Frú Ingveldur fjallkona Íslands

Ég man eins og gerst hafi í gær þegar frú Ingveldur var fjallkonan á sautjánda júní. Við það hátíðlega tækifæri var hún klædd í dásamlega bláa skó, uppáfærð í bláan kjól og með blá slaufu í hárinu. Hún var svo teinrétt þegar hún gekk upp á pallinn, að engu var líkara en svifi og eitt andartak urðum vér hrædd um að hún félli aftur fyrir sig, hreinlega brotnaði á bak aftur.

Svo tók hún sér viðeigandi stöðu fyrir framan hljóðnemann og hina virtu frammámenn þjóðarinnar og maka þeirra. Því næst var komið að því að þylja upp kveðskap þjóðskáldsins, en áður en af því gæti orðið ropaði frú Ingveldur svo glumdi við í hátt í hljóðkerfinu og eftir fylgdi eitthver óútskýranleg hviss og síðan eftirropur. Og frú Ingveldur lygndi aftur augunum og fegurðin geislaði af henni þannig að nærstöddustu körlunum fór að rísa hold. Þeir voru nefnilega bölvuð saurlífissvín innst inni þegar allt kom til alls og til skammar allri ærlegri mannkind.

Loks upphóf frú Ingveldur raust sína og ljóðmæli þjóðskáldsins fóru henni svo þekkilega úr munni að viðstaddir urðu snortnir og var sem guðleg læna seytlaði í dropatali inn í forhertar sálir þeirra:

Nú freyðir við naust froðan salta
og fönguleg þjóðin mænir í ofvæni
á lífsandann birtast og byltast í rótinu,
bíða þess vongóð að stytti upp um síðir.
Vér minnumst í snöggheitum Snæbjarnar galta
og snerumst í roðinu er hann varð fyrir spjótinu.
En svo er það vanmetagemlingurinn hann Víðir ríðir,
sá vanskaplingur og pervert er kominn með hríðir.
Klettadrillur (og fósturlandsins frillur) hvíla klámfengnar í grjótinu
meðan karlar þeirra drukkna, sem betur fer, allir í fljótinu. 

Var góður rómur gerður að fagurfræðinni í kveðskap þjóðskáldsins og þá ekki síður að hispurslausri stuttkjólatísku frú Ingveldar og algerðum skorti á  undirfatnaði.

„Viljum halda í þetta fíngerða og þetta erfiða“