Kirkjur án hirðis eru viðskiptalífinu viðbjóður

Þeim í frjálshyggjusöfnuðinum, sem kallar sig Viðskiptaráð, munar ekki hætis hót að selja og veðsetja hluti sem þeir eiga ekkert í. Þeir gætu þess vegna selt Hrafnseyrarkirkju á morgun, ef þeir eru ekki þegar búnir að selja hana, og nýr eigandi gæti komið annað kvöld, dregið hana niður í fjöru og látið skip síðan draga hana hvert á land sem er. Enda er ótækt að hafa kirkju án hirðis, því það er lítill gróði af soleiðis fyrirtæki. Við skulum segja, að ríkisstjórnin seldi Benza fjármálaráðherra kirkjuna og hann myndi setja hana niður á lóðina heima hjá sér og gera hana að sprelligosasjoppu; þá væri málið leyst með því að fá kirkjunni glæsilega hirði, sem mundi vafalaust græða morð fjár á fyrirtækinu.


Það sem Viðskiptaráði sárnar, og það skiljanlega, er að ekki sé búið að einkavæða kirkjurnar fyrir lifandis lögnu og gera úr þeim gróðafyrirtæki í umsýslu og eign ágjarnra fjárplógsmanna í stað þess að hafa þessi hús á opinberu framfæri eins og hreppsómaga eða kararkérlíngu. Þetta einkavæddi síra Baldvin allar kirkjunar í prestakalli sínu og á þær nú hundraðprósen sjálfur og messar í þeim til skiftis og selur inn á kirkjulegara athafnir og ókirkjulegar líka. Síra Baldvin er nefnilega maður einkaframtaksins og hefir í sinni embættistíð tekið upp bannfæringu, skyldumætingu sókarbarna í messur, jarðarfarir og giftingar. Þeir, sem að mati síra Baldvins, eru syndarar, glæpamenn, drykkjusvín og hórdómshyski neitar hann um legstað í vígðum reit og dysjar þá utangarðs og tekur fimmfalt gjald fyrir af aðstandendum ódámanna.

Í ljósi ofangreindra atriða, þýðir lítt fyrir Hallgrím einhvern Sveinsson sóknarnefndarformann að steyta görn framaní Viðskiptaráð. Það mundi heldur ekki tjóa fyrir Hallgrím þennan, þótt hann væri Pétursson og hefði orkt Passíusálma, að ýfa burstirnar fyrir augliti frjálshyggjusnakkana í Viðskiptaráði, því að þeir væru fljótir að setja í hann löppina og koma honum í skilning um, að kirkja án hirðis er kirkja án hirðis og þessháttar þing sé óviðunandi í nútímaþjóðfélagi þegar Dónaldur Trump er orðinn forseti vestrí Bandaríkjunum og búið sé að gera Milton Friedman að dýrlingi innan hinnar heilögu mammónsku kirkju. 

Ríkið selji kirkju sem það á ekki

,,Ég er eins og jólatré; ég er í hreppsnefndinni

Að sjá þennan Láfa með dónalegan hégómann hangandi utaná sér minnir mig á hreppsnefndar manninn sem orkti um sjálfan sig á nítjándu öldinni:

Geng ég nú inn göngin hér,
rek mig þá á kvörnina.
Ég er eins og jólatré;
ég er í hreppsnefndinni.

Að fullorðinn maður skuli láta sjá sig á almannafæri með annað eins járnarusl dinglandi á móts við hjartastað er svo kúnstugt, að það er ekki einusinni hægt að hlægja að því, vað þá gráta. Ja, fyrr má nú skrauta en jólaskrauta, sagði maðurinn, þegar hann sá stórrósóttann kvennmannsbelg ramba niður bryggjuna. Ég geri ráð fyrir að þeir þarna í Danmörku séu búnir að taka hann úr umferð.

Frú Ingveldi og Kolbeini, heitmanni hennar, var hinsvegar snúið burt úr Danaveldi fyrr en ráð var fyrir gert. Sömuleiðis Bryjari Vondulykt, Indriða Handreði, Máríu Borgargagni og Óla Apaketti. Þau mættu öll orðum prýdd í veislu danadrotningar til heiðurs forseta Íslands. Öll vóru þau heldur slompuð við þetta tækifæri og öðru gestum þókti hringla of mikið í orðum þeirra þegar þau slöguðu um veislusalina. Auk þess gerðust þær frú Ingveldur og Borgargagnið sekar um kynferðislegt fálm við danska heiðursgesti, sem ekki eru vanir að umgangast íslenskt hefðafólk. Þar á ofan kastaði Máría Borgargagn af sér vatni undir beru lofti fyrir framan veisluhöllina. Það þókti þeim dönsku ansi dónalegt; kváðust ekki hafa séð annað eins síðan íslenskir sjódrengir, sem stunduðu síldveiðar og lönduðu á Jótlandi, gengu um götur þar í landi.

Ekki var Máría Borgargagn fyrr komin heim en hún sló tönn úr útlenskum ferðamanni, sem frægt varð fyrir örstuttu síðan. Máría Borgargagn, sem eitt sinn tók Grænlending á löpp, af því að hún hélt hann væri japanskur séntilmaður, hefur ekki verið beinlínis vilhöll útlendingum síðan og kosið Framsóknarflokkinn í þeirri trú að hann lumbraði á þessum fénaði svo munaði um. Og frú Ingveldur og Vondalyktin eru hafa fjarskalega samúð með Íslenzku Þjóðfylkingunni, þó að þau yfirgefi aldrei Sjálfstæðisflokkinn. Þess ber að geta, að Kolbeini Kolbeinssyni og Vondulyktinni var á dögunum báðum sparkað útaf hósuhúsi á Ámakri í Kaupinhöfn í forsetaheimsókninni og eru því líka ofsareiðir útí útlendinga um þessar mundir. Það leikur meira að segja grunur á að þeir hafi verið með orðurnar á brjóstinu þegar þeir gerðu heimsókn sína í hóruhúsið, en það gerir ekkert til því þetta voru bara verðlaunapéníngar fyrir fótbolta, sem Kolbeinn hafði stolið frá litlum frænda sínum áður en hann fór með forsetanum til Danmerkur.

Orðum prýddur Ólafur

Ill örlög Indriða bónda í Austurkoti

Eitt af því sem bændur verða að kunna, er meðferð nautgripa. Ef þeir kunna það ekki, geta ekki lært sökum skorts á vitsmunum eða af öðru alvarlagum ástæðum, er ekki um annað að ræða en að sökkva búsýslu þeirra í framsóknarfjóshauginn. Indriði gamli Handfjörð í Austurkotinu, afi Indriða Handreðs, var einn af þessum mönnum sem ekki kunni með nautgripi að fara og komst upp með það þar til nautgripakynið sjálf tók í taumana, með Guðs hjálp. Indriði gamli hafði aldrei áhuga á að moka fjósflórinn og lét sér því oft nægja að skófla mykjunni uppí básanna til kúnna. Af þessu urðu kýrnar ákaflega útklíndar og klepróttar og nánast ógerningur að mjólka þær öðruvísi en að minni eða stærri taðskellur féllu ofan í fötuna. Þegar einhver kýrin varð hvumpin og rak löppina ofaní fötuna rauk Indriði til og sparkaði í blessaða skepnuna og barði hana hamslaust með fötunni. Ofan á þessar tiltektir var Indriði mjög sparsamur á hey í kjaftinn á kúnum til að sporna við því að þær framleiddu of mikla mykju og hann átti það líka til að reka þær út á tún um hávetur í skafrenningi og brunagaddi svo að þeim lá við króknun. 

Dag einn sást Indriði gamli tölta með kú í taumi á eftir sér, en kýrin var yxna og hugðist Indriði leiða hana undir tudda á næsta bæ. Segir ekki af ferð þeirra milli bæja fyrr en Indriði er búinn að stilla kú sinni upp fyrir framan fjósdyrnar á næsta bæ og bóndinn þar farinn að leysa tuddan af básnum. Þetta var gríðarmikill uxi, tvíelleft blótneyti, sífellt froðufellandi af vonsku og hungri í kynmök. Í þetta sinn hafði uxinn, aldrei þessu vant, áhuga á kvenkyninu, reif sig lausan úr höndum eiganda síns og stökk fram hjá kúnni og beint á Indriða gamla bónda Handfjörð í Austurkoti, hafði hann þegar undir og lauk ekki starfi sínu fyrr en Indriði var kominn í tættlur, þá snöri uxinn kvæði sínu í kross, minnist við hina ástsjúku kú Indriða og gagnaðist henni á augabragði.

Af þessu geta menn séð, að bændaleysur sem fara illa með beljur sínar hefist fyrir það grimmilega, annaðhvort með því að Matvælastofnun tekur kýrnar af þeim og innsiglar fjósið, eða hið náttúrlega réttlætislögmál grípur til sinna ráða og kollvarpar slíkum bændakurfum með því að láta griðung ráða þá af dögum eða þeir detta i fjósflórnum og hálsbrjóta sig. Sagt er að Indriði Handreður sé andlegt ljósrit af afa sínum, Indriða Handfjörð, en sem betur fer hefir Indriði handreður ekki yfðir neinum öðrum nautgripi að ráða, nema eiginkonu sinni, Máríu Borgargagni, en hún hefir sem betur fer í fullu tré við bónda sinn.  

Bóndi sviptur nautgripum sínum

Styrk þú fjármálaráðherra vorn svo hann verði ekki eins og ...

Ég skil nú ekkert í honum Benza, þessum mikla fjáraflamanni, að vera að skíta í lykilstjórnendur fyrir að næla sér í sæmilega bónúsa. Hann hlýtur að hafa mismælt sig, kallgreyið, eða verið að tala uppúr svefni. Gráðugir péníngamenn,  kapítalistar, fúlsa aldrei við digrum upphæðum, hvernig svo sem þær eru til komnar. Þvert á móti gleypa þeir allt péníngakyns þar til þeir standa á blístri og fá grimma hægðatregðu. Satt best að segja eru þessi undarlegu upmmæli Benza til þess fallin að óhætt er að efast um hæfileika hans í fjármálum og þar af leiðandi ætti hann að segja af sér strax í kvöld. Kanski gæti hann fengið vinnu í sjoppu eða á hjólbarðaverkstæði.

Annars er Glitnir allra athyglisverðasta fyrirtæki. Nokkrir fyrrverandi fyrrum stjórnendur hans, að undanskildum stjórnarformanninum, voru dregnir fyrir rétt og tugthúsaðir, hefðu verið sendir á Brimarhólm væri það úrræði enn við lýði; menn höfðu gott af því að reyna kóngsins járn og arbeið hérna í gamla daga, sko. Svo fór Glitnir allrarnáðarsamlegast á höfuðið og var endurreistur með slitastjórn og tilheyrandi. Nú hafa slitastjórnendur gert það svo gott að bónús þeim til handa var óumflýjanlegur. Svo kemur einn margfaldur og geirnegldur sjórnarformaður af Guðs náð, að þessu sinni í gervi fjármálaráðherra og þykist hneykslaður, gott ef ekki gersamlega eyðilagður, yfir dugnaði, útsjónarsemi og framtaki slitastjórnenda og segir afrek þeirra úr takti við íslenskan veruleika. Sonalagað gengur ekki Benzi minn litli, þú verður að koma þér í buxurnar og biðja fjáröflunarmennina í umræddri slitastjórn afsökunar og láta þig síðan hverfa að svo búnu undir rúm og vera þar þangað til að kjörtímabilið er úti.

Megi algóður Mammón styrkja fjármálaráðherra vorn og koma vitinu fyrir hann svo að hann fari nú ekki að líta jafn hallærislega út og hr. Ó. Proppi, sem nú um stundir er tvímælalaust okkar sérkennilegasti og hlálegasti gapuxi. 

„Úr takti við íslenskan veruleika“

Hún dó en þær lifa

Ja-há. Svo hún er dáin, blessuð gamla konan, Mary Tyler Moore. Guð friði sál hennar. Signing. Á þennan hátt fara okkar bestu konur. Það er ekki einleikið. Það er margt sem ekki er einleikið.

En frú Ingveldur og Máría Borgargagn lifa alltaf. Þær geta ekki drepist, - nema í brennivínsdauða af og til. Svona er óréttlætið mikið. Gömul amrísk leikkona hverfur á vit feðra sinna og mæðra, en frú Ingveldur og Máría Borgargagn, þessar endemisskjátur saurlifnaðar og eiturnautna lifa og lifa, bráðhressar eins og kynbótakvígur að vori. Við síðustu áramót, á gamlárskvöld, dró Borgargagnið meira að segja nágrannakonu sína á hárinu eftir götunni og var klappað lof í lófa af manni sínum Indriða Handreði, sem þá var nýsloppinn úr klóm Reykjavíkurlögreglunnar, sem hafði stungið honum í Hverfissteininn þá árla um morguninn. Hann hafði víst reynt að skríða innum glugga til nágrannakonunnar en fest sig í gluggaborunni og eiginmaður nágrannakonunnar hringdi á lögregluna og bað hana að losa mannfjandann úr glugganum svo hann gæti lokað honum því það væri kalt úti og blési meðfram manninum og það væri dragsúgur í húsinu. Lögreglan brást vel við bóninni og dró Handreðinn öfugan útum gluggann svo að buxurnar slitnuðu niðrum hann.

Nú, fyrst sorgin, vegna langlífi frú Ingveldar og Máríu Borgargagns nístir hjörtu vor inní innstu kviku, er á annað borð komin til umræðu er ekki úr vegi að þjóðin leiti i sameiningu til Fjandans og biðji hann í bljúgri auðmýkt að taka þessar hryllilegu kvinnur til sín og verki þær í eldsvíti sínu. En því miður er þýðingarlaust núorðið að ganga fyrir Pokurinn í bæn um að hann vinni þjóðþrifaverk. Pokurinn er nefnilega í liði með frú Ingveldi og Borgargagninu, heldur þeim á lífi von úr viti og hefir í ofanálag lýst því yfir, að þær séu einmitt þær konur sem hann hafi velþóknun á. Sktítt veri það allt og bölvað.  

Mary Tyler Moore látin

Aungva stuttpilsu í þann slag, takk fyrir

Mikið er viðeigandi að braskaragreifinn Benzi, sem orðinn er fjármálaráðherra! sé til andsvara í þinginu þegar skrafað er Panamkúltúr, feluleik og pukur með íslenska fjármuni í erlendum rottuholum og skipulögð rán á skattfé í eigu íslensks almennings. Því miður kvaðst ráðherra, þótt braskari sé, vera illa að sér í aflandssvikamálum og var á honum að skilja, að þetta væri í fyrsta sinn sem hann hefði heyrt á svonalagað minnst. Að sjálfsögðu lét Benzi þess getið, að skattsvik væru eitur í sínum beinum og boðaði stríð gegn svörtum hagkerfum. Jájá. Það góða við þetta allt, er að nú er risin upp tímabær umræða hjá braskarakeisaranum Trump í Bandaríkjunum hvort hugtakið ,,staðreynd" sé teygjanlegt fyrirbrigði og hvort í senn geti tvær eða fleiri óskyldar staðreyndir átt við um eina og sömu staðreyndina. Vitaskuld mun þessi gagnmerka umræða þar vestra koma íslenska fjármálaráherranum, og þá ekki síður frænda hans, Bjarna Ben, afar vel þegar hún verður búin að fá að gerjast og þroskast í nokkrar vikur.

En auðvitað er fráleitt að senda eina golulega stuttpilsu frá VG í harðan slag við Benza og Bjarna, með Jón Gunnarsson að baki sér, um tortúlískar eignir Íslendinga. Í þessháttar orrustu dugar ekkert minna en Steingrím Joð og Sigmund Dávíð, menn með risastór braskarhjörtu, marghert í eldsmiðju Samherja í Norðausturkjördæmi. Auk þess er Sigmundur Dávíð afdalabóndi, a la Gísli á Uppsölum, og kann að beita ljá úr ryðguðu tortólujárni í áflogum við þá braskfrændur í ríkisstjórninni. Það hafa margir pissað í buxurnar og gert í sig, við það eitt, að sjá manninn með ljáinn úr Framsóknarfjósinu álengdar. Í ólmum bardaga slíkra stórmenna er engin hætta á mannfalli, því ofurmenni af því tagi kasta fljótlega frá sér ryðguðum ljáum og öðrum vopnum og fallast í faðma og labba sig í einu ljúflegu fagnaðarbræðralagi heim til frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar til að skrifta og bergja á kaleikum þeirra hjóna.

Af frú Ingveldi og Kolbeini eiginmanni hennar er það að frétta, að þau eru enn stödd í Köben með sendisveit forseta Íslands. Í nótt slógust þau sæmdarhjónin úti á götu, fyrir framan annálað hóruhús, en Kolbeinn hafði gripið konu sína er hún hugðist gana þar inn. Svo óheppilega vildi til, að Máría Borgargagn var með frú Ingveldi að þessu sinni og snörust þær báðar öndverðar gegn Kolbeini og báru hann ofurliði og skildu hann síðan eftir á hvolfi í rennusteininum. Það var ófögur sjón að sjá og ekki beinlínis til þess fallin að gjöra forsetaheimsóknina til drottningar Dana betri en að var stefnt eða lyfta henni uppá hærra plan. Enda varð hennar majestet, Margrét danadrottnig öskureið er hún frétti af fyrrgreindum atburði í morgun og fullyrti að nú væri illa aflagður Brimarhólmur, sem um aldir var helsti gististaður Íslendinga í útlöndum.

 

Sagði svör sín „þunn“

Náttúrulaust undanrennugutl í þokunni

Til að auka á vonbrigði mín undrun, leyfði ég mér í kvöld að hlýða, á ræðu formanns Vinstrihreyfingarinnar græns framboðs. Vinstrihreyfingin grænt framboð er sem kunnugt er öllum eldri en tvævetur, arftaki Alþýðubandalgsins sáluga, Sameiningarflokks alþýðu - Sósíalistaflokksins og Kommúnistaflokks Íslands. Og ræðubrögð formanns arfleyfðar íslenskra sósíalista stóðu fyllilega undir væntingum mínum um aukin vonbrigði og aukna sorg. Það er skemmst frá að segja, að ræða formannsins virkaði á mig eins og lognmolla og þokumistur, undanrenna og gelding. Ósjálfrátt, undir sinuþyt formannsins vinsæla í ræðustólnum, varð mér hugsað til Einars Olgeirssonar, Brynjólfs Bjarnasonar, Magnúsar Kjartanssonar, Eðvarðs Sigurðssonar og Lúðvíks Jósepssonar og sá í sjónhending þróun úrkynjunar og vatnsblandaða undanrennuvæðingu sósíalískrar hreyfingar á Íslandi og spurði sjálfann mig: Hvað hefur eiginlega gerst? Af hverju samanstendur þingflokkur og flokksráð arftaka Einars og Brynjólfs, Eðvarðs og Lúðvíks af borgaralegu óheilindastóði, sem sleikir skítugar tærnar á kapítalismanum? Hvenær hefði þessum kempum láðst að nefna kjarabaráttu sjómanna í verkfalli í ræðum sínum eins og formanni VG tókst í kvöld? Aldrei, enda voru þeir alla sína tíð í góðu sambandi við alþýðuna í landinu, verkafólkið, sjómennina, öreigana.

Og mér er spurn: Hvaða tilgangi þjónar það róttækum vinstrimönnum, sóíalistum, að gera út aðra eins hænsnastíu? Ekki sé ég tilganginn, nema hann sé að steindrepa fyrir fullt og allt hugsjónir sósíalista, stéttabaráttu og þjóðfrelsis á altari kapítalismans. Ráðamenn VG eru óheilt fólk í stjórnmálum, óheiðarlegt og fáránlega þenkjandi í undanrennugumsi sínu.   

Katrín Jakobs minnist Birnu

Upphafssetningin

,,Það hefir aldrei þókt góð latína að einhver eða einhverjir flækist fyrir samförum. Það er glæpur gegn tilvist lífs á jörðinni."

Á þess leið hófst ræða stjórnaformannsins á hátíðarsamkomu í félagsheimilinu á 17. júní. Síðan vék hann umsvifalaust að sprettu í túnum og aflabrögðunum á síðustu vetrarvertíð. Eftir sátu hátíðargestir og hölluðu undir flatt og reyndu af alefli að koma upphafsorðum stjórnarformannsins heim og saman, án nokkurs sýnilegs árangurs. Og þegar stjórnarformaðurinn lauk máli sínu með nokkrum frumortum brunavísum og hálfsóðalegum afmorsstökum vor áheyrendur jafn nær um fyrstu setninguna í þessari kynlegu ræðu. Hvurn sjálfann andskotann var bölvaður kallskrjóðurinn að fara með svona óskiljanlegri setningu? Var hann máske að draga dár að fólki?; var hann fullur; átti þetta að vera skens á Jón forseta, 17. júní og Fjallkonuna? Eða mismælti stjórnarformaðurinn sig svona neyðarlega? Við þessu fengust að sjálfsögðu aungin svör; ef einhver ætlað tala sig á kurteisan hátt í átt að upphafssetningunni og inna stjórnarformanninn eftir skýringu á þeim, sagði karlinn viðkomandi með þjósti að halda kjafti. Það svar, ,,að halda kjafti" hafði stjórnarformaðurinn líka notað með góðum árangri nokkrum árum fyrr gegn ölvuðum óráðsígemlingi, sem hafi leyft sér að trufla ræðu hans með óviðeigandi drykkjurausi. Sú uppákoma gerðist einnig á hátíðarstund í félagsheimilinu.

Því miður höguðu örlögin því þannig, að nokkrum árum eftir ,,ræðuna með upphafssetningunni" varð sá leiðindaatburður að fyrrnefndur stjórnarformaður varð úr heimi hallur, án þess að nokkur haldbær skýring fengist á upphafsorðum ræðunnar frægu. Og eins og við manninn mælt, þá var stjórnarformaðurinn vart kólnaður í gröf sinni, þegar formaður félagsins framkvæmdi nokkra snjalla leiki, sem gerðu honum kleyft að stela félaginu með húð og hári og stinga af til Reykjavíkur með milljonirnar. 

„Við sækjumst eftir framförum“

Í fylgdarliði forsetans

Í hinni konunglegu skemmtireisu forseta Íslands til majestetens í Kaupinhöfn, okkara gamla yfirvalds, er einhver glæsilegasta sendisveit Íslendinga, sem send hefir verið út fyrir landsteinana af opinberri hálfu. Í þeim föngulega félagsskap má finna eðaldjásn borgarastéttarinnar, eins og til dæmis hana frú Ingveldi og mann hennar, Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra; Máríu Borgargagn og Indriða Handreð, hennar mann; Brynjar Vondulykt og hans vinkonu, hverrar nafn ekki hefir enn verið kunngert. Og ekki er annað vitað en Óli Apaköttur eigi sæti á fremsta bekk við samdrykkjur i kannsellíinu, enda ekki hægt að sniðganga hann að þessu sinni þrátt fyrir einkennilegan órðstír.

Á meðan hennar majestet tók á móti forseta Íslands skruppu Brynjar Vondalykt og Kolbeinn á hóruhús á Amager. Þar komust þeir á snoðir um, að tveir landar þeirra, báðir valinkunnir, væru nýfarnir úr húsi og að sögn yfirstýrunnar væru vikastúlkurnar á heimilinu í sjöunda hymmni eftir að hafa afgreitt þá, ein þeirra næstum í öngviti. Þá tjáði yfirstýran þeim, að hún ætti von á fleiri Íslendingum þegar liði á nóttina, þar á meðal væru tvær háttsettar konur, sem hefðu bókað sig í gær. Við fréttina af háttsettu konunum fór að sjóða á þeim Kolbeini og Vondulyktinni, sem ákváðu orðalaust að láta höndur standa svo um munaði frammúr ermum og ganga að verkefninu með oddi og egg.

Og það skal fært þeim Kolbeini og Vondulyktinni til hróss, þótt ýmislegt megi gjörðum þeirra finna bæði fyrr og síðar, að þeir stóðu virkilega vel að verki í dag og það svo sérstaklega, að yfirstýran sá sig tilneydda að kveða til dólga sína tvo, er búa í risi hússins, og skipa þeim að bjarga lífi og limum telpnanna undan forkastanlegum atgangi hinna íslensku viðskiptavina. Þegar dólgarnir höfðu skakkað leikinn og Kolbeinn og Brynjar Vondalykt voru að mjaka sér uppúr skítugri götunni framan við hóruhúsið sórust þeir bræðralagsböndum um að komast að því hvaða háttsettu konur ættu bókaðann tíma hjá yfirstýrunni og koma í veg fyrir að þær gerðu þjóð sinni og landi til óbætanlegrar skammar.

Guðni afhenti veglega bókagjöf

Óli í ólyktinni mun blífa

Auðvitað þarf Óli litli, sem að sjálfsögður er ekki Óli, ekki að mæta fyrir rétt frekar en óþekkir krakkaskrattar, sem þykja ekki hæfir til réttarhalds sökum ungs aldurs, eru það sem sagt er: undir lögaldri; eða þeir fullorðnu menn, sem af einhverju orsökum hafa verið sviptir sjálfræði og mega því haga sér eins og þeiri vilja án þess að nokkur kippi sér upp við axarsköftin sem þeim álpast til að fremja. Þar fyrir utan er Óli, sem er þó allsekki Óli, mikill búhöldur í sinni sveit, stórbóndi og útgerðarmaður. Það eina sem hefir virkilega angrað þennan dugnaðarfork, hann ekki-Óla, er andskotans fiskifýlan sem ævinlega umlykur sveitasetur hans margrómaða; en sá galni óþefur kemur allur saman frá nágranna Óla, en það nágrannatetur er, eftir lyktinni sem af honum leggur, hinn versti maður og ribbaldi.

Enn og aftur, nú síðast í dag, hefir Hæstiréttur samt virt vilja og friðhelgi Óla að vettugi og bókstaflega dæmt hann í tvígang til að mæta fyrir einhverja hottintotta til að gefa skýrslu um einhvern fjandann sem ekki á sér neina stoð í veruleikanum. Það hefir aldrei nokkurn tíma þótt góður siður betri útvegsbænda að ansa soleiðis endaleysu. Því verður og ekki trúað að Óli, eða ekkiÓli, taki sig til og hlaupi frá aðkallandi verkefnum og vandasömum störfum til að sinna fíflagangi Hæstaréttar og Alþingis. Sem kunnugt er, þá er oft og títt rafmangslaust til sveita og þá verður Óli, sem sumir í sveitinni kalla Óla drjóla pessíkóla, að handmjólka kýrnar og lýsa hrútunum með vasaljósi leið leið þeirra til ánna um fengitímann.

Það er vandséð, að Hæstaréttur, Alþingi og ríkisstjórninni takist á einhverjum tímapunkti að drösla margnefndum Óla fyrir rannsóknarnefndina, eða hvað það nú er, hvað þá að þeim heppnist að upplýsa í eitt skifti fyrir öll hvort Óli sé Óli eða ekki Óli. En Ólafur Ólafsson stórbóndi í ólyktinni að Miðharuni I. og útgerðarfursti til Samskipa mun blífa um aldur og ár, blessaður af gömlu Framsóknarmaddömunni sem næst gengur páfanum í Róm að heilagleik. Ef þeir ætla, í fullri alvöru, að drösla svo stórum manni fyrir rannsóknarnefnd verða þeir að draga hann þangað með glóandi töngum, spjótsoddum og gildum reipum, sem þó munu vart duga þeim til sigurs.  

Þurfa að mæta fyrir dóm