Óttalegur transbrúsi er Gala hánið hans ...

Æ, greyið, sem varla veit hvað lykt er, hefur ekki hugmynd um hvað gamaldags hugsunarháttur er. Við verðum víst að sitja uppi með allskonar fáfræði, sem vellur eins og tjara upp úr þeim skaðmenntuðu. 

Svo vað það hann Ólafur, Ólafur Sckans, 
sá var nú heldur en ekki trans.
Transistor suðaði í tómum kolli;
ja, transis það er víst galinn skolli.
Ólafur, Ólafur, Ólafur Sckans,
óttalegur transabrúsi er Gala hánan hans.

Þér eruð naut, þér eruð naut,
þannig hóf hán tölu.
Ólafur skaut, Ólafur skaut
í angatrans á Gölu.
Ólafur, Ólafur, Ólafur Sckans,
géðslegt helvítis gelgjurassgat
er Göluskessið hans.

So, so fór Gala Trans, hánið hans Ólafs Sckans í þessa líka brjóstnámsaðgerð að geðlæknisfræðilegu ráði og fékk ekkert kaup á meðan.

„Lyktar mjög af gamaldags hugsunarhætti“

Sprúttsalar nútímans

Það hefur löngum verið mikil hugsjón að vera sprúttsali. Sá sem bæði er landabruggari og sprúttsali er það sem kallað er lukkunnar pamfíll. En það er líka talsverður stíll yfir sprútturum, sem sprútta með einhverskonar bjórhland og görótt berjavínssull út um lúgu á verðbúð úti Granda. Fyrir uppundir hálfri öld var okkur piltunum boðið upp á svona rammt berjagums og hlandöl á vertshúsi í Norðvegi. Ekki leist okkur beinlínis vel á blikuna svo að einn okkar hljóp niður í bát á sókti góðan slurk af þessu líka eðla níutíu og fimmprósenta fínspritti sem við höfðum keypt í próvíantinum í Hirtshals. Þegar búið var að endurbætta hið görótta hlandsull með fínsprittinu mátti með herkjum slæða því í sig, en þó ekki meira en svo.

Nútíma áfengissprúttarar á Grandagarði virðast þó eiga aðra hugsjón til hliðar við sprúttið, en það er að rífa alla brennivínssölu í landinu úr höndunum á Áfengis- og tóbaksverslu ríkisins, og þar með úr höndum fólksins í landinu eigendum ÁTVR. Já, ræningjar, sem sérhæfa sig í ránum af ríkinu, þ.e. íslenskri alþýðu sem í sameiningu eiga til dæmis ÁTVR og fleira og njóta í sameiningu ágóðans af sameignunum, þykja gripdeildir af þessum toga bara sjálfsagðar, ja svona eins og leika af skemmtilegri fagmennsku á hrekklausa útlendinga í fjarlægum og fátækum löndum. Hvað kallast þeir aftur sem sérhæfa sig í að hafa arð af alþýðu manna, sem svo sannarlega skapar arðinn með höndum sínum? Svo tala þessir gróðamenn og péníngagéðsjúklingar fyrir sínum stórbrotnu hugsjónum og spekúlasjónum með því að höfða stöðugt til hinna lægri hvata mannskepnunnar, það er stórmannlegt, er það ekki? 

Allt er þetta auðvitað ömurlegt og sorglegt, en við verðum bara að leyfa ,,einkaframtakinu" að njóta sín og græða pénínga fyrir sig og aftur sig. Svo er afar mikið frelsi fólgið í að lifa á sprútti, af þessháttar verða frelsissprúttararnir feitir og gljándi. Og þó svo að  einhverjir drekki sig í hel vegna umsvifu þeirra, kemur það auðvitað frjálsum sprúttsölum ekki við. Og allt er þetta dálítið eins og ránið á fiskveiðiauðlindinni, lágkúrlegt og subbulegt, ef ekki hreinlega glæpsamlegt? 

Bjórinn er 25% ódýrari í nýrri netverslun

Þetta gengur sorglega illa, satt er það. En kannski er gelding í æsku rétta svarið

Það má nú segja að illa gangi að sarga gredduna úr bölvuðu karlkyninu; þetta andstyggilega kyn lætur sér ekki segjast þótt það barið með lurkum og naglaspýtum, allaf skal það standa upp aftur í óskiljanlegu villudýrseðli sínu og halda áfram þar sem frá var horfið eins og ekkert sé sjálfsagðara. Það hefir nú verið meiri handvömmin hjá honum Guði þegar hann skapti manninn og konuna, annað þeirra uppfullt af heimsku, skapbrestum, óþverraskap og djöfullegum öfuguggahætti, hitt kynið þrungið guðlegri náttúru, mildi, jafnlyndi og staðfastri góðsemi allsendis lausri við ofbeldi.

En nú vonum vér, að Katthrin Jaggó, Stenngrimur og Swandeesý semji við Kára í Erfðagreiningunni um að finna upp ráð við karlanáttúrunni, sem skafi úr þeim bansetta grettuna og brenglunina eins og spik af selskinni. Það hlýtur bara að vera til eitthvert meðal eða þerapíja sem gagnast á þessa andskota. En Katthrin, Stenngrimur og þeirra slekti verða að hafa hraðar höndur við að semja við Kára, því þau verða kosin burt í haust.

Frú Ingveldi er löngu ljós skaðsemi karlkynsins og þekkir innræti og kenndir Kolbeins, Brynjars Vondulyktar, Indriða Handreðs og Óla þ. Apakattar eins og handabökin á sér. Máría Borgargagn gerir sér líka fulla grein fyrir skaðræðinu, því hún setti Handreð sinn í viku öfuguggastraff, en það tók svo á Handreðinn að hann var næstum genginn af vitinu. Þær eru og samdóma um, að hið eina sem dugi á karlmannavandamálið sé gelding í æsku og vísa til reynslu af slíku hjá fressköttum; fresskettir vanaðir í kettlingsbernsku hagi sér ævinlega mun betur en þeir ógeltu, sem laumast allar nætur um garða og húsasund, úfnir og óhreinir, í leit að læðu sem þeir geti nú forfært og smánað. 

Segir dapurlegt að við séum ekki komin lengra

Skítabragð skelfir hreppsnefndarmenn og veldur þeim heilsubresti

Alveg er nú skelfilegt að hann Manni, þessi bráðgáfaði og áferðarfallegi drengur skuli af og til fá skítabragð í kjaftinn á sér og það meira að segja af heldur lítilfjörlegum tilefnum. Ég man eftir Brynka Taðætu og skil vel að hann hafi kynnst skítabragði af eigin raun, en mér er alveg fyrirmunað að skilja að Manni hreppstjóri í Kópavogi þekki soleiðis bragð í eigin velburstaða skolti. Og tilefnið sem Manni nefnir og hafi valdið taðbragðinu hjá honum og fleiri fínum eðalpersónum í hreppsnefndinni er heldur ekki af dýrari gerðinni því það er góð malbikunarstöð í Reykjavík sem ætlar að lappa upp á krókastígana og vegaslóðana í Kópavogi.

Í liði með Manna er ein nýsmíðuð taðfrú, sem engist um af óbragði, skítabragði og háborgaralegri andarteppu af því að Kópavogsbúum áskotnaðst ódýrt malbik hjá malbikunarstöð sem er í eigu Reykjavíkurborgar. Það er nefnilega ófyrirgefanlegur höfuðglæpur, guðlast og öfuguggaháttur, frá bæjardyrum hinnar frjálshyggjuþvættuðu efrimillistéttar- og yfirstéttarmeðlimum, að versla við ríki, sveitarfélög og samvinnufélög, sem gera hlutina alltaf ódýrari en gráðugur braskaralýður einkaframtaksins. Þetta óbragðslið er vissulega mjög brjóstumkennanlegt, því það virðist ekki hafa eiginleika til að átta sig á að fyrirtæki í eigu almennings, svo sem ríkis, sveitarfélaga og og annarra samvinnufélaga í eigu fólksins, eru mikið ódýrari og líklegri til að veita eigendum sínum hlutina á raunvirði.

Ef taðsöfnuðurinn á bæjarkontórnum í Kópavogi hefir svona mikla óbeit á fyrirtækjum í eigu almennings að þau verða fyrir heilsuspillandi líkamlegum áhrifum af þeim, svo sem eins og römmu skítabragði í litlu sætu munnunum á sér, þá eiga þau auðvitað að segja af sér á stundinni, því þau eru ekki fær um að starfa fyrir almenning. En svo aftur sé vikið að Brynka Taðætu, þá þoldi hann skítabragðið vel og bætti sér það stundum í munni til hátíðabrigða með því að vöðla neftóbaki, hvannarótarbrennivíni og kremkexi saman við taðið sem hann tuggði og át. Aldrei var Brynka meint af skítabragðinu og varð hundrað ára. Brynki þessi var afi hin fræga manns, Brynjar Vondulyktar, og má á því sjá að sterkir stofnar standa að Vondulyktinni okkar, sem að sjálfsögðu eru í sama Flokki og Manni.    

Samþykktu tilboð „með óbragð í munni“

Handreður kennir lærisveinum og draumur frú Ingveldar

Við sem kunnum deili á Indriða Handreði í gamla daga vissum vel að hann ætti til að vera óþrifnaðarmeindýr. Eitt sinn komum við að kauða þar sem hann sat á elhúskolli í miðju herbergi og var að kenna, því átta eða tíu umglinsslánar sátu hringinn í kringum hann, slefandi af undrun. Í þetta sinn var Handreðurinn að segja frá bólförum sínum, sem að sumu leyti minntu á nautaat eða slagsmál villidýra. Sumt í máli Handreðsins var þó sorglegt og grátlegt og gekk fram af lærisveinunum, en það voru helst samskipti Indriða við sína heittelskaða eiginkonu sem þá var. -Og, sagði hann og horfði mjög alvarlegur á áheyrendur um leið og hann lauk máli sínu, - þegar ég var í góðu stuði, þá gat hún ekkert annað en hoppað á öðrum fæti eftir knallið.

Þannig var það hjá Indriða Handreði. Síðast liðna nótt dreymdi frú Ingveldi sjálfa, að henni var boðið í ferðalag sem hún þáði. Það var farið með hana í einhverju ókennilegu farartæki alla leið til ríkis Erki-Djöfulsins, það er að segja Helvítis. Þar var hún leidd um ganga með rimlabúr á bæði borð og þar sá hún fyrst allra frægra, Margrétu Thatcher ásamt með dónalega klæðlitlum Rónaldi Reagan og hjá þeim störfuðu litlir og ógéðslegir púkaskrattar við pota glóandi stautum í afturendann á hjúunum. Einkennilegast þókti þó frú Ingveldi, að frú Thatcher, sem hún hefir alltaf dáð og elskað, var orðin stórhyrnd, með hringlaga hrútshorn á hausnum og fnæsti eins og eiturslanga. Aftan úr Rónaldi hafði auðsjáanlega aftur á móti vaxið hrossatagl svo mikið og sítt að það náði á hylja berandann á karlskepnunni. Svo varð frú Ingveldi afar ómótt og henni þyngdi fyrir brjósti þar til hún hrökk upp í sathanísku svitabaði.

Þennan merkilega draum hefir frú Ingveldur ráðið á þann veg, að bæði Kolbeinn eiginmaður hennar og Indriði Handreður verði vistaðir í Helvíti að jarðvist lokinni, um það geti aunginn nokkru eða neinu breytt, nema náttúrulega Erki-Djöfullinni, en hann mun samt mjög ólíklegur til að gjöra nokkrar breytingar þar á. Þegar frú Ingveldur sagði síra Baldvini, laust eftir hádegi, frá draumnum, hvatti hann hana eindregið til að hefjast handa við undirbúning að burtsofnun nefndra dánumanna, því aldrei mætti það gerast að slíkir þrjótar og þorparar fengju legstað í vígðri mold; grjóturðir eða fúafen hæfðu ódámum eins og þeim betur. Nú undir kveld var frú Ingveldur farin að hugsa upp ráð til að taka þá Kolbein og Handreðinn hreinlega af lífi og senda þá þar með þangað sem þeir eiga heima í raun og veru. 

 

Yfirlið algengari hjá yngri kynslóðum

Þetta er allt komið á hliðina hjá henni

Þar fór aumingja Swandeesý alveg með sig. Nú ku hún komin með þá grillu í höfuðið, að nú sé rétt að þjóðin dópi sig út úr kóvíð nítjánda og komi þar með hjólum kapítalismans á skrið. Svo kemur upp úr dúrnum, það sem aungvann gat grunað, að til stendur að fylla buxnavasa æskulýðsins, allt ofanan í unglingskrakka, sem ekki mega drekka brennivín,áquavíti og séníver, en eru samt orðin átján, af allrahanda nautnadóti. Allt lítur þetta mjög illa út og ungmennin strax farin ráfa rammskökk og illa til reika um göturnar, sum búin að gera á sig í fíkniefnafrelsinu. Og ekki þarf að spurja að Píratahjörðinni, en hún er strax lögst í eina kös í neysluskammtafrídóminn.

En þetta með Swandeesý greyið er sannarlega sorglegt, því garmurinn stóð sig svo vel framan af í kóðviðsstyrjöldinni. En svo komu auðvitað frú Andersen og Bjarniben og kipptu fótunum undan kéllíngaranganum, af því þau héldu að VG væri að fá fylgi í skoðanakönnunum út á kóvíðsbardagann. 

Til viðbótar hafa einhverjir óráðssíumenn tekið upp á að auglýsa Swandeesý og þau hin í VG, ekki síst slánann hann Proppa, sem sérstaka áhugamenn um sölu Íslandsbanka. Þetta er auðvitað óheppilegt og Proppur litli er sagður orðinn kolóður út í þá sem auglýsa og er jafnvel talið víst að fátt annað liggi fyrir honum en vist inn við Sundin blá, svo geggjaður er hann vegna þessara sölu. Það stefnir því allt í krassandi strand hjá þessu fólki, sem aunginn kann að sjá fyrir endann á.

Sammála sérfræðingum um áfengi en ekki fíkniefni

Já, hún er dauf og rýr uppgerðarstjórnmálakvinna og verður í næsta ríkisstjórnarrassgati með Bjarnaben

Það þarf víst ekki merkileg kapítalísk ,,höfðingsmenni" í útlöndum til að sannfæra Katrínu Jakobsdóttur um hvaða vitleysu og reginheimsku sem þeim dettur i hug. Katrín er nefnilega afar samdauna hinni úrkynjuðu og gráðugu borgarastétt á Íslandi. Að öðru leyti er hún sérlega skoðanadauf og hugsjónarýr, svo sem ungum undanrennustjórnmálamanni sæmir. Að trúa orðum Katrínar og kjósa hana og hennar flokk er álíka gáfulegt og reyna að lækna sig af kvefsótt með arseniki eða bara rottueitri. Þannig er það og þetta á fólk að setja sér á minni, ekki síst í kjörklefanum í vor.

En það er ekki um auðugan garð að gresja fyrir kjósendur í dag fremur en áður. Hægriflokkarnir virðast hafa gefið sig skipulögðum glæpasamtökum á vald fyrir fullt og fast, en hinir, sem berjast við að ljúga því að fólki að þeir séu vinstriflokkar og geðugt mótvægi við skipulögðu glæpasamtökin. Við þessu virðist ekkert vera hægt að gera, því blekkingavél úrkynjuðu uppgerðastjórnmálamannanna er sterk og hefur mannanna sálir unir á hvurjum degi eins og drekka vatn.

Næsta stjórnarrassgat verður vitanlega skipuð Bjarnaben og Katthahrinu Cobb, ásamt litlu gul-bleiku griðkonu Framsóknarmaddömunnar. Það er ekkert Gettubetur með það eða Álfheiðarsnobb. Kjósendur geta ekkert að þessu gert, þeir hafa glataði kjörklefasjálfstjórn sinni fyrir löngu; eru blindir og heyrnarlausir, en í staðinn sjá þeir ofsjónir og heyra ofheyrnir og stjórnast af annarlegum röddum í höfðum sínum. Nú, við hin, þessi með óbrengluð skilningarvit, verðum bara að rölta með hinum eins og dulítill kúahópur, sem ósvífinn strákur rekur með hjálp njólastönguls eða naglaspýtu áleiðis í nátthagann.

Telja að Ísland taki bresk vottorð gild

Hann yljaði sér við að sleikja gólfið skínandi hreint

Þetta var orðið hræðilegt hjónaband. Fyrst í stað var þetta svo sem allt í lagi hjá þeim, þótt ekki væri það vel gott; það sýndi sig strax að frúin var versta subba, nennti ekki að vaska upp og skúra gólfin og um hana var orkt: ,,Hún var svarkur í sinni sveit, sóðalegri en nokkur geit, í matinn bæði meig og skeit, en hvað er að fást um það. Með tímanum versnaði þetta bara og Billyboy fór að sýna svo um munað hvað í hann var spunnið.

Hann byrjaði með því að leika sér að að pissa framhjá klósettskálinni og þegar sú gamla Mélinda vafraði svefndurukkin í öllu sínu veldi á taðhúsið óð hún hlandið Billa í ökkla og rak upp hryllilegan skræk. Næst mé Bill bara beint fyrir framan rúmstokkinn hjá konu sinni. Og þá hún sté fram úr varð henni fótaskortur og féll flöt í þvagtjörnina. Það þarf því aunginn að undrast þótt hjónaband þeirra, veslinganna, næði ekki meiri hjónabandsþroska. Upp úr þessu fóru þau að beita hvort annað ofbeldi og slógust sem grimmir lundar.

Jú, það kom að vísu einusinni fyrir að Kolbeinn kastaði af sér vatni í ógáti á salernisgólfið. Í það sinn var hann þreyttur og bæði drukkinn og svefndrukkinn og því fór sem fór. Svo vóð frú Ingveldur eins og merrhross inn sinna erinda um morguninn, en þá hafði Kolbeinn legið öldauður um hríða á ganginum. Frú Ingveldi skriplaði fótur í vætunni og féll hún flötum beinum á rassinn í pollinn og tók um leið andköf af tryllingi, því hún vissi strax hvers kyns var. Og þótt Kolbeinn lægi friðsæll í djúpu alkómóki, þá sá frú Ingveldur aungva ástæðu til að hlífa honum og tók hann sér til handargagns og kastaði honum loks út á lóðina, sem var hrímuð og beinfreðin. Þegar Kolbeinn skreið nær dauðvona inn um hádegi fór eiginkona hans strax með hann inn á toilett og lét hann ylja sér við að sleikja klosettgólfið tandurhreint kringum skálina. Eftir á sagði frú Ingveldur að karldjöfullinn hefði haft gott af ráðningunni, enda hefði glæpur hans í þetta sinn verið stór, óverjandi og ófyrirgefanlegur.

Bill og Melinda Gates að skilja

Góður piltur Gwöðne þó sumir kunni ekki að meta hann

Assgoti er hann nú góður piltur hann Gwöðne á Bessastöðum, hann sendir út svona fína samúðarkveðju þrátt fyrir að stunda okurleigu á húsnæðismarkaði. Honum er bara ekki fisjað saman. Að rísa upp eins og Þorgeirsboli forðum og færa vinum sínum samúðarkveðju er algert met, eftir að hafa legið stöðugt í mörg dægur undir ofstækisárásum Bandaríkja-Sollu, hvers hreiður er í alþýðuhöll Eflingar.

Nú ætti Gwöðni að láta slag standa og fylgja gagnsókn sinni eftir með því að fara með skóflu út á lóð á Bessastöðum og grafa út svarholið, sem Jón Hreggviðsson var geymdur í meðan hann beið öxarinnar. Þegar hann verður kominn niður á botn á hann að láta sækja Bandaríkja-Sollu og leggja hana í járn niðri í svartholinu og geyma hana þar til næstu páska. Þegar Gwöðne býður þrælum sínum að daga Sollu upp verður hún komin með hanakamb, eldrauðan, og gerðarlegar stélfjaðrir, en þessháttar instrúment fara svo vel gaggið í henni.

En Gwöðne á fleiri óvini en Bandaríkja-Sollu. Ójá. Það er nú það. Píratar, eða það litla sem eftir er af þeim sértrúarsöfnuði, hefir í undirbúningi, í tilefni væntanlegra alþingiskosninga, að gjöra heiftarlega aðför í lýðskrumsskyni að Gwöðna, forsetaembættinu og Bessastöðum. Þeir telja sem sé að Gwöðne liggi undurvel við höggi út af okurleigunni og almennu snobbi, tilgerð og algerðu tilgangsleysi. Píratarnir trúa því vís orðið, að ef þeim tekst að flæma Gwöðne eins og sakamann af Álftanesi fyrir kosningar og selja Bessastaði í höndur byggingaverktaka til rífa kofana sem fyrir eru og byggja stórt og myndarlegt fjölbýlishús handa tíuþúsund Íslendingum, muni þeim græðast fjölmörg prósent af fylgi á kjördag. Sniðugir paurarnir þarna í Pírötunum þótt þeir séu bæði mökkaðir og vankaðir úr hófi fram; síðast fréttist af Pírötum þegar þeir voru að samþykkja að kalla Gwöðne héðan í frá aldrei annað en ,,Bessastaðabósa.". 

Sendi forseta Ísraels samúðarkveðju

Meðferð á harmónikkuleikara í hlíðinni og vonda framkomu uppi á hnjúknum

Hvernig var það nú aftur þegar frú Ingveldur og Máría Borgargagn ráfuðu upp á einhvern fjandans hnjúk hér um árið. Það er sagt þær hafi verið ölvaðar og hagað sér bæði ógætilega og ókristilega og síra Baldvin hafi þurft að taka þær til skrifta á eftir. Það er sagt að í þessari ferð hafi þær stöllur gengið fram á áttræðan harmónikkuleikara og gert sér lítið fyrir og tekið hann nauðugan og skilið hann síðan eftir klæðalausan í miðri hlíðinni.

Jújú, karlskrattinn komst á fætur aftur og klöngraðist eins og hann var á sig kominn niður brekkurnar með harmónikkuna í eftirdragi. Það sáu einhverjir ókunnugir til þess gamla og létu lögregluna vita. Svo var hann færður á varðstofuna til Hálfdáns Varðstjóra, sem varð svo reiður við karlinn að hann hótaði að hengja hann strax; hnýta öðrum endanum á bandspotta við ofninn í varðstofunni en hinum endanum um hálsinn á harmónikkuleikaranum og henda honum út um gluggann og leyfa fólkinu að sjá hann embættaðan utan á lögreglustöðinni.

Eftir að hafa skilið við harmónikkuleikarann eins og áður er frá sagt, héldu þær frú Ingveldur áfram ferð sinni á hnjúkinn og þar upp á kúkuðu þær saman og héldust í höndur á meðan. Það var eins og heilög helgistund. Svo lögðu þær sig út af án þessa taka upp um sig, kysstust innilega og sofnuðu að svo búnu í fersku fjallaloftinu. En fuglarnir hófu sig á loft og sungu yfir þeim. Það var hymmnesk stund. Nokkrum dögum síðar voru þær kærðar fyrir illa meðferð á harmónikkuleikaranum, andumhverfisvæna hegðun á toppi hnjúksins og tilburði til kynvillu.

126 konur leggja á Kvennadalshnúk