Jóhannes Ragnarsson

18.3.2007 | 21:51

Af landi og sjó - brot. 1.

Ég vil í upphafi taka fram, að eftirfarandi frásögn er í öllum atriðum sannsöguleg. Þeir sem telja sig þekkja þær persónur sem við sögu koma, gera það upp á eigin ábygð.

Inn í huga minn líður minningarbrot um skipsfélaga mína, Örn og Edda.

Árið var 1972, haust.

Við vorum staddir í Hirstshals á Norður-Jótlandi í Danmörku, nýbúnir að landa þar síld, sem við veiddum í hringnót í Norðursjónum.

Eftir löndun, sátu okkar Mikli Skipstjóri, ásamt með persónunni GL vélstjóra uppi á Hirtshalskrá og ræddu yfir ölglösum framtíð og horfur lífsins á almennum grundvelli og áttu sér einskis ílls von. Ganga þá í salinn, utan af götunni, félagar vorir Örn og Eddi og virtis í öllu glatt með þeim. Örn var, um þessar mundir nýorðinn tuttugu og þriggja ára, lágvaxinn með vel snyrt yfirvaraskegg, Eddi aftur á móti fjörutíu og þriggja ára, fremur hávaxinn, grannur, útlimalangur og lífsreynslan skein úr hverjum hans andlitsdrætti. Ekki höfðu þeir fyrir að kasta kveðju á hinn Mikla Skipstjóra og GL vélstjóra, en steðjuðu þess í stað beint á barinn, keyptu drykkjarföng og fengu sér síðan sæti, með kurteislegum tilburðum, við borð hjá tveimur dáfríðum stúlkum á besta aldri.

Fer nú allt vel fram um stund.

Allt í einu sjá hinn Mikli Skipstjóri og GL vélstjóri, að Eddi rís snöfurmannlega á fætur, gefur sig á tal við þjónustustúlku, sem hlýddi glaðleg í fasi á mál hans og kinkaði síðan kolli. Skömmu síðar kemur þjónustustúlkan með fjögur glös á bakka og leggur á borð fyrir Edda og hans borðsnauta. Eddi var að vonum glaður í bragði og farinn að segja gamansögur á dönsku, sem féllu í góðan jarðveg við borðið. Örn, sem vildi ekki vera minni maður í augum stúlkanna, tók þegar við keflinu þegar Eddi hafði lokið gamanmálum sínum, og tók til við að segja, sigri hrósandi, stórkarlalega lygasögu af sjálfum sér á bjagaðri dönsku, sem kom stúlkunum til að sperra eyrun. Í miðjum klíðum gerði Örn hlé á frásögn sinni, sökum smávegilegs þurrks í kverkunum, og fékk sér sopa úr glasinu sem Eddi hafði boðið uppá. Það var Álaborgarákavíti. Örn gretti sig dálítið án þess að brosið færi af andlitinu á honum. -Heyrðu, galaði hann upp yfir sig eins og ekkert væri, -ég drekk ekki álaborgarákavíti. Og með það sama, teygði hann höndina yfir borðið og hellti úr glasi sínu yfir í glas Edda vinar síns, sem ekki gat rönd við reist.

Og nú tók atburðarrásin snarpan kipp og rann, án frekari málalenginga, inn í alveg nýjan farveg.

-Hvað gerirðu helvítis forsmánin þín?, öskraði Eddi að kunningja sínum, -kantu enga mannasiði, eða hvað? Edda var svo gróflega misboðið, að hann rauk upp úr stól sínum og sló Örn einarðlega og undanbragðalaust beint á trýnið, svo hann kastaðist aftur fyrir sig úr stólnum og langt út á gólf. Borðið fór líka um koll, ásamt álaborgarákavítinu dýra, en stúlkurnar biðu ekki boðanna, hlupu til dyra og hurfu út í haustkvöldið, gjörsamlega afhuga kavalérunum sem þær höfðu verið að skemmta sér með fyrir andartaki síðan.

Þegar Örn var lentur í gólfinu, lét hann verða sitt fyrsta verk, að rísa upp á fjóra fætur, skríða framhjá borðinu, sem lá á hliðinni, og að fótum vinar síns og biðja hann innilega fyrirgefningar á ónærgætnu framferði sínu og dónaskap. Eddi var hinsvegar ekki tilbúinn að taka við fyrirgefnigarhjali á þessari stundu og rak annan fótinn í hinn iðrunarfulla mann, lauslega að vísu, en úthúðaði honum þem mun hraksmánarlega í staðinn; kallaði hann helvítis aumingja og viðrini, sem aldrei gæti hagað sér eins og maður. -Svo hraktirðu stelpurnar í burtu andskotans auðnuleysinginn þinn!, hrópaði Eddi með sinni lífsreyndu og eilítið rámu röddu og kallaði þjónustfólkið á vettvang. Við mótlætið tvíelfdist Örn í fyrirgegningarviðleitni sinni og vafði annan fót vinar síns örmum, hákjökrandi og skoraði á hann sem kristlegan mann að miskuna sér. En Eddi lét ekki bilbug á sér finna og reyndi að hrista fót sinn úr faðmlögum hins skríðandi manns, sem verið hafði besti vinur hans fyrir örstuttu síðan.

Nú dreif að vertinn sjálfan, feitlaginn, kraftalegan karlamann á fimmtugs aldri með ljóst hár, sem farið var að þynnast ofaná . Eddi skýrði vertinum frá málavöxum á einkar hreinskilinn og skilvirkann hátt, með þeim góða árangri, að vertinn greip þéttingsfast í hálsmálið á Erni, sleit hann rösklega af fæti Edda, dró hann að svo búnu, skríðandi á fjórum fótum út á gangstétt og greindi honum frá að skilnaði, að heimsóknar af hans hálfu væri ekki óskað í bráð eða lengd í Hirtshalskrá.

Flokkur: Stjórnmál og samfélag | Facebook