Afleiðingar eldgoss í Öræfajökli og draumur kerlingarinnar

Fyrst Öræfajökull er að fara gjósa einhvern allranæstu daga, þá er rétt að upplýsa, að það ferli hefst með einu ægilegu sprengigosi, sem slær öllum kjarnorkusprengingaórum brjálaðra valdamanna við. Þegar sprengingin í Öræfajökli ríður af, er ekki óraunhægt að ætla að um það bil helmingur fjallsins takist á loft og hverfi eitthvað út í buskann, lendir sennilega einhvers staðar úti í Evrópu og leggur hana að mestu í eyði. Vel má vera að hinn burtsprungni helmingur jökulsins hæfi Bretlandseyjar, eða jafnvel Færeyjar, og valdi þar gífurlegum usla.

Auðvitað mundi svona ógurlegt sprengigos verða stórkostleg landkynning og fjölga ferðamönnum um mörg þúsund prósent, því allir munu vilja sjá leyfarnar af jöklinum sem lagði Evrópu í rúst. En að sjálfsögðu má engu muna þegar svona sprengin verður, því smávægilegir hnökrar gætu auðveldlega breytt gangi mála á þann veg, að Öræfajökull lenti norður við Kolbeinsey, eða, Guð varðveiti okkur öll, hann hafnaði á Sauðárkróki og fordjarfaði kaupfélagið þar og allar eiginir þess, - og hvað yrði þá um Framsóknarflokkinn?

Í vor frétti ég af háaldraðri kerlingarbreddu, sem dreymdi fyrir stórgosi á Íslandi á þessu ári. Í draumnum þótti henni sem maðurinn hennar sálugi, en hann átti ættir að rekja austur í Öræfasveit, sæti á salernisskálinni með óviðjafnanlega irðrakveisu og að hann hafi þá þegar misst, vegna mikils innri þrýstings, annan þjóhnappinn niður í skálina og von væri á að hann mundi þá og þegar hverfa með öllu niður í klóakið. Blessuð gamla konan varð svo hrædd í draumnum að hún vaknaði um leið og þjóhnappurinn hvarf í djúpið. Samdægusr réði kerling draum sinn á þann hátt, að innan skamms færi Öræfajökull að gjósa og það gos mundi verða mannskætt svo um munaði.

Veruleg óvissa um framhald atburðarásar

Sannar frásagnir af baneitruðu kjöti frá ESB

- Á misjöfnu þrífast börnin best, fullyrða ESB-istarnir og troða börnin sín full af baktéríuketi frá ESB, svo að þau verða gul, brún og blásvört í framan af hroðalegum sýkingum og af áreynslu af niðurgangskrampa. Barnaverndarnefdir gerir ekki neitt, því allir sem í henni eru hafa í einhverjum tímapunkti opinberað sig sem eindregna ESB-ista. Einn ESB-istinn var meira að segja svo svæsinn í tiltektum, að hann lét krakkann sinn éta ESB-kjúkling í heilu lagi, með fiðri, fótum og haus. Nú, krakkafjandinn varð fárveikur efir máltíðina og var lagður inn á spítala. Þar kom í ljós, að blessað barnið var orðið yfirfullt af krataeðli, fyrir utan alskyns kóli- og kamfýlóbaktéríur, sem vóru búnar að gjöra gat á magann á því.

Svo var það farmaðurinn sem smyglaði heilu tonni af nautakéti frá ESB til landsins. Þegar farið var að elda hina evrópsku tudda vóru menn ekki á eitt sáttir með gæði kjötsins og létu rannsaka það. Þá kom í ljós, sem ýmsa grunaði, að ketið ver ekki nautaket, heldur ket af rúmenskum heststruntum, sem ótíndir stigamenn höfðu stolið og slátrað í einhverjum rottuholu og selt síðan sem úrvals nautakjöt. Þegar farmaðurinn kom næst til landsins með annað tonn af kjöti frá ESB í farteskinu, biðu kaupnautar hans á bryggjunni og höfðu hann á brott með sér. Síðan hefir farmaður þessi ekki sést og því síður fundist í margítrekuðum leitaraðgerðum. 

Þá var ekki beinlínis geðslegt þegar frú Ingveldur varð sér úti um frjálst kjöt úr ESB-dýrðinni. Hún ákvað að bjóða til grillveislu eitt kvöld og bauð helstu vinum og vinkonum til átsins. Er þar skemmst frá að segja, að varla var liðinn hálftími frá því að síðasta bitanum var rennt niður þegar allt samkvæmið var orðið fárveikt af niðurgangi og komust færri að á salerninu en vildu og því tók fólk það til bragðs að gera annaðhvort beint í buxurnar eða leysa niður um sig á staðnum og létta á sér. Aðgangurinn varð svo harður við salernisdyrnar, að menn með rennblautann botninn tókust á og börðu hverjir aðra og gerðu fyrir vikið enn meira í buxurnar. Sem betur fer hafði einhver rænu á að hringja í neyðarlínuna og öllum veislugestunum með tölu var ekið á sjúkrahús, þar sem þeir voru hafði í einangrun í 10 daga. Svona var nú ketið úr ESB heilnæmt fyrir frú Ingveldi og boðsgesti hennar.  

Ógn fylgi innflutningi á fersku kjöti

Nú mun tími grunnskólauppreisna vera að renna upp - sem betur fer

Alltaf er það góðs viti þegar skólastjórar og kennslufólk er orðið svo hrætt við nemendur sína að þeir að þeir ráða ofbeldishrotta af ,,öryggisgæslufyrirtækjum" til að gæta þeirra fyrir lærisveinunum. Svo kemur að því, innan tíðar, að barist verður í skólunum upp á líf og dauða. Þegar skólastjórarnir og kennslufólkið verða öll fallin í valinn og ofbeldishrottarnir flúnir út í hafsauga með skottin milli lappana, rennur upp tíð hinna lýðræðslegu skóla þar sem nemendur kenna hverjir örðum fræðin í mesta bróðerni. Þegar þar er komið sögur eru sveitarstjórnir og ríkisstjórn farnar að hugsa sinn gang og vilja bjóða út landherinn til að vinna skólana til baka, en í því felst að sjálfsögðu mikil áhætta þar eð krakkaskröttunum gæti tekist að hrinda árás landhersins og yfirtaka skolana og ríxtjórnina í kjölfarið.

Öllum okkar er í fersku minni þegar skólayfirvöld í Garðskálafirði börðust við nemendur grunnskólans þar. Strax á fyrirsta degi lágu skólastjórinn, kennarar og formaður skólanefndar steindauðir hér og þar um skólann. Um kvöldið báru nemendur líkin út og röðuðu þeim á skólalóðina á sama hátt og minkur hleður upp hænsnum er hann hefir myrt í hænsnakofa. Þegar börnin höfðu losað sig við skólayfirvöldin hófu þau nám upp á eigin spýtur og luku öll prófum með eistökum glæsileik. Uppreisn skólabarna í Garðskálafirði var tímamótauppreisn, þar eð heimamenn hafa síðan látið eiga sig að koma sér upp skólanefnd, skólastjóra og kennurum, en börnin sjálf hafa séð um að kenna sér og sjá um skólahaldið. 

Og fyrst nemendur í Þrándheimsskóla í Norðvegi eru farnir að leyfa sér þann munað að taka kennaraskammirnar hálstaki og ota að þeim bitjárnum er ekki úr vegi að ætla, að þaðan verði bráðlega góðra tíðinda að vænta. Í okkar sko-lum, hér á Íslandi, reglan hingað til verið, að Garðskólafjarðaskóla einum undanteknum, að það hafa verið skólameistarinn, kennslumennirnir og kennslukonurnar, sem hafa flogið á nemendur með barsmíðum og spörkum og kúgað þá aftur á bak og áfram í hvívetna. Eitt sinn varð kunningi minn, þá hann var barnaskólasveinn, vitni að því þegar skólameistarinn sparkaði ólánssömum nemanda eins og fótbolta niður tvo stiga, tvo langa ganga og út á götu. Í þá daga var skólameisturum virt til virðisauka að halda uppi járnaga í sko-lanum, og umræddur skólameistari var heiðraður sérstaklega að vori fyrir öflugar uppeldisaðferðir sínar og grjótharðar hendur og fætur.  

Öryggisverðir í norskum grunnskóla

Gríðarleg fylgisaukning

Það er vel af sér vikið hjá VG að aðeins 60% atkvæðisbærra manna mundu kjósa flokkinn í dag. Eins og greindir og talnaglöggir menn átta sig fljótlega á, þá þýða þessi 60% að VG er langt um stærri en hinir flokkarnir allir til samans, því þeir fá einungis 40% til að skipta á milli sín. Aðrir, ekki eins glöggir á tölur og prósentur, gætu haldið að 60% fylgi sé eitthvað ,,aðeins" og fyllast trega allt niður í sorg. 

Svo er eitthvað í skoðannakönnuninni, sem segir að einhverjir kjósendur hafi flutt sig frá VG yfir á Samfylkingu; soleiðis fólk er vanmetakindur, sem ástunda að hlaupa úr öskunni í eldinn og fá aldrei nóg af þeim leik. Könnunin sýnir líka, að Miðflokkur Sigmunds er þegar byrjaður að pissa í sig og sjást taumarnir niður buxnaskálmarnar greinilega. Það túlkast sem batamerki á kjósendahjörðinni og kanski nær hún sér fyrr en nokkurn grunar, og veitir víst ekki af.  

Aðeins 60% myndu kjósa VG aftur í dag

Það sem Íslendingum líkar vel ...

Vel má vera að þessir þarna suður á Velli séu óttalegir rummungar og allt það, en það er nú einusinni þannig, að Íslendingum líkar ósköp vel við allt, sem tekið hefir verið ófrjálsri hendi, eða er á einhvern hátt ólöglegt. Og aunginn Íslendingur, ef ég þekki þá rétt, sem ég geri, láir strákagreyunum að hafa nælt sér í eitt og eitt kíló af fluvélakjöti og sígarettum til að drýgja tekjurnar. Nú, hver þekkir ekki sprúttsala, þessa miskunsömu Samverja þjóðarinnar, sem bjargað hafa ótöldum Íslendingum frá ótímabærum timburmönnum. Það er líka sannað, að það er miklu betra að þunnast upp af ólöglegu áfengi en löglegu. Að maður tali ekki um hvað smyglvindlingar eru margfalt betri og heilnæmari en tóbaksruddin sem maður kaupir samkvæmt lögum og reglugerðum ríkisins.

Enn þann dag í dag sé ég fornvin minn, hr. EB. Sigurðsson, fyrir mér, blessuð sé hans minning, eiga kolólögleg viðskipti með áfengi og tóbak við norðlenskan stigamann einn fagran haustdagsmorgun endur fyrir löngu. Við EB. Sigurðsson komum í einum rykmekki, siglandi á leigubifreið upp að húsi stigamannsins að norðan. Úti í kofa galaði hani og stakur hrafn hóf sig til flugs af nærliggjandi staur þegar bifreið okkar söðvaðist með tilheyrandi ískri. Hinn norðlenski glæpamaður bjó á annarri hæð hússins og fóru viðskiptin þannig fram, að sá norðlenski kastaði svartadauðafösku út um gluggann, sem hr. Sigurðsson kastaði sér fyrir og greip eins og markvörður í heimsmeistaraliði, en í staðinn kastaði hann upp gluggan tveimur eða þremur sígarettukartonum, sem hann hafði haft fyrir að stela á ísmeygilegan, en þó fagmannlegan, hátt. Síðan var ekið í bæinn í þeirri góðu fullvissu að timburmennirnir væru enn all-langt undan.

Hitt er svo aftur annað mál, að þeir eiga að sjálfsögðu ekki að stela sem ekki kunna að fela. Og að ekkert glpæpur annað en það sem upp kemst. Ketþjófarnir á Vellinum fóru ekki alveg rétt að. Þeir kunnu ekki að fela og nú sitja þeir uppi með að hafa framið hörmulegan glæp: stolið, sem maður segir, nautaketi og vindlingum frá flugfélagi eða jafnvel flugfélögum. Þannig framkoma er afar sorgleg. Ef ekki hefði upp um þá komist, væru þeir enn í tölu heiðvirðra borgara, sem litið væri upp til. Nú neyðast þeir til að sætta sig við að vera álitnir viðsjárgripir, gengisvísitala almenningsálitsins í þeirra garð hrapað niður úr öllu valdi, og í þokkabót verða þeir sennilega að pína sig til að hætta að kjósa Sjálfstæðisflokkinn framvegis. (Reyndar hefði maður haldið, að afbrot grey kallanna gæti gilt sem heiðursaðgönumiði að því síðast talda, en það er víst önnur saga.)

Stolið kjöt í mögum landsmanna

VG er fullkomlega fullgóður selskapur fyrir jómfrú Snædal.

Til hvers sagði jómfrú Snædal sig úr VG? Ég hefði haldið að það væri fullgóður selskapur fyrir hana. Jú hún ber fyrir sig, að henni hugnist ekki ríkisstjórnarsamstarf við Sjálfstæðisflokkinn! Veit jómfrúin ekki að henni á ekki að hugnast eitt né neitt, því síður að hugsa eitt eða annað? Enda vitum við ekki betur en að fari vel um hana sem stuepige hjá forstjórum verkalýðshreyfingarinnar, þar sem hún hefir áreiðanlega meira en fimmföld saltfiskkéllíngalaun. Það kostar, skohh, fyrir verkalýðinn að hafa marga forstjóra og stuepige á fóðrum hjá sér.

Annar held ég öllum sé andskotans sama hvort jómfrú Snædal er í VG eða Framsókn, eða engum flokki. Þó má ætla að hún dragi heldur úr, eftir úrsögnina, að verja skepnuna Steingrím og hans tiltektir. Auk þess, er það vissa okkar, að öllum standi hjartanlega á sama þó VG fari í ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum; flokkur í einbeittum, poletiskum sjálfsmorðsleiðangri hefir aungva samúð hjá almenningi og má rista sig á hol frá kjapti niður til kynfæra, hans vegna. Almenningur hlær bara að soleiðis flokkum, enda eru þeir ekki eftirsjónarverðir.

Nú skilst okkar, að Steingrímur nokkur, - þessi eini sanni endemis Steingrímur, - hafi síðustu daga verið á þönum um þingsalinn að máta ráðherrastóla og forsetastól Alþingis, aftur og aftur og aftur. Það er nú eitthvað við hæfi kappans, enda byggjast allar hugsjónir þess manns á soleiðis stólum; þeir, þ.e.a.s. stólarnir, hafa semsé álíka aðdráttarafl á suma menn eins og ólæstar dyr eða opinn gluggi á forhertan innbrotsþjóf. Vonandi fer þetta allt vel hjá Steingrími, svo framarlega að hann fái ekki rasssæri, opin sár á báðar rassakinnar, af stólunum atarna. Síðast þegar kalltruntan hafði tök á, hoppaði hann eins og skógarþröstur milli ráðherrastóla, þannig að þegar honum var lokst velt úr síðata stólnum stóð hann vart í lappirnar af þjóhnappasárum eftir djöflaganginn, en þá var hann líka búinn að endurreisa Gamla Ísland upp í klærnar á Sjálfstæðisflokknum, og nú ætlar piltur so sannarlega að taka út sín laun hjá Sjálfstæðisflokknum í góðum stól.

Drífa Snædal segir sig úr VG

Það þýðir ekkert að halda.

Það þýðir ekkert að halda, þegar vinkona manns gengur í sjóinn; viðkomandi verður að vera alveg viss, og þegar vinkonan er sannarlega gengin í sjóinn og sjórinn kominn langleiðina undir hendur, þá er fyrst ástæða til að hringja á lögregluna, björgunarsveitina og útfararstofuna. Einusinni hélt Kolbeinn að frú Ingveldur, eiginkona hans, ætlaði að ganga í sjóinn. Hann horfði á eftir frú Ingveldi hvar hún skálmaði niður að fjöruborðinu og beint á haf út. Þó Kolbeinn vissi að frú Ingveldi gæti gert margt ótrúlegt, þá hafði aldrei flögrað að honum að hún gæti gengið á vatni. Og Kolbeinn varð svo undrandi að orgaði upp yfir sig, - passaðu þig á öldunum frú Ingveldur! Svo var farið með Kolbein á geðveikrahælið, því hann var kominn með aðkenningu af deleríum búbónis, sem rekja má til drykkjuskapar hans. Og frú Inveldur var heldur ekkert að ganga á úthafinu, hún var aðeins að ganga um stofugólfið heima hjá þeim hjónum.

Nú standa vonir okkar svo sannarlega til að kerlurnar, sem vissu ekki alveg hvort þær væru gengnar í sjóinn eða ekki, hafi ekki lent í þessum leiða misskilningi út af deleríum búbónis eða tremens, heldur hafi einungis verið um að ræða galsafenginn misskilning, sem fór út í öfga, en það gerist stundum á bestu bæjum. Þegar Kolbeinn dvaldi að geðsjúkrahúsinu, eða vitlausraspítalanum, eins og frú Ingveldur kallar stofnunina, misskildi hann allt sem hægt var að misskilja. Hann hélt til dæmis fyrstu tvo dagana að Framsóknarflokkurinn væri graðhestur, sem sæti um að nauðga frú Ingveldi, ennfremur, að allar þessar píkusögur, píkumálverkasýningar og píkukjaftæðið yfirleitt fjölluðu um hið heilaga skaut frú Ingveldar, meydóm hennar og strangt siðferðislíf, og hann var öldungis eyðilagður. 

En svo bráði af Kolbeini, og þegar hann kom heim sagði hann, að hann hefði fyrir misskilning verið lokaður inni með vitfirringum og hann þakkaði sínum sæla hymmnaföður að hafa sloppið lifandi frá þeim vörgum og illhryssingum. Út á við kvaðs Kolbeinn hafa verið á hressingarhæli við Svartahaf, svo sem sérkjarasamningur hans við vinnuveitanda segði til um. Svo gerðust þau ódæmi í fyrra eða hitteðfyrra, að Brynjar Vondalykt, vinur frú Ingveldar og Kolbeins, flæmdis úr vinnu sinni vegna þess að kvenkyns vinnfélagar hans báru honum á brýn ósæmilega og ógéðslega kynferðislega áreitni. Upp úr því neyddist Kolbeinn til að ráða Vondulyktina á skrifstofuna til sín, til að sinna sérverkefnum. Síðan hefir bölvað kurr gert vart við sig meðal annarra undirmanna Kolbeins á skrifstofunni, sem virðast líta svo á, að Vondalyktin sé óbetranlegur pestargemlingur, pervert, nauðgari og stórglæpamaður.

Hélt að vinkonan hefði gengið í sjóinn

Byskubb banar vondri nefnd með búrsaxi sínu

Jæja, svo byskubbinn vóð með búrsaxið í hönd aftan að nefndinni og rak það í bakið á henni. Vart þarf að fara í neinar grafgötur um, að svona tiltæki er mjög hættulegt, þannig að gera má ráð fyrir að nefndin ligg öll steindauð á gólfinu þar sem tilræðið átti sér stað. Hins vegar er gott til þess að vita, að byskubbinn láti til sín taka og sýni húsbóndavald þegar við á. Einnig er fjarska gott að vita nú fyrir víst, að nefndin sáluga muni ekki gera neitt af sér héðan í frá og guðskristni í landinu sé þar með borgið, - í bili að minnsta kosti.

Það versta við nefndir, sem er sálgað með róttækum hætti, er að þær eru vísar til að ganga aftur, tvíelleftar og hroðalegar. Af slíku eru helst til mörg heldur ófrýnileg dæmi, sem rétt er að hafa hljótt um. Hvað viðvíkur nefndinni, sem byskubb banaði svo fagmannlega, þá má gera ráð fyrir að byskubb hafi ráð uppi í erminni til að bregðast fljótt og vel við afturgöngum og kveða þær jafnhraðan niður um leið og þær láta á sér kræla.

En það eru ekki allr nefndir, þó skipaðar séu, eins vondar og sú er byskubb gjörði höfðinu styttri með búrsaxi sínu. Af fjöld slíkra nefnda spyrst blessunarlega aldrei meir til, því þær deyja í frumbernsku; sumar eru vanskapaðar við fæðingu og lifa ekki af, aðrar eru bornar út og þeim drekkt í næsta forarpolli, og enginn gerir neina athugasemd við afdrif þeirra. Það hefði til dæmis verið um marg blessunarlegara fyrir byskubb að láta einhvern vinnukarl bera vondu nefndina, sem byskubb stakk í bakið, út strax eftir fæðingu hennar, því ljóst er að nefndinni atarna tókst, með Djöfulsins aðstoð, að vinna spjöll á guðskristninni og gjöra byskubbi gramt í geði.

Nefndin „stungin í bakið af biskupi“

Framhjá salernisskálinni

- Það er ekkert í lögum sem bannar mér að berja þig í klessu og spað, helvítis ódrátturinn þinn, mælti frú Ingveldur um leið og hún lagði til atlögu við bónda sinn, Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknarmann. Daginn efir mætti Kolbeinn til vinnu sinnar með glóðarauga á báðum og aðra höndina í fatla, draghaltur og illa marinn á öðru eyranu. Aðspurður kvað Kolbeinn frú Ingveldi hafa ráðist á sig af því hún hafði hann grunaðann um að hafa mígið dálítið framhjá salernisskálinni. Frú Ingveldur staðfesti framburð Kolbeins með þeim orðum, að helvítis óþokkinn hefði lengi gert sér að leik míga framhjá skálinni, upp á vegg og úr um gólf. Þá hafi hún eitt sinn staðið Kolbein að því, um miðja nótt, að kasta af sér vatni í blómapott í stofunni, og hann hafi ekki einusinni í það skipti látið hjá líða að væta gólfið og gluggakistuna, sem potturinn stóð á.

En Kolbeini er fleira til lista lagt. Eitt sinn eldaði hann hátíðarmálsverð fyrir eiginkonu sína og helstu vini þeirra hjóna. Við þá eldamennsku brá Kolbeinn á leik við eldavélina, þegar aunginn sá til, og mé yfrum steikina og sósuna og snýtti sér í hana líka. Ef frú Ingveldur hefði séð þær aðfarir eiginmanns síns hefði hún vafalaust myrt hann og gefið þá skýringu, að það væri ekkert í lögum sem bannaði grátt leikinni eiginkonu að vega eiginmann sinn fyrir fádæma sóðaskap og íllt innræti. Það er auðvitað torráðið hvurnig dómurinn þá vígsök, en sennilegt má telja, að frú Ingveldur hafði verið dæmd í teggja daga stofufangelsi að Kvíabryggju og að greiða gamla Kolbeini nokkrar bætur fyrir fráfall saonar hans.

Fyrir ekki svo löngu síðan munaði ekki nema hársbreidd að frú Ingveldur kyrkti Kolbein vegna sérlega ósvífins siðferðisbrots hans. Fru Ingveldur stóð sem sé pilt að vondu verki með Brynjari Vondulykt og Máríu Borgargagni. - Þetta var sexfalt hórdómsbrot, fullyrti frú Ingveldur, - hvert um sig drýgði hór með tveimur og samanlagt er brotið sexfalt. Og sennilega hefði frú Ingveldur gert alvöru úr gamni, ef Kolbeini hefði ekki heppnast að stökkva út um gluggann, sem er á annarri hæð, og fótbrotna á báðum og lenda að því loknu á sjúkrahúsi. Við útstökk Kolbeins sefaðist frú Ingveldur nokkuð og lét sér nægja að ganga nokkuð harkalega í skrokk a´Vondulyktinni og Borgargagninu, sem eins og vonlegt var gátu litla vörn sér veitt.  

„Ekkert í lögum sem bannar þetta“

10 milljonunum betur varið til hælisleitenda

Ekki er ljóst hvernig á því stendur að varnarræða professors doktors HH. Giss fyir hönd villtra kapítalista er kölluð ,,skýrsla." Aungvum blandast hugur um, að ritsmíð þessi er eingöngu áróðurspési í löngu máli og ætti þar af leiðandi að vera að full greidd af þeim, sem ,,skýrsla" þessi á að hvítþvo. Samkvæmt frétt um málið, stendur til að ríkið greiði professor doktornum 10 milljonir krona fyrir ómakið, sem er satt að segja ansi vel í látið. Nær hefði verið að nota þessar tíu milljonir í að koma einhverjum þeirra, sem nú búa í tjaldi í Laugardalnum, í sæmilega íbúðarkytru. Einnig hefði verið hægt að nota þessa ríkispénínga til að kaupa súpu og steik í hvert mál fyrir tjaldbúana þar til 10 milljonirnar væru upp urnar. En betra hefði þó verið ef stjórnvöldum hefði hugkvæmst að láta hælisleitendur fá 10 milljonirnar til að kaupa sér læknisþjónustu.

En því miður, professor doktor HH. Giss hefir þegar fengið sjö og hálfa milljon af þessum 10 í vasann og þeim aurum verður tæplega eytt aftur af ríkinu. Því verður vart trúað, að ný ríkisstjórn láti þessar tvær og hálfu milljon sem eftir eru leka viðstöðulaust ofan í bólgna vasa professorsdoktorsins án þess að athuga þann möguleika hvort ekki væri skikkanlegra að nota þær í bætur til Björtu framtíðarinnar hans Proppa fyrir að hafa hrunið út af þingi. Hrun er hrun, hvurnig sem á það er litið, og allri verða að fá sínar bætur fyrir hrun, hvurs kyns sem það kann að vera.

Nei, drengir mínir, því verður ekki trúað að ný ríkisstjórn með heljarmenni á borð við Steingrím Jóhann, Katrínu Jakk og Swandeesý Sendiherrans innan sinna vébanda, láti það gerast að professor doktor HH. Giss komist yfir allar 10 milljonirnar úr ríkissjóði fyrir einn bévitans áróðursbækling um Hrun sem allri vita allt um. Nei, betur gæti ég trúað að umrædd heljarmenni muni bæta 10 milljonum við hinar 10 milljonirnar beint ofan í vasa bæklingshöfundar, svo hann geti slakað á eftir vel heppnaðann bækling.

 

Skýrsla Hannesar væntanleg á mánudag