Helga Svera-Vaskafat náfrænka frú Ingveldar og Kolbeins. Minning.

Um leið og ég sá nafn konunnar, sem fréttin fjallar um, Helga Sverrisdóttir, þá datt mér strax í hug nafna hennar, Helga Svera. Helga Svera var eins og nafnið bendir til, gríðarlega sver, hreinasta bölvuð hlandsprengja að líkamsburðum. Stundum var Helga þessi kölluð Helga Vaskafat til aðgreiningar frá annarri Helgu sem líka var heldur en ekki foldgná. Áður en lengra er haldið vil ég enn og aftur taka fram, að Helga Sverrisdóttir í rakningateyminu er ekkert skyld eða tengd hinum Helgunum tveimur sem drepið hefir verið á.

Helga Svera-Vaskafat var hinsvegar náskyld og tengd sæmdarhjónunum frú Ingveldi og Kolbeini Kolbeinssyni og hlaut í sinn hlut ýmsar sporslur sem sæmdahjónin réttu að henni. Nú til dags eru sporslur af þessu tagi kölluð spilling, auk fjölda annarra illra nafna. Nú, Helga Svera-Vaskafat þókt séð vel, undirförul, ágjörn og nokkuð siðlaus, því græddist henni fé og hún gjörðist talsvert rík. Um skeið átti Helga Svera-Vaskafat eiginmann, sem því miður entist illa. Hann andaðist í miðjum hvílubrögðum við konu sína, en hún greip svo þéttingsfast um mann sinn á þeirri stundu að hann hryggbrotnaði og lést þegar í stað.

Þegar Helga Svera-Vaskafat var orðin ekkja tók hún upp á reyna að ganga af sér spikið, en það var ekki auðhlaupið að því. Þetta voru hennar önnur mistök en jafnframt þau síðustu. Henni þókti ógn gaman, að ekki sé sagt ,,morsomt", að vappa um tún eyðibýla og átti þá til að taka lagið og syngja við raust. Í einni svona gönguferð varð Helga Svera-Vaskafat fyrir því óhappi að misstíga sig á skurðbakka og steypast eins og hvalur ofan í skurðinn. Að sjálfsögðu komst hin hlandsprengjulagaða kona ekki upp úr skurðinum, hvernig sem henni hugkvæmdist að fara að. Á skurði þessum var ræsi úr olíatunnum undir vegslóða sem lá yfir hann. Síðasta úrræði Helgu Sveru-Vaskafats var að reyna smjúga gegnum tunnurnar til að vita hvort ekki væri greiðara uppgangs hinumegin við. Er ekki að orðlengja, að Helga varð fljótt klossföst föst í ræsinu og komst hvorki aftur á bak né áfram. Verst var þó að ræsið stíflaðist alveg við komu veslings konunnar inn í það og fylltist það brátt af ísköldu mýrarvatni. Þar drukknaði Helga Svera-Vaskafat, náfrænka og stórvinkvendi frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar. Þessi knáa og stórfenglega kona fannst ekki fyrr en vorið eftir og varð þá að sprengja ræsið með dýnamíti til að ná henni. Og það var sprenging sem lengi verður í minnum höfð. Ha?? Jájá, sona var þetta og öðruvísi ekki ... Ekki er vitað til að Helga hafi orðið nokkrum manni harmdauði.

Setti líf fólks á hvolf

Skipulögð glæpastafsemi, sá sérstaki sem orðinn er enn sérstakari, og Tortóla

Við höfum vita það lengi að íslenskir glæpahópar væru umsvifamiklir erlendis. Það er ekkert ný í því herra lögregluþjónn. Nægir bara að nægir bara að nefna Tortólu, Seyshelleyjar og Kýpur. En það kemur alltaf að því að lögregluprjónarnir verða að þræða framhjá helstu persónum og leikendum í hópnum og allt deyr útaf án þess nokkur taki eftir. En þegar lögregluyfirvöld eru spurð út í hvernig þetta hafi nú farið í þarna rannsókninni á skipulögðu , glæpasamtökunum eru svörin loðin og draugsleg. - ,,Ja, jú, þetta var rannsakað heil ósköp niður í kjölinn, en það fundust ekki nægar sannanir, en við getum ekki rætt einstaka mál, löggjöfin þeirra bannar það." Síðan ekki söguna meir.

Hvernig var þetta annars með þennan sérstaka saksóknara, sem lýðurinn batt svo ógurlegar vonir við? - Já, hann var mjög sérstakur og gott ef hann er ekki enn sérstakari í dag. Það fóru fáeinir durgar í steininn, í stutta vist, flestir tengdir gömlu Framsóknarmaddömunni á einhvern hátt, en fáir með lögheimili í Sjálfstæðisflokknum fóru á Kvíabryggju, en aungvir af þeim á Hraunið. Það var svona stjanað undir þá, greyin, þetta eru menn sem eru ekki vanir sitja í dýflissum. - En sluppu þá margir við refsingu? - Það sluppu eiginlega allir við refsingu, nema þessir fáeinu sem varð að fórna í steininn svo helvítis lýðurinn brjálaðist ekki og færi að berja potta. Sá sérstaki var sýslumaður áður en hann varð sérstakur, enginn stjörnusýslumaður greyið. En embættisveitingin til sýslumanns gefur ljóst til kynna frá hvaða flokki hann er. Það fær aunginn maður sýslumannsembætti nema hann hafi gilt flokksskírteini og hafi aldrei móðgað Foringjana.

Hvað hefir svo Hálfdán Varðstjóri sjálfur að segja um þetta dularfulla mál? Hann segir bara pass og skítkall. Þó að Hálfdán sé svona eins og hann er þá leynast örlitlar gáfur í höfðinu á honum. Til dæmis endurnýjar hann flokksskírteinið sitt á hvurju ári og leggur sem svar einum mánaðarlaunum í flokkssjóðinn. Enda hefir hann alveg fengið að vera í friði; hann á sína föstu glæpamenn sem hann tekur fasta við og við og hantérar þá á Stöðinni. Og þegar þeir játa hendir hann þeim strax hálfberrössuðum út á götu. Skilvirkur maður Hálfdán Varðstjóri og mikil framleiðni í hans störfum. En það mundi aldrei nokkurn tíma hvarfla að honum að láta þvæla sér í rannsókn á skipulögðum glæpasamtökum á Íslandi, til þess er hann of tengdur viðfangsefninu. 

Íslenskir glæpahópar umsvifamiklir erlendis

Í dag gjörðust Fransmenn gamansamir úr hófi fram

Aldrei hefi ég rekist á svo mikið sem snefil af gamansemi hjá Frökkum. Þeir hafa hinsvegar birst öðrum íbúum heimsins sem samansúrrað leiðindafólk, svo samansúrrað, að fýlsvipurinn á helfrosinn á trýnunum á þeim og augngotur þeirra tómlegar lýsa alkuli. En nú ber heldur en ekki nýrra við. Í dag gjörðust Frakkar nefnilega gamansamir fram úr hófi og sæmdu spjátrunginn sem kallar sig Sjón heiðursorðu fyrir bókmenntir! Það var ekki laust við að menn, og þá ekki síður konur, skelltu upp úr þegar þeim bárust fréttir af þessari spaugsemi Frakka. Nú væri út af fyrir sig ekkert að því að hengja dinglumdángl utan á Sjón þenna, þar til gripurinn væri óþekkjanlegur frá venjulega jólatré; það væri bara gaman að því. En að hengja utan á hann glansandi pjátur fyrir bókmenntir kemur fólki bókstaflega til að svelgjast á af hlátri.

Jú, jú, Sjónarinn hefir gefið út bækur, seiseijá. Margir þeirra er lagt hafa sig niður við að reyna að stauta sig fram úr ritvekum hans hafa oftar en ekki klórað sér vandæðalega í hausnum og hryllt sig eins og þeir væru komnir með lús eða kláðamaur og kveðið upp það úrskurð að bókmenntaafrek Sjóns væru álíka spennandi lesning og ónotuðu kvittanahefti eða bara hreinn ljósritunarpappír. Og allir, sem lagt hafa í bókstafabúskap heiðursorðuhafans, eru innilega sammála um, að eini kosturinn við bækur hans væri hve stuttar þær eru. Samt hafa einungis innan við tíu prósent þeirra sem hafið hafa lestur á bók eftir Sjón lokið við bókina, flestir hafa gefist upp sökum leiðinda og kjánahrolls áður en komið var fram á tíundu blaðsíðu.

En gasalega voru samt Frakkarnir fyndnir að hafa upp á Sjónaranum og heiðra hann fyrir nánast ekki neitt; það hafa ekki allir hugarflug til þessháttar skemmtidagskrár. Og eitthvað af pípuhattaliði var mætt á skemmtunina og kímdu mikið og vel þegar franski yfirgrínarinn stakk prjóninum í armanijakkann ,,skáldsins". En Sjón lét ekki slá sig út af laginu og sperrtist allur við og þakkaði fyrir sig að hætti fornmanna okkar og ljóðaði eftirfarandi kveðlingi á Fransmennina:

,,Eitt sinn át eg tígulgosann,
þá var bjart við sjávarsíðuna.
Svo byrjuðu truflanir í meltingarfærunum
og eitthvað blautt laumaði sér í buxurnar.
Því segi eg: fuglar allir og fransós,
félega hafa hjarðsveinarnir brugðist oss." 

Sjón sæmdur heiðursorðu

Fimm undanrennur verða í fyrsta sæti á Suðurlandi

Það er svo firrt og bilað liðið í VG að fjöldi manns þar á bæ er farið að berjast um vonlaust sæti í Suðurkjördæmi. Í þessu sæti var glanskúnstnerinn Ari Trausti síðast og náði kjöri, en kjósendur töldu að meiri töggur væri í karli en síðar kom á daginn, því sannast sagna reyndist kauði hin mesta liðleskja og undanrenna.

En þetta sundurlausa hrafl sem enn er í VG er vitlaust og veit ei hvurs biðja ber. Að fimm fullorðnar manneskjur, eða jafnvel fleiri, skuli vera í slag út af vonlausu sæti minnir á fátt annað en sögurnar af Molbúunum, sem voru á hvers manns vörum þá ég var í æsku. Og kæmi mér alveg á óvart þótt í ljós kæmi að flestir þeirra sem sækjast eftir fyrsta sæti á lista VG á Suðurlandi ættu ættir að rekja til eyjunnar Mol í Danaveldi og Bakka í Svarfaðardal. Merkilegur flokkur VG að vera orðinn sameiningarflokkur Molbúa og Bakkabræðra.

Svo má kannski segja að vegir lukkuriddara séu órannsakanlegir það sem þeir sjálfir vita aldrei hvar þeir bera niður næst. Á síðustu tveimur áratugum hafa lukkuriddarar gjörst sig mjög gildandi á Alþingi og í ríkisstjórn. Allrahanda undanrennugums, gufuhnoðrar og silkihúfur hafa fjölmennt til þings og skemmt landsmönnum með fávísum aulahætti og karakterbilun. Það væri vel við hæfi að lukkuriddararnir fimm sem ágirnast fyrsta sæti VG í Suðurkjördæmi fái öll eða vera í þessu fyrsta sæti atarna, því þetta er sem fyrr segir vonlaust sæti, því VG fær nánast ekkert fylgi í kjördæminu. Og þó svo illa og einkennilega tækist til, að VG slampaðist á að ná kjöri og þessi fimm í fyrsta sætinu færu öll á þing, þá mundi það engu máli skipta til eða frá; undanrennugutl af þessu tagi er nefnilega ekki líklegt til neinna afreka annarra en að verða öðru fólki til leiðinda.

Almar vill leiða VG í Suður­kjör­dæmi

Dómsmálaráðherra lætur strax sverfa til stáls við skipulögð glæpasamtök

Jésús minn góður Guð! Eru þeir þá strax farnir að kanna skipulagða glæpastarfsemi á Íslandi? Og byrja í Ásmundarsal? Hamingjan hjálpi okkur! Máske eru þeir búnir að taka Bjarnaben fastan og innsigla Valhöllu við Bolholt; eða er Valhöll við Háaleitisbraut?, jæja það skiptir ekki máli. Sennilega er allt komið strax á annan endann. Það hefir áreiðanlega eitthvað hræðilegt gerst þarna í Ásmundarsal um jólin fyrst þeir byrja þar.

Svo frétti ég áðan að frú Ingveldur og Brynjar Vondalykt séu viðriðin málið. Við vitum ekki enn hvar frú Ingveldur er á þessari stundu, en Vondalyktin ku vera á kvennafari suðrí Hafnarfirði og óvíst hann rati til baka í bráð. Kolbeinn Kolbeinsson, aftur á móti, hringdi á bókasafnið og bað Máríu Borgargagn að færa sér bókina Glæp og refsingu eftir Dostojevski undir eins, hann heldur víst að eitthvað standi í þeirri bók sem að gagni gæti komið á yfirvofandi tíð. Ennfremur heimtaði Kolbeinn ritið ,,Barátta mín", en óhjákvæmilega er mikil barátta fram undan við óheillakrákuna Hálfdán Varðstjóra og hans leppalúða og giljagaura.

Í þessum orðum eru sagnfræðilegir menn að rifja upp hin illvígu og þaulskipulögðu glæpasamtök ,,Kópamaros", sem um hríð vóru starfrækt í Kópavogi kringum 1970. Sem betur fer tókst að brjóta Kópamaros á bak aftur, leysa samtökin upp og banna þau áður en íllt hlaust af. Þá staldra þeir sagnfræðilegu við róttæk glæpasamtök, sem uppi vóru í Eyrarsveit á Snæfellsnesi á seytjándu eða átjándu öld. Þetta var ræningjaflokkur, talin undanfari frægs stjórnmálaflokks sem síðar varð og hefir löngum kennt sig við ,,sjálfstæði", eða eitthvað þessháttar. Af glæpasamtökunum í Eyrarsveit fréttist síðast, að þau sigldu undir fullum seglum út Breiðafjörð, með stefnu fyrir Bjargtanga, og veit síðan aunginn hvað um þessi samtök varð. Þó var lengi rymtur uppi um að glæpasamtökin hafi komist á erlenda duggu og farið til Hollands og síðar Ítalíu og hafi frami þeirra orðið nokkur í því landi, og er til þeirra er rakið upphaf mafíustarfsemi á Ítalíu. Til dæmis fékk foringi skipulögðu glæpasamtakanna úr Eyrarsveit nafnið Cosa Nostra, sem átti síðan eftir að festast við félagsskap nokkurn á Sikileyju og hefir breiðst þaðan út til Bandaríkjanna og Kanada.  

Eftirlitsnefnd lögreglu skoðar Ásmundarsalsmál

Þar með hrökk hún upp af standinum og talaði tungum

Jæja, þar fór Svandís alveg með það; gamla, ljóta Flokkseigendafélagið hrökk óforvandis upp í kollinn á henni og samstundis fór hún að tala tungum. Nú heldur hún því fram að hvaða ríkisstjórn sem er væri betri með VG innanborðs, en það er auðvitað rangt. Hún bætir svo um betur og gefur grænt ljós á að vera áfram í ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum og Framsókn. 'tli hún hafi ekki enn heyrt af átaki dómsmálaráðherra gegn skipulögðum glæpasamtökum? Því ef átak ráðherra kemst í framkvæmd og verður unnið af heiðarleik og festu fer Sjálfstæðisflokkurinn í tukthúsið og sennilega Framsókn líka, því þar á bæ eru menn ekki alltaf beinlínis vandir að meðulunum; þá verður Sjálfstæðisflokkurinn lagður niður og bannaður með lögum, en gamla Framsóknarmaddaman leidd bak við Fjósið og látin meðtaka hina eilífu blessun í púðri og blýi.

Fyrst Svandís ætlar að haga sér svona er ekkert til fyrirstöðu, að hún fái sitt fyrra nafn og heiti hér eftir Swandeesý Sendiherrans. En auðvitað getur hún, blessunin, snúið frá villu síns vegar og annaðhvort unnið harðri hendi að því að gjöra VG formlega að hægriflokki eða láta slag standa og hreins burt óværur úr flokknum og gjört hann að sosialistaflokki. Fyrri kosturinn er auðvitað mun auðveldari í framkvæmd, enda lítil fyrirstaða við þessháttar ráðstöfun. Seinni kosturinn er aftur á móti mjög erfiður viðfangs, þar eð þetta hrafl af fólki sem enn er í VG er að uppistöðu efrimillistéttarfémínístar og órjúfanlegur hluti af borgarastéttinni íslensku. Þessu liði yrði Swandeesý að byrja á að varpa á dyr, eða selja Sjálfstæðisflokknum eftir atvikum, því það er allt sem eitt hægrisinnað og elskt að kapítalisma og öldungis óhæft til sosialiskra starfa.

Ef Swandeesý hefir löngun til að gjöra VG að vinstriflokki kæmist hún ekki hjá að fara með núverandi þingflokk VG á ruslahaug óheiðarleikans, ómennskunnar og svikanna. Þessi aðferð mundi verða Swandeesý um megn, hvað þá ef hún ætti að stugga við Stenngrimi Johoð og Álfheið fiskeldisprinsessu. Það er víst tómt mál að tala um að VG hafi snefil af getu til að snúa blaðinu við og gjörast raunverulegur vinstriflokkur, sosialistaflokkur. Þegar stjórnmálaflokkur verður úrkynjun að bráð verður honum ekki bjargað. Það á við um VG. Og þegar við bætist hópur alvarlegra sjúkdóma sem herja á vesalinginn þá er alveg óhætt að skrifa upp á dánarvottorð hans og færa það aðstandendum.   

Aðalatriðið að stjórnin sé undir forystu VG

Höfum við gleymt vorum besta manni og stolti þjóðar vorrar?

Höfum við þá gleymt okkar besta manni, stolti þjóðar vorrar? Hræddur er ég um það. Ekki hefi ég heyrt minnst á ritsnillinginn Jón Rithöfund, né séð nafn hans á prenti, í fjölmörg ár. Það er aungvu líkar en öll þjóðin hafi sameinast um að láta sem hann hafi aldregi verið til. Hið sanna er, að Jón Rithöfundur er við bestu heilsu, Drotni sé lof, hérna megin grafar. Og þó Íslendingar þykist ekki muna eftir þessu fyrrum ástsæla þjóðskáldi voru er nafn hans á hvurs manns vörum í útlöndum þar sem hann er elskaður og dáður af ungum sem gömlum.

Það þókti stórviðburður er fyrsta ljóðabók Jón Rithöfundar kom út, en fyrsta erindi hennar hefst á þessum leiftrandi orðum: Kona mín er kroppinbakur með klepra á vissum stöðum". Raunar er þessi bók, sem ber nafnið ,,Hjónabandsraunir mínar" einn stór ljóðabálkur, sem skáldið tileinkar eiginkonu sinni. Ljóðabók þessi varð að vonum ákaflega umdeild og brutust stundum út slagsmál á vertshúsum og á dansleikjum út af henni. Sumum þókt sem Jón Rithöfundur gerði heldur lítið úr konu sinni, aðrir vóru þeirrar skoðunar að kerlingarskömmin hefði unnið fyrir kviðlingunum með fádæma þrjósku sinni og subbuskap.

Jón Rithöfundur fylgdi svo sögu sinni eftir með fleiri afburða ljóðabókum, skáldsögum og leikritum. Það kom því fáum á óvart þegar þetta lárviðarskáld vort fékk nóbelsverðlaunin fyrir fádæma andríki og stílbrigði, sem aðeins ofurmenni hafa á valdi sínu. Um hríð snobbuðu Íslendinga allt hvað af tók fyrir nýfengnum nóbelsmanni og hann varð tíður gestur í veislum betri borgara landsins sem skriðu nú eins og rakkar fyrir fótum snillingsins. Svo gerðist það dag einn, að nafni Jóns, Jón Bókmenntarýnir, skellir því framan í þjóðina að kvæðastagl nóbelsskáldsins sé meira og minna eintóm helvítis lýgi og skítaskapur. Til dæmis fann Jón Bókmenntarýnir nafna sínum til foráttu, að hann hafi aldrei átt konu því allar konur hafi til þessa þókt maðurinn forljótur og fráhrindandi og með túberað kviðskegg, og að aungin kona með þokkalega sjálfsvirðingu hefði lyst á að leggjast með annarri eins skepnu, hvað þá ganga í hjónband með þessum aumingja. Féllu þá allar stoðir undan trúverðugleik ljóðabálksins ,,Hjónabandsraunir mínar". Og þar með hrundi orðstír Jóns Rithöfundar innanlands og hann gleymdist - sem betur fer, segja margir.

Neitaði að virða grímuskyldu

Ræða haldin hjá kvenfélaginu Bárðarbungu

Dómgreindarbrest!? Hvað á þessi viðreisnarfrauka, sem sögð er þingmaður Viðreisnar, eiginlega við? Veit hún yfirleitt nokkuð um hvað dómgreindarbrestur er? Hvað í dauðanum er það sem sem kemur fólki til að dylgja og gefa í skyn um annað fólk. Viðreisnarfraukan á eflaust við, með dylgjum um dómgreindarbrest, að dómsmálaráðherra sé fullkomlega heimsk og læðir jafnframt inn hjá trúgjörnum að umræddur ráðherra sé ekki með öllum mjalla, lítt greind og úti að aka. Það er alveg dæmalaust hvað sumt fólk getur látið opinberlega út úr sé um annað fólk; en dómsmálaráðherra, telpan Áslaug Erna, sé illa úr garði gjörð, skaðræðisgripur og fól og það borgi sig ekki að kjósa hana aftur.

Og síðan hvunær er það glæpur að dómsmálaráðherra hringi foksystur sína í lögreglunni? Það er orðið vandlifað ef þessháttar kurteisi flokkast undir ótuktarhátt eða svínsnáttúru. Hvað fleira ætli sé hægt að lesa millum línanna hjá viðreisnarfraukunni raupsömu? Það er ekki gott að vita. Er hún ef til vill að meina að dómsmálaráðherra sé hælismatur sem eigi að fara með á hæli? Ég hefi skjaldan orðið vitni að jafn hraksmánarlegri orðræðu, hvorki til sjós eða lands og er þó af mörgu misjöfnu að taka.

Einusinni sem oftar hélt frú Ingveldur tímamótaræðu á fundi í Sjálfstæðisflokkskvennafélaginu Bárðarbungu, hvers heimili og varnarþing er í Reykjavík. Þetta félag er sannkallaður eðalfélagsskapur, virðulegur fémínístavettvangur. Að sjálfsögðu mæltist frú Ingveldi vel eins og endranær. Hún hóf ræðu sína með því að útskýra fyrir fundarkonum muninn á hlandmeri annars vegar og hlandsprengju hins vegar. Að því loknu sló frú Ingveldur á léttari strengi og hóf að segja frá afrekum vinukonu sinnar, Máríu Borgargagns, sem hún rómaði upp í hástert. Meðal annars sagði hún söguna af því þegar Borgargagnið, að næturþeli að vetri til, eftir veislu um borð í togara í Reykjavíkurhöfn, kjagaði nærbuxnalaus í krapa og éljaveðri alla leið suður í Kópavog. Að vísu var hún í krumpuðum jakkafötum af ókunnum manni einum fata, en í þá múnderingu höfðu strákarnir fært hana áður en hún sté frá borði og hélt heim á leið. Og mikið andskoti klöppuðu konurnar í Sjálfstæðisflokkskvennafélaginu Bárðarbungu fyrir atorku og kjarki Máríu Borgargagns og örguðu upp yfir sig: "Gefið oss Borgargagnið, gefið oss borgargagnið!"  

 

Símtöl beri vott um dómgreindarbrest

Þegar taugaveiklaða konan gabbaði lögregluna

Þokkapilturinn Brynjar Vondalykt átti líka heima í Breiðholtinu þegar gamli stórskjálftinn reið yfir Suðurlandi hér um árið. Kvöld eitt bárust undarlegir skruðningar, smellir, brestir og dynkur frá íbúð hans svo öðrum íbúum hússins varð ekki um sel. Taugaveiklaðri konu í fráhvörfum, sem bjó í íbúðinni beint fyrir ofan Vondulyktina, hugkvæmdist að hafa símsamband við lögreglustöðina og tjá þeim er hún talaði við vondan ugg sinn um að ekki væri allt í röð og reglu hjá manninum fyrir neðan sig. Sem betur fer var Hálfdán Varðstjóri í nokkuð sæmilegu skapi þetta kvöld því hann lofaði konugreyinu að kanna málið.

Skömmu síðar var Varðstjórinn, ásamt aðstoðarprjónum sínum, mættur við dyr Brynjars Vondulyktar. Jújú, eitt og annað lá á gólfinu hjá kauða, ekki vantaði það. Þegar Hálfdán spurði Vodulyktina eftir hvurju óreiðan í íbúðinni sætti svaraði Vondalyktin því til að jarðskjálfti hefði riðið yfir húsið og sagðist hann hafa átt fullt í fangi með að forða meiri skemmdum, meðal annars hefði hann fengið skápinn í fangði og benti með löngutöng í áttina að rammgjörðum eikarskáp sem náði hér um bil upp í loft og var að sögn eiganda um það bil fjögurhundruð kílógrömm að þyngd með innvolsi því er hann geymdi. Að öllu leyti var Brynjar Vondalykt samstarfsfús og stimamjúkur við Varðstjórann, hældi honum meðal annars fyrir ríflegt mannvit og manngæsku og háþróað rannsóknareðli. Hálfdáni Varðstjóra þókti að vonum hólið gott og fór að hugsa um konuna sem kallað hafði eftir aðstoð lögreglunnar.

Það varð því úr, að Hálfdán fór með menn sína upp á næstu hæð og knúði dyra hjá taugaveikluðu konunni. Þegar aunginn vitjaði dyra bauð Hálfdán mönnum sínum að brjóta dyrnar upp og þeir köstuðu sér samstundis á hurðina, sem kastaðist upp, mölbrotin, og dreifði sér um forstofugólfið. Taugaveikluðu konuna fundu Hálfdán og menn hans undir rúmi, en þar hafði veslings konugreyið falið sig þegar hún að drepið var á dyr. Hálfdán beygði sig niður við rúmið og læsti krumlu sinni um ökkla konunnar og dró hana nauðuga undan bælinu. Svo fór hann með kerlu á lögreglustöðina og lokaði hana þar inni. Hinsvegar hélt Hálfdán Varðstjóri áfram að trúa jarðskjálftasögu Brynjars Vondulyktar og láðist alveg að hafa samband við jarðskjálftadeild Veðurstofunnar til að fá upplýsingar um téðan skjálfta. Taugaveiklaða konan fékk í staðinn að kenna á yfirheyrslutækni hins móðgaða Varðstjóra, en hann hélt sig við að taugaveiklaða konan hefði af skömmum sínum gabbað lögregluna í útkall; en þessháttar gabb kunni Hálfdán Varðstjóri ekki að meta. Konan varð því dæmd í sextán mánaða varðhald, óskilorðsbundið, fyrir að gabba valdstjórnina og ljúga því að nábúi hennar hefði verið með óspektir umrætt kveld. Af konugreyinu er það að segja, að hún þoldi ekki fangavistina og deyði södd lífdaga út uppgerð í fangaklefanum. Af þessu má draga þá ályktun að kerlingarskrjóðnum hafi orðið hált á framhleypni sinni og taugaveiklun hið örlagaríka kvöld.

Biðu eftir að fá skápinn í fangið (Myndskeið)

Þórðargleði, aðvörun Drotins, og fátt er svo með öllu íllt

Öhöhöhö ... mikið déskoti væri gaman að sjá hvernig Grindjánarnir taka sig út núna. Ehehehehohohö. Meðan við á vestur á Snæfellsnesi sitjum í rólegheitunum og skemmtum okkur yfir skjálftunum á Reykjanesi og sjáum Grindjána fyrir hugskotssjónum vorum, hangandi í ofsahræðslukrampa utan í staurum stokkum og girðingum. Oooo-höhöhuhh. Og nú er stutt í að eldbunan standi upp úr fjallsómyndinni sem þeir kalla Þorbjörn. Það er ekki nema von að manni sé skemmt og að við sem búum í hæfilegri fjarlægð séum í dálitlum vandræðum með að hætta að hlægja.

Svo má vel búast við að myndarleg gosbuna komi upp úr Keflavíkurflugvelli og loki fyrir allt flug- og ferðagaman þar um ófyrirsjáanlega tíð. Vér lítillát og hógvær börn Drotins Allsherjar sjáum nú í höndum vorum að jarðskjálfti í dag og eldgos á morgun er skýr áminning frá Drotni til stjórnvalda um að draga allar tilslakanir í sóttvörnum vegna kóvíðs nítjánda til baka og loka landinu alveg fyrir sóttveikum þorpurum, sem eru sí og æ að reyna að troða sér inn í landið frá útlöndum til að reyna að smita oss. Ef gráðug hérlend fúlmenni, ásamt ríkisstjórn og alþingi, halda tilslökunum til streitu og auka þær jafnvel, má búast við að Drotin taki fyrir alvöru til sinna ráða og sprengi hálft Reykjanesið í loft upp með eldsumbrotum sem aldregi hafa sést fyrr hér á jörð; og Drotin er almáttugur, svo sem vér vitum.

En þó Drotin eigi ekkert sökótt við oss Snæfellinga megum vér ekki gleyma því, að við hér búum á einhvurri stærstu og öflugustu stórsprengju og vítisvél sem til er í þessu sólkerfi og öðrum. Þar er auðvitað átt við Snæfellsjökul, uppfullan af baneitruðum og eldfimum gastegundum í ætt við vetni, kjarnorku og þessháttar. Ef Snæfellsjökull fer á annað borð að láta á sér kræla verður það með soleiðis sprengingu að ríflega helmingur hans kastast eins fis út í miðjan Faxaflóa og veldur þeirri flóðbylgju sjávar að 101 Reykjavík hverfur sem dögg fyrir sólu ásamt með óteljandi vandamálum og leiðindum, sem í þeim skika heimsins hafa fengið að grassera og gerjast lengur en góðu hófi gegnir. Og sannast þar að fátt er svo með öllu íllt að ei boði nokkuð gott.

 

Skjálftahrina á Reykjanesskaga