Niðurrifsmaður og illræðissteggur vegur að frau Alferdós og íslenskri menningu

Þar kom fram á sjónarsviðið ótúttligur náungi, niðurrifsmaður og öfgamaður, og tætir trixið litlu frauken Alfredós í sig svo ekkert er eftir nema fjaðrafokið eitt. Og aumingja blessuð manneskjan, sem var búin að leggja so undur mikið á sig og vakað marga nótt til að úthugsa verulega gott trix til að uppfæra sig sem ofurmenningarfyrirbæri, sem kæmi að góðum notum í næsta kosningaslag gömlu Framsóknarmaddömunnar.

Nú liggur fyrir að illræðissteggurinn, sem veitist af svo mikilli fólsku að frú Alfredós, er starfsmenni Háskóla Íslands og heyrir því beint undir mennta- og menningarmálaráðherra. Þar ber vel í veiði og auðvelt verk litlu frau Alfredós að setja bölvað illyrmið af og í framhaldinu væri vel hugsanlegt að Útlendingastofnun væri falið að reka manninn úr landi fyrir fullt og allt, helst til Kambodíu eða Míjámmar; það væri góð lausn.

Og fyrst prófessorinn í sagnfræði við Háskóla Íslands vill ekki handritin heim þá er næst að ætla að hann vilji fylla upp í holu íslenskra fræða, þarna við hliðina á Hótél Sögu. Það er agalegt fyrir stjórnvöld að þurfa einlægt að standa í stórræðum við illa innrætt, og manni liggur við að segja, hálfbilað fólk. En í þeirri góðu vissu um, að litla frau Alfredós taki þrjótinn aungvum vettlingatökum, þá ætlum vér að þetta mál verði úr sögunni fyrir kvöldmat og fanturinn verði sigldur af landi brott fyrir miðnætti.

Endurheimt handrita afleit hugmynd

Allt er þetta stríðsumstang Katarínu VG. Stenngrimmsdóttur til heiðurs

Og allar eru þessar stríðsflugvélar sendar til heiðurs Katrínu VG. Stenngrimmsdóttur því á morgun verður hún látin tala við varafosetann Pence, sem illar tungur, hortugar og orðljótar kalla herra Penis varaforseta Trumpsins, Sjálfstæðisflokksins og Stengríms. En það fá ekki allir jafn höfðinglegar móttökur og Katrín, þegar hún kemur frá útlöndum annað kvöld; hver hefði trúað því fyrir ekki svo löngu síðan, að herir NATO, blóðugir upp fyrir axlir, mundu fagna þessari telpukind jafn innilega og raun ber vitni. Og nú kemur óforvandis upp í hugan lítill vísustúfur hvar segir: ,,þá bjargast hin íslenska alþýðupíka, því amríski herinn mun vernda hana líka." Nema hvað Katrín er aungin alþýðupíka, en þrátt fyrir það munu hresveitir NATO elska hana líka, eins og Trumpið og Sjálfstæðisflokkinn.

Já, kæru vinir, það gengur á ýmsu í henni veröld eins og endranær. Í morgun sást aungin minni maður en Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og Framsóknarmaður ganga örna sinna bak við mjög virðulegt ríkishús í Reykjavík. Þetta gerði hann ekki vegna þess að öll taðhús á svæðinu væru teppt, ónei, öðru nær. Kolbeinn Kolbeinsson framdi þennan glæp af einskærum óþverraskap og vanvirðingu við foreldra sína og komandi kynslóðir. Ábyrgur maður, er sá á ófögnuð Kolbeins, greip byssu sér í hönd og skaut á hinn teðjandi skrifstofustjóra, missti marks, því miður. Í raun og veru missti maðurinn ekki marks; skotið hljóp ekki fram úr hlaupinu og hólkurinn sprakk bara í höndum mannsins, sem lést þegar í stað. Enda komst Kolbeinn svo að orði þegar hann frétti af óförum mannsins, að aldrei boðaði gott að ætla að skjóta skítandi mann til bana.

En víkjum nú ögn að dálitlu öðru og mikilvægara. Í húsi frú Ingveldar og Kolbeins fer nú fram mikið og fallegt boð þar sem Swabbafamilían, Stengrímur og frú Álfheiður eru heiðursgestir. Þar er glatt á hjalla og frú Álfheiður er þegar lögst fyrir í miðstöðvarkompunni. Þarna eru sungnir vinalegir saungvar, eins og versið: ,,É er ikke fífl, é eki fáviti, ééé er venstre græn-hæn-hæn. Þá er ekki verra að heyra lofsaunginn um Bush-feðga og Margréti sálugu Thatcher, þar sem Swabbó Sendiherra sjálfur er forsöngvari. Svo kætast þeir karlarnir Handreður og Vondalyktin og kyssa þau öll á rassinn.  

Hergögn streyma til landsins

Og honum sveiflað eins og úldnum þorski

Þannig fór nú það hjá greyskarninu atarna. Fyrst í stað þóktist Kartín vera köld kérlíng, sem gæti sagt varaforseta Trumpsins og Sjálfstæðisflokksins að fara til Fjandans, hún atso talaði ekki við svoddan skítasláp. Síðan varð þögn um skeið hjá Katrínu með aungvum yfirlýsingum. So fóru að berast þokukennt muldur um, að kanski gæti hún hitt dólginn Pence að máli, en bara kanski. Loks, seint og um síðir, birtist Katrín í sínun rétta leikbúningi, gluggaskrautsdingalinginu, og kvað upp úr með að ekkert væri því til fyrirstöðu að hún hitti varaforsetann, og jafnvel þótt það mundi verða innilegur fundur. Og sannaðist þar með framsóknarorðkviðurinn á Katrínu: Sagði nei, og sat svo hjá, en síðast já við öllu.

Á þessum fíflagangi, með Katrínu í aðalhlutverki, fylgir að sjálfsögðu sú skýring, að það var stigið ofan á skottið á Stengrími og honum sagt, að ef hann léti gluggaskrautið sitt halda þessum þykjustuleik eitthvað áfram, mundi það enda með því að ríkisstjórnarheimilið yrði hreinsað af VG-mykjunni; en það mun víst þýða að Katrín, Stengrímur og Swabbafamelíjen fengju ókeypis flugferð út úr stjórnarráðinu. Til að Stengrímur mundi skilja alvöru málsins, var honum sýnt hvernig hann mundi verða tekinn upp á skottinu og honum sveiflað eins og úldnum þorski út í rennusteininn.

En nú er sem sé allt fallið í ljúfa löð og Katrína litla gluggódót á leið í Garðabæinn í matarboð hjá Bjarnaben. Það mun vera Katrínu ósköp ljúft að hringlast um þessa Mekku auðvaldsins á Íslandi og fá að éta þar á bestu bæjum. Svo fer hún að hitta varaforseta Trumpsins og Sjálfstæðisflokksins og verður so sæt og fín og kvakar alveg eins og varaforsetinn vill heyra. Stórbrotinn stjórnmálaskörungur Katrín Jakobsdóttir og ekki síðri er ofurmennið sem stjórnar strengjunum sem hún hangir í síðra í framkvæmd æsilegra kraftaverka, hann Stengrímur okkar hérna Samherji.  

Katrín fundar með Pence

Upprisa Torgerðar Katrínar er eitt dýrðarkraftaverk hinnar ósýnilegu handar

Ó, hve dásamlegt er að sjá hvað kraftaverkið á henni Torgerði Katrínu hefir tekist fjraskalega vel og upprisa hennar fögur og hrífandi; meira að segja upprisa Frelsarans er hálgert fúsk, froða, hjóm við hliðina á upprisu Torgerðar til eilífs lífs á hinum torfæra poletiska akri. Þegar hin háheilaga, ósýnilega hönd markaðsins hafði kastað kúlulánum og öðrum ófétislegum amboðum á bak við sig, snöri frú Torgerður aftur til hins kapítalíska lífs, velti bjarginu frá skammarkróki kúlulánanna og sveif eins og sannur , uppreistur, frelsandi andi inn á þing, eins og ekkert væri sjálfsagðara, enda fagna allir áður föllnum en nú upprisnum liðsmanni ESB, braskaranna og Mammóns sjálfs.

En hvurnig upprisu Torgerðar var háttað veit aunginn, nema síra Baldvin, sem sér og heyrir allt í leynum og endurreisir fallið réttlæti öfgahægrimanna og valdhafa auðmagnsins. Þá hefir síra Baldvin margsinnis gripið til kraftaverka til að halda frú Ingveldi, Kolbeini og öðrum slíkum á réttum kili og bjarga Sjálfstæðisflokknum og Viðreisn frá tortímingu, því það eru félög sem síra Baldvin, Mammón og gjörvalt auðvaldið hefir velþóknun á.

Og eins og staðan er í dag, þá ber nauðsyn til, að stofna formleg trúarbrögð, með páfum, musterum og miskunsömum Samverjum utan um upprisu Torgerðar Katrínar til eilífs lífs í Hægri 7, eða hvað það nú hét, blessað kúlulánafélagið, sem skóp vissu fólki ósvikna hamingju og heilagan fjármagnsanda. Til dæmis væri upplagt að upprisufélag Torgerðar mundi yfirtaka kaþólsku krikjuna í heiminum, því hún hefir reynslu af dýrlingum, kirkjufeðrum og kaþólskum einkaskólum. En var Torgerður nokkurð krossfest? Jú, hún var krossfest af heimskum lýðnum og gjörð útlæg úr poletik um skeið, en reis upp frá dauðum fyrir tilstilli hinnar ósýnilegu hönd markaðarins, eins og áður sagði.

Þriðji orkupakkinn samþykktur

Að hefnist þeim er svíkur sína huldumey

Í dag er hátíðardagur hjá pólitísku vandræðafólki þessa lands. Undanfarið hafa liðsmenn Samfylkingarinnar vaknað hvurn morgun í sælurúsi og votri brók eftir blauta drauma næturinnar um nálgun innlimunnar í ESB eftir samþykkt þriðja orkupakkans; sama ástand hefir glatt landsölumenn og andlega aumingja annarra flokka á Íslandi; ,,selja land, grafa bein" eru enn þann dag í dag einkunarorð þessa ólánsfólks. Meira að segja allmargir liðsmenn hinnar óburðugu hugmyndar um stofnun ,,Sósíalistaflokks Íslands" eru hoppandi kátir með framvindu mála hjá Bjranaben, Gulla a. og Stengrími Joð, því þeim finnst alveg tilvalið að selja Ísland, auðlindir þess og orku auðvaldbákninu ESB. Já, kæru landsmenn, það eru þrifagemlingar og lukkuriddarar, sem við höfum valið okkur til löggjafastarfa á Alþingi.

Eins og allt er í pottinn búið, þá er einstaklega tilvalið og viðeigandi að það séu endemin í Flokkseigendafélagi VG sem draga vagninn í orkupakkaferðalaginu til móts við auðvald og arðræningjastóð Evrópusambandsins. Í eina tíð nudduðu Svavar, Stengrímur og Álfheiður sér ákaflega utan í róttæk skáld og sungu stundum í kenndiríi kvæði eftir Guðmund Böðvarsson og Þorstein Valdimarsson á borð við ,,Fygld", ,,Völuvísu" og ,,Þú veist í hjarta þér."
Sjáið þið ekki fyrir ykkur í anda þau Katrínu, Stengrím, Álfheiði og Swabbafjölskylduna öskra af innlifun, svona eins og þegar Pétur Þríhross var að orga sálma heima hjá sér við organundirleik sjálfs sín, texta sem koma fyrir eftirfarandi ljóðlínum:

,,Ef að illar vættir inn um myrkragættir bjóða svikasættir svo sem löngum ber við í heimi hér, þá er ei þörf að velja: þú mátt aldrei selja það úr hendi þér."
,,og gleymdu því ei: að hefnist þeim er svíkur sína huldumey, honum verður erfiður dauðinn."
,,Þú veist í hjarta þér kvað vindurinn, að vegur drottnarans er ekki þinn, heldur þar sem gróandaþytur fer og menn þerra svitann af enni sér, og tár af kinn."

Í dag nudda smámennin í VG sér utan í vini Miltons Friedmans og Hannesar Hólmsteins, stórauðvaldið á Vesturlöndum, ESB, USA og NATO og hefir tekist með því að reisa sjálfum sér þá níðstöng sem þeim hæfir. Hitt er svo aftur spurning hvort þessu drasli verður erfiður dauðinn, eða hvort þau skilja við með nafn Mammons á vörunum.   

Greiða atkvæði um orkupakkann

Leiðindaskjóður landsins eiga ekki að reyna að vera fyndnar

Er nú hópur leiðinlegasta fólks landins að reyna að vera fyndinn? Maður hefi haldið að slíkt kraðak eða slæðingur hefði ekki hugmyndaflug til verka af því tagi. En stundum verða orðlagðir leiðindaskrjóðar, eða leiðindaskjóður í einum hópi, óvart hlægileg, án þess þó að ætlunarverkið hafi verið að skemmta nokkrum manni með gamanmálum eða sprelli. Nú gerðist það, að einhver stofnun á vegum Alþingis dæmdi þingskrukku Pírata seka samkvæmt siðanefnd Alþingis, en sá dómur geði Píratahjörðina reiða, þokuslæðingurinn í hausnum á þeim komst á dulitla hreyfingu. Upp úr þeirri hneysu ákváðu Píratabörnin að hefna sín á Alþingi og siðanfndinni.

Þegar kom að hefndinni fór allt sona frekar í handaskolum, eins og við mátti búast. ,,Tréfóturinn" heita háðungarverðlaun Pírata, án þess að þeir viti hvað háðung er, hvað þá þeir hafi hugmynd um hvað tréfótur er. Og svo kom stund hefndarinnar, lítilfjörleg og þurrkuntuleg, eins og hefdir eru gjarnan, og McCarthy, Mogensen munduðu trélöppina til að setja hana í hausinn á siðanefndinni. En, því miður eru nefndir með þeim ósköpum gjörar, að vera eins og draugar í efnislegumskilningi, þannig að ef tekið er til þeið þeirra, þá er gripið í tómt; á sama hátt fer með höggin, jafnvel þótt þau séu greidd með tréfæti, þá missa þau öll marks.

Pírötum fer best að sitja á rössum sínum óskeindum og æpa ,,spilling spilling!" að öllum sem leið eiga framhjá. Geyspa síðan vel og lengi og leggja sig út af eins og steingeltur fressköttur, sem étið hefir fylli sína af nagdýrum og þúfnatittlingsungum. Eitt kunna þó Píratar öðrum betur, þegar rofar til millum eyrna þeirra, en það er að hella sér yfir skapara sinn, Brýgýtu Jonsdottur, með óbóta svívirðingum og skömmum og láta hana hrökklast hágrátandi á braut með brotið skottið milli lappanna. En leiðinlegt fólk á aldrei að reyna að vera fyndið, það verður láta sér nægja að verða óvart hlálegt í augum annarra samferðarmanna sinna.  

Siðanefnd Alþingis sæmd Tréfætinum

Sú var tíðin

Sú var tíðin, að önnur skip vöktu meiri lukku í Tálknafirði en þetta prumpvaskafat ,,Lord Nelson" eða hvað þetta vandræðastöff heitir. En það var, vel að merkja, fyrir daga kvótakerfisins í sjávarútvegi, sem lagt hefir byggð í Tálknafirði og margra annarra slíkra staða nánast í rúst. Nú reka börn í Tálknafirði upp stór augu þegar skip nálgast höfnina og spyrja hvað þetta eiginlega sé, sem líður eftir haffleti fjarðarins.

Fyrir nokkrum áratugum, alls ekki svo mörgum, áttu Tálknfirðingar glæsiskip og mikla kapteina, sem sigldu út og austur og komu með mikinn afla að landi. Þeir sigldu meira að segja til annara landa og gjörðu garðinn frægan, til dæmis á Hirtshals Kro og virtum næturklúbbum í Álaborg; og hrelldu saklausa sveitamenn í Lerwick á Shetlandseyjum með háskalegum og harðmúruðum tiltekjum. Síðan var siglt heim og slegið upp veislu.

Í dag eru einungis eftir á áður lifandi uppgangsstöðum fáeinar eftirlegukindur og nokkri útlendingar, sem lystisemdir heimsins hafa að mestu yfirgefið, og rata ekki leiðina burt. Glæsisnekkjurnar, fiskveiðiskipin, eru horfin veg allrar veraldar, en þorskur og ýsa komin í rassvasa örfárra vildarvina auðvaldsins og arðræningjastóðsins.

Til viðbótar: Fyrir þrem vikum síðan km ég á torgið Trafalgar í Lundúnum. Á því torgi hafa enskir stríðsæsingamenn komið upp minnismerkjum um hernaðarlæti sín. Þar er meðal annars ægilegt prik sem gnæfir eina tuttugu til þrjátíu faðma yfir torgið og ofan á því Nelson nokkur flotaforingi, sem féll blessunarlega í sjóbardaga; eða datt bara augafullur í sjóinn og drukknaður þegar sjóliðum tókst að inbyrða hann aftur. 

Nelson lávarður vakti lukku á Tálknafirði

Íslenskur hægriöfgamaður lenti í ógöngum þar sem hann var í heimsókn

Þær eru so dásamlega þessar hægriöfgar, hreinkapítalískar og hallar undir vald og stríð. Nú segja mér hægriöfgamenn á Íslandi, og þeir eru nú ekki ófáir, að nú vanti okkur alminnilegan Hitlir með Gobbels og Göring með sér í stjórnarráðið. So verði Mengele læknir gerður að landlækni og yfirlækni á Landspítalanum, sem hægriöfgamenn kalla einlgt Landspýtlínginn. Fyrir skömmu átti ég tal við einn af þessum öfgahægrimönnum og hann olli mér ekki vonbrigðum. Þegar ég gerði ekkert með hinar frómu óskir öfgahægrimannsins, sem ég veit að runnar eru undan innstu hjartarótum hans og gengu út á nauðsyn fyrir hinn sterka mann, sem ekk léti útlendinga og geldinga vaða yfir okkur, varð hann hálfillur og kallaði mig helvítis aumingja og fífl og Stalínsdrullu og í lok lofræðu sinnar um mig vildi hann endilega að ég væri barinn, helst í hel, og steytti framan í mig beinaberann hnefann.

Þegar þar var komið sögu að hægriöfgamaðurinn var í þann veginn að fara að útrýma mér að auswitchískum sið, þá sagði ég honum af góðu heimili þar sem væru húsráðendur, sem munda meta málflutning hans að verðleikum. Og þannig atvikaðist það, að hægriöfgamaðurinn bankaði upp á hjá frú Ingveldi og Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og Framsóknarmanni og frestað í leiðinni að ráða mig af dögum.

Á heimili frú Ingveldar og Kolbeins fékk hægriöfgamaðurinn að kynnast svo öflugri hægrimennsku, sem mun líða honum seint úr minni. Ekki hafi öfgafrömuðurinn setið lengi í stofusófanum að frú Ingveldar og Kolbeins þegar hjónin Máría Borgargagn og Indriði Handreður stóðu upp úr hægum sessum sínum og settu sig niður sitt hvoru megin við öfgagestinn. Og áður en hægriöfgamaðurinn gæti rönd við reist höfðu þessi frökku hjón farið höndum inn á hann beran og hafið þukl, og Borgargagnið tróð slímugri og bersyndugri tungunni upp í annað eyrað á honum. Ekki minkaði undrun hægriöfgamannsins þegar hann varð var við að Handreðurinn var búinn að ná hreðjataki á honum. Skömmu síðar var högriöfgamaðurinn orðinn kviknakinn, berrassaður, á miðju gólfinu í framandi húsi, og honum áður ókunnugt fólk var í óðaönn að taka hann með sér í eina svívirðilega og niðurlægandi kynorgíu. Svo kom húsmóðirin, frú Ingveldur, vædd rafurmagnsrakvél, og rakaði án minnsta samviskubits helminginn af Hitlirsskegginu á öfgahægrimanninum og fylgdi eftir með því að raka burt helmingin af þeim hárum, sem uxu eins og djöflagróður umhverfis kynfæri hans. Svo var lögreglan allt í einu mætt, það var fanturinn og fólið Hálfdán Varðstjóri, og frú Ingveldur og Kolbeinn skipuðu þessum vonda varðstjóra að handtaka hægriöfgamanninn og báru, að hægriöfgamaðurinn væri geggjaður, því hann hefði allt í einu verið kominn svona útlits eins og hann stóð, hálfskegglaus og dónalegur inn á mitt gólf; það væri alveg áreiðanlegt að þessi ókunnugi skuggabaldur væri hættulega brjálaður og því væri hann best kominn í vörslu hins öfluga Hálfdáns Varðstjóra. Síðan hefir högriöfgamaðurinn ekki þorað að láta sjá sig á almannafæri.     

Hægriöfgar á afmæli heimsstyrjaldar