Aungva stuttpilsu í þann slag, takk fyrir

Mikið er viðeigandi að braskaragreifinn Benzi, sem orðinn er fjármálaráðherra! sé til andsvara í þinginu þegar skrafað er Panamkúltúr, feluleik og pukur með íslenska fjármuni í erlendum rottuholum og skipulögð rán á skattfé í eigu íslensks almennings. Því miður kvaðst ráðherra, þótt braskari sé, vera illa að sér í aflandssvikamálum og var á honum að skilja, að þetta væri í fyrsta sinn sem hann hefði heyrt á svonalagað minnst. Að sjálfsögðu lét Benzi þess getið, að skattsvik væru eitur í sínum beinum og boðaði stríð gegn svörtum hagkerfum. Jájá. Það góða við þetta allt, er að nú er risin upp tímabær umræða hjá braskarakeisaranum Trump í Bandaríkjunum hvort hugtakið ,,staðreynd" sé teygjanlegt fyrirbrigði og hvort í senn geti tvær eða fleiri óskyldar staðreyndir átt við um eina og sömu staðreyndina. Vitaskuld mun þessi gagnmerka umræða þar vestra koma íslenska fjármálaráherranum, og þá ekki síður frænda hans, Bjarna Ben, afar vel þegar hún verður búin að fá að gerjast og þroskast í nokkrar vikur.

En auðvitað er fráleitt að senda eina golulega stuttpilsu frá VG í harðan slag við Benza og Bjarna, með Jón Gunnarsson að baki sér, um tortúlískar eignir Íslendinga. Í þessháttar orrustu dugar ekkert minna en Steingrím Joð og Sigmund Dávíð, menn með risastór braskarhjörtu, marghert í eldsmiðju Samherja í Norðausturkjördæmi. Auk þess er Sigmundur Dávíð afdalabóndi, a la Gísli á Uppsölum, og kann að beita ljá úr ryðguðu tortólujárni í áflogum við þá braskfrændur í ríkisstjórninni. Það hafa margir pissað í buxurnar og gert í sig, við það eitt, að sjá manninn með ljáinn úr Framsóknarfjósinu álengdar. Í ólmum bardaga slíkra stórmenna er engin hætta á mannfalli, því ofurmenni af því tagi kasta fljótlega frá sér ryðguðum ljáum og öðrum vopnum og fallast í faðma og labba sig í einu ljúflegu fagnaðarbræðralagi heim til frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar til að skrifta og bergja á kaleikum þeirra hjóna.

Af frú Ingveldi og Kolbeini eiginmanni hennar er það að frétta, að þau eru enn stödd í Köben með sendisveit forseta Íslands. Í nótt slógust þau sæmdarhjónin úti á götu, fyrir framan annálað hóruhús, en Kolbeinn hafði gripið konu sína er hún hugðist gana þar inn. Svo óheppilega vildi til, að Máría Borgargagn var með frú Ingveldi að þessu sinni og snörust þær báðar öndverðar gegn Kolbeini og báru hann ofurliði og skildu hann síðan eftir á hvolfi í rennusteininum. Það var ófögur sjón að sjá og ekki beinlínis til þess fallin að gjöra forsetaheimsóknina til drottningar Dana betri en að var stefnt eða lyfta henni uppá hærra plan. Enda varð hennar majestet, Margrét danadrottnig öskureið er hún frétti af fyrrgreindum atburði í morgun og fullyrti að nú væri illa aflagður Brimarhólmur, sem um aldir var helsti gististaður Íslendinga í útlöndum.

 

Sagði svör sín „þunn“