Innanhúss pornópiss í Danmörku

Og tekur þátt í þætti um samræði; sona einhverskonar pornópiss innanhúss. Já. Mikill heiður fyrir íslenska telpu að fá að vera með í sonalöguðu í Danmörku, sjálfu móðurlandi samræðisins. Ég héld maður muni eftir hvurnig það hagar sér í þar í Danmörku. Einn helvískur daninn plataði einn okkar með sér í heimahús og lofaði kvefólki og áfengi. Jú jú, kvensniptirnar vóru heima og vínandinn. Ekki var langu tími liðinn af þessari veislu þegar gestgjafinn, strákhelvítiskvikindi um tvítugt, brá sér inn í herbergi og kom að vörmu spori aftur með tveíhleypta haglabyssu og hótaði og skjóta minn mann í tættlur fyrir að hafa, ásamt öðrum Íslendingum, afvegaleitt danskar telpur og haft af þeim gögn öll og gæði, sem dönskum krlum væri einum ætluð. Það var ekki annað í stöðunni fyrir vin okkar en að hafa sig á loft og stökkva í einu stökki út úr íbúðinni og niður stigann og út á stétt. Þetta tókst honum, sem betur fer, en skotið úr haglaranum dreifist um stigaganginn og hávaðinn var óhuggulegur.

Þá var ekki lítið bragð að þegar tveir danskir kómu þjótandi á mótorhjóli niður bryggjuna með heilmiklu fasi. Þeir horfðu illum augum upp í brúarglugga skips okkar og voru til alls líklegir. Gvöndur endemislausi, sem hafði daginn áður keypt sér loftriffil, fékk nú gullið tækifæri til að reyna gripin og hann hafði hraðar höndur og skaut á eftir mótorhjólaberserkjunum og hæfði þann er sat aftar á hjólinu í annan þjóhnappinn. Þá varð eins og stygg hefði komið að piltunum, því þeir fóru að baða út hödnum og fótum, en hjólið á fullri ferð. Þessu lauk með að djöflar veltu um mótorhjólinum og kútveltust eftir bryggjunni eins og hálftunnur.

Já, vinir mínir, það gjörðist margt æsilegt hjá okkur íslensku síldardrengjunum á Jótlandi í Danmörku fyrir hart nær hálfri öld. Eitt sinn tók ein af þessum knáu skipverjum á einum ágætum íslenskum síldardalli sig til og hreinsuðu út af Hirtshalskránni; borð, stólar og Danir komu fljúgandi eins og kómetur út um glugga ölstöfunnar. Síðastu kom vertinn út um gluggið í rifinn skyrtu og blóðhruflaður í framan. Einu eða tveimur árum síðar sparkaði Þorgarður skipstjóri feykn fast í afturendann á þjónustukonu með fullan bakka af ölföngum, ætlaðar gestum. Það komst mikið flug á konugarminn eftir sparkið og niðurtúinn og fallið harkalegt; það fóru borð um koll og gestir stukkur æfir af íllsku í allar áttir, bölvuðu konunni og spökuðu í hana hvar hún lá ósjálfbjarga innan um brotnar flöskur, glös og öskubakka. En henni hefði verið nær að vera kurteis við stórkapteininn Þorgarð Þorgarðsson og afgreiða hann um öl í stað þess að hreyta í hann ónotum og segja honum í verri staðinn. Það var líka á Hirtshalskránni sem E.B. Sigurðsson sló Sviftinginn yfir borðið fyrir rakin dónaskap og óháttvísi, svo hann kastaðist eins og skotin kráka út í horn og lá þar nokkra stund hágrátandi og hljóðin voru eins og í hvolpi sem hefir verið stigið ofna á skottið á.   

Sara Rún í dönskum „samfaraþætti“

Illfyglið lagði lykkju á leið sína, en er nú komið heim til sín

Gáfur álftarinnar komu fram á dálítið skammarlegan hátt því þessi skepna er ekki að sama skapi siðprúð og þakklát og hún er sögð gáfur. Vitanlega þora þeir í Húsdýragarðinum ekki annað en fara fögrum orðum um álftina, þar eð þeir vita manna best hve hefnigjörn hún er og óvægin. Það er til dæmis ekki vikið einu orði að því að bölvað kvikindið braust út úr Húsdýragarðinum með ofbeldi, beit meðal annars kvenkyns starfsmann í aðra rassakinnina, en slíkt athæfi flokkast að sjálfsögðu undir kynferðislegt áreyti eða kynferðislega árás.

Ekki var illfyglið fyrr sloppið frá Húsdýragarðinum en það lagði lykkju á leið sína og flaug upp á Akranes og þaðan inn Hvalfjörð og lét hvarvetna ófriðlega. Uppi á Skaga elti það gamlan karlskrögg með öskrum og barsmíðum þar til hann stökk í sjóinn. En uppi í Hvalfirði elti þessi rómaði svanur konu á sjötugsaldri á einkennilega dónalegan hátt; því verður ekki lýst nánar hvernig þessi sorgarsaga fór fram, en að lokum hafði konugarmurinn líka glatað nærbuxum sínum.

Nú er álftin komin heim til sín í Garðabæinn og farin að sleikja sig upp við höfðingjana með velgjulegu daðri og nuddi. Þetta athæfi álftarinnar kunna höfðingjarnir meta, því þeim er nautn að sleikjuskap illfygla og afstyrma við sig. Einn gaf álftinni sérvaldar dilkalundir til að japla á, en annar traktéraði hana á kókaíni svo hún bókstaflega kvíaði upp yfir sig af lostabáli, sem kókaínið kveikti upp í henni. Eflaust munu fleiri fregnir berast af álftarspottinu, sem ætlaði að eta tóma bjórdollu og festi hana í kokinu á sér so hún var næstum dauð. 

„Þetta var gáfuð álft“

Gjörringlaður af fúkkalyfjaeitrun og rottueitursmengun

Nú ætlar vikapiltur braskaralýðsins að leyfa kaupahéðnum að flytja inn til landsins ófrosið nautaket af rúmenskum hrossum til svala ketlosta landsmanna, sem er að sönnu óslökkvandi. Þá verður eflaut tekið vel á móti dauðum, ófrosnum hænuungum, iðandi af heilnæmri salmónellu, sem gjörir börnin hraust og hina hagsýnu húsmóður hamingjusama. Og ekki versnar í því þegar ókennilegt kjöt af sjálfdauðu er borið fram með pensillínsósu.

Hún hefir ekki farið hátt sagan af Pétri kaupmanni, en hann féll frá í fyrra eftir að hafa etið ófryst smyglkjöt frá útlöndum í öll mál í mánuð. Þeir sögðu að kallanginn hefði verið orðinn gulbrúnn, grænn og eiturfjólublár á köflum áður en yfir lauk, en þá var hann löngu orðinn gjörringlaður af fúkkalyfjaeitrun og rottueitursmengun. Það var voðalegt að sjá manninn og hann var grafinn samdægurs og gröfin hans var tólf metra djúp, so eitrið og fýlan af honum eyðilegði ekki umhverfið.

Og er það nú ekki dásamlegt, að það skuli vera hann Stengrímur okkar hérna Johohoð Sikkússon, þessi með gluggaskrautið í jakkaboðungnum, sem er í hlutverki gestgjafans í salmónellu- og sýklaeldhúsi mangarastéttarinnar? Jú, það er sannarlega dásamlegt, enda er hann Stengrímur ekki venjulegur Samherji.  

Kaupmenn fagna innflutningsfrumvarpi

Atvinnurekendur vilja verkföll, elska verkföll og hlakka til verkfalla

Fnuhh, ætlar þessi stúfur í heimdallsstuttbuxunum, Dóri Benjamín, að ljúga því að fólki að hann hlaki ekki til verkfallanna? Það sést bæði á glyrnunum í honum og nasavængjunum að hann ræður sér ekki fyrir verkfallskæti, hún hreint úr sagt leiftrar af honum og nebbalingurinn skiptir litum í sífellu af svokölluðum verkfallslosta, sem einungis hugsjónaverkfallsmenn hafa til að bera. Og á morgum sjáum við Halldór Benjamín steðja út á strætið með skilti á staung, þar sem á stendur ,,niður með helvítis fátæklingskommúnistana og niður með Stalín."

Nú, það liggur annars í augum úti, eins og oddvitafíflið sagði hér um árið, að það eru atvinnurekendur sem vilja verkföll, elska verkföll og hlakka til verkfalla, annars hefðu þeir gengið að sanngjörnum kröfum verkalýðsfélaga. En nei, samtök atvinnurekenda vildu verkföll og ekkert múður. Og nú fá þeir sín verkföll og munu skemmta sér vel, jafnvel má búast við að þeir hlaupi hálfberrassaðir út á götu og dansi og djöflist eins og brasilískar gelgjur á ketkveðjuhátíð í Ríó.

Auðvitað hlakkar alla til að sjá Halldór Benjamín í stríðsdansi úti á götu á bíkíní að fagna velheppnuðu verkfalli. Og vafalaust mun velmeinandi og góðgjarnir menn, eins og til dæmis Bjarniben, Hanez Holmestone og Þorsteinn Víglundar, stíga dansinn með stráknum og kitla hann kammó undir hökuna. Hátíð er í vændum hjá arðræningjasöfnuðinum og verkföllunum mun eflaust ljúka með stórbyltingu auðvaldsins og fangabúðum á Hornströndum. 

Ekki við hæfi að hlakka til verkfalla

Sest að í Rauða hverfinu í Amsturdammi

Auðvitað er mikið í það varið að Marell skuli vera ákveðinn í að láta skrá sig til heimilis í Rauða hverfinu í Amsturdammi. Marell hefir lengi verið í tölu betri borgara hér í kuldanum á Íslandi og því vel skiljanlegt að hann vilji hasla sér völl á hlýlegum stað með þjónustu í hans anda. Fyrir þá sem ekki vita, þá er Marell af Skúfsárætt, en í þeirri ætt eru stórmenni eins og Kolbeinn Kolbeinsson, Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður, að ógleymdum stráknum Óla Apaketti. Allir hafa þessir ættingjar átt sína góðu spretti í Rauða hverfinu, sem og Herbertsstrasse.

Þegar Marell er af landi fluttur hægist vissulega um hjá frú Ingveldi og lögreglu höfuðborgarinnar, því Marell, sem laungum sá um aðdrætti fyrir frú Ingveldi, hefir talist einn af helstu góðkunningjum lögreglunnar. Eitt sinnið elti fjölmenn lögreglusveit þennan kunningja á fjölmörgum lögreglubifreiðum, fjórhjólum og tveimur þyrlum hann að klettaborg nokkurri, en þar inn í hvarf Marell og sá lögreglan ekki meir af vininum þann daginn.

Þá vakti ekki litla lukku þegar Marell brá undir sig betri fætinum og stal öllu messvíninu frá heilu kirkjuþingi, röskum fimmhundruð lítrum, og faldi það í bílskúrnum hjá frú Ingveldi og Kolbeini. Umrætt messuvín fannst aldrei, því það hverf á eini helgi ofan í ginið á samkvæmisgestum þeirra hjóna. Það var nú það. En Marell, blessaður kallinn, er sem sé í þann veginn að koma sér fyrir í hlýjunni í Rauða hverfinu í Amsturdammi.

Stefna á skráningu í Amsterdam

Vermundur matsveinn

Og sönnuðust orð Guðna Ágústssonar þar einu sinni enn, að staður konunnar sé bak við eldavélina. Og í matreiðslukeppninni tóku stelpurnar strákana í nefið, enda óru afurðir drengjanna hálfgérðar drullukökur, bragðvondar og hárugar; raunar var það er frá þeim kom þannig lagað að hundtík, er þar var viðstödd, gubbaði þegar réttirnir voru bornir fyrir hana.

Heila vetrarvertíð hefndi Vermundur matsveinn sín á skipsfélögum sínum, sem hann taldi sig eiga sökótt við, með því að bæta í rétti sína ýmsu því sem hefði komið hvaða heilbrigiseftirliti væri á geðveikrahæli. Undir lok vertíðar fór líka að bera á ókenniligum kranleik áhafnarinar og þrír voru hreilega dauðir áður en kom að lokadeginum. En Vermundur matsveinn sýndi aungin viklunarmerki, hann virtist verða hrautstlegi með hvurjum degi sem leið og brosmildari. 

So var skipstjórinn, 300 punda lurkur, borinn í land, tveimur dögum fyrir lok, með þvílíkar djöfullegar meltingartruflanir og niðurgang að allt skipið var eitrað af þeim sökum. Við rannsókn kom í ljós að kaptugin var einkennilega yfirfullur af kólígerlum, líkt því hann hefði ekki lifað á öðru en saur alla vertíðina. Enda var karlinn settur í einangrun uppi í sveit, á eyðibýli, þar sem illmögulegt var að komast að honum. En þá þarna vor komið sögu var matsveinninn einn uppistandandi af áhöfninni og öll netin í sjó.  

Stelpurnar komu, sáu og sigruðu

Hafin er vinna við straumhvarfakróníkuna ,,Stuna klámsins"

Um það hefir verið rætt hvort samræður sexmenninganna á Klaustri, þegar þeir vóru að leggja drög að Kláusturbandalaginu, hafi ekki á köflum verið ,,stund klámsins", og af þeim sökum væru félagarnir sex verðlaunaverðir. Já, sannlega fór fram mikil pervertation á Klaustri, og fjarstaddir aðíljar gjörðir hlálegir með þaulhugsuðum athugasemdum, sem vörðuðu tíkur og klessur og eflaust margt fleira athyglisvert.

Nú, klám á Íslandi hefir gegnum aldirnar verið fjarska fjölskrúðugt, en enda hvíslast það í fjölmarga straum og stefnur, svo sem afmorskvæði, sóðalig kynlífsvers, dólgaklám sjóara og elhússhroða húsmæðra osfrv. Frú Ingveldur hefir haldi fram, að væri einhver klámhundur og aumingi sé það Indriði Handreður, svo lúmskur og ísmeygilegur sem hann er. Til marks um óþverraskap Handreðs, segir frú Ingveldur, að mannóhræsið láti varla prenthæft orð út úr sér og klæmist í sífellu á meintu ofsalauslæti konu sinnar, Máríu Borgargagns, og segi andstyggilegar athafnasugur af henni hvunær sem hann komi því við.

En nú hafa þær stöllur, frú Ingveldur og Máría Borgargagn, sest niður og farnar að rita frumdrög að straumhvarfakróníkunni, sem gengur undir nafninu ,,Stuna klámsins", og margir bíða eftir í ofvæni að komi út. Í ,,Stunu klámsins" verður að minnsta kosti ein kafli helgaður vígslu Klaustubandalagsins, sem góðu heilli náðist á upptöku. Þá verður vikið að tilurð vísunnar ,,Pupu mín er loðin og laung", en Bogargagnið orkti þann kveðling er hún leit yfir farinn veg á fimmtugsafmílí sínu. Einnir mun frú Ingveldur leggja til langan kafla um öfuguggahátt á víðum grundvelli þar sem Kolbeinn maður hennar verður í brennidepli sem einkar ókræsilegt tilfelli um útlifaðan graðvesaling. ,,Stunu klámsins" mun svo ljóka með lærðri rigerð um lesbískar ástir karlmanna á löngum nóttum.  

Stund klámsins verðlaunuð

Kolbeinn flaug til Stokkhólms í morgun

Í morgun hóf Kolbeinn Kolbeinsson, margfaldur vinur okkar allra, opinbera heimsókn til Svíþjóðar með því að stíga um borð í fluguvél Icelandair, sem beið tilbúin á Keflavíkurflugvelli eftir því að flytja þennan óumdeilanlega ástmög þjóðarinnar til fundar við ráðamenn í Stokkhólmi. Því miður, því miður, óru áhöfn vélarinnar og nokkrir almennir farþegar, sem fengu að fljóta með í blóra við vilja Kolbeins. Og hvernig sem nú annars á því stóð, þá sló þegar í brýnu milli Kolbeins og flugfreyjugengisins, sem tók á móti okkar manni eins og grimmar hænur.

Kolbeinn og hans föruneyti er hinsvegar ekki fólk sem lætur hlut sinn fyrir leiðindaskjóðum og leið því ekki á löngu, að Kolbeinn næði að læsa klóm sínum á undurviðkvæman stað innundir flugfreyjupilsinu svo viðkomandi freyja teygði sig upp eins og hún hefði gleypt hrífuskaft og gól. Rétt í þessu kom flugþjónn aðvífandi með miklu fasi, en Brynjar Vondalykt tók hann hreðjataki og kreisti og kreisti þar til þjónninn lyppaðist og krumpaðist niður eins og fullbrúkuð tannkremstúpa. 

Þegar þarna var komið sögu fór hin flugfreyjan að öskra eins og naut á flugstjórann og grátbæna hann um að koma aftur í og taka þessa djöfla, sem komir væru inn í vélina í annarlegu ástandi, sennilega í þeim tilgangi að fremja terrorism. Sem betur fer lét flugstjórinn ólæti og vein flugfreyjanna og fluguþjónsins sem vind um eyru þjóta og ræsti hreyfla flugvélarinnar með hraði og hóf ferðina til Stokkhólms. Alla leiðina gekk á með róstrum á suguklass (kallað ,,saga klass", eða eitthvað soleiðis á fagmáli) og mátti Indriði Handreður setjast ofan á brjáluðustu flugfreyjuna og flugþjóninn, sem hafði sturlast við meðferðina Vondulyktarinnar. Flugvélin komst svo heilu og hödnu á áfangastað og tók svenski kóngurinn og forsætisráðherra hans á móti Kolbeini og íslensku sendisveitinni, en Wallander lögreglumaður tók hina annarlegu áhöfn flugvélarinnar úr umferð og færi í fangaklefa. Aðspurður sagði Wallander fjölmiðlum að sona flugfólk væri að vísu vel þekkt í Rússlandi, en þetta væri í fyrsta skipti sem hann hefði rekist á viðlíka ósköp frá Íslandi.                                                  

Flugdólgur kýldi lögregluþjón

Hættulegur leikur með álft

Ætli sé ekki best þeir vari sig á þessu, þeir þarna í Húsdýragarðinum. Þeir vita ekki að álftir er með hrottafengnustu og hryllilegustu óargardýrum sem lifa á jörðinni og í alheiminum öllum. Þessi andstyggilegu kvikindi hafa ekki látið sig muna um að myrða börn, lömb, kindur, hunda og fullorðið fólk hér á landi. Svo þegar einn af þessum vörgum hefir étið áldós, svo óþrif stöfuðu af, þá er rokið upp til handa og fóta og illfyglinu bjargað og því komið fyrir næstum í betri stofunni hjá fólki.

Og ekki er annað að sjá en vofeiflegra tíðenda sé bráðlega að vænta úr Húsdýragarðinum, því fram kemur í fréttini að álftarfjandinn sé ,,farin að líta í kringum sig." En það merkir á mannamáli að hún sé byrjuð að sigta út hvernig hún geti framið hryðjuverk á staðnum og hvaða starfsmenn hún eigi að ráðast á. Það besta í stöðunni, úr því sem komið er, er á Óláfur Níelsen taka á sig rögg og setji rembihnút á hálsinn á villudýrinu og hendi því í gömlu þvottalaugina, en þar verður hún fullsoðin um miðja næstu viku.

Einhvers staðar má finna á prenti dálitla sögu af álftarandskotanum sem hafði hreiðrað um sig í hólma á fallegu vatni. Bóndinn kom þar að og sigaði hundi sínum á álftina, en álftin reigði fram hálsinn og hvæsti ógéðslega framan í hundinn, sem grotnaði samstundis niður undan álftareitrinu sem kvikindið spúði út úr sér. Á Austfjörðum gerðist það dag einn fyrir hundrað og fimmtíu árum, að álft kom auga á hóp barna sem var að leika sér á sléttri grund. Skipti aungvum togum, að álftin steypti sér niður í barnahópinn og rotaði þau öll með vængjum sínum. Á Vestfjörðum kom álft aftan að húfreyju nokkurri, það var snemma á síðustu öld, og myrti hann umsvifalaust. Húsfreyjan hafði setið á hestasteini á hlaðinu og verið að fá sér í nefið. Í þá daga tóku konur tóbak í nefið, ólíkt sem nú tíðkast þegar konur vilja bara kókóín upp í andskotans nasaborurnar á sér. 

Unir sér vel í Húsdýragarðinum

Þar var frjálshyggjuhaukurinn og heimdallurinn Óli Apaköttur að verki

Hinn óprúttni maður, ef mann skyldi kalla, var frjálhyggjuhaukurinn, heimdellingurin, sjálfstæðisundrið og vinur frú Ingveldar, Óli Apaköttur. Helvítis dýrið ætlaði að stela sér nógu mörgum tómum flöskum og dósum að andvirði þeirra nægði til að halda honum blindfullum fram að hádegi á mánudag. Sem mörgum er kunnugt, þá Óli Apaköttur þeirrar gerðar sem sækist eftir frama í Sjálfstæðisflokknum, og honum hefir gengið takk bærilega að uppfylla þá hugsjón. Í dag þykir hann með þeim betri í Flokknum og væri kominn enn lengra ef frú Ingveldur hefði ekki brugðið fyrir hann fæti, en hún veit manna best hvurjir alvarlegir veikleikar þessa fjrálshyggjupostulóns er.

Nú, Óli Apaköttur stelur auðvitað úr fleiru en gámum björgunarsveitanna. Hann hefir komið að bankaránum með eingendum banka; komið á laggirnar ægilegustu verksmiðjum og ekkert skilið eftir í þeim öflugu einkaframkvæmdum en kennitöluna eins og berrassaða. Þá hefir Óli Apaköttur stundað útgerð með ágætu arðráni, hækkunum og lækkunum í hafi, vátryggingasvikum, auk þess sem hann hélt við eiginkonu skipstjórans um skeið.

En frú Ingveldi þykir strákurinn Óli ekki nægilega góður pappír og hún hefir aldrei leyft honum með Kolbeini í miðstöðvarkompuna þegar gleðin ein ríkir á heimili þeirra hjóna, frú Ingveldar og Kolbeins. Eina nóttina stóð frú Ingveldur Óla Apakött, sem þá var hennar gestur, að því að elta kött nágrannans milli trjánna á lóðinni. Apakötturinn var ískyggilegur útlits, kófdrukkinn og kókaður, með fráhneppt að neðan, svo ekki var furða að kötturinn vildi ekki neitt samlag við so ógnarpérvískan fyrirburð. Við það tækifæri sló frú Ingveldur kattarhrellin í rot á lóðini og bað Hálfdán varðstjóra, símleiðis, að koma og hirða hræið. 

Flöskum stolið úr gámum björgunarsveitar