Ófrægt fólk sagt frægt og birtar af þeim kjánalegar myndir.

Síðan hvunær eru þeir Íslendingar frægir sem tilteknir eru í fréttinni: ,,Frægir Íslendingar ferðast með stíl"? Aldregi hefi ég heyrt minnst á nokkurn af þessu fólki og fylgist ég þó allvel með fréttum og soleiðis. Með sílíkónvarir og brjóst og vörurnar fram í dulítinn stút liggja þessir sérkennilegu ferðalangar nær berrassaðir úti á túni og þykjast vera að ferðast; að minnsta kosti er verið að reyna telja okkur trú um að þessar strípikindur séu á ferðalagi. Og meðal annarra orða: ferðuðust þessi frægðarmenni með stíl í rassinum? Ef svo var: hvurnig stíl? stíl í stílabók?

Þegar frú Ingveldur og Máría Borgargagn ferðast ásamt fylginautum sínum eru þær ætíð siðlega klæddar og haga sér í hvívetna til fyrirmyndar. Og þó þau hafi endrum og sinnum í staupinu á ferðum sínum um sveitir landsins láta þau ekki taka af sér hálfgildings klámmyndir inni á bæjunum eða úti á hlaði með bændum og búaliði. Þó urðu dálítil vandræði austur í Rangárvallasýslu, er þau frú Ingveldur voru þar á ferð, þegar Brynjar Vondalykt lét sig hafa það að gera sér ósiðlega dælt við eina kúna á bænum þar sem þau voru stödd. Bóndakurfurinn í kotinu snöggreiddist er hann sá á aðfarir Vondulyktarinnar og hljóp af stað með heyhvísl á lofti og hugðist reka þennan óknyttaskarf í gegn með henni.

Á margrómuðum ferðum sínum um landið hafa frú Ingveldur og Máría Borgargagn lagt bændakonunum lið í eldhúsinu, því þær eru laghentar og duglegar. Í leiðinni hafa þær spillt húsfreyjunum með gálausu tali þannig að sumar þeirra hafa ekki fundið frið í sálu sinni langan tíma á eftir. Eina af þessum freyjum gekk svo langt eftir að hafa hlýtt á mál frú Ingveldar og Borgargagnsins að drýja hór með fullum slordána, nýkomum af vertíð, í einni fjárhúsjötunni á bænum. Skömmu síðar andaðist bóndi hennar úr ókennilegum krankleik og var talið fullvíst að kérlíngarskrattinn hefði byrlað honum eitur á svívirðilegan hátt, en það var aldrei gert neitt úr því.  

Frægir Íslendingar ferðast með stíl

Þeir potuðu með löngutöng í rassinn ...

Það má nú með sanni segja að erfitt sé að halda tveggja métra reglunni þegar ferðafélagarnir eru sí og að að pota með löngutöng í rassinn á hvurjum öðrum meðan þeir bíða eftir að komast út í flugvél. Þeir elta meira að segja suma inn á klosétt með löngutöngina á lofti, helvítis melirnir. 

Svo var það Kolbeinn auminginn. Hann sat í flugvél sem var að fljúga á milli landa. Þetta var leiðinlegt flug og þreytandi svo upp úr aungvu varð honum á í ráðaleysinu að smokra sinni löngutöng hérum bil í bláboruna á stífmálaðri flugfreyju sem þeyttist framhjá honum í vélinni með frekjulegum vængjaslætti. Nú, freyjan snarstoppaði og sló illyrmislega til Kolbeins hæfði hann milli augnanna. Þegar Kolbeinn komst til meðvitundar aftur var allt á tjá og tundri í flugvélinni. Frú Ingveldi hafði runnið blóðið til skyldunnar við að horfa upp á eiginmann sinn rotaðan í sætinu af glyðrulegri pjattrófu í flugfreyjubúningi, og Máría Borgargagn lét sitt ekki eftir liggja og hélt til orrustu af vaskleik og hugprýði.

Í þessari flugferð lögðu þær frú Ingveldur tvær flugfreyjur og tvo geldingslega flugþjóna að velli með glæsibrag og þegar flugstjórinn kom æðandi á vettvang notaði Kolbeinn tækifærið, ný kominn úr rotinu, og boraði löngu töng millum þjóhnappa stjórans sem varð svo um, að hann steyptist froðufellandi í gólfið og skreið síðan kveinandi fram í stjórnklefann og tilkynnti hásri og stynjandi röddu um uppreisn um borð og krafist þess að fá að lenda á næsta tagltækum flugvelli. Það er stundum eitt og annað spaugilegt, gét ég sagt ukkur, sem gjörist í flugferðum.  

Erfitt að halda tveggja metra reglu í Leifsstöð

Hún hefir lengi haft sérstakar áhyggjur af honum

Gamla Framsóknarmaddaman er lengi búin að hafa áhyggjur að ráðsmanni sínum í Framsóknarfjósinu, þessum Sigurði Inga sem sú gamla hefir aldrei þekkt haus né sporð á. Þegar hún sá og heyrði manninn í fyrsta skipti spurði hún griðkonu sína hvort þetta manntetur væri ljósrit af Halldóri Ásgrímssyni. Og marga nótt hefir gamla konan legið andvaka og velt fyrir sér hvurt erindi Sigurðar Inga væri í Framsóknarfjósið og í politíkina. Það eina sem gamla Maddaman hefir haft upp úr hugleiðingum sínum um Sigurð Inga er að það eina sem vakað hafi fyrir manninum hafi verið að ráða vinkonu sína og starfssystur sem Vegamálastjóra, þar með væru afrek ráðsmannsins með öllu upp talin.

Að vísu var Sigurður Ingi neyddur upp á Framsóknarmaddömuna; daginn sem hún réði karlskepnuna hafði hún farið offari í ákavítinu og samþykkt hann í ölæði og svörtu minnisleysi. Þegar kérlíngin rankaði við sér, þremur eða fjórum dögum síðar, komst hún að því að nýr ráðsmaður var kominn að Framsóknarfjósinu, en Sigmund litla Davíð höfðu eineltishrottar flæmt grátandi burt úr Fjósinu. Skömmu síðar tók gamla Framsóknarmaddaman Miðflokk Sigmundar upp á sinn eigin eyk á laun og bjó honum aðstöðu í forarvilpuhúsinu, sem er stokkur yfir svæsnasta óþverrann sem lekur af Fjóshaugnum.

Nú er svo komið, að Framsóknarmaddömunni er skapi næst að dreka sig ofurölvi í ákavíti, taka öxina ofan af veggnum og stökkva Sigurði Inga á braut, því gömlu konunni þykir sem Framsóknarfjósið hafi farið halloka í tíð núverandi ráðsmanns og hann hafi gjört æru Framsóknar til skammar með durgslegu sleifarlagi og þumalputtavinnubrögðum. Já, sú gamla hefir hugsað sér, að eftir að hafa rekið Sigurð Inga með reiddri exi út fyrir garð, að leiða Sigmund og hans ágætu klausturbræður og systur út úr forarvilpuhúsinu og inn í Fjósið og fá þeim þar góða bása með rennisléttum flór fyrir aftan. Og Litla Gula Hænan skal í skammarkrókinn og fá að þola þar píslir og kröm.

Undirbúa takmörk á ferðamannafjölda

Hneykslisverk fullra manna og kvenna ætíð jafn áhugaverð

Mikið óskaplega er gaman að lesa um hneykslisverk fullra manna og kvenna í fréttamiðlunum. Ég veit um mannaumingja sem bókstaflega rær í skininu af hreinni og tærri Þórðargleði þegar krassandi skammalegar sögur af ölvuðu fólki reka á fjörur hans. Hinsvegar vantar alltaf tilfinnanlega nöfn og heimilisföng raftanna sem skandalíséruðu; það ætti að vera skylda fjölmiðla og lögreglu að upplýsa almenning um nöfn fólks sem kemst í fréttir út af áfengiseitrun og ósæmilegu framferði henni tengdri.

Sjáið nú kvinnuna sem sagðist hafa læst sig inni á klósetti og ekki komist út. Það er eitthvað mjök so grunsamlegt við það mál allt. Getur ekki verið að kvinnan hafi skakklappast blindfull heim til sín, jafnvel skríðandi, ekki séð til að stinga lyklinum í skráargatið sökum ofneyslu áfengis og troðið sjálfri sér inn um klósettgluggann í staðinn og komið þar að læstum salernisdyrum? Jú, það gæti bara vel verið. Og hvað með ljóta karlinn í austurborginni sem sparkaði í lögregluprjóninn sem þóktist ætla að aðstoða hann? Getur ekki vel hugsast að hjálpsami lögregluprjónninn hafi líka verið þéttkenndur og ætlað að berja ljóta karlinn en sá ljóti hafi orðið fyrri til? Allt um það, þá var ljóti karlinn færður á stöðina og í höndur Hálfdáns Varðstjóra sem kenndi honum lífsreglunar.

Eitt sinn villtist frú Ingveldur í kafaldsbyl og kófi út á Seltjarnarnes, en þar vippaði hún sér innum klósettglugga á fallegu einbýlishúsi í eigu góðs fólks af Nesinu. Þannig háttið til þar á taðhúsinu að dyrnar voru læstar, en frú Ingveldur sparkaði þeim upp á augabragði og vóð síðan af hendingu inn í svefnhús hjónanna á bænum og þar hafði nú heldur verið galsagangur um nóttina. En þá frú Ingveldi bar þar að garði var svefnherbergisumsvifum hjónanna lokið og lágu þau berrössuð þvers og kruss í bælinu ásamt Kolbeini Kolbeinssyni, eiginmanni frú Ingveldar, í einkar athyglisverðri stellingu og línulegri afstöðu til hinna brennivínsdauðu hjóna. Síðar sagði frú Ingveldur um þennan atburð, að skjaldan hefði hún séð jafn andstyggilega afkáraleg hórdómssvín í einni sæng, enda voru bæði hjónin og Kolbeinn lengi að ná sér eftir meðferðina sem frú Ingveldur veitti þeim þar á staðnum, en sú meðferð var ekki fyrir venjulega aumingja. 

Læstist inni á baðherbergi

Sá armi þrjótur í handsprittsvímu

Rafturinn sem vóð um víðan völl í kóvíð- og handspíritusvímu í gærkvöldi var vitanleg góðvinur okkar allra, Óli Apaköttur, fóstursonur frú Ingveldar, þeirrar mikilvirku sæmdarkonu og siðferðisfræðings. Jú, vissulega var búið að mæla Óla með gamaldags rassgatsmæli sem sýndi verulegt magn kóvíðs nítjánda í iðrum hans. Hann var þegar í stað færður í einangrun en féll jafnhraðann í handsprittið, ásamt með konu nokkurri og fjórum börnum.

Þegar Hálfdán Varðstjóri kom á sína vakt í morgun varð það hans fyrsta verk að athuga málið í þeim klefa sem honum var sagt að Óli hefði verið vistaður í kvöldið áður. Það var ljót sjón sem blasti við Varðstjóranum þá dýflissan var opnuð því ekki var með öllu runnið af fanganum, hann hortugur í tali og nakinn frá beltisstað og búinn að útsvína allan fangaklefann. Það varð því úr að Hálfdán Varðstjóri klæddi sig sóttvarnarbúninginn sinn og veitti bölvuðum Apakettinum ærlega ráðningu.

Svo bjuggu lögregluprjónar Hálfdáns um skepnuna í sóttvarnarkassa, nokkurskonar lokað hundabúr, og óku honum heim. Nú er lögregluvörður undir stjórn Hálfdáns Varðstjóra við hús það er Óli Apaköttur dvelur í. Hafa verðirnir nú þegar tilkynnt, að um leið og þeir höfðu hvolft þrælnum inn á forstofugólf hafi samstundis hafist glórulaus handsprittsdrykkja á þessu undarlega heimili. Það er því nokkuð ljóst að ráðning Hálfdáns Varðstjóra hefir ekki verið nægilega ærleg. Nú síðast glumdi við hávær samsöngur Óla Apakattar og annarra þeirra er staddir eru innandyra, ,,Látið vella á heiðum hveri, heyrið álftir syngja í veri," upp aftur og aftur, þannig að verðirnir á útidyratröppunum eru við það að ærast.

Mikill viðbúnaður vegna rofs á einangrun

Nú dugar ekki að halda, Þórólfur minn bægifótur

Það er ekki nóg að halda, Þórólfur minn bægifótur, þú og Björn Ingi Viljanum verðið að vita. Sú er nú krafan í dag laxmaður. Öll þjóðin, ja að undanteknum nokkrum péníngapervertum, ferðavitfirringu og ríkisstjórninni, var einörð á móti því að fara að vilja þessara fáu, en samt voru það við, þegar upp var staðið, sem réðu ferðinni. Nú sitjum við undir látlausri kóðvíð nítjánda dreifingu eins og bjargarlausir sauðir í fjárrétt. 

Svo sem áður hefir fram komið, hefir frú Ingveldur og hennar fólk haft afskaplega hægt um sig að undanförnu. Til að mynda fengu Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður sína skammta af kóvíð nítjánda og við sjálft lá að þeir yrðu úr heimi hallir. Vitanlega hefði það verið hinn mesti mannskaði ef við hefðum mátt horfa á eftir slíkum gulldrengjum fyrir ætternisstapa langt fyrir aldur fram.

Þegar Vonalyktin lá í kóvíðinu skipaði frú Ingveldur svo fyrir að hann gerði sín stykki í fötu og var síðan borið frá honum á og sturtað í sjóinn úti í Effersey. Síðan hefur ekki orðið lífs vart í margra mína radíus frá þeim stað er affermingin fór fram. Fyrst í stað rak talsvert af dauðum fiski á við Grandann og inn um öll Sund, sem og á strendur Engeyjar og Viðeyjar. Fengu Engeyingar þar fáein skippund í sinn hlut. Meira að segja hrokkelsin lögðu á flótta og óþverrafuglar á borð við sílamáfa misstu vitið eftir að bragðað í þeim fiskum er dóu af að hafa lent í seyru Vondulyktarinnar. Í versta tilfellinu flaug vitskertur sílamáfur inn um eldhúsglugg í Hlíðunum og smitaði alla fjölskylduna. Eftir að Indriði Handreður komst til einhverrar heilsu á ný hefir hann knúið konu sína, Máríu Borgargagn, svo ákaft að hún er næstum úrbrædd orðin og farin að pumpa með. 

„Held að við séum í nokkuð góðum málum“

Norðmenn gjöra aðför að frjálsu framtaki og nýfrjálshyggju

Hér hofum við dásamlegt dæmi frá Noregi um frjálst einkaframtak, nýfrjálshyggju og skapandi frumkvöðlastarf. Maður verður hrærður af að setja sér fyrir hugskotssjónir athafnasemi, útsjónarsemi og elju hinna norsku hjóna sem hafa haslað sér völl í Sartor verslunarmiðstöðinni í Björgvin. Svo kom lögregluhelvítið, rammmarxíst, óþjóðlegt og skammarlegt, knúið áfram af öfundsýki og hóf afskipti af hinum vinnandi hjónum, sem hófu feril sinn með tvær höndur tómar, en vóru komin í góðar álnir, sona álíka og meðalkvótagreifi á Íslandi. Nú er hún Snorrabúð stekkur, hið opinbera lét sendisveina sína einkennisklæddar gjöra eignir hinna duglegu og góðu hjóna upptækar en lokaði þau sjálf inni einni af þessum svínastíum sem það kallar fangageymslur þar í Norðvegi.

Sem betur fer er ástandið ekki jafn djöfullegt á Íslandi eins og hjá Nossurunum. Hér sá talin mestur maður sem stolið hefir mestu á svínslegasta og lævíslegasta hátt; slíkir menn eru taldir sosialistar, jafnaðarmenn og félagshyggju- og samvinnumenn á Íslandi, því þeir leggja saman krafta sína til að ráða öllu, eiga allt og mega allt. Auðlindir, dómstóla, alþingi, ríkisstjórn og banka ásamt fjölmiðlum og fleira smálegu eiga þessar kempur skuldlaust; og þegar öfundsjúk misyndismenni kæra þá fyrir eitthvað lýkur soleiðis málum aðeins á einn veg: kærandinn er gerður ærulaus, auralaus og settur í fangelsi við fyrsta tækifæri. Í þokkabót hafa Íslendingar bætt þeirri rós í hnappagatið sitt að gjörast Trumpistar, sem auðveldar þeim mjög að rífa kjaft og halda fram staðleysum og heimskurugli eins og um heilagan sannleika sé að ræða. Á Íslandi ráða sannir Íslendingar ríkjum en ekki írski þrælalýðurinn, sem illu heilli fylgdu forfeðrum okkar til landsins á landnámsöld.

Það er gott að búa á Íslandi og til marks um það þá hafa þeir hleypt pestargemlingum með kóvíð nítjánda í stórum flugvélaförmum á landsmenn til að sýna þeim hvað Davíð keypti ölið og í leiða þeim fyrir sjónir hvur það er sem ræður Íslandi og á þennan hrjóstruga hólma norður í rassi. Á meðan við höfum það svona gott drepa frændur okkar í Noregi allt heilbrigt framtak og samkeppni niður með bros á vör; þeir munu uppskera eins og þeir hafa sáð til og það mun fara herfilega fyrir þeim áður en lýkur. Meiri bölvaður niðurrifslýðurinn atarna fyrir austan haf.

Stórtækir búðaþjófar í Bergen

Þessi nýja nafnatíska verður komin hingað fyrir jól

Þá er Stór-Bretinn farinn að fela Djöflinum sjálfum í Helvíti kornabörn sín með því nefna krakkaræxnin eftir honum. Nú, Djöfullinn heitir að sjálfsögðum mörgum nöfnum, sem er við hæfi þegar slík öndvegispersóna á í hlut. Lúsífer sá sem sagt er frá í fréttinni af frjálslyndi Breta í nafngiftum verður trúlega kallaður Feri, Lúsi væri mun síðra gælunafn. 

Ekki er að efa að þessi nafnatíska þar ytra verður búin að nema land á Íslandi fyrir jól. Það væri líka viðeigandi, að tvíburadrengir verði skírðir Sathan og Kölski við hátíðarmessu í hátimbruðu guðshúsi á jóladag. Það þætti Fjandanum vænt um og mundi glaður blása piltunum illræði og djöfulskap í nasir. Þegar fram líða sundir mundu peyjarnir verða hin mesta plága og stórglæpamenn, sennilega í Armani-jakkafötum.

Eitt sinn fékk frú Ingveldur Fjandann, sem hún kallaði Pokurinn í þá daga, til að úða djöflagasi upp í bláendann á Máríu Borgargagni. Eins og við manninn mælt þaut Borgargagnið út frá hálfétnum kveldmatnum og manni sínum Indriða Handreði og féll þegar í stað í hórdóm. Um morguninn skreið hún heim eins velkt hundsskinn og fór þegar í stað í einangrun að heimili sínu. Indriði Handreður, vitmaður sem hann er, sá undir eins, þegar Borgargagn hans birtist eftir hóranir sínar, að hún væri útsett í viðbjóðslegum sjúkdómsvírusum og baktéríum sem hún hefði áunnið sér með nánum kynnum við friðla sína sauruga.

Fengu að nefna soninn Lucifer

Menningarsinni dæmdur fyrir listrænan gjörning í strætisvagni

Aumingja maðurinn að fá á sig óvægin dóm sem útheimtir péníngaútlát og jafnvel fángélsisvist ef illa tekt til hjá honum. Samt gekk manngarminum bara gott til. Það var leiðinlegt í strætisvagninum milli Keflavíkur og Hafnarfjarðar og honum kom í hug að skemmta öðrum farþegum og sjálfum sér dulítið í leiðinni með því að setja upp gjörning. Og gjörningur í þessu tilfelli heitir list og telst til menningarstarfsemi. En í stað þess að skemmta sér af hjartans lyst yfir gjörningi mannsins þá kærðu þeir hann til lögreglu.

Ekki bætti úr skák, að af hálfu löggæslu og lögreglustjóra var hinn þaulreyndi Hálfdán Varðstjóri gerður út af örkinni til að hafa höndur í hári gjörningamannsins í strætisvagninum. Og eins og við var búist þá gekk Hálfdán rösklega til verks því honum er hálfkák fjarri þegar löggæslustörf eru annars vegar. Það hafði nefnilega verið hringt úr strætisvagninum í lögregluna þegar gjörningurinn stóð hvað hæst þannig að Hálfdáni Varðstjóra auðnaðist að grípa inn í áður en vagninn komst á leiðarenda. Nú, þá Varðstjórinn hafði stöðvað vagninn með bendingum, ljósagangi og sírenublæstri skammt sunnan við álverið í Straumsvík, sem bráðum mun verður álverið heitið í Straumsvík, vóð hann inn í vagninn, seildist í hinn blygðunarlausa og dónalega líkamspart listamannsins og dró hann á honum af heljarafli út úr strætisvagninum. Ég ætla ekki að reyna að lýsa öskrunum og grénjinu í manngreyinu og farþegunum þegar Hálfdán fjarlægði hinn grunaða. Sumir farþeganna voru reiðir yfir því að listamaðurinn hefði ekki fengið að ljúka gjörningi sínum, aðrir vegna þess að honum hefði yfirleitt verið hleypt inn í vagninn.

Síðan gekk allt sinn vana gang. Hálfdán lokaði sig inni í fangaklefanum með misheppnaða gjörningslistamanninum og lúbarði hann í refsingarskyni. Um kveldið færði Hálfdán fanganum áfengi og eggjaði hann mjök til drykkju. Eftir miðnætti sungu þeir saman sönglagið sem Hálfdán Varðstjóri samdi fyrir nokkrum árum: ,,Vér pervertar erum mæddir oft og misskildir, en manngæskan hjá hinum vond og ljót." 

Dæmdur fyrir að fróa sér í strætisvagni

Stjörnusýslumaðurinn á leið í útlegð og síðan á vergang

Hvur hefði trúað því á vordögum að Stjörnsýslumaðurinn Stones, eitt okkar ástsælasta yfirvald, mundi um mitt sumar vera kominn á vergang? Sú er nú samt raunin því Stjörnusýslumaðurinn á nú hvurgi höfði sínu að halla, hans bíður að verða talinn með orðlögðum mönnum á borð við Sölva Helgason og Símon Dalaskáld. Ýmsum þykir lítið leggjast fyrir kappann að láta nokkrar valdagírugar yfir- og efrimillistéttarótugtir hrekja sig úr húsi og embætti út á Guð og gaddinn. Hlálegast við þetta allt er að nefndar ótuktir eru kærar flokkssystur Stjörnusýslumannsins.

En fyrst skal reynt að reka hr. Stones í útlegð til Vestmannaeyja. Má segja að hugmyndin um útlegðina hafi gjört Eyjamenn verulega hrædda, svo hrædda reyndar, að aldrei hefir uppvakist slík ofsaskelfing síðan síðan Hundtyrkinn tók land í Vestmannaeyjum og framdi sitt kunna Tyrkjarán. Mér er sagt af tíðendamanni, að Eyjamenn séu í óðaönn að vígbúast til að geta tekið á móti óvininum og hrakið hann til föðurhúsanna. Annar tíðendamaður úr Eyjum sagði er honum bárust fréttirnar af yfirvofandi hreppaflutningum dómsmálaráðuneytisins á Stjörnusýslumanninum Stones til Vestmannaeyja, að þessi telpukind í dómsmálaráðuneytinu skuli ekki halda deginum lengur að Vestmannaeyjar séu einhver ekkisins ruslatunna fyrir álappaleg vandamál Sjálfstæðisflokksins.

En hvort heldur sem Stjörnusýslumaðurinn Stones afplánar eitthvað í Eyjum áður en hann fer endanlega á vergang og gjörist landsfrægur flakkari skal ósagt látið. Hér áður og fyrr áttum vér marga góða landshornaflakkara. Slíkir menn voru elskaðir og dáðir af alþýðu ef þeir voru ekki mjög lúsugir. Reyndar voru allir Íslendingar í þá daga að minnsta kosti dulítið lúsugir, sumt fólk var líka með flatlús, einkum þeir sem betur máttu sín sín. Fémínísk prestsmaddama á höfuðbóli sinnar sveitar var oftar en ekki, ef að var gáð, bæði með lús og flatrara og ef ekki geitur í þokkabót. Það verður því að teljast fagnaðarefni, þjóðlegt og jákvætt, ef Stjörnusýslumaðurinn fer á vergang fyrir tilstilli yfir- og efrimillistéttarfémínísta í dómsmálaráðuneytinu, lögregluyfirvalda og Flokksins og gerist förumaður í rifnum og slitnum lúðrasveitarbúningi og götóttum skóm. Þá væri til einhvers barist ef Flokknum tekst að endurvekja hina gömlu flakkaramenningu í landinu.  

Ólafur gæti endað í Vestmannaeyjum