Þær vita ei hvað verkfærið heitir

Það er hreint hörmulegt til þess að vita, að dömurnar á miðri myndinni, sem fylgir þessari frétt, hafa ekki hugmynd um hvað verkfærið heitir, sem þær veifa yfir hausum sínum, og því síður vita þær til hvers það er notað. Sendirherradótturinni minnti, frá því hún var í leikskólagæslu, að þetta héti ,,sandamoka" og bókmenntafræðingurinn mikli, sjálfur forsætisráðherra, heldur endilega að stungaskóflan heiti ,,durra". Við uppgröft þeirra með Samherjaráðherranum og Framsóknarkallinum á Landspítalalóðinni í dag nennti enginn að leiðrétta vitleysuna í hinum háborgaralegu glimmerdömum,- flestum viðstaddra var meir í mun að þær héldu áfram að gera sig auðvirðilegar frammi fyrir stjórnmálaarmi auðvaldsins.

Svo hlupu þær stöllur nokkra hringi með skóflurnar á lofti og skræktu: ,,durradurra", ,,sandamoka-kokílóka." Viðstaddir tóku ærslum stúlknanna af kurteisi og brostu fínlega; það fer enginn að gera veður út af gelgjulátum hugsjónalausra, pólitískra öreiga. En hvar Steingrímur hefir verið í dag má sjálfur Poruinn vita, en sannast sagna er þessi Steingrímur orðin svo hás af því að syngja auðvaldssöngva á kvöldin, að hann hljómar eins og kumrandi hrútur þegar sjónvarpsfréttamennirnir tala við hann á daginn. Það er nefnilega hægt, fyrir mikla menn, að gera fleira en grilla á kvöldin.

En svo vér víkjum nokk að Landspítalahýsinu, sem stelpurnar vóru að grafa fyrir í dag, þá er útlit fyrir að það muni standa tómt af sjúklingum þegar það verður loks orðið klárt til að taka á sárveiku fólki; péníngalæknarnir verða nefnilega farnir með alla sjúklingana á ,,stofur" úti í bæ til að geta rukkað þá alminnilega um pénínga, beinharða pénínga, helst í dolurum og pundum sterlíng. Þegar þar verður komið sögu, verða háborgaralegu glimmertelpurnar ef til vill búnar að læra að verkfærið, sem þær brúkuðu til moksturs í dag heitir stunguskófla. Og líklega verur húsið notað sem næturskjól fyrir húsnæðislausa, eins og Farsóttarhúsið forðum, og ekki mun af veita, ef Sendiherradóttirin og bókmenntafræðingurinn halda áfram að stjórna með Erkiíhaldinu og gömlu Framsóknarmaddömunni næstu áratugi..

Tímamót í sögu Landspítala

Ten pounds for Dolly

Það er naumast þeir hafa verið í annarlegu ástandi í morgun Sjálfstæðismennirnir í Reykjavík: annar skríðandi eins og grasmaðkur úti á lóð með laufhrúgu ofan á sér og hinn skrafurinn að athuga prísana í verslunum borgarinnar. Nú, þess ber að geta, að báðir eru þessir menn víðkunnir af afrekum sínum. Annar þeirra, sá sem lá iðandi undir laufblaðakássunni, er kunningi vor, Óli Apaköttur, frægur af endemum, hinn náunginn, þessi sem vafraði um búðir í miðbænum, það var Brynjar Vondalykt, frægur af enn meiri endemum; honum var ekið heim til frú Ingveldar og Kolbeins og honum fleygt þar inn í forstofuna.

Þessar skemmtilegur fréttir af félögunum tveimur minna óneitanlega á laglegt atvik úti í Hirtshals í Danmörku, endur fyrir löngu. Við höðum verið að landa síld alla nóttina og nú var þar komið sögu að verið var að taka ís og nýja kassa um borð fyrir næstu veiðiferð, þegar fyrsti vélstjóri snaraðist ábúðarfullur út á dekk og spurði okkur fyrirvarlaust, alvarlegur á svip, hvort við hefðum séð helvítis kokkinn þegar hann kom um borð áðan. Nei, enginn okkar hafði séð það. - Það avar þrifalegt að sjá, æpti vélstjórinn, - hann gekk ekki um borð, þetta helvíti, hann skreið!

Já, blessaður matsveinninn okkar, sem líka var Sjálfstæðisflokksmaður, var víst sannarlega í annarlegu ástandi þennan ágæta morgun, eftir að hafa heimsókt matvöruverslunina í Hirsthals, en þar var höndlað með allt frá léttum bjór upp í 96% síritus, kallað ,,finsprit" ef ég man rétt, sem ég man. Það var mesti munur að hafa sona glaðsinna og kærleiksríkan kokk á síldinni í Norðursjónum forðum daga og öllum öðrum var hann útsjónarsamari við að verða sér út um efni sem komu honum í virkilega annarlegt ástand. Og það var einmitt þessi sami matsveinn, sem sagði okkur frá tildrögum þess að konan í Grimsby sagði við hann á ögurstundu: - No mony for me, ten pounds for Dolly.

Fannst undir laufhrúgu

Þér skuluð aldrei treysta prinsessu

Þær eru hver sem önnur þessar prinsessur og ekki barnanna bestar. Nægir að minna á Mjallhvíti, sem var hið versta naut og laug upp á stjúpu sína að hún hefði eitrað fyrir sig, þegar sannleikurinn var sá að Mjallhvít, sem hafði strokið að heiman, var á endalausu generalfylliríi með dvergunum, sem aftur vóru í raun og veru aungvir dvergar heldur 12 ára götustrákar, uppfullir af sora og illum kynhvötum. Og hvernig var ekki með þessa Öskubusku, eða Flöskutsku eins og strákarnir kölluðu hana? Hún flekaði náttúrlausan prinsaumingja til samlags við sig og skildi hann eftir, síðar á ævinni, dauðan af brennivínsdrykkju úti í skurði og þar króknaði kauði eftir miklar þrengingar.

Já, þér skuluð aldregi treysta prinsessu, því slík dama gæti verið búin að stela af yður krtiskortinu og skilja þig eftir nærbuxnalausan í óhrjálegu húsasundi að kveldi til, og þér þyrðuð ekki út úr húsasundinu sökum nærbuxnaleysisins, því þér eruð bæði spéhræddur og auk þess hræddur við að lögreglan mundi handtaka yður og kæra yður fyrir blygðunarsemisbrot. Og prinsarnir eru varhugaverðir líka, það sannar moldin sem var á fötum Karls prins eftir að hann var að velta sér upp úr flaginu með kerlingarhexinu, sem hann býr með í dag.

Frú Ingveldur hefir að vísu verið all-nokkur aðdáandi prinsa og prinsessa og kveðst sjálf, með stolti, hafa komist í kast við þessháttar fólk og átt með því nærgöngular stundir, eins og hún orðar það sjálf. Í eina tíð varð henni tíðrætt um einhvern færeyskan prins, sem hún fullyrti að hefði skriðið inn umm gluggann hjá henni um eina miðja, dásamlega vornótt. Löngu síðar, þegar frú Ingveldi varð ljóst að þetta með færeyska prinsinn var eitthvað málum blandið, komst hún að því að þetta hafði ekki verið neinn prins, heldur venjulegur íslenskur slordóni sem hafði tekist að villa henni sýn og hafa af henni öll gögn og gæði með slóttugheitum og brögðum.

Prinsessan vildi sýna örið

Og páfagaukurinn hlær og geltir ...

Þá er auðvaldið búið að setja Katrínu fyrir að sameina Seðlabankann og Fjármálaeftirlitið. Þegar spurt er um til hvers, er svarið: afþíbara. Já, það er dálaglegur forsætisráðherra sem Steingrímur og B. Ben skaffa okkur. Og aungvar uppsagnir þrátt fyrir sameiningu, en samlegðaráhrifin eru so undurfalleg að ekki er hjá sameiningunni komið, að mati Katrínar, en þeð mat var kokkað ofan í hana af til þess bærum auðvaldskokkum. Það er ekkert grín, vinir mínir, að vera forsætisráðherra, ákvarðannafælinn og úti að skíta, og láta valinkunna þrifakalla tala gegnum sig eins og Baldur talaði gegnum Konna í gamla daga.

So er það þetta með ,,péníngastefnuna", sem so er kölluð. Getur það verið gamanmál að vera forsætisráðherra og taka sér í munn sona merkilegt orð án þess að hafa hugmynd um hvað það þýðir. Forsætisráherrann Katrín telur orðið ,,péníngastefna" merki einhverskonar péníngaspil, án þess að gera sér nánari grein fyrir drullumallinu. Og þegar Katrín snýr bakinu í Steingrím og Svavarsfjölskylduna hlær það fólk allt að henni eins og hún sé frábært trúðséní og Kolbeinn Proppi, Lilja Rafney og frú Ólsen hlægja líka án þess þó að hafa hugmynd um að hverju meistarar þeirra voru að hlægja að. Og páfagaukurinn sjálfur hlær og geltir eins og hann eigi lífið að leysa.

Þó eru skýrslur Bakkabræðra, sem Katrín vitnar til, dálítið hlægilegar í samhengi við alvarleik málsins. Næst vitnar Katrín vafalaust í skýrslu Hannesar Hólmsteins eins og þrælkatþólskur pokaprestur sækir sér umræðuefni í Heilaga ritningu; það verður eflaust dægilegur andskoti að hlusta á þá stöppu. Og þar með læt ég staðar numið að sinni í umfjöllun um Katrínu og pörupiltana eigendur hennar, enda útheimtir þetta viðfangsefni ekki að eytt sé á það dýrum kveðskap.   

Engar uppsagnir fyrirhugaðar

Og dregur hvergi úr íhaldsþjónkun sinni og sleikjuskap

Þegar búið er að gera undir sig, yfrum og allt í kring, er gráupplagt fyrir Steingrím að láta Katrínu jarma dulítið um tveggja áratuga svikaferil VG, óheiðarleik og fíflsku. Nei, Steingrímur hinn ríkisstjórnarsjúki óttast ekki gagnrýni og hefir boðið Katrínu að gjöra það ekki heldur og slá um sig með ómerkilega ófyrirleitnum frösum eins og að stjórnamálaflokkur sé ekki safn, þegar verið er að hrækja lygum og afsökunum fyrir svikunum framan í grandalaust fólk.

,,Vinstrihreyfingin grænt framboð" getur ekki átt afmæli af þeirri einföldu ástæðu að sá flokkur er löngu dauður, en fyrirbrigðið VG gegnir hinsvegar hlutverki safns um ómerkilega stjórnmálamenn og konur Flokkseigendafélags VG, og er af ýmsu að taka í þeim efnum. Og þó Steingrímur og Svavarsfjölskyldan hafi boðið Katrínu að vera óhrædd í svikunum þá er augljóst öllum, að hún er að niðurlotum komin af skelfingu. En það undarlega við þá skelfingu er að þar er um að ræða nákvæmlega sömu skelfingu og gerst hefir vart við sig hjá Sjálfstæðisflokknum, Mogga og atvinnurekendavaldinu, sem sé auðvaldinu okkar, við umbrot í verkalýðshreyfingunni, kröfugerð hennar og byltingarhug. Það er náttúrlega dásamlegt að fá að verða vitni að því að forráðafólk einhvers sem kallar sig ,,vinstri" er orðið dauðhrætt við rættmætar kröfur samtaka verkafólks.

Svo er Katrín, tötrið atarna, skíthrædd um að Stóra-Mamma, sjálft erkiíhaldið í Sjálfstæðisflokknum, taki í hnakkadrambið á henni og Steingrími og kasti þeim út í göturæsið og drepi þar í þeim eins og sígarettustubbum. Það er því eins gott fyrir Katrínu að láta fleðulega við íhaldið, strjúka því og klappa svo ekki fari illa, því brjálæðisköst Stóru-Mömmu er fræg og stórbrotin og líkjast fremur náttúruhamförum en lítilmótlegum samförum af einhverju óræðu tagi. Þetta veit svikamylla VG og dregur hvergi úr íhaldsþjónkun sinni og sleikjuskap.

Óttinn við gagnrýni ráði ekki för

Milljonirnar fóru allar til hymmna eins og aðrar milljonir

Hvaða bölvað japl er þetta? Hér er spurt eins og fávís kona sé að spurja. Og í hvað fóru allar milljonirnar? Hvert fóru allar milljonirnar? Nú, þær fóru til hymmna, eins og milljonirnar sem hurfu í Hruninu Sjálfstæðisflokksins fyrir 10 árum, og sitja þar við hægri hönd guðsins Mammóns. Um þessa vitleysu er í raun og sann ekkert fleira að segja.

En eitt er þó víst: braggamilljonirnar koma eins og hymmnasending í fang Sjálfstæðisflokksins og Moggans, rétt eins og milljonirnar, sem auðvaldsinnaðar grátkonur Eflingar segja að fokið hafi ofan í hálsmálið á eiginkonu Gunnars Smára, en Gunnar sá Smári er um þessar mundir sérstakur þyrnir í augum allra valdsmannslegra Sjálfstæðisfurta og Sannra Íslendinga í atvinnurekstri.Nú, Gunnar Smári er grunaður um ýmislegan stráksskap, svo sem eins og að hvetja til þjóðfélagsbyltingar, landráð og fleir hörmulega glæpi; hann hefir nú þegar tekið yfir verkalýðsfélagið Eflingu, tekið það félag af Sjálfstæðisflokknum og atvinnurekendum, á mjög óvinveittan hátt og plantað þar inn vondu fólki; einnig er hann grunaður um að hafa yfirtekið VR, sem hingað til hefir verið þinglýst eign Sjálfstæðisflokksins, og heilaþvegið stjórnir verkalýðsfélaga uppi á Skaga og norður í Þingeyjasýslu.

Svo vita vísir menn, að litill akkur er að fá milljonir óforvandis upp í lúkurnar til að núa borgarstjórnarmeirihlutanum í Reykjavík um nasir og kanski fáeina milljonir í Eflingu til að berja á hústökufólki þar á bæ, ef yfirvofandi er sósíalísk bylting með Stalíni og Gúlagi og 500 milljon manns myrtum. Það færst ekki dulið öllu lengur að hrottafengin vá er fyrir dyrum, ef Gunnsa Smára og hans líkum tekst að leggja Sjálfstæðisflokkinn, Moggann, LÍÚ og atvinnurekendasamfélagið í svaðið og velta þeim þar upp úr eðjunni frá einni eilífð til annarar eilífðar. Þá eru milljoninar úr bragganum og Eflingu betur geymdar í friði á hymmnum, hjá Hrunmilljonunum, en að þær verði til að fella blessaðan Sjálfstæðisflokkinn á eigin bragði. 

Í hvað fóru allar milljónirnar?

Vitnisburður séra Atgeirs um spurningastúlkuna Máríu Borgargagn

Eftirfarandi vitnisburð af tilefni fermingar fundum vér í embættisbókum séra Atgeirs p. Fjallabaksen um þá konu, Máríu Borgargagn, sem gjörst hefir þjóðkunn af verkum sínum: ,,Máría er að mínu viti upprennandi viðsjárgripur, líklega, eftir daglegu látbragði hennar, einkennilega vergjörn eftir aldri. Í viðurvist pilta lætur hún galsalega að hætti stóðmera og gefur með því í skyn að hún sé fús til athafna sem hæfa alls ekki telpum á hennar reki."

Nú hefir fyrir löngu komið fram að spádómur séra Atgeirs hefir haft við nokkur rök að styðjast, því löngum hefir Máría Borgargagn verið viðsjárgripur, sem haft hefir sér það mjög til ágætis að koma óorði á allt karlkyns sem hefir orðið svo ólánssamt að umgangast hana að einhverju leyti. Það er til dæmis aungvu logið með það, að ósómi þessarar konu hefir vaxið með ári hverju og hefir sá ágæti maður, Indriði Handreður, sannarlega sett niður við að búa með og ganga síðan að eiga annan eins skaðræðisgrip að lífsförunauti. Samkvæmt útskrifaðri læknisskýrslu Gottfreðs Gottfreðssonar læknis, hefir kynheilsu Indriða hrakað mjög vegna slæmra samræðiskvilla sem hann hefir orðið sér úti um af eiginkonu sinni, Borgargagninu alræmda.

En til að bæta gráu ofan á svart hefir umrædd Máría Borgargagn gjört sér að leik að taka fram hjá manni sínum, fyrrnefdum Indriða Handreði, með ekki ómerkara fólki en frú Ingveldi, Kolbeini manni hennar og Brynjari Vondulykt; Óla Apakött og Sigurveigu Dræsu hefir hún fúlsað við að fá upp í til sín, en þess í stað hefir hún sigað Handreðnum, Kolbeini og Vondulyktina á þau Óla og Sigurveigu til stóðlífis og er það ljót saga, sem ekki verður sögð hér. Og nú hefir Máría Borgargagn líka leitað lögfræðings til að höfða hæstaréttarmál á höndur Trugga Fokks og Sleggjunnar, en Máría telur að það fólk hafi stolið af sér hlutabréfum og skartgripum er þau heimsóktu hana fyrir stuttu og hafi Tryggi og Sleggjan bæði verið ölvuð og andstyggileg í heimsókninni og hafi hún orðið að neyta aflsmunar við að varpa þeim á dyr, en því miður hafi þau þegar verið búin að stela hlutabréfunum og skartgripunum og fela það góss í afturendum sínum. 

Meðfylgjandi mynd er fermingamynd af söguhetju okkar. 

Leitar lögfræðings og vill lítið segja

Karlsefni í kjól og leggings

Mikið voru ofbeldismennirnir heppnir að Þorfinnur karlsefni var jaf steinrunninn og raun bar vitni þegar þeir veittust að honum aftanfrá, því hugleysingjar og aumingjar fara alltaf aftan að mönnum, - já og konum líka ef því er að skipta. Hefði Þorfinnur verið lífs og vibúinn árás hefði hann rifið sverð sitt úr slíðrum með hægri hendi en mundað öxina með þeirri vinstri og höggvið ódæðismennina á svipstundu í spað og gefið hundunum spaðið.

Þorfinnur er, eins og hann hefir löngum staðið í Fíladelfíu, ákaflegar karlmannlegur, vígalegur og morðvargslegurm með þessi hrottalegu beittu vopn. Og ekki gerir kjóllinn hann óásjálegri og væri gaman að vita hvur hefir prjónað þessa dægilegu flík. Svo er karlsefnið í svokölluðum leggisbuxum, samkvæmt gamalli og nýrri tísku kvenna í Amríku. Að jafn hermannlegur kappi skuli vera í kvennmannsfötum er út af fyrir sig grunsamlegt og leiðir hugann ósjálfrátt að því hvort transintorarnir séu í lagi í mannfjandanum.

Ekki fer neinum sögum af kvennafari Þorfins karlsefnis þar í Fíladelfíuborg, alla vega ekki sem orð er á gerandi. Það er líka einkennilegt, því glæsimenni sem honum ætti að vera auðvelt að tína kvennpéninginn eins og mýs upp í til sín. Að öllu samanlögðu, er á sinn hátt skiljanlegt að fordómafullir heimskingjar hafi lagt til atlögu við þennan útlenda sperrilegg og velta honum um koll. Þetta hafa verið drengir sem vilja ekki með það hafa að Þorfinnur karlsefni og hans líkar komist aftan að sér og leiki þá grátt.

Þorfinni karlsefni velt af stalli

Hin virðulegu hjón björguðu honum frá bráðum dauða

Já, þær geta hlaupið og hlaupið þessar kvinnur, og hlaupið á sig; og sumar þeirra hlaupa á vegg, eða ljósastaur, og hlaupa andskotann ekkert upp frá því. Við, sem munum fyrri tíð betur en aðrir, eigum í fórum okkar minningar frá gönuhlaupum frú Ingveldar þegar hvað mestur völlur var á henni í heilsubótarmálum. Hún hafði hlaupið út úr borginni upp í Elliðaárdal og alla leið upp að Elliðavatni, en þar hljóp fram úr launsátri maður sem beðið hafði drykklanga stund eftir fórnarlambi. Ekki var ferð manns þessa úr launsátrinu til fjár því að í stað þessa að nauðga frú Ingveldi með öllum þeim ógnarpervertisma, sem maður þessi var og er haldin, var það frú Ingveldur sem snaraði ódæðismanninum út í Elliðavatn og hefði kæft hann þar eins og blindan kettling ef ekki hefði borið þar að virðuleg hjón á kvöldgöngu, en þau báðu frú Ingveldi að þyrma manninum þó hann ætti það engan veginn skilið.

En þá maðurinn var dregin nær meðvitundarlaus upp úr köldu vatninu kom í ljós að þetta var Indriði nokkur Handreður, sá snjalli og stöndugi landstólpi. Hann hafði stundu áður vikið af heimili sínu með þeim orðum að hann ætlaði að fá sér frískt loft, en fór svona að ráði sínu og uppskar verðlaun í samræmi við hvernig hann sáði. Þegar frú Ingveldur uppgötvaði hvur hafði veitt henni aðför brjálaðist hún nokkuð og hugðist misþyrma Indriða, en hin virðulegu hjón gengu á milli og fengu sefað frú Ingveldi um stundarsakir.

Þar næst reis Indriði Handreður upp á knén og var harðla lágt á honum risið. Hann þakkaði hinum virðulegu hjónum fyrir að hafa komið í veg fyrir hræðilegan glæp og bauð þeim heim til sín til cafédrykkju og frú Ingveldi líka. Er inn á heimili Indriða kom var eiginkvendi hans, Máría Borgargagn þar á vappi í bröndóttum bol einum fata. Indriði hafði engar vöflur á og bauð gestum sínum til stofu af sinni landsfægu gestrisni og bar þeim rótsterkt café í rósóttri könnu og því til viðbótar þrjár flöskur koníaks. Hófst nú allhörð sáttadrykkja sem lauk á svo sögulegan hátt, að aldrei hefir hinum virðulegu hjónum dottið í hug síðan að efna til kvöldgönguaf ótta við að lenda aftur í tröllahöndum og villudýra.

Hljóp 409 km á undir 100 klst.