Þá þekki eg ekki mann fyrir annan mann

Þá þekki ég ekki mann fyrir annan mann, ef náunginn í lögregluþjónsleiknum hefir ekki verið hinn valinkunni Brynjar Vondalykt, vinur elítunnar í Edens fínum rann. Og við nánari athugum kom í ljós, sem eg hugði, að þetta var Brynjar Vondalykt sem þarna var að verki. Lögreglu skilríkin bjó Vondalyktin til á laun í fylliríi og þar eð ekki rann af honum dagana á eftir greip hann til þess óyndisúrræðis að nota þau til að komast yfir vindlinga hjá starfsstúlkum á vertshúsi nokkru er hann átti leið fram hjá.

En það voru eintóm misgrip hjá Brynjari Vondulykt að handtaka manninn á knæpunni og draga hann á lögreglustöðina fyrir varðstjórann. Vondalyktin hélt sem sé að umræddur manngarmur væri gamall kunningi sinn, sem hefði með brögðum stolið af honum ákavítisflösku og einu glasi af hristingi fyrir fjölmörgum árum. Svo kom upp úr dúrnum, eins og við mátti búast, að þetta var alls ekki gamli kunningi Vondulyktarinnar heldur drengstauli, að vísu náskyldur gamla kunningjanum og bar sama ættarsauðasvipinn. Og þennan grip dró Vondalyktin til skiptis ýmist á hárinu eða löppunum á eftir sér alla leið á lögreglustöðina.

Á lögreglustöðini tók Hálfdán varðstjóri á móti fornvini sínum Brynjari Vondulykt. Háldáni varð það fyrst fyrir að rífa drengstaulann af Vondulyktinni og vísa honum með harði hendi út úr Lögreglustöðini. Síðan snöri Hálfdán varðstjóri sér að Brynjar, hremmdi hann eins og köttur mús og vóð með hann inn í fangaklefa og misþyrmdi honum þar alveg skelfilega, því Hálfdán ærðist um allan helming út af hinni sérkennilegu lykt af viðfangsefninu. Að lokum valt Hálfdán varðstjóri út af með dásamlegri frygðarhryglu og skreið síðan á fjórum fótum fram á gang, ber að ofan og heldur lausgyrtur, en þá var Brynjar Vondalykt sofnaður því honum leiddust aðfarir varðstjórans. 

Þóttist vera lögga og handtók mann