Krónískur sjúkdómur sem aungvar óperasjónir né lyf geta læknað

Í dag fór frú Ingveldur með Kolbein eiginmann sinn til læknis. Það lá fremur illa á frú Ingveldi, því hún tjáði lækninum með þjósti, að nú væri hlaupin þvílík andskotans óðakynvilla í Kolbein að fullkomin hörmung væri að. Og hún heimtaði af blygunnarlausri frekju, að læknirinn læknaði eiginmann sinn tafarlaust af þessari bölvaðri ónáttúru. Læknirinn, sem var óviðbúinn áreyti af þessu tagi, starði gapandi á hin óhamingjusömu hjón, þar til frú Ingveldur sagði honum, að nú þýddi ekki að gapa slefandi eins og dauður þorskur. - Ja, ég kann víst fá ráð við svona kvilla, stundi læknirinn upp. - Þetta er krónískur sjúkdómur, sem aungvar óperasjónir eða lyf bíta á. En þér gætuð reynt að fara með hann til hans Gunnsa hérna í Krossinum, mér er sagt að hann hafi náð ágætum árangri við svona tilfelli.

Frú Ingveldur varð bálreið vegna dræmra undirtekta læknisins og skilningsleysis hans á vandamálinu. Hún brá því á það ráð að segja honum að vera ekki að blanda Gunnsa í Krossinum inní svo alvarlegt mál, enda þefði sá þorpari ekki getað snúið ofanaf einum einasta öfugugga. Ef hann læknaði Kolbein ekki á stundinni skildi hann eiga sig á fæti. - Þú skalt gera þér grein fyrir því, apakötturinn þinn, æpti hún, - að ef ég læt til skarar skríða á annað borð þá meiði ég ekki, heldur drep. Þegar þar var komið sögu, sá læknirinn sér ekki annars úrkostar en að hefja lækningu á sjúklingum.

Á heimleiðinni var Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri kominn svo langt í bataferlinu, að hann gat ekki stillt sig um að fara með læsa krumlunni í innanvert lærið á eiginkonu sinni og segja henni í leiðinni, að nú væri úr sögunni fryggðarlostinn sem hann bar til Brynjars Vondulyktar og Indriða Handreðs.

Skiptir sér ekki af umræðunni

Þegar krataskiturnar sprengdu ríkisstjórn í fylliríi

Það lítur út fyrir að sendiherra Kaupfélgsstjórans Mikla í Skagafirði hafi gerst æði stórtenntur í dag. Þetta snilldarbragð drengsins minnir á þegar krataskiturnar í Alþýðuflokknum sprengdu ríkisstjórnina 1979 í loft upp í fylliríi á Hotél Loftleiðum. En árið 1979 höfðu krataskiturnar enga hugsjó og ekkert mál sem skapaði þeim sérstöðu; löngu síðar datt þeim í hug að verða ESB-trúar og hefir það trúarbragð verið eina mál og hugsjón þessa einkennilega safnaðar síðan. Ekki er ég þó að væna Gunnsa litla Braga um að hafa slitið umsókninni að ESB í ölæði, enda er hann stakur bind-ind-ind-ind-ismaður á allan varning sem höndlað er með í verslunum ÁTVR. En Gunnsi afrekaði þó í dag að höggva hausinn af ESB-umsókninni og það verður trauðla af honum tekið.

Á síðasta kjörtímabili komu fyrrnefndar skitur á óvart, ekki síður en litli drengurinn úr Framsóknarfjósinu í dag, en það var þegar þær nörruðu tækifærissinnana og undanrennuhænsnin í VG til að samþykkja umsókn að ESB. Það var til að mynda déskoti hlálegt, að sjá gúmmítittinn Ögmund Jónasson samþykkja aðild, þrátt fyrir að hafi haldið óteljandi margar messur um hvílíkur ógurlegur ESB-andstæðingur hann væri; það var mikill harmagrútur, eins og komist var að orði í gömlu Biflíunni sem forðum var prentuð handa Íslendingum.

En ósköp verður nú gaman að hlýða næstu daga og vikur á lofsöngva krataskitukórsins um dásemdir stóru fyrirtækjasamsteypuskrímslanna og gömlu nýlenduveldanna í Evrópu, ESB. Þá verður síður frábært að hlusta á bölsót þeirra og ærumeiðingar í garð gömlu góðu Framsóknarmaddömunnar, sem liggur heilsulaus, örvasa og karlæg í Fjósinu norðrí Skagafirði

Ísland ekki lengur umsóknarríki

Allir blýgráir í framan af sorg

- Þetta var dásamlegur fundur og mikil stemmning og stórar opinberanir. Þetta var svona eins og frábær blanda af samkomu í Krossinum og meðvirkninámskeiði, sagðu frú Ingveldur eftir að fangafundinum lauk á Hilton. Og fleiri tóku í sama streng.

Þarna vóru, samkvæmt áreiðanlegum heimildum, saman komnir allir helstu mógúlar Framsóknarflokksins, allir blýgráir í framan af sorg, nema Sigmundur Davíð sem sat á knæpu útí Kaupmannahöfn og söng ,,Yfir kaldan eyðisand" með tilhlýðilegum rokum og falsettum og þögnum í lok hverrar ljóðlínu. Þarna voru, að sjálfsögðu, Kolbeinn Kolbeinsson framsóknarmaður, Brynjar Vondalykt, Jón Steinar ex dómari, Indriði Handreður, Máría Borgargagn og Óli Apaköttur, öll með tár á hvarmi og umbrot í görnunum. Að þessu sinni var látið nægja að spila Elton John með aðstoð glymskratta. En á góðærisöld kom Elto sjálfur, sem kunnugt er, og söng Gúddbæ jellóbrikkród í afmæli Ólafs stórbónda og skipakóngs.

Eftir fundinn lögðu frú Ingveldur, Borgargagnið og Kolbeinn leið sína á barinn á Hilton hóteli og drukku stíft. Skipti aungvum togum, þegar fleiri vóru sestir að drykkjunni, að úr varð veisla ekki ólík þeirri sem Egill Skallagrímsson og Ármóður kóngur slógu upp og fræg varð. Hæstum hæðum náði gleðskapurinn þegar Brynjar Vondalykt vék sér að erlendum ferðamanni á barnum, það var skeggjaður rauðvínssmjattari, og spjó framan í hann á sama hátt og þegar Egill, samkvæmt Egilssögu, gubbaði í andlit Ármóðs kóngs í virðingar- og þakkarskyni fyrir góðar veitingar. En mikið lifandis ósköp voru fundarmenn á Hilton hóteli hamingjusamir með fundinn og ekki síður með tilþrif Vondulyktarinna og voru sammála um að hvort tveggja stuðlaði að því að hinir dæmdu verði sýknaðir og frelsaðir fyrir páska.

Hafa verður í huga, að með ,,meðvirkninámskeiði" átti frú Ingveldur að sjálfsögðu við fræðslu eða námskeið í því hvernig fólk að verða almennilega meðvirkur.

Fóru yfir Al Thani-dóm með aðstandendum

Er hann á leiðinni á Litla Hraun?

Vígalundi vallárjarl er ekki af baki dottinn í baráttu sinni við að koma Steingrími J. Sigfússyni bak við lás og slá. Það er útaf fyrir sig góð hugsjón að koma böndum á Steingrím þenna, enda er sá náungi einskaklega viðsjárverð útgáfa af úlfinum í sauðargærunni. Hinsvegar er því miður ólíklegt að lúnir pappírar, sem hinn fallni steypubóndi að Vallá lét einhverja páfagauka snara á íslensku, dugi honum til að koma Steingrími í geymslu hjá Margréti Frímannsdóttur á Litla Hrauni.

Enn ef svo kynlega vildi til, að Vígalunda tækist að draga virkilega baneitraðan gambít uppúr pússi sínu, sem kæmi Steingrími til að svitna, þá myndi hinn síðarnefndi leita umsvifalaust á náðir förðunarstofunnar Argus og kaupa hvítþvott og samherjar hans í útvegsmannastétt tækju upp veskið og borguðu reikninginn. Þessutan hefir Flokkseigendafélag VG orðlagðan stjörnulögmann og rukkara innan sinna raða, sem munar lítið um að snúa einn geðstirðan steypuklump niður eins og blindan kettling.

Það er auðvitað alltaf hægt að hafa lítilsháttar fánýtt gaman að flokkadráttum og innbyrðis þjarki hjá borgarastéttinni. En slíkir samkvæmisleikir fara iðulega eins og blaðran, sem springur þegar of mikið loft er komið í hana. Samt er ljóst, að Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður stendur með Vígalunda. Afturámóti er frú Ingveldur hlutlaus gagnvart hanaslag fyrrgreindra heiðurspilta. En bæði eru þau samt á móti Steingrími, ekki af því að hann sé ekki nógu góður kapítalisti, heldur vegna þess að hann er sköllóttur.

„Haldgóð sönnun“ um brot

Gjafmildi Gísla Freys er öðrum fagurt fordæmi

Ósköp er nú fallega gert af honum Gísla okkar Frey að gauka péníngaupphæð að Everlýnu Gloríu; hann veit hvar skórinn kreppir að hjá fátæka fólkinu, neyðin er stærst og þörfin mest. Til viðbótar herma fregnir, að Gísli Freyr ætli ekki að láta staðar numið, því hann ráðgerir að gefa Tona Ómós líka pénínga, dágóða summu sem eflaust á eftir að koma sér vel fyrir Tona.

Fordæmi Gísla Freys er sannarlega fagurt og ætti að vekja margann manninn af sinnuleysi gagnvart náunga sínum. Níska og skortur samhygð með fátækum hefur nefnilega verið óhugnanlegur ljóður á ráði Íslendinga frá því að land byggist. Á hinn bóginn hafa þeir verið örlátir við að gefa náunga sínum á kjaftinn og biðja þeim óbæna; í þeim efnum á gjafmildi Íslendinga sér engin takmörk.

Þega frú Ingveldur frétti, að Gísli Freyr, flokksbróðir hennar og vinur í andanum, ætlaði að vinna sér til sáluhjálpar með því að gefa þokkahjúnum Everlýnu og Tona álitlega péníngasummu, varð henni fyrst orða vant, en svo fór hún að tauta um, að engum væri lengur treystandi og að þjóðfélagið færi beint til Andskotans í Helvíti ef góðir og gegnir sjálfstæðisflokksmenn færu að ausa fé af innistæðum sínum í múslíma, blámenn og annan þesskonar vandræðalýð. Að svo búnu gaf hún, af sínu margrómaða og annálaða örlæti, Kolbeini eiginmanni sínum sitt kjaftshöggið á hvorn vanga, og sagði honum að andskotast til að segja flokksbræðrum sínum í Framsóknarflokknum að hóta tafarlausum stjórnarslitum ef Sjálfstæðisflokkurinn tæki ekki undir eins í tauminn á Gísla Frey og hótuðu honum hörðu ef hann léti ekki af gjafmildi sinni við einhverja helvítis búskmenn og múslímarassahyski.

Evelyn fær bætur frá Gísla Frey

Hræðsluáróður

Því ber að fagna, að Framsóknarflokkurinn skuli hafa komið sér upp ungum og massívum þingmanni, sem er sérfræðingur í svokölluðum ,,hjálpartækjum ástarlífsins." Á árum áður, þ.e. fyrir áratugum síðan, gerði Framsóknarmaddaman út þingmenn sem voru einkar vel að sér í hjálpartækjanotkun, en það var fyrir tæknibyltinguna í þessum málaflokki. Reyndar voru umræddir þingmenn frekar ódannaðir á sviði hjálpartækja ástarlífsins, því þeir ráðlögðu fólki að brúka greniköngla, trjágreinastubba eða hrútshorn til verknaðarins og síðar bættu þeir kýrhornum við, legngra náði hugmyndaflug þeirra kunnátta ekki. En eftir að framsóknarkurfurinn, sem missti konuna sína á dularfullan hátt, barði einn þingmönnum Maddömunnar til óbóta með hrútshorni, lagðist áhersla Framsóknarflokksins á hjálpartæki ástarlífsins af þar á bæ, þangað til að Jóhanna Máría stökkur nú alsköpuð útúr Fjósinu, veifandi nýtísku hjálpartækjum og varar fólk við að nota þau útaf einhverjum fjáranum sem hún kallar salöt eða eitthvað í þá áttina.

Vissulega setur ugg að fólki við að heyra hræðsluáróður Jóhönnu Máríu og liggur næst við að ætla, að hún vilji hverfa aftur til fortíðarinnar í hjálpartækjamálum og að aftur verði tekin upp hin fornu tól Framsóknarflokksins: Hrúts- og kýrhorn, spýtukubbar og grenikönglar. Með þessari skuggalegu afstöðu sinni, skipar Jóhanna Máría sér á virðingarpall með ekki ómerkari framsóknargriðkum en Valgerði Swerrisdóttur, Vigdísi Hauks og Sigrúnu Magg. Það verður að teljast allgóður árangur hjá hinni barnungu þingkonu.

En gamla Framsóknarmaddaman lætur sér vel líka rassaköst griðkvenna sinna þar sem hún liggur í kör sinni ellimóð og geðveik, blind og heyrnarlaus, nema þegar hún vill heyra og sjá. Og ekki eru litlu húskarlarnir Maddömunnar síðri að hugmyndaauðgi og almennum manndómi hvar þeir hanga í spottum sem sjórnað er af Kaupfélagsstjóranum Mikla, Halldóri, Finni og Ólafi bónda og skipakóngi að Miðhrauni I., Kvíabryggju og víðar.

Þingmaður varar við skaðlegum efnum í kynlífsleikföngum

Afturábak og áfram var einum leikið hróknum

það má svo sem statt vel vera, að Katrín Jakobsdóttir sé orðin vön pólitískri refskák Steingríms joð og Flokkseigendafélagsins, en í því tafli hefir hún samt ekki náð lengra en að leika hlutverk gluggaskrautsins. En hvenæra hún varð stjórnmálaskörungur, eins og komist er að orði í fréttapistlinum atarna, er mér gjörsamlega hulið og get varla ímyndað mér annað en að sá sem pistilinn ritaði hafi notað orðið ,,stjórnmálaskörungur" um Katrínu í háðungarskyni.

Svo er það þessi ,,Nansý sem vann." Hún er ekki síður dularfull en gluggaskraut Floksseigendafélags VG, enda er hún aðeins nefnd í fyrirsögn fréttarinnar og síðan ekki söguna meir, sem betur fer væntanlega. Því síður er á það minnst hvern fjandann þessi Nansý vann, hvort hún vann í fiski suðrí Grindavík eða vann einhvern sigur í bekkpressunni í ræktinni. En auðvitað má slíkur hégómi einu gilda. Allt bendir því til að Nansý þessi sé einhver Skotta af draugakyni, sem Hrafn Jökulsson er vanur að tapa fyrir.

Ekki verður um deilt, að skáklist er göfugt fag, sem flestum er hollt að stunda. Og þó að kunnátta í æðri skákvísindum sé ekki til staðar geta iðkendur, sem einungis kunna mannganginn og illa það, haft gríðarlega ánægju af taflmennsku eins og eftirfarandi ljóðbrot þjóðskáldsins ber með sér:

Sátu tvö að tafli þar,
taflsóvön í sóknum:
Afturábak og áfram var
einum leikið hróknum.

Nansý vann, Katrín átti ekki séns

Grunur um að launmúhámeðstrúarmönnum fari fjölgandi hér á landi

Allir sannir NATO dindlar og kanasleikjur hljóta að fagna því að elítan í Saudi Arabíu ætli að senda vinum sínum á Íslandi hundrað og fimmtíu milljonir svo þeir geti nú smíðað sér sómasamlega mosku, vegna þess, að ásamt Ísrael þá er Saudi Arabía mesta vinaþjóð Bandaríkjanna í Miðausturlöndum og eru miklir kærleikar þar á milli.Vera má að margir hatursmenn Íslam hér á landi kunni að lenda í bölvuðum ógöngum útaf höfðinglegri gjöf Sáda annarsvegar og ævarandi, fölskvalaustu ástarsambandi þeirra við ránfuglagerið í Washington hinsvegar, af þeirri einföldu ástæðu að vinir illfyglana í Washington, svo sem eins og hatursmenn Íslam á Íslandi, eru sjálfkrafa vinir þeirra vina. Reyndar vorkenni ég ekki umræddum hatursmönnum fyrir að lenda í þessari klemmu, þeir verða að krafla sig útúr henni sjálfir aðstoðarlaust.

Síðustu vikur hefir frú Ingveldur orðið æ tortryggnari á það sem bærist innaní höfðinu á Kolbeini eiginmanni hennar. Frú Ingveldi er nefnilega farið að gruna, að Kolbeinn sé búinn að taka trú á Múhámeð spámann og hans kumpána lífs og liðna. Það sem einkum styrkir grun frú Ingveldar er að Kolbeinn er stækur framsóknarmaður, en þessháttar fólk hefir löngum blótað Múhámeð á laun. Og þrátt fyrir að Kolbeinn dái, virði og elski Sveinbjörgu og Guðfinnu, sem komust inní borgarstjórn sællar minningar með því að bölva og ragna moskunni sem á að fara að byggja á völlunum neðan við Ártúnshöfðann, þá hælir hann Aröbum í gríð og erg fyrir landbúnað þeirra og sauðfjárrækt. Ennfremur hefir hann í drykkjurausi þráfaldlega gert gys að júðum í öðru orðinu en lofað stríðsmenn araba í hinu; þessháttar munnsöfnuð skilur hver meðalgreind eiginkona áður en skellur í tönnum. Og áhugi Kolbeins á fjölkvæni ríður ekki við einteyming og bendir ótvítætt til að hann sé liðsmaður spámannsins, eða í það minnsta mormón.

Sem sönnum burðarási Sjálfstæðisflokksins, geðjast frú Ingveldi ekki að tvöfeldni eiginmanns síns og því hefir hún gert árangurslausa dauðaleit heimilinu að gögnum, eins og til dæmis Kóraninum, sem gætu styrkt hugboð hennar. En þegar Kolbeinn fór fyrir stuttu síðan að þvaðra um að Indriði Handreður hefði nauðgað sér, þá styrktis grunur frú Ingveldar launmúháðmísku Kolbeins um allan helming, enda hefir hún sannspurt að muhámeðstrúarmenn nauðgi öllum andskotanum og láti sér vel líka að vera nauðgað, alveg eins og Kolbeini, sem rómaði mjög andstyggilega framkomu Handreðsins við sig.

Vissi ekki af fjármagninu

Embættismaður sem nýtur stuðnings frú Ingveldar þarf aldrei að segja af sér

Auðvitað hefir aldrei hvarflað að Sigríð Björk að segja af sér þó svo að hún hafi flækst inní Lekamálið alræmda. Það er nefnilega búið að fórna peðinu, draga það fyrir dóm og dæma. Reyndar féll drottningin líka í þessari skák, en það var ekki vegna þessa að það hafi hvarflað að henni að segja af sér heldur af því að hún hafði engann reit til fara á og skákin gjörtöpuð. Þannig gæti líka farið fyrir frú Sigríði Björk lögregluoffíséra.

Þá hefir nokkuð borið á því hjá Sigríði Björk, að hún vilji að litið sé á sig sem sérfræðing í heimilisofbeldi, en það er gott mál og göfugt og vel fallið til vinsælda. Hinsvegar hefir aldrei bólað á þessum vígreifa lögregluyfirgeneráli höfuðborgarsvæðisins, né útsendurum hennar, á heimili frú Ingveldar og Kolbeins, ekki einusinni þegar allt hefur um koll keyrt. Í staðinn hefir frú Sigríður Björk heimsókt frú Ingveldi vinkonu sína og flokkssystur til að ræða landsins gagn og nauðsynjar, enda er frú Ingveldur kvenna fróðust um þau mál ásamt Máríu Borgargagni.

Og fyrst minnst hefir verið á frú Ingveldi og heimilisofbeldi í sömu andrá, er ekki úr vegi að nefna, að skjaldan hefir ein kona beitt eiginmann sinn og vini þeirra hjóna eins skefjalausu ofbeldi og frú Ingveldur og það inni á hennar eiginheimili. Margsinnir hefir hún slegið Kolbein eiginmann sinn í rot fyrir ýmsar ófétislegar sakir og vinirnir hafa oftar en einusinni og oftar en tvisvar misst meðvitund af hennar sökum. Ekki það að Kolbeinn hafi ekki átt kjafshöggin og fangbröðin skilin, fyrir þeim hefur sá framsóknarsnati unnið með gróflegum tiltektum sínum. Það var til að mynda vel skiljanlegt þegar frú Ingveldur barði hann í öngvit þegar hann kom augafullur og nærbuxnalaus úr einhverri kynvilluveislu með Indriða Handreði og Brynjari Vondulykt. Síðar sagði frú Ingveldur svo frá, að hún hefði strax fundið helvítis óþverrafýluna sem lagði útum opna buxnaklaufina á dýrinu og undir eins gert sér grein fyrir hvers kyns var.

Ekki hvarflað að mér að segja af mér

Þokkapilturinn Jón og heimagrafreitur Sjálfstæðisflokksins

Þá er þokkapilturinn Jón Baldvin búinn að svifta Samfylkinguna hennar eina máli, innlimun Íslands í auðvaldsblokkina ESB. Með þessu snjalla útspili Jóns er Samfylkingin svo gott sem oltin ofaní gröfina og því fátt annað að gera en að moka ofaná hræið. Það hefir svosem lengi verið megnasta nálykt af Samfylkingarandskotanum, blandin þef af kapítalisma, lygareyk og skitu. Héðan í frá tjórar ekkert fyrir bjöllusauðina Árna Pál, Özzur og Kattharínu Júl að gaspra og gapa um nauðsyn innlimunar Íslands í ESB; þáttaka þeirra í stjórnmálum, sem aldrei skildi verið hafa, er fyrir bí, leik þeirra er lokið með tapi. Þetta lið er þverskuðarmát, sem betur fer.

Útför Samfylkingarinnar verður ekki auglýst, þar eð aðstandendurnir munu hlaupast frá nánum í allar áttir. En líklegt má telja að Samfylkingin verði jarðsett í heimagrafreit Sjálfstæðisflokksins við hlið Alþýðuflokksins sáluga.

Jón Baldvin ekki orðinn afhuga ESB