða óvættur, svipaður fjörulöllum og skeljaskrímslum.

Það má vel vera að Víðir sé í aungvu eftirbátur Sigurðar frænda síns Sjómanns. Trúlega er hann laus og liðugur og alltaf upplagður þegar hann fer út að skemmta sér. Eitt sinn sungu strákar úr Kópavogi lag sem heitir víst ,,Dýrið gengur laust" og voru einhverjir kjánar í 101 að útvarpa því, að þetta ljóð hefði verið orkt um hann Víði okkar. Þetta er auðvitað haugalýgi eins og allt annað sem kemur úr hundrað og einum og kvæðið meira að segja orkt á Raufarhöfn, sem við fyrstu sýn er afar óskáldlegur staður. Vissulega hefir Víðir getið sér gott orð sem snjall dansmaður og sést hefir oftar en einusinni til hans brokka um dansgólfið í vals og ræl, sveiflandi kvenmannstuðru eins og tuskubrúðu kringum sig. En nú er búið að setja lögbann á dansiðkan Víðis vegna slysahættu og tíðra slysa; nokkrum sinn um missti hann dansdömu sína úr höndunum í hraðri sveiflu og þær köstuðust á næsta vegg og brotnuðu, eða fólk varð fyrir þeim þegar þær komu svífandi úr örmun Víðis og varð þá stundum að kalla út fleiri en einn sjúkrabíl. En um þverbak keyrði þegar Víðir sveiflaði dömunni af svo miklum krafti og harða, að handleggur hennar slitnað af við öxl, en konan fauk blóðug upp á næsta borð sem dansgestir sátu við. Það var raunarlegt að horfa á  Víði hvar hann hélt máttlausum konuhandlegg úti á miðju gólfi og skildi hvorki upp né niður í neinu.  

Skipta deginum á milli Covid og Reykjanesskagans