Eitt sinn villtist Kolbeinn þegar hann ætlaði að hitta eiginkonu sína

Já, hann ætlaði að hitta eiginkonuna en villtist. Það er eins og maður hafi heyrt sona teoríu áður. Þetta kom einusinni fyrir Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknarmann. Hann hafði skroppið út á lífið eftir vinnu á skrifstofunni og allt leit sæmilega út. Þegar knæpunni var lokað ætlaði hann heim að hitta eiginkonuna en hafnaði fyrir einskæran misskilning, hafvillu og náttblindu heima hjá verulega andstyggilegum hjónum, fullum af sora og óeðli.

Í höndum þessara óféta var Kolbeinn eins og viljalaust rekald og um níuleytið morguninn eftir vörpuðu þau Kolbeini klæðlausum og innilega svívirtum og misnotuðum á dyr og sögðu honum að halda kjafti að fara til Helvítis þegar hann reyndi veikum mætti að mótmæla meðferðinni á sér og óréttlætinu. Í Bankastræti tók lögreglan Kolbein Kolbeinsson fastann og kærði hann fyrir ölvun á almannafæri, gróft blygðunarsemisbrot og ónáttúru. Reyndar nenntu lögregluprjónarnir ekki að púkka lengi upp á Kolbein og köstuðu honum út úr lögreglubifreiðinni áður en þeir komust á stöðina. En áður en þeir viku Kolbeini úr bílnum létu þeir hann fá svartan ruslapoka og sögðu honum að vefja pokanum um óþverrann á sér.

Þegar Kolbeinn komst loks heim eftir átakanlegar hremmingar gat hann gefið frú Ingveldi greinargóða lýsingu á hinum andstyggilegu hjónum sem höfðu svalað viðbjóðslegum fýsnum sínum á honum. Frú Ingveldur brá snöfurmannlega við, bað mann sinn bíða heima meðan hún færi á vettvang atburðanna og jafnaði leikinn. Nokkrum dögum síðar voru andstyggilegu hjónin borin til grafar, án þess nokkur hirti um að grennslast fyrir um banamein þeirra. Þannig hefir frú Ingveldur ætíð unnið af heilindum að þeim verkum er hún hefir tekið sér fyrir höndur, enda hafa allmörg verk hennar þakkarverð þjóðþrifaverk.  

Ætlaði að hitta eiginkonuna en villtist

Upphafa áfengisneyslu og vígaferla frú Ingveldar

Snemma beygðist krókurinn hjá frú Ingveldi því ung var hún farin að hafa í staupinu. Móðir hennar, frú Ingveldur eldri, þókti nauðsynlegt að bjóða dóttur sinni besta hugsanlegt uppeldi sem hægt var að bjóða, og gaf litlu frú Ingveldi snemma hvannarótarbrennivín út í mjólkina í pelanum og fljótlega þar á eftir rauðvín og áfengt öl. Jafnframt gjörðist sú stutta errileg með víni og lék oft jafnaldra sína grátt þegar hún var undir áhrifum.

Þrátt eindreginn vilja auðnaðist frú Ingveldi ekki að feta alveg í spor Egils Skallagrímssonar, en hann vó sitt fyrst víg sex ára gamall, sem frægt varð. Hið næsta sem frú Ingveldur komst í nálgun við Egil á Borg sex ára var þegar stóra systir jafnöldu frú Ingveldar gjörði snarpan aðsúg að henni af því frú Ingveldur hafði einelt litlu systir þeirrar stóru, hlutgert hana og barið í rassinn með naglaspýtu. Frú Ingveldur brást við aðsúgnum með því að fara heim og sækja öxi, því hún var þá þegar gagnkunnug æskuverkum Egils. Því miður fataðist frú Ingveldi höggið þegar til kom, enda aðeins sex ára, og stað þess að höggva stóru systur í hausinn og í herðar niður, hjó hún einungis af henni hægri handlegginn upp við öxl.

Síðar á ævinni hefir henni tekist að vega óþurftarskepnur og illþýði og það án þess að upp hafi komist. Til dæmis eitraði hún fyrir Arinbirni Kolbeins Kolbeinssyni, náfrænda Kolbeins Kolbeinssonar eiginmanns frú Ingveldar, á afar sannfærandi hátt. Eftir byrlunina varð Arinbjörn fyrst kolmórauður á hörund, síðan heiðgulur og loks neongrænn og drapst svo. Matreiðslumeistarinn á veitingastaðnum Humarhalinn var síðar handtekinn og dæmdur í fangelsi fyrir að hafa myrt Arinbjörn af yfirlögðu ráði og varð það mál þar með úr sögunni. Fleiri góð víg hefir frú Ingveldur vegið, sem þyka horfa til þjóðþrifa. Eitt frægasta verk hennar á vígvellinu var samt þegar hún hjó sundur lífbeinið á Vilborgu Eyjólfsdóttur. Vilborg andaðist af sárum sínum, en náði þó að skrifta áður en hún féll endanlega frá og fullyrti að það hefði verið Sigurveig gamla Dræsa sem hefði hoggið hana banahöggið í klofið, því Vilborgu lá mjök þungur hugur til Sigurveigar síðan Sigurveig hafði fíflað mann hennar, dregið hann á tálar og leitt hann út í glórulausan hórdóm. Kom frú Ingveldur ekki við sögu andláts Vilborgar meir.

Meðfylgjandi mynd að frú Ingveldi var tekin þegar hún var um það bil tveggja ára. 

Gleði og bjartsýni fram undan

Sýning á sjálfum sér

Auðvitað héldu hinar sjálfhverfu merkisfraukur ríkisstjórnarinnar opinbera sýningu á sjálfum sér í tilefni þess að öllum takmörkunum vegna kóvíðs nítjánda hefir verið aflétt. Trúlega eru þessar einkennilega sérkennilegu mannvitsbrekkur þeirrar trúar að svona sjálfssýning sé aldeilis bráðnauðsynleg í aðdraganda alþingiskosninganna sem fram eiga að fara eftir þrjá mánuði. Þetta kemur ekki á óvart: Athyglissjúkar dömur af borgarastéttinni með gelgjutendensa hafa þörf fyrir þetta.

Það hefir verið í meira lagi pínlegt að horfa upp á blaðamannafundarlæti ríkisstjórnarinnar á farsóttartímanum. Ófáir hafa fengið á tilfinningun að þar færi innantómt og hálfvitlaust fólk og ekki færri en tveir ráðherrar stjórnarinnar hafa gjörst illa sekir um stóttvarnarbrot í miðju kóvíðsfárinu. Svo kemur þetta lið fyrir alþjóð með fettum og brettum og lætur eins og það hafi bjargað landsmönnum með snarræði frá bráðum dauða. Þvílík andskotans finngálkn atarna.

Vér vonum nú enn heitar en áður, að þjóðinni auðnist kjósa þessa ríkisstjórn sýndarmennskunnar, óheiðarleikans og ómennskunnar af höndum sér í haust og kveði þar með þann draug niður sem þessi rumpulýður hefir haldið úti í fjögur ár. Því miður er ekki um auðugan garð að gresja í stjórnarandstöðunni og væri rétt af þjóðinni að kjósa hana líka burt úr mannheimum. 

Öllum takmörkunum aflétt innanlands

Hægrisinnuð boðflenna og brennuvargur til vinstri

Það er engu líkara en Katrín sé alltaf að tala yfir hausamótunum á vanvitum og einfeldningum sem ekki kunna fótum sínum forráð. Meðan Bjarniben peningaföntum banka þvælir Katrín um loftslagsmál. Ljóti nýfrjálshyggjukjaftaskúmurinn þessi óheiðarlega kona. Við eru farin að gera okkur grein fyrir að Katrín og undanrennugöglin í VG vilja að flokkurinn þeirra sé hægrisinnaður græningjaflokkur efrimillistéttarfólks, sem hefir að poletisku markmiði að sitja í ríkisstjórn út á loforð um hálendisþjógarða, sem þeim þóknast að svíkja jafnharðan eins og ekkert sé sjálfsagðara. 

Svo má líka með talsverðum rökum halda fram að eigendur VG hafi verið, kannski frá upphafi, í herferð gegn sósíalisma og stéttabaráttu; hafi einsett sér að ,,afsósíalíséra samfélagið" eins og auðvaldsbelgurinn Albert Guðmundsson kallaði það rétt áður en hann og hans kumpánar afnámu vísitölubindingu launa, en leyfðu öðrum vísitölum að vaða áfram með hroðalegum afleyðingum fyrir alþýðu landsins.

Svo vælir þetta hyski, Stenngrimur Johoð, Katrín Jakkó og Lilja Rafney undan lítilli virðingu almennings gagnvart Alþingi, og lætur sem það geri sér ekki grein fyrir því af hverju fólk hefur ógeð á þeim og kjaftablaðri þeirri, óheilindum og falsi. Frú Katrín Jakobsdóttir, áttaðu þig á, að þú ert boðflenna í stjórnmálum, brennuvargur á vinstri vængnum, og ættir umfram allt að hypja þig af sviðinu nú þegar.

„Þurfum að breyta því hvernig við hugsum“

Skynsemiskristindómur í klaustrinu og örlítið af siðvilltum fjölmiðlungi

Þeir allravitlausustu í poletíkinni, merarklaustujúnkarnir í Miðfótúngaflokknum, tala mikið um skynsemi og skynsemisstjórnmál, og ætlast víst til að með þessháttar talsmáta muni kjósendur telja þá ögn gáfaðri en þeir í raun og veru eru. Svo sem flestir gjöra sér grein fyrir var Miðflokkurinn stofnaður upp úr særðu stolti og ruglubulli hins ofdekraða Sigmundar Davíðs og margfrægu Wintris- og Tortúlustandi hans. Allt leit samt vel út í fyrstu og að Sigmundi sópaðist kraðak af vönkuðum sauðum úr gemlingastíunni hjá gömlu Framsóknarmaddömunni. En svo fór Sigmundur Davíð til bænahalds í Klaustrinu.

Þau lögðust öll til bænagjörðar við guðsborð og messuvíns í Klaustrinu og drukku fast. En oft er í holti heyrandi nær, og á því vöruðu Sigmundur Davíð og hans klausturfólk ekki. Í leyni lá Bára með upptökutæki og daginn eftir fékk landslýður að sjá og heyra hið einkennilega guðsorð sem Miðfótúngar höfðu um hönd í Klaustrinu. Síðana hefir Miðflokkurinn verið skjátan ein, skorpin og hnúskótt; og flestir sem einhvern tíma tóku mark á flokknum gera það ekki lengur, heldur hlægja að honum, jafnvel opinberlega. Í fræknum hópi Miðfótunga á Klaustri, sem Bára tók upp, var hin brosmilda nunna, Anna Kolbrún, og kvíaði dátt svo korraði í að bænaflokknum af Freyju eyju og skrokknum sem Beggó vildi komast í kast við. Og allir Miðfótúngarnir voru svo undurglaðir þetta kvöld, bænir þeirra einlægar og kjarnyrtar og þau héldu af hinni alkunnu skynsemi sinni, að guðdómurinn altumlykjandi þau í Klaustrinu þetta kveld. Þau voru sem maður segir sálarhólpin, að eigin mati, á þessari heilögu stund. Daginn eftir var Miðfótungaregla Klaustursins rjúkandi rúst, sýnd sem skrípaþáttur í sjónvarpinu, og líkust því Helvíti, sem er hræðilegra en nokkur veit.

Sigmundur Davíð vissi ekki sitt rjúkandi ráð og reyndi að verja sig með samherjaaðferðinni, þ.e. kenna illyrminu Báru um allt, hún hefði falsað myndbandið af bænastundinni og skáldað upp hinar fallegu bænir sem á bandinu heyrðust. Það er svo sem þekkt að illa gjörðir fjölmiðlungar, siðblindir í sinni spillingarhræsni, reyna að kaupa fólk til að taka upp stjórnmálamenn án þeirra samþykkis til að koma þeim illa. Einn slíkur fjölmiðlungur, sem nú er kominn í framboð fyrir flokk, sem löngum hefir reynt að treina í sér líftóruna með því að bera örðum spillingu á brýn, ætlaði til dæmis að fá einstakling til að leggja snöru fyrir einn þingmann Sjálfstæðisflokksins til þess að hægt væri nú að taka hann niður. Ekkert varð úr þessu ástúðlega áformi hins siðbilaða fjölmiðlungs. En einstaklingurinn, sem átti að kaupa til verksins, sagði viðkomandi þingmanni frá skítatrikki fjölmiðlungsins, sem nú er orðinn frambjóðandi og kemst ef til vill á þing ef illa tekst til. Það er mörg skynsemin hjá hinum poletisku vitfirringum nú til dags.  

Stjórnmálin ekki leidd af skynsemi nú til dags

Hvað veður um aumingja Banza eftir allt ofbeldið sem hann hefir mátt þola?

Þá hefir þeim tekist að hrekja aumingja Banza úr Viðreisnarflokknum, sem hann þó stofnaði fyrir braskarar og fólk með ESB-heilkennisárátturöskun. Svona eru laun heimsins og vonska fólksins og skjaldan launar kálfur ofeldið, - eða var það ofbeldið? - æ, það skiptir aungvu máli hvort heldur það er ofeldi eða ofbeldi, á því tvennu eru óglögg skil.

En nú hefir sem sé drotningu kúlulánanna lánast að láta gott af sér leiða og sparkað veslings Banza burt úr samfélagslífi braskaranna í Viðreisn. Þetta þykir sumum mikið gustukarverk. Auðvitað ber Banzi sig illa þar sem hann situr á rassmeiddi sínu í rennusteininum og kjökrar linnulaust. Fyrir honum liggur ekki annað en að skríða á fjórum fótum heim í Valhöllu Sjálfstæðisflokksins og gjörast aftur heill samherji Samherjana þar á bæ.

Ekki skulum vér heldur gleyma þeim möguleika, að vel getur Banzi farið í kynjaleiðléttingu og stormað síðan í blábleikum kjól til liðs við Samfylkinguna eða VG og gjörst þar oddviti á framboðslista. Þetta er ugglaust freistandi tækifæri fyrir Banza, því hjá Samfylkingunni eða VG getur hann fundið sinn innri ESB- og braskarafrið. Og Samfylkingin er afar nýfrjálshyggjusinnað apparat, seisei, já, - og VG er vandalaust að svíkja allt sem þau þóktust áður standa fyrir, þetta er nefnilega soleiðis fólk, - ef fólk skyldi kalla. Ónei, það er ekki öll nótt úti enn fyrir honum Banza, hvort heldur hann skríður heim í Valhöllu eins og padda, elligar leggst undir knífinn og gjörist í framhaldinu efrimillistéttafémíníst í kjól og kvenbrók af Samfylkingar- eða VG-tegund. Þrautalendinginn fyrir vesling væri að gjörast málaliði hjá Pírötum og hefja baráttu fyrir kannabisnautn og últranýfrjálshyggju eins og þar hefir tíðkast.

Gat ekki hugsað sér að sitja áfram í stjórn

Gottfreð læknir hefir bruggað og selt fólki sterkt kóvíðsmeðal í faraldrinum

Síðastliðið ár hefir verið annasamt í lífi Gottfreðs læknis Gottfreðssonar, en því hefir hann varið við að berjast sem ljón í móti kóvíð nítjánda, því umdeilda kvefi. Í upphafi farsóttar sá Gottfreð sér leik á borði og vefengdi kóvíð nítjánda, sagði þetta vera væga skítpest sem best væri að lækna með ormalyfi þá skjaldan lækningar þyrfti við. Svo fór Gottfreð að selja viðskiptavinum sínum litdaufan vökva í ómerktu glasi ásamt munnlegum fyrirmælum um inntöku vökvans, en af þeim loknum væru þeir úr allri hættu á að fá kóvíð nítjánda.

Það hefir verið sagt að ýmsum hafi þókt lækningavökvi Gottfreðs heldur bragðvondur, en því miður hafði enginn rænu á að láta rannsaka innihald glassins. Hið sanna aftur á móti er það, vökvinn var gjarnan samsettur úr þvagi læknisins sjálfs, dálitlu af ormalyfi ætluðu sauðfé og fáeinum dropum af hoffmannsdropum til að fá lyfjalykt af meðalinu. Stundum bar við að einhverjir sem leituðu úrlausnar hjá Gottfreði fengu ósvikið hreinsiefni frá efnagerð, sem kunningi hans hafði útvegað honum til að búa til rottueitur úr. Skipti engum togum, að eftir inntökuna lágu neytendurnir nær dauða en lífi með allt í buxunum þar sem þeir lyppuðust niður, sumir í nokkra sólarhringa áður en að var komið.

Ekki verður því að neitað að Gottfreði lækni græddist ákafleg fé á lyfsölu sinni við kóvíði nítjánda. Nokkrir létust fljótlega eftir að hafa fengið lyf hjá honum og þá hló Gottfreð all-dátt og heimtaði nákvæma lýsingu á dauðstríði hins ólánssama. Gamla frú, leiðinlega og hávaðasama og fram úr öllu hófi freka og vitlausa freistaðist Gottfreð til að sprauta með lyfinu í ómerkta glasinu. Fyrst stífnaði kérlíngarsvarkurinn öll upp og blánaði undarlega í framan og augun ætluðu út úr hausnum á henni. Svo fór hún að tylla sér á tá eins og ætlaði að takast á loft. Að lokum heyrist dulítill smellur, og höfuðið fauk af henni eins og tappi úr freyðivínsflösku. Um þessa tilraun skrifaði Gottfreð langa og lærða ritgerð, sem nú er geymd í hundrað og tíu ára leyndarmálageymslu ríkisstjórnarinnar, en leifarnar af kerlíngunni fór hann með í sorptunnuna og hefir ekki spurst til hennar síðan. Já, mikill læknir er Gottfreð Gottfreðsson læknir. 

Afhentur vökvi gegn veirunni í ómerktu glasi

Hann liggur í forareðjunni að fjósbaki með banaspjótið gegnum sig og svíkur!

Gat nú verið. Það er ekki viðlit að treysta neinu sem stjórnmálamenn dagsins í dag segjast ætla að gera. Nú liggur Haraldur bóndi í drullusvaðinu að fjósbaki í Rein á Akranesi, eftir að hafa orðið undir í bardagaganum við telpudúlluna hans Bjarnaben, og lætur sér ekki detta annað í hug en að svíkja aðalprófkjörsloforðið sitt, sem sé að taka ekki sæti á lista arðræningjaflokksins á Norðvesturlandi ef hann hreppti ekki það fyrsta. En nei, helvískur kurfurinn fer að muldra um útúrsnúninga og miss-skilning, þar sem hann liggur í foraðinu með banaspjótið Reykjafjörð í gegnum sig, og lætur að því liggja að hann ætli að taka annað sætið ef Flokkurinn lætur hann hafa einhverja sporslu, nýja dráttarvél eða þrjá kassa brennivíns, eða kajak með utanborðmótor. En það er ljóst að manngarmurinn ætlar að svíkja loforðið sem hann gaf heimskum kjósendum Flokksins.

Svo gæti allt eins verið að Bjarniben leggi fram skuldbindingu um að útvega Tortúlureikning fyrir Reinabónda, þannig að hann geti farið að senda mjólkurpéníngana beint úr Reinarfjósinu og suður um höfin. Vér trúum ekki öðru en Haraldur svíki allt fyrir slíkt kostaboð og taki annað sætið. Það er síðan undir kjósendum kjördæmisins komið hvort þeir eru svo innilega vitlausir að tryggja Haraldi í öðru sæti áframhaldandi þingsetu; það væri eftir öðru hjá þeim endemum.

Þá er og fullmikið sagt, að það séu ,,leiðtogaskipti" hjá Flokknum í kjördæminu þar eð hvorugt þeirra sem náðu tveimur efstu sætunum eru leiðtogar af nokkru tagi, að ekki sé nú minnst á furðuverkin sem höfnuðu eins og taðklessur fyrir neðan Harald og ungfrú Reykfjörð, sem hvað frægust er fyrir líflegt og ansans ári hreint uppskafningslegt kóvíðsdjamm. Það má undarlegt heita, ef áhangendur og útgérðaráðíljar arðræningjaflokksins eru ekki byrjaðir að átta sig á að allt er farið í handaskolum hjá þeim í kjördæminu og erfitt muni verða að fá kjósendaskjáturnar til að kjósa Sjálfstæðisflokkinn í Norðvesturkjördæmi við kosningarnar í haust. 

Segir að snúið hafi verið út úr orðum sínum

Tímamótasamningur til lausnar deilu frægra hjóna

Það var líka tímamótasamningur þegar Hálfdán Varðstjóri fékk Kolbein Kolbeinsson til að falla frá kæru á höndur eiginkonu sinn, frú Ingveldar. Tildrög þessa máls vöru á þá leið, að Kolbeinn kom alveg óvart að konu sinni í örmum annarrar konu. Svo mjök brá Kolbeini, að hann hljóp af vettvangi á harðaspretti; var það hlaup stjórnlaust og allt var í hrærigraut í höfði hans. Loks kom þar að, að hann vóð inn á Barnastofu og kærði eiginkonu sína fyrir kynvillu. Af hverju hann leitaði til Barnastofu með kæruna er enn óráðin gáta og hafa þó margir lagt sig fram um að ráða hana, en án árangurs.

Þeim hjá Barnastofu brá ansi mikið í brún við heimsókn Kolbeins og fyrst í stað var þeim skapi næst að leggja höndur á segginn, berja hann og varpa honum út í rennusteininn. Von bráðar hurfu þó stofumenn frá því að misþyrma hinum flaumósa manni og tóku í staðinn að inna hann eftir hvort frú Ingveldur væri með ólögráða ungling í takinu. Kvað Kolbeinn þvert nei við því, hann hefði bara komið að kerlíngarandskotanum uppi í bæli með Máríu Borgargagni, þeirri óbetranlegu óvelsæmisdrós. Það varð því úr, að þeir þarna á Barnastofunni tóku Kolbein með sér út í bifreið stofununnar og óku honum á fund Hálfdáns Varðstjóra, en hann er sem kunnugt er sérfræðingur í flóknum legorðsmálum.

Það var heldur ekki komið að tómum kofunum hjá Hálfdáni Varðstjóra, því hann brá hart við og sendi víkingasveitina á frú Ingveldi og Borgargagnið og bauð henni að taka þær fastar. Af þessu öllu spunnust ákafar erjur milli Kolbeins annarsvegar og frú Ingveldar og Máríu Borgargagns hinsvegar; Kolbeinn harðneitaði að draga kæru sína til baka, en eiginkona hans og hennar vinkona kærðu Kolbein á móti fyrir mannorðsmorð, hnýsni og spjöll gegn friðhelgi einkalífsins. Að lokum var málið leyst fyrir milligöngu Hálfdáns Varðstjóra með tímamótasamningi.

Tímamótasamningur um leigu á Grímsá

Draumur ráðsmannsins

Það getur ekki verið rétt eftir haft, að Sigurður Ingi, ráðsmaður gömlu Framsóknarmaddömunnar í Framsóknarfjósinu, hafi sagt: ,,við verðum að spýta í lófana." Í Framsóknarfjósinu taka menn svo til orðað þegar taka þarf á, ,,að nú þurfi þeir aldeilis að skíta í lófana." Og vér erum handviss um að SigIngi ráðsmaður hefir talað um að skíta í lófann þegar hann var í viðtali hjá fjölmiðlungum. 

Einnig hafa þeir eftir SigInga, að eftirsjá sé að griðkonunni Silju Dögg Gunnarsdóttur, sem árum saman hefir setið eins og klessa á Alþingi til þess eins að hirða kaup fyrir ómakið og samþykkja allt í þinginu sem við kemur stórgróðaleiðangri Bjarnaben og hans huppa. Það gengur náttúrlega glatt hjá Bjarnaben og samherjum; lygin blómstrar, hinn eftirsóknarverði ójöfnuður vex hröðum skrefum og þjófnaðaraldan undir merkjum nýfrjálshyggju og einkavæðingar rís og ber við himin. 

Undanfarið hefir SigInga ráðsmanni í Fjósinu dreymt herfilega illa á hverri nóttu. Er nú svo komið að hann er orðinn fram úr hófi taugaveiklaður og stundum hreint hálf-geggjaður á morgnana. Er gamla Framsóknarmaddaman farin að huga að því að fá sér nýjan ráðsmann því henni gest ekki að því að SigIngi sturlist einn morguninn og geri eitthvað alvarlegt af sér. Eina nóttina dreymdi hann til dæmis, að hann hefði hafnað ofan í gamalli mógröf, hálffullri af vatni og úldnum hundsskrokkum. Þennan ófögnuð dreymdi karlangann alla liðlanga nóttina og honum var jökulkalt allan daginn eftir og óbragðið af hinum látni hundum ætlaði aldrei úr munninum á honum. 

„Við verðum að spýta í lófana“