Hin kristna ábyrgð byskubbsins snýst fyrst og síðast um auðsveipni við auðvaldið

Þá ber eitthvað nýrra við, ef einhver ábyrgð fylgir því að vera kristin manneskja. Og ekki hefi ég enn rekist á nokkurn mann eða nokkra kona sem hefir fetað í spor Jesú, svo ekki liggur meint ábyrgð þar. Á  Vesturlöndum virðist hin meinta ,,kristna ábyrgð," sem byskubbinn gerði sér tíðrætt um í morgun, snúast eingöngu um að vera nógu auðsveipur auðvaldinu og hinni kapítalísku heimsvaldastefnu þess. Framkvæmd kristindómsins hefir og verið allur í samræmi við dutlunga, þrá og vonir auðvaldsins, sem vaðið hefir með báli og brandi um heimsbyggðina þvera og endilanga, eitrandi allt með misskiptingu, misrétti og undirferli.

Ég er ansi smeykur um, að ef Jesús væri hér á meðal okkar hefði hann hreina skömm á krisindómi auðvaldsins og byskubbsins yfir Íslandi. Ekki síst vegna þess, að í guðspjöllunum finnst ekki ein einasta setning, er mælir auðvaldsskipulaginu bót. En þar morar af kenningum, sem fordæma það beinlínis og styðja á sama hátt kenningar sameignarmanna. Og frumherjar kristindómsins lifðu í sameignarfélagi. Kristindómur iðkaður í verki í stað þess að vera dauð játning varanna, er hreinn kommúnismus. Þetta á byskubbinn yfir Íslandi að vita, en kýs eins og aðrir af sama sauðarhúsi að loka augunum fyrir því.

,,Einn af kunnustu klerkum landsins var svo uppblásinn af hatri til jafnaðarmanna, að síðustu ár ævinnar voru stólræður hans rakalausar skammir um jafnaðarstefnuna. Loks tók guð í taumanna."
(Bréf til Láru - ÞÞ)

 

„Lífið er sterkara en dauðinn“

Ómerkilegar jarðholur og merkilegur draugagangur á Snæfellsnesi

Satt að segja eru þessar jarðholur, sem um er fjallað í greininni ,,Leyndardómar fundnir undir Jökli" ansansári ómerkilegar á snæfellskan mælikvarða. Eiginlega eru umræddar holur svo ómerkilegar að tæpast er orðum að þeim eyðandi.

Hinsvegar búum vér Snæfellinga svo vel að eiga fjall nokkurt, holt að innan, hvar draugar, djöflar og púkar eiga heimilisfesti. Ef maður er staddur á vissum stað í hlíðum þessa fjalls má, ef lagt er vel við hlustir, heyra klið og kveinstafi, agg og nagg í innbyggjurum fjallsins. Drauga- og djöflamor þetta á auðvitað til að leita út fyrir íverustað sinn og valda reimleikum hjá héraðsbúum, og má af þessum sökum segja að draugagangur sé daglegt brauð í húsum og á víðavangi á Snæfellsnesi.

Verst er þó, að liðsmenn vissra stjórnmálaflokka ganga rakleitt inní fjallið eftir að þeirra jarðnesku vist líkur og taka til við, þar sem frá var horfið, allrahanda yfirgang og ójöfnuð, og stendur djöflum og andskotum fjallsins sem ekki eru af jarðneskum uppruna mikil ógn af þessum dólgum. Má því segja, að heldur horfi ófriðlegar í fjallinu með hverju árinu sem líður og að sama skapi aukast reimleikar í húsum manna. Er nú svo komið, að á vissum bæjum er draugagangur orðinn samfelldur allan sólarhringinn með öllum þeim óþægindum sem þeim einlægt fylgir. Sem betur fer erum við Snæfellingar fyrir löngu orðnir svo draugsvanir að við kippum okkur ekki upp þessi firn, en aðkomumenn eiga oft erfitt uppdráttar hér um slóðir, verða iðulega brjálaðir eftir tiltölulega skamma dvöl í héraðinu og til mikillar óþurftar upp frá því.

Leyndardómar fundnir undir Jökli

Ópéruöskur virka eins og verið sé að hræra í taugakerfinu á manni með ryðguðu skrúfjárni

Það er afskaplega mikið í það varið að stunda ópéruöskur undir yfirskini listamennsku og kalla þessi ófélegu neyðavein listrænan söng. Ekki er að efa að þeir þarna í Amsturdammi eiga það skilið, að stúlkan Hrafnhildur frá Íslandi skuli stunda sína óhljóðaiðju á tröppunum hjá þeim. En seint skal ég trúa því, að nokkur lifandi maður hafi í raun ánægju af hinum hryllilegu ópum og sargandi veinum sem kennd eru við ópéru. Því sannleikurinn er sá, að hljóðin sem fylgja ópérum virka á allt eðlilegt og sómakært fólk eins og verið sé að hræra í taugakerfinu á manni með ryðguðu skrúfjárni.

Svo hefur frægur meistari sagt á prenti, að það sé tvennt sem ofaukið er í veröldinni, sem sé krabbameini og ópérusöng. Þar hefir meistarinn á réttu að standa. Ópéruöskur er nefnilega mannfjandsamleg uppáfindning, óbrigðult merki um úrkynjun mannfélagsins, í ætt við groddalegar sjálfspíningaróeðli. Það er nú svo.

Það er aftur á móti fólk á borð við frú Ingveldi og Kolbein Kolbeinsson, sem fruktar sig og buktar fyrir ópérunni og fullyrðir að hún sé dásamleg listgrein. Af þeirri staðreynd má endanlega ráða hverskonar djöfulskapur ópéran er í raun og veru.

Syngur til sigurs í alþjóðlegri keppni

Söfnuður trúvilltra, trúlausra vantrúarmanna

Laukrétt hjá Karli byskubbi. Laukrétt.

Á síðustu árum höfum vér í auknum mæli orðið vör við hin harðlífu ofstækisrassaköst hinna trúlausu, vantrúuðu sem svo sannarlega eru þjáðir af skítsófrenískri trúvilltu. Annan daginn vaða trúvillingarnir fram í froðufellandi guðlasti gegn kirkju og krinum dómi, en árla næsta dags eru þeir orðnir æstir stuðningsmenn þess að reisa mosku á áberandi stað í Reykjavík. Það fer víst ekki á milli mála, að einstaklingar sem svo haga sér, eru illa haldnir af trúvillu og líkast til geðkrabba í ofanálag.

Einn trúvilltur, trúlaus vantrúarmaður, sem slegið hefur um sig með að hafa Guð, Krist og Máríu mey opinberlega að háði og spotti, var staðinn að verki þar sem hann lá blindfullur á bæn fyrir framan kristslíkneski. Þegar af honum rann, bar hann fyrir sig að hann hefði ekki séð kristslíkneskið og ekkert um það vitað og hann hafi heldur ekki verið að biðjast fyrir heldur bölva móður sinni fyrir að hafa læst hann úti. Þessi náungi hefur nú verið rekinn úr hinum siðmenntaða söfnuði trúvilltra, trúlausra vantrúarmanna.

Guðleysið líka ofstækisfullt

Helbert rakkarapakk og undanrennuaumingjar

Það er meir en góðu hófi gegnir til af undanrennuaumingjum og helberu rakkarapakki sem fyllir flokk ekki-fólksins í þjóðfélaginu. Við könnumst öll við liðið sem þykist vera stjórnmálamenn eða listamenn en eru það ekki. Í svölluðu viðskiftalífi er nóg af svona skoffínum og ekki hefur kennarastéttin farið varhluta af ásókn ekki-fólksins.

Af öllu þessu ekkisens stóði eru ekki-stjórnmálamennirnir fyndnastir, en þó fer að kárna gamanið þegar þessi manntegund er farin að fjölmenna í stóla flokksformanna og ráðherra. Það hefur sem sé færst mjög í vöxt á síðari árum að dubba hæfileikalausa undanrennustubbalubba til formanns í stjórnmálaflokkum og er nú svo komið að allir flokkar geta státað af þessháttar fyrirbærum í sínum ranni. Vissulega er þetta ekki geðsleg þróun og því miður gerist það æ sjaldnar að mögulegt er að hafa húmor fyrir þessum fjanda, því undanrennustubbalubbar í stjórnmálaforingjaleik eru einhver hvimleiðustu og húmorsnauðustu roðhænsni sem fyrirfinnast í gjörvallri dýrafræðinni.

Og ekki batnar ástandið þegar sjónum er beint af þeim ofvaxna gorkúluhaug sem ekki-listamennirnir eru. Um þau ósköp er ekki við hæfi að hafa yfir gamanmál, svo sorgleg sem þau eru og ámátleg. Að vísu eigum við fáeina listamenn sem eru Listamenn, en þeir eru því miður örfáir og teljast til geirfugla á akri listarinnar innanum vængbrotna kjúklinga og annað ámóta lítilfjörlegt fiðurfé.

Og bráðum verðum við ein allsherjar ekki-þjóð, sem nærist á innistæðulausri athyglissýki, sjálfhverfu og skaðmenntaðri erkiheimsku og allsaungri sjálfsvirðingu.

„Ekki“-fólkið í skránni

Tilgangslausari blábjánaháttur er varla til í heiminum

Tilgangslausari blábjánaháttur er varla til í heiminum en þessi undarlegheit að klöngrast uppá Mount Everest. Þessi leikaraskapur líkist mest iðju á borð við að hlaupa fyrir strætisvagna eða inní búr til blóðgrimmra glorsoltinna tígrisdýra. Þeir sem gera sér far um að upplifa spennu með því að hlaupa fyrir strætisvagna eða steypubíla á fullri ferð eru oftast teknir úr umferð og komið á viðeigandi hæli.

Það liggur í hlutarins eðli, að það ætti að loka Mount Everest fyrir öðrum en fuglinum fljúgandi og yfirleitt á að stugga athyglisbiluðum spennufíklum frá fjallatindum og öðru þverhnípi og draga þá nauðuga eða viljuga fyrir lækna og sálfræðinga. Til dæmis á að leiða Vilborgu Örnu fyrir sjónir, að fjöll Danmerkur eru fullgóð fyrir fólk af hennar kalíberi að ganga á og hámark fjallaferða.

Ef til vill eru allir búnir að gleyma klifurkonunni Fjalla-Títu, sem nokkuð var umtöluð fyrir meint afrek á sínum tíma. Fjalla-Títa gortaði sig mjög af fjallaklifri sínu og dirfsku við að kjaga upp jökla og aðrar fáránlegar vegleysur. Þau urðu örlög þessarar velbergklífandi konu, að mannýg ær stangaði hana framaf klettasnös og hvarf þar Fjalla-Títa niður í ómanngengt gljúfur og hefur ekki sést síðan.

Heyra og sjá mörg snjóflóð á dag

Mannorðið fyki eins og pappírssnifsi útí hafsauga

Mikið rétt, Gvuðne Ágústsson er um það bil að ganga í endurnýjun lífdaga, hvað svo sem það á nú að þýða hjá karlanganum. Og meira að segja búinn að tala við Sigmundr Davíð um framboð, sem er bæði ótrúlegt og óskiljanlegt. Fyrr má nú ganga af göflunum af fúsum og frjálsum vilja! Hvað á eiginlega að gera við menn þegar þeir fá svona bölvaða flugu bakvið eyrað? Þeim er oftastnær ekki við bjargandi og ekki einusinni eiginkonan getur snúið ofan af vitleysunni í þeim.

En það liggur svo sem ljóst fyrir hvaða mannapi hefur verið að rugla í Guðna, afvegaleiða hann og trylla. Ef mér skjátlast ekki því meir, þá hefur Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri verið sá eini sem hvatt hefur kallangastráið til að fara í framboð í Reykjavík. Veit ég vel, að téður Kolbeinn Kolbeinsson er ekki hver sem er í Framsóknarflokknum, hann er einn af helstu foringjum skuggaráðuneytis Framsóknar, ásamt Alfreði Þorsteins, Finni Íngólfs og gifturíka kaupfélagsstjóranum úr Skagafirði að ógleymdum Ólafi stórbónda og útgerðarmanni að Miðhrauni I í Miklholtshreppi.

Nú er bara að sjá hvort Guðni, eða Gvöðne eins og hr. Ásgrímsson kallar hann, lætur Kolbein Kolbeinsson og hans nóta fífla sig til að fremja önnur eins heimskupör og að fara í framboð í Reykjavík. Það væri í lagi fyrir Guðna að renna í hundaskít fyrir allra augum eða vera staðinn að því að hnupla rækjusamloku í matvöruverslun, þessháttar yfirsjónir myndu ekki gera honum nokkurt mein, hann stæði jafn keikur eftir sem áður. En að fara í framboð í Reykjavík myndi á örskotsstundu klára kappann og éta hann upp til agna; mannorð hans myndi fjúka eins og pappírssnifsi í ofsaroki útí hafsauga á einu andartaki.

Hefur rætt við Sigmund um framboð

Frú Ingveldur og hennar fólk lesa passíusálmana í Seláskirkju

Mikið er dásamlegt þegar allskonar syndaselir og vandræðafólk tekur sig til á föstudaginn langa og klöngrast uppí predikunarstóla í kirkjum landsins til að urra uppúr sér Passíusálmunum hans Hallgríms sáluga Péturssonar. Fyrir nokkrum árum fór kunningi minn einn á svona passíusálmalestur og sat undir ósköpunum í rúmar tvær klukkustundir. Hann hefir ekki náð sér síðan, verið út og inn af geðdeildum og ekki mönnum sinnandi; það fékk sem sé svona illa á hann að vera viðriðin helgispjöll.

Snemma í morgun þurstu í kirkju til passísálmalesturs þau frú Ingveldur, Kolbeinn Kolbeinsson, Máría Borgargagn, Indriði Handreður, Óli Apaköttur, Brynjar Vondalykt, Haffi Frænka, Truggi Fokk og Vigga Sleggja. Þau létu aka sér í svartri limmósíu á áfangastað og skáluðu af krafti í kampavíni á leiðinni.

Frú Ingveldur sté fyrst í stólinn og hóf lesturinn með því að orga: ,,Upp, upp mín sál og allt mitt geð," í sömu tóntegund og þegar verið er að skamma óstýrilátan hund sem hefur hlaupið óbeðinn í fjárhóp til að tvístra honum, en fylginautar frú Ingvaldar, sem allir sátu á fremsta bekk kvökuðu og gögguðu af hrifningu og létu pelann ganga.

Þegar frú Ingveldur hafði af ómældum skörungsskap lokið við 1. sálm var röðin komin að Kolbeini Kolbeinssyni skifstofustjóra að lesa. Hann slangraði eins og gúmmíkall uppað predikunarstólnum, en varð fótaskortur strax í fyrstu tröppu (það eru nefnilega fimm tröppur uppí stólinn atarna) og stakkst á höfuðið framhjá stólnum og hafnaði við fætur félaga sinna, sem sátu eins og áður segir á fremsta bekk. Í næstu tilraun tóks Kolbeini að rata á réttan stað og gat hafið lesturinn. Þegar þar var komið var Kolbeinn því miður orðinn svo ruglaður eftir byltuna, að hann var farinn að sjá tvöfalt og fór því ítrekað bæði línu- og sálmavillt með tilheyrandi rykkjum og skrykkjum, tafsi, umli og löngum rokum. Loks skarst sóknarpresturinn í leikinn og leiddi Kolbein frá ókláruðum sálminum fram í skrúðhús og gaf honum messuvín svo hann gæti náð sér.

Þegar Kolbeinn var á braut, fóru vinir hans og vinkonur hvert af öðru til lesturs og gekk á ýmsu. En þegar Vigga Sleggja missti annað brjóstið uppúr hálsmálinu í miðjum sálmi þókti öðrum kirkjugestum nóg komið og flýttu sér útúr musterinu og hröðuðu sér heim.

Þegar til fréttist síðast, vóru frú Ingveldur og hennar fólk enn að lesa og áttu mikið eftir. Yfirbragðið á andanum í guðshúsinu hafði breyst úr kyrrum alvöruþunga í glaðhlakkalega og klúra knæpustemmningu og sóknarpresturinn kominn á fullt í selskapinn.

Passíusálmar fluttir á ýmsa vegu

Þeir í Cardiff hafa lagt saman tvo og tvo

Hvurn fjandann sjálfann á það að þýða hjá bretanum að ljúga því blákalt uppá landsliðsfyrirliðann okkar að hann sé auðvirðilegur lekagemlingur? Eða er það norsarakvikindið Sólskæri sem komið hefur þessum ólukkans orðrómi á kreik? Og ætlar utanríkisráðherra Kaupfélags Skagfirðinga ekkert að aðhafast í málinu til verndar Aróni Einari landsliðsfyrirliða? Þetta er þó aðför að heiðri Íslands, rétt eins og Icesavið þeirra Steingríms og Swavars Sendiherra. En máske hafa þeir í Cardiff frétt af lekanum fæga í innanríkisráðuneytinu á Íslandi og lagt saman tvo og tvo og fengið út, að lekagemlingurinn væri íslenski leikmaðurinn í Cardiff, annað væri útilokað því að allir íslendingar væru eins.

Aron Einar: Hef ekkert að fela

Minnir á óráðsþrugl langdrukkinnar vandræðakonu

Kosningastefnuskrá Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík fyrir borgarstjórnarkosningarnar í vor virkar á allt sæmilegt fólk eins og hneykslanlegt óráðsþrugl langdrukkinnar vandræðakonu. Hæstum hæðum nær óráðsþruglið í heitingum þessa útjaskaða flokksskriflis um að leyfa einkavæðingarhýenunum að ráðast á skólakerfið og sölsa það undir sig. Þetta ógeðuga kosningaloforð ætti eitt og sér að duga til að koma Sjálfstæðisflokknum vel niður fyrir 5 prósenta fylgi, ef kjósendum ber gæfa til að átta sig á fyrirhuguðu glæpaverki.

Aðrir póstar á fyrirætlunarlista Sjálfstæðismanna í Reykjavík eru eru sama marki brenndir og ætlunarverk þeirra í skólamálum, enda leggur óþefinn af þeim langar leiðir eins og af dragúldnu hvalshræi. Það fer ekki á milli mála, að þeir sem sömdu þetta kynduga listaverk, eru ekki beinlínis alveg uppá rönd; sennilega hafa þeir verið að drekka tréspíritus og hristing þegar þeir vóru að sjóða ófögnuðinn saman.

Hér áður og fyrr var Sjálfstæðisflokkurinn virðulegur hægfara hægriflokkur sem vart mátti vamm sitt vita. Í dag er þessi sami flokkur líkastur aldurhnignum og geggjuðum óreglumanni, sem búinn er að gera svo vasklega í brækur sínar að meira kemst þar ekki fyrir. Upphafið að endalokum þessa fyrrum virðulega flokks hófst með nýfrjálshyggjusturlununni sem á hann rann á tíunda áratug síðustu aldar. Allar götur síðan hefur Sjálfstæðisflokkurinn ekki verið í öðrum húsum hæfur en þeim sem geyma hættulega vitfirringa. En nú er mál að linni með því að kjósendur taki sig til og gefi út dánarvottorð á Sjálfstæðisflokkinn í næstu sveitar- og alþingiskosningum.

Ótrúleg tækifæri í skólamálum