Vér viljum ekki ráðherra sem virða ekki tveggja metra regluna

Nú-nú, hún ætlar seint að renna af ,,vinkonunum" víman af helvísku abelsínugulu landabrugginu, Trumpspissinu rótsterka. Ungar efrimillistéttarstúlkur í framapoti uppávið ættu frekar að lepja mjólk með dálitlu hvítvíni útí í stað þess að þamba gaddavírsdrykki sem svo sannarlega eru ekki við hæfi lítilla telpna og fara svo að taka óviðurkvæmilegar myndir af drykkjulátunum.

Lengi var í minnum haft þegar frú Ingveldur og Máría Borgargagn, þá tiltölulegar ungar að árum, rorruðu um augafullar, fóru í ,,brönns" og gerðu að lokum í buxurnar úti á götu og börnin komu aðvífandi og híuðu á þær, en frú Ingveldur og Borgargagnið tóku smásteina upp af strætinu og grýttu krakkasmánirnar. Þá var nú líf í tuskunum og meiri mannsbragur af konum vorum. Í dag dreypa smátelpur á abelsínugulu Trumpspissi úr smiðju landabruggara og koma skríðandi heim, jafnvel með glóðaraugu og í rifnum nærhöldum.

En það er sama hvað ungfrú E.L. Kjaran, matargoggari og áhrifadansari, segir um útstáfelsi sitt og ungfrú Þ.K. Reykfjörð með svokölluðum vinkonum þeirra, þá er krafan skýr og ófrávíkjanleg: Ungfrú Þ.K. Reykfjörð skal úr ráðherrastólnum, sem hún hefir aldreigi haft neitt með að gera, og snáfa eins illa gerður hlutur í skammarkrókinn. Ef einhver fjandans dugur væri í Stenngrimi þingkonungi Johoð mundi hann skipa gluggaskrauti sínu og kóðvíð nítjánda sérfræðingi að rífa Reykfjörðsstelpuna á rassinum upp úr ráðherrastólnum og senda hana lagrétta út úr ráðherrabústaðnum og út í Tjörn. Vér Íslendingar viljum ekki ráðherra sem virða ekki tveggja metra regluna og láta í ofanálag birta af sér óhrjálegar ölæðismyndir og grobba sig af.   

Myndir af vinkonunum tengist ekki kostun

Það fór þó ekki eins fyrir Þ.K. Reykfjörð og sendiherranum Gunnari Braga

Það er nú heldur seint að gípa fyrir afturendann þegar hroðinn er kominn í buxurnar. Það ætti telpa eins og Þ.K. Reykfjörð að vita og þá ekki síður lagskonur hennar skemmtanaóðar. En því miður hefir fyrrgreint grundvallaratrið farið fyrir ofan garð og neðan hjá stúlkunni og því er nú staðan eins og hún er, en afsögn og embættismissir yfirvofandi og ugglaust óhjákvæmilegur ef betur er að gáð.

Nú, myndatökur eru algengar þegar fólkið með myndavélina er búið að þamba í sig býsn af áfengi, görótta drykki sem gera það sljótt, vitlaust og bilað. Frú Ingveldi rak í rogastans þegar myndin af Þ.K. Reykfjörð og hinum gelgjunum bar fyrir augu hennar í morgun og hún gerði þegar í stað ráðstafanir, sem enn sér ekki fyrir endann á. Síðan er abelsínuguli vökvinn í glösum stúlknanna grunsamlegur svo ekki sé meira sagt og hefir orðið tilefni til ýmiskonar hugrenninga. Einhver sagði að þetta væri Trumparapiss vegna hins abelsínugula litar á gutlinu, en það er líklega tóm vitleysa og fíflaáróður. Hið sanna er að hinar gullnu veigar voru histingur úr handspritti, glyserínolíu og landabruggi og gaf feikna góða vímu, svo sem sjá má á myndinni sem aldrei hefði átt að taka.

Svo er rétt að taka með í reikninginn, að Þ.K. Reykfjörð hefir vafalaust smitast af Klausturherrunum og systur þeirra, sem öll eiga sæti á alþingi, og hún síðan smitað hinar stúlkurnar. Þó vonum við innilega, að ekki hafi farið fyrir Þ.K. Reykfjörð eins og Gunnari Braga sendiherra, en hann sagðist hafa fallið í blakkát og dauðans niðamyrkur eftir allt bænastaglið að Klaustri og komið hálfberrassaður heim. Á móti kemur, að hin alræmda Bára var hvurgi nær með upptökutæki sín og njósnaverkfæri þegar telpurnar litlu, Þ.K. Reykfjörð og vinkonur hennar létu gamminn geysa áfengum abelsínudrykkjum úr handspíritusi og gambra frá landabruggara í Grafavogi.

   

Hefðum ekki átt að taka myndina

Því miður skaut hann rangan vörubifreiðarstjóra með riffli sínum

Það var aldeilis densilegur andskoti þegar Indriði Handreður skoraði vörubifreiðarstjórann Arnfreður H. Lyngdalh á hólm og krafðist þess að barist væri með birkilurkum. Tilefni áskorunarinnar var að Handreðurinn hafði fengið flugu í höfuðið þess efnis að Arnfreður hefði á óleyfilegan hátt reynt að haf gögn öll og gæði af Máríu Borgargagni, sem er eins og kunnugir þekkja eiginkvendi Indriða. 

Arfreður var tregur til að verða við bón Indriða Handreðs og setti því fram þá kröfu á móti að hann mundi verða við hólmgöngubeiðninni en aðeins ef þeir berðust með sköndlum sínum. Ekki batnaði geð Indriða við þetta svar og því hafði hann samband við orðlagðan þorpara og fól honum að leggja eld að vörubifreið Arnfinns og brenna hana til kaldra kola. Þegar vörubifreiðin var orðin að öskuhrúgu eftir óskiljanlegan eldsvoða sókti Arnfreður vátryggingaféð og keypti sér aðra vörubifreið, stærri og flottari en sú gamla hafði verið áður en hún brann.

Þegar þar var komið sögu var Indriði Handreður orðinn svo óður af hatri í garð Arnfreðs að hann kom sér fyrir uppi í fjallshlíð hvar þjóðvegurinn var fyrir neðan, væddur stórgripariffli með kíki, staðráðinn í að skjóta helvítis vörubifreiðarstjórann af færi þegar þegar hann kæmi næst brunandi á vörubifreiðinni. Allt gekk þetta í sögu og Handreðurinn skaut á vörubifreið sem kom aðvífandi á feiknahraða. Líkast til hafnaði stórgripakúlan úr stórgriparifflinum í gagnauga bílsjórans en börubifreiðin sjálf þeyttist niður fyrir dulítið klettabelti og hafnaði á hvolfi úti í skurði. En allt kom fyrir ekki, hinn fallni vörubifreiðarstjóri var ekki Arnfreður H. Lyngdalh og vörubifreiðin í skurðinum var ekki Arnfreðs. Nokkrum dögum síðar var Indriði Handreður fluttur með leynd á geðveikrahæli vestanhafs því ekki mátti vitnast að hann væri orðinn brjálaður og hefði skotið ókunnan vörubifreiðarstjóra í misgripum. Meðan Indriði dvaldi að hælinu hafði kona hans, Máría Borgargagn upp á Arnfreði og fíflaði hann til að drýgja með sér hór.   

Samherji skorar á RÚV

Laf, laf, laf, og ofbeldisfull orðræða sem gjörði okkur hrædd

Það var þó ljóti fúkyrðaflaumurinn, þrunginn íllsku og andúð á fullorðnu fólki, sem vall eins og sjóðandi tjara upp úr kvenpersónunni Unu Hildardóttur í daglega þættinum um kóvíð nítjánda á Ríkisútvarpinu. Við hérna heima í stofum landsins, sem horfum stjörf á hvurn þátt með fálkaorðuþegunum Víði, Þórólfi og Ölmu, okkur til gríðarlegrar ánægju, vissum hreinlega ekki hvað á okkur stóð veðrið þegar Una þessi upphóf rifrildisganginn eins og æfur hrafnsungi.

Nú vargagangur Unu gekk víst, að okkur skyldist, mest út á talaði bara um ungt fólk en ekki við það eða léti sem það væri ekki til einungis til að brjóta mannréttindi, lýðræði og kynræði á ofbeldisfullan hátt. Það var ekki laust við að okkur hinum fullorðnu sortnaði fyrir augum að hlýða á þennan skuggalega boðskap og þá frekju sem hann var framreiddur með. Og til að bíta höfuðið skömminni þrástagaðist fraukan á einhverju helvítis ,,laf", sem aunginn hafði minnstu hugmynd hvað væri: ,,Laf, laf, laf" og aftur ,,laf". Það er alveg áreiðanlegt að þessi laftalandi flagðkona er innanbúðar í Framsóknarflokknum, ef ekki hreinlega Miðflokknum.

Og ekki batnaði kóðvíþátturinn í dag þegar einhver snápurinn spurði Víði og þau hin hvort kóvíð veiran hefði ekki borist hingað til lands með siðlausum og villtum vændiskonum! Það er ekki fátt sem sem þessum peyjum dettur í hug að nefna fyrir framan alla þjóðina. Fyrr á árinu heyrðum við ávæning af snakki um aukna tíðni hjarðsveinasjúkdóms, lekanda og fladrara, þetta eru allt sjúkdómar sem kvikna og nærast af siðferðisskorti og glæpsamlegu hugarfari. Já. Og þegar kóvíð nítjándi bætist við þessa þokkalegu veikindaflóru út af innfluttu vændi og hórdómsiðkan þá er íslensk þjóð í stórri hættu, útrýmingarhættu. En svona okkar á milli sagt, lesandi góður, hvað ætli verði um aldurhnignu og ellihrumu Framsóknarmaddömunni ef siðbilaðir húskarlar hennar og griðkonur bera kóvíð nítjánda, auk hjarðsveinasjúkdóms, lekanda og fladrara, í gömlu konuna og hún veikist hastarlega? Jú, vér höfum vissu fyrir að sú gamla mundi þá taka inn blöndu af ákavíti, steinolíu, tréspíra og olíu og drepa með henni alla óvelkomna vírusa og dónalegt kvikfé við nára.   

Talað verði við ungt fólk, ekki um það

Sagan af pervertinum sem fróaði sér með ekkert í höndunum

Oft hefir frú Ingveldur skemmt gestum sínum og eiginmanns síns með sögunni af pervertinum sem hugðist hneyksla hana með því að fróa sér fyrir framan hana en hafði svo ekkert, þegar til kom, í höndunum. Þessi hugnæma saga er fyrir löngu orðin sígild í helgarsamkvæmum frú Ingveldar og Kolbeins, en áminnst helgarsamkvæmi eru eins og allir vita haldin eingöngu fyrir fínt fólk úr efrimillistétt og yfirstétt. Tildrög sögunnar um öfuguggann með ekkert í höndunum eru mjög óljós, en talið er að með frásögninni sé frú Ingveldur einkum að sneiða að Brynjari Vondulykt og er hann nú í seinni tíð farinn að vera heldur önugur undir þeim lestri.

Gamli Kolbeinn Kolbeinsson, tengdafaðir frú Ingveldar, varð eitt sinn fokvondur þegar frú Ingveldur var að segja söguna af pervertinum sem hafði ekkert í höndunum og barði til hennar með járnstafnum sínum. En frú Ingveldur stóð klár á þeim gamla, því hún þekkir sitt heimafólk, og vék sér fimlega undan, þannig að höggið geigaði og hafnaði í höfðinu á Indriða Handreði sem féll þegar í stað í öngvit. Upp úr þessu urðu heilmikil slagsmál þar sem gamli maðurinn sýndi enn og aftur að hann er aunginn veifiskati, því hann steinrotaði fimm manns á augabragði, þar af þrjár konur, og veitti enn fleirum sár og önnur meiðsl með járnstafnum.

En fyrst pervertur frú Ingveldar hafði ekkert í höndunum þegar hann fróaði sér í hennar viðurvist þá er ekkert undarlegt við að aðrir gjöri slíkt hið sama þegar þeir vaða fram á völlinn, öðrum til aðvörunar og sjálfum sér til viðvörunar. Það verður mjög skemmtilegt að fylgjast með átökum Helga og Samherjanna, en sú uppákoma sem nú er hafin er sannarlega vel þegin í fásinni kóvíðs nítjánda og eiga þeir sem að skemmtuninni standa þakkir skyldar fyrir óeigingjarna fórnfýsi við að gleðja landa sína með tiltektum sínum opinberum. 

Helgi hafi ekki haft nokkurn hlut í höndunum

Ó já, það er farið að falla illilega á glanspíur gærdagsins

Það fellur hratt á Katrínu Jakobsdóttur þessa dagana og haldi fram sem horfir verður lítið eftir að þessu sérkennilega núlli íslenskrar stjórnmálasögu annað en skjátan ein þegar kjörtímabilinu lýkur. En svona fer þegar litlar telpur taka að sér að leppa fyrir uppþornaðan loddara og samherjavin norðan úr Þistilfirði.

En þó Katrín sé dauð úr öllum æðum þá er hún samt ekki svo andskoti aum að geta ekki sakað Thorgerði Katrínu, sem stundum er kölluð 7 Hægri, um tækifærismennsku. Þetta er skemmtilegt útspil því báðar eru þær Katrín og Thorgerður Katrín tækifærissinnar af verri tegundinni; í raun og veru eru þær furðu líkar þeim styttum sem settar eru upp við götur og torg og fuglarnir skíta á þar til þær minna fremur á hlálegar skítaklessur en styttur af englum eða merkispersónum hins kapítalíska þjóðskipulags.

Svo ber einnig að hafa í huga að Katrín og Thorgerður Katrín eru glansnúmer gærdagsins, glansnúmer sem einfeldningar og grunnhyggjumenn báru væntingar til þrátt fyrir að þessar háborgaralegu glimmerpíur borgarastéttarinnar séu þegar allt kemur til alls innantómir gasprarar. Þessu til viðbótar er ágætt að hafa í huga að þótt farið sé að falla illilega í fyrrnefndar glimmerskrukkur borgarastéttarinnar og þær séu vissulega glansnúmer gærdagsins þá er ekki þar með sagt að undanrennukjúklingar dagsins í dag séu nokkuð skárri til poletiskra starfa. Og það má heita þokkalegur andskoti fyrir Íslendinga dagsins í dag að sitja uppi með stjórnmál sem eru illa lyktandi samsull af græðgi, skipulagðri glæpamennsku, krataeðlissjúkdómi og hjáróma spillingarvæli þeirra sem sem viðja telja öðrum trú um að þeir séu ekki spilltir þótt þeir sé það ekki síður aðrir. Að horfa upp á slíkan uppmagnaðan ófögnuð gerir það að verkum að skynsömu og heiðarlegu fólki fallast hendur því það er búið að eyðileggja samfélagið með blygðunarlausu þjófræði og úrkynjaðri heimsku og vitleysu. 

Katrín furðar sig á tækifærismennsku

Matreiðsla mjaldra er vandasöm, hvað þá hvalsláturgerð og spaðsöltun

Mjaldrar eru sérlega góðir til til átu og má búa til margvíslega rétti úr þeim. Ketið af þessum kvikindum er hvítt eins og kjúklingabringa og má tilreiða það bæði sem steik og soðningu elligar hakka þá í hamborgara. Nú þegar Vestmannaeyjar eru á leið í einangrun vegna kóvíðs nítjánda, sem vara mun næstu misseri ef að líkum lætur, munu mjaldramerarnar koma að góðum notum þegar fer að sverfa að og allar steikur af landdýrum búnar og fólk farið að leggja sér salernispappír til munns, því Eyjamenn eru frægir fyrir að vera alltaf vel birgir með kóséttpappír. 

Já, Vestmannaeyjar eru við það að verða Gúlageyjaklasi Íslands og píningarstaður. Brátt verður þangað sendur í útlegð Stjörnusýslumaðurinn Stones, fórnarlamb lúmskra efrimillistéttar- og yfirstéttarfémínísta. Þegar kemur að því að slagta mjöldrunum er eðlilegast að Stjörnusýslumanninum verði falið að lóga þeim og þá með eigin hendi. Við sjáum sem í draumi hr. Stones varpa sér í lúðrasveitarbúningnum til sunds í Klettsvík, væddur sveðju og pístólu. En þar sem kvenkyns mjaldrar eru illskeyttir og morðgjarnir verður Stjörnusýslumaðurinn að fara að öllu með gát og skjóta Litlu Gr. og Hvítu Gr. af óbifanlegri ró á milli augnanna, hvurja af annarri, helst ekki með meira en sekúndu millibili, og blóðga þær síðan með hárbeittri sveðjunni. 

Eitt sinn varð mannaumingja það á í ógáti að bínefna frú Ingveldi og Máríu Borgargagn Stóru gr. og Litlu gr. svo þær heyrðu. Þær vinkonurnar brugðust illa við og lögðu aumingjann í einelti og beittu hann ofbeldi, einkum kynbundnu ofbeldi og tókst með tímanum að gera ræfilinn kynóðan. Það var hræðileg saga. Úr mjöldrum er gott að gjöra sér hvalslátur og hafa spikið fyrir mör. Blómur af mjaldri, eða bara háhyrningi, er kóngafæða og var étin af dönskum og þýskum aðalsmönnum á fimmtándu öld og síðar. Á fornum bókum voru skráðar fyrr á öldum þjóðlegar uppskriftir af þjóðlegum réttum af mjöldrum. Því miður fórust flestar þessar uppskriftir á vondum heimilum, nema hvað Árna Magnússyni tókst að bjarga fáeinum í sama mund og hann bjargaði handritunum góðu frá eilífri glötun. Þegar sláturverkum verður lokið í Klettsvík og Stjörnusýslumaðurinn kominn í sparilúðrasveitarbúninginn sinn verður upplagt að draga handritið af matreiðslubók miðalda upp og finna kaflann um mjaldursrétti, hvalslátur og mjaldursiðraragú og setja að svo búnu potta og pönnur á hlóðir.   

Mjaldrarnir komnir til Klettsvíkur

Nú er verið að undirbúa víðtækar aðgerðir gegn Íslandi og Íslendingum

Þá er allar þær þjóðir sem við Íslendingar viljum bera okkur saman við að undirbúa víðtækar aðgerðir gegn Íslandi sem einhverju viðurstyggilegasta pestarbæli heims. Það er þokkalegt afspurnar ef gjörvöll Evrópa verður búin að loka fyrir öll ferðalög fólks til og frá Íslandi; meira að segja Brasilía, Indland og Bandaríkin eru búin að loka alfarið fyrir að Íslendingar séu að flækjast um á þeim slóðum. 

Á meðan þessu fer fram slær Katrín ,,forsætisráðherra" úr og í og passar sérstaklega upp á að móðga ekki gráðuga ferðaþjónustumógúla, kapítalista og útgerðarsamherja með gáleysislegu hjali, en stórmenni af því tagi er að finna bæði utan og innan ríkisstjórnarinnar. Og þó stórfelld hætta sé á að linkind stjórnvalda geti hæglega sýkt alla þjóðina af kóvíði nítjánda og hrint henni fyrir ætternisstapa má ekki undir neinum kringumstæðum gera fyrrnefnda aðila órólega og áhyggjufulla, hvað þá reyta þá til reiði og jafnvel illvirkja.

Já, einhver var að minnast á að nú fari að verða tímabært að poka helvíska ríkisstjórnina. Ekki vil ég nú muna hverjum hugkvæmdist þetta þjóðráð, en satt er það að hugmyndin er góð, frábær. Í gamla daga voru slagsmálahundar stundum pokaðir, einkum þegar dansleikir voru haldnir og sumir herramennirnir komnir í manndrápsstuð. Fyrir kom að poki með óðum slagsmálahundi í var hífður upp í gálga eða bara símastaur og hafður í þeirri hæð að auðvelt væri fyrir fólk að míga á þá; rösk kona, fræg af ráðdeild í sínu héraði, mátti horfa á eftir manni sínum ofan í poka á dansleik og bætti um betur því hún mé í dollu og skvetti yfir karl sinn í pokanum. Daginn eftir var maður konunnar orðinn endanlega sturlaður og gekk í Sjálfstæðisflokksins að kveldi þess dags.

Smitrakningateymið verður þrefaldað

Tildrög að timburerninum góða og aðeins af vafasömu ætterni hans

Um þennan tvíþjófstolna örn er það að segja að hann er ekki örn nema að hálfu leyti; í aðra ættina er hann hænsn en vissulega haförn í hina. Um þessa athyglisverðu kynblöndun er það að segja, að assan, móðir hins þjófstolna, álpaðist til að setjast að hlöðubaki að Ási í Fagrahreppi í Seli því hún hafði ekki séð betur en þar væri eitthvað ætilegt á rangli. Ekki vildi samt betur til en að haninn á bænum kom auga á össu og hljóp þegar til hennar og nauðgaði henni á fjarska ofbeldisfullan hátt. Á eftir reigði haninn sig og teygði og gól en assan baðaði út vængjunum og hóf sig á loft með hjartað fullt af skömm og reiði.

Svo verpti assan og afkvæmi hennar og hanans klaktist út. Fljótt kom í ljós að arnarhaninn var einkennileg skepna og þegar hann varð fleygur flögraði hann um með fettum og brettum, ekki ólíkum þeim sem viss forsætisráðherra er frægur fyrir, og galaði látlaust eins og hani. Fyrir þetta háttarlag var arnarhaninn rekinn úr samfélagi arna og meinaður aðgangur að forsal vinda.

Um síðir fékk listamaður hugást á arnarhananum og gjörði hálfgerða timburstyttu af honum sem virtist þeirrar náttúru að rummungsþjófar fá augastað á honum. En af arnarhananum er það að segja að hann flýgur milli hænsnakofa og spjallar við hænurnar. Þykir bændum skömm af þessu háttarlagi arnarhanans og tala um kynvillu og pervertisma í því sambandi. Í sumum hænsnakofum hafir það gerst að hæna og hæna hefir verpt stóreflis arnareggjum, sem þykja góð í pönnukökubakstur og tertubotna. Og það varð bert að haninn á einum bænum tók sig til og verpti miklu arnareggi sem hann liggur á öllum stundum þessi dægrin og bíða allir spenntir eftir unganum sem vonandi skríður úr egginu nú um miðjan mánuð.

Leita Arnarins sem boltaður var niður nýverið

Skógarþrastaplágan er vond, - hún er verri en kóvíð nítjándi, krabbamein og fransós

Því miður eru skógarþrestir hin verstu illfygli, slóttugir og morðóðir. Af þeim sökum ættu allir að hafa varann á sér þegar skógarþröstur er í nánd. Víst hafa þessir fuglar mörg líf á samviskunni; menn, hundar, kettir og aðrir foglar hafa matt lúta í gras fyrir þessum skaðræðisskepnum, meira að segja þriggja vetra hrútur lá dauður norður í Húnavatnssýslu eftir hamslausa árás skógarþrasta. Morðið á hinum síðast nefnda varð til þess að Ólafur bóndi sókti haglabyssuna sína og fór í stríð við þrestina og hafði frækinn sigur; hann skaut sem sé alla skógarþrestina í sinni landareign til bana, verkaði þá og sauð úr þeim ketsúpu fyrir fjárhundinn Snata.

Enn er mörgum minnisstætt þegar þrastardjöfull kom sem elding að hymmnum ofan og og flaug beint, með gogginn á undan sér, í hvirfilinn á Þóru húsfreyju á Fagrabala þar sem hún var við að hengja fataplögg á snúru og deyddi hana samstundis. Þegar Þóra var fallinn hoppaði vængjakvikindið nokkur hopp á henni dauðri og hóf sig svo til flugs með kuldalegu urri. En er að var gáð varð gat eftir þrastargogginn á höfði Þóru sem náði alla leið inn í heila. Þetta þókti óhugnanlegt áheyrnar og lagðist búskapur af að Fagrabala um haustið.

Það má þykja heldur bíræfið uppátæki hjá Gabrél inum unga að laða að sér óféti af þrastarkyni og er víst að drengurinn á eftir að bíta úr nálinni fyrir það verk. Það verður að gera ráð fyrir að þetta fari eins og hjá manni nokkrum í Prag sem aumkaði sig yfir blautt og soltið hundkvikindi, fór með hann heim til sín, gaf honum að éta og stakk honum síðan undir sængina hjá konu sinni. Daginn eftir var hundurinn orðinn hress og reif alla fjölskylduna á hol og brjóstmylkinginn sá lá í vöggu sinni át hann upp til agna. Ef hundar geta gert alvarlegan aðsúg að fólki þá eru djöfuls skógarþrestirnir þeim mörgum sinnu verri í grimmd og harðýðgi. Í sumar hefir kötturinn minn, Guðni Th. Jóhannesson, unnið þjóðþrifaverk í baráttunni gegn þrastaplágunni og hefi ég af því tilefni skrifað Orðunefnd erindi með uppástungu um að kötturinn minn, Guðni Th. Jóhannesson, verði um næstkomandi áramót sæmdur stórriddarakross hinnar íslensku fálkaorðu fyrir vel unnin útrýmingarstörf í þágu hinnar íslensku þjóðar.

Lætur ekki bjóða sér hvað sem er