Nei, ostin sigrar ekki, það væri fráleitt

O jomm ojomm. Það er nú svo með það. Og ostin sigrar allt. Það er ugglaust áreiðanlegt. En hvað er þetta ,,allt", sem Hildur tómskáldmenni fullyrðir að ostin sigri? Bölvað kjaftæði er þetta í manneskjunni. En ostin er öll í buxunum, aðallega þó nærbuxunum, sjálfu nærhaldinu sem ætlað er að halda öllu í horfinu. Það hefði ekki farið eins illa hjá Kolbeini Kolbeinssyni þegar hann skeit í sig á leiðinni heim ef hann hefði bara verið í nærbuxum. En, nei, hann gleymdi nærbuxunum hjá óeðlilegri kvinnu, sem sauð nærbuxurnar hans í botti daginn eftir og gjörði sér af þeim súpu.

Svo brjálaðist frú Ingveldur þegar hún komst að hinu sanna með Kolbein, barði hann eins og hund úti á lóð fyrir allra augum og skar buxurnar utan af kallgreyinu með búrsaxinu, líka fyrir allra augum. Þegar hundur nágrannans sá hvurnig frú Ingveldur lék Kolbein veðraðist hann upp og beit Kolbein í fótlegginn en rak um leið upp ámátlegt vein, því lyktin af Kolbeini var vond og til þess fallin að deyða ofurþefnæman rakka úr bráðkveddu. Nú, frú Ingveldur leitaði lengi að húsinu þar sem Kolbeinn hafi glatað nærbuxunum sínum. Loks er hún fann það og kíkti sem einn gluggagægir inn um eldhúsgluggann var hin vonda, afbrigðilega kona að eta súpuna, sem hún sauð sér, með brauðhnútum og strausykri.

En. Já. Það var þetta með hana Hildi tómskáldsmenni og frama hennar á glimmerbrautinni. Okkur er sagt hún hafi orkt eitthvert dauðans garnagaul sem spilað er undir í öldungis lágmenningarlegri kvikmynd, ef kvikmynd skal kalla. Eftir því sem við höfum hlerað, þá er umræddur hávaði, sem spjátrungar allra kynja kalla tómlist, einhverskonar blanda að hávaða sem verður þegar gafli er níst í matardisk við eldhúsborð og skrölt í útjöskuðu rúmi gömlu hjónanna, sem nú vega orðið vel yfir þrjúhundruð kílógrömm samtals. En þetta á víst að verðlauna, sama er mér, sama er okkur. En ostin sigrar ekki, það er alveg úti lokað.

„Ástin sigrar“

Frambjóðandi Flokksins, hvítvínsprinsessan, Hálfdán Varðstjóri og týnda umsóknin

Við skulum nú sjá. Fljótt á litið teflir Flokkurinn Sigríði Björk Guðjónsdóttur fram og megum vér allir hundar heita ef hún verður ekki krýnd ríxlögreglustjóri af hvítvínsprinsessunni og Flokknum. Það má svo sem vel vera að einhverjir fleiri umsækjendur séu á mála hjá Flokknum, en þeir eru væntanlega svo veruleikatengdir að þeir vita sem er að aunginn getur ógnað frambjóðanda Flokksins í þessari skammarlegu refskák og leiksýningu. Eini möguleikinn á að losna við Sigríði Björk var ef Björn Bjarnason hefði sókt um, en hann var sagður hest til of gamall þegar til átti að taka.

Raunar sókti Hálfdán Varðstjóri um ríxlögreglustjórajobbið, en umsókn hans týndist, hvarf einhvern veginn í ósköpunum milli skips og bryggju, þókt hvárki skipi né bryggjustúf hafi verið til að dreifa í þessu tilfelli. Þetta er hið kyndugasta mál og hefir Hálfdán Varðstjóri nú þegar ákveðið að láta fara fram ítarlega lögreglurannsókn á hvarfi umsóknarinnar. Að þeirri rannsókn lokinni ætlar Hálfdán að krefjast tuttugu milljona króna í bætur, elligar verði stríð innan lögreglunnar.

Það getur hvur maður séð, að soleiðis stríð getur aldrei orðið nema með geigvænlegu mannfalli og eignaspjöllum. Til að mynda hefir Hálfdán Varðstjóri úttalað sig við sína nánustu um að hann væri nú þegar búinn að gera ráðstafanir til þess að sprengja löggrýlustöðina við Hverfisgötu til grunna ef hann ekki færi ríxlögreglustjórastarfið. Þá er vitað að Hálfdán Varðstjóri hefir, að mestu leyti á laun, komið á legg grimmri nazistadeild innan lögreglunnar, sem skartar heilþvegnum hálfmennum, svo nöturlega heimskum að maður fær höfuðverk af því einu að heyra á þann viðbjóð minnst. Og í gærkveldi tók Hálfdán Varðstjóri einn mikilvægan meðlim í Flokknum fastann og hyggst sprengja hann í loft upp með löggrýlustöðinni ef þannig verkast. Það má því segja að Hálfdán hafi nokkur firnasterk tromp upp í hendinni (Bjarniben Flokksstjóri sagði að Hálfdán hefði mörg Trump uppi í erminni, en við skulum nú ekki vera hlusta á Bjarnaben á þessum síðustu og verstu tímum). En það eru spennandi tímar framundan, eins og ráðherradulan sagði þegar Hrunið var komið á fulla ferð, og það mun reyna á blessaða dúfuna, hvítvínsprinsessuna, að sigla Sigríði Björk heilli til hafnar í Ríxlögreglustjóravík, - og með aðra eins fanta og Hálfdán Varðstjóra og Grím, son Ólafs Ragnars Grímssonar, vappandi aftur á hekki. 

Sjö sóttu um embætti ríkislögreglustjóra

Jú, við vitum af einu sona dæmi á Íslandi, kanski tveimur

Þið segið fréttirnar, drengir mínir. Þarna virðist óprúttið kvendi hafa tekið á sig gervi ástsjúks pilts til að draga saklausar spurningastúlkur á lesbískar tálar. Maður verður bæði lang- og þverskuðarmát að lesa sona óþverra; þetta hljómar eins og blautur draumur rauðvínslegins fémínísta í sosialistaflokki Gunnars Smára. Hvað mundi gerast á Íslandi ef ein af okkar ungu konum, með eina eða fleiri háskólagráður, mundi taka sig til og fleka unglingstelpur undir því yfirskyni að hún væri ungur karl?

Við vitum ekki nema um eitt dæmi, kanski tvö, af sona einkennilegu háttarlagi ungra kvenna hér á landi. Þá frú Ingveldur var á sínum yngri árum var hún sem æ síðan róttæk í gjörðum, sumir mundu segja ósvífin. En hvað um það, hún dulbjó sig sem pilt og steig í vænginn við kvennpersónur, sem lagt höfðu leið sína á dansleik í Klúbbnum sáluga. Já já, frú Ingveldi varð vel til veiða og vóð í brott frá danshúsinu með konu upp á arminn. Það var gift kona, dulítið digur, þó ekki um of, en hafi sullað í sig nógu miklu áfengi til að leyfa sér að drýgja hór. So fóru þær heim til frú Ingveldar, en þar greip konuauminginn aldeilis í tómt, ef svo má segja. Nú kvensan varð ókvæða við og hugðist rota frú Ingveldi fyrir framtakið, en það fór nú á annan veg. Það var frú Ingveldur sem sló gest sinn í rot og hringdi síðan á lögregluna og bað hana að fjarlægja ógæfusama og ókunna konu sem lægi brennivínsdauð úti á stétt. 

Nú, Máría Borgargagn reyndi ári síðar að leika afrek frú Ingveldar eftir. Það skal tekið fram, að frú Ingveldur var á þeim árum ætíð kölluð ungfrú Ingveldur, so sem lög gera ráð fyrir. Því miður tókst svo ægilega illa til hjá Borgargagninu, að hún lenti í klónum á klæðskiptingi, ódælum djöfli, sem var í BSRB og hafði ólar, keðjur, og gaddadrasl heima hjá sér, sjálfum sér og gestum sínum til upplífgunnar. Er nú ekki að orðlengja að Máría Borgargagn gekk í gildruna og hafnaði í fjötrum klæðskiptingsins. Það varð henni aftur til happs að reka kústskaft, sem hún fékk höndur á, upp undir kverkina á dólgnum, og féll hann, eins og segir í fornritum vorum, þegar dauður niður. Einhver rekistefna varð hjá lögreglunni út af þessu andláti kallangans, sem lyktaði með því að lögreglan ákvað að hann hefði sjálfur banað sér með kústskaftinu í ógáti. 

Þóttist vera 16 ára piltur

Hvað táknar öfugur hattur á höfði drotningar?

Að sjá gömlu boruna með hattinn öfugan á hausnum. Þetta er reginhneyksli. Og so er hún elliær og afgömul eins og gamla ekkisins Framsóknarmaddaman; þær eru jafnöldrur, ef ég man rétt, sem ég er ekki viss um. En þó frúin sé gömul og trénuð, þá er hún ekki alveg út úr veröldinni. Af þeim sökum er öfugur hattur ekki handvömm vegna ellihrumleika heldur skilaboð um eitthvað sem sauðsvörtum almúganum er hulið. Elísabet gamla er nefnilega slóttug og fram úr skarandi greind og þar af leiðandi er öfugi hatturinn merki um eitthvað sem hún vildi sagt hafa, en má ekki stöðu sinnar vegna segja upphátt og alls ekki opinberlega.

Nú mundu sumir vilja meina að öfugur hatturinn tákni ólund drotningar í garð samkynhneigðar, en það mun af og frá. Þá eru uppi sannar getgátur um að þetta merki að henni sé illa við forsætisráðherra Bretlands, sem aungan skal undra, því sá maður er ekki maður nema til hálfs og illa það. Svo hefir gamla konan átt í brösum við ömmudrenginn sinn, hann Harra, og stelpugæsina sem hefir forfært hann með skelfilegum árangri. Ekki er dótturdóttirin betri, var svipt ökuréttindum fyrir að aka á sama hraða og íslenskir sægreifar keyra á þjóðvegum Íslands. Það þarf nauðsynlega að rannsaka þessa dótturdóttur betur, því þar kvað fara versta flagðkvendi.

En öfugi hatturinn drotningar er þó fyrst og fremst uppreisn hennar gegn matreiðslumeisturum hirðarinnar, sem orðnir eru gamlir og ljótir, sífullir og stórhættulegir í eldabrögðum. Fyrir nokkru impraði frú Elísabet á því við mann sinn, að réttast væri að brytja helvítis kokkana niður í gúllas og sjóða þá vel og lengi samkvæmt ungverskri uppskrift að ketsúpu. Einn af þessum aldurhnignu matreiðslumeisturum er búinn að vera lengi úti á túni og segir bara ,,já essskaaa" ef yrt er á hann. Annar talar ekki um annað en afbrigðilegar ástir sínar með mjög vafasömum konum; drotningin var til dæmis lengi að komast í skilning um hver Dollý væri, en það nafn kom fram í lok einnar af hinum svæsnu sögum karlsins: ,,Nó monný for mí, ten pánds for Dollý" voru lokaorð þeirrar sögu, og ekki orð um það meir.

Drottningin sneri hattinum viljandi öfugt

Upprifjun á lýðræðis- og friðarást mannkynsfrelsaranna í vestri

Þau eru margvísleg bannsett misstökkin og enn er farþegaflugvél skotin niður á ögurstundu við inngang að stríði. Vér höfum enn ekki gleymt farþegaflugvélinni, sem Rússar áttu að hafa skotið niður þegar Úkraínufjandarnir voru að derra sig við. Og eins og við manninn mælt voru haukarnir í Washington mættir í fjölmiðla, austan hafs og vestan, til að bera sakir á Rússa, kalla þá villumenn sem af einskærri íllsku skjóti niður flugvélar með blásaklausum farþegum. Núna eru það ekki beinlínis Rússar sem skutu niður farþegavél, heldur Írana, sem samkvæmt Trumpum og Sjálfstæðisflokknum eru í það minnsta jafningjar Rússa í vonsku, en á hliðarlínunni voka úkraínskir þjóðernispopparar með bros á vör.

Sama var uppi á teningnum þegar bandarískir hernaðarránfuglar belgdu sig út í kjölfar meints eiturefnahernaðs í Sýrlandi og kenndu sýrlenskum valdhöfum um ódæðið. Og aumingjar og eiturtittir evrópskra NATO vandræðamanna létu sitt ekki eftir liggja og tóku undir með haukunum og Katrín litla Jakobs hoppaði á rassinum í stólnum sínum og klappaði saman lófunum.

Nú, ekki fékk Saddámur hérna Hússín að kemba hærurnar svo orð sé á gerandi, því þegar hann var búinn að halda úti stríði við Írana fyrir Bandaríkjamenn í ellefu ár og ætlaði að fara að hafa það náðugt vaknaði hann upp við þann vonda draum að Kanar voru allt í einu á fullu við að bera upp á Saddám eiturvopnaframleiðslu og sendu dólga sína inn í Írak til að leita að eiturfabrikkum; meðal annarra stórmenna við leitina vóru íslenskir labbakútar í lopasokkum og með svartadauða í beltinu. Þegar útséð var um að nokkur eiturbomba fyndist í Írak urðu Kanar bálillir og sprengdu allt í loft upp í Bagdað og fleiri stöðum, en tók Saddám ræfilinn sjálfan og hengdu fyrir augum alls heimsins, því Bandaríkjamönnum og öðrum NATOistum er í mun að auglýsa gæsku sína, kristilegt hugarfar og mannúðarást, fyrir nú utan rómaða lýðræðis- og friðarást sína, sem þeir vilja telja fólki trú um að eigi sér aungin takmörk. 

Skotið hafi verið á farþegaþotuna fyrir mistök

Skemmtihúsið Suss-sex í Lundúnum er vant að virðingu sinni

Það er naumast þrifapakkið þessi Harri þarna og Megan, eða hvað hún nú aftur heitir þessi fylgikona Harra. Það eru náttúrulega einungis erkifífl sem segja upp störfum í bresku konungsfjölskyldunni og réttast væri að gamla Drotningin mundi láta handtaka hjúin og stinga þeim í svartholið. So eru péníngar fátækrar breskrar alþýðu notaðir til að halda þessu óhræsisfólki uppi! En gamla Drotningin ræður eflaust skrýtna kallinn, þennan Bórís sem líka er á framfærslu breskrar alþýðu, í starf Harra og Meganar, þeir eru víst nógu líkir til höfuðsins.

So var Megan þessi titluð ,,hertogaynja af Sussex" en það stöðuheiti vísar til argasta kláms og óþverra; Sussex merkir vafalaust ,,suss-sex", sem kvað vera viðurstyggileg sóðabúlla í Lundúnum; að minnsta kosti þekkja margir Íslendingar, sem farið hafa á jammið í London, pútnahúsið Suss-sex, þó þeir beri ekki beinlínis afrek sín á þeim velli á torg fyrir hvurn mann. Að vísu kvaðst ein að þessum íslensku byttum hafa kynnst einhverri Megani náið á fyrrnefndu vertshúsi, en það vóru hans orð, sem ekki ber að taka trúanleg.

Þeir fóru saman hér um árið á Suss-sex, Kolbeinn Kolbeinsson, Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður, og gerðu þar garðinn frægan, eins og það er orðað. Ekki þarf að orðlengja það, að fljótlega eftir komu þeirra á staðinn var kölluð út lögregla og var vertinn öldungis æfur af bræði út í hina virtu Íslendinga, sem komnir voru í hans hús til að gjöra sér dagamun. Illa hefir gengið að fá upplýsingar um hvað þremenningarnir gerðu af sér þar inni, en víst er um það, að sjálf pútnamamman, roskin kona og settleg, fékk hjartaslag við þetta tækifæri og var um kennt dólgslegi kynframkomu hinna íslensku herramanna. En hvað um það, upp úr þessu var sett ævilangt bann á Kolbein, Vondulyktina og Handreðinn á skemmtihúsinu Suss-sex og þeir reknir úr landi og meinað að heimsækja Breska heimsveldið næsta áratuginn og lundúnalögreglan hótaði að drepa þá ef þeir mundu voga sér að stíga fæti inn í London aftur. Á þessu ferðalagi þeirra félaga sannaðist, að ekki eru allar ferðir til fjár þótt farnar séu og þá enn síður til frama. 

Til fróðleiks: Neðri myndin var tekin af Kolbeini Kolbeinssyni þegar hann reyndi að flýja skríðandi af vettvangi hneykslisins í gleðihúsinu Suss-sex ...

Konungsfjölskyldan sármóðguð

Nú er íllt í efni og flautaþyrillinn í essinu sínu

Að sjálfsögðu ber Katrín fullt traust til ríxlögmanns á sama hátt og hún ber fullt traust til fyrrverandi og núverandi ríxlögreglustjóra, Stenngríms Johoð, Bjarnaben, Engeyjar, Samherjanna og NATO. En það er samt ekkert grín að vera einfaldur kvenmaður og svona blindfull af trúnaðartrausti á feðraveldið. Út af öllu þessu svakalega trausti hefir Katrín, veslingurinn, aflað sér fjölmargra bálillra óvina, sem nota öll tækifæri til að tala illa um hana, bölva henni og hafa í hótunum. Eitt fúlmennið gargaði meira að segja á hana að hann ætlaði að mála rassinn á henni helbláan og láta hana síðan hlaupa eins og hænu um allar götur Reykjavíkur.

Hinu er heldur ekki að leyna, að þó vinir forsætisráðherra séu fáir, þá er þeir fallegir, stórir og ógn sterkir, og þeir standa saman því þeir eru Samherjar. Þess vegna þarf Katrín ekki að hræðast götustráka og geðsjúklinga, því Samherjar hennar munu standa sína plikt og verja hana. Eða hvað segir ekki í vögguvísunni góðu: ,,þá bjargast hin íslenska alþýðupíka því amríski herinn mun vernda hana líka." Jamm, sú er nú ekki á flæðiskeri stödd þótt ekki sé hún nein alþýðupíka.

Og þegar flautaþyrillinn Ari Trausti var búinn að gera allt vitlaust í Þingvallanefnd tók Katrín upp veski alþýðunnar og fleygði tuttugu milljon kronum í hana Ólínu. Hefði ekki verið skárra að Samherjarnir hefðu veitt þessar tuttugu milljonir upp úr reikningi á Tortólu eða Seychelleseyju og gaukað að henni Ólínu? Eða hann Stenngrímur Johoð, hann hefir nú átt fyrir bótunum, sem helvískur flautaþyrillinn Ari Trausti stofnaði til með fúski og fláræði í Þingvallanefndinni. Svo er ok kominn tími á húsmæðraorlof hjá henni Katrínu; þeir eru víst með fjandi góð húsmæðraorlof þarna í Brasilíu og sennilega rétt að senda hana þangað í fylgd einhvers góðs frjálshyggjumanns. 

Katrín ber fullt traust til ríkislögmanns

Hvurjir gista ofurmennagrafreitinn á Þingvöllum?

Myndin af Þingvöllum, sem fylgir þessari frétt á mbl., er fróðleg að því leyti, að þar sér vel og vítt yfir ofurmennagrafreitinn atarna, hringlaga með kross í miðju. Þarna sést líka vel hve mörg ofurmenni hafa verið borin þar til grafar, en þau eru samtals tvö. Annarsvegar kúrir skáldið Einar Benediktsson en á hinn vænginn er sagður liggja Jónas nokkur Hallgrímsson, öxndælskur maður sem deyði fyrir aldur fram á Danaveldi.

Allt væri þetta gott og blessað ef ekki kæmi til tortryggni hvað varðar jarðneskar leifar þess öxndælska. Um það bil einni öld eftir burtsofnun Jónasar fengu fáeinir þjóðrembumenn þá flugu í höfuðið, að nú væri tími til að fara með það sem eftir væri að listaskáldinu heim í íslenska fósturmold. Og það var farið að grafa. Og þeir grófu og grófu. Þeir komu niður á bein og fúið spýtnabrak. Nú var úr vöndu að ráða, því grafarar þóktust sjá, að þarna væru þeir komnir niður á bein úr fleiri mönnum en einum og fleiri en tveimur. Þá kom upp úr dúrnum, að ekki var á hreinu hvar listaskáldið hafði verið huslað, nokkrar líkur voru á að bein þau er upp vóru komin væru bein dansks svínaslátrara, sem hafði verið grafinn þarna nokkru eftir andlát þess öxndælska.

Nú voru góð ráð dýr. Og eftir nokkra elefanta til viðbótar frá Carlsbergi og fáeina vel útilátna drammara af aquavitae frá Aalborg, komu hinir íslensku grafarar sér saman um að tína eitthvað af slátrarabeinunum í poka og láta það gott heita sem jarðneskar leifar Jónasar. Svo fengu þeir sér þokkalega líkkistu hjá útfararstjóranum í Kaupmannahöfn, dreifðu beinunum úr pokanum yfir kistubotninn; að lokum fórnuðu þeir nokkrum tómum niðursuðudósum niður til beinanna og læstu síðan kistunni með slagbröndum og hengilási. Eftir skemmtisiglingu með Jónas, eða staðgengil Jónasar, í kistunni héldu fyrirmenni þjóðarinnar hugnæma pípuhattajarðarför á Þingvöllum og slökuðu þeim öxndælska, eða öllu heldur slátrarabeinunum og niðursuðudollunum, niður í helga mold við hliðina á Einari skáldi og framkvæmdamanni. Síðan hefir ekki mátt nefna pípuhattajaðarför yfir dönskum beinum og blikkrusli á nafn í heyranda hljóði á Íslandi. 

Telur að Ari Trausti eigi að segja af sér

Nú eru þeir hættir að kalla hann Gulla

Nú er svo komið, að fólk er hætt að kalla herra Guðlaug Þór Þórðarson Gulla, þess í stað gegnir hann nú gælunafninu Gulur, sennilega til heiðurs Dónaldi Trump sem er sem menn vita abelsínugölur. Gulur þessi, vel upplýstur sem hann vill vera láta, virðist koma af reginfjöllum þegar hann er spurður út í morð Trumps á íranska herforingjanum, honum Súlímann, og fer að þvaðra um að íslensk stjórnvöld hafi hvatt til stillingar! Langdrukkinn óreiðujálkur mundi ekki einusinni svara slíkri spurningu á þennan hátt. Gul hefði verið nær að berja sér á brjóst og hóta Írönum íslenskri hernaðaraðgerð, innrás með eldi og eimyrju. Þó mundu æjatollarnir að minnsta kosti verða dauðhræddir og biðja Alla um að hjálpa sér.

En viðtalið við Gul braggaðist þó aðeins er á leið og náði hámarki að mannviti og festu þegar Gulur sagði Írönum dálítið til syndanna, þeir væru búnir ögra og ógna Bandaríkjastjórnvöldum og vinum þeirra, án þess þó að geta þess í nokkru í hvurju þær ógnanir væru fólgnar. Þá sleppti Gulur alveg að minnast á að Bandaríkin hafa lengi umkringt Íran, hvað þá hann nefdi á nafn, að Bandaríkin hafi engt Saddám Hússein í stríð við Írani, sem varði rúman áratug. En sérkennilegast var þó, að Gulur virtist alls ekki muna eftir því að ekki fyrir svo margt löngu sprengdu Bandaríkjamenn, með dyggri aðstoð okkar Íslendinga, allt í kalda kol í næsta landi við Írana, þ.e. Írak. Það er ótækt að hafa sona minnislausan mann sem utanríkisráðherra.

En svo að slegið sé á léttari strengi, þá er næsta víst, að Gulur eyddi mestu af nú brottlíðandi helgi í helgarsamkvæmi að frú Ingveldar og Kolbeins. Þar kvað hafa kjaftað hvur einasta tuska á ráðherranum; hann sló um sig með óborganlegum gamanmálum af Katrínu forsætisráðherra og Stenngrími Johoð, sem búinn er að sækja formlega um að ættleiða Katrínu, sem eftir ættleiðingu mun þá heita Kattarín Johoð Kolabakkasen. Var góður rómur gerður að gamanmálum Guls og Brynjar Vondalykt bauðst til að pissa á bakið á þessum Stenngrími þegar hann væri að veiða sér upp ketbita á diskinn sinn í mötuneyti Alþingis. Gulur svaraði því til, að sér litist vel á þá fyrirætlan Vondulyktarinnar, að því tilskyldu að hann mundi ekki í ógáti míga ofan í ketpottinn líka. Og þá hlógu allir svo gnast og kveinaði í sperrum og burðarbitum heimilis frú Ingveldar og Kolbeins. 

Staðan við Persaflóa „auðvitað alvarleg“

Franska aðferðin við lækningu geðbilaðra

Í Frans láta yfirvöld hryðjuverkarannsakendur skoða geðbilaða menn og vitfirringa, það þykir oss sumum harðla sérkennileg aðferð við sjúklinga. Að vísu geta brjálaðir menn verið hættulegir, satt er það, og ekki síður brjálaðar konur. Hvernig var ekki með kerlinguna í frystihúsinu?, hún varð fyrir andlegri uppljómun á miðjum vinnudegi og fór að sveifla hausingasveðju yfir höfði sér og orgaði: Guð er kærleikur! Það var nú ekki verið að sækja sérfræðinga í hryðjuverkum til að athuga þá konu. Ónei. Þeir létu sér nægja að hringja í Gottfreð lækni og hann kom á hlaupum niður í frystihús og stakk sprautunni, fullri að kröftugu gumsi, beint í rassinn á henni og hætti ekki að dæla fyrr en kerlingin var orðin stjörf og fór að halda ræða um fóðrun katta.

Ekki vitum við gjörla hvurnig hryðjuverkafræðingar lækna sjúka, svo sem eins og konur með niðurfallssýki, tunglsjúka menn og aðra þá er haldnir eru illum öndum. Hér á Íslandi fóru menn að þessum hlutum með því að reisa vitfirringahæli yfir sona fólk og reyna að lækna það, ef þess væri nokkur kostur. Illa trúum vér því, að Fransmenn, svo mikil menningarþjóð sem þeir eru, stundi ekki geðlækningar heldur sigi byssumönnum á þá sem brjálast. 

Vér munum enn eftir geggjaða manninum, sem var bróðir Ólafs bónda sem féll fyrir björg. Sá brjálæðingur hljóp um sveitir, eins og hundur vitstola af lóðaríi, og vóð undir pils kvenna rétt eins og hann ætti eitthvurt aðkallandi erindi þar um slóðir. Þetta endaði með því að ein húsfreyjan, sem var orðin leið á ástleitni mannsins og öfuguggahætti, notaði frönsku aðferðina á kauða og skaut hann þegar hann skeiðaði yfir hlaðið heima hjá henni. Þessi kona þókti afburða skytta og skaut dólginn út um eldhúsgluggann. Það má svo sem til sanns vegar færa, að mannauminginn, þessi ólmi bróðir Ólafs bónda, hafi læknast fullkomlega við sendinguna frá húsfreyjunni; en því miður gekk mannskrattinn aftur og lét illa og olli búsifjum í sveitinni, en það er annar handleggur.   

Hrópaði „Guð er máttugastur“ og réðst að lögreglu