En í Danaveldi er eitt sögufrægt og veleðla vertshús

Já, trúlega munu jafnvel svæsnustu knæpur fara í þrot og rot í kóvíði nítján voðanum. Að sumum þessara vertshúsa er blessunarlega aungin eftirsjá, fari þær og veri Fjandanum hjá. Á Íslandi er ekki ein svínastía af þessu tagi of góð til að fara á hausinn. Ég hefi verið vitni að því er sóknarprestur og prófastur vestan af landi sagði frá því er hann bannfærði knæpu í Reykjavík, af því hún var lokuð þegar klerk bar að garði um hádegisbil, og bað vertinn og drykkjukrá hans aldregi þrífast. Þremur mánuðum síðar kom sýslumaður með slagbrand og innsigli og lokaði sjoppunni. Skömmu síðar varð ljóst að veitingamaðurinn væri orðinn geggjaður og hefir hann nú í stinn tuttugu ár verið hafður á Kleppi og verið þar heldur til leiðinda.

Í Danaveldi er eitt sögufrægt og veleðla vertshús. Þetta vertshús er Hirtshalsskráin. Þangað sóktu íslenskir síldveiðisjómenn sér andlega upphafningu, þá er þeir voru langtímum saman fjarri fósturjarðarströndu. Þar komu líka danskar telpuhnátur, sannkölluð englatryppi, sem ekki voru hræddar við að ganga til samkvæma í íslensku síldveiðiskipunum. Jújú, Danirnir, þeir sem áttu víst að heita karlkyns, voru reiðir Íslendingum vegna meints yfirgangs þeirra í telpnahjörð, og sátu danskir um að taka einn og ein Íslending, einsamlan á rangli, og berja hann í rot og varpa honum síðan inn í næsta húsagarð. Þetta voru helvís illviki og ekki þess eðlis að láta kyrr liggja. Eitt kvöld var uppþot í Hirtshalskránni, þá létu Íslendingar sér ekki nægja að gefa Dönum utanundir, heldur urðu þeir er úti á götu stóðu vitni að því þegar borð, stólar, og tveir rotaðir Baunar, komu þjótandi út um glugga kráarinnar. Þegar þeirri aðgerð var lokið var salurin galtómur, meira að segja spilakassinn lá mölbrotinn úti á götu.

Í annað sinn sat mikill íslenskur kaptugi að öli á Hirsthalskránni. Þegar leið á kvöldið og fjölgaði á knæpunni gjörðist okkar maður, kaptuginn, hávær og heimtaði sörvis af eini þjónustustúlkunni, langri kerlingu með stórar tönnur, en hún hvæsti á móti, að sona kallandskoti fengi ekki meira áfengi, hann væri víst orðinn nógu fullur og dónalegur. Kaptuginn sagði ekki orð og sat þögull við borðið þar til þjónustustúlkan með tönnurnar kom siglandi framhjá með bakka fullan með ölföngum handa skikkanlegum kúnnum. Þá var það að kaptuginn stóð eldsnöggt á fætur í allri sinni dýrð og sparkaði í afturendann á þeirri með tönnurnar og vínföngin á bakkanum. Sem vonlegt var tókst konugarmurinn á loft og endasenntist út í vegg hinumegin, en borð stólar og knæpugestir þeyttust út um öll gólf eins og keilur í keiluspili. Þar með var tónninn sleginn, og hinir dönsku, sem voru þar viðstaddir, tóku allir sem einn til fótanna og hurfu út í náttmyrkið, því þeir hræddust mjög kaptugann og menn hans.  

Jafnvel vinsælustu veitingahús fara í þrot

Hvílíkar lostasubbur

Ekki þar frekar vitna við, þau þekkjast á frásögninni. Það þarf aungin fleiri sönnunargögn til að sjá, að karlinn og kerlingin, sem réðust á unga konu í Kópavogi, voru þau Máría Borgargagn og Indriði Handreður. Þau hafa eflaust ætlað að ræna konunni og hafa hana heim með sér. Unga konan var fjarska heppin að sleppa með nokkrar smáskrámur, því nauðungarvist hjá Borgargagninu og Handreðnum er aungin skemmtidagskrá, fjarri því, jafnvel þótt hún taki innan við klukkustund.

Sá sem var að bauka við að komast inn í hús annars manns var Brynjar Vondalykt. Hann fékk kóvíð nítján í byrjun mars, angans karlinn, og var næstum dáinn. En Vondulyktinni er ekki fisjað saman, því þessi hörkukall náði sér að fullu og vel það, en hefir verið verið meira ruglaður en endranær síðan. Hann ætlaði inn í hið framandi hús til að fara á salernið, hefir haft skitu í nokkra daga, og í leiðin hugðist hann gjöra húsrannsókn og ganga úr skugga um að húseigendur ættu ekki áfengi. 

Það er af sem áður var þegar fyrrnefnt fólk var í einangrunarsóttkví hjá frú Ingveldi og Kolbeini og mátti ekki fara út fyrir hússins dyr. Nú hefir frú Ingveldur aflétt sóttkvínni og eins og við manninn mælt eru vinir hennar þegar farnir að vinna voðaverk og það um hábjartan dag. Hinsvegar hefir aunginn fjölmiðill sagt frá því, að skömmu eftir að húseigandin hafði hrakið manninn, sem ætlaði inn í hús hans, á braut með bölvi og formælingum, var Brynjar Vondalykt kominn á kvennafar. Hann sást nefnilega hverfa inn um bakdyr húss í Vesturbænum með landskunnri fémínístadrós, efrimillistéttarfémínísta á framabraut. Einhver gerði sé lítið fyrir og gægðist á glugga hjá parinu og sá hafði sögu að segja er hann kom til baka. Reyndar kom hann varla upp orði af geðshræringu, nema þessum tveimur: ,,Þvílíkar lostasubbur - þvílíkar lostasubbur." Þið getið rétt ímyndað ykkur hvað það var, sem maðurinn varð vitni að.

Réðust á unga konu

En síra Baldvin gekk skrefinu lengra en byssgubb

Fyrir sitt leyti og sannrar kristni í landinu gekk síra Baldvin skrefinu lengra og bannfærði séra Skírni og er honum þar með meinað að koma innfyrir vébönd prófastdæmis síra Baldvins. Reyndar bannafærir síra Baldvin séra Skírni fyrir sömu sök og byssgubbinn, en það skiptir kannski ekki höfuðmáli. Ásamt með skriflegri tilkynningu um bannfæringu séra Skírnis segir orðrétt: Kennimann, séra Skírnir, lét undir höfuð leggjast að berjast með sæmd í móti bysgubb og hjúkrunarkvendinu alræmda fyrir vestan. Hefði séra Skírnir til að bera höfðingslund og hjarta sem slær í Kristi, hefði hann skorið upp herör í gegn kerlingarfansinum og steypt þeim báðum í svaðið í nafni Guðs, Sonar og Heilags Anda. Amen.

Sem kunnugt er, þá mun síra Baldvin sá íslenskur klerkur, sem næst stendur hinni fornu kaþólsku kirkju miðaldanna, og þar af leiðandi eftirmann Jóns Arasonar. Síra Baldvin hefir því gjört prófastsdæmi sitt að sérstökum söfnuði og ríki í ríkinu. Í kirkjum hans ríkir skyldumæting í kirkjulegar athafnir, og yfirleitt liggur siðaboðskapur hans eins og þykkt teppi yfir prófastsdæminu, sóknarbörnunum til viðvörunar. Að sjálfsögðu er hórdómur ekki liðinn af síra Baldvini, ekki heldur þjófnaðir og morð. Lauslætisdræsur hefir hann kaghýtt opinberlega, og við kirkjur prófastsdæmisins eru að minnsta kosti fjórir til fimm gapastokkar, sem þeir fá að kynnast, sem syndga gegn síra Baldvini.

Brennivínsneysla og eiturát er bannað hjá síra Baldvini og fylliröftum hefir hann fleygt í höfnina og í fjóshauga og einn þessara manna fannst morgun nokkurn hangandi á löppunum fyrir dyrum úti; hann var þó með lífsmarki og var bjargað. Þá hefir hann straffað kynóða karlmenn og þraungvað þeim til geldingar. Frá öllu þessu og mörgu öðru segir síra Baldvin söfnuði sínum frá af stólnum við hátíðarmessur og lofar árangurinn af þeirrar merku siðbótar er hann hefir á komið í prestakallinu. Við eina þvílíka hátíðarmessu tilkynnti síra Baldvin, að hann hefði í hyggju að bannfæra byssgubbinn sjálfan og afhrópa í eitt skipti fyrir öll. Og við það loforð stóð síra Baldvin, því hann er maður orða sinna. Hefir því síra Baldvin orðið að taka byssgubbstignina á sínar herðar í prófastsdæminu, svo allt sé nú löglegt.

Séra Skírni vikið frá störfum

Þá sýslumaður á rauðum kjól hjó börn á Snæfellsnesi í spað með frægri öxi

Þetta er dapurleg frétt og rétt með naumindum að nokkur komist ógrátandi frá því að lesa hana. Og nú er af sem áður var, þegar landsmenn gjörðu nánast hvað sem var til að forðast sýslumenn; nú bíða eignirnar í löngum röðum til að ná tali af sýslumönnum og láta þá hrakyrða sig og berja. Eða eru máske sýslumenn hættir að lúskra á óbótamönnum? Ef svo er væri betur heima setið en af stað farið.

Áður og fyrr, þegar afar okkar og ömmur voru smábörn, og fyrir þann tíma, óðu sýslumenn um héröð í rauðum kjól og með hárbeitta öxi í hönd og hjuggu óþekka krakka og vergjarnar kvinnur í spað úti á víðavangi. Á Snæfellsnesi var einn sýslumaður af þessu tagi og var um öxi hans trúað, að hún væri rimmgýgr, eða remegie, er Skarphéðinn í brennunni átti og notaði til að myrða menn með. Þessi sýslumaður skarar mjög fram úr þeim sýslumönnum íslenskum, sem nú þykir nokkur manndómur að, einkum hvað varðaði röð og reglu, aga og refsingu, eða hvað eina er er til menningarauka er talið. Þá var og haft fyrir satt, að öxi þessi hefði um skeið verið í eigu Bjarnar bónda að Öxl í Breiðavíkurhreppi og hafi hann unnið með henni þau þrekvirki, sem halda munu nafni Björns uppi meðan land byggist.

Afar fáir vita með vissu hvar öxi Skarphéðins, Björns og sýslumanns er nú niðurkomin, en þó er vitað með óyggjandi vitnisburði, að hún kom síðast við sögu þá maður var veginn fyrir um það bil fimmtán árum. Yngri dæmi um vel heppnuð víg með öxinni eru til, en þau hafa ekki verið staðfest að fullu. Eins og gefur að skilja var lítið gamanmál að vera barn og unglingur á Snæfellsnes í þá daga sem sýslumaður á rauðum kjól réði þar ríkjum. Mjög var minnistætt héraðsbúum, þegar sýslumaður birtist öllum að óvörum á messudegi, hreif á braut með sér tólf ára dreng, sem fyrir nokkru hafði lagt út á glæpabrautina, hann hafði stolið lambi frá nágrannabóndanum og reynt að fá gifta stúlku til kynferðissamlags við sig. Drengurinn sat millum foreldra sinna í messunni þegar sýslumann bar að garði, en á þeirri stund stóð klerkur í stól og var að leggja út sögunni um góða hirðinn. Svo dró sýslumaður á rauðum kjól strákskrattann á hárinu úr kirkju og hjó hann í bita úti á túni, um það bil tuttugu faðma frá dyrum musteris Guðs. Var gerður góður rómur á staðnum um röggsemi sýslumanns og árvekni.

Sýslumaður vinnur að lausn við röðinni

Gull-drengurinn sló um sig með gamanskrítlum en smá-konan gelti og klappaði saman lófum

I dag brá svo einkennilega við að gull-drengurinn Bjarniben reyndi að slá um sig með gamanmálum í ræðustóli Alþingis í dag, en Bjarniben er sem kunnugt er með allra leiðinlegustu mönnum, sem hleypt hefir verið í alþingispúltið, - já og þó víðar væri leitað. Til marks um hve ógnarleiðinlegur þessi gulldreki er, þá eru á lífi tiltekinn fjöldi einstaklinga, sem vitað getur um, að skorkvikindi, svo sem köngulær og maðkaflugur, einnig járnsmiðir og jötunuxar, leggja á flótta þar sem Bjarniben tekur til máls, og æða út í buskann, því þessi dýr vita sem er, að ef þau forða sér ekki undan Bjarnanum þá bíður þeirra ekkert annað en ólæknandi geðveiki, brjálsemi, sem gengur að þeim dauðum innan nokkurra vikna. Sömuleiðis fara dýr af nagdýrastofnum úr húsi um leið og Bjarniben birtist þar.

Ekki eru þó allir þeirrar skoðunar, að Bjarniben sé eins frámunalega leininlegur og sagt er um hann. Þegar Bjarniben hóf að þeyta um sig brandarmálum í ræðustólnum í dag, sletti smá-kona, sem viðstödd var, höfði sínu svo snöggt aftur fyrir sig, að við lá að hún hálsbrotnaði, og klappaði ákaft saman lófum og skrækti hátt og skýrt: Bjadnne, Bjajaddne, váúwáöwá! Djöull er ann Bjaddne fyndinn, meira að segja þegar hann pissar upp í vindinn! Hú-hú-hú!

En hvað skal gjöra við menn, sem allir vita að eru leiðinlegri en erfðasyndin, ef þeir taka óvart upp á að kvaka ánalegum smá-skrítlum framan í þingheim og ganga þar með fram af öllum sem til heyra? Jú, þeir eru stundum settir í strigapoka og farið með þá; sumum hefir verið ekið á sjúkrahús til athugunar; aðrir hafa verið læknaðir með köldum vatnsböðum. Ekki vitum vér til þess að nokkurt þessara ráða hafi verið notað á Bjarnaben í dag, svo gera má ráð fyrir að hann stofni bráðlega til skemmtiklúbbs með Sigmundi Davíð og Bjarna Ármannsyni, en þeir þrír eru án nokkurs vafa með allra leiðinlegustu mönnum Evrópu og á sömu bylgjulengd að öðru leyti.

Eitt prósent verðbólga og 15 stiga hiti að jafnaði

Ógæfa Stemmgrimms Johoð magnast í fangi Pírata

Aumingja karlinn hann Stenngrimmur að lenda í því óláni að kynnast Pírötum á síðustu metrum slímusetu sinnar á Alþingi. Stenngrimmur Johoð hefir um árabil verið einn okkar bestu leikara þótt svo að æ fleiri séu farnir að greina úlfseyrun á karli, hvar þau gægjast upp úr sauðargærunni, sem Stenngrimmur hefir klæðst í áratugi.

Píratafólkið er hinsvegar sérstök tegund götustráka, sem aðeins er að finna í 101 Reykjavík. Þessi grey eru óhefðbundin á flestan hátt, sem er áunnið ástand, sem þau af lítilli visku hafa komið sér upp. Á móti þessum fjanda hefir Stenngrimmur Johoð, marghertur af kapítalísku undirferli og meðfæddum loddarahætti, mátt berjast, en án árangurs, því píratakvikindi í skítugum lúðaleppum og á sokkaleistunum hafa ítrekað gjört Stenngrimmi afar gramt í geði, nú síðast munaði aungvu að hann flygi á Pírataskrattana í þingsal og lemdi þá í klessu. En þess ber að minnast, að eitt sinn, fyrir talsvert löngu síðan, hjólaði Stenngrimmur þessi í þáverandi forsætisráðherra, Gjeir Haaardý, í þingsal og kýldi hann þar sem hann sat í nýfrjálshyggjuvímu, en þesslags vímu kann Stenngrimmur Johoð líka að meta.

Nú hafa einhverjir Drotni lítt þolanlegir hlandaular vaðið upp með þá geðheilsubiluðu hugmynd, að færa Alþingi um stundarsakir í annað og víðáttumeira húsnæði en gamla púkó Alþingishúsið hefir upp á að bjóða og mæta þannig reglum um sóttveikivarnir. Auðvitað tekur Stenngrimmur þessháttar þvætting ekki í mál, enda er hann þingforseti, og telur sig sem slíkan æðsta mann landsins og stjórnanda þings, ríkisstjórnar og forsetaþrælsins á Bessastöðum. Enda er öldungis óljóst hvurt hlandaularnir vilja fara með Alþingi um stundarsakir. Sumir vilja meina að kjánarnir ætli sér með þingið í einhvurja fótboltaskemmuna, aðrir hafa bent á tóm fisvinnsluhús í eigu Samherja Stenngrimms Johoð, og enn aðrir að auðvitað eigi að fara með þingið á Þingvelli og þinga þar undir berum hymmni, sona eins og þegar Stenngrimmur þingaði þar í hitteðfyrra fyrir tugi milljona (eða vóru það milljarðar?) með Grettlu gömlu úr Danmörku. Það er ekki nema von, að Stenngrimmur í sauðargærunni hafi, sem stendur, hug á að láta hnefa sína dansa á nösum helvískra píratakálfanna á sokkaleistunum.

Yrði stórmál að færa fundi Alþingis

Verðugt verkefni fyrir aktívista, ef þeir eru þá aktívistar

Það er dálaglegur andskoti að réttarkerfið á Íslandi sé svo rotið og gjörspillt, að það hiki ekki við að dæma gráðugum paurum marga milljarða úr ríkissjóði fyrir ekki neitt. Að vísu slógu paurarnir nokkuð af, ,,vegna kóvíðveirunnar", en það er afsökunin, og segjast vera hættir við að sækja sína milljarða til ríkisins, en þó ekki allir. Úti í Eyjum eru tvö útgerðargreni, sem ekki hafa gefið sína milljarða fyrir ekkert upp á bátinn. Þetta eru kræfir karlar, sem kunna að geðjast sínum hlægjandi kérlíngum, og er nákvæmlega alveg sama um mannskæðar farsóttir, og yfirleitt allt, nema að fóðra eigin græðgi.

Þegar ég var að velta þessum milljörðum fyrir ekkert og gráðugu paurunum fyrir mér mundi ég allt í einu eftir fólki sem grobbar sig mjög af að vera aktívistar og gengur stundum um með svarta poka á hausnum með örlitlum götum á til að sjá út um. Og af því þetta eru aktívistar og nýmóðins fólk, þá vefst ekki fyrir þeim að stofna stjórnmálaflokka með gjörsamlega óljósum markmiðum. Píratar heitir einn þessara flokka. Síðar kom upp á, að aktívistum þókti ekki nóg að gert og hófust handa við að setja saman og semja Sosialistaflokk Gunnars Smára. Allt er þetta gott og blessað svo langt sem það nær, en það nær bara ekki neitt. Á Alþingi birtist aktívismi Píratanna í því að rífast á hlandaulalegan hátt við heiðursmenn á borð við Stenngrímm Johoð og Brynjar Níelsson, að ógleymdum Ása á aksturspéníngunum.

Nú er komið verðugt tilefni fyrir aktívistana, píratíska eða solialiska, að fá útrás fyrir sitt heilbrigða og heiðarlega aktívistaeðli með því að heimsækja Vestmannaeyjar og flæma hina gráðugu varga, sem ætla sér stórfé úr ríkissjóði fyrir ekki neitt, út úr grenjum sínum og láta þá biðja þjóð sína fyrirgefningar, grátandi á knjánum, á allri hinni djöfullegu græðgi, sem þeir hafa leyft sér og lofa bót og betrun og aldrei gera tilraun aftur til að sjúga út úr ríkissjóði, sem er fjársjóður almennings, fjármuni sem þeir eiga ekkert í. Slíkur aktívismi er kallaður grenjavinnsla. Ef aktívistarnir verða ekki við þessari litlu og sjálfsögðu bón minni, þá eru þeir akkúrat aungvir aktívistar, heldur einungis grobbin lítilmenni og veraldaraumingjar með hlandbragði. Sýnið nú svo um munar, þið aktívistar, að þið eruð hugrakkar hugsjónahetjur en ekki illa þefjandi kúkalabbar, sem mig grunar þó innst inni að þið séuð.

Segir að ummælin hafi verið oftúlkuð

Þá er farið að falla á menn og síðan hefst dansinn á grafarbakkanum

Svona fer þetta; menn verða aldurhnignir og börnin þeirra fara sjálf að eignast börn, jafnvel þótt þau séu ekki orðin mannbær. Þegar fer að falla á menn og konur, eins og Klaustursystkinin orðuðu það svo þægilega, þá þýðir það nákvæmlega, að farið sé að slá í viðkomandi, hann farin að úldna, sé orðinn skemmdur, jafnvel eitraður. Þegar svo er komið er skynsamlegast fyrir þann sem farið er að falla á, að láta sig hverfa, ekki kannski fyrir fullt og allt, heldur halda sig heima, helst inni í fataskáp til að minnka líkurnar á að nokkur sjái mann og verði misboðið af leiða slíkt hrörlegt gamalt kvikindi augum.

Vér gamalmennin erum sannlega hvimleiður þjóðflokkur, svo verða menn langafar og þá kárnar gamanið til muna, því það gefur til kynna að nú sé maður farinn að dansa á grafarbakkanum, en þeim dansi lýkur á einn veg: dansarinn steypist á hausinn ofan í gröfina og viðstaddir flýta sér að grípa skóflurnar og moka yfir endemið áður en því tekst að skríða aftur upp úr af sjálfsdáðum.

Eitt sinn komst vitur maður að því að barneignir væri heimsfaraldur og gegn þeirri plágu væri aðeins eitt meðal: að fólk hætti með öllu að gera dodo og gjörði skírlífi að sínu lífstakmarki. Og áður en varði, ef allt gengi að óskum, væri mannskepnan úr sögunni á einum mannsaldri með öllu sínu tildri og fólsku. Sennilega mundi sauðfénu og nautgripunum á Íslandi bregða við, ef manndýrið væri úr sögunni; eitthvað af rolluskjátunum mundi sennilega hjara af í einn eða tvo vetur, kýrnar ættu erfitt og trúlega sálgast allar sem ein í fyrsta hreti.  

Æðislegt að verða afi í heimsfaraldri

Úrkynjaður sjóvarpsþáttur sem farinn er að lifa sjálfan sig

Enn færist skörin upp í bekkinn. Nú þykir ekki lengur nógu gott að tjalda strengjabrúðu LÍÚ og láta hann tafsa einskisverðan utanbókarlærdóm eftir einhvern gullrass í vesalingaþætti Ríkisútvarpsins, Silfrinu, heldur er dreginn upp önnur strengjabrúða valdsins, hálfu vitlausari en brúða kvótakóngana. Mér og fleirum varð svo um að sjá þessi óféti breiða úr sér á skjánum, að við slökktum öll sem eitt á sjónvörpum okkar og kusum heldur að horfa á rigninguna út um gluggana á híbýlum okkar. Silfur Egils er sorglegt dæmi um kjaftaskjóðuþátt, sem farinn er að lifa sjálfan sig og er aðstandendum sínum sannarlega til skammar og á hvurgi annarsstaðar heima en á ruslahaugi sögunnar.

Eflaust líta strengjabrúðurnar tvær, sem og fleiri strengjabrúður valdsins, á sig sem glimmerflotta fulltrúa eftrimillistéttarfémínísma borgarastéttarinnar. Hinn raunverulegi sannleikur er svo sem augljós og dálítið annars eðlis en sjálfumgleði og sjálfsdýrkun hinna menningarsnauðu, háskólamenntuðu efrimillistéttarfémínísta, sem sé, að allur sé þessi leikur gerður í þágu auðvaldsins, kapítalistanna, Trumps og Sjálfstæðisflokkseigendanna í Valhöllu.

Því beini ég ósk minni til stjórnenda Ríkisútvarpsins, að skola nú Silfri Egils niður í klóakið  eins og hvurri annarri velgjandi ólyfjan, en sýna í staðinn lífsglaða ærslaþætti eins og til dæmis Tomma og Jenna til að gleðja landsmenn á dögum farsóttarvoðans. Strengjabrúður valdsins hafa ekkert vitrænt til málanna að leggja, skemmta aungvum, göfga aungvann, frelsa aungvann, hvorki andlega né líkamlega, en eru þess í stað harðla ónausynilegr dreggjar í gambratunnu hins gráðuga og nauðheimska péníngavalds.    

Bankar of áhættufælnir

En svo var það óknyttasvínið Brynjar Vondalykt

Agi verður að vera, annars mundi samfélagsskipanin riðlast og menn færu að berjast með vopnum. En þetta veitt neytendafrömuðurinn ekki og fer að rífast upphátt um eitthvað sem honum kemur ekki við og hefir í þokkabót aungvan skilning á. Það er stundum betra fyrir menn að þegja í stað þess að gaspra svo fólk fær á tilfinninguna að þeir séu að klæmast út í loftið, vegna þess að það er ólag á kirtlastarfseminni hjá þeim. En svo var það óknyttasvínið Brynjar Vondalykt, sem dulbjó sig sem stöðumælavörð og framdi glæpi.

Til marks um ómennsku Vondulyktarinnar, þegar hann lék stöðumælavörð á götum úti, var að hann pissaði í ökusæti þeirra bifreiða sem eigandinn gleymdi að læsa meðan hann brá sér frá. Einnig skildi hann miða eftir á framrúðum bifreiða á voru ritaðar lítt duldar hótanir um varðhald, eignaupptöku, gjaldþrot og brottrekstur um aldur og eilífð úr samfélagi manna. Einnig bar við, að á sektarmiðann var skráð, að viðkomandi ætti að mæta til hengingar í portinu bak við lögreglustöðina og tiltekinn staður og stund. Meðan stöðumælaleikur Brynjars stóð yfir, ringdi kvörtunum og kærum yfir út af tiltektum hans yfir Hálfdán Varðstjóra, sem vissi ekki hvaðan á hann stóð veðrið.

En þar sem það er borgin, sem gerir út stöðumælaverði, gerðist á sama tíma órólegt kringum borgarstjóra og menn sögðu honum til helvítis og að þeir mundu aldrei kjósa svona andskotans grasasna meir. Þá var það, að Hálfdán Varðstjóri tók sjálfur að sér rannsókn málsins á strætum úti. Og hann var fljótur að standa glæpamanninn að verki. Það var við Tjarnargötu. Mikið urðu vegfarendur um þá götu hissa þann dag, þegar þeir sáu risavaxinn mann í borðalögðum varðstjórabúningi vaða með mannóbermi undir annarri hendinni út í Reykjavíkurtjörn og misþyrma honum þar nokkuð hrottalega. Allar álftir, gæsir og endur tóku til vængja sinna, er þær urðu varar við ofstopann í Varðstjóranum og váleg neyðaróp fórnarlambsins, sem emjaði eins og huglaus tík, sem hengd hefir verið upp á skottinu, en karlar, kérlíngar og börn hópuðust saman við tjarnarbakkann í hæfilegri fjarlægð frá Varðstjóranum og Vondulyktinni. Síðan hefir Brynjar Vondalykt aldrei borið það við að leika stöðumælavörð.

Sektaður fyrir framan eigin innkeyrslu