Þá þekki eg ekki mann fyrir annan mann

Þá þekki ég ekki mann fyrir annan mann, ef náunginn í lögregluþjónsleiknum hefir ekki verið hinn valinkunni Brynjar Vondalykt, vinur elítunnar í Edens fínum rann. Og við nánari athugum kom í ljós, sem eg hugði, að þetta var Brynjar Vondalykt sem þarna var að verki. Lögreglu skilríkin bjó Vondalyktin til á laun í fylliríi og þar eð ekki rann af honum dagana á eftir greip hann til þess óyndisúrræðis að nota þau til að komast yfir vindlinga hjá starfsstúlkum á vertshúsi nokkru er hann átti leið fram hjá.

En það voru eintóm misgrip hjá Brynjari Vondulykt að handtaka manninn á knæpunni og draga hann á lögreglustöðina fyrir varðstjórann. Vondalyktin hélt sem sé að umræddur manngarmur væri gamall kunningi sinn, sem hefði með brögðum stolið af honum ákavítisflösku og einu glasi af hristingi fyrir fjölmörgum árum. Svo kom upp úr dúrnum, eins og við mátti búast, að þetta var alls ekki gamli kunningi Vondulyktarinnar heldur drengstauli, að vísu náskyldur gamla kunningjanum og bar sama ættarsauðasvipinn. Og þennan grip dró Vondalyktin til skiptis ýmist á hárinu eða löppunum á eftir sér alla leið á lögreglustöðina.

Á lögreglustöðini tók Hálfdán varðstjóri á móti fornvini sínum Brynjari Vondulykt. Háldáni varð það fyrst fyrir að rífa drengstaulann af Vondulyktinni og vísa honum með harði hendi út úr Lögreglustöðini. Síðan snöri Hálfdán varðstjóri sér að Brynjar, hremmdi hann eins og köttur mús og vóð með hann inn í fangaklefa og misþyrmdi honum þar alveg skelfilega, því Hálfdán ærðist um allan helming út af hinni sérkennilegu lykt af viðfangsefninu. Að lokum valt Hálfdán varðstjóri út af með dásamlegri frygðarhryglu og skreið síðan á fjórum fótum fram á gang, ber að ofan og heldur lausgyrtur, en þá var Brynjar Vondalykt sofnaður því honum leiddust aðfarir varðstjórans. 

Þóttist vera lögga og handtók mann

Þeir leggja Sigmund í ofbeldisfullt einelti að hætti óargadýra

Hvur fjandinn er eiginlega að bölvuðum mönnunum? Það er orðinn plagsiður hjá þessum djöflum að ráðast á Sigmund Davíð, þennan veslings krossbera, og leggja hann í einelti með hroðalegu orðbragði og öðrum tiltekjum. Ekki fara vinir hans í Klausturbandalaginu heldur varhluta af vonsku hýenudjöflanna, sem Sigmundur Davíð og hans breiddargráða kalla ,,góða fólkið" í háðungarskyni; mönnum er nú heimilt að svara fyrir sig, hohohoh. í dag réðst skrattinn hann McCarthy, sem ,,Mccarthysisminn bandaríski er nefndur eftir, eins og óargadýr á Sigmund Davíð og bar á hann slíkan óhróður, sem sambærilegur er við bíta mann í kálfann af óumræðilegri heift.

Ástæðan fyrir ofbeldisfullu samtali og orðræðu McCarthys í garð Sigmundar Davíðs helgast af öfundsýki Píratanna út í Sigmund af því að hann og hans Klausturbandalag hreppti stjórnmálasörungana Karl Gauta og Óláf Ísleifs. Píratarnir hafa í margar, margar vikur, gengið á eftir Karli og Láfa og grátbeðið þá og ragmanað að ganga í Pírataflokkinn. En Karl og Láfi eru skynugir náungar og höfnuðu Pírötum á þeirri forsendu að Píratar væru bæði hundleiðinlegir og ennþá klikkaðri. Píratarnir buðu meira að segja þeim Karli og Óláfi til ruddalegrar samdrykkju á alræmdir krá og lofuðu hressilegu baknagi, klámfengnum yfirlýsingum, undirferli og óþverraskap. En Karli og Láfa var ekki hnikað, þeir völdu fjöruga stráka eins og Sigmund, Beggó og Gunnsa Bræja og Önnukol eftir að hafa þegið veitingar af Pírötum og farið á generalfyllirí með þeim.

Næst á dagskrá hjá Karli, Láfa og Klausturbandalaginu er að lempa sjálfum kirkjuhöfðingjanum mikla úr Holti inn í þingflokkinn, þó svo vanþakklátir kjósendaasnar hafi hafnað hinum glæsilega sálusorgara í alþingiskosningum, sálusorgara, sem eins og vera ber, er í stöðugu talsambandi við Krist, Gvöð og þann heilaga og skipar þeim fyrir verkum ef svo ber undir. Því miður er síra Baldvini eins stöðugur í trúnni á spámanninn í Holti og strákarnir í Klausturbandalaginu. Síra Baldvin hefir fyrir sína parta bannsungið karlinn og forboðið honum að koma inn fyrir landamæri prófastsdæmis síns. Síra Baldvin segir, að hvur sá er svíkur sinn evangélískatthólska Sjálfstæðisflokk og gangi í félag við burtrekin afstyrmi úr Framsókn, eða öðrum þessháttar heiðingjatrúboðum, sé í raun ærulaus fyrir Drotni og Jesús vilji ekkert af soleiðis kauðum vita og vilji helst kasta þeim þegar í stað í eldsofninn. Síðast sunnudag vígði síra Baldvin Bjarnaben til semikardínála og gaf hann jafnframt saman við Katrínu litlu í poletiskt hjónaband. 

Sagði framgöngu Pírata „ógeðfellda“

Þau voru komin til að sjá og sigra Árna Sól Digra

Það var þokkaleg byrjun á einum rigningardegi hjá Sólveigu Önnu að rekast beint upp undir raunverulega auðvaldsbelg á City Park (nafnið hljómar eins og nafn á enskum fótboltavelli). Og ekki nóg með það: Þessi ægilegi auðvaldsbelgur er sá manna sem borgar uppvöskurum sínum og skúrurum ráðherralaun og veit í þokkabót að hans starfsfólk vill ekkert verkfall og aungann andskotans sósíalism.

En það lá við hræðilegu slysi þarna á City Park, því Sóveig Anna var næstum búin að reka vísifingursnögl sína í auðvaldsbelginn og sprengja hann. Ef það hefði gerst væri nú djúpur gýgur þar sem City Park er og öll hús í nágrenninu hefðu hrunið til grunna. Þau gjöra skohh ekki boð á undan sér slysin, drengir mínir. En Sóveig Anna gat á síðustu stundu sveigt nöglinni frá belgnum og afstýrði þar með náttúrhamfarahryðjuverki. Og þó hún hafi verið komin til City Park til að sjá og sigra Árna Sól Digra, þá hefði sigur af stærðargráðu risasprengingar ekki skilað þeim árangir sem til var stofnað að ná.

Það er baráttuhugur mönnum og hefir enda komið til tals hjá verfallsfólki að taka drengstaulann Halldór Benjamín höndum, og gjöra honum skil eins og menn Jörgens Jörgensen Trampe greifa, með því að loka hann niður í skítugri káetu, sem ætti að finnast í einhverju bátshrói við strandlengjuna. Margt fleira, afburða skemmtilegt, hafa verkfallsmenn á prjónunum svo sem eins og að hreinsa út úr beykistöð samtaka atvinnurekenda, sjálfu auðvaldsgreninu, og slá þar upp balli fyrir reykvíska alþýðu með harmóníum- og fiðluspili; auðvaldsbelgirnir útreknu mættu samt liggja á gluggunum og fylgjast með gamaninu innandyra.

Segist ekki hafa meinað fólki að kjósa

Vísindaleg tilraun með ketó lauk með afgerandi niðurstöðu

Skemmst er þess að minnast, þegar frú Ingveldur og Máría Borgargagn gjörðu sína tilraun með að setja eiginmenn sína á ketófæði. Eins og við manninn mælt fóru þessir kunnu illræðismenn að þefja mun ver en áður og var þó ekki á bætandi. Einkum þóktu þeir félagar þefja einstaklega illa að neðan og ef þeir, fyrir handvömm, leystu vind innanhúss drápust flugur og könglær, sem og járnsmiðir, en kettir tóku til fóta og hurfu út um næsta opinn glugga.

Þegar fullsannað var með þá Kolbein og Indriða Handreð, ákváðu frú Ingveldur og Borgargagnið að fara sjálfar í ketótískuna til að fullreyna kenninguna um ketó og fýluna. Það vóru ekki liðnir margir dagar af ketóinu hjá þeim stöllum þegar sannanirnar fóru að hrannast upp. Þá Máría Borgargagn brá af sér nærhaldinu heima hjá sér rak Handreður maður hennar upp org og hljóp út og gubbaði; kvaðs hann aldei hafa fundið aðra eins djöfullega súreheysgryfjustækju á sinni lífsfæddri ævi. Og nú vóru það ekki aðeins flugurnar og köngulærnar sem dóu, heldur andaðist heimilishundur þeirra hjóna úr bráðaandarteppu um leið og Máría svipti af sér nærhaldinu.

Á heimílí frú Ingveldar og Kolbeins lá við mannfalli af ýldudrullufýlunni sem gaus upp þegar frú Ingveldur gyrti niðrum sig, því Kolbeinn maður hennar féll í ómeginn og lá á sjúkrahúsi í sex vikur milli heims og helju; hann hafði dregið að sér andann þegar óþrifnaðarsteggurinn gaus upp og orðið svarblár á samri stundu. Eftir þessar merku og óeigingjörnu tilraunir hinna valinkunnu sæmdarhjóna þykir fullvíst að ketómararæði sé viðbjóður, hættulegur einstaklingum og samfélagi og við þessháttar neyslu verði að leggja blátt bann með hörðum viðurlögum.

Getur ketó haft áhrif á líkamslykt?

Bráðum kemur byltingin og borðar Bjarnaben

Já, það hyllir nú blessunarlega undir, að Bjarnaben verði steypt af stóli og hann verði að láta sér nægja, næstu árin, að norpa um hálendi Íslands í útlegð frá mannlegu samfélagi, rétt eins og þeir félagar Abrahám og Arnes Pálsson hér á árum áður. Kanski, ef heppnin er með, verður stjórnarráðshúsið fært til upphafs síns og gjört að fangelsi fyrir baldna afbrotamenn. Þannig er ekki útilokað, að Bjarniben verði vistaður í nýuppfærðu stjórnarráðsfángélsi, ef hann situr ekki á sér uppi á afréttum og lætur sig hafa að fara að jaga sauðpéning frá bændum sér til viðurværis á fjöllum uppi.

Vissulega hafa margir beðið byltingarinnar lengi, og enn fleiri hafa á síðustu árum komist að þeirri niðurstöðu byltingin sé einasta lausnin á öllum vandamálunum sem stafa af gráðugum auðvaldsperrum og arðræningjum, sem stefnt hafa þjóðinni ítrekað í voða með úrkynjuðum og viðbjóðslegum tiltektum sínum, dekri við útlend auðvaldssvín og einkennilegar gælur við stórþjófóttan skríl, sem þýtur stanslaust með þýfið milli hinna og þessara Tortólueyja. Já, Bjarniben þarf ekki að kvíða því að hann þurfi að bíða of lengi efir byltingunni; hún er nær en nokkur veit og kemur yfir eins og blessaður englasöngur af hæðum.

Bjarnaben og hans piltum hefir nú um skeið þókt ægilegt sport í að spila með Katrínu Jakobsdóttur, láta hana þvæla og bulla með grettum, fettum og brettum framan í sjónvarpsmyndavélar, so landslýður hafi eitthvað skemmtilegt að hlæja að í fréttatímunum. Og auðvitað er ósköp upplífgandi og litar líf og sál að etja einni kvensnipt á foraðið eins og fílinu, sem óprúttnir strákar létu skökkva ofan í fjóshaug; sá drengur drukknaði í fjóshaugnum, fékk mykju og for ofan í lungun og þar með var lagið búið. Óvíst er enn þá hve mikið magn af íhaldsmykju og framsóknarýldu Katrín litla þolir að taka ofan í sig, en Dómstóll Alþýðunnar mun taka afglöp hennar, skömm, svik og lygar til alvarlegrar athugunar eftir byltingu, og hvur veit nema Bjarniben og Katrín litla Kata lendi saman í vist í gamla stjórnarráðshúsinu þegar það hefir skipt um hlutverk og orðið að því sem það var í upphafi.

 

„Óþægileg tilfinning“ um átök

Vambsíður með undirhöku og hnakkaspik

Mikið lifandis ósköp minnir hann Kim Jong-un okkur á malarastrákinn. Malarastrákurinn var fimur snáði, stuttur í annan endann, vambsíður með undirhöku og hnakkaspik. Örlög malarstráksin vóru í senn vofeifleg og heillandi, því húsbóndinn hans gjörði sér hægt um vik og át hann; hann slagtaði marlarastráknum eins og kjúklingi og matbjó úr honum dýrindis rétt. En þar eð húsbóndinn var átvagl af verstu gerð var ekki tangur né tetur eftir af malarastrákum um kvöldið.

Á sama hátt væri ketsúpa af Kim Jong-un hreinasta losæti, til dæmis í skíðaskála þar sem stór hópur af glöðu fólki kæmi glorhungraður til kveldverðar eftir óteljandi salíbunur í skíðabrekkunni. Þá væri Kim ekki síðri spaðsaltaður upp úr tunnu; að eta þessháttar saltket með gölum baunum, rófum og gulrótum er aungin fantafæða heldur dýrlegur málsverður, boðlegur hvaða konungsfjölskyldu sem er.

Nú er sem sé Kim Jong-un lagður í hann til Víetnam; hann ferðast með gripaflutningavagni þangað, svo hann spillist ekki á leiðinni. Í Víetnam eru frægir listamatreiðslumenn, margverðlaunaðir og brúka aldrei annað en úrvals hráefni. Þeir mun framreiða Kim í stykkjum og bera fyrir Dónald Trump til áts. Hnakkapsikið verður grillað sér, en undirhakan og ístran marineruð uppúr ediki og fosfór, en matreiðslumeistarar í Víetnam eiga en dálítið af leyfum af fósfórnum, sem friðelskandi Bandaríknamenn vörpuðu yfir Víetnama í góðgerðaskyni. Og Dónald Trump, sem er akfeitur þjór, gráðugur og stór, mun ekki telja eftir sér að éta sig belgsaddan af flamberuðum og maríneruðum Kim Jong-un og skola honum niður með púrtvíni, hrísgrjónabrennivíni og Viðeyjarvíni.  

Kim lagður af stað til Hanoi með lest

Fá í kjaftinn merarsmér

Það er eins og gerst hafi í gær þegar ég í fyrsta sinn heyrði ljóðmæli þjóðskáldsins mikla, er hefjast á þessa leið:

Þú eldgamli útslitni kérlíngarfjandi,
það ætti að reka þig strax úr landi
og skvetta á eftir þér skít og hlandi.

Þarna orkt þjóðskáldið af miklu mannviti um samfélagsskemmandi óþrifnað, sem bæri að reka af höndum sér út í hafsauga. Stundum verður sona óþrífnaður, eða viðbjóður öllu heldur, til undir pípuhatti og armani-jakkafötum og í þeim tilfellum býður oss þjóðarsómi að bregðast har við og útmá óþverrann.

Þegar hið klámfengna sóðafyrirbæri Miðflokkurinn, þ.e. söfnuðurinn sem hefir merarhausinn að einkennismerki, stendur upp og belgir sig út og heimtar að upp verði kosið um nefndarskipan Alþingis, er ekki laust við að mörgum þyki úr hófi fram stungin tólg. Þegar ósiðaðir götustrákar vaða uppi með kjaft og heimtufrekju eftir að hafa kveikt í skólanum og brennt hann til kaldra kola eru þeir umsvifalaust flengdir stórflengingu til blóðs og troðið upp í þá tusku svo þeir geri ekki út af við nærumhverfið með hljóðunum. Þannig á að meðhöndla Klausturbandalagið á merarhausnum.

En gefum þjóðskáldinu aftur orðið, um leið og vér bjóðum réttlátum landsmönnum góða nótt:

Þér klausturuppglennta kérlíngargála,
upp á vegg eins og Skrattann þig ætti að mála,
því Sathani merkt er þín sauðgærusála.
Júgurpokinn er jarganssver,
jarma lömbin á hrútaber,
-en fá bara í kjaftinn merarsmér.

„Ekkert óeðlilegt“ við kröfu Miðflokks

Þó leynist lús með saumi ...

Fyrir jól var sundlaugin á Akureyri vatnslaus, því einhver vitringurinn hafði tekið tappann úr, og þegar átti að láta renna í hana aftur var frosið í vatnslögninni. Það varð því ekkert úr að innbyggjarar í Eyjafirði böðuðu sig fyrir jólin, en jólabaðið er þeirra eina þrifabaðið á árinu. Þetta ástand hefir verið bagalegt, því ýmsar tegundir af lúsum og flóm sækja, sem kunnugt er, ákaflega ó fólk fyrir norðan land. Í lok janúar voru margir komnir með hausin fullan af geitum í bland við þessar venjulegu lýs og fladdara; meira segja var kominn upp faraldur af hafíslús meðal fóks og mæðiveiki.

En svo hlánaði á dögunum og klakinn í vatnspípunum af sundlauginni á Akureyri hopuðu og loksins í morgun var komið svo mikið vatn í laugina, að hægt var að hefja böðun. Landúnaðarráðuneytið var orðið uggandi vegna ófremdarástands í baðmálum Eyfirðinga, en ákvað, í ljósi aðstæðna, að fella niður sektir á sveitafélög þar niðra þrátt fyrir að að lög frá Alþingi Íslendinga frá 1903 um böðun búfjár og fólks á Norðurlandi hafi í þetta sinn verið þverbrotin.

Aðvitað var vitlaust að gera þegar lýðnum var miskunarlaust stuggað ofan í laugina og margar höndur á lofti með klórur, busta, brennisteinslút og helvítisstein til að ná óþrifunum af fólkinu, sem orðið var skáldað og skellótt af óþrifum og íllu atlæti. Um miðjan dag stíflaðist affallið frá sundlauginni af allri þeirri mergð lúsa, fladdara og geitna, sem skolast höfðu af eignunum. En eftir að aflúsaðir bæjarstafsmenn höfðu hellt þúsund lítrum af vítissóta í affallið brast stíflan og baðverkin gátu haldið áfram.  

„Vitlaust að gera“ í sundi á Akureyri

Einkennilegt að þeir þurfi sérfræðiaðstoð

Einkennilegt er að menn sem einlægt tala eins og þeir viti allt og kunni allt þurfi á stórum upphæðum péninga að halda frá ísleska ríkinu fyrir sérfræðiaðstoð. Trúlegra er að framlagið til þessara bágstöddu fátæklinga sé fremur til þess ætlað að greiða skuldir þeirra á barnum á Klaustri, en þeir eru í hópi sex langfrægustu barsetumanna og klausturmúnka landsins, fyrr og síðar. Til dæmis tók frægð ölmusumannanna tveggja stökk upp á við í frægð þegar þeir sungu saltarann um kerlíngarklessuna sem grénjaði frá sér allt vit.

Næt veri þurfandi mönnum þessum að setjast flötum beinum á gangstéttina og halla sér upp að vegg Dómkirkjunnar og rétta fram höndurnar og beiðast beininga. Svo færu þeir með afraksturinn í klaustrið, sem skammt er undan, og hafa yfir rammkattólska bænagjörð í klámi og svívirðingum um fjarstatt fólk með góðglöðum Miðflokksmönnum og einni kotroskinni Miðflokksmaddömu. Já, vinir mínir, sambreyskingur kláms og kerskni er Miðflokkungum í blóð borið og sannarlega kunna ,,sérfræðistyrkshafarnir" Karl og Ólávur að meta frjálslegan talsmáta um stjórnmálafólk sem fjarri er bardagavellinum í klausturhorninu.

En nú eru hinir villuráfandi andar, Kallýboy og Ólávur, komnir í örugga höfn til framúrskarandi manna á borð við Sigmund Davíð, Bergþór og Gunnar Braga. Nú verður hið tíkarlega nafn ,,Miðflokkurinn" tekið af munkareglunni, það afmáð, og mun hún eftirleiðis heita Klausturbandalagið, hvar góðir siðir, auðmýkt hjartans og bænagjörð verða í hávegum hafðir til hliðar við barborðið. Þegar öllu er á botinn hvolft, þá var sérfræðistyrknum til drengjanna vel varið, því sérfræðiandinn upp úr glösunum í klaustri er sannast sat óborganlegur fyrir blessaða drengina, sem sviku sína forkonu og flúðu á náðir guðlegra persóna á barnum í klaustrinu.  

Ólafur og Karl Gauti fengu 600.000 kr.

Hvernig fór ekki fyrir Sveini bónda þegar hann átti við mælinn

Sveinn bóndi fór eitthvað að fikta svona við mæli, sem hann hugðist mæla líkamshita sinn með, en honum þókti sem hann hefði flensueinkenni. Því miður fór svo að mælirinn hverf með öllu uppum endann á Sveini og sást aldrei meir. Læknar settu honum stópípu og gáfu honum laxérolíu í stórgripaskömmtum og veltu honum fram og aftur í gegnumlýsingartækjum, en mælirinn gaf sig ekki fram, hvernig sem að var farið. Svo urðu læknarnir reiðir og ráku hann af höndum sér og báru honum á brýn að vera að ljúga upp sögunni af hvarfi hitamælisins og hótuðu að höggva hann í spað ef hann reyndi sona óþverraskap og stórlygar að heilbrigisstarfsmönnum, sem hefðu öðrum og mikilvægari hnöppum að hneppa en að þjónusta galinn bóndadurg.

Oft síðan hefir Sveini bónda verið hugsað til hins dularfulla hvrfs hitamælisins, því ekki hefur hann komist nær hinu sanna með tímanum. Það eina óvenjulega, sem hann man varðandi þetta óhugnanlega mál er, að hann telur sig muna, að þegar hann var að handfjatla mælinn fyrir notkun, hafi Djöfullin hnippt í sig og ráðlagt honum að láta mælinn snúa öfugt þegar hann potaði honum á sin stað; meira man hann ekki. Hann bar undir kvensjúkdómalæki hvort máli skipti hvernig líkamsmælir snýr þegar hann er brúkaður. Kvensjúkdómalæknirinn, sem er kona, svaraði Sveini bónda því einu til að slá hann utanundir og segja honum til Helvítis.

Sú er kenning eiginkonu Sveins bónda, að mælisfjandinn hafi brotnað innan í honum og brotin farið út í blóðið og gert hann eins og hann er orðinn. Til dæmis sé kvikasilfursliturinn á leyndarlimi Sveins bónda ákveðin sönnun á því að mælirinn hafi mélbrotnað innan í honum og borist út í blóðrásina og síðan hafi sogæðakerfið í leyndarlimnum séð um að draga kvikasilfrið úr mælinum til sín með fyrirliggjandi áhrifum á litarhaft leyndarlimsins, sem hefur ekki borið sigg barr eftir kvikasilfursmengunina.  

Neitar því ekki að hafa átt við mæla