Merarræða frú Ingveldar og orðaleppar Indriða Handreðs

Frú Ingveldur sagði eitt sinn í viðhafnarræðu, að vinkona hennar, Máría Borgargagn, væri það sem kallað væri á frægum bókum ,,létt hryssa í hópi staðra mera". Og víst er um það að Borgargagnið hefir um sína ævidaga verið furðulétt á bárunni. Enn fremur sagði frú Ingveldur við þetta einstaka tækifæri, að þær vinkonurnar, hún og Máría, hefðu verið upphafsmanneskjur að nærbuxnaleysi á Íslandi. ,,Vildum frelsa pjásuna og það tókst"!, hrópaði frú Ingveldur yfir salinn, sem tók við sér og klappaði af tryllingi fyrir þeim stöllum. Þetta var í fjölmennu afmæli Máríu Borgargagns, sem haldið var í einni gríðarlegri íþróttahöll.

Það er svo til marks um léttleik Máríu Borgargagns, að strax um fermingu var hún farin að hlaupa á harðaspretti á milli strákanna, og beint upp í til þeirra. Samt tókst henni að mestu að sneiða hjá að fá óorð á sig og frillukvensku. Og þó. Hins vegar voru strákarnir hræddari við frú Ingveldi og eru það enn. Frú Ingveldur átti það nefnilega til að taka í lurginn á þessum afstyrmum og sína þeim í tvo heimana ef þeir sýndu af sér óart í rúminu eða móðguðu hana þegar hæst stóð í stönginni. Sumir þeirra máttu leita sér læknis eftir áföll og harðræði í bólförum með frú Ingveldi.

Í fyrrgreindri afmælisveislu, hvar frú Ingveldur hlóð lofi á sitt vinkvendi, Máríu Borgargagn, gerðist það, að Indriði Handreður, þá heitmaður Borgargagnsins, stóð upp eftir tölu frú Ingveldar og flutti einkennilegt ávarp. Skildist áheyrendum á máli Handreðsins, að hann hefði stundað óheft rekkjubrögð með báðum þessum konum og hefði ekki orðið misdægurt af. Þó sagði hann að þefurinn af frú Ingveldi væri í lakara lagi, því þókt hún ræki upp bofs eins og hvolpur væri það hátíð miðað við melrakkaóþefinn sem stigi annað slagið upp af kerlingunni við þessar aðstæður. Þetta á átti víst að vera fyndið hjá Handreðnum, bara grín og gaman, og vissulega ráku veislugestir upp hæðnishlátur að orðaleppum hans. En frú Ingveldur leit þessi gamanmál öðrum augum en aðrir í veislunni og batt snöggan endi á orðaflaum Indriða Handreðs með þungu höggi í andlitið og enn þyngra sparki í rassgatið svo hinn orðhvati maður fauk í loftköstum fram af ræðupallinum og bar hann sitt barr ekki lengi eftir þennan harmleik.

Lágmarkskrafa að hryssa sé tamin og róleg