Snemmbúinn inngangur að hátíð ljóss og friðar

Okkur varðar ekkert um hvort einhver ágreiningur í rassborunni á flokkunum sé þungur, mjúkur, blautur eða gaddavírsþrunginn. Ónei, okkur kemur slíkur hégómi og sullumbull ekki við. Best væri að vera laus við alla þessa flokkaskratta, ríkistjórnir og ráðherraskjátur. Næstbest væri að handsama þann fénað, hvurn einasta einn, og leggja í járn í einhverju burtsofnuðu og galtómu hraðfrystihúsi á landsbyggðinni. Ef einhverjir með þjóðinni vilja opinbera skípalinga til að viðhalda geðheilsusnni, þá geta þeir svo sem fengið mikilmenni á borð við BjörnInga, SigInga, Indriða Handreð og Áslaugu Örnu til að gleðja sig með dadaískum fáránlegheitum, en þá eingöngu í lokuðu rými.

Verra er að fyrirboðar hátíðar ljóss og friðar eru farnir að láta á sér kræla þókt vel stinnur mánuður sé til jóla. Ekki er nóg með kaupahéðnar og prangarar sé byrjaði að hvetja grandalaust fólk til péníngasóunar, reisa sér hurðarás um öxl, verða gjaldþrota, fara í ræsið, heldur er árviss ófénaður, tengdur jólunum, farinn að láta á sér kræla löngu fyrir ásettan tíma. Fyrst var það kófdrukkinn og vitfirrtur jólasveinn sem gjörði vart við á Hvammstanga fyrir einum tólf dögum. Það skapaðist auðvitað ófriður kringum þennan óvelkomna karlskratta, því hann vóð um plássið með háreisti, bölvi og klámfengnu orðbragði svo fólk varð að loka gluggum til að óþrifnaðurinn bærist síður inn. Ekki lét jólasveinninn við sitja að orga formælingar og dónaskap um allar götur Hvamstanga fram á nótt, því á morgnana mætti hann í búðina, heilsugæslustöðina og barnaskólann og efndi til áfloga við heimamenn, og konum stóð ekki á sama, heldur og reyrðu pilsin fastar að sér og treystu strenginn í nærhöldum sínum. Eftir nokkurra daga djöfulsskap hljóðnaði vopnagnýrinn sem fylgdi þessum ruddalega jólasveini jafn skyndilega og hann hófst, því á mánudagsmorgun leið fannst hann dauður uppi á snjóskafli í bænum, hafði verið skotinn til bana eins og melrakki.

Verra var það samt fyrir austan, því þar birtist sjálfur Jólakötturinn um miðjan dag á Eskifirði og veiddi þegar tvö börn og einn fullorðinn og át þau öll sér til gottgjörelsis. Lögregla, refaskytta og meindýraeyðir vóru semdir á vettvang til freista þess að fella óvættina, en það fór víst eins og það fór. Um kveldið, daginn sem tilkvaddir embættismenn tóku til starfa, fór ekki betur en svo, að þeir þremenningarnir fundust allir hálfétnir uppi í hlíð ofan við Eskifjarðarbæ. Það var heldur hrjóstrug aðkoma og setti hroll að fundarmönnum. Daginn eftir elti Jólakötturinn sýslumanninn og var auðséð í hvaða tilgangi sá eltingarleikur gjörður. En svo varð húsmóðir á miðjum aldri, hvít og upp með sér, á vegi Jólakattarins og snöri hann sér að bragði að henni og hafði hana til hádegisverðar. En sýslumaður slapp lifandi að kalla, en hefir verið illa geðbilaður síðan. Ómögulegt er að segja til um hvar Jólakötturinn ber niður næst. Hann gæti birst óforvandir eins og andskotinn upp úr súru einhverstaðar í Árnessýslu í fyrramálið eða vestur á Barðaströnd.     

„Greinilega þungur ágreiningur um mál“

Sólveig Anna taki sína fyrri stöðu strax í fyrramálið

Ekki efast ég eitt andartak, að það sem Sólveig Anna segir um nýkjörinn varaforseta ASÍ og allt það fólk er hárrétt og sannleikanum samkvæmt. Það hefur lengi legið fyrir, að innan verkalýðshreyfingarinnar hafa ísmeygilegar og falskar moldvörpur og kafbátar verið að störfum,- fólk sem fáir vita hvar þeir hafa,- sem stundar sleikjuskap og undirlægjuhátt við atvinnurekendaauðvaldið. Þetta ólánsfólk er sem sé í liði með arðræningjum og öðrum þeim sem telja sig hafa hag af núverandi þjóðskipulagi, sem er þegar grannt er skoðað lítið annað en auvirðilegt þjófafélag.

Það er svo skelfilegt til að hugsa, að baráttukona eins og Sólveig Anna skuli hafa kastað öllu frá sér og hlaupist á brott frá þeirri forustu sem hún var kosin til af verkafólki og það fyrir einn ónothæfan heimspekidoktor sem aldrei hefir dýft hendi í kalt vatn og hefir ekki hæfileika til að vinna með fólki. Að standa í slagsmálum við valdalaust skrifstofufólk vegna amríkumenntaðs heimspekings af efrimillistétt er ekki samboðið virðingu formanns Eflingar. Ég vildi sjá Sólveigu Önnu taka sína fyrri stöðu strax í fyrramálið, án Viðars Þorsteinssonar heimspekings, hætta stríðinu við skrifstofufólkið og einhenda sér í baráttuna arðræningjastóðið, innan verkalýðshreyfingar og utan. Þar er mikið verk að vinna.

En ef Sólveig vill taka sér lengri frest áður en hún tekur aftur við formennskunni í Eflingu, ætti hún að taka ærlega til í þessum Sósíalistaflokki, sem stóð að baki henni þegar hún var upphaflega kosin formaður. Það gengur ekki fyrir Sólveigu að hafa sem pólitískt bakland einhverja hrúgu af hálfvitlausu fólki, sem safnast hefur saman kringum Gunnar Smára. Þennan óþrifafénað verða hún og Smárinn að flæma á brott með harðri hendi, á sama hátt og Frelsarinn rak auðvaldsskríl sinnar tíðar út úr musterinu. Ef árangur á að nást verða verkfærin að vera í lagi, annars munu moldvörpurnar og kafbátarnir hafa sitt fram.     

Segir Halldóru vera „bakherbergisstarfsmann“

Hinar grínaktugu útskýringar virka abnormal á fólk

Ohohohohohojjj! Óheppilegt að Ísland sé orðið rautt! Ahhahahahaöhhöhh! Skjaldan hefir maður heyrt annað eins grín í seinni tíð. En gamanmál ber að lofa og vér skulum muna að er skemmtir öðrum er velgjörðarmaður samfélagsins. Nú hefir Jóhannes, nafni minn, sem kallaður hefir verið Útskýrari, gjörst atvinnuspaugari og slær þessa dagana um sig með grínaktugum ummælum, sem virka svo einkennilega abnormal, að við liggur að fólk velti um koll af einskærum kátínuhlátri. ,,Óheppilegt að Ísland sé orðið rautt"! Öhöhöhahahaujjj!

Svo má líka segja að óheppilegt sé að Ísland sé ekki eldrautt og þá í poletiskum skilningi. Ef svo væri, þá væri Ísland ekki rautt í kóvíðskum auglýsingum erlendis. Nú er það hlutverk Jóhannesar útskýrara að sannfæra útlendinga um að Ísland sé aldeilis ekki neitt rautt pestarbæli; hér sé aunginn kóvíður og allir spítalar galtómir, að ekki sé minnst á gjörgæsluna, en þar hafi ekki einusinni þurft að kveikja ljós í fjölmarga mánuði. Hinsvegar mætti gjöra gangskör að því mála Ísland vel rautt svona poletiskt séð, gjöra byltingu og ýta gullkálfum, Mammónum og samherjum um koll og fram af hengifluginu. Því miður höfum vér aungvan mannskap til til framkvæma rauða byltingu, fyrir utan nokkra hálfvitlausa eðjóta, sem söfnuðust saman kringum sosialistajöfurinn Gunnarsmára; þessir leppalúðar kunna ekki að halda á pensli fyrir nú utan að þekkja ekki muninn á bláu, rauðu og grænu.

Sem stendur er innbyggjurum Rauða- Íslands allar bjargir bannaðar; aungin siðuð þjóð, sem vér berum oss saman við, vill taka við oss og ef einhverjum landa vorum tækist að svindla sér inn siðmenntað land væri hann óðar rekinn í sjóinn eða hengdur í næsta tré. Í siðuðum löndum (sem vér berum oss saman við), eru drepsóttir ekki liðnar og pestargemlingar settir í mannhelda einangrun þar til þeir eru annaðhvort dauðir elligar orðnir heilbrigðir. Eitt sinn fékk Ólafur bóndi þá flugu í höfuðið, að nágrannafjölskylda hans væri haldin bráðsmitandi drepsótt og sæti um að smita hann og hans fólk af sóttinni. Því sókti Ólafur bóndi stórgripariffilinn sinn og skaut nágrannabóndann af löngu færi þar sem hann var að mylja tað ofan í túnvöll sinn. Þar á eftir sigaði Ólafur fjárhundi sínum, Snata, inn í nágrannahúsið og bauð honum að bíta fólkið á bænum. Snati vann sitt verk samviskusamlega; aðkoman innandyra þókti ljót og töldu menn þar hefði skrímsl búverkað fólkið. En ekkert komst upp og var býlið selt á uppboði þar sem Ólafur bóndi átti hæsta tilboð. 

   

„Óheppilegt“ að Ísland sé orðið rautt á ný

Framtíðarsýn á degi íslenskrar tungu

Aungvum kemur á óvart þókt bóklestur á Íslandi dragist saman. Í fyrsta lagi eru nýjar bækur nú til dags svo þrungnar andleysi og sjálfhverfu, að hver einasti lesandi með bein í nefinu hrökkur frá eftir að hafa þrælast í gengum fyrstu tíu til tuttugu blaðsíðurnar, stundum færri. Enda eru þetta afspyrnu leiðinlegar kerlingarbækur, samdar af andlegum öreigum fyrir andlegar eyðimerkur. Á degi íslenskrar tungu lætur þessu liði betur að slá um sig með amrískum frösum og lágmenningarorðbragði, sem það skilur ekki einusinni sjálft, í stað þess að draga upp um sig útskitnar brækurnar og læra kjarnyrta íslensku, sem þó er til á eldri bókum og í munni bragðvísra öldunga.

Eftir svo sem eins og fimmtíu ár verður íslenska ugglaust aflögð á Íslandi en einhverskonar úrkynjuð djöflaenska komin í staðinn. Þá verður gaman að lifa. Að sjálfsögðu verður búið að selja landið sjálft með gögnum og gæðum í höndur erlendra arðræningja og þjófa, heimsvaldasinnaðra kapítalista með stál og steypu í stað heila og ágirnd í stað hjarta. Morgunblaðið mun þá enn blífa, en hinir Morgunblaðslærðu hafa þann starfa að vera umboðsmenn eða kommissarar eigenda sinna og sveifla erlendum svipum yfir sljóum kroppum vinnudýranna.

Gegn þessari yfirvofandi framtíðarsýn eru aungin ráð, hvorki pólitísk né menningarleg. Brátt verður styttunum af Einari Benediktssyni og Jónasi Hallgrímssyni kastað eins og sorpi út í Reykjavíkurtjörn, en styttunni af auðvaldssperrileggnum Ólafi Thors, sem stendur framan við ráðherrabúastaðinn við Tjarnargötu, verður lyft upp á tvöhundruð metra háa strýtu úr járni og marmara til að undirstrika alræði auðvaldsins, NATO og USA. Á meðan halda sjálfhverfar kerlingar í hippagervi og með þykka ullartrefla margvafða um hálsinn og Hallgrímur Helgason áfram að gefa út sjálfhverfur sínar í bókarformi, engum til gagns en öllum öðrum til fölskvalausra leiðinda. 

 

Landsmenn lesa minna en áður

Líkast til hefir nefdin uppi áform um að flýja land

Hvaða bölvuð vitleysa er þetta. Þau munu aldrei komast að neinni niðurstöðu og raunveruleg niðurstaða alþingiskosningarinnar í Norðvesturkjördæmi haustið 2021 verður aldrei upplýst. En þar með er ekki sagt að Birgir Mannason og hans nefnd geti ekki farið fleiri fylliríisferðir upp í Borgarnes; þau geta farið eins margar ferðir þangað og þau vilja og haga sér þar eins og naut, eða annarsiðlaus peningur. Þau gætu líka sem best lokið málinu með því að segja að yfirkjörstjórn kjördæmisins og talningaliðið hafi svikist um og gjört kosninguna að svindilbraski, verið ofurölvi við talninguna og gloprað atkvæðunum sitt á hvað út um gólf og ganga þar til aungin lífsins leið var að finna neitt út úr þeim graut.

Þá var meiri bragur á ferð Borgargagnsins upp í Borgarnesið. Þar var illfyglið á heimavelli. Reyndar varð fer hennar með styttra móti, því hún var handsömuð og flutt hreppaflutningi suður fyrir höfuðborgina. Einhverjum kann að vera spurn af hverju Borgargagnið var tekin föst og fjarlægð, en því svörum vér ekki, það er ekki í verkahring vorum. En eitt er þó kunnugt: Á meðan Máría Borgargagn brá sér bæjarleið lagðist eiginmaður hennar, Indriði Handreður, samstundis með Brynjar Vondulykt. Fór sú athöfn fram bak við malarbing inni í Sundagörðum. Jú, það er best að segja frá yfirsjón Bargargagnsins: Hún ók yfir hund á aðalgötunni, kippti honum eldsnöggt stórslösuðum inn í bifreið sína og var að lokum staðin að verki þegar hún hugðist lauma honum á lífi ofan í sorpgám. 

En það er eitt í þessu með nefndina hans Birgis Mannasonar. Það hefir ekki verið gjörð gangskör að því að koma í veg fyrir að nefndin sú arna láti sig hverfa, stingi af, og ekki fréttist af henni fyrr en eftir mörg ár og þá í Argentínu. Nefndin er nefnilega komin í vanda af þeirri stærðargráðu að hún á sér ekki undankomu auðið nema að flýja land, láta sig hverfa til annarrar heimsálfu, fá sér nýtt nafn og nýtt útlit. Það þýðir ekkert fyrir Birgir að úrskurða aðra hvora talninguna gilda því báðar eru ógildar og það veit hvert mannsbarn. Ekki dugar karlhróinu og óska eftir endurkosningu, því þá munu flokkssystkini hans taka í lurginn á honum, snúa upp á hann og hafa á honum endaskipti og selja hann að lokum gömlu Framsóknarmaddömunni fyrir lítinn péníng. 

Reyna að komast að niðurstöðu í vikunni

Barnageymslan Sólin er oss enn í minni

,,Á misjöfnu þrífast börnin best" eru gömul sannindi, sem enn eru í fullu gildi. Sömuleiðis sýnist oss, að sá sem sparar vöndinn hati son sinn, en þeim er hann refsar elskar hann, jafnvel út af lífinu. Þannig er nú það. ,,Í Sælukoti er sælan sæl, syngja þar börnin: meik mí smæl". Vér munum enn barnaheimilið sem bar hið háleita nafn ,,Barnageymslan Sólin", en það var hluti af fyrirtækinu Ingveldarstefnan og var eitt framúrskarandi uppeldishús með stórkostlegur starfsfólki.

Á Barnageymslunni Sólinni hófst dagvistin með barnaflengingu, en strax á eftir fengu börnin súr og lúngabita útí, það þókti sælgætismatur. Eftir súrinn vóru börnin svæfð, með harðri hendi ef ekki vildi betur, og látin dorma fram yfir hádegi. Þá allir voru vaknaðir eftir hádegislúrinn lásu fóstrunar norna- og grýlusögur fyrir börnin þar til þau voru orðin stjörf og þorðu ekki að hreyfa legg eða lið. Í eftirmiðdaginn, hálftíma áður en foreldrahænsnin komu að sækja afkvæmin sín, fengu börnin mikið sætmeti og mjög sterkt kaffi, sem fóstrunar kenndu smáfólkinu að héti café og gerði þau gríðar stór og sterk. Við þessar kræsingar spenntust börnin upp og létu öllum illum látum, svo jafnvel foreldrunum þókti nóg um.

Á Barnageymslunni Sólinni var alltso ein yfirfóstra. Hún var eineygð og þetta eina auga var rautt; hitt augað sást ekki þar eð gróið var yfir það. Þetta var óvættur. Kerling þessi gekk við staf, eða öllu heldur var hún einlægt með staf í lúkonum og brúkaði hann til að ógna börnunum og hún barði þau ef henni líkaði ekki við framferði þeirra. Það var sagt að yfirfóstran drykki og áreitti hinar fóstrunar með ýmsum ófélegum handayfirlagningum og poti. En einn daginn var yfirfóstran horfin. Það saknaði hennar aunginn og aunginn vissi hvað af henni varð. Nú er hún á skrá yfir horfna Íslendinga. Upp úr því að yfirfóstran hvarf af vettvangi lagðist Barnageymslan Sólin af sem dagvistunarúrræði fyrir börn, því yfirfóstran bæði átti og rak Barnageymsluna og hafði verið í samlagi með Ingveldarstefnu frú Ingveldar, konu Kolbeins Kolbeinssonar. Við eftirgrennslan kom í ljós, að leit að yfirfóstrunni var hætt mjög skömmu eftir að hvarf hennar var tilkynnt, en það bendir til, að aunginn hafi saknað hennar þegar til kom.  

Krefjast þess að leikskólanum Sælukoti verði lokað

Menningarsögulegri stund lauk með stemmu fornri

Ef öskur og óhljóð í grámyglulegu monthúsi norður í landi er menningarsögulegur viðburður eru salernisferðir frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar enn menningarsögulegri viðburðir. En menningarsögulegastar eru samt helgarsamkomur frú Ingveldar og Kolbeins, það hafa rannsóknir sýnt. Í morgun slampaðist Kolbeinn, valtur eins og skip í sjávarháska, fram á taðhús og skeit þar allt út; á eftir skreið hann til stofu og leið þar út af. Um helgina var sem sé helgarsamkoma að heimili þeirra hjóna, hvar ráðherrar, bæjarstjórar og nýmóðins menningarvitar fögnuðu því sem fagna ber. Heiðursgestir voru samt þau Bandaríkja-Sólveig, Amríku-Viddi og Maggabála Hjallaskalli.

Þarna á heimili þeirra sæmdarhjóna, frú Ingveldar og Kolbeins, fékk Indriði Handreður lítilsháttar drykkjuæði og krafist þess að fá að míga á einn tiltekinn ráðherra, sem þarna var staddur. Sem betur fer tókst að afstýra hneyksli með því að frú Ingveldi tókst að grípa um þvagrana Handreðsins og kreista, þar til ófétið leið út af með brjóstumkennanlegri kvalahryglu. Það kvað hafa verið andstyggilegt og sárt augnablik. En svona getur nú verið gaman í helgarsamkvæmum frú Ingveldar. Og frá menningarlegu sjónarmiði eru margnefnd helgarsamkvæmi risa-menningarsögurlegir viðburðir þannig að návein, lík þeim er tíðkast á vitfirringahælum í kringlóttum steypukumbalda á Akureyri, hafa nákvæmlega ekkert vægi í samanburði við heimilisgleði frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar.

En hápunkturinn á helgarsamkomu þeirra hjóna var samt þegar Brynjar Vondalykt mælti af munni fram sögu hinnar humarþefjandi hvítvínsráðherru. Á meðan frásögn Vondulyktarinnar stóð hefði mátt heyra saumnál detta, slík var þögn samkomugesta; hvurt orð var sogið og gleypt í sig og fólk hélt niðri í sér andanum eins og ætti að fara að skjóta það. Sögumaðurinn sleikti út um og renndi rennilásnum í buxnaklauf sinni niður, dæsti og strauk sér um belginn með viðurstyggilegum soghljóðum og hélt sínu striki án þess að gleyma að útlista út í ystu æsar hvurt smáatriði. Svo rétti hann úr sér og byrjaði hástemmdan útúrdúr um einhverja langömmu sína, sem eftir ummælum hans að dæma hafði verið hin versta dækja og til aungrar fyrirmyndar á neinn hátt. Það var þá helst að hin gamla formóðir hefði líkst frú Ingveldi og Máríu Borgargagni í tiltektum, hugsunarhætti og munnsöfnuði. Í frásagnarlok flutti svo Vondalyktin brot úr fornri stemmu, sem samkvæmisfólkinu þókti ósköp viðeigandi, en hann er á þann veg svo hljóðandi:

Ansi gott er að eiga vin,
eldfljótan með stífa sin.
Sá kann að spila á fljóðin fríð
og flytja þeim blessuð ljóðin blíð
og stríð og síð og víð og laus við níð.
Bíðið nú af ukkur næstu hríð.
Andskotinn má eiga þann vin,
úttaugaðan með kræklótta sin.
Í París svalg hún pottavín
og prumpaði sem eitt sóðasvín.   

„Menningarsöguleg stund sem mun seint gleymast“

Anarkískur trúarsöfnuður Mammónsista.

Já, það er densilegur andskoti að hafa ráðherra í ríkisstjórninni, sem hafa þá hugsjón helsta, að fá að hleypa mannskæðri farsótt á landsmenn. Það er ekki nóg með að ráðherrarnir Þórdís Kolbrú, Álaug Anna og Bjarniben séu Mammonstrúar og harðvítugir í stuðningi við þann hrjóstruga guð, heldur eru þau fáránlega meðvirk grilluföngurum sem hafa gert andstöðu gegn sjálfsögðum sóttvörnum að guðlegri frelsisbaráttu. Svona ráðherrar eru að sönnu ekki stjórntækir og vitborið fólk forðast að hafa samneyti við slíka hugsjónapresta og fer ekki með þeim í ríkisstjórn.

Nú er enda svo komið, að höfuðvígi Mammóns á Íslandi, Garðabær, er orðið að viðsjárverðu pestarbæli, uppfullt að kóvíðsvírusum, fyrir nú utan þessa hefðbundnu yfirstéttarsjúkdóma á borð við hjarðsveinasjúkdóm, lekanda og fladrara. Í dag spyr fólk sig hvort Bjarniben sé ekki kominn í einangrunarsóttkví eftir sameiginlegt kótelettuát gráðugra Garðhreppinga á dögunum. Er jafnvel komið að því að nauðsynlegt verði að úthýsa Garðabæ frá samfélaginu, vegna ástandsins þar, til einhverra verktaka á EES svæðinu?

Þá er ótalinn vandræðagangur Sjálfstæðisflokksmanna kringum afglöpin og skandalann á atkvæðatalningarstað í Borgarnesi; þeir vilja í frelsisins nafni og Mammóns lýsa talninguna gilda þrátt fyrir spillingarfýluna af því öllu saman. Það hefir náttúrlega veri full ljóst lengi að Sjálfstæðisflokkurinn væri varhugaverð samtök, en að þetta væri orðið að flokki ábyrgðarlausra anarkista hafði fólki ekki dottið í hug fyrr en nú.

Keyrt á sama kerfi þrátt fyrir bólusetningu

Framsóknarvírusinn herjar á togarakarla

Hananú, missti gifturíki kaupfélagsstjórinn ekki nema ómengaðan framsóknarvírusinn um borð í togara kaupfélagsins. Það er fremur ógeðfellt. Sem kunnugt er, þá slapp kóvíðsskepnan út úr Framsóknarfjósinu þegar kaupfélagsstjórinn, Guðni og SigIngi voru að brasa einhvern andskotans drullujafning ofan í gömlu Framsóknarmaddömuna þegar hún var að reyna að ná heilslu eftir ofsafengna áquavítisneyslu. Þeir slátruðu sýktri afsláttarkú og hökkuðu hana niður og gáfu þeirri gömlu með þessum líka þrifaafleiðingum. 

Framsóknarkóvíðsvírussýkingin um borði í Málmey SK ku hafa lýst sér með skyndilegri og ofboðslegri sjóveigi upp úr þurru, þannig að farsælast þókti að slaka þeim niður í lest og geym þá þar. Vóru þeir ógn líkir því sem segir ljóði þjóðskáldsins: ,,Drukknir menn og krankar konur kvíuð voru skrans í lest". Þegar í land var komið voru sjúklingarnir lokaðir inni eins og glæpamenn og á þessari stundu er óvíst um afdrif þeirra í framtíðinni, en Fjóshaugurinn við Framsóknarfjósið stendur opinn og kringum hann tifa fyrrnefndir paurar, kaupfélagsstjórinn, Guðni og SigIngi.

En þar sem nútímakaupfélagsstjórar, ráðsmenn og húskarlar gömlu Framsóknarmaddömunnar eru allir innvígðir í helgustu vé Sjálfstæðisflokksins, Repúblíkana og Trumps, þá slá þeir úr og í hvort kóvíðurinn sé raunverulegur eða falsfréttamannatilbúningur og hækkandi lofthiti í veröldinni glópahysterý eða í alvörunni, nú eða kynfærarugl veruleiki eða tilbúningur. Með þessari snjöllu aðferð stendur Framsóknarfjósið öll veður af sér og gamla Framsóknarmaddaman fær legið örugg í sínu rúsi með áquavítisflöskuna undir koddanum. Og nú vantar aðeins herslumuninn upp á að Katrín Jakobsdóttir gangi í Framsóknarflokkinn og gjörist griðka í Fjósinu þeirrar gömlu, það mun vera síðasti millileikurinn fyrir innlimun VG í Sjálfstæðisflokkinn; mikið hugsjónafólk þar. 

Sex skipverjanna með veiruna

Haltukjaftiástand í Eflingu meðan Amríku-Viddi stýkur á sér vömbina í efrimillistéttarhlýjunni

Það er sem sagt brostið á algert ,,haltukjaftiástand" í verkalýðsfélaginu Eflingu. Varla er það efnilegt eða uppbyggjandi. Svo er þarna einhver giljagaur, Ragnar heitir hann víst, sem enginn hefir kosið til eins eða neins, sem bannaði myndatökur á hinum landsfræga kontór Eflingar. Spurning er hvort hann var að störfum þarna fyrir Vidda vin sinn, þann hinn sama og stökk fyrir borð Eflingarskútunnar með Sólveigu Önnu og hljóp eins og vindgapi til lands í efrimillistéttarhlýjuna, þar sem hann er vanur að strjúka á sér vömbina.

Af fréttum að dæma, þá er stjórn Eflingar sennilega búin að skíta í sig af hræðslu, því andi hinna burtflognu, Bandaríkja-Sollu og Amríku-Vidda, svífa yfir höfðum stjórnarmanna eins og illir púkar og heimta þögn og meðvirkni. Á stjórnarfundinum í dag kaus stjórn þau Sollu og Vidda fórnalömb ársins; átti nokkur von á öðru? En áður en fundurinn hófst hafði stjórnin og Ragnar giljagaur slegist eins og hundar í réttum við blaðasnápa og ljósmyndara og veitti hvorugum betur og lauk þeim bardaga með því að allir féllu með sæmd.

En þókt Bandaríkja-Solla og Amríku-Viddi séu á brott og hafi fengið þann yfirsöng sem þeim ber, þá er ekki þar með sagt að þau gangi ekki aftur. Í dag fóru þau ljósum logum um skrifstofusali Eflingar eins og nákaldur gegnumtrekkur og hvísluðu brottrekstrum og eineltisfúnksjónum í eyru starfsfólksins, en á meðan stóð Ragnar giljagaur yfir lémagna kontóristunum eins og einhver Slavik yfirfangavörður. Hinsvegar stendur Gvendur á gröfunni keikur og sperrir stél, því hann veit að hann á alskosta við stjórnina og helvískan giljagaurinn. Þó svo dagar samsæriskenninga og fórnarlambsjarms Bandaríkja-Sollu og Amríku-Vidda sé ekki alveg um garð gengnir og reimleikarnir á kontórnum haldi eitthvað áfram, er samt næsta víst að smám saman mun renna upp fyrir félagsmönnum Eflingar að brotthlaup Sollu og Vidda hafi bara verið eins og hver önnur nauðsynleg landhreinsun og vel sé hægt að reka róttæka og árangursríka verkalýðsbaráttu án þeirra. En sem stendur er haltukjaftiástand hjá Eflingu og dálítill draugagangur.   

Tóku á rás undan fréttamönnum