Sorrý, - það er heldur seint, karl minn, að grípa fyrir rassinn þegar ,,the shit" er kominn í buxurnar.

Það er heldur lítið gefandi fyrir landsfundarályktanir í syndaaflausnarstíl, sem ekki stendur til að fylgja eftir á nokkurn hátt nema með steingrímískum orðavaðli til þess eins að blekkja fólk.

Eftir það sem á undan er gengið, ætti flestum að vera ljóst, að VG er mjög veikburða stjórnmálaflokkur, hrjáður af innanmeinum, óheiðarleika og ógeðfelldu foringjaræði. Það er t.d. með ólíkindum, að rúmlega 70% þeirra landsfundarfulltrúa, sem þátt tóku í formannskosningu, skuli hafa haft lyst á að greiða sitjandi formanni atkvæði sitt þegar þeim stóð til boða að skila auðu eða kjósa aðra frambjóðendur.

Hvað um VG verður í framtíðinni, er harla óljóst á þessari stundu, en sitthvað bendir til að erfitt verði fyrir kjaftaskana þar á bæ að stöðva hrörnun flokksins. Því þó svo að Vinstrihreyfingunni grænu framboði takist að sleppa lifandi frá helst til fámennum landsfund á Akureyri, mun það ef að líkum lætur verða skammgóður vermir.  

Orðalag vegna Nató mildað

Af erindi frú Ingveldar um virði meydómsins

Á síðasta aðalfundi Sjálfstæðismannafélags Garðabæjar flutti frú Ingveldur erindi sem hún kallaði ,,Hvers virði er meydómurinn." Í þessu frábæra erindi sínu gerði frú Ingveldur nauðsyn á varðveislu meydómsins að þungamiðju máls síns annarsvegar, en hinsvegar ríka áherslu á gildi þess að verða ekki hórnum að bráð. Þá vék hún máli sínu að sérstöku sálarástandi, sem á það til að grípa fólk, ,,hinni ótímabæru kynvillu" en það ku verka á þá er fyrir verða eins og þeir hafi étið gangstéttarhellu.

Í lokakafla erindis síns vék frú Ingveldur að hlálegum meydómsmissi Máríu borgargagns, sem varð þess valdandi að Máría hefur mátt sæta þeim örlögum að verða náttúrulegur brókarsóttargemlingur, kjaftatífa og trunta. En frú Ingveldur hafði kvöldið áður en hún flutti Sjálfstæðismönnum í Garðabæ erindi sitt, komið að Kolbeini, eiginmanni sínum, í óforskömmuðum ástarlífsmökum með Máríu borgargagni um kvöldmatarleytið undir borði í bílskúr frú Ingveldar og Kolbeins.

Niðurstaða erindis frú Ingveldar var því sem sé, að meydómurinn væri í raun einskis virði í nútíma þjóðfélagi og það væri fremur heimskulegt að reyna að halda í hann til þess eins að halda árunni hreinni. Hinsvegar bæri kallmönnum að sniðganga hórinn eins og hverja aðra drepsóttarplágu og leggja sig ávallt í líma við að halda krumlum sínum og öðrum líkamsöngum frá nærbuxum kvenna til að fá ekki það orð á sig að vera nærbuxnafémínístar.

Reyndi að selja meydóm dóttur sinnar

Flokksbróðir fjármálaráðherra

Hohohojjjj ... auðvitað er Steingrímur hörmum sleginn, að ekki sé sagt þörmum veginn, yfir því að ráðning flokksbróður hans í starf forstjóra Bankasýslu ríkisins hefur leitt til þess að stjórn Bankasýslunnar greip til þess óyndisúrræðis að segja af sér.

Nú, fyrst stjórn Bankasýslunnar er hlaupin fyrir björg, má reikna með því að Páll Magnússon, framsóknarmaður og flokksbróðir fjármálaráðherra, hlaupi fyrir líka fyrir sömu björg. En fjármálaráðherra er séður fugl og á, ef að líkum lætur, fáein fullmektug dekurdýr uppí erminni til að manna stjórn Bankasýslu ríkisins.

En þó að Páll Magnússon framsóknarmaður falli milli skips og bryggju með öllum þeim hörmungum sem slíkum atburði fylgir, er björninn síður en svo unninn. Eftir er að taka í hnakkdrambið á Páli Magnússyni útvarpsstjóra og auðvaldsdindli og sparka honum veg allrar veraldar úrúr húsakynnum Ríkisútvarpsins, áður en honum tekst að vinna fleiri spjöll þar innandyra.

En það er líklega heldur mikið fyrir harma og þarma framsóknarmannsins í forstjórastóli Vinstri grænna að missa tvo Pála Magnússyni úr elítuhirð Gamla Íslands, sem Steingrími hefur tekist, góðu heilli, að endurreisa af gífurlegri harðfengi og dugnaði. 

Harmar afsögn stjórnarinnar

Hinir huglausu nískupúkar í Skotvíshernum

Það er ekki nóg með að vargarnir í Skotvís séu sólgnir í að myrða fugla, heldur eru þeir slíkar andskotans nánasir og nískupúkar að þeir tíma ekki ekki einusinni að borga dálitla peningaupphæð fyrir að fá að svala fuglamorðfýsn sinni. Útaf þessum nánasarhætti ætti að svipta gjörvalla Skotvíshersveitina leyfi til að bera skotvopn; taka byssuleyfið að hverjum einum og einasta þessara dáta og dæma þá uppá vatn og brauð í kaupbæti fyrir nísku og frekjugang.

Í fyrra komu tveir óboðnir Skotvísdelar, gráir fyrir járnum, inná landareign Björns bónda hins gráa og hófu þegar í stað mikla skothríð. Birni gráa líkaði þetta háttalag mannanna afar illa og skaut af riffli sínum í móti komumönnum og hæfði húfuderið á öðrum. Þá kom í ljós að hermenn Skotvís voru einhverjir huglausustu angurgapar, sem tekið hafa sér byssu í hönd frá því menn lærðu að búa til púður, því þeir köstuðu frá sér vopnum sínum, töskum og öðrum búnaði og lögðu á brjálæðislegan flótta. Auðvitað villtust þessi kvikindi á flóttanum og fundust ekki fyrr en tveimur sólarhringum síðar, þá nötrandi inní hraungjótu, búnir að gera í buxurnar og hágrátandi.

Mótmæla sölu veiðileyfa í afrétti

Ó sú náð að eiga Álfheiði ...

Mikið mega Íslendingar vera þakklátir fyrir að eiga metfé eins og Álfheiði Ingadóttur flokkseiganda, pólitískan loddara og vandræðaskáld. Álfheiður má eiga það, að hún hefur margsinnis fyllt brjóst landsmanna af fölskvalausri gleði og tærri lífshamingju. Þá stundaði frú Álfheiður gifturíkt fiskeldi í Ólafsvík, það var fögur saga og fallegt vitni um hveskonar afburðarsósíalisti þessi stórmerka kona er.

Þá hefur innilegt hatur frú Álfheiðar í garð félaga Ólafs Ragnars Grímsonar lengi verið rómað, einnig á því plani hefur hún sannað yfirburði sína. Og nú er hún strax byrjuð að hlakka yfir því að skipt verði um forseta á næsta ári. Líklega ætlar hún sjálf að bjóða sig fram til forseta og velta hinum hataða Ó.R. Grímssyni úr sessi. - Og þó. - Það hefur nefnilega verið mjög í umræðunni hjá hinu jarðbundna flokkseigendafélagi VG að leiða frú Guðrúnu Ágústsdóttur, ektakvinnu Svavars Sendiherra, fram á völlinn í forsetaframboð, en frú Guðrún er að ýmsu leyti jafningi frú Álfheiðar að sálargáfum og atgerfi öllu.

Það má gera ráð fyrir að málefni forseta Íslands verði mikið rætt á landsfundi VG, sem háður verður um næstu helgi, af þeim fáu sem þar mæta. En helsta vandamál VG um þessar mundir eru hræðilegir erfiðleikar forystumanna flokksins að nudda kjörnum fulltrúum á fyrirhugaðan landsfund, en áhugi kjörinna flulltrúa er einhverra hluta vegna í algjöru lágmarki. 

Eigum kost á að skipta um forseta

Ekki veiðileyfi á rjúpur

Það sem brennur heitast á fólki núna er ekki veiðileyfi á rjúpur, heldur hvenær gefið verður út almennt veiðileyfi á Sjálfstæðisflokkinn. Í nokkur ár hefur þjóðin beðið eftir að mega hefjast handa við að eyða Sjálfstæðisflokknum, því henni líkar illa við að slík óværa og illgresi fái að dafna athugasemdalaust í samfélaginu.

Selja veiðileyfi í afrétti

Máría borgargagn ók lika á ljósastaur

Ók hann á ljósastaur, bölvaður þorparinn? Ja, þessir geta leyft sér það sem þeim þóknast. Og ók undir áhrifum lyfja eða fíkniefna, - alltaf batnar það. Þetta hefur verið frjálshyggjumaður, það bregst mér ekki, þeir keyra oft á ljósastaura þegar sá gállinn er á þeim: þeir þola ekki að sjá ljós, vesalingarnir atarna.

Og nú ku frjálshyggjumennirnir vera farnir að samfnast saman í Samfylkingunni, enda ekkert ljós þar utan villuljósið í nösunum á Össuri okkar hérna Skarphéðinssyni. En einhversstaðar verða vondir að vera; meira að segja frjálshyggjumenn þurfa að eiga sér athvarf.

Í hitteðfyrra ók Máría borgargagn á ljósastaur, sem sambýlingur hennar, Indriði handreður, hafði mígið utaní fyrr um kvöldið. Hvort um tilviljun var að ræða er ekki vitað, en hitt er víst, að Máría borgargagn var í mikilli geðshræringu þegar hún ók af stað frá heimili sínu, af því að hana grunaði að handreðurinn hefði verið að sýsla eitthvað frámunalega skuggalegt með Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra: sem sé að þeir stunduðu holdlegar ástir þegar þeir væru saman undir áhrifum lyfja, fíkniefna eða áfengis. Og því fór sem fór.

Ók á ljósastaur

Loksins er Brandur minn kominn í leitirnar

Hann er sannarlega öfundsverður dýraeftirlitsmaðurinn á Akranesi, að fá að elta ketti hvar og hvenær sem er úti um allan bæ án þess að vera álitinn snargeðbilaður vitfirringur af samborgurum sínum. Ef venjulegur borgari tæki á eigin spýtur uppá svona iðju, er hætt við að fólk yrði hrætt og kallaði á lögregluna, sem tæki venjulega borgarann, sem væri að elta ketti, og færi orðalaust með hann beint á geðveikrahæli. En af því að það eru hreppsnefndarmenn á Skaganum sem standa að eltingarleiknum við kettina dettur engum manni í hug vitfirringar og vitlausraspítalar. Svona er nú mannkynið komið hátt á þroskabrautinni.

En víkjum nú ögn að myndinni, sem fær að fljóta með frétt mbl.is, af dýraeftirlitsmanninum á Skipaskaga og afbrotafressinu sem hann heldur á: Ég fæ nefnilega ekki betur séð en þar sé kominn í leitirnar minn fyrrverandi heimilisköttur, Brandur, sem varpað var á dyr heima hjá sér fyrir nokkrum árum eftir að hafa pissað af fullkomnum skepnuskap á sæng eiganda síns. En eftir það afrek hefur þessi ódámur ekki sést nálægt heimili sínu. En nú má ljóst vera, að félagi Brandur er ekki jafn steindauður og haldið hefur verið fram að þessu. Helvískur þrjóturinn hefur sem sé flust búferlum suðrá Akranes, eftir að ósætti kom upp á milli hans og húsbóndans, og sest þar að hjá einhverju vandalausu fólki sem hann hefur fengið að pissa í sængurnar hjá án athugasemda.

En úr því sem komið er get ég ekki annað en óskað djöflinum honum Brandi allra heilla í vistinni hjá dýraeftirlitsmanninum á Akranesi og vona að bráðlega fái hann makleg málagjöld fyrir að hafa svikið sinn húsbónda, útsvínað sængurföt hans og hlaupist að heiman.

Auglýst eftir eigendum katta

Seinheppnir glimmerpaurar úr Hreppunum.

Það er auðsjánlegt að þessir glimmerpaurar þarna í Hreppunum þekkja ekki Ungverja og vita þar af leiðandi ekki að þeir eru dýr en ekki menn. Ef þeir hefðu haft einhverja hugmynd um hvern mann þessi úfna og háskalega austurevrópuþjóð hefur að geyma hefðu Hrepparar látið ógert að halda söngskemmtum tileinkaða einum að þessum hræðilegu mönnum. Ég hefi nefnilega lesið á frægri bók allt um innræti Ungverja og það er ófögur lesning, vægast sagt.

Þá hefði hinum söngelsku taðgöltum fyrir austan fjall verið nær að setja upp konsert byggðan á söngstefjum Árna Johnsen, sem verið hefur þingmaður og hjálparhella Sunnlendinga í áratugi. Þessháttar prógramm væri þjóðlegt, upplífgandi og sálarhreinsandi, en þó samt umfram allt fögur þökk Hreppamanna til Alföðurs á hymmnum og ættjarðarinnar fyrir að gefa þeim slíkan afbragðsþingmann sem Árni Johnsen svo sannarlega er.  

Hreppamenn minnast Liszts

Er það ekki dásamlegt?

Það er mjög mikilvægt að uppskafningahyskið og menningarskrípalingarnir láti sig ekki vanta á Töfraflautuna í Hörpunni. Af myndunum að dæma, sem fylgja þessari frétt, er ekki annað að sjá en fyrrnefndir þjóðfélagshópar hafi svarað kallinu af skörungsskap með því að fjölmenna á óperuöskrin, sem Diddú og hennar nótar ætla að bjóða uppá í kvöld.

Er það ekki annars dásamlegt, hve úrkynjuð borgarastéttin hefur mikið dálæti á andstyggilegri hljóðmengun og fávitaskap eins og óperum? En óperur eru sem kunnugt er jafn nytsamar mannkyninu og krabbamein. Svo kórónar þessi lýður andlega fátækt sína og undirmálsheilastarfsemi með því að klappa saman lófum, blístra og bravóa fyrir óperulátunum og láta með því líta út að hann hafi ómælda ánægju af kattarbreimi og útburðarkveini lánleysingjanna á sviðinu.

En eitt er víst: Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og frú Ingveldur eiginkona hans voru mætt tímanlega til að hlýða á frumflutning Íslensku óperunnar á Töfraflautunnni eptir Mósart. Með þeim heiðurshjónum eru sambýlingarnir Máría borgargagn og Indriði handreður, öll frábærir fulltrúar borgarastéttarinnar í Reykjavík. Ef ég þekki þetta hrífandi fólk rétt, mun það láta að sér kveða að leik loknum, þegar gestirnir fara að kryfja sýninguna til mergjar eftir menntuðum kúnstarinnar reglum.

Mikið um að vera í Hörpu