Hátíð í bæ - Stórhátíð í bæ ...

Í dag er hátíð í bæ. Á þessum óræða vormorgni streyma fulltrúar heimsvaldasinna til Reykjavíkur á einkaþotunum sínum, blóðugir upp að öxlum og með höfuðin full af stríðsæsingum og óþolinmæði eftir að ná að útvíkka völd vestræns kapítalisma og nýlendukúgunar í heiminum. Hér heima á Íslandi höfum vér komið oss upp fríðum flokki stríðsóðra telpna með blóð á tönnunum og ráðherrastóla undir rassinum, sem eru þess albúnar að bíta karlpunginn Pútín á háls og rífa hann á hol.

En mest verður þó um dýrðir þegar stríðshetjan Selenskí ríður í hlað eins og sperrtur kókaínkarl úr illa gerðri áróðursmynd frá Hollívúdd. Þegar sá piltur lendir munu hormónarnir fara að ólga svo um munar í telpunum okkar og gamlir skúnkar með hernaðarblæti fá pínu fyrir neðan nafla. Svo verður Selenskí kysstur og kjassaður vel og lengi hátt og lágt af tilheyrandi fítónskrafti af þeim guðdómlega anda, sem hinum glæsilegu fulltrúum gömlu nýlenduveldanna og taglhnýtingum þeirra er gefinn. ,,Já, þeir setjast að borðum og svelgja reyktan lax, soga upp í nefnið og bölva Karli Marx".

Svo verður Selenskí leystur út með góðum gjöfum, færanlegu sjúkrahúsi, eldflaugum og vítisvélum. Karín Jakkó og frú Reykfjörð Gylfadóttir munu með ódulinni hnjáliðamýkt færa Selenskíkarlinum ferðasjúkrahúsið frá íslensku þjóðinni, svo hann geti nú læknað dátana sem ljóti karlinn hefir skotið niður. Æ, hvað það verður hugnæmt að sjá. Ó, hve sælt og indælt það er, á meðan (hann reytir fjaðrirnar af sér). Svo mega þær fara fjandans til bara, allt þegar búið er. 

 

Selenskí ávarpar leiðtogafundinn

Enn er karlinn frábærlega stríðsóður - en blætisbróðirinn varð illa úti

Sem fyrr er gamli stríðsmógúllinn Bíbí Bjarna frábærlega herskár og þess albúinn að láta brytja sig í spað í stríðinu gegn Rússum. Miðað við stríðsblætið, sem blátt áfram og bókstaflega lekur af Bíbí, má ætla að kjallarinn heima hjá honum sé fullur með handsprengju, flugskeyti, vélbyssur og aðrar afkastagóðar vítisvélar, og eins gott að vera ekki að þvælast í gáleysi með eldspýtur eða vindlingakveikjara þar nær.

Enn er oss djúpt í minni, er sálubróðir Bíbí í blætinu hafði troðið háaloftið hjá sér svo fullt af púðri, dínamíti, fallbyssukotum og eldvörpuhleðslum, að þegar neisti úr flugeldi barst fyrir slysni inn á háaloftið varð þvílík ofursprenging, að enn þann dag í dag hefir ekki svo mikið sem ein smáflís fundist úr því húsi. Og sálubróðirinn hefir heldur ekki sést síðan né frú hans; en á miðilsfundum hefir þeirra orðið vart og er sagt að þau séu sí-kvartandi undan vistinni í Helvíti og þykir óréttlátt að hafa verið send rakleiðis í verri staðinn eftir sprenginguna miklu. 

Þá er auðséð að blæti Bíbí sjálfs fer versnandi, en haft er fyrir satt að hann gangi orðið hversdags í hershöfðingjabúningi og með kórónu á hausnum heima hjá sér, og gefi ordrur um árásir í allar áttir. Heilsufar karlsins nær auðvitað ekki nokkurri átt og stórfelld hætta er á að það smiti út frá sér. Kóvíðssprauturnar, sem hann gekkst undir, gjörðu íllt verra og blésu honum hryllilegum stríðsanda í brjóst með napalmeldglæringum og atómreyk. Vér biðjum að þessum raunum linni og Bíbí litla verði fengin hlandsprengja til að dúlla sér við; það gerist þá aldrei annað verra en að hlandsprengjan springi óforvandis framan í karlinn og kæli á honum nefbroddinn og kinnarnar. 

Sameina flugherina vegna kjarnorkuhers Rússa

Thor Walrus, bróðir Björgólf Thors, á flótta undan eiturlofti á Langanesi

Það þarf aungvann að undra þókt rostungurinn Þór sé horfinn af vettvangi hafnarinnar á Þórshöfn á Langanesi. Það vill sem sé nefnilega svo óheppilega til, að Stenngrimur nokkur Johoð er skráður til heimilis í allra næsta nágrenni Þórshafnar, nánar tiltekið á Gunnarsstöðum, sem er eitt mikið framsóknargreni þar í sveit. Og þannig vildi svo illa til, að nefndur Stenngrimur var á einhverju óþarfa-randi við Þórshafnarhöfn í gærkveldi og það sló þef af honum fyrir vit Þórs rostungs,  sem varð ókvæða við og tók þegar til fótanna og stökk út í náttmyrkrið.

Og svo hefir rostungurinn Þór síðar frá sagt í ljóðinu ,,I´m the Walrus" að andskotans framsóknarlygafnykurinn af Stenngrimi hefði verið svo megn, að hann hélt að lungun í honum mundu springa við að draga þetta óþverra andrúmsloft að sér. Því sá hann sér ekki annað úrkosta en að hlaupa strax í sjó fram og forða sér þannig frá yfirvofandi bráðadauða.

Af þessum lífsháska Þórs rostungs á bryggjunni á Þórshöfn má ráða, að Stenngrimur Johoð, sem telur sig sérstakan ástmögur framsóknarvitringa í Þórshafnarhreppum, er sérlega varhugavert mengunarvandamál, svo sem vel má sjá á olíuleitarhugsjón hans á Drekasvæðinu, kolasvælu-farbikkunni á Bakka, spillingargöngunum undir Vaðlaheiði, svo fáein dæmi séu nefnd um hræsnisverk þessa illþefjandi giljagaurs af norðausturhorninu. Af Þóri rostungi, sem kallaður er Thor Walrus á Bretlandseyjum og þarlendi halda að sé bróðir Björgólfs Thors, er það að frétta, að hann er nú á leið til Akureyrar til að anda að sér Samherjaskítalyktinni, sem hann hefir frétt að þar sé alltumlykjandi og sé í þokkabót mjög keimlík framsóknaþefnum, sem lagði fyrir vit hans í Þórshafnarhöfn á Langanesi.   

Þór fór

Þá Karl Gúsafvuss kom hingað til að aflífa hreindýr

Karl kongur er að sögn mbl.is maður sem kann að skemmta sér. Má vera að þeir séu til sem draga í efa að kongur þessi sé ekki maður, heldur eitthvað meira en það. En látum það liggja milli hluta. Öll munum vér, sem komin eru til vits og ára, þá kongur Karl Gústafvuss kom til Íslands með glæsilegu föruneyti, þeirra erinda að aflífa hreindýr með skotvopnum austur á Héraði. Það er mest heillaði hérlendan landslýð, er vitni varð að hingaðkomu kongs, voru einar þrjár eða fjórar kippur af glaðlyndum og ögrandi konum, sem hersir hafði í farteski sínu, ásamt nokkrum vörubrettum, hlöðum áfengi, sterku og léttu.

Enn þann dag í dag hefir furðulega lítið frést af hreindýramorðverkum kongs á Héraði, en þeim mun meir af galsalátum kvennanna í föruneyti hans, vafasömu siðferðislífi þeirra og lostabruna. Og víst er um það að nokkur brögð voru af drykkjuærslum kongs og meðreiðarfólks hans, þessa daga sem hann dvaldi austur þar að hreindýraveiðum. Þó vilja minnugir Héraðsbúar meina að rangt sé að kongur hafi engar veiðar stundað þarna því þeir herma að minnsta kosti einn hundur hafi fundist skotinn í vegkanti á svæðinu þessa kongsdaga, og einnig að fimm vetra ær hafi andast af skotsári úti í haga og var kongi um kennt. Svo sáust þrjár berrassaðar stúlkukindur á ráfi einn morgunn á aðalgötu Egilsstaða, voru þær af erlendu bergi brotnar, töluðu skandinavísku og létu bæði tryllingslega og galgopalega og urðu heimamenn hræddir.

Svo hvarf kongur þessi af landi brott og varla sést síðan. Hans hefir ekki verið saknað á Héraði austur síðan,- í það minnsta ekki enn, sem komið er. Karl Gústafvuss er sem aðrir alvöru kongar og drottningar, að hann hvorki mígur né kukkar, hvursu sem hann étur af kjötmeti og drekkur af vínum, brenndum sem óbrenndum. Vissulega kann einhverjum að þykja þetta óhugnanleg líffræði, en svona er að nú samt, svo sem sannaðist þegar kongurinn af Karabakk fannst einn og dauður á viðavangi, en þá sáu strákar sér leik á borðu og könnuðu hugsanleg frárennslismál kongs og komust að raun um að þau voru engin. Hvað um gromsið sem kongafólkið lætur ofan í sig verður er hins vegar hulin ráðgáta.  

Svíakonungur í konufötum gerir allt vitlaust

Frú Ingveldur snaraði ljóðmælinu um Gutta Sig yfir á ensku

I want to tell you a short story,
which I have recently heard;
actually you know him Guto,
that is absolutely correct.
Cheeky is always the boy,
around town he runs jumping all over the place.
He does not want to be with his mother,
and never listens to his father, no no he doesn't.
All day long, around town,
you can hear them calling:
Guto, Guto, Guto, Guto, Guto come home!

The face is on the damn boy
often as a soaking wet patch of mud.
Mother Gutó is tired and screams many times a day:
What were you doing, my Guto?
Aren't you ashamed to come into the house like that?
Did you tear your pants and your green jacket like that?
The best thing to do would be to slap the stupid boy ass.
You must not refuse Gutó,
it is no defense.
The devil himself in the hottest hell to have a child like you.

But Gutó never does this, frowns and just laughs.
He almost became a piece of shit, under a car yesterday.
And down a high wall today he fell.
Holy Lord - and Guto nose went completely flat!
Like a pancake.
Is it true?
Oh yes, it's a shame it was such a high fall.
Now Gutó nose is twisted,
now it fits, on a monster.
Now the story is almost over - now the story is all.

Eldisfyrirtækin hljóti að bera kostnaðinn

Óviðeigandi uppástöndugheit hásetaræfla

Það er þriflegur fjandi að lítilfjörlegir hásetaskrattar skuli gera sig breiða með því að henda skít í góðgjörðamenn sína, sægreifana, og fella þennan fína kjarasamning sem greifarnir færðu þeim á silfurfati. Nú verður Valmundur Sjómaður að gyrða sig í brók, þókt götótt sé, berja þennan andstyggðar þvergirðingshátt og óviðeigandi uppástöndugheit hásetanna niður með harðri hendi svo greifarnir geti sofið fyrir óánægju með þræla sína. Ja, annars setja greifarnir Valmund Sjómann af og svipta hann framfærslu til eilífðarnóns.

Hér á árum áður gjörðu hásetar Þorgarðs Þorgarðssonar skipstjóra samblástur gegn honum á miðum úti. Enginn þeirra kom í land úr þeim róðri og hafa ekki sést eftir það nema á miðilsfundum. Í skýrslu sjóslysanefndar stendur það eitt um þetta tilfelli, að samkvæmt Þorgarði skipstjóra hafi allir karlarnir fokið út með einni og sömu netatrossunni þegar brotsjór gekk yfir skipið á lögninni og votta meðlimir sjóslysanefndarinnar Þorgarði sína dýpstu samúð vegna þessa sorglega atburðar. Hinsvegar segja skýrslur Veðurstofu Íslands, að daginn sem hásetar Þorgarðs hurfu í sjávardjúpin hafi verið sunnan andvari og sex stiga hiti.

Það sér hver maður, að ekki er líðandi að hásetaræflar stöðvi íslenska flotann, svona beint ofan í kóvíðs faraldurinn, verkföll Eflingar og Úkraínustríðið; það gæti lagt efnahag landsins í rúst og komið á þúsund prósénta (1000%) verðbólgu, fjöldagjaldþrot og landflótta. Ef hásetar vilja hafa slíkt á samviskunni, þá þeir um það. Síðasta hálmstráið er að treysta á Valmund Sjómann og samherja hans, greifana, að koma vitinu fyrir hásetana með góðu eða illu.

Sjómenn felldu kjarasamninginn

Hæg eru heimatökin

Jú, ríxlögreglustjóri og dómsmálaráðherra þekka virkilega vel til skipulagðra glæpasamtaka af eigin raun. Það ættu því að vera hæg heimatökin hjá þeim að láta handtaka hina skipulögðu glæpahjörð og stinga henni inn.

Þau gæti til dæmis byrjað á að hrifsa Lindarhválsskýrsluna úr klónum á forseta Alþingis og afhenda hana þingmönnum. Það ætti og að veitast þeim létt verk að slá slagbröndum fyrir allar gáttir Valhallar og ógilda gjafir óprúttinna ráðamanna á hlut almenning í bönkunum og afhenda þá réttum eigendum aftur.

Já, kæru vinir og félagar: Það hefur lítið upp á sig að setja upp sýningar með hástemmdum loforðum um baráttu gegn skipulögðum glæpasamtökum, ef rætur meinsins, langstærsta skipulagða glæpabáknið, fær að grassera áfram í þjóðarlíkamanum eins og afkastamikil holdáta. 

Styrkja greiningu á skipulagðri brotastarfsemi

Það er erfitt að vera fernut ... Sagan af því hvernig Frank fernut. lenti í hjólastól

Þá mer varð litið á fyrirsögn fréttarinnar um Íslensku tómlistarverðlaunin hér á síðunni kom strax upp í hugann sá næstum gleymdi öðlingur Frank Fernutittlingur. Á unga aldri nam Frank þessi mjólkurfræði í Tékkóslóvakíu og gjörðist eftir nám mjólkurfræðingur og hálfgerður vandræðamaður hjá mjólkursamsölunni. Vandræði þau sem stöfuðu af Franki karlanganum voru þau helst, að hann var undirróðursmaður og trekkti aðra mjólkurfræðinga hvað eftir annað í verkföll, auk þess sem hann var einkennilega kvensamur og staupaglaður.

Viðurnefni sitt fékk hann frá þeirri göfugu kvenkind, Máríu Borgargagni, sem kallaði Frank djöfulsins, helvítis fernutittling eftir að hann sveik hana í ástum fyrir margt löngu. Fljótlega varð uppnefnið fast við Frank og er nú eins og virðulegt ættarnafn aftan við hans virðulega eiginnafn: Frank Fernutittlingur. Og hvað meira? Jú, hann lét fallerast af frú Ingveldi, rétt um það bil sem hún fór að búa með Kolbeini Kolbeinssyni og hafnað með þeim hjónum í sjálfu hjónarúmi þeirra. Það byrjaði nefnilega snemma hið ljúfa líf hjá frú Ingveldi og Máríu stallsystur hennar.

En ef vér víkjum örlítið aftur að Frank Fernutittlingi, þá fór heldur böngulega fyrir honum. Eftir að hafa komið enn einu mjólkurfræðingaverkfallinu af stað með snotrum undirróðri var svo seinheppinn að falla með konu yfirboðara síns, sem hefði verið í góðu lagi ef yfirboðarinn hefði ekki komið að þeim þegar hæst stóð í stönginni. Eftir það var öllum hans umsvifum lokið, því síðan hefir hann mátt halda til í hjólastóli á einhverju sambýli fyrir örkumla fól. Fyrir nokkru síðan sá frú Ingveldur karlaumingjann hann í Frank í hjólastólnum sínum fyrir framan spilakassa á alræmdri kasínóknæpu, og þá gat hún ekki stillt sig um að víkja sér snöggt til og skella hjólastólnum á hliðina svo ósjálfbjarga Fernutittlingurinn skondraðist eins og beyglaður mjólkurbrúsi undir næsta borð. Síðan hefir það verið orðatiltæki þarna á knæpunni það sé erfitt að vera fernutittlingur. 

Marína og Magnús með fernu hvort

Sögulegur menningarfundur Lilju Daggar og Kládíu í þýska menningarmálaráðuneytinu

Það fór vel á með þeim fraukunum í betri stofu frú Kládíu, enda báðar ráðherrar að nafninu til og báðar angandi af Framsóknarmaddömuþef. Þegar þær höfðu staupað sig um stund fóru þær að segja hvurri annarri sögur og ræða um menn og málefni og gættu þess vandlega að brosa ísmeygilega á réttum stöðum í umræðunni. Til að mynda rifjaði frú Kládía upp vitneskju sína um Alfreð Finnbogason fótboltakappa, en mærin Lilja Dögg svarað af bragði með völdum sögum um óviðjafnanlega snilld og kraftaverk Kidda heitins Finnboga og föður síns Alfreðs Þorsteinssonar.

Svo fór Lilja Dögg að segja Kládíu hinni þýðversku frá sjálfri Framsóknarmaddömunni, en Kládíu þyrsti mjög að heyra af munni kunnugrar innanbúðargriðkonu, hvað hæft væri í sögum af einkennilegri lykt af hinni merku Maddömu. Lilja Dögg brást vel við áhuga Kládíu og tjáði henni, að víst hefði Framsóknarmddaman ekki þrifið sig á nokkurn hátt svo lengi sem elstu menn muna og nú væri svo komið að einungis mannfólk með mikinn karakter gætu komið nær kerlingu en æi fimmtán metra fjarlægð; ennfremur að gamla Framsóknarmaddaman hefðist við í bæli í hlöðu Framsóknarfjóssins og drykki daglega volgt aquavitae og einkalæknir Fjóssins færði henni kraftmikið hvítt duft, sem stundum væri þó bleikt eða helblátt, henni til hressingar og endurnýjunar. Mikið varð Káldía þjóðverjaráðherra hrifin af frásögninni af gömlu Framsóknarmaddömunni og ákvað brosandi að svona konu yrðu Þjóðverjar skilyrðislaust að fá sér; það mundi koma sér undur vel fyrir þá þegar þeir færu að stríða í alvöru við andskotans rússnesku hálfmennin í austri.

Í lok samdrykkju þeirra Kládíu og Lilju Daggar skáluðu þær í íslensku ákavíti, gömlu Framsóknarmaddömunni til heiðurs, og Lilja Dögg ruddi út úr sér útgáfu Framsóknarfjóssins af Litlu gulu hænunni og þókti Kládíu sem Lilja Dögg væri að segja sögu af sjálfri sér. En því miður steig ákavítið þessum heiðurskonum heldur ríflega til höfuðs og þær fóru að delera með hlátrasköllum og píkuskrækjum um fáránlega Íslendinga eins og Hannes Hólmstein, Björn Leví, Thorgerði Katrínu og Swndeesý Sendiherrans. Að lokum máttu starfsmenn þýska menningarmálaráðuneytisins leggja íslenska ráðherrann til og láta hana hrjóta úr sér mesta ákavítisgalsann, en Kládíu hina þýðversku lokuðu þeir inni í skáp þar eð hún var farin að haga sér gáleysislega og viðhafa orðbrag sem enginn lifandi maður mátti heyra. 

„Hún vissi allt um Alfreð Finnbogason“

Leiðangur Ólafs bónda og dr. Kristjáns um sveitina

Þegar Ólafur bóndi var á dögum hafði hann forgöngu um að farið var að leita fornminja í hans sveit, því hann var áhugamaður algjör um slíka hluti. Sjálfur ók hann suður á willýsjappa sínum og sókti dr. Kristján foddnleifafræðing og fór með hann hálf nauðugan með sér heim í sveitina. Fólkið á hinum bæjunum varð undrandi á þessu uppátæki Ólafs bónda og sumir skelkaðir, því aldrei hafði nokkur maður í þessari sveit heyrt minnst á fornleifar kynnu að leynast þar um slóðir, það voru ekki einusinni sögusagnir um að þar hefði búið landnámsmaður og ekki stafkrókur um nokkuð þvíumlíkt í Landnámu, og í Íslendingasögunum er sveit Ólafs bónda hvergi nefnd á nafn.

Næstu daga vóð Ólafur bóndi, með dr. Kristján í eftirdragi, um sveitina þvera og endilanga, bendandi og patandi í allar áttir og þuldi yfir hinum gagnmenntaða fornleyfafræðingi sín eigin fræði um hugsanlega ,,góða staði" til að grafa í eftir mannvistarleyfum, sem vel gæti verið frá landnámsöld ef heppnin væri með. Satt að segja varð dr. Kristján fljótlega uggandi um hag sinn á þessu ferðalagi, því hann taldi auðsætt að Ólafur bóndi væri brjálaður maður og ef til vill hættulegur. Ekki bætti heldur úr skák, að Ólafur bóndi hafði meðferðis gnótt neftóbaks á rölti þeirra félaga um sveitina, sem hann otaði í sífellu að dr. Kristjáni svo við lá að hann fengi þá og þegar alvarlega nikótíneitrun, því dr. Kristján var vægast sagt mikill hófsmaður á tóbak.

Allan þennan leiðangur Ólafs bónda, frá því hann lagði af stað suður eftir dr. Kristjáni og þar til hann hinn merki fornleifafræðingur hvar á braut, var hinn frækni smalahundur bónda, Snati, með í för. Eftir á skýrði dr. Kristján svo frá, að það langmerkilegasta, sem fyrir augu hans bar í þessari ferð, hafi verið hundurinn Snati og í raun og veru hefði hann verið hið eina sem eitthvað hefði verið mark á takandi. Til að mynda hefði hann séð til Snata opna aðrar dyrnar á Willísjappanum og stela nesti húsbónda síns og éta það með kaldri samvisku. Þegar Ólafur bóndi komst að því að nesti hans var horfið varð hann æfur af reiði og bar umsvifalaust upp í dr. Kristján að hann hefði stolið nestinu og slafrað það í sig á laun. En er Ólafur bóndi seildist eftir haglabyssu sinni í aftursæti bifreiðarinnar, var dr. Kristjáni nóg boðið og tók til fótanna, en Ólafur bóndi hleypti af tvíhleypu sinni á eftir honum, án þess að hæfa, því óðagot var mikið á bónda og dr. Kristján kominn úr ákjósanlegasta skotfæri. Niður við þjóðveg tókst dr. Kristjáni giftusamlega að stöðva bifreið, sem var á leið burt úr sveitinni, og barg þar lífi sínu á elleftu stundu.   

„Ef ekki þau allra stærstu“