Að þegar hún var borin í burtu dauð ...

Ég má til með að skjóta hér að litlu en fjarska lýsandi ljóðmæli eftir eitt af særstu þjóðskáldum okkar, sem var svo mikið þjóðskáld, að þegar hann hrökk upp af gleymdi þjóðin honum á augabragði og nú veit aunginn hvað þetta ástsæla þóðskáld hét, né heldur hvurjir foreldrar þess vóru. En þetta fræga kvæði kom sem sé upp í huga allrar alþýðu í landinu í kveld, meðan ráðsmaður gömlu géðóðu Framsóknarmaddömunnar þrumaði yfrum þingheim úr ræðupúlti Alþingis:

,,Hún Framsóknarmaddama var að baka brauð,
en brenndi sig og gjörði skyssu slíka,
að þegar hún var borin í burtu dauð
var brauðið ónýtt líka."

Það sem ráðsmaðurinn Framsóknarmaddömunnar hélt vera kjarnyrta eldmessu hjá sér í Jónseldklerksstíl varð aldrei nema í mesta lagi væminn goluþytur með ólykt. Hins vegar ruku nokkrir húskarlar og griðkonur í Framsóknarfjósinu upp með skrækum fagnaðaröskrum og ólíkindalátum, er þau hlýddu heima í Fjósi á ræðubrögð ráðsmanns síns. Öskrin vóru svo geigvænleg, að gamla Framsóknarmaddaman, sem lá samkvæmt venju áfengisdauð í bæli sínu, rumskaði og reis upp við dogg og hrækti önug út í loftið og heimtaði neftóbak og soðningu með mörfloti. Svo var ræðu ráðsmannsins lokið og allir í Fjósinu þögnuðu og sú gamla lyppaðist út af eins og hundsskrokkur og var strax farin að hrjóta. Svona var nú orðskrúð ráðsmanns gömlu Framsóknarmaddömunnar á Alþingi mikil eldmessa og vakningaráhlaup. 

„Ræðan mín er ónýt“