Sækir fyrirmyndir í alræmdan meðvitundariðnað

Það er við hæfi að Áslaug Arna gerist Disney-fígúra, það fer henni svo aldeilis vel. Ekki síst vegna þeirrar hörmulegu staðreyndar að þorparinn Walt Disney og fyrirtæki hans hefur einna helst unnið sér til frægðar að taka gömul evrópsk ævintýri og útfletja þau og útvatna svo að ekki stendur steinn yfir steini af hinum upprunalegum sögum. Eða eins og Þórarinn Eldjárn skáld segir í Disneyrímum sínum:

Beint í smiðju bræðra Grimm  
beina iðjuhöldar för.
Vinna hryðjuverkin dimm,
Walt í miðju, spenntur, ör.
-----------
Þegar allt er flatt og fláð
filmar Valtýr rústina.
Breytir salti í sykurbráð,
setur kalt á glóðina.

Svo gerðist það að Disney varð úr heimi hallur nokkru fyrr en hann kærði sig um. Sögðu sumir að þarna hafi Guð augljóslega tekið í taumana og virkja karmalögmálið á Walt með því að fella hann úr krabba. En Walt Disney dó ekki ráðalaus áður en hann dó, öðru nær, því hann skipaði svo fyrir að líkami hans væri látinn í frystikistu um leið og hann geispaði golunni. En um þetta segir Þórarinn skáld:

,,Það um listakynjakvist  
kveða í máli stystu,
að hann gisti, eigi vist,
oní frystikistu,

uni í dái  ísi hjá,
eins og björn í híði,
stari ljáinn ögrand'á
eftir því hann bíði

í kaldri ró að krabbahró
kempur Eirar lækni,
en einkum þó að eflist nóg
affrystingartækni".

Það er sem sé úr meðvitundariðju dólgsins Disney, sem ráðherrann Áslaug Arna sækir sér fyrirmyndir að blekkingarfígúrum gerviveraldar sinnar.

,,Nemur löndin Andrés önd,  
argvítugur steggur.
Dauða hönd á dal og strönd
disneyvélin leggur".
(Höf. Þórarinn Eldjárn.  

 

Ráðherra klæddi sig upp sem Elsa

Spillingargulan

Jæja, hvaða framsóknarkurf í Fjósi gömlu Maddömunnar ætli sú gula dragi fram úr erminni til að setja yfir þessa svokölluðu Kvikmyndamiðstöð Íslands? Það héld ég verði nú meiri bögubósinn og með kúamykju í nærbuxunum. Einhverjum datt Björn Ingi í hug, öðrum kynjaður dýralæknir, sá þriðji, afar hrumur og heilabilaður, nefndi Jónas frá Hriflu. Það væri svo sem eftir öðru að gamla Framsóknarmaddaman skipaði ráðsmanni sínum, húskörlum og griðkonum að vekja gamla Hriflon upp af værum blundi og skipa hann yfir kvikmyndaiðnaðinn í landinu. Vitað er að Hriflon sálugi var kvikmyndasinnaður á sinni tíð og hafði hug á að gera kvikmynd um raunveruleg fylliríslæti og ölæði óðra drykkjurúta, sem þeir áttu svo að vera dæmdir til að horfa í kvikmyndahúsi þegar af þeim bráði.

En þókt Sigingi, sú gula og labbakúturinn úr Dölum vestur séu miklir menn þá hafa þau samt aungva burði til að kalla Hriflukarlinn aftur til starfa hérna megin grafar. Þá rennur upp fyrir oss mynd steggsins á Akureyri, hans Björns Snæbjörnssonar verkalýðsforstjóra, hann er sko sannur framsóknarmaður, sem veit hvorki í þennan heim né annan fyrir framsóknaráráttuhegðun, sem stafar af baktéríusýkingu, framsóknarbaktéríunni, sem ræktast í Fjóshaugnum gömlu Framsóknarmaddömunni til dýrðar. Þar er sem sé fundinn sá framsóknarkurfur sem verðskuldar Kvikmyndamiðstöð Íslands til afnota. Vér erum viss um að sú gula ræður karlinn Bjössa Snæ, þó ekki væri nema í spillingarskyni, en Bjössi ku vera að hætta hinu framsóknarkynjaða verkaforstjóravafstri sínu á næstunni.

Þá er vert að geta þess að Framsókn, Sjálfstæðaauðvaldið og Katrín Jakkó hafa í hyggju að véla bandaríska herveldið til að setja aftur upp myndarlega herstöð á Miðnesheiði og þegar það raungerist, eins og fíflin orða það, verður Sölunefnd varnarliðseigna endurreist og yfir hana settur innvígður framsóknarfjóshaugur. Líklega verður það sú gula sjálf, sem gjörist forstöðukvendi yfir Sölunefndinni, því efir nokkru er að slægjast þar sem hermang og hæfileg spilling eru annars vegar. 

Staðan auglýst í fyrsta sinn í tuttugu ár

Heimsókn borgarbúa í réttirnar í sveitinni

Í þar síðustu viku ákváðu sæmdarhjónin, frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson, að gerast þjóðleg og efna til ferðar norður í land til að heiðra bændur og sauðfé með því að vera með þeim á réttardaginn. Þau hjóni létu aka sér og vinum sínum í fimmtán manna vagni og allir voru góðglaðir þá rennt var ú hlaði. Í Norðurárdal tóku þau upp tvo veðraða ferðamenn frá Frans og buðu þeim brennivín, svartadauða, og tóku óstinnt upp þegar Fransararnir, sem voru karl og kona, ráku bara tungubroddana í dauðann en vildu ekki drekka. Gripu þá Brynjar Vondalykt og Kolbeinn til sinna ráða og neyddu áfengið ofan í hjúin með valdi, svo þau urðu á augabragði draugfull. Er þar var komið sögu gjörðu Kolbeinn og Indriði Handreður sér hægt um vik og fóru að áreita ferðalangana á kynferðislegan hátt, en þau vildu ekki þýðast gestgjafa sína og því varð það úr, uppi á miðri Holtavörðuheiði, að þeir létu bifreiðarstjórann stöðva bifreiðina og köstuðu frönsku hjónaleysunum út. Þetta var steinsnar frá heimili ráðskonunnar á Holtavörðuheiðinni og munu þessi ólánssömu ferðalangar hafa lent í klóm hennar.

Loks komust frú Ingveldur og þau í hina frægu Krossheimarétt á Hæðum. Nýbúið var að reka safnið, sem taldi kringum tuttuguþúsund fjár, inn í réttina og og þegar brostinn á mikill ys og djöflagangur. Hundar slógust eins og grimmir úlfar og pardusleónar við réttarvegginn, en inni í réttinni sjálfri var kvenfólkið farið að staupa sig í sífellu. Brátt var brostið á algleymi og Kolbeinn ekki seinn á sér að fífla eina húsfreyjuna úr sveitinni og velta henni skríkjandi og frísandi inn í einn réttardilkinn, sem byrjað var að draga í. Svo kom bóndi húsfreyjunnar að henni og Kolbeini og barði hann og dró síðan að réttarveggnum og velti honum þar yfir. Upp úr þessu byrjuðu slagsmálin og var frú Ingveldur fljót að rota tuttugu manns, allt framsóknarfóla að hennar sögn. En Indriði Handreður var grátt leikinn af ólmum sveitalubbum, sem að skilnaði teymdu hann burt af vettvangi á leyndarlimnum og böðuðu hann upp úr forarvilpu, sem hafði myndast þegar sauðféð var rekið inn í réttina um morguninn.

Um kveldið, þegar frú Ingveldur og hennar fólk hafði loks sloppið undan bændalýðnum fóru þau eins og eldur millum bæja í sveitinni og létu hendur sópa og höndur skipta og létu í alla staði ófriðlega. Og er þau koma að Ásbjarnarkeldu var þeim vörnuð innganga í bæinn svo að þau lögðu eld að að honum og svældu íbúa þess úr eins og refa úr greni og létu þá finna rækilega til tevatnsins þar á hlaðinu á Ásbjarnarkeldu. Að svo búnu héldu þau heim. Þókti frú Ingveldi og hennar fólki sem ferðin hefði tekist í alla staði vel og verið hin ákjósanlegasta skemmtun.   

Ofboðið eftir ölvun og slæma hegðun stuðningsmanna

Vér þurfum ekki lengur vitnanna við

Það þarf víst ekki frekar vitnananna við, fyrst svo illa er komið fyrir Deginum Bé, að hann er farinn að veita sér verðlaun fyrir ókláruð verk. Sjúkleiki að þessu tagi bendir til að nýfrjálshyggjurefurinn Dagur hafi fengið krataeðlisvírusinn í bæði heilahvel, sem og í litla heilann og sjálfa blágörnina. Þegar svo er komið eru batalíkur engar og sjúklingurinn verður að sitja uppi með það hlutskipti að vera til athlægis það sem eftir er ævinnar. En svona hefir þetta verið hjá krataeðlishöfðingjunum og nægir í því sambandi að nefna Gylfa Þorn, John Baldwin, Sighvat, Jóhönnu og Ingibjörgu Sólrúnu; allt var þetta fólk hlálegt í rembingi sínum og kom aungvu til leiðar nema fáránlegu gaspri og montbelgingi.

En tilfellið með Daginn er alvarlegt og má búast við að hann muni delera daglega héðan í frá þar til hann verður tekinn úr umferð. Það eru náttúrulega algerð firn, að einn aumur borgmeistari í Reykjavík taki upp á að verðlauna sjálfan sig, það asnastrik að verlauna sjálfan sig er eitt og sér nógu vitlaust og niðurlægjandi fyrir viðkomandi, en að verðlauna sig fyrir hrákasmíði, sem trauðla verður að veruleika, er svo út úr korti vitsmuna, að ekki er einusinni hægt að brosa að slíkri fásinnu og óhæfu. Þetta er sambærilegt við það að borgmeistarinn æddi á hvurjum degi úr Ráðhúsinu og upp í Bankastræti og pissaði þar miðja götuna, eða leysti jafnvel buxur sínar það fyrir allra augum og skildi eftir sig verksummerki sem vegfarendur hefðu hvorki géð né lyst að að leiða augun að, - og stöðva að sjálfsögðu alla umferð um strætið á meðan.

En það er ekkert nýtt á Íslandi að oddvitar og sveitarstjórar verði brjálaðir og fremji hin afkáralegustu axarsköft, sem þeir þurfa aldrei að svara til saka fyrir, enda eru þeir ábyrgðarlausir eins og aðrir brjálaðir menn, hvað þá að nokkrum komi til hugar að færa þá í óðsmannsskyrtu og koma þeim fyrir í rimlastíu á viðeigandi heimili. Það er allt svo frjálslegt í svona alvarlegum málum á Íslandi, að sagt er að líbérísmi þessu tagi sé að kalla óþekktur með öðrum þjóðum. Ef sveitarstjóri, segjum í Namibíu, færi að verðlauna sig fyrir verk sem ekki væri búið að vinna væri honum óðar komið fyrir á samherjatogara þar ytra og fengi ekki að koma í land fyrr en eftir hálft annað ár. En í Reykjavík mega Dagurinn Béé, Heiðaleiða og Holukarlinn stunda krataeðlisfávisku að vild án þess að nokkur geti rönd við reist. 

Veitti sér verðlaun fyrir hálfklárað verk

Sérstakur labbakútur í ólgusjó yfirgangshunda og karlægrar Maddömu

Meiri bölvaður labbakúturinn alltaf hreint þessi Katrín Jakobsdóttir. En það þarf enginn að vera undrandi á því, óheiðarlega vandræðafólkið í VG fann það út af lærdómi sínum miklum og innihaldsríkum, að best væri að gera skælbrosandi og brettandi, hugsjónalausan og skoðanasljóan telpugopa að formanni flokksins. Og eftirleikurinn var auðveldur fyrir Sjálfstæðisflokkinn og hans Engeyinga og samherja, sem eru einmitt líka samherjar Flokkseigendafélags VG. Já, vinir mínir og vitibornir félagar, það er margt í mörgu í ýlduvömbinni á spilltum stjórnmálafrekjum hér um slóðir.

Eins og vera ber, bregst Katrín í vörn fyrir subbuskap auðvaldakerfisins og misnotkun siðlausra yfirgangshunda á almannafé. Hvert sem litið er blasir við heimska, andstyggilegheit og óvirðing fyrir sameiginlegum eigum þjóðarinnar, - og VG trallar með eins og firrt trúðfífl og blábjáni. Hvað á það til dæmis að þýða að láta ríkissjóð borga upp byggingu Jóns Rúnars í Hafnarfirði með því að leigja hana til langs tíma undir Hafró, sem væri best geymd í gámi úti á Grandagarði. Það er svona álíka vitrænt og að láta ríkið greiða Landsbankanum, sem ríkið á, stórar fjárupphæðir fyrir að fá inni með starfsemi ráðuneyta í þessari monthöll péníngagéðsjúklinganna. Eða að fleyja að ástæðulausu miljörðum í rafbíladótið í stað þess að greiða með glöðu geði almenningssamgöngur Strætó á höfuðborgarsvæðinu og út um allt land.

Það er ekki nema von að frú Ingveldur sé lögst í óyndi út af fábjánalegu bruðli stjórnmálafábjána, sem stjórnmálaflokkarnir skaffa kjósendum til að kjósa á þing og misfara með fjöregg þjóðarinnar. Við vitum öll hverskonar samtök Sjálfstæðisflokkurinn er, um hann þarf að setja ákveðin sérlög, en ég er ekki eins viss um að fólk geri sér grein fyrir því að Framsóknarflokknum er stjórnað af fjörgamalli Maddömu, sem fyrir löngu er orðin geggjuð og komin í kör af drykkjuskap, óeðli og péníngagræðgi. Þetta er sem maður segir voðalegt ástand, ef ekki ógurlegt. Meira að segja persónur eins og Máría Borgargagn og Indriði Handreður eru farin að tala fjálglega sín á milli um nauðsyn stórfelldrar þjóðfélagsbyltingar og fyrir skömmu keypti Brynjar Vondalykt sér á laun væna brjóstmynd af Karli heitnum Marx, sem hann geymir heima hjá sér í rammlæstum péníngaskápi. 

„Dýr ráðstöfun“ en felur í sér hagræði

Þrengist að ríxlögreglustjóra og Flokknum og hrun þessara aðila talið óhjákvæmilegt

Þrengist nú staða ríxlögreglustjóra eftir að upp komst að faðir kerlingar er mikill vopnakarl og dýrkandi. Og ef að líkum lætur þá hefir þessi uppákoma valdið fumi og fáti í Sjálfstæðisflokknum, því ekki geta endemin þar á bæ skautað eins og kýr á svelli framhjá svona skömm og hneisu. Eða hvað. Varla trúir nokkur maður að íhaldsnautin geti með nokkru móti firrt sig ábyrgð á ríxlögreglustjóra og hinum byssuglaða föður.

Frú Ingveldi varð mjög brugðið er henni voru færðar fréttirnar af ríxlögreglustjóra og föðurnum sem sagður er grár fyrir járnum. Þegar hún hafði fengið ráðrúm til að jafna sig aðeins með aðstoð góðra lyfja og áfengisdreitils í formi tveggja barmafullra vatnsglasa af rótsterku brenndu víni, varð henni að orði, að það ætlaði ekki af Sjálfstæðisflokknum að ganga þessa dagana og hvurt áfallið öðru verra riðu nú sem hamslausir brotsjóir yfir flokkinn. Það þyrfti sterka viði og krosstré til að standast öll þau ósköp. Eitt með öðru hefði verið að taka við vitringnum Birgi kirkjueiganda frá þrotabúi Klausturflokksins, að ekki sé talað um grunsamlega yfirtöku skuggabaldra flokksins á stórum hlutum í Íslandsbanka. Þá væru hamslausar íhaldskerlingar við það að ganga frá þjóðkirkjunni dauðri, sem og guðskristni í landinu. Þá hefði að undanförnu hvurt hneykslismálið rekið annað hjá lögreglustjóra nokkrum fyrir norðan land. Og nú þetta með ríxlögreglustjóra. Með sama áframhaldi færi fyrir Sjálfstæðisflokknum eins og þjóðkirkjunni og guðskristninni.

Svo mælti frú Ingveldur og barði þéttingsfast í borðið orðum sínum til áherslu: - Getið þið kannski sagt mér hvað Flokkurinn er að hampa þeim ógæfufugli sem það kallar G.Þ. Apakött og er náfrændi trúðfíflsins Óla Apakattar, sem við hérna notum til að annast aðdrætti á vissum vöruflokkum sem við brúkum til neyslu á tyllidögum? Þetta er ekki minna en þjóðarskömm, skal ég segja ukkur. Eftir uppljóstrunina á ríxlögreglustjórahneykslinu í dag fréttum við til viðbótar að lögreglan hefði tekið Óla Apakött fastan fyrir þátttöku í landráðastarfsemi og undirbúningi að hryðjuverkum hér á landi.

Faðir ríkislögreglustjóra tengdur rannsókninni

,,Sosialistaflokkur" Gunnarssmára tapar 1,5%

Ekki blæs beinlínis byrlega fyrir meintu sosialistadæmi Gunnarssmára og er ekki annað að sjá en að sjónhverfingar karlsins séu við að fara út um læri og maga, eins og búast mátti við. Af þessum litla, dularfulla flokki er sem sé ekkert að frétta annað en hann minnkar bara og minnkar, sem er ósköp skiljanlegt í ljósi þess að þar fer ekki fram neitt eiginlegt flokksstarf, útbreiðslustarfsemi eða annað sem stjórnmálaflokkum ber að gera, ef þeir á annað borð vilja lifa af. Ónei, það er ekki baráttugleðinni fyrir að fara í sosialistagríninu hans Gunnarssmára.

Hins vegar ku allt vera á ,,fúllsvíng" hjá Smáranum að koma sér upp fjölmiðli fyrir peningana sem Sósíalistaflokki Íslands áskotnaðist frá ríkinu eftir síðustu alþingiskosningar. Hann kallar detta framtak sitt ,,Samstöðina", eða eitthvað svoleiðis, og hefir þar með sér í stjórn slæðing að krataviðundrum. Nú verður það æ áleitnari spurning hvort skráðum félögum í Gunnarssmáraflokknum, ekki síst þeim er eru sósíalistar, finnst ekkert kyndugt við vinnubrögð höfðingjans og það sem hann er að bauka. Hvernig stendur til dæmis á því að Gunnarsmári virðist hugsa um fátt annað en pénínga, borgaralega auðvaldshagfræði og kratalýð, sem allur er gegnsósa af nýfrjálshyggju og kapítalisma og aðhyllist skilyrðislaust auðvaldsþjóðskipulagið og hefir ekki í hyggju að breyta því um svo mikið sem millimetra?

Og hvernig er það, hefur þeim skrásettu í sosialfyrirtæki Gunnarssmára aldrei dottið í hug, að þetta dularfulla vafstur hans gangi fyrst og fremst út á að hann komist yfir ,,fjölmiðil" fyrir sjálfan sig? Það er nefnilega ekki ólíklegt, að Gunnarsmári, þegar hann verður búinn að koma sér upp fjölmiðli fyrir ríkispeninga Sósíalistaflokks Íslands, þá nenni ekki lengur þessu tækifærissinnaða sosialstagli og geri flokkinn sinn að undirdeild í krataeðlisbælinu, þ.e. Samfylkingunni? Getur verið að þeim skrásettu þyki bara sjálfsagt að tækifærissinni fái að spila með þá á þennan hátt undir yfirskyni sósíalisma. Ef einhver manndómur væri í þeim mundu þeir að sjálfsögðu taka í taumana, aftengja tækifærissinnann og fleygja honum út á strætið eins og hverju öðru rammfölsku krataeðlissorpi.     

Framsókn missir mesta fylgið

Óheilindastóð VG hrynur eins og flugur undan eigin skítameðulum

Það er merkilegt að títan og efrimillistéttarfémínístinn, Halla Gunnarsdóttir, skuli telja sig þess umkoma að steyta görn út í verkalýðssinnana sem tekið hafa að sér það óeigingjarna verk að endurreisa verkalýðshreyfinguna með því að ná henni úr klónum á stéttasamvinnu- og auðvaldssinnunum sem búnir voru að sölsa hreyfingu verkafólks og iðnaðarmanna undir sig. Við vitum að Halla þessi var send Drífu Snædal af Katrínu Jakobs úr forsætisráðuneytinu, væntanlega til þess að styðja Drífu, Halldóru Saleksdóttur, Björn framsóknarmann Snæbjörnsson á Akureyri og efirmillistéttar fémínístastóðið í Samfylkingunni gegn Sólveigu Önnu, Ragnari í VG, Villa á Skaganum og Aðalsteini Baldurssyni á Húsavík.

Eitt hið merkilegasta við títuna Höllu er, að Ögmundur nokkur Jónasson, sem þykist vera róttækur sósíalisti, réði þessa dömu tvívegis sem aðstoðarmann sinn, að því er virtist út í loftið, þegar hann var ráðherra, ýmsum saklausum VG félögum til mikillar furðu. En ráðning Ögmundar leiðindaskjóðunni Höllu skýrist væntanlega að hluta til af því að Drífa vinkona hennar er náfrænka Ögmundar. Já, við erum heldur ekki öll búin að gleyma því að ítrekað valdi valdi Ögmundur Stenngrim og Álfheiði í stað þeirra sem þó voru stuðningsmenn hans; hann fundaði heilan vetur með stuðningsmönnum sínum gegn gerræði og auðvaldssubbuskap Stenngrims, en var svo allt í einu orðinn ráðherra aftur eins og ekkert hefði í skorist og steinhætti um leið að tala við ,,stuðningsmenn" sína, - sama gerðis þegar hann sveik Jón Bjarnason fyrir Stenngrim og Samherja.

Allt gott og blessað, búið og gert. En mikið ósköp er nú hlálegt að hugsa til þess þegar fröken Drífa Snædal þóttist segja sig úr VG, þegar flokkurinn hennar og Ömma frænda fór í ríkisstjórn með erkiauðvöldunum Sjálfstæðisflokki og Framsóknarmaddömunni, með fáheyrðu orðbragði um skítát og trúlega eitthvað fleira ámóta smekklegt. Hinsvegar fúlsaði þessi, nú blessunarlega brotthlaupnu forseti ASÍ, við að fá Höllu að heiðursgjöf frá Katrínu Jakobs. Það þarf ekki lengur vitanna við hverra erinda kláðagemlingarnir Stenngrimur, Álfheiður, Katrín, Ögmundur, Drífa frænka og Halla títa hafa gengið. Jú, þaum hafa gengið erinda auðvaldsins, samherjanna og bankaræningjanna með allskyns loftfimleikum, óheiðarleika og falsi, enda endurreisti þetta fólk Gamla Ísland upp úr rústum Hrunsins í stað þess að láta á reyna hvort hægt væri að breyta þjóðskipulaginu, þótt ekki væri nema um nokkur strik. Það var því engin furða þegar kom upp úr dúrnum að Drífa Snædal, Halla og hitt VG hyskið hafði barist af hörku bak við tjöldin með Halldóru Saleksdóttur og Birni framsóknarmanni gegn Sólveigu Önnu og réttkjörinni stjórn Eflingar og um leið gegn stéttabaráttu fátæks verkafólks. Þannig er það nú og ekki er það glæsilegt.   

Halla segir upp sem framkvæmdastjóri ASÍ

Dagar stéttasamvinnuskrílsins og Halldóru Saleksdóttur taldir innan verkalýðshreyfingarinnar

Jújú, það er allt hrunið undan stéttasamvinnukérlunni Halldóru Saleksdóttur og hennar sálufélögum í krataeðlinu, og þá er ekkert annað eftir hjá henni en að öskra: ofbeldi, ofbeldi! að raunverulegum verkalýðssinnum, sem hafa steypt henni og verkalýðshjakki eymdarinnar, sem frú Saleksdóttir og vinir hennar hafa ástundað í fjóra áratugi eða svo, með hörmulegum árangri.

Fólk eins og Sólveig Anna, Aðalsteinn Árni Baldursson Baldursson, Vilhjálmur Birgisson á Skaganum, Hörður í Grindavík og Ragnar Ingólfsson, hafa allan þennan tíma mátt vera í algjörum minnihluta innan valdakerfis verkalýðshreyfingarinnar þar til núna allra síðustu ár. Það er heldur engin tilviljun að þetta nýja forustufólk sé komið þangað sem það er komið; það er framganga þeirra í stéttabaráttu og óumdeilanlegur árangur í kjarasamningum hafa aflað þeim þess trausts, sem gert hefur að verkum að blekkingariðja og atvinnurekendasleikjuskapur frú Halldóru Saleksdóttur, Björns framsóknarmanns á Akureyri, Drífu Snædal og Samfylkingarstóðsins er hrunin til grunna undan rassgatinu á þeim.

Auðvitað er engin eftirsjón af Saleksdóttur, Birni framsóknarmanni og öðrum slíkum dragbítum í samtökum verkafólks þótt þau sturtist niður og sjáist aldrei meir. Eftirspurn eftir þeim í forustusveit verkalýðshreyfingarinnar er engin, þannig að það er andskoti álkulegt af hálfu frú Saleksdóttur að reyna að gera sig breiða í fjölmiðlum með hótun um að gefa ekki kost á sér og að hún geti ekki unnið með verkalýðssinnunum sem hafa kippt undan henni spóaleggjunum. Staðreyndin er nefnilega sú, að þótt Halldóra Saleks gæfi kost á sér í miðstjórn ASÍ næði hún ekki kjöri heldur biði afhroð. Enda er brostinn flótti í baulurassinn á henni. En þetta er allt í lagi, farið hefir fé betra og bættur sé skaðinn, sem enginn er. 

Treystir sér ekki til að vinna með „þessu fólki“

Árangursrík hryðjuverkastarfsemi ungmenna á Íslandi fyrr og nú

Getur það verið að púkagerið á Selfossi hafi í hyggju að sprengja bæinn sinn í tætlur og aftur á steinöld? Hvaða hugsjón liggur að baki fyrirætlanna púkanna er varla augljós, nema uppkaup Samherja á Selfossi hafi hlaupið fyrir brjóstið á hinum ungu hryðjuverkamönnum og þeir hafi svarið þess dýran eið, að fyrr muni þeir dauðir liggja í rústum Selfoss en una hrínandi undir járnhæl Samherjans.

Í þorpi einu annars staðar á landinu varpaði skæruliðahópur ungmenna ægilegri vítisvél að næturþeli inn um kjallaragluggann hjá þorpseigandanum, sem ungarnir álitu illmenni og bófa. Þessi aðgerð heppnaðist svo vel að þorpseigandinn og kérling hans vöknuðu úti á götu, og var til þess tekið hve frúin grénjaði mikið og sárt og baðaði út öllum öngum í svaðinu. En u kveldið, um kveldið, var þorpseigandinn og hyski hans á bak og burt og hefir ekki sést síðan á staðnum. En þau stálu kvótanum með sér og fénýttu hann lengi á alla lund.

Þá er ótalið afrek púkadjöflanna vestur á fjörðum, sem gerðu sér að leik að framleiða voldugar rörasprengjur, sumar fullar með dínamíti, og sprengdu við dyr manna sem þeim var illa við og vildu burt af staðnum. Þetta gekk ljómandi vel og á einu ári flæmdu þeir fjórtán fjölskyldur á flótta, gerðu þær að flóttamönnum, sem sumir létu ekki staðar numið fyrir hræðslusakir fyrr en í útlöndum, jafnvel öðrum heimsálfum hinumegin á jarðkúlunni. Af þessu má ráða að hryðjuverkastarfsemi unglinga hér á landi virkar þegar háleit markmið eru í húfi.

Svipaður hlutur og áður hefur fundist