Hann, eða hún, reyndi allt til komast aftur inn í fjörið

Þeim þarna á mbl.is eru náttúruverndarmál Orkuveitunnar hugstæð af einhverri einkennilegri, að ég ekki segi dularfullri, ástæðu. Eftir vill hefði þessi verið áhugavert viðfangsefni fyrir Sigmund gamla Freud, en því miður var hann úr heimi hallur áður en kynlegheitin hófust í Orku náttúrunnar og Orkuveitunni. Allt er þetta sorgarsaga sem nú er að fullu og öllu lokið með því að þeim sem var fleygt út fá ekki að koma inn aftur, punkturr.

Einusinni tók frú Ingveldur í hnakkadrambið á manni, það var kvennmaður, og fleygði honum eins og rottu út af heimili sínu. Þetta gerðist í helgarsamkvæmi að heimili frú Ingveldar. Þessi mannfjandi, sem var kvennmaður, var aldeilis ekki af baki dottin þó syrti í álinn og bjóst til inngöngu aftur. Henni tókst skríða inn um elhúsgluggann og var samstundis sparkað út; næst fór hún inn um stofugluggan og frú Ingveldur hafði hödur í hári hennar og sveiflaði henni út á götu. Nokkrar aðrar tilraunir gerði maðurinn, en þær fóru allar á sama veg.

Það var ekki fyrr en honum hugkvæmdist að reisa stiga við gluggaboruna á miðstöðvarkompunni sem hjólin fóru að snúast honum í hag,- um stund. Hann, sem var hún í raun og veru, stakk hausnum innum gluggið og lét sig la-falla í heilu lagi niður í myrkrið. Það sem kom þessar þrautseigu persou mest á óvart var hve innilegar móttökur hún fékk. Það vóru sem sé einhverjir þarna myrkrinu að athafna sig, berir eða að minnsta kosti hálfberir, en lyktin þarna inni var hálfvond, þókti henni og þeir er fyrir vóru frekir til fjörsins og fuglsins. En all í einu ver miðstöðvarkomuhurðin rifin upp á gátt, utan frá, og mynd hinnar herskáu frú Ingveldar gein við kompubúum. Og enn og aftur reif frú Ingveldur hastarlega í hárið á manninum, sem var kvennmaður í raun og veru, og dró hana burt úr samkvæminu eins og rottu og lét sér nú ekki nægja að fleygja henni út á miðja götu heldur yfrá lóðina handan við götuna. En svo mikið sá hinn óhamingjusami maður, þegar hún var rifin burt, að eftir sátu í miðstöðvar kompunni ekki minna sæmdarfólk en Kolbeinn, Máría Borgargagn og Brynjar Vondalykt, heldur illa klædd og öll slefandi.

Telur uppsagnarmálunum lokið

Of- eða vannáttúruð fyrir allt þetta náttúruæði?

Samkvæmt úttektarnefnd á orku náttúrunnar var ekki seinna vænna að koma tveimur nafngreindum persónum úr húsi náttúrunnar svo annað fólki fengi vinnufrið. Nú getur starfsfólk Orku náttúrunnar farið að náttúrast eins og því líkar best án þess að allt fari í blöðin, hund og kött, út um læri og maga alla virka daga. Eftir situr að vísu spurningin hvort hin brottreknu hafi verið of- eða vannáttúruð fyrir þessa sérkennilegu náttúrustofnun, eða eigum við frekar að segja náttúruvísindastofnun?

Svo eru það helvískir verkferlarnir og hin trixin sem heita torráðnum vísindalegum nöfnum og eru svo þung í munni að einungis hálærðir vitringar geta haft þann lærdóm á reiðum höndum, skilið hann og elskað. Margir af þeim sem hófu hófu hina miklu menntun, sem hefir verkferla, haxvöxt og orðræður á hraðbergi, mátt frá að hverfa sökum alvarlegara geðrænna truflanna og sumir hljópu, skal ég segja ukkur, lóðbeint í sjóinn og sáust aldregi meir; þetta fólk fór yfrumm af skaðmenntun, en hin kvikindin, sem sulluðust lærdóminn á enda, hafa í flestum tilfellum verið öðru fólki til ama, skaðræðis og leiðinda hin síðari ár.

So, so herna vinir mínir, so munum við eftir eðal-fólki á borð við hana frú Ingveldi okkar, Kolbein mann hennar, Máríu Borgargn, Handreðinn, Vondulyktina og fleiri góða einstaklinga af þeim meiði. Það er sko fólk. Ofurnáttúrað, fjörugt og losta þrungið. Síðast laugardag, árla morguns, fór fram íþróttakeppni að heimili frú Ingveldar og Kolbeins og þar voru sett met sem í minnum verða höfð meðan land byggist. Best stóðu keppendur sig, sem von var, í lessudrætti, kynvillingahoppi og ,,skítmann" en það er ein herleg íþrótt sem einungis innvígðir skilja og verður ekki útlistuð hér; lesendum er bent á að leita eitthvert annað en í mína pistla eftir fróðleik í klámi og svívirðing.

Báðar uppsagnirnar réttmætar

Lára brennd en Láfu Láki skrifaður og færður börnum á jólunum

Orð Sólveigar Auðarr Hauksdóttur bókmenntafræðings eru sannarlega í tíma töluð og kalla á, að fólk taki sig saman og beri bók Birgittu Haukdal út á víðan völl og brenni upplagið upp til agna, svo þessi bókarfjandi spilli ekki saklausum barnshugum með staðalímyndum. Gera má ráð fyrir að fólk taki vel við sér og haldi bókabrennuna um leið og lægir í fyrramálið, þannig að þessi óþverri verði endanlega úr sögunni áður en aðventan hefst.

Í stað skræðunnar Birgittu, sem heitir víst, ,,Lára fer til læknis" þá má Sólveig Auðarr, sem öllum hnútum er kunnug enda nafntoguð staðalímynd, rissa upp aðra bók um efnið, sem gæti borðið titilinn ,,Láfu-Láki skríður til læknis" og gæti fjallað um Láfu-Láka, sem slasaðist í kvennafari og fylliríi og fer lærbrotinn á heilsubótarstöð. Þar tekur tekur tepruleg læknistíta, kvenkyns, á móti Láfu-Láka og límir plástur á lærbrotið og kemur honum að svo búnu í höndur hámenntaðs hjúkrunarþjóns, órökuðu og skítugu ruddamenni, sem hellir römmu og krassandi lyfjagumsi ofan í Láfu-Láka svo hann tekst á loft og siglir næstu sólarhringa um í vímurúsi, blakkátum og andarteppu.

Þegar Láfu-Láki er útskrifaður af heilsubótarstöðinni fylgir hjúkrunarþjónninn honum niður í anddyri og segir honum að fara til Andskotans. Um þessar sömu mundir er þar komið sögu að Láfu-Láki er orðinn óbetranlegur dópisti af viðstöðulausum inngjöfum heilsuræktafólksins á heilsubótarstöðinni og er ekki í rónni, þegar út er komið, fyrr en hann hefir keypt sér heróín og kókaín, sem hann annarsvegar blandar saman og sprautar í sig og hinsvegar blandar saman og reykir úr pípuhólknum sínum og kallhelvítið verður hæskæ, sem kallað er. Og í stað þess að hafa verið frægur kvennabósi er Láfu Láki nú orðinn að kynlausum umskiptingi, því teprulega læknistítan og hjúkrunarþjónninn notuðu tækifæri þegar Láki greyið lá meðvitundarlaus af lyfjakokteilnum og skelltu undan honum. Síðan hefir Láfu Láki verið til friðs þegar kvennfólk og staðalímyndir eru honum nær.

„Skaðlegar staðalímyndir“ í bók Birgittu

Mikill baráttuandi þegar VG gerðist eldrauður verkalýðsflokkur í klukkutíma

Já, þetta kvað hafa verið ósköp álappalegur fundur, mjög í ætt við falska nótu eða óviðeigandi tón. Nú, til fundarins var boðað af Svavarsfjölskyldunni, Steingrími, Álfheiði og fleiri Samherjum til að freista þess að stela ,,nýju verkalýðsforustunni" af Sósíalistaflokki Íslands og láta heimskann lýðinn trúa því að VG sé heilmikill verkalýðsflokkur og hafi alltaf verið. Ekki var látið við sitja að boða ,,nýju verkalýðshreyfinguna" til skrafs og ráðagerða, heldur var og Ögmundur Jónasson, Samherji Steingríms og þeirra, rekinn fram úr og dregin á borgarastéttareyrunum á fundarstað til að vera fundarstjóri.

Svo hófst stéttarbaráttuhátíð VG á því að fyrrum félagi í VG sýndi glærur, en umræddur fyrrum félagi hljópst undan merkjum hjá Ögmundi frænda sínum og Steingrími og bar fyrir sig á flóttanum að hún væri orðin leið á að éta skít úr jötunni hjá VG. Þar næst steig á stokk eflingarformaður nokkur með femmutremma, en eflingarformaðurinn atarna er líka fyrrum Samherji VG-haukanna og fékk á sínum tíma að leiða forkonurnar á Tjarnarbakkanum á sunnudögum. En þrátt fyrir femmutremmann náði eflingarforinginn að tala dálítið um sjálfa sig og eitthvað um konur sem eiga alltaf að vera sætar og þægilegar í viðmóti í vinnunni; so minntist hún smávegis á sósíalisma í leiðinni, en það orð, sósíalismi, er heimamönnum í VG gjörsamlega ókunnugt og framandi, enda líður þeim mun betur með fjárglæframönnum við rúllettuhjól kapítalismans en innan um vinnulúnar hendur alvöru sósíalista.

En það var ekki öllu lokið: Næst sveimaði í ræðustól gegnsær gufuhnoðri, sem kynntur var til sögunnar sem formaður BSRB. Etthvað myndaðist þessi vofa til að tala, en sú ræða fór öll fyrir ofan garð og neðan og fundargestir tóku ekki einusinni eftir því þegar fyrirburðurinn hvarf úr ræðustól. Að lokum klöngraðist sjálfur forsætisráðherra upp í ræðustólinn, gluggaskrautið mikla, og lagði áherslu á álíka gufuþrugl og BSRB vofan. Þegar forsætisráðherra hafði lokið sínum bragðdaufa undanrennusöng, tók hún til fótanna, lagði á flótta, eins og hún væri komin með skyndikveisu og væri við að gera í buxurnar. En fundarstjóri bar fram ótrúverðuga afsökun á flóttanum fyrir hönd forsætisráðherrans, sagði forsætisráðherra önnum kafin og hefði ekki lengri tíma aflögu til að berjast með verkalýðnum. Svo liðaðist stéttarbaráttufundur VG í sundur og varð að því núlli og nixi sem hinn hægrisinnaði sértrúarsöfnuður Steingríms Samherja og Gluggaskrautsins er í raun og veru.

Stödd í „grafalvarlegum stéttaátökum“

Eiga Íslendingar að komast upp með sona klámárás á Breta?

Þá hafa Bretar orðið fyrir því óláni að ruddaleg klámsaga, upphaflega skrifuð á íslensku, hefir verið þýdd og gefin út á ensku. Að fá klám af þessu tagi óforvandis inn á borð til sín er ámóta þægilegt að ókunnug kerling mundi ryðjast inn á blásaklaust heimili og slá húsráðendur utanundir með grútskítugri drullutusku, eða bara hreinlega kasta í þá saur. Víst er að ekki mun dýrð Íslands og Íslendinga vaxa við þetta framtak klámskálda á Bretlandseyjum og ekki er útséð enn hvort Bretar grípi ekki enn og aftur til hryðjuverkalaga sinna og beiti þeim á Íslendinga til að freista þess að lækka í þeim rostann.

Já já, og höfundur þessara óskapa er meira að segja svo ósköp lítillátur að kalla hið hneykslunarverða rit sitt ,,ástarsögu!" Ja, fyrr má víst gagn gera til bíta hausinn af skömmina en að kalla þaulhugsaða klámsögu fyrir eðjóta ,,ástarsögu." Hefði höfundurinn kallað framleiðslu sína ,,ástarsugu" hefði það strax verið áttina, en að bera forhert klám á borð án þess að gera innstu tilraun til að klæða það í viðunandi búning er aungum manni bjóðandi.

Fyrir tíu árum jusu Íslendingar glæpum sínum sínum í formi Icesaves yfir Breta. Þeir vóru meira að segja svo ósvífnir Íslendingarnir að þeir hlógu hástöfum að uppátækinu og þókti undurskondið að sjá Englendingana grípa í tómt þegar þeir komu að sækja Icesaveaurana sín. Þá var ekki um annað að ræða fyrir ráðamenn í Downingstræti 10 en að taka fram fallstykki sín og setja hryðjuverkalög á Íslendinga og hóta þeim í leiðinni að skjóta þá í kássu ef þeir hypjuðu sig ekki á stundinni heim til sín og létu almenning á Íslandi borga Bretum það sem þeir voru búnir að stela. Og nú, tíu árum seinna, koma Íslendingar enn og aftur bakdyramegin að Bretum og sketta framan í klámi og guðlasti svo þeim liggur við köfnun. Upp úr þessu ættum við ekki að verða undrandi þó að breskar freigátur birtist hér við land í hundraðatali og taki oss og kremji oss og skjóti oss og taki af oss allt góssið sem góðir stjórnmálamenn á Íslandi hafi gefið Samherjum sínum í útvegsmannastétt. Er nema von að almenningur úti í Evrópu horfi gáttað á framferði Íslendinga og spyrji hvort þessi lýður hafi aungva sjálfsvirðingu.

Eiga Íslendingar að komast upp með sona klámárás á Breta?

Þá hafa Bretar orðið fyrir því óláni að ruddaleg klámsaga, upphaflega skrifuð á íslensku, hefir verið þýdd og gefin út á ensku. Að fá klám af þessu tagi óforvandis inn á borð til sín er ámóta þægilegt að ókunnug kerling mundi ryðjast inn á blásaklaust heimili og slá húsráðendur utanundir með grútskítugri drullutusku, eða bara hreinlega kasta í þá saur. Víst er að ekki mun dýrð Íslands og Íslendinga vaxa við þetta framtak klámskálda á Bretlandseyjum og ekki er útséð enn hvort Bretar grípi ekki enn og aftur til hryðjuverkalaga sinna og beiti þeim á Íslendinga til að freista þess að lækka í þeim rostann.

Já já, og höfundur þessara óskapa er meira að segja svo ósköp lítillátur að kalla hið hneykslunarverða rit sitt ,,ástarsögu!" Ja, fyrr má víst gagn gera til bíta hausinn af skömmina en að kalla þaulhugsaða klámsögu fyrir eðjóta ,,ástarsögu." Hefði höfundurinn kallað framleiðslu sína ,,ástarsugu" hefði það strax verið áttina, en að bera forhert klám á borð án þess að gera innstu tilraun til að klæða það í viðunandi búning er aungum manni bjóðandi.

Fyrir tíu árum jusu Íslendingar glæpum sínum sínum í formi Icesaves yfir Breta. Þeir vóru meira að segja svo ósvífnir Íslendingarnir að þeir hlógu hástöfum að uppátækinu og þókti undurskondið að sjá Englendingana grípa í tómt þegar þeir komu að sækja Icesaveaurana sín. Þá var ekki um annað að ræða fyrir ráðamenn í Downingstræti 10 en að taka fram fallstykki sín og setja hryðjuverkalög á Íslendinga og hóta þeim í leiðinni að skjóta þá í kássu ef þeir hypjuðu sig ekki á stundinni heim til sín og létu almenning á Íslandi borga Bretum það sem þeir voru búnir að stela. Og nú, tíu árum seinna, koma Íslendingar enn og aftur bakdyramegin að Bretum og sketta framan í klámi og guðlasti svo þeim liggur við köfnun. Upp úr þessu ættum við ekki að verða undrandi þó að breskar freigátur birtist hér við land í hundraðatali og taki oss og kremji oss og skjóti oss og taki af oss allt góssið sem góðir stjórnmálamenn á Íslandi hafi gefið Samherjum sínum í útvegsmannastétt.

Vildu tóna niður lesbíska ástarsögu

Heilnæmar eru heimaunnar sláturvörur

Hér um árið andaðist eitthvað af sauðpéníngi hjá Ólafi bónda úr bráðapest. Og Ólafur bónd var ekkert að tvítóla við hlutina, verkaði hið fallna fé, fláði það, tók innan úr og brytjaði ketið niður og auglýsti sláturmarkað í túnfætinum heima hjá sér. Fólkið kom og keypti afurðirnar af sálfdauðu fénu og át það án þess að kenna sér meins. Og þó,- einhverjir úr hópnum urðu einkennilega skammlífir eftir bráðapestarketið; það var eins og bráðapestin hefði hlaupið í fólkið og drepið það.

Vilhjálmur heitinn skólastjóri keypti hrygg og læri af sjáfdauðu hjá Ólafi bónda og greindist stuttu síðar með höfuðveiki, sem lýsti sér þannig að kallinn sturlaðist og hljóp fyrir björg. Sigurbjörg, merk kona og grandvör, matbjó frampart frá Ólafi og skipti engum togum, að þegar hún var að bera á borð rann hút til á eldhúsgólfinu og endastakkst niður um kjallaralúguna, sem er þar á eldhúsgólfinu, og hálsbrotnaði. Þriðja tilfellið, sem rekja má til ólöglegrar kjötsölu Ólafs bónda, var dularfullur bráðadauði konunnar Kristínar Kristjánsdóttur, en digur lundabaggi úr góssi Ólafs stóð svo harkalega í henni að hún bókstaflega kafnaði við eldhúsborið, steindrapst og velti borðinu um í dauðateygjunum. Af þessu getur fólk séð, að ólöglegt kjöt drepur, að ekki sé talað um ket af skepnum sem þurfti ekki einusini að slátra.

Ólafur bóndi sjálfur hefur aungva skoðun á þessum andlátsmálum og vísar því á bug að ket af sjálfdauðum pestarrollum eigi þar nokkurn hlut að máli. Samkvæmt hans reynslu sé ekkert að því að matreiða og eta þessháttar fénað. Því til sönnunar hefur hann margsagt frá því þegar hann fann löngudauðan hest úti í hrauni, hann var búinn að liggja þar í minnst þrjá til fjóra mánuði, hlutaði hann niður og hafði heim með sér. Húsfreyja Ólafs bar síðan hestinn á borð fyrir fjölskylduna, ýmist soðinn eða steiktan, og þau átu hann alveg upp til agna, en hundarnir fengu beinin. Því miður hljóp einhver fjandans hundur í Snata, smalahund Ólafs bónda, út af þessum hrossbeinum, sem varð til þess að hann myrti húsbónda sinn á lævísan hátt; hann stjakaði sem sé við Ólafi bónda neð trýninu þegar hann stóð á blábrún hamraveggs nokkurs; það var sextíu faðma fall niður í hrottalega grjóturð.

 

Kærðu sölu á kjöti af heimaslátruðu til lögreglu

Síra Baldvin tók á kvenprestum og kvenbysskubbi í predíkun sinni

Er síra Baldvin fékk fréttirnar af skilnaði síra Hildar Eirr var hann staddur í skrúðhúsi sínu. Fyrst horfði hann votum sorgaraugum á flutningsmann fréttarinnar svo rétti hann úr sér og hló svo grimmilega að musterið gnötraði stafnanna á milli og frá grunni og upp í hæsta punkt á kirkjuturninum. Safnaðarformaðurinn, en það var hann sem skýrði síra Baldvini frá skilnaðinum, varð svo hræddur þegar hinn mikli kirkjuhöfðingji upphóf hláturinn að hann tók til fótanna og lét ekki staðar numið fyrr en undir rúmi heima hjá sér; hann varð nefnilega raunverulega hræddur um að kirkjuturninn mundi ekki þola bylgjulengdina í hlátri sóknarprestsins og hrynja niður í höfuðið á þeim.

Morguninn eftir boðaði síra Baldvin til aftanmessu og þar gjörði hann enn og aftur grein fyrir skoðun sinni á kvenprestum og almennri úrkynjun og hnignun guðskristni og kirkju á Íslandi. Og þá hann kom að þeirri staðreynd að byskubb Íslands er kona gat hann ekki á sér setið að taka sér í munn afar ljót og niðrandi orð um þessa fyrirliggjandi staðreynd. Þetta var meira að segja svo hroðalegur munnsöfnuður að sóknarbörnunum sortnaði fyrir augum hvar þeir húktu á bekkjunum eins og veikir foglar á grein. So rak síra Baldvin upp voðalega hryglu, sem átti að vera dárahlátur, og fór að segja að nú hefði einn þessara sokölluðu kerlingarpresta stampað karlinum sínum, látið hann sigla sinn sjó, rétt eins og Frelsarinn hefði boðið henni það.

Síra Baldvin hélt áfram: Nei, afstyrmin ukkar, Frelsarinn var aunginn andskotans fémíníst, því síður sosialíst. Það er ukkur ljóst þótt heimsk séuð og illa að ukkur í guðfræðinni. Frelsarinn hefir alla tíð verið í Sjálfstæðisflokknum, ofast á framboðslistum hans við kosningar, og ætíð með ráðherrum Sjálfstæðiflokksins og aðstoðað þá í hvívetna. Já. Og Frelsarinn hefur sérlega mikið álit á honum hérna Hannesi Hólmsteini og honum Kristjáni Þór Júlíussyni. Og þó að fólk viti almennt ekki af því, þá er nú staðreyndin sú, að Frelsarinn skrifar oftar en ekki leiðara Morgunblaðsins, Staksteina og Reykjavíkurbréf blaðsins. Þess vegna höfum við í okkar sókn afsagt byskubbinn, af því hann er kvendi, og allar þessar steplubuddur sem þykjast vera prestar og stofnað okkar eigin rétttrúnaðarsókn.  

Hildur Eir og Heimir skilin

Eiginkonan bannaði honum að æfa sig á einhjólinu innandyra

Náunginn með einhjólið var nú ekki minni maður en Indriði okkar Handreður og hann hafði fengið sér í fáein glös til afréttings þegar hann tók glímuna við einhjólið sitt. Nú, konan átti auðvitað ekkert með það að taka myndir af drukknum heiðursmanni á einhjóli, og svo var hann líka hræddur um að hún munda siga helvítis hundavörgunum á sig. Honum þókti því allur varinn góður og barði hundan með hjólinu og kastaði í þá grjóti til að varna því að þeir réðust á sig og ætu sig. Indriði Handreður er nefnilega varkár maður og lítið gefinn fyrir hunda.

Hinsvegar neitar Indriði því alfarið að hann hafi ætlað að grýta konuna, sem heldur hundana, í hel, hann hafi bara verið að sýna henni sjaldfgæfa steintegund sem þarna er að finna. Indriði er heldur ekki búinn að jafna sig síðan hann greip hundfjandann í stigaganginu, fór með hann inn til sín og sló honum við ofninn og fleygði honum að svo búnu dauðum fram á gang. Hann hefir heldur ekki gleymt óþægindunum sem hlutust af því þegar hans eigin hundur stútaði nokkrum smáhundum úti á Geirsnefi, það var víst sjón að sjá. Hundur Indriða, gríðarlegur blóðhundur og grimmur eftir því, notaði tækifærið, þegar Handreðurinn fór með hann út að skíta, reif sig lausan og kálaði á augabragði nokkrum hvefsnum ófreskjum af smáhundaætt. Þá munaði minnstu að Handreðurinn færi í afplánun á Litla Hraun fyrir morðin sem hundurinn hans framdi.

Hvað Indriði Handreður var að meina með því að hjóla úti á víðavangi á einhjóli, drukkinn og geðvondur, er ómögulegt að segja. Hann hefir nú átt einhjólið í hálfan mánuð og æft sig á því heima í stofu. Æfingarnar hafa líka kostað sitt: þegar eiginkvinna hans, Máría Borgargagn, kom heim einn daginn var allt brotið og bramlað í stofunni eins og þar hefði blóðmannýgur uxi gengið berserksgang. Í miðri ruslahrúgunni lá Indriði Handreður í dái og hraut eins og þar væri sjálfur Djöfullin hrjótandi. Eftir þetta bannaði Borgargagnið Handreði manni sínum að iðka einhjólun innanhúss; það er því henni að kenna að maður hennar rataði í þær hremmingar sem áður er getið. 

Já esska. Af sérkennilegri matreiðslu, draugagangi í togaraeldhúsi og fleira

Hvern eða hverja var forsetinn annars að biðja afsökunnar á meintu ananashatri sínu? Alveg er mér sama hvort Gwöðni TH. hatast við þennan ávöxt og eða elskar hann eins og heimilishundi á næsta bær við Bessastaði. En, jæja, kallsálin er trúlega matvandur, bölvaður gikkur eins og sagt er um vanmetapéníng. Hinsvegar gerði forsetinn aungvar athugasemdir við kássuna sem hann var látinn éta hjá Vestfirðingum, .egar hann heimsókti þá. En í þeirri kássu var fullt af tómatsósu, tómatkrafti, kjötfarsi frá 1978, sem fannst við leit í þrotarústum Kaupfélags Tálknafjarðar. Enn fremur var í þessum rétti dálítið af sagi, saumavélaolíu og hristingi. Þetta var sem sagt kjarnafæða og forsetinn varð strax mikið sterkari eftir að hafa hámað hana í sig og heilsa hans tók stakkaskiptum upp frá því.

En úr því talið hefir borist að heilnæmum réttum og frumlegri og hollri matargerð, er ekki úr vegi að nefna einn ástsælasta kokk íslenska flotans, fyrr og síðar. Þessi snjalli matreiðslumaður vill þó ekki láta nafns síns getið, því hann hefir nóg á sinni könnu svo hann fari ekki að taka á sig erfiði sem því fylgir að vera auglýstur um of í fjölmiðlum,- þess utan er vert að geta, að umræddur meistari hefir hin síðari ár kúsrt í kistu sinni, en andinn stundar eldamennsku nú um stundir hjá æðstaráðinu í neðra, en þar er nú ekki í kot vísað.

Þessi dásamlegi matreiðslumeistari, sem á sínum tíma var á hvers manns vörum, bætti allrahanda kynlegum bætiefnum og effektum í þá snjöllu rétti sem hann eldaði. Ég hefi áður sagt frá því þegar hann varð uppvís af því að deyða nagdýr með riffli eða haglara til að hakka saman við sósur og kássur. Í annað sinn (það komst aldrei upp) reiddist meistarinn ákaflega við skipfshöfn togarans sem hann var á. Í hefndarskyni notaði okkar maður eina inniveruna með því að jaga eitt rónatetur, einstæðing sem aunginn vildi þekkja lengur, og matreiða hann ofan í togarakallana. Það var algerlega elegant, því rónagarmurinn lét ekki hjá líða að ganga dulítið aftur, sem lýsti sér á þann hátt að togarkallarnir fengu ógéðslega illa í magann og skitu í sig og á út um allt skip, og þá komið var í land vóru þrír þeirra dauðir en afgangurinn fluttur í snarhasti á sjúkrahús, nema kokkurinn, hann stóð sína pligt í eldhúsinu og lét sér fátt um finnast.

Guðni biðst afsökunar á ananas-„hatrinu“