Hundakaupmennska Brynjars Vondulyktar gerði hann forríkan og vinsælan á réttum stöðum

Eftir að Jósef Svejk frá Prag hafði horfið frá herþjónustu, þar eð nefnd herlækna hafði lýst því einróma yfir, að hann væri hálfviti, lifði hann á því að selja hunda, nauðljót skrímsli af misjöfnum uppruna, og falsaði ættartölur þeirra. En þrátt fyrir yfirlýsingu herlæknanna, varð Sveik mjög snjall og umsvifamikill hundakaupmaður, enda voru aðferðir hans mjög í anda viðskiftahátta sem mjög voru móðins fyrir hrunið góða á Íslandi 2008.

Um skeið fékkst Brynjar Vondalykt við hundakaupmennsku og hafði aðferðir Svejks að leiðarljósi. Ekki leið á löngu þar til að Vondalyktin stóð uppi með fullar hendur fjár og hundaumsvifin jukust dag frá degi. Svo kom að því að maður nokkur, sem keypt hafði vanskapaðan hundskryppling kynjaðan af að minnsta kosti 30 hundategundum fyrir 250 þúsund krónur útí hönd, kom albrjálaður til Brynjars og heimtaði endurgreiðslu, því ekki væri nóg með að hundurinn væri krypplingur, heldur væri hann búinn að ráðast á alla í fjölskyldunni og bíta þau til óbóta, fyrir utan að hafa stórskaða póstinn, blaðberann og nágrannana. Og í morgun hefði hunddjöfullinn tekið sig til og bitið höndina af kaupmanninum á horninu og hlaupið með hana eitthvað útí buskann. Brynjar Vondalykt svaraði manninum því til, að hann gæti ekkert að því gert þó fólk vanrækti að gæta hunda sinna. Þá fór maðurinn og kærði, og Brynjar Vondalykt var dæmdur í fangelsi, en yfirvöldin fundu ekki krónu í fórum hans og því fékk enginn hundakaupandi greiddar skaðabætur og máttu sitja uppi óbættir með sín trylltu hundaskrímsli sem þeir höfðu heypt af Brynjari Vondulykt fyrir 200 þúsund til 500 þúsund krónur per stykkið.

Á meðan Brynjar sat af sér dóminn ávöxtuðust tekjur hans af hundakaupsýlunni í bönkum og hlutabréfum. Í dag er hann stekríkur maður og nýtr lífins með vinum sínum í efri stéttum þjóðfélagsins.

Segir engin ormasmit á Dalsmynni

Síra Baldvin kann gott ráð gegn kirkjuræningjum og frjálshyggjumönnum

Kirkjurán hafa löngum verið frjálshyggjmönnum hugleikin, ekki síst svokölluðum "nýfrjálshyggjumönnum", sem, eins og öllum er kunnugt, telja það göfugust íþrótt í heimi að geta selt ömmu sína og hagnast á því péníngalega. Frjálshyggjuskunkarnir eru gífurlegir fjáraflamenn og mæla lífið og tilveruna aðeins í krónum og aurum. Hinsvegar skilja færri hvað orð eins og "frjáls" og frelsi" hafa til sakar unnið til að verðskulda, að þessi tegund manna hafi tekið þau traustataki og fært í sína þjónustu til að skreyta sig með.

Svo við komum aftur að áhuga frjálshyggjumanna á kirkjuránum, þá mun þeim þykja, að mjög spennandi helgiblær hvíli yfir slíkum fjáraflatækifærum. Þeir brjótast ævinlega inn í guðshúsin að næturlagi og hafa á brott með sér ýmsa kirkjumuni sem þeir selja fyrir slikk. En messuvínið drekka þeir alltaf sjálfir og segjast komast í samband við sjálfann guðdóminn undir áhrifum þess.

Nú brutust tveir ólmir frjálshyggjuslánar inní kirkju síra Baldvins fyrir nokkrum árum. Þegar síra Baldvin kom um morguninn að musteri sínu sá hann fljótt hvers kyns var, kirkjuhurðin brotin upp með kúbeini, og messuvínið ásamt tveimur stórum silfurkertastjökum á bak og burt. Síra Baldvin fékk strax ákveðinn grun um hverjir valdir væru að ódæðisverkinu og heimsókti þá þegar í stað. Þorpararnir harðneituðu auðvitað og annar þeirra reyndi að rífa kjaft, en síra Baldvin lagði annan hramminn undir hökuna á delanum svo að hann lognaðist útaf undir borði.

Ekki varð hjá því komist fyrir síra Baldvin að kaupa messuvín svo hann gæti tekið skríntil altaris. En nú fór hann hyggilega að ráði sínu, eins og hans var von og vísa; vínið sem hann ætlaði til altarisgöngunnar geymdi hann heima hjá sér, en vínið sem hann hafði í skrúðhúinu blandaði hann með arseniki. Mánuði síðar var aftur brotist inn í musteri síra Baldvins og var þá stolið heilagri ritningu, skálinni úr skírnarfontinum og messuvíninu. Daginn eftir fékk síra Baldvin tilkynningu um að tveir borgarar hefðu látist að heimili annars þeirra um nóttina, það voru þeir hinir sömu og hann hafði grunað um fyrra kirkjuránið. Þessa náunga, sem vóru alræmdir frjálshyggjumenn, jarðsöng síra Baldvin viku síðar með lítilli virðingu; varð honum tíðrætt, í minningarorðum sínum yfir delunum, um að réttlæti Drotins heimsækti illræðismenn eins og þjófur um nótt og veitti þeim ofanígjöf; enn fremur, lagði hann útaf sögunni af ræningjun sem börðu og rændu mann nokkurn og köstuðu sínan út í vegarkant þar sem hann lá ósjálfbjarga þar til Samverjinn frægi miskunaði sig yfir hann. Mun þetta vera einn harðsnúnasti yfirsöngur sem um getur í sögu kirkjunnar frá upphafi vega.

Brotist inn í Breiðholtskirkju

Hótaði að hengja hann í bindinu upp í tré

Þeir láta sér ekki muna núorðið um að dæma þjóðþekkta landstólpa, annálaða fyrir dugnað, útjónarsemi og manngæsku, í fangelsi. Fyrr má vera meiri djöfulsins smánin. Það má þakka fyrir meðan landsdrottnar og dómaraslektið reisa ekki gálga og höggstokka til að lóga alminnilegu fólki, að maður tali nú ekki um að endurreisa Drekkingarhyl og Stóradóm til fyrri vegs og virðingar.

Einhverju sinni munaði ekki nema hársbreidd, að stórbilaðir dómarar með fulltingi ráðherra og annarra ólánsfanta, dæmdu frú Ingveldi til stórkostlegrar refsingar. Henn var sem sé gefið að sök að hafa þvegið pénínga, staðið fyrir vændissölu, gert út á mansal, svikið undan skatti, stundað innbrot og selt þýfi, átt þátt í mörgum líkamsárásum, starfað af undirróðursstarfsemi sem varða við lög um landráð og föðurlandssvik, staðið að baki pólitískra rógsherferða og margoft sést ölvuð á almannafæri.

Þegar málatilbúnaðurinn gegn frú Ingveldi stóð sem hæst, gerði hún bragð úr ellefta boðorðinu og sat fyrir dómsmálaráðherra þegar hann fór út með hundinn að kvöldlagi. Frú Ingveldur gekk, eins og hennar er vani, hreint til verks, þreif í hálsbindi dómsmálaráðherra og herti all-svakalega að. Það fór strax að korra í ráðherranum, hann ýlfraði og baðaði út höndunum, en frú Ingveldur tilkynnti honum með óvinsamlegum hreim í röddinni, að ef hann léti ekki tafarlaust hætta við allt kæraumálavafstur gegn sér myndi hann vonbráðar finnast hangandi í bindinu í einu af trjánum í nágrenninu. Morguninn eftir var frú Ingveldur laus allra mála, enda kann hún öðrum fremur að kippa í þá spotta sem nauðsynlegt er að kippa í þegar réttlætið hefur gengið einu skrefi of langt í óréttlætinu sem betri borgarar þurfa einlægt að búa við.

Dæmdir í fangelsi

Mikil er þeirra ábyrgð

Auðvitað áttu ESB andstæðingarnir í VG að ganga á dyr þegar ljóst var að þeir höfðu verið kosnir á þing á röngum forsendum. Það er nefnilega borðliggjandi að Steingrímur J., Katrín Jakobs, og hin í flokkseigendafélagi VG, voru búin að svíkja flest sem hægt var að svíkja fyrir ráðherrastóla strax í aðdraganda kosninganna 2009.

En fyrst að Ögmundur og hans fólk létu til leiðast að setjast að ríkisstjórnarborði undir þeim svikum og óheiðarleik, sem Samfylkingin og aumingjarnir í VG voru búin að kokka og þröngvuðu öðrum til að éta, áttu Ögmundu, Jón og fleiri að yfirgefa VG síðsumars 2011 og stofna vinstriflokk, enda var þá orðið ljóst að enginn vinstriflokkur var starfandi hér á landi. En, ónei, í stað þess að fara þá leið, hlunkaðist Ögmundur aftur inní ríkisstjórnina, í fangið á Steingrími, Svavarsfjölskyldunni, Jóhönnu og Össuri.

Ögmundur hótaði úrsögn 2009

Vilborg Anna minnir einkennilega mikið á garpinn Jón íþróttamann

Þegar ég les um pólfarann og háfjallaskottuna Vilborgu Önnu dettur mér einlægt í hug þjóðsagnapersónan Jón íþróttamaður.

Eins og þjóðin veit, var Jón íþróttamaður einver mesti garpur sem uppi hefur verið á Íslandi, enda dáði þjóðin hann, elskaði og virti. Á sínum tíma voru víðavangshlaup Jóns íþróttamanns heimsfræg, einkum fyrir þá sök, að hann náði aldrei á sínum langa ferli að gildu hlaupi í íþróttakeppnum þrátt fyrir óteljandi tilraunir. Þetta ólán stafaði af því, að Jón var mjög óratvís maður og því villtist hann alltaf einhvers staðar á hlaupaleiðinni og hljóp þá gjarnan klukkutímum saman í leit að markinu, án árangurs, en lenti þess í stað í margskonar óvæntum ævintýrum. Á Jótlandi, sem ekki er einusinni land, skaut bóndadurgur á eftir honum með byssu þegar hann rann eins og fellibylur yfir akra bóndans. Og í árlegu víðavangshlaupi í Austurríki hljóp hann þvílíka villu, að hann lét ekki staðar numið fyrr en í Tékklandi og hafði þá ekki einungis tapað af hlaupabrautinni heldur og sjálfu landinu sem hlaupið fór fram.

Flestum er kunnugt um, að boltaíþróttir áttu ekki beinlínis vel við Jón íþróttamann vegna óbilandi kapps hans og harðfylgni og var honum því bönnuð þátttaka í þeim greinum af alþjólega íþróttasambandinu. En í vertraríþróttum þókti hann öllum djarfari; var sagður yfirnáttúrlega snjall á skautum og skíðum og undantekningarlítið í lífshættu þegar hann var kominn með þessháttar tól undir iljarnar. Á fögrum ísilögðum fjallavötnum þaut hann á skautum sem fugl flygi uns hann hafnaði í andstyggilegri vök eða á einhverri óútskýranlegri ójöfnu sem þeytti honum eins og pappaspjaldi útí loftið. Skíðaferðum Jóns íþróttamanns lauk afturámóti oftastnær á gaddavírsgirðingu eða grjótnybbu, og ef ekki þannig, þá úti í nærliggjandi vatnsfalli, eða á einhverrri manneskju sem á vegi hans varð.

Að öllu samanlögðu, er ég afar feginn að Vilborg Anna skuli af sérstakri fórnfýsi hafa tekið upp merki Jón íþróttamanns og haldi minningunni um ótrúlegan fræknleik hans á lofti með tiltektum sínum uppá fjöllum og firnindum, eins sem á gaddfreðnum víðáttum Suðurpólsins.

„Hakuna matata“ orð að sönnu

Nú fara viðsjárverðir tímar í hönd. - Rennur blóð eftir slóð

Það eru meiri ósköpin, sem fólk getur þvælt og velt sér uppúr málavafstrinu hans Más okkar hérna í Seðlabankanum gegn Seðlabankanum; sumir hafa meira að segja svo mikið fyrir ruglandinni í sér, að kalla Mása litla maóista, og þykir sumum heldur betur stungin tólg með því að sæma þennan gegnheila og járnbenta kapítalíska stúf slíku uppnefni.

Í gærkvöldi lagði Indriði Handriði land undir fót og skeiðaði heim til eins af hinum síbloggandi og kommentandi óyndismanna, sem gerst hafa sekir um að bínefna Má seðlabankastjóra og bera honum á brýn annarlegar spillingarhvatir. Samkvæmt venju var bloggarinn atarna í glasi þegar Handreðinn bar að garði, svo jafnt var á komið með þeim hvað brennivínið snerti. Ekki var Indriði Handreður neitt að tvítóla við ásetning sinn, því hann flaug eins og blóðgrimmur ránfugl á bloggaraskrattann um leið og hann kom til dyra. Leitaðist Indriði mjög að ná hreðjataki á andskota sínum, en bloggarinn varðist með regnhlíf sem honum hafði tekist að hrifsa til sín af forstofuveggnum um leið og árásin hófst. Með geysilegu harðfylgi tóks innrásarmanninum loks að ná markmiði sínu, því hann náði glæsilegu taki á hreðjum bloggarans og var ekki seinn á sér að snúa hraustlega uppá slátrið á fórnarlambinu, sem veinaði upp eins stunginn grís, eða öllu heldur ískraði eins og þegar harðir málmhlutir núast saman af miklu afli. Það var sem sé í þessari stöðu, sem eiginkona bloggarans kom aðvifandi á vettvang með járnslegið kökukefli sem hún lagði samstundis og af heljarkrafti í hausinn á Handreðinum. Varð það högg hinum vígreifa manni að falli, því hann lagist þegar í stað í öngvit þar í forstofunni.

Þegar þetta er skrifað, liggja bæði Indriði Handreður og bloggarinn víðkunni báðir eins og örkumla menn á Landspítalanum og stytta sér stundir við að hugsa hvorum öðrum þegjandi þörfina. Sambýlingskvendi Handreðsins, sjálf Máría Borgargagn, er líka mjög æst þessa stundina og hyggur á hefndir fyrir hrakfarir bónda síns og hefur í allan dag haft í heitingum þess efnis að hún ætli með sveðju í heimsókn til  kérlíngar bloggarans og höggva af henni hausinn.

„Frekar óeðlilegt að bankinn borgi“

Svo eigum við líka horskar konur, sem hafna friði þegar ófriður er í boði

Ekki var við öðru að búast en að Gunnsi Nells myndi snúa þennan rússabelg úr hálsliðnum eins og gæsastegg. Enda hafa Íslendingar fyrr tekið til hendinni á Bretlandi og öðlast við það frægð og frama. Egill forfaðir okkar Skallagrímsson var á Englandi fyrir þúsund árum og vann þar góð hreystiverk í manndrápum og bardagalátum, og munu þær tiltektir aldregi gleymast meðal samlanda Egils og afkomenda.

Svo eigum vér Íslendingar og karskar konur, sem víla ekki fyrir sér að láta sverfa til stáls þegar á þarf að halda. Eins og við oll vitum, þá hefir valkyrjan, frú Ingveldur, margann hildinn háð og einlægt haft betur. Í gærkvöldi laust henni saman við Viggu Sleggju á vertshúsi nokkru í Reykjavík. Vigga Sleggja, sem talin er vel af manni, hætti sér sem sé útí þær ógöngur þar á verthúsinu að gera gys að Kolbeini Kolbeinssyni eiginmanni frú Ingveldar, einkum að manndómi hans neðan beltis. Sagðist Viggu svo frá, að hún hefði ekki getað látið Kolbein gagnast sér í síðasta samkvæmi að heimili frú Ingveldar og Kolbeins. Enda, sagði hún, er hann meira uppá karlhöndina þegar hann er búinn að grauta í sig koníaki, kannabis, kókaíni og meskalíni og ræður hann þó ekki alminnilega við soleiðis hundakúnstir þó viljann vanti ekki. Þegar þarna var komið sögu, stóð frú Ingveldur uppúr hægindi sínu og blés þegar til bardaga við Viggu Sleggju. Lauk þeirri orrustu eins og við var að búast með því að frú Ingveldur sló Viggu Sleggju hreinlega í rot. Ekki lét hún þar staðar numið, heldur þreif til Haffa Frænku, sem var í fylgd með Sleggjunni, og kreisti hann eins og tannkremstúpu und allt var komið í brækurnar sem í görnum hans hafði verið, en það var ægilegur óþverrans ófögnuður, vægast sagt. Þá bar þar að sjálfann vertinn og dyraverði hans og gerði frú Ingveldur þeim ærleg skil eins og vonlegt var. Loks greip hún í hnakkadrambið á Kolbeini eiginmanni sínum, dró hann á eftir sér útum dyrnar og hvarf á braut. Ef að líkum lætur mun þessi bardagi lengi í minnum hafður, enda er hann fagurt merki um að enn eigum vér horskar konur, sem láta sér ekkert fyrir brjósti brenna og hafna alltaf og einaðrlega friði þegar ófriður er í boði.

Gunnar vann í fyrstu lotu

Stundum rugla læknar saman mislingum og ofnæmi

Ekki var seinna vænna að mislingar greindust hér á landi, svo læknarnir okkar gleymi ekki alveg hvernig sá merki sjúkdómur lítur út. Mér er sagt að nú orðið finnist enginn læknir á Íslandi, sem kann að greina hjarðsveinasjúkdóm eða lækna hann.

En fyrst farið er að tala um mislinga, þá vaknaði grunur um að frú Inveldur væri heltekin af þessari vondu pest. Hún fékk sem sé rauða flekki um allan kroppinn, sótthita, niðurgang og ægilega verki og svima í og umhverfis höfuðið. - Jú, mislingar eru það, kvað Arinbjörn læknir uppúr eftir að hafa grandskoðað sjúklinginn. - Í einangrun með hana svo hún dauðsmiti ekki íbúa landsins, bætti hann við og hvatti aðstoðarfólk sitt til að láta nú einu sinni höndur standa framúr ermum.

Svo var farið að rannsaka frú Ingveldi nánar og þá kom uppúr kafinu að hún var ekki með mislinga heldur svona gríðarlegt ofnæmi. Náttúrlega var farið að grenslast eftir fyrir hverju frú Ingveldur hefði allt þetta ofnæmi. Og þá kom nokkuð ljótt í ljós: Frú Ingveldur hafði fengið ofnæmið af því að hafa komið of nærri Haffa Frænku, heimilisvini hennar og Kolbeins Kolbeinssonar, af því að hann hafði geitur í hárinu. Af þessu má ráða, að það borgar sig að vanda sig við val á vinum og kunningjum.

Mislingar greinast á Íslandi

Kappinn Pútín, úkranískir og íslenskir þjóðrembufjandar og Árni Páll

Sá mikli kappi, Pútín rússagoði, er karskur karl og lætur ekki óða þjóðrembufjanda í Úkraínu komast upp með neina skítaframkomu við rússneska íbúa í þvísa landi. Það ætti því ekki að koma neinum á óvart, að rússlandsforseti sendi fáeina hermenn með fallstykki og kjarnaodda til að jafna um hina geggjuðu þjóðrembinga úkraníska og stökkva þeim á flótta.

Af tilefni hins góða ferðalags manna Pútíns til Úkraínu fóru íslenskir stjórnmálauppskafningar á Íslandi í natóískan utanríkismálaleik í dag. Utanríkisráðherrann kallaði sendiherra Rússa á sinn fund, en þeim fundi laum með því að sá rússneski gaf strengjabrúðu gifturíka kaupfélagsstórans á Sauðárkróki selbita beint framan á nefið og hélt síðan hlægjandi á brott. Eftir að utanríkisráðherrann hafði þegið selbita af sendiherranum var blásið til fundar í Utanríkismálanefnd Alþingis, en í þeirri nefnd eiga eingöngu sérstök gáfnaljós sæti. Eftir þann fund var talaði sjónvarpið við þann gáfaðasta og hugrakkasta í nefndinni, sjálfan Árna Pál, og var á honum að skilja að honum þætti ríkisstjórn Íslands alltof deig í framgöngu sinni gegn Pútín og hans hyski, vill sennilega að Íslendingar sendi herflokk, gráan fyrir járnum, þar austur til að sýna Rússum í tvo heimana.

Hið óskiljanlegast við leikaraskap íslenskra stjórnmálamanna í dag er sú hlálega staðreynd, að búrtíkur Árna Páls hafa lengi vaðið uppi í fjölmiðlum með háværu urri og gelti þess efnis að andsæðingar þeirra í ESB-þrasinu séu þjóðrembingar af sama tagi og þjóðrembingarnir í Úkraínu, sem Pútín karl ætlar að taka í lurginn á. Ef Árni Páll og búrtíkurnar hans væru samkvæm sjálfum sér tækju þau að sjálfsögðu afstöðu um Pútín og Rússum gegn úkranísku þjóðernissinnunum.

Hafa ekki sett hernum afarkosti

Tómleikarnir hjá Bjork gegn náttúruleysi hafa ekki næga vigt - hún verður að bæta um betur

Auðvitað er glæsilegt hjá Bjork að blása til tómleika til verndar náttúrunni á dögum vaxandi náttúruleysis, óeðlis og vesaldóms. Til dæmis bættust tveir vitanáttúrulausir flokkar við stjórnmálaflóruna á Alþingi síðastliðið vor. Ber þar fyrst að nefna hóp skrýtinna náttúrulausra kalla og kéllínga undir forystu Gvendar V. Steingríms, sem það kallar í kaldhæðni sinni Bjarta framtíð. Í annan stað er enn skrýtnari og undanvilltari hópur, sem mér skilst að heiti Pýratar, eða eitthvað í þá áttina. Af þessari ófrýnilegu upptalningu sést hver bráðnauðsynlegt er að halda tómleika fyrir náttúruna og gegn náttúruleysi.

Því miður væri of djúpt í árina tekið, að segja að umræddir tómleikar hafi nægilega vigt, fjarri er því. Að vísu eiga einhverjir flatneskjulegir vælukjóar að stíga á svið til að umla og góla, náttúrunni til dýrðar. En mér er spurn, og því verður Bjork að svara, af hverju fá Bubbi og Bjöggi ekki að troða upp og fremja alvörutónlist á þessari samkomu? Eru þeir að mati Bjarkar náttúrulausir eða á móti náttúrunni? Og hvað með alvörutónlistarmenn eins og Gunna Þórðar og Magga Kjartans? Ekki fá þeir að vera með. Eða er alvörutónlistarmönnum máske ofaukið á tómleikum Bjarkar og Afottroskys eða Andropvs, eða hvað hann nú heitir rússinn þarna sem er í slagtogi með Bjork?

En ég ætla bara að láta mér nægja að fara á tónleika í sumar hjá honum Neil okkar hérna Young, enda er hann ættaður úr Húnavatnssýslunni eins og fleiri góðir menn.

Björk og Aronofsky í náttúruvernd