Sýndarmennska og skinhelgi í för með ljósmyndara (Kaldal sé væntanlegur klukkan þrjú)

Ekki vantar bölvaða sýndarmennskuna og skinhelgina hjá heiðursformanni Sjálfstæðisflokksin, enda er hún innblásin af stökum snillingum á borð við Steingrím, Svavar og Bjarna Ben. Hvað hún svo gerir við þetta rótarskot má Fjandinn einn vita, en ekki þætti mér ólíklegt að ,,rótaskotið" atarna muni birtast oss bráðlega sem gluggaskraut við hliðina á heiðursfomanninum í útstillingarglugga Sjálfstæðisflokksins og VG. Nú þegar hafa gráðugustu hlutar burgeisastéttarinnar náð að skjóta rótum í ,,Vinstri"hreyfingunni ,,grænu" framboði og borið ávöxt í líki hins alkunna gluggaskauts, heiðurformanns Sjálfstæðisflokksins og stofustúlku VG-elítunnar, Katrínar Jakobsdóttur.

Er ekki dulítið hráslagalegt, að ekki sé sagt óhugnalegt, að meðan eitt duglegt gluggaskaut og heiðursformaður lætur sér vel líka flugelda- og stríðslæti NATO herja innan ísleskra vébanda láti hún ljósmyndara Morgunblaðsins fylgja sér á flugeldasölu til mynda þá athöfn þegar hún keypti ,,rótarskot" í stað flugeldatertu? Hvað ætli þessari lambgimbur Steingríms, Svavars og Bjarna Ben verði falið að gera næst í auðvirðilegu auglýsingarskrumi? Klappa einhverju örvasa gamalmenni á kinnina að viðstöddum Moggaljósmyndara og segja við hann: -Elsku vinur, ég er búin að gera svo ógurlega mikið fyrir sig. Sá hinn örvasa getur náttúrlega aungvu svarað sökum elli og næringarskorts, en efrimillistéttin og yfirstéttin mun eflaust vikna þegar hún sér myndina og lofa drottinn Mammón fyrir litla gluggaskrautið sem er so undurgott við gamalmennin.

Við hin, sem hofum úr fjarska á hryllingin með gluggaskrautið, rótarskotið, flokkseigendafélögin, getum ekki að því gert að hugsa með hlýju til Pétusrs Þríhross, Bör Börssonar og geggjuðu herforingjanna, sem góði dátinn Svejk sagði okkur frá, því uppdiktaðar fígúrur úr skáldsögum eru til muna geðslegri en óféti af holi og blóði, sem vita ekki af sér í eigin sjálfsupphafningu og velta sér upp úr eigin skít eins og búrhænsni og halda að lífið sé eingöngu til þess að það geti leikið á alþýðumanna og sleikt sér upp við burgeisa og kauphallarhéðna. 

Ljúkum svo þessum pistli með orðum þjóðskáldsins, en þau eru einkar vel viðeigandi að þessu sinni:

,,Á miðvikudögum þegar Kristur klappar
sér á kúluvömbina og dæsir og segir: nú
og skipar þér að koma með krossinn
Kaldal sé væntanlegur klukkan þrjú."

Keypti Rótarskot og stjörnuljós

Heiðursformaður Sjálfstæðisflokksins og samherjar Samherjanna

Þokkalegt atarna. Á nú að telja manni trú um að Katrín Jakobsdóttir, heiðursformaður Sjálfstæðisflokksins, hafi einhverja hugmynd um hvað átt er við með ,,einbreiðri brú"? Sannleikurinn er sá, að telpan Katrín var gjörsamlega ókunnug hugtakinu ,,einbreið brú" þar til í gær að einhverjir fór að reyna að troða því inn í stórgáfað höfuðið á henni. Ekki er heldur vitað til þess að Katrín hafi nokkru sinni farið yfir einbreiða brú, akandi eða gangandi. Hinsvegar hefur Katrín haldið sig nær eingöngu í bómullarkassa á háskólalóðinni alla sína hundstíð og er því nokkur vorkun þegar skilningur hennar brestur þegar fullorðið fólk fer að tala um einbreiðar brýr og þessháttar.

Upp á síðkastið hefir það svo gerst, að frægir menn, alveg jafn stórgáfaðir og Katrín sjálf, hafa skrifað lærðar greinar um að Katrín muni ekki síðar en bráðlega verða formaður Sjálfstæðisflokksins, hún er einungis heiðursformaður Sjáfstæðisflokksins enn sem komið er, og þar með fullgilt gluggaskraut í eigu hins virðulega flaggskips íslenskrar borgarastéttar. Það má með sanni segja, að Katrín hefir æfinguna í að vera gluggaskraut, en hún hefir löngum leikið gluggaskraut fyrir Steingrím og Svavarsfjölskylduna í útstillingarglugga VG. Og ugglaust verða Katrín og sendiherradóttirin Swandeesý dubbaðar upp til sendiherra þegar talið verður að farið sé að falla um of á yfiborslegan glæsileik þeirra. Það er réttlætið.

Já, mikil er upphefð elítunnar í VG, Flokkseigendanna miklu, sem löngum gerðu sér til dundurs að leika á íslenskt alþýðufólk. Snemmindis varð Steingrímur joð vel þokkaður í augum helstu snillinga burgeisastéttarinnar, Svavar var heiðraður með sendiherratign, líka Arni Þór, og Davíð og Halldór settu Svarssystirina yfir Gljúfrastein. Þá gerðust Steingrímur, Svavar og Álfheiður, fljótt eindregnir samherjar Samherjanna í LÍÚ og léttadrengur Svavars, ,,hagfræðiprófossinn" Ragnar Árnason, var gerur að sérstökum hugsuði og hugmyndafræðingi fyrir stórútgerðina. Pétri karlinum Þríhrossi munaði ekki um að segjast vera það sem á útlendum málum er kallað sósíalist, - viðrinunum í Flokkseigendafélagi VG munar ekki heldur um að þykjast vera sósíalistar, enda eru þau sömu tegundar og Pétur Þríhross, eini munurinn er að þau eru mun auðvirðilegri.  

Einbreiðar brýr sérstakt vandamál

Vér stúdentar og doktórar úti í náttúrunni þar sem grasið grær Já ...

Öh-hö-hö-uuu, hjarna hér. ,,Húm var fimmtán ára á föstu, sextán ára í sambúð, seytján ára fríkaði hún út ... Ö-hö-hö-hö-hööö ... Það er nú soldið í það varið að fríka úr seytján ára með því að gerast stúdent. ,,Rjómántíkin, vinur, gétur verið sjúk." Fyrr má aldeilis fyrr vera; eða hvað segið þér um það? Sona afrek kemur að vísu spánskt fyrir sjónir hálf-gamals skröggs, sem tók sitt stúdentspróf sextán ára á þrjátíu og fimm tonna netabáti sem róðið var stíft á vetrarvertíð. Tveimur árum síðar gekk piltur svo undir doktorspróf á þrjúhundruð rúmlesta síldarskipi í Norðursjó, þar sem hann naut leiðsagnar valinkunnrar lærdómsmeistara. Í augum þessháttar manns er seytján ára stúdent hégómi, loft, fruss og ekki neitt.

Og út á hvað gekk svo þetta doktorspróf, kann einhver að spyrja. Tja það er nú það. Er hægt að svara á sona vettvangi ef svarið er þeirrar eðlis og náttúru að vera með öllu óprenthæft, nema þá helst á ósiðlegum skítamiðlum útgefnum af mafíum og þaðan af verri glæpadelum? Nú, það var auðvitað dásamlegt innlegg í doktorsnám þegar einn lærimeistarinn, EB Sigurðsson, sló knæpufélaga sinn og skipsfélaga, Sviftinginn, yfir borðið á Hirtshalskránni; bæði var að EB Sigurðsson rétti hnefa sinn yfir borðið og að Sviftingspaddan tókst á loft og kastaðist upp á næsta borð fyrir aftan hann og út af því hinu megin. Þá var fyrirlestur fyrrnefnds EB Sigurðssonar að morgni dags, frammi í klefa yfir drukknum telpum og jafn fullum piltum, um þá félaga Ólsen, Jensen og geitina mjög eftirminnilegur og vakti þá er á hlýddu til umhugsunar og grunsemda. Umgetinn fyrirlestur var á dönsku, sem vel var við hæfi þar eð við vórum staddir í danskri höfn. Í dag væri fyrirlestur sem þessi tekinn úr umferð og höfundi hans stungið inn á Litla Hraun.

En nóg um það. Hvað ætli blessuð seytján ára stúdents-telpan ætli að leggja fyrir sig? Máske fer hún að lesa lögfræði og verður um síðir ráðherra fyrir Sjálfstæðisflokkinn? Þau eru víst helvíti góð pungaprófin í lögfræði frá pungaprófsháskólanum við Öskjuhlíðina. Eða að læra til prests? Það hefir ævinlega verið stabíl atvinnugrein prestsskapurinn, og nú hefir kvennfólkið, síra Baldvini til ómældrar skapraunar, farið að læsra til brests og eru orðnar prófastar og byskubbar og hvað eina. Já. Þá væri lag fyrir dúfuna að taka háskólapróf í að passa krakka, en það er kanski fyrir utan og ofan við allt sem vitrænt skal teljast. Sennilega væri þó vitlegast að fara að ráði Bubba okkar Morthens, sem nú er orðinn þjóðskáld, og drífa sig út með kíló af hassi lengst út í náttúruna þar sem grasið grær.  

 

Sautján ára stúdent

Lék fyrir flullum sal af drykkjurútum

Djöfull er að sjá þetta. Var þessi kostulegi mannskapur allur draugfullur eins og svín á leiksýningunni? Það er þá til einhvers að æfa mikið stykki og leika það á sviði fyrir fullum sal af drykkjurútum; blindfullum krípum, slefandi og patandi út í loftið eins og pöddur sem lent hafa á bakinu og komast ekki aftur á réttan kjöl. Ég er smeykur um að leikarinn, Sigurður úr Hafnarfirði, hafi verið orðinn þreyttur og miður sín eftir að standa framan í ferlegum áfengisfnyk og drykkjuþrugli úr sal í marga klukkutíma. Enda hefir öllum öðrum fyrirhuguðum sýningum verið aflýst. Og Sigurður sjálfur lagstur inn á heilsu- og hressingarhæli til að freista þess að ná aftur heilsu eftir hina óhugnanlegu upplifun.

Þegar skoðuð er myndaserían af svokölluðum ,,frumsýningargestum" kemur fyrst upp í hugann, að þar hafi flestir sótraftar verið á sjó dregnir, bæði þeir hinir ormsmognu sem og þeir er gegnsósa eru inn í innstu kviku. Og sjálfkrafa kemur fram sú spurning, af hverju í andskotanum þetta fólk var ekki freka fullt heima hjá sér í stað þess að vera til leiðinda í ríkisreknu leikhúsi okkar. Það stillir sér meira að segja upp fyrir ljósmyndara, b(l)ísperrt og veifanda glasatítum með einhverjum hlandlituðum vökva í. Og hvur veit hvaða andskotans ólyfjan var í glösunum, það hefði sem best getað verið hlandblandað romm eða koníak, það hefir víst annað eins gerst á vertshúsum.

Þegar Brynjar Vondalykt hélt upp á stórafmæli sitt í viðhafnarsal glæsihotéls nokkurs í borginni var svo sannarlega eitt og annað ófélegt á boðstólum, en um það vissi auðvitað aunginn nema Vondalyktin. Hann hafði í aðdraganda veislunnar lagt þó nokkuð á sig við að afla þeirra fanga, sem ekki nokkur lifandi maður mundi láta ofan í sig vitandi vits. Hann drap nokkra hrafna með haglabyssu, reytti þá og steikti á veislborðið; einnegin safnaði hann þvagi til bragðbætis dramminu sem hann bauð fólki að drekka; einnegin jagaði hann nagdýr, einn melrakka, veiðibjöllur og flækingshunda og bjó úr því til ,,paté de largo vel faust" eins og það kallaðist á matseðlinum. Ýmislegt fleira og ókræsilegra blandaði Vondalyktin í veislu föngin og aungvum varð misdægust nema Kolbeini, hann lá í taugaveikismalaríu á spítala í heilan mánuð án þess læknarnir fengju nokkurn botn í hvaðan á þá stóð veðrið.

Bryndís og Jón Baldvin í hátíðaskapi

Fólk fær vantsorkusálsýki af vatni og verður brjálað

Er nema von að ókunnugir spyrji hvur fjárinn sjálfur sé í vatninu á Íslandi. Í öðrum löndum er svo kallað neysluvatn gruggugt og hálf eða heil eitrað og ekki brúklegt til dykkjar. Á Íslandi þambar fólk tært lindarvatn úr krönum, lækjum, ám og vötnum og verður því geggjaðra sem það þambar meira og lengur. Þessi ógnar vatnsdrykka á Íslandi er upphafið á sjúkdómi, sem vatnsþambarinn ávinnu sér og heitir að íslensku máli ,,vatnsorkusálsýki", hann er mjög langvinnur, ólæknanlegur og banvænn. Þegar erlendir menn komast í íslenskt vatn kunna þeir sér skjadnast hóf og teyga vatnið eins og hlöðukálfar uns þeir bilast. Þegar þér sjáið að komið er með mann í spennitreyju og farið er með hann upp í flugvél sem er að fara til útlanda, þá er það vatnsbrjálaður maður af erlendu bergi brotinn.

Það gerðist á norðlenskum bæ hér um árið, að útlenskir hákólastúdentar settust þar upp að sumri til og beiddust þess að fá að taka þátt í heyskap og öðru sálegu þar á bænum. Jújú, það var sjálfsagt og stúdentarnir tóku til starfa og líkaði húsbændum vel. En á fjórða eða fimmta degi fór að bera á dálitlum undarlegheitum í fari stúdentanna. Þetta vóru tvær stúlkur og tveir piltar, öll fremur snotur í sjón og þægileg í umgegni og fyrirfram ólíklegt að svo vænt fólk færi að haga sé óskikkanlega. Þannig háttaði til þessa fjóra fimm heyskapardaga að heitt var í veðri þannig að hið unga lærdómsfólk fór margar ferðir að bæjarlæknum, lögðust þar á fjóra fætur og supu vatnið stórum til að slökkva þorsta sinn.

Á sjöunda degi heyskapar voru ungmennin orðin vitlaus með öllu, vitskert, kynóð, siðblind, þjófótt, árásagjörn, sóðaleg, illgjörn og yfirleitt stórhættuleg. Þegar þar var komið sögu sigaði Ólafur bóndi Snata sínum á endemin í haganum, sem búin vóru að fífla húsmóðurina og hafa hana með sér til illra vera og skammarlegra úti á miðju túni um hásumarið. En á meðan Snati barðist hetjulega við villudýrin hringdi Ólafur bóndi á yfirvöldin og bauð þeim að senda lögreglusveit á staðinn til að koma á friði þar í sveitinni. Síðar sannaðist við vísndalega læknisrannsókn og ungmennin fjögur höfðu öll tekið vatnsorkusálsýki og orðið sturluð. Af húsmóðurinni er það að segja, að Ólafur bóndi sendi hana í brott og alfarið af höndum sér og dró í stað hennar upp aðra húsmóður, sem þegar í stað tók til óspilltra málanna á bænum. Um allt þetta hugsaði fjárhundurinn Snati mikið og lengi og féll Ólafur bóndi af þessu all nokkuð í virðingu í huga hins vitra rakka.   

„Hvað er í vatninu á Íslandi?“

Meira áhyggjuefni en í fljótu bragði sýnist.

Samdráttur í drykkju á jólabjór er meira áhyggjuefni en í fljótu bragði sýnist. Það sem gerst hefir hér varðandi þennan mikilvæga þjóðhagslið er hreint og klárt hrun, skandall, spilling og hneyksli. Fyrrnefndur drukkur er, sem menn vita, ákafalega hollur, sterkur, og menn, og þá ekki síður konur, sjá ekki handa sinna skil eftir að hafa dreypt nokkrum sona bjórum. Þá er jólabjórninn atvinnuskapandi, gefur framleiðendum vel í aðra hönd, þannig að þjóðarbúið stendur nær á brauðfótum eftir að þetta óvænta jólabjórshrun.

Og hvað þykist so þessi drykkfelldi lýður hafa þambað á fæðingarhátíð Jésú og hvað ætlar það að slokra í sig á gamlárskveld og fram á nýárið? Varla görótt blávatn? Ónei, ekki er það nú blávatnsdrullan úr krönunum sem það slökkvir með brennivínsþorstann í sér, bölvað fólkið, um jól og áramót. Nei, nú er það kampavín, helst með gullsalla eða gullflögum, sem það drekkur sig út úr af; það gubbar, slæst og týnir nærbuxunum á huldum stöðum af sannri áfergju eftir að hafa koxað í kampavíninu og einstka tilfelli vafra út í Reykjavíkurtjörn og drukkna næstum því í örgrunnu skópi hennar og einn er sagður hafa fundist drukknaður og steindauður í drullupolli bak við húsið þar sem alræmda veitingastofan Klaustur er til húsa. 

Svo er annan mál, að kampavín er hættulegur drykkur, mun varhugaverðari en bölvað kranavatnið sem þó er görótt sem fyrr segir, enda eru á lofti margar hræðilega ljótar sögur af neyslu kampavíns. Af kampavíni varð Magnús meðhjálpari að Stóru - Ökrum viðbjóðslega lævís morðhundur sem einskis sveifst; þegar upp var staðið kom öllum saman um að hann hefði fyrirkomið foreldrum sínum ödruðum, einum tengdaforeldrum og þremur eiginkonum. Þá var helvískur þrjóturinn grunaður um að eiga þátt í nokkrum dulafullum mannshvörfum og ennfremur að hafa staðið að nokkrum eikennilegum stórslysum á fólki. En þegar þessi mál vóru loks upplýst var Magnús meðhjálpari fyrir nokkru síðan dauður og farinn til Helvítis; þó virðist sem hin syndum prýdda sál hans fái stöku sinnu orlof frá embættisverkum í Víti og þá verði hans vart sem ónotalegrar afturgöngu, sem fólk þarf svo sannarlega að vara sig á. 

„Inn með kampavínið“

Útidyrahurð menningarseturs hafnaði úti á stétt

Gott og vel, hún var í molum úti á plani, sem sé bílskúrshurðin, hana tók af í sprengingu. Útidyrahurð frú Ingveldar og Kolbeins fór líka út á plan með öllum umbúnaði, en það var ekki af völdum sprengingar. Nei nei. Hurðin sú gaf sig af því að of margir ætluðu út um hana í einu, stóðu fastir í dyrunum, umgjörðin og festingar gáfu eftir og allt hafnaði í einum haugi úti á stétt. Það hafði verið helgarsamkvæmi að heimilinu og flestir í góðu skapi, nema frú Ingveldur. Svo brjálaðist þessi mikla húsmóðir og hótaði að fella gesti sína eins og dilka í sláturhúsi; og til merkis um þá alvöru, sem bjó að baki hótununni, sveiflaði hún digrum borðfæti, sen hún hafði rifið undan skrifborði nokkru, aldargamalli mublu, sem hafði verið í eigu langafa hennar. Það tóku auðvitað allir, sem vetlingi gátu valdið, til fótaná nna og hugðust bjarga sér út um aðaldyr heimílisins, og það fór eins og það fór.

Þegar lýðurinn hafði rifið útidyrnar úr húsinu og lá í spýtnabrakinu var frú Ingveldi auðvelt verk að ná til hans með barefli sínu og þarna varð mesta blóðbað. Á eftir komu þrír sjúkrabílar að vígvellinum og óku síðan drekkhlaðnir af stórslösuðu fólki frá frá honum. Þarna féllu ekki minni kappar en Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður, þrír ráðherrar, þrjár kvennréttindakonur og einn byskubb, auk minni spámanna, sem ekki tekur að minnast á. Einn þeirra sem festist í gáttinni fékk ekki far með skjúkrabifreið þó hann væri illa haldinn. Það var Kolbeinn Kolbeinsson, eiginmaður frú Ingveldar, húsbóndi, skrifstofustjóri og Framsóknarmaður. Þann mann hafði frú Ingveldur á brott af vígvellinum eins og herfang og dró hann á hárinu inn til sín í hjónaherbergi og læsti að sér.

Skömmu síðar upphófust hryllileg nayðaróp í hjónaherberginu, svo ógurleg að meira að segja brennivínsdauðustu gestirnir fram í stofu, sem og um ganga og aðra afkima hússins, vöknuðu stjarfir af hræðslu og hufru af þessum voðalega vettvangi á augabragði. Undir jeppa hjónanna úti í bílskúr lá vinur hjónanna, Óli Apaköttur, nakin neðan nafla; hann hrökk á fætur með andfælum, þá hin mergjuðu skaðræðishljóð smugu inn í bílskúrinn og náðu steindauðum eyrum hans og reistu hann upp. Það var kraftaverk ekki minna en kraftaverk þau sem sagt er frá í frægum bókum. Þegar frú Ingveldi hafði tekist að slökkva síðustu kvalahryglu bónda síns, varð allt hljótt. Húsið, höll frú Ingveldar og Kolbeins, stóð þögult í rökkurbirtunni frá götuljósunum. Og þar sem útidyrahurðin átti að vera var nú svarthol, líkast galtómri augntóft hauskúpu. Meira að segja kettirnir í götunni tóku sig upp þessa nótt og flúðu í dauðans ofboði í annað hverfi þegar nágólin í Kolbeini bárust þei til eyrna.  

„Bílskúrshurðin var í molum úti á plani“

Þá var öldin önnur, en nú er allt fyrir bí

Þá var öldin önnur þegar Stjörnusýslumaðurinn Stones ríkti í Árnessýslu, um þær mundir var aungvum manni hleypt í neinn bévítis jólamat eða annað í þeim dúr; menn vóru sem sé látnir vinna fyrir kaupinu sínu. Í tíð Stjörnusýslumannsins fólst jólaandinn á lögreglustöðinni ekki í jólatré úti í horni. Að vísu keypti Stjörnusýslumaðurinn jólatré, sem hann notaði einungis sem vönd til að hýða lögregluþjónana og þá glæpamenn sem lögregluþjónarnir viðuðu að lögreglustöðinni. En nú er öll góð regla fyrir bí í Árnessýslu og Stjörnusýslumaðurinn farinn í útlegð á Suðurnes; hann var nefnilega fluttur hreppaflutningi millum héraða, það var farið um Krýsuvík með hann, og honum holað niður hjá villumönnum og verstu djöflum.

Á dögum Stjörnsýslumannsins í Árnessýslu var lögreglumönnum á vakt borin ýsa á aðfangadagskvöld, stundum saltaður steinbítur eða saltkeila, og margarín í viðbit með brauðskorpunum. Af sona fæði varð lögreglan þar um slóðir sterk og árásargjörn og flaug fyrirvaralaust á glæpamenn á götum Selfoss eða uppi á Flúðum, en á Flúðum hefir jafnan verið val óeirðaseggja og brotamanna. Ef lögregluþrjótar reyndu að snúa út úr vilja yfirboðarans með því að laumast af vakt til að éta heima hjá sér elti Stjörnusýslumaðurinn þá inn í stofu og dró þá frá veisluborðinu á hárinu og fór með þá á stöðina. Það var aungin andskotans elsku mamma með það.

Eftir að Stjörnusýslumaðurinn var gerður að hálfgildings niðursetningi vestur á Reykjanesi er allur vindur úr honum. Jú, karlinn klæðir sig í lúðrasveitarbúninginn á morgnanna og sveimar með veggjum eins og geltur fressköttur það sem eftir lifir dag og er horfinn í bólið upp úr klukkan sex á kvöldin. Á meðan Stjörnusýslumaðurinn hrýtur eins og kornabarn í vöggu, alla liðlanga nóttina, fara hinir alræmdu glæpamenn á Suðurnesjum á stjá og láta greipar sópa, rota og myrða, án þess nokkur geri athugasemdir við háttarlag þeirra.   

Reyna að hleypa fólki heim í jólamatinn

Djöfullegt ofstæki í tvíelleftu veldi

Fyrr má nú vera meira djöfullega ofstækið sem Fjandinn hefir látið þessari Samötu Markle í té. Sem betur fer rekumst við ekki oft á svona óheflað innræti, svo hjartaskerandi ofsa og öfund. Við þekkjum öll viðbjóðslega öfund vinstrimanna, en að einn kvennmannsuxi hafi lagt jólakort frá nánu skyldmenni á gólfið, dregið fatnað sinn niður að hnésbótum og drullað og drullað á jólakortið og kórónað ógeðið með því að míga yfrum allt saman. Er hægt að leggja lægra en þetta? Jú, það er hægt að leggjast lægra, segja mér vísir menn. Þingmenn Miðflokksins og Flokks fólksins lægðust lægra eina huggulega kveldstund í nóvember að vertshúsinu Klaustri; það kvel breyttist Klaustrið úr virðingarverðu öldurhúsi í svínastíu.

Þessa Samötuskepnu verur að taka fasta áður en hún nær að fremja enn stærri og hræðilegri hryðjuverk en að kukka á jólakort og pissa á það líka. Við Íslendingar megum þakka fyrir að eiga ekki aðra eins óbóta frenju og skítakellingu sem umgetin Samata so sannarlega er. Þó kom það fyrir einusinni, að Kolbeinn Kolbeinsson fékk dulítið jólakort hvar í var eitthvað sem líktist helst mannataði, auk þess sem sendandi hafði ómakað sig á að skrifa fáeinar línur af illu orðbragði inn í kortið.

Það segir sig sjálft, að nóg er komið af svo góðu; og Guð veri þeirri ógæfusömu persónu náðugur, sem vogaði sér að senda frú Ingveldi eitthvað óhreint með póstinum. Það gerðist svo sem hjá Máríu Borgargagni að einhver hafði gert sér hægt um vik og gengið örna sinna á pallinum fyrir framan útidyrnar hjá henni og blessuð konan hafði næstum runnið í óþverranum og slasað sig. Svo kom upp úr dúrnum, að sá er skildi stykkin sín eftir þar á pallinum var aunginn annar en Indriði Handreður, eignmaður Borgargagnsins. Af hverju manngarmurinn gerði þetta veit aunginn, allrasíst hann sjálfur, og Borgargagnið hló að athæfinu og sagði hvurjum þeim er heyra vildi þessa líka skemmtilegu ,,skítasögu" af manni sínum. 

Drullar yfir jólakort systur sinnar

Hrokafullur platráðherra úr platflokki gerir í brækur sínar

Það er sennilega viturlegast fyrir Swandeesý Swavars og hafa sig hæga þegar Kári Stefáns er annars vegar og láta það alveg vera að beita einhverjum kannsellískum hrokastælum við hann. Að þessi sérkennilega pólitíska fígúra skuli, sem talin er vera heilbrigisráðherra íslensku ríkisstjórnarinnar, taka bjánasamkomu undirmálsliðins í þingflokki fram yfir að vera við vígslu jáeindaskanna á Landspítalanum er svo frámunalega kauðst og vanþroskað, að það hvarflar að manni að sendiherradóttirin sé ekki heilbrigisráðherra, platráðherra, sona eins og VG er fullkomin platvinstriflokkur.

En þó svo að meintur heilbrigisráðherra hafi gert átakanlega í brækurnar frammi fyrir jáeindaskannaum og Kára Stefánssyni þá munu sjúklingar kunna að meta þetta þarfaþing, en að sama skapi mun þeim þykja heilbrigisstýran heldur en ekki lítilmenni og úr takti við allt sem sjúklingar þurfa með. Ef allt væri með felldu og mannvit og heilbrigð skynsemi réði ferinni við stjórn landsins, væri ráðherragægsni, sem hagaði sér eins og Svandís gerir, sparkað eins og loftlausru gúmíhænsni út á Guð og gaddinni, án nokkura frekari umsvifa.

Og fólk spyr hvurt annað mikið þessa dagana hvurskonar andskotans pakk, liðleskjur og bjána okkur hefur tekist að kjósa til þings. Sumir er þeirrar skoðunnar, sem eflaust er rétt, að pólitísku flokkarnir hafi brugðist gjörsamlega í að skaffa Alþingi heiðvirt, jarðbundið og réttlátt fólk. Ástandið sé reyndar svo alvarlegt, að land og þjóð séu farin að líða fyrir hroka, forherðingu og heimskulega græðgi flokkseigenda allra flokka; í stað þess að löggjafarþing þjóðarinnar og framkvæmdavald ættu að vera sem helgir dómar er búið að gera Alþingi og ríkisstjórn að fyrirlitlegu ræningjabæli, þar sem vatnsgrautaraular og handlangarar glæpamanna, ásamt ámátlegum kynjadýrum, vaða um gólf eins og villtir griðungar, engum tilg gagns en mörgum til ógagns. Ojbara.

Tími gulu vestanna hlýtur að fara að bresta á.    

„Mig langar til að gera grín að þessu“