Æðisgengin tilþrif nýmóðins íslenskra ráðherra í útlöndum

Jæja, svo endemis krílið hann Ásmundur Einar skrönglaðist til Tékkó og kom aftur naut. Það kemur fáum á óvart. Forvitnilegra er, að Ásmundur hefir bersýnilega fallið í höndur herra Jósefs Svejk hundakaupmanns í Prag og leyft karlinn spila með sig í botn og pranga inn á sig hundi. Víst höfum vér skjalfestar sögur af örlögum manna sem glæptust á að eiga viðskipti við téðan Svejk keypt af honum hunda: Sá er verst fór út úr slíkum viðskiptum, en hann keypti sjö hunda af Svejk, varð fyrir því óláni að svelta hundaskrímslin þangað til þau réðust á hann og átu hann upp til agna. Annar náungi var rekinn í stríð útaf hundi sem Svejk hafði stolið og fært honum að gjöf.

Þá segir í greininni af hr. Daðasyni, að hann hafði farið á vellandi pilsnér fyllirí í Pilsen og gubbað þar allt út. Þá kom til kasta lögreglunnar þar úti, sem með gleðisvip á vör hrakti Ásmund slagandi og spúandi inn í næsta fangaklefa á svæðinu. Í fangaklefanum hélt fanginn áfram að kast upp milli þess sem hann söng baráttusöngva eftir gömlu Framsóknarmaddömuna. Svo fékk lögreglan leið á sönglátum fangans og fóru með hanna á lestarstöðina og keyptu miða fyrir hann í einhvern vagn, sem þaut stuttu síðar með íslenska barnamálaráðherrann eitthvert út í buskann. Reyndar var kallanganum vísað úr lestin í Budapest, því hann var þá orðinn það heilsuhraustur að hann gat farið að ota geldingatöngum að ferðafélögum sínum, en ráðherrann er, svo sem alþjóð veit, geldingatangasölumaður.

Á meðan barnamálaráðherra átti í brösum við þá tékknesku, sveif dómsmálaráðherra eins og lufsa til Parísar eftir einstaklega vel heppnað kosningaferðalag með Auðvaldsflokknum norður fyrir land. Í París vóð hún stuttpilsuð og skjálfandi inn á margfrægan veitingastað og pantaði sér þegar í stað fimm kílógrömm humars á borðið og margar flöskur af hvítvíni og kampavíni. Svo það var aungin furða þókt hún væri kampagleið þegar óviðkomandi Íslendingur kom auga á hana hálfri annarri klukkustund síðar. Þess Íslendingur ber, að hann hafi orðið fyrir áfalli er hann sá dómsmálaráðherra sitja við og háma drullusullið í sig líkt því sem hún hefði ekki fengið ætan bita í marga mánuði. - Og svo rumdi hún og ropaði eins og villihross sem hefir komist í fulla kerru af fóðurbæti og stendur á öndinni af offylli. Því má segja, að ráðherrarnir okkar hafi ekki setið með hendur í skauti síðan svindilkosningarnar fóru fram.  

Ásmundur ástfanginn í Tékklandi

Þá er loks komið að Íhaldsframsókninni að sparka Þórólfi og frelsa lífið í landinu

Þá er komið að ríkisstjórninni, einni og óstuddri, að taka ákvörðun um kóvíðssóttvarnir, án möguleika á að skjóta sér bak við Þórólf og kenna honum um ákvörðunina og hvernig til hafi tekist. Í Sjálfstæðisflokkunum hafa lengi verið uppi háværar raddir um að hleypa kóvíðnum alfrjálsum og óheftum á landslýðinn. Sjálfstæðismennirnir okkar eru nefnilega stórir karlar og kerlingar með púng, sem hræðast ekki smávægilegar kvefpestir og eru á því að fréttaflutningurinn um hræðilegar afleiðingar kóvíðsins sé uppspuni og stórlygar frá rótum. Nú, Framsóknardelerantarnir eru náttúrlega á sömu nótum og sjálfstæðishetjurnar, enda er ekki lengur möguleiki á að greina þefinn í Framsóknarfjósinu frá ýldufnyknum í gullsúluðum sölum Valhallar. Eflaust munu Katrín og Swandeesý ekki hafa kjark til að mótmæla frelsisáformum Íhalds og Framsóknar þannig að innan skamms munu sóttvarnir heyra sögunni til á Íslandi.

Hitt er svo aftur annað mál hvort andskotans kovíðspestin muni taka upp á þeim fjanda að ganga enn einusinni í endurnýjun lífdaga og fylla spítala og gjörgæslur á augabragði. Og líkkistusmiðirnir hefðu ekki við að hlaupa út um borg og bý til að mæla dauð fórnarlömb kóvíðsins, sem sálast hafa heima hjá sér eða út um stræti og torg vegna fullfermis spítala- og gjörgæsludeilda. Svo mundu súrefnistólin bræða úr sér og þar með væri leikurinn búinn og þjóðin lognast útaf eins og flugur að hausti. En Íhaldsframsóknin er búin að marglofa þjóðinni, einkum atvinnurekendaþjóðinni, að frelsa hana undan sóttvörnum og það er fallegt og til fyrirmyndar að standa við gefin loforð.

Þegar frelsið er fengið verður embætti landlæknis og fautinn Þórólfur lögð niður. Það fólk skal á svarta listann í Valhöllu og aldregi fá neina atvinnu meir, að minnsta kosti ekki í þessu lífi. Og ætli Bjarniben, Áslaug Arna og sú með langa nafnið taki þá ekki fram dansskóna og taki snúning frá Ásmundarsölum norður á Húsavík og þaðan til Frans? Í lokin má geta þess að söngvaskáld Sjálfstæðismanna, hann Íhaldsbossi", hefir nú þegar samið og gefið út tækifærissönginn ,,Blárjóð með buxurnar á hælunum, hún blæs ei úr nös þótt týnt hafi hælunum og bíður í óþreyju eftir bæjarstjóragælunum". Söngur söngvaskáldsins er ágætur en titill verksins er trúlega helst til of langur.  

Þórólfur: Þrír möguleikar í boði

Um vaxandi áhuga á pungrækt og kjör pungrottu ársins

Svo skemmtilega vill til að forsætisráðherra er sérstaklega áhugasamur um pungrækt og er nú svo komið að að í forsætisráðuneytinu er tilbúið frumvarp til laga um pungrækt, sem forsætisráðherra mun mæla fyrir unir eins og tekst að koma Alþingi saman. Að pungrækt skuli vera sérstakt áhugamál forsætisráðherra er ekki nýtt af nálinni og á rætur að rekja til þess þegar undanrennudýrin í VG kusu pungrottu ársins, en það var virðingarstaða í félagi hinna ungu róttæku undanrennugemsa. Vitnalega bar Stengrimur Johoð sigur út bítum í kosningunni og var krýndur pungrotta VG við hátíðlega athöfn.

En nú vill forsætisráðherra færa pungræktina upp á æðra stig og gjöra pung- og pungrottufræði að sérstakri námsgrein í skólum landsins, sem kennd verður samhliða hinni fjölskrúðugu kynjafræði fémínísmans. Allar þessar greinar verða svo kenndar innan trúarbragðafræðinnar í grunnskólunum og í Háskólanum stendur til, síðar í haust, að skipa í nýja stöðu, sem ákveðið er að heiti ,,fémínískur aðjúnkt með pung (lat. feminist adiunctum scrotum)" og verður starfinu raðað í 12. launaflokk BHM. Vissulega er það happ, að vakning sé hafin innan kvennafrelsishreyfinganna um málefni pungsins, svo lengi sem þau hafa fengið að hanga á snaganum til ryksöfnunar og uppþornunar. En ,,mjór er mikils vísir" og hefir nú frú Ingveldur sest niður fyrir skömmu og orkt braginn ,,Pungsugan á bátapallinum bíður (lat. sacculus sene in scapha exspectat)" og hefir þetta ljóð þegar ratað inn á síður Sunnudagsblaðs Morgunblaðsins, þar sem gerður hefir verið að því góður rómur.

Ein er þó sú skrukka sem vill nákvæmlega ekkert með punga og pungrottur hafa, en það er hún Ingapu, náfrænka frú Ingveldar. Um Ingupu segir Máría Borgargagn, að hún sé þekkt að illu einu og ef einhver sé blóðsek um kynrænt misferli þá sé það Ingapu, helvítið atarna. Þegar drepsóttin, sem kennd er við Kóvíð nítjánda, stóð sem hæst gjörði Ingapu sér hægt um hönd og krossbraut allar sótvarnarreglu og landslög, meðal annar með því að fara á opinbert götufyllirí með vinkvendum sínum og brjóta svo höfuðið af skömminni með því að sækja ólöglegt drykkjusamsæti í Ásmundarsal. En svo við víkjum aftur að óbeit Ingupu á pungum og pungrottum, þá stafar heift hennar ekki síst af því, að í barnæsku kallaði móðir hennar hana helvíska pungrottu í niðurlægingarskyni og þá Ingapu var í sveit, þá sló húsfreyjan á bænum, en hún var móðursystir hennar, hana í andlitið með hrútspung. Það gerist um haustið í sláturtíðinni. Og þegar Ingapu kenndi karlmanns í fyrsta sinn þá beið hún ekki boðanna og reif undan karlinum með einu harðföstu gripi og leiftursnöggri sveiflu. 

 

 

 

Vill stíga frekari skref til afléttinga

Þórðargleðin á útleið breyttist í rothögg þegar komið var á áfangastað

Fullar af monti héldu dúfurnar okkar suður um höfin til að taka í lurginn á spánskum smápíum, sem aldrei hefir runnið af. Á leiðinni gjörðu þær að gamni sínu með þær spánsku; hvernig þær mundu spila þær sundur og saman þar til áhorfendur, spánskir allir saman, mundu standa upp og ganga út af vellinum og senda sínum stelpum óvægnar pillur í leiðinni, þar sem skítur og drulla skipuðu viðhafnarsess í orðræðu þeirra. Okkar telpum svall sem sé innileg Þórðargleði í brjósti hvar þær sátu í flugvélinni. Og þær hæddust líka að útliti þeirra spánsku með dólgslegu orðbragði, sem minnti helst á talanda hálffullra ruddamenna á netabát í gamla daga. Svo lenti flugmaskínan við Madríd á Spáni og stelpurnar okkar skröltu út, iðandi af tilhlökkun eftir að leggja kvennalið Real Madrídar í rúst og binda þar með enda á kvennaknattspyrnu í því fáránlega landi.

Jújú, telpunum okkar hafði verið sagt ýmislegt gagnleg um mótherjana, þær spánsku, meðal annars að þær væru vandar á víndrykkju strax í vöggu með rauð- eða hvítvíni á pelann kvölds, morgna og um miðjan dag. Þessar Madrídartuðrur vissu nefnilega ekki hvað það væri að vera allsgáður og þar með lítill vandi að rassskella þær í fótbolta.

Og okkar stúlkur hugsuðu sem svo: fyrst við eigum að keppa við fyllirafta í stelpulíki, þá hlýtur að vera allt í lagi fyrir okkur fá okkur ofurlítið neðan íðí. Svo vóðu þær blaðskellandi eins og galgopar á þurrafylliríi beint í ríkið í Madríd og höndluðu hvítt, rautt, brennt og sterkt. Í búningsklefanum tóku þær tappann úr flöskunum, því okkar fótboltafólk er dannað og kann viðeigandi klefamenningu. Þegar út á völlinn kom skipaðist heldur en ekki veður í lofti, að minnsta kosti miðað við það sem stelpurnar okkar höfðu reiknað með, og skipti aungvum togum, að þær spánsku í Real Madríd tóku leikinn strax í sínar hendur og skutu íslenskar kynsystur sínar af ætt Hallgerðar Langbrókar og Guðrúna Ósvífursdóttur nálega í rot og vel það. Á eftir höfðu þær spánsku orð á því við fjölmiðla, að þeim hefi þókt þessar íslensku gellur í fótboltabúningunum ærið valtar á fótunum og af þeim hefði lagt megna kaupstaðarlykt og veltu fyrir sér hvað það ætti að þýða að senda kvenfólk, sem ekki kynni að nota áfengi, til annarra landa til að leika knattspyrnu við virðulegt og heimsfrægt spánskt Francó-lið.   

Breiðablik fékk skell í Madríd

Námskeið fyrir ekkiþingmenn sem elítan ætlar að neyða upp á okkur

Trúlega hefði mátt bíða með þetta lærdómsnámsskeið Alþingis fyrir nýja þingmenn. Já. Það er nefnilega ekki útséð enn hvort síðustu kosningar séu yfirleitt lögmætar, þar eð upp hefir komist um slælega atkvæða talningu, svívirðilega meðferð atkvæða og skort á reikningskunnáttu kjörstjórna hvað varðar samlagningu og frádrátt. Einnig eru áhöld uppi um hvort kjörstjórnir og talningarfólk þeirra kunni að telja svo vel sé. Og leiðir kjörstjórnanna liggja inn í Valhöllu til Sjálfstæðisflokksins, en hann er sem kunnugt er miðtauga- og æðakerfi íslensku þjóðarinnar. 

Og þó svo að Sjálfstæðisflokknum takist að þæfa vafasamar kosningar og enn vafasamari úrslit þeirra þangað til að þær verða teknar góðar og gildar af meirihluta illa kjörinna alþingismanna, þá er viðbúið að alþýða manna, sem lengi hefir haft lítið álit og jafnvel óbeit á stjórnmálaelítunni, hætti með öllu að taka mark á ráðherraskríl og alþingismennum. Ekki kæmi heldur á óvart þótt almennir kjósendur tækju sig til, ef afskræming kjörstjórna á lýðræðinu fær að standa, og strunsuðu niður á Austurvöll til stórmótmæla og linntu ekki látum fyrr en hinir ógildu þingmenn og lukkuriddarar yfirgæfu Alþingishúsið og legðu á flótta eins og hræddar hundstíkur.

Jamm, hnáturnar mínar og hnokkar, nú er mikið í húfi; kosningasvindl í sjónmáli eftir að kjörstjórnir og talningarhestar höfðu búverkað atkvæðaseðla kjósenda með þeim ósköpum sem nú eru öllum kunn. Það mætti halda að talningin hafi farið í handaskolum út af drykkjuskap og óreglu á talningarstað, en því er nú víst ekki að heilsa; ástæða klúðursins er bara sú einfalda staðreynd, að kláðagemlingar Sjálfstæðisflokksins telja sig eiga allt og mega allt og hafi fullan rétt á að svindla, ljúga og stela eins og þeim þóknast. Af öllu þessu töldu má ljóst vera, að ,,nýju þingmennirnir" á námskeiði Alþingis eru ekki réttkjörnir alþingismenn fremur en sílamávarnir á Reykjavíkurtjörn, þeir eru einungis hópur álappalegra lukkuriddara, sem væru best geymdir í kjallarakompunni í Valhöllu við Háaleitisbraut.     

Nýir þingmenn á skólabekk

Reimd telpa með vörurnar fram; einnig af Andrési morðingja og afturgöngu hans

Vissulega er telpan með vörurnar fram og bæði yndislega brún í framan af ókunnri ástæðu. En það er þetta með fangelsið sem hjúin ætla að láta loka sig inni í, en það er samkvæmt mbl.is, ,,reimdasta" tukthús í heimi, hvað sem það nú þýðir. Reimað fangelsi er eflaust mjög fullkomið, en hvort það er fangelsishúsið sjálft sem er reimað eins og skófatnaður, eða hvor fangarnir eru með einhverri aðferð reimaðir saman eða vafðir eins og rúllupylsur er ómögulegt að gera sér grein fyrir. 

Af greininni af parinu, sem eru svo brún í framan og hnátan með vörurnar fram, má einna helst skilja, að það séu jafnvel afturgöngur í fangelsinu sem þau ætla að láta læsa sig inni; sennilega ætla þau að freista þess að reyna að reima eins og eina afturgöngu og halda svo sýningar á henni og selja dýrt inn. Það vantar víst ekki græðgina hjá svona ofurhugum, en það er líkast til annað mál.

Forföður frú Ingveldar, Andrési morðingja, sem uppi var á nítjándu öld, tókst eitt sinn að fanga afturgöngu, sem hann hafði heim með sér. Afturgönguna gjörði Andrés að varðmann og lífvörð hjá sér og var óspar á að nota hana gegn óvinum sínum. Hjónin á Lómabakka, Andrési var í nöp við, fengu heldur en ekki að kenna á afturgöngu hans, en þau fundust bæði steindauð í baðstofunni heima hjá sér og var til þess tekið að ekki eitt einasta bein hefði verið óbrotið í kroppum þeirra. Svo kom sýslumaðurinn með karska búhnubba úr sveitinni með sér og hugðist taka Andrés morðingja höndum. Þá sendi Andrés afturgönguna á sýslumann og lauk þeim viðskiptum með því að afturgangan kyrkti sýslumanninn eins og andarstegg með greip sinni. Búhnubbarnir lögðu umsvifalaust á flótta þegar þeir sáu að sýslumaður þeirra var örendur, en afturgangan elti þá og vann á tveimur þeirra og þeim þriðja nauðgaði vomurinn til óbóta. Þennan forföður sinn hefir frú Ingveldur löngum haft í hávegum og segir, að frá honum hafi hún stórbrotið geð sitt og hæfileika. Aunginn veit hvenær Andrés morðingi andaðist, því það er eins og hann hafi gufað upp án þass að nokkur tæki eftir því. Það er trú manna, þar á meðal frú Ingveldar sjálfrar, að Andrés hafi andast inn í griðung sinn, fimmvetra stólpagrip, sem hvarf líka, þá tvítugur að aldri, eins og hann hefði verið uppnuminn. Þá griðungurinn gjörðist ósýnilegur, hafði hann orðið tveimur húsfreyjum og einum niðursetningi að bana. 

Láta læsa sig í „reimdasta“ fangelsi í heimi

Það er svo gaman

Alltaf er jafn dásamlegt að fá jákvæðar og góðar frétti af samhentum og samlyndum hjónum. Þegar talað er um fyrirmyndarhjón, þá hafa sæmdarhjónin Meghan og Daryl sannað með framgöngu sinni og framferði, að þau eiga heima í úrvalsflokki fyrirmyndarhjóna. Að reisa tvær kosettskálar, hlið við hlið á taðhúsinu, er dæmi um yfirþyrmandi ást tveggja elskenda, sem leggja allt í sölunar til að öðlast hina absólútu samlíðan, en hún er sjálfur grundvöllur alheimsfullnægingarinnar, sem rýkur með hjón af þessu tagi eins og eldibranda upp úr þakinu á sjöunda himni og úti í víðáttur stjörnukerfanna.

Já, hönd í hönd sitja þau á salernisskálunum og rembast og tveir væmnir óþefir mætast, blandast saman, og liðast upp í nasaborurnar á eigendum pestanna. Meira að segja Brynjar Vondalykt, sem ætíð er sparsamur á lofgjörðir um um annað fólk, segir að þau Meghán og Daryl séu einstaklingar sem kunna að búa sér til sanna ást. Reyndar sagði Vondalyktin frá því í leiðinni, að stórvinir hans, hjónin Máría Borgargagn og Indriði Handreður, hafi eitt sinn farið inn til sín að sofa eftir stutta, en snarpa og leifturfjöruga drykkju og vaknað morguninn eftir til þeirrar staðreyndar að hafa bæði gert í sig meðan þau sváfu. Jafnframt fullyrti Brynjar Vondalykt, að ást hjónanna hefði dafnað og þroskast við þennan atburð. Þessa sögu af þeim hjónum hefir Vondalyktin sagt fjölda manns og aldrei gleymt að taka fram að sagan sé dagsönn og áreiðanleg, enda hafi hann sjálfur verið vitni að því þegar Handreðurinn og Borgargagnið vöknuðu þennan örlagaríka morgun. Enn sem komið er hafa hjónin ekki haft veður af söguburði Vondulyktarinnar um þau, en þegar það gerist munu þau fara aftan að sögumanninum og höggva höfuðið af honum með sveðju, - sömu sveðjunni og klausturkempan og miðfótungurinn Biggi kirkjueigandi rak í gegnum bakið á reglubræðrum sínum á Klaustri.

Skáld fyrri tíma kunnu og nokkuð fyrir sér um þá hjartans heitu og umfram allt sönnu ást, sem umlykur einlægt góð hjón eins og Meghán og Daryl. Eitt af okkar tröllauknust þjóðskáldum fyrrihluta síðustu aldar, orkti til dæmis fagurt ástarljóð, sem annað tröllvaxið og stórbrotið tómskáld gjörði sönglag við. Þessi dásamlegi söngur varð oft þess heiðurs aðnjótandi, á síðustu öld, að vera ,,síðasta lag fyrir fréttir" á Ríkisútvarpinu. Og þegar Garðar Kristján Jóh. Hólm óperusöngvari upphófst sem nokkurskonar inngangur að hádegisfréttum og söng ástardraumsýn þjóðskáldsins og tómskáldsins, lagði allt vitiborið fólk frá sér hníf og gaffal og hlustaði frá sér numið og með hökuna niðrá bringu á hina guðdómlegu snilld sem er allri annarri snilld ofar. Umræddur söngur um ástina hefst á rismiklu erindi, sem þannig hljóð í drotins nafni og hinna fjörutíu riddara:

,,Það er svo gaman að kúka saman
og verða alv´eins og fífl í framan.
Það er svo gaman um gæðastund,
að gleðjast á kamrinum létt í lund. 
Og þótt við séum svo grá og guggin
og greddan hrópi á oss eins og skugginn,
þá elskum vér bæði þann ástarfund,
eins og lóðatík morauðan hund".    

Kúka hlið við hlið

Enn er víða reimt þótt rafmagnið sé komið og ljósaperurnar

Það er vandaverk að umgangast drauga svo sómi sé að, það veit maður af áratuga reynslu. Ég man til dæmis einkar vel eftir draugunum sem sem voru á sveimi, oft upp úr miðnætti, í gömlu, frægu húsi, skammt frá Ljónagryfjunni, sem þá var og hét, og Stjórnarráshúsinu. Við unga fólkið hokruðum svo í einu herbergi þar á jarðhæðinni innan um allar þessar kynlegu afturgöngur, sem gengu inn gangana frá útidyrum, eða einhverjum afkima þar skammt undan, og fram á salerni, sem var tvo metra frá herberginu þar sem við höfðumst við. Lengi höfðum við hlustað á fótatakið án þess að gruna að eigendur þess voru ekki þess heims; héldum bara að þetta væru drykkfelldir fasteignasalar, eða eitthvað svoleiðis, og við höfðum hugboð um að ættu innangengt á klósettið frá hliðarhúsi. Svo tókum við eftir, að þessir klósettkarlar sturtuðu aldrei niður eftir sig, þannig að í kjölfar einnar toiletheimsóknar drauganna fórum við og gættum að verksummerkjum, en gripum í tómt: taðskálin skraufþurr innan niður að vatnsrönd og handlaugin enn þurrari, svo þurfti vitnanna við, að þarna hafði ekki nokkur mennskur maður kukkað né haft þvaglát svo klukkustundum skipti, og hefði svo veri þá var ljóst að þessir karlar voru ekki upp á það komnir að þvo sér um lúkurnar eftir losun. Þannig var nú það.

Á minni tíð voru sjódraugar algengir, það er að segja duldir andar sem héldu til í borð í skipum eða komu í heimsókn um borð. Eitt sinn lágum við við stjóra á vík einni á utanverðu Snæfellsnesi. Um kveldið hafði verið besta veður, en um miðja nótt, skall á, eins og hendi væri veifað, ofsaveður af norðri og vaktmaður í brú sofandi í stólnum. Þá gjörist það að tekið er í öxlina á vaktmanninum og hann hristur alvarlega til svo hann vaknar. Sér hann strax að stjórinn hefir ekki náð almennilegri festu og brimkóf og hraungrýtisveggir skammt fyrir aftan skipið. Vaktmaðurinn vakti kapteininn, sem spratt upp og þaut á nærbuxunum fram í brú, setti á fulla ferð áfram, svo við færum ekki inn í brimskaflinn, og rak oss hásetana hraðri hendi fram á hvalbak til að hífa akkerið inn. Særokið nam við himinn þennan morgun og það tók mest allan daginn að berja á móti fárviðrinu yfir Breiðafjörð og fyrir Bjargtanga. Þarna hafði sem sé hinn góði skipsdraugur komið okkur til bjargar á ögurstundu og ræst vaktmanninn á kröftugan hátt, en framliðna anda var mjög annt um velferð skipsins og áhafnar þess.

Svona mætti lengi áfram rifja upp atburði sem heimspeki vora ekki dreymir um, en eru samt eins ljóslifandi og hægt er að vera ljóslifandi andspænis eilífðinni. Fræðimenn og Farísear fussa auðvitað og sveia yfir svona sögum, þangað til þeir standa á öndinni og ranghvolfa augunum eins og þeir hafi gleypt hrífuskaft. Nei, soleiðis giljagaurar trúa ekki að bábiljur og ofsjónir, þeir eru raunhyggjumenn? Svo gjörist eina nóttina reimt hjá þeim og þá skíta þeir samstundis í buxurnar af hræðslu, falla í ómeginn, og eru fluttir nær dauða en lífi á geðveikrahælið, því að bábilja með ofsjónum og ofheyrnum hafði komið til þeirra í heimsókn, og á þessháttar uppákomu væri aðeins ein skýring: að þeir væru orðnir geðveikir og tímabært að loka þá inni í einsmannsklefa á Kleppi.     

Það er reimt í Háskólabíói

Drukknaði inn í Sjálfstæðisflokkinn og yljar sé nú við brjóst Mammons

Og óverðursskýin hrannast upp yfir Klaustri Miðfótunga, sem kennt er við heilagan Sigmund Davíð. Ekki er nóg með að landsmenn hafi í nýliðnum kosningum gjört aðsúg að Miðfótungum og hér um bil kosið þá út af þingi, heldur hefir nú einn klausturbræðra, gjörst einn Júdas og svikið sinn herra þegar verst stóð á. Nú húka þeir tveir við tíðasöng í Klaustrinu, heilagur Sigmundur og Beggó, sem er þó hvergi öruggur, en ekki er öldungis útséð hvort hann heldur þingsæti, því kjörstjórn Sjálfstæðismanna í Norðvesturkjördæmi taldi illa og passaði atkvæðaseðlana enn verr.

En nú berst oss sem sé sú afleita og ljóta frétt, að einn klausturbræðra, háheilagur Biggi frændi Guðmundar Brynjólfssonar, hafi í nótt hrokkið fyrir borð, þá er þeir höfðu einusinni sem oftar, róið út á Genesaretvatn íslenskrar poletikur. Skipti heldur aungvum togum að Biggi og drukknaði inn í Sjálfstæðisflokkinn. Hann er nú í Valhöllu og þurrkar klæði sín við yl frá Mommons hlýja barmi. En Sigmundur Davíð og Beggó komust við illan leik í land á löskuðu skipi og í fjörunni biðu þeirra skrímsl, afturgöngur, Bára með símann og tilberi frá gömlu Framsóknarmaddömunni og gjörðu hróp að skipbrotsmönnum og hrintu þeim til og frá um flæðarmálið.

Það stefnir því hraðbyri að því að Klaustur Miðfótunga og sánkti Sigmundar leysist upp og líði undir lok, svo mjök riðar það til falls, enda íllt að eiga eintóma júdasa að vinum. Aunginn flokkur vil neitt með það hafa að innbyrða Sigmund Davíð og Beggó, nema ef til vill VG eða Fokkur Fólsins. Nei, vinir mínir, aunginn flokkur býr svo vel í dag að hafa skrokk sem passar hinum skipreika klausturjúnkum. Þá hefir gamla Framsóknarmaddaman látið slag standa og bannfært Sigmund Davíð og bannað honum legstað í Fjóshaugnum Framsóknarfjóssins. En hin auma kind, sporgöngumaður Júdasar Ískaríots, sem í nótt sveik sinn meistara, hann fær um nú um hádegisbil greidd sin laun, þrjátíu skildinga silfurs, sem hann leggur eflaust samstundis inn á Mammoni þóknanlegar reikning á Tortólu eða Seychelleseyjum. Maðurinn verður náttúrlega að fá að ávaxta sitt pund í friði fyrir íslenskum skattalögum.

Birgir skilur við Miðflokkinn

Og bregður það nú þriðja miðfætinum undir sig

Já, við könnumst svo sem þokkalega við fúskumbrask, sem gengur út á að Sjálfstæðisflokkurinn sýgur pénínga á faglegan gjörspilltan hátt út úr ríkinu eða sjóðum og stofnunum almennings undir yfirskyni einhverra vísinda, sem enginn veit auðvitað hver eru. Ætli einu vísindin kringum svona ruglumbrall séu ekki þau hvernig innvígðir pokaprestar Sjálfstæðisflokksins umgangast fjárreiður ríkisins, sem almenningur í landinu á einn þegar öllu er á botninn hvolft. Um hundakúnstir eins og þessar sem viðhafðar eru í Vestmannaeyjum þegja fjölmiðlaskrattarnir eins og um mannsmorð sé að ræða; jú, þeir þeir nefna kannski einstaka sinnum einhverja svona gjörninga á hundavaði og utan dagskrár og forðast að kafa niður í pestarbælið sem undir býr.

Með hástemmdu orðbragði leggur Eyjaíhaldið á djúpið og bregður nú þriðja miðfætinum undir sig í líki líftækni, sem þeir vita þó ekki hvað er. Einn sjálfstæðisgölturinn þarna úti, hélt til dæmis að líftækni væri eitthvert apparat sem magnaði líf, því honum heyrðist alltaf að vinir hans væru að tala um ,,líftæki". Þegar betur var að gáð reyndist ekki um misheyrn að ræða hjá kauða, því Sjálfstæðishetjurnar í Eyjum kvökuðu hver í kapp við aðra, og upp hvurja aðra: ,,líftæki líftæki líftæki". Þetta helvískt gwagg var farið að minna á Gölle a. Þórðarson þegar hann vóð afturábak og áfram um Reykjavík, landið og miðin og kyrjaði: ,,línanet línanet línanet". En sannleikurinn er sá, að einn Eyjafrömuðurinn, dró sannkallað líftæki upp úr rassvasanum þegar þeir voru að fagna þriðja miðfætinum: spegilgljáandi electric penis með bláu ljósi að framan; þetta snotra tæki er eftir allt saman líftækið sem nú skal þjóna hlutverki þriðja miðfótarins í stoðalífi Vestmannaeyja.

Það þýðir náttúrlega ekkert að segja fjölmiðlafólkinu að hundskast nú til að hefja víðtæka spillingar og afbrotarannsókn á Sjálfstæðisflokkun; út um allt land; kanna alla útnára hans, hvursu vond sem lyktin er af þeim nárum; hafa endaskipti á öllum foringjunum hins fársjúka Flokks og Valhöllu sjálfri; og særa fram sannleikann í málinu af miskunnarlausu harðfylgi eins eins og við væri að eiga draug frá landnámsöld, sem nauðsyn bet til að kveða niður. Við spyrjum í forundran: Hvað hefir Flokkurinn náð að totta miklar fjárhæðir út úr sjóðum almennings, fólksins í landinu, alþýðunnar, í vitagagnslausar sjónhverfingar eins og þetta líftæknitrix í Eyjum? Þetta þurfum við endilega að vita,- nema hvað? Þetta er suga, tilberasnakkur. Í Ólafsvík höfum við svona spillingaródrátt, sem lifað hefir eins og tilberi á opinberu fé, núna síðast á Hafrannsóknastofnun, án nokkurs tilgangs til eða frá. Allt er þetta heldur óþriflegt afspurnar og til skammar þegar sagan verður gerð upp.

Líftæknin þriðja stoðin í Eyjum