Hamingja, endajaxlasýning og engladans

Þetta líkar mér. Nú er Katrín farin að brosa svo ofboðslega, að endajaxlarnir sjást greinilega og andlitið bókstaflega sundurgliðnað af hamingju og ofsakæti, svo sem myndin af henni með frétt mbl.is sýnir og sannar. Og ástæðan er augljós: Hún er farin sjá fram á, að með snöfurmannlegum stjórnmálaastörfum sínum er henni alveg að takast að framlegna líf Sjálfstæðisflokksins í ríkisstjórn og reisa Framsókn upp frá dauða og djöfli. Það er ekki nema von, að telpan sé brosmild yfir slíku afeki og þá ekki síður að verða aðili ríkisstjórn Hrunflokkana og tryggja í leiðinni viðunandi stól undir loddarabotninn á Steingrími, Sendiherradótturinni og sjálfri sér. Nú er loks ljóst erindi VG í pólitík og endajaxlasýningin mun halda blessunarlega áfram um sinn.

Það vekur líka athygli, að Katrín er farin að vera drjúg með sig í tali eins og karllægur og montinn kotbóndahnubbur sem farinn er að auðgast af sauðaþjófnaði. Og þó að lítið hafi birst upp á síðkastið af myndum af Steingrími sjálfum, en mér er sagt, að karlinn hafi útvíkkað hið kunnuglega yfirlætisglott sitt til muna og sér vart þekkjanlegur lengur. Þá hefir hið háborgaralega fyrimannsglott Svavars Sendiherra síkkað verulega upp á síðkastið, það er meira að segja orðið svo sítt, að hann er farinn að minna á vélskóflu með skófluna niðri og tilbúna til að moka yfir þá arfleifð, sem þetta fólk hefur talið sig eiga. Það er ekki nema gott eitt að segja um það að þetta fólk sé loks að komast heim til sín eftir langa og stranga eyðimerkurgöngu á vegi blekkinga og loddaratilburða.

Nú bregður líka svo við, að sæmdarhjónin frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður hafa fallist í faðma og eru fullkomlega hamingjusöm. Fyrir hönd Sjálfstæðisflokksins hefir frú Ingveldur upphugsað og hannað leikfléttuna, sem nú er búið að leiða VG í, og Kolbeinn hefir lóðsað gömlu Framsóknarmaddömuna, staurblinda og karlæga, inn í örugga höfn í Valhöll. Enda dönsuðu flokkseigendur Sjálfstæðisflokks, Framsóknar og VG engladans í alla nótt í stofunni hjá sæmdarhjónunum. Það var víst falleg sjón að sjá. Nú hrýtur það úr sér vímuna, liggjandi þvers og kruss, á áminnstu stofugólfi, en sigurvíman vegna sameiningar þessara þriggja flokka mun halda áfram þar til hylla fer undir næsta Hrun, sem verður fremur siðferðilegt en bánkalegt. 

Katrín: Línur við það að skýrast

Nafnbirtingu takk, svo hægt sé að reka pervertana úr flokkunum og embættunum

Þetta kallar maður nú götótta aðgerð, hreint og beint álappalega. Gegnsæðið er nákvæmlega ekkert, þó svo margar af þessum níuhundruð stjórnmálakonum í hópnum ,,Í skugga valdsins" hafa margoft orgað á torgum eftir auknu gegnsæi, meira gegnsæi, algjöru gegnsæi. Með því að þegja yfir nöfnum hinna siðlausu, pervertísku, glæpamönnum, eru þær að hlífa valdinu, flokkunum og gott ef ekki stöðugleikanum. Ekki síður bitnar þessi óhræsislega þöggun kvennanna níuhundruð, illa á þeim kallagreyjum í stjórnmálum, sem kunna mannasiði og eru háttvísir í umgengni sinni við stafssystur sínar. Ef þær birtu nöfn ódámanna mundi það auðvelda flokkunum að reka viðkomandi öfugugga af höndum sér, úr flokkunum og út í hinn eilífa skammarkrók, sem sem enginn flokkur þorir eða vill koma nálægt.

Þá er varla líklegt, að kjósendur vilji sjá önnur eins ódönnuð sóðakvikindi og heil- eða hálfóða perverta sýsla með mál sem varða sameiginlega hagsmuni almennings á Alþingi, sveitarstjórnum eða stjórnsýlunni yfirleitt. Þessum aumingjum verður að vísa á dyr strax. Já, þið níuhundruð konur í Ískugga valdsins hafið sagt A og nú verið þið að segja B ef sögur ykkar og skvaldur endi ekki sem marklaust plagg á slúðurhaugunum. Þetta er nefnilega ekki málefni sem þið getið haft út af fyrir ykkur til að kjamsa á í ykkar hópi.

Fyrir mína parta hafna ég eindregið að hafa óuppdreginn villilýð og skítakalla á fóðrum hjá skattgreiðendum og ég efast um að það vilji yfirleitt nokkur maður, nema skítakallarnir sjálfir. Það ber því brýna nauðsyn til, fyrst staðan er orðin með þeim hætti sem raun ber vitni, að öll illyrmin verði nafgreind á einu bretti og flokkarnir fylgi síðan nefnbirtingunni eftir með því að reka þau miskunarlaust úr flokkunum og úr embættunum sem þau hafa troðið sér í eftir pólitískum leiðum.   

Vilja vita hverjir dónakallarnir eru

Hann flögraði í ringjum út um gluggann

Hann Logi lætur sem hann viti ekki af hverju lá svona á þegar hann og Píratarnir voru í stjórnarmyndunarviðræðum við Katrínu og Sigurð hér um daginn. Nú, ef svo hörmulega vill til að kratahöfðinginn viti ekki enn afhverju viðræðum við hann var hraðað, þá er ekki nema sjálfsagt að upplýsa það, í eitt skipti fyrir öll, að það var af því að Katrín og Sigurður vildu hafa hreint og heilnæmt loft í sínum vistarverum, en ekki einhverja annarlega og væmna skítafýlu, sem heilbrigt fólk gæti orðið fárveikt af. Þess vegna stugguðu Katrín og Sigurður þeim Loga og Þórhildi út úr sínum húsum. Hinsvegar er fnykurinn af Sjálfstæðisflokknum svo megn, að hann fer út fyrir tíðnisvið mannlegra þeffæra, þar af leiðandi finna hjúin aungva lykt af óskapnaðinum.

Svo er aftur annað mál hvernig á því stendur að kratabelgurinn rumskaði allt í einu í dag. Honum hefði verið nær að halda áfram að hrjóta á sínu dægilega krataeðli, helst þangað til lúðurinn gellur á hinum efsta degi. En, nei, haldið ekki að karlinn hafi hrokkið upp af tíðindalausum draumi og byrjað að brúka munn út í loftið, án þess svo mikið sem gá til veðurs áður en hann fór að þrugla. Það er svo sem ekki einsdæmi að menn viti ekki af hverju þeir eru vakandi, en sæmilega gerðir menn halda þessháttar vangaveltum fyrir sig og halda kjafti, nema þeir séu yfirbugaðir af krataeðli eða framsóknarvírusi, sem eru í raun sama vírusbaktérían, önnur röndótt en hin bröndótt.

Frú Ingveldi er andskotans sama um svefngalsa Loga krataklerks, enda er hennar starf mikilvægara en að hugsa um soleiðis hégóma. En hennar hefði ekki notið við værum vér Íslendingar ekki svo lánssamir að vera í þann veginn að fá ríkisstjórn gömlu Framsóknarmaddömunnar, Svavarsfjölskyldunnar og Engeyinga. Þegar frú Ingveldur varð vör við að Logi þessi væri kominn á stjá eftir hálfsmánaðar óslitin svefn, bandaði hún frá sér eins og að henni sækti illur andi. Kratapresturinn atarna þurfti heldur ekki meira; hann lyppaðist niður eins og skotinn hani og flögraði í ringjum, rykkjum og skrykkjum út um salernisgluggann og hafnaði loks úti skurði þar sem hann hefir haldið sig síðan. 

„Hvenær missir forsetinn þolinmæðina?“

Jafnvel enn verri vinnustaður en áður var ætlað

Nú virðist vera að koma í ljós að Alþingi sé jafnvel enn verri vinnustaður en áður hefir verið talið. Samkvæmt fjölmiðlafréttum og orðinu á götunni er ekki nóg með að karlkyns alþingismenn séu lýgnir, hysknir og gerspilltir, heldur eru þeir fullkomalega ósiðaðir slordónar, sem aldrei láta neitt tækifæri sér úr greipum ganga við að þukla og klípa í kvenkyns vinnufélaga sína, hella yfir þær lostafullu klámoðrbragði, hlutgera þær og lítilsvirða. Og þó að kvennþingmenn slái þessa kynóðu rudda utanaundir, segi þeim að halda kjafti, skyrpi á þá, eða sparki í punginn á þeim, þá betrast kvikindi ekki við það; þvert á móti færast þeir þá í aukanna og hlægja tröllahlátri að öllu saman.

Það sem karlkyns alþingismenn eru sagðir hafa boðið alþingiskonum upp á í þukli og klámi er svo rosafengið og sóðalegt, að jafnvel orðlótustu menn geta engan veginn haft slík firn eftir. Til dæmis spurði einn þrjótinn sessunaut sinn í þingsal, að sjálfsögðu konu, um leið og hann slngdi loppunni á lærið á henni, hvort það væri ekki satt að hún hefði ekki farið í nærbuxur síðust fimmtán árin. Þingkonan varð auðvitað lömuð af ótta og varð að leita sér, á eigin reikning, áfallahjálpar, géðlækna og sálfræðinga, sem að sönnuðu fyrir henni að v´sit hefði hún brúkað nærbuxur á umliðnum fimmtán árum, En dólgurinn, sem áreytti konuna svo hastalega, veðraðist allur upp og lét taka sjónvarpsviðtal við sig um vanda heilbrigðiskerfisins og kvaðst undrast kergju samfélagsins að vilja ekki einkavæða allt helvítis klabbið.

Að lokum: Hvað á það annars að fyrirstilla hjá mbl.is að láta fylgja frétt um athugasemdir, þukl og dónabrandara karlþingmanna mynd af Sigmundi okkar Dávíð, hvar hann er sperrtur eins og hani í miðri þingkvennaþvögu. Er veri að gefa eitthvað misjafnt í skyn með þessari bannsettri mynd? Eða hvað? Flestur hefðu nú haldið, að nóg væri Sigmundur, karlanginn, búinn að fá að þola, svo ekki væri með lævísum hætti reynt að koma því inn, að hann sé nú ekki barnanna bestur þegar kemur að óviðurkvæmilegum þreifingum og klámfengnum gamanmálum í þingsal. Og svipurinn á Áslaugu Örnu á myndinni atarna, gefur ótvírætt til kynna, að henni rennu ískaldur hrollur milli skinns og hörunds, sennilega út af því hryllilega orðbragði sem Sigmundur hefir um hönd þar fyrir aftan hana.

Athugasemdir, þukl og dónabrandarar

Ráðskonan á Holtavörðuheiðinni

Kemur mér þá í hug ljóðið um ráðskonuna á Holtavörðuheiðinni, sem ég kann þó ekki nema blábyrjunina á, þegar bílar sitja fastir á þessari heiði og Vegagerðin búin að loka henni fyrir umferð. Gæti það orðið kaldsöm ferð, ef þeir færu nú að teyma ráðskonukjökrið atarna upp um fjöll, eins og frá er greint í ljóðinu, í jafn kolvitlausu veðri og þar geysar þessa stundina. Ekki er einusinni víst, að mörgum björgunarsveitum tækist að bjarga ráðskonunni úr þeim aðstæðum og mundi hún vísast frjósa í hel á frostköldum mel í höndunum á hinum góðu kunningjum sínum, sem teymdu hana ,,upp um fjöll" í þessari voðalegu ófærð.

Dettur mér þá líka í hug konugarmurinn, óttalegt nástrá, sem fékk upphringingu frá lögregluvarðstjóranum um miðja nótt, sem tilkynnti henni umbúðalaust, að hún væri grunuð um hrottafenginn glæp og væru tvö fórnarlömd hennar búin að kæra hana nú þegar. Varðstjórinn tilkynnti henni ennfremur, að hann væri að legga af stað með mönnum sínum til að sækja hana og væri eins gott að hún byggi sig strax út til langrar fangavistar og væri tilbúin þegar þá bæri að garði. Úti geysaði fárviðri, rétt eins og á Holtavörðuheiðinni nú, en það aftraði ekki konukindinni frá því að æða út í hríðina og flýja margra kílómetra leið undan réttvisinni. Síðar kom í ljós, að það var ekki varðstjórinn sem hringdi í veslings konuna, heldur tveir alræmdir götustrákar á fylliríi og þar með var málið látið niður falla. En flótti konunnar þessa nótt þókti mikið þrekvirki og óx hún heldur í áliti almennings fyrir vikið.

Á þeim ótvíræðu menningartímum, sem við lifum í dag, spyrja konur hvaðanæva úr veröldinni, hver aðra: ,,Ert þú ráðskonan á Holtavörðuheiðinni, ert þú ráðskonan á Holtavörðuheiðinni?" Og hin svarar jafnhraðan: ,,Já, ég er ráðskonan á Holtavörðuheiðinni." Því miður hafa hinar vösku meyjar nútímans á röngu að standa. Aungin þeirra kemst í háfkvisti við margnefnda ráðskonu og enn síður við kvinnuna sem hélt út í fárviðrið til að lenda ekki í klóm réttvísinnar. Ég legg til að ráðskonunni á Holtavörðuheiðinni verði reist 350 metra há stytta, skammt frá þjóðveginum, hvar hann rís hæst þar á heiðinni, til minningar um miklar konur á Íslandi, sem því miður munu útdauðar fyrir nokkru. 

Bílar fastir á Holtavörðuheiði

Kæfan

Ég held maður muni nú eftir matsveininum okkar, Skonsukallinum, eins og hann ævinlega nefndur. Sá lét nú fátt sér fyrir brjósti brenna og sauð, bakaði og steikti hvað er fyrir honum varð. Þetta var maður með reynslu; hafði siglt á síðutogurum, vertíðarbátum, frökturum og með hvalföngurum og eldað baki brotnu í öllum veðrum, bæði algáður og við skál. Skonsukallinn var mesti sagnasjór, var alltaf miðpunkturinn í sögum sínum. Þetta voru frægðasögur um áfengisnautn og kostulegt kvennafar með sérdeilis gróflega djörfum og vöskum konum.

Í landlegum, þegar þurrt var í veðri, sáum við félagarnir á eftir matsveininum okkar, frakkaklæddum með byssu í hönd á leið út úr plássinu. Maðurinn minnti á enskan lávarð á leið til refaveiða. Lengi vel vissum við ekki hvaða skotveiðar Skonsukallinn stundaði, en svo sagði einhver okkur, að hann legði leið sína oftast út á sorphauginn, sem staðsettur var fyrir neðan veg út með firðinum. Hann kom sér víst fyrir á vegarbrúninni og stóð þar hreyfingarlaus með byssuskeptið undir kinn og beið. Svo kom að þeim tímapunkti þegar ruslahaugurinn fór allur að iða, það voru rotturnar, sem héldu að hættan væri liðin hjá, en þær höfðu lagst niður þegar þær urðu varar við hreyfingu á vegbrúninni. Svo reið skotið af, þetta var haglabyssa, og fjöldi nagdýra lá þegar í valnum. Þennan leik lék Skonsukallinn frakkaklæddur þarna á vegbrúninni í þrjú til fjögur skipti, en þá brá hann sér niður á hauginn, dró upp plastpoka og tíndi hann fullan af dauðum rottum.

Það var ekki fyrr en í lok vertíðar, að við komumst að því, að um borð hafði matsveinninn breytt villibráð sinni í kæfu, sem menn spændu í sig milli trossa og þóktust verða sterkari og úthaldbetri við netadráttinn á eftir. Enn er mér í fersku minni hvað menn grétu mikið að kveldi lokadags út af þessari kæfu og höfðu í hræðilegum hótunum um að myrða Skonsukallinn á sem kvalafyllstan hátt þegar þeir næðu í hann næst. En Skonsukallinn var séður náungi með sagnaranda og hafði nauðsynlega þurft að bregða sér suður til Reykjavíkur tveimur dögum fyrir lokadag. - Ég þarf að vera við jarðaför systur minnar, eska, hafði hann sagt við kapteininn og því var hann horfinn af vettvangi þegar við komumst að hinu sanna um kæfugerðina. Ekki þarf að taka fram, að ekkert varð af útför systurinnar þar eð Skonsukallinn átt aungva systir, þess í stað hélt hann upp á vertíðarlokinn á Hotél Sögu innan um stórmenni og gáskafullar kerlingar.

Má bjóða þér rottusúpu?

Þegar manni verður óglatt af pólitískri þvælu og fimulfambi

Jájá. Við erum ekki öll búin að gleyma því þegar Sjálfstæðisflokkurinn reyndi að spritta sig með Samfylkingunni, það fór eins og það fór; það hefði sennilega virkað betur ef þeir hefðu drukkið samfylkingarsprittið og oltið dauðir undir borð. Og Helga Vala má ekki halda að enginn muni lengur af hverju tæpur helmingur þingflokks VG hrökklaðist á brott út af hamslausum yfirgangi Jóhönnu og hinna óheiðarlegu og vitlausu krataskrattana, sem fengu Flokkseigendafélag VG í lið með sér. Þegar allt kemur til alls, er Sjálfstæðisflokkurinn, eins gjörspilltur og hann er, ekkert verri félagsskapur fyrir VG en Samfylkingin.

Frá mínum bæjardyrum séð hefur tilgangsleysið og ólundin geislað af Samfylkingunni. Hugsjónalaus og illa innrætt hefur þessi flokksnefna frá upphafi litið úr eins og illa lyktandi ruslahrúga og poletikin sem þaðan hefir komið verið í samræmi við það. Þarna hafa saman safnast uppstílaðir lúserar og undirmálsskítseiði, sem reynt hafa að telja fólki trú um að þeir gætu framkvæmt kapítalismann betur en kapítalistarnir sjálfir. Enda hefir komið í ljós, að í bæði skiptin sem Samfylkingin hefir verið í ríkisstjórn, að hún er gjörsamlega óstjórntæk, að stórum hluta vegna skorsts á mannauði og að inu leytinu vegna engrar eða mjög svo óljósrar hugmyndafræði.

Þegar ég hlustaði á Helgu Völu fimbulfamba í Silfri Egils í morgun hugsaði ég sem svo: Nei, með sona liði er ekki hægt að vera í ríkisstjórn, því er ekki treystandi fyrir næsta húshorn. Og að þetta lið geri tilkall til að vera álitnir vinstrisinnar er svo kjánalegt að margir vita varla hvort þeir eiga að hlægja eða gráta. Reyndar heyrði ég spekinginn, sjálfan Egil silfraða, kalla katrínu Jákobsdóttur sósíalista og ekki fyrir löngu síðan talaði Bogi Ágústsson fréttamaður um að VG væri flokkur vinstrisósíalista. Hvernig ætli það sé, vita þessir menn ekki betur, eða er það óheiðarleikinn sem stjórnar þeim þegar þeir mæla svona firru af munni fram í áheyrn þjóðarinnar? VG er ekki sósíalískur flokkur, það verða menn, í það minnsta fréttamenn, að hafa á hreinu og sósíalismi hefir verið bannorð innan VG nánast frá upphafi. Einhverjir hafa sett fram tillögur um að VG verði sósíalískur flokkur, en því hefir meirihluti fundarmanna hafnað af heimikilli áfergju. Ég veit satt að segja ekki hvernig flokkur VG er, en helst má líkja honum við samtök einhverkonar efristéttarfémínísta og háskólamenntaðra, tengsl við verkalýðshreyfinguna eru engin og flokksmenn fyrirlíta stéttarbaráttu og allflest annað sem heyrir til sósíalisma.  

Þrá að spritta sig með VG

Fórnarlamb samsæra vondra manna, en ekki sjálfs sín

Baróninn að Hrafnabjörgum virðist vera heilmikill áhugamaður um samsæri, sem ekki er undarlegt þegar haft er í huga, að þessi furðulegi barón er að eigin sögn sérlega mikið fórnarlamb samsæra gegn honum. Fyrst var það samsæri helvískra fréttasnápanna, sem var alvarlegt og beinlínis hryllilegt fyrir baróninn; þá var það samsæri yfir tuttuguþúsund manns sem ösluðu niður á Austuvöll til að steypa honum af stóli; næst á dagskrá var samsæri Sjálfstæðisflokksins og meirihluta þingfloks Framsóknar, sem bókstaflega rak baróninn eins og hundskvikindi út í horn; og nú er loks komið að samsæri annarra flokka en Miðflokksins um að sammælast í að koma fram við baróninn eins og bráðsmitandi pestargemling og sniðganga hann alveg við myndun meirihluta á Alþingi. Það er sárt að vera svona mikið fórnarlamb eineltis og mannvonsku.

Að vísu tókst Sigmundi baróni og stórbónda að Hrafnabjörgum að stofna Miðflokkinn og fá nokkra þingmenn kjörna, en starf umræddra þingmanna er að verja Sigmund, tala upp persónu hans og halda til haga meintum heimsmetum drengsins og einnig þeim heimsmetum sem hann hefir hótað að fremja. Allt þetta vafstur Sigmunds kemur heim og saman við minningar Jóhannesar Birkilands, ,,Harmsaga ævi minnar - hvernig ég varð auðnuleysingi", hvar Birkiland kennir öllum öðrum en sjálfum sér hrakfarir sínar. Birkiland verður mjög tíðrætt í höfuðriti sínu um að hafa fengið slæmt uppeldi af hálfu foreldra sinna. Og engum vafa er undirorpið, að Sigmundur hefði gjarnan mátt njóta bertra uppeldis, því hann virðist hafa haldið að gullskeiðin í munni hans gerði honum alla vegi færa og að hann mætti fá allt sem honum langar í. Því miður varð baróninum varð baróninum fótaskortur þegar hann flúði úr Ráðherrabústaðnum undan samsæri fréttasnápanna, féll á andlitið og gullskeiðin stakkst á kaf ofan í kokið á honum.

Æ, það er ósköp raunarlegt að horfa upp á þennan heimsmetasækna vindmylluriddara frá Hrafnabjörgum slengjast og endasendast um sviðið, stefnulausan, bitran og snakillan. Með sama áframhaldi er borin von, að hann mæti betur til vinnu sinnar eftirleiðis en áður, en það heyrði til stórviðburða á þingi ef hann stakk snjáldrinu aðeins sem snöggvast inn á vinnustaðinn. Sennilega væri mesta gustukarverkið fólgið í því, að koma Sigmundi og húskörlum hans, þeim er hann dró með sér inn á þing, fyrir á afviknu stað þar sem þeir gætu stundað ,,sín þingstörf" í friði fyrir samfélaginu. Ónýtt hrútastía uppi í Hvalfirði eða suður á Reykjanesi væri ágætt afdrep fyrir þess pilta, þar sem þeir gætu velt sér upp úr samsærum án þess að ónáða nokkurn og enginn ónáðaði þá.

„Mynda samsæri gegn kjósendum“

Það sem lögreglumönnum þókti einkennilegast við Hálfdán varðstjóra

Þetta eru nú meiri helvítis glæpamennirnir, sem lögreglan í Reykjvík þarf að berjast við alla daga, ekki síst um helgar þegar fólk á að taka það rólega heima hjá sér. Hvað á það til dæmis að þýða að keyra niður ljósastaur og hlaupast svo á brott þegar fullreynt er að þeir geta ekki eyðilegat meira?, - í bili. Það er því ekki nema von, að lögreluþjónarnir vilji hafa alminnileg skotvopn til að skjóta á eftir sona þrjótum og hæfa þá jafnvel þegar vel tækist til. 

Og hvað ætli ofurölvi konunni hafi gengið til að vera á ráfi um Laugarveginn um miðja nótt? Veit hún ekki að soleiðislagað er stórhættulegt? Og hún var í þokkabót svo þreifandi drullufull, að það var ekki einusinni hægt að koma henni heim til sín og lögreglan mátti vaka yfir henni á lögreglustöðinni eins og hjúkrunarkona yfir sjúklingi á gjörgæslu. Mikið held ég þessi fulla kona megi skammast sín ævilangt fyrir nóttina í nótt. Og ef hún stekkur beint á barinn, þegar hún sleppur úr gæslu lögreglunnar, í stað þess að sýna iðrun og lofa yfirbót, þá þarf ekki að spyrja að leikslokum.

Frú Ingveldur minnist alltaf sumarsins þegar Kolbeinn eiginmaður hennar lenti tuttugu og fimm sinnum í steininum fyrir ofurölvun á almannafæti og sérkennilegar tiltektir. Í nánast hvert skipti sem Kolbeinn gekk sér í rólegheitum niður í bæ var lögreglan óðar komin til að taka hann úr umferð, loka hann inni og hlaða á hann brennivínssektum. Stundum varð frú Ingveldur að skerast í leikinn og heimta eiginmann sinn úr klóm réttvisinnar, en það gekk ekki alltaf andskotalaust fyrir sig. Einkum átti frú Ingveldur í höggi við Hálfdán varðstjóra, þann sóðaskunk, sem vildi helst geyma Kolbein í fangaklefa dögum saman, og óskjaldan lentu þau í handalögmálum út af því hvort Kolbeinn ætti að vera að fara úr fangavistinni. Eftir ein slagsmálin á skrifstofu varðstjóra, stóð varðstjórinn upp án fata því frú Ingveldur hafði rifið einkennisbúinginn utanan af honum og nærbuxurnar líka. Það sem kom þeim, sem fyrstir voru á vettvang, mest á óvart var, að Hálfdáni varðstjóra hafði risið hold við að standa uppi nakinn efit átökin við frú Ingveldi. Það þókti þeim svo einkennilegt, að þeim lá við að ráðleggja varðstjóra sínum að leita geðlæknis sem allra fyrst.

Keyrðu á ljósastaur og stungu af

Það verður að borga. Borga í péníngum, Grönvold minn, borga í péníngum

Það verður að borga fyrir aðgang að herbergi, Grönvold minn. Borga í péníngum. Þetta eigið þið að vita, þú og Gylfi Arnbjörsson. Þið ættuð líka að vita, að leiga upp á 210 þúsundir króna fyrir eitt lítið herbergi er góð nýting á húsnæði, í hagfræðilegum skilningi. Þið Gylfi, sem standið alla daga blóðugir upp fyrir axlir við að verja háa ávöxtunarkröfu lífeyrissjóða og lauma aurum úr sama sjóði í hin þessi gamblverkefni fjárfesta, ættuð síðastir manna að gagnrýna fasteignaeigendur fyrir að reisa háa ávöxtunarkröfu þegar einhver falast efir að nýta húsnæði þeirra til svefns og klósettferða.

Annars er fyrirtæki ykkar Gylfa, Grönvold minn, ASÍ, hálfkostulegt fyrirbæri. Að sjálfsögðu er það harðkapítalískt og berst eins og ljón með auðvaldinu fyrir stöðugleika, einkum stöðugleika auðvaldsins til að arðræna fólk, alveg niður á stig öreiga og halda því þar í lífstíðarspennitreyju. Á sinn hátt er þetta starf ykkar göfugt og gefandi fyrir þá sem valdið hafa, en heldur lakara fyrir þá sem halda ykkur uppi á góðum launum, en það gerir ekkert til, þetta eru bara vinnumaurar á maurabúi kapítalistanna.

En best er hvað starf ukkar Gylfa er létt og ljúft. Gylfi þarf til dæmis ekkert að gera nema mæta einstaka sinnum í viðtöl við fjölmiðla og þylja upp aftur og aftur sama sönginn með gríðarlegu gáfumannaorðfæri. Annars þykir mörgum málrómur og textaáherslur Gylfa hálf grunsamlegar. Einhver sagði að málfar hans og rómur væri nákvæmlega eins og hjá kaþólskum pokapresti, sem hefði eitt og annað skuggalegt í pokahorninu sínu. Það leiðir af sjálfu sér, að nðaunga sem svona er ástatt fyrir, þykir ósköpin öll eðlilegt, að mörgum arðrændum vinnumönnum sé staflað upp mörgum í einu herbergi og þeir látnir borga fúlgu fjár fyrir, svo að öruggt megi telja, að þeir eyði ekki þessum fáu aurum húsbændur þeirra gauka að þeim í vinnulaun, í tóma vitleysu.

 

 

Þrír í 8 fm herbergi og borga 210 þúsund