Hver hefði trúað því? Aunginn, - segi og skrifa: aunginn

Hver hefði trúað því fyrir nokkrum dögum að Gulli litli Þórðarson, þessi alræmdi frjálshyggjusteggur og styrkjakóngur, væri í þann veginn að verða heimsfrægur, alþjóðlegur mannréttindafrömuður, friðardúfa og heilagur herstöðvaandstæðingur? Við þessari spurningu er aðeins til eitt stutt og laggott svar: Aunginn. Það hefði nefnilega aunginn trúað þvílíkri fjarstæðu og hefði einhverjum dottið í hug að spá þessu fyrir hefði honum verið sagt að halda kjafti og fara til fjandans, sona helvískir fimmaurabrandar væru of fáránlegir til að hægt væri að brosa að þeim, hvað þá meir.

Og víst er um það að nú verður slegið upp alminnilegu helgarknalli að heimili Frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonae skrifstofustjóra og framsóknarmanns. Eftir nokkra gráa munu svo Brynjar Vondalykt og Óli Apaköttur troða upp með harmónikku og banjó og syngja nokkra vel valda friðarsöngva mannréttindaskáldmálum til heiðurs, svo sem eins og kviðuna ,,Áfram kristsmenn krossmenn" og ópéréttudúettinn sem byrjar á þessum hendingum: ,,Einn var að berja ömmu sína, annar að lofa hund." Þá mun Stenngrímmur Joð halda erindi sem nefnist : ,,Barátta mín" og fjallar um refskákina sem að lokum skilaði honum í stól forseta Alþingis og gluggaskrautinu hans í stól forsætisráðherra.

Mest verður þó um dýrðir þegar sæmdarhjónin, húsbændur heimilisins, opna miðstöðvarkompuna í húsi sínu og velja nokkra þess verðuga til að vera lokaðir þar inni í minnst þrjár klukkustundir. Það er nefnilega mikil upphefð í því fólgin að vera lokaður inni í þeirri vistarveru og margt afreksverkið þar unnið sem fellur okkar dásamlegustu yfirstétt einkar vel í geð. Þá er ekki ómögulegt að hjónin góðu, Máría Borgargagn og Indriði Handreður bregði á galsafullan vals, villtan og trylltan, eins og sagt var í gamla daga þega fólk fékk reiðarslag og hrökk jafnvel uppaf með allt á hælunum ef vel tókst til. 

Afskaplega ánægjulegt en mikil ábyrgð

Trump hefði verið nær að koma til Íslands

Þó þessir andskotans Lundúnabúar kunni ekki að meta Dónald Trump svo sem vert væri þá á hann sannkallaða hauka í horni á Íslandi þar sem eru svokallaðir Sjálfstæðisflokksmenn. Hinsvegar þykjast hinar útúrvönkuðu kratarsálir á Íslandi vera eitthvað á móti Trump, sömuleiðis glotta Framsóknarmenn eins og rottur þegar þeir heyra Trump nefndan. En þegar allt kemur til alls eru Sjálfstæðisflokksmenn, kratasálir og Framsóknarmenn öll Trump þegar til kastanna kemur.

Nú hafa eiturtungur í Bretaveldi fundið út að Trump sálufélagi þeirra sé barnvondur maður sem hati spanjóla með mexíkanahatta; kallskrattinn sé í raun bölvaður nasisti og hitlir. Sumum hefir meira að segja dottið í hug að koma af stað lygasögu þess efnis að Trump éti börn, sé að því leyti líkur Ídí sáluga Amín, þyki gott að graðga í sig mexí-krakkagreyjum sem legið hafa yfir nótt í sykurpækli. 

Það hefði verið mikið betra fyrir Trump að koma til Íslands en vera að vesenast þetta í pilsfaldinum á May-kérlíngunni í Lundúnum. Á Íslandi hefði íslenski forsætisráðherrann tekið móti Trump með kostum og kynjum, kysst hann á rassinn, ferðast með hann um Gullna hringinn og farið með hann vestur að Öxl á Snæfellsnesi til að sýna karlinum vöggu ferðamannaiðnaðarins á Íslandi og segja honum frá Birni bónda og ferðamannafrömuði þar um sveitir. Ef Trump kæmi til Ísland mundu legátar Sjálfstæðisflokksns fara í sparifötin, setja á sig sjálfdinglandi skott og skríða á fjórum fótum kringum Trump og skemmta honum með allskonar glaðlegu látbragði.

Tugþúsundir mótmæla Trump

Eftirmaður Júnkersins í Bræðratungu, Túre, Jes Ló og ESB-trúflokkurinn

Ef það er rétt að Júnkérinn hafi ekki verið svona blindfullur að hann valt um koll eins og kartöflupoki þá eru það verulega slæm tíðindi. Enn hlægilegra er, ef rétt er, að karluglan hafi hrapað út af sökum bakverkja en ekki brennivínvínsnautnar. Júnkerinn í Bræðratungu var heiðarleg íslensk fyllibytta, sem óð öskrandu fullur um sveitir á Suðurlandi, berjandi menn, nauðgandi konum og seldi loks ektakvinnu sína ódráttunum Túre Narfesen og Jes Ló svínahirði að Eyrarbakka. Hinsvegar fellur Júnker, tryggðavinur Samfylkingarinnar á Íslandi og viðreistu braskarasteggjana í Viðreisn, í svaðið án þess svo mikið að hafa selt eiginkonu sína, börn eða barnabörn.

Þó má hafa vissan skilning á ástandi Júnkarans, því undanfarna daga hefir hann mátt umgangast dreggjar auðvaldplágunnar hér á jörð. Það þarf meira að segja ekki mjög skilningsríkan mann til að skilja flótta hans frá öllu saman með aðstoð Bacchusar gamla brennivínskóngs. Að þurfa að vera stundinni lengur undir sama þaki og vitfirringurinn Trump, May íhaldsprinsessa af Bretlandi og hið kynduga fyrirbæri Katrín Jakobsdóttir frá Íslandi útheimtir mikla áfengisnautn á stuttum tíma, minnistruflanir, svartaþoku, óráðshjal og detta að síðustu meðvitundarlaus af alkóhólnautn í gólfið og liggja þar í evrópusambandslegu öngviti fyrir hunda og manna fótum. Á Íslandi kallast svona ástand ,,að vera dauður" og þykir fremur til fyrirmyndar fyrir þann dauða.

Og fyrst þannig er í pottinn búið að Júnkeranum hjá ESB þykir sona undurgott að hafa í staupinu er tilvalið fyrir Samfylkinguna og Viðreisn að bjóða karlskepnunni til hressilegar samdrykkju. Það getur að sjálfsögðu boðið hænsnahernum í VG að taka þátt í drykkjunni og Katrínu að gagga upp dálitlum ræðustúf meðan setið er undir borðum. Þá væri upplagt fyrir þá í ESB-trúfélögunum að fara með gesti sína út á lífið í Reykjavík til að skoða næturlífið en þó einkum móðurlífið. Vonandi verða gestgjafar Júnkers, þeir samfylkingar- og viðreisnargosar ásamt hraksmánarhænsnunum VG, svo hugulsamir og ástríkir í garð gestsins að bera hann heim eftir að hafa verið úti á lífinu, en skilji hann ekki eftir í göturæsinu eins og hvern annan flækinghund sem drukkið hefur allt áfengið frá eiganda sínum og lagst fyrir þar sem hann var niðurkominn þá stundina.   

Bakveikur - ekki fullur

Íslensk sæmdarhjón á heimsmælikvarða í svíngi

Mér er stórlega til efs að einhverjir Íslendingar séu eins vel að sér í svíngi og frú Ingveldur og Kolbeinn annars vegar og Máría Borgargagn og Indriði Handreður hins vegar. Satt að segja eru þessi tvenn heiðurshjón á heimsmælikvarða þegar gott svíng er til umræðu og til sóma vorri þjóð. Í frægu helgarsamkvæmum að heimili frú Ingveldar og Kolbeins hefir einlægt verið plagsiður að keppa í svíngi, sem þau sæmdarhjónin kalla stundum ,,skiptingar útávið." Hefir löngum verið gerður góður rómur að skiptingunum, ekki síst þegar Truggi Fokk og hans fólk er á svæðinu, en þá má segja að hvur brotsjórin öðrum hærri rísi að heimili þeirra hjóna frú Ingveldar og Kolbeins.

Stundum hefir skiftingin útávið falist í því að frú Ingveldur lóðsar til dæmis Brynjar Vondulykt inn að hjónarúminu í hjónaherbérginu og bendir honum vinsamlega að skríða undir rúmið, en þá er þar iðulega fyrir Kolbeinn Kolbeinsson aðeins klæddur í köflótta sokka og hálsbindi. Þegar Vondalyktin hefir skriðið undir rúmið fer allt á fleygiferð, rétt eins og geggjaður steypireyður sé komin undir rúmið. Á krítísku augnabliki koma Handreðurinn og kanski Borgargagnið eða Truggi Fokk aðvífandi og henda sér líka undir rúmið. Og annað hvort liðast bælið sundur, elligar það lendir upp á rönd, en þá er ljósið kveikt, sigurvegari útnefndur og verðlaun veitt.

Eitthvert sinn fengu þau frú Ingveldur og Kolbeinn óþverrafólk óforvandis á helgarsamkomu. Þetta hyski var dópað og með kláðamaur og heimtaði sitt svíng og aungvar refjar. Óli Apaköttur fór að stympast við það og var fljótt sleginn niður, sömuleiðis fauk Kolbeinn í gólfið og skreið í brott eins og blauður hundur. Þá sté fram frú Ingveldur og fór þegar með himinskautum. Hún dró hyskið fram í þvottahús og kastaði því flötu inn í miðstöðvarkompuna og sigaði Brynjari Vondulykt á eftir þeim og lokaði hurðinni að baki þeim og læsti. Í lok næstu viku á eftir var útför óþverrafólksins auglýst og þess getið að það hefði farist af slysförum og Brynjar Vondalykt gerðist svo óforskammaður við það tækifæri að hann var einn af líkmönnuum og tók þátt í að bera hin látnu úr kirkju og út í garð og moka yfir það.

Íslenskur maður vill fá eiginkonuna í „swing“

Halda þeir að Kvennagjá sé eitthvert bölvað klám?

Það gat nú verið að þessir leppalúðar og giljagaurar kenni ráðuneytinu um sinn eigin slóðaskap og mannleysuhátt. Ég held þessum sveitarstjóra, eða hvað þeir kalla þetta fyrir norðan land, væri nær að taka ferðamennina heim með sér í slumpum og leyfa þeim að brúka salernið hjá sér af hjartans lyst í stað þess að ráðast að ráneytum með dylgjum og jafnvel opnum svívirðingum.

Og til hvers halda þessir apakettir að sprungur eins og það sem þeir kalla Grjótagjá og Kvennagjá sé annað en náttúrleg salerni til þess að kukka og pissa í? Halda þeir kanski að Kvennagjá sé eitthvert bölvað klám eða eða hóruhús? Ha? Ha? Og Grjótagjá sé eithvað til að kasta grjóti í? Ja þetta eru nú meiri óttalegir jólasveinarnir.

Það væri nú skárra ef umhverfisráðuneytið fari að ómaka sig þarna norður til að setja upp gulltaðhýsi fyrir gullrassa að sunnan eða frá útlöndum. Nei vinir mín, soleiðislagað gera mínir menn í ráðuneytinu ekki. Þeir eru ekki menn, sem einhverjir ekkisens norðausturstagkálfar geta snúið eins og þeytipíkum kringum sig. Aldeilis ekki.

Löng bið eftir salernisleyfi

Endalok ljósmæðgna og þungavigt Swandeesý

Jæja, þá er fátt annað eftir en að leggja ljósmæðgur niður og banna barneignir á Íslandi með lögum að viðurlagðri geldingu, ef svo ólíklega vildi til að einhver mundi voga sér að brjóta gegn því banni. Geldingin færi fram á almannafæri að undangenginni auglýsingu þar um.

Það er léttir fyrir samninganefnd ríkisins Swandeesý Sendiherrans, Bjarna Ben og Katrínu Kobba að vera laus við ljósmæðgur, ljósmæðradeiluna og allt deleríumið tremensið krigum það. Senni lega verða þau svo ofsakát í kvöld að þau hafa í staupinu og drekka sig út úr af gleði yfir málalokunum. Við skál þykir Swandeesý illskeytt og þunghögg og mættu guttar á borð við Gulla litla Þór og Birgir Ármanns vara sig á að egna hana upp undir þeim kringumstæðum, því hún gæti kjafthöggað þá svo að lufsan af þeim fyki til Blálands.

En hvað verður þá ljósmæðgur eru úr heimi hallar og ekki til lengur? Hvaða garmar ríða næst á kjarabótavaðið? Ætli það verði hjólreiðamenn, lestarmenn eða kettir? Þá munu samningar krimma vera útrunnir og eins gott fyrir samninganefndirnar að opna allar fjárhirslur, því krimmarnir haf volduga flokka á bak við sig, sem kalla fátt ömmu sínu og því síður afa.

Hefðu misst stóran hluta vaktaálagsins

Illhveli, ísgeit og vængjagriðungur

Þar kom að því að Cristíján Grand Hvalur veiddi blending. Hann var búinn að sverma eftir sona kykvendi árum og áratugum saman og þetta orðið að þráhyggju hjá honum eins og hjá Ahab skipsjóra, sem þráði svo heitt að jaga illhvelið Moby Dyck. En nú brá svo við að Cristíján náði að fanga sitt illhveli, sem orðið hafði til í kynvilluæði tveggja hvala af sitthvorri tegund.

Og fleira getur skemmtilegt skeð úti í hini rammvilltu náttúru en ein steypireyður hafi óleyfileg mök við hrefnuhval og úr verði óféti sem Crisíján hvalfangari hefir barist fyrir að kála. Hvernig var ekki með ísbjörninn sem gekk á land í Sigluvík? Jú, hann varð fyrir því að hrútdjöfull nauðgaði honum og út úr því vonda sambandi eignuðust þau hrúturinn ísgeit, svo kallaða. Ísgeitin fæddist úti á ísnum og varð starx vanmetaskepna, snaróð og gráðugri en íslenskur kapítalisti í jakkafötum. Ísgeit þessi lék síðan listir sínar víðsvegar; sköti bátum og drap kýr á fjósbásum og elti pilskerlingar á bæjunum og hrein þá hátt upp yfir sig á hlaupunum.

Lítið skárra var gerpið sem kom út úr andstyggilegu samræði kálfs og hana. Þetta var eins konar griðungur,lítill þó, með vængi og gogg og öskraði eins og naut. Þetta helvíti átti til að koma fljúgandi niður úr klettum að kvöldi til og setjast á fjósþakið hjá fólki. Oftast vóru þök þessi það veikbyggð að þau þoldu ekki þunga vængjaðs nautgrips á sér og gáfu því eftir og vængjatuddinn hrundi niður í fjósið og hófst þá þegar handa að valda spjöllum í fjósinu, einkum siðferðisspjöllum, því kýrnar vóru sólgnar í slíkan nautpéning sem kom næstum fljúgandi sem einn ofurgraddi til þeirra niðrum þakið. 

Segja fágætan hval hafa verið veiddan

Halldóra gamla í hellinum

Þeir gera það nú aldeilis gott taílensku drengirnir og þeirra fé og frami fyrir réttinn af kvikmyndum og bókum um dvöl þeirra í hellinum. Það var heldur ekki eins og drengirnir væru eins og rottur í holu, ónei, öðru nær, yfir þeim vofði blessun almættisins ásamt með glæstri framtíð. Þegar búið verður að kvikmynda dvölina í hellinum verða drenginir svo fjáðir að þeir geta leyft sér að eta gull í morgunverð og klippa gull í hádeginu.

Einusinni lokuðu þeir Halldóru gömlu  inni í sona helli og biðu síðan fyrir utan eftir því að kerling ærðist. Þeir þurftu ekki að bíða lengi, því kortéri síðar var hún orðin æf og upp úr því velti hún, með lúkonum einum saman, bjarginu frá hellismunnanum og hóf samstundis leit að ódæðismönnunum. Og hún fann Villa litla í lækjarfarvegi upp í hlíð og sleit hann. Ólaf bónd fann hún í fjöru og lék hann svo grátt að hann hefði synt á haf út ef hann hefði getað, en það gat hann því miður ekki vegna þess hve hann var slasaður eftir Halldóru gömlu, sem þó átti að heita móðir hans.

Aðalatriðið er þó að taílensku drengirnir eru orðnir frægir og á morgun verða þeir ríkir og geta farið að éta og klippa gull og gersemar. Og foreldrar drengjanna verða trúlega settir á safn og varðveittir um aldir alda. Og það heldégnú og ég héld nú það. 

Myndskeið birt af taílensku drengjunum

Þá Máría varð skapandi listamönnum að bráð

Það er ekkert gamanmál að verða hórnum að bráð, það veit Máría Borgargagn kvenna best. Máría lenti í þeim fjanda að vakna upp einn morguninn berrössuð og öll útkrotuð. Og vissulega hafði hún verið að stunda hór þá um nóttina, en undir morgun hafði henni liðið í brjóst og því fór sem fór og djöfuls pakkið hafð sókt sér tússlit og skrifað allan fjandann á skrokkinn á henni.

Þegar ófétin mættu til yfirheyrslu hjá lögreglunni kváðust þau hafa skrifað á Máríu Borgargagn í listrænu skyni, tiltækið væri bæði myndlist og listrænn gjörningur með mjök dýpri meiningu. Vissulega varð Hálfdán lögregluvarðstjóri hálf-súr yfir svona svari og fullyrt að hinir meintu listamenn hefðu ekki haft skriflegt leyfi frá Borgargagninu til skreytinganna. En endemin voru ekki af baki dottin og sögðu Hálfdáni að hann hefði ekki svo mikið sem hundsvit á listum, það væru þau sem væru skapandi listamenn og þeirra list væri lifandi list.

En svo vér víkjum sem snöggvast að skrautlistinni sem samin var á nakin líkam Márí Borgargagns. Er þá fyrst til að taka, að ,,listamennirnir" Kolbeinn Kolbeinsson, Indriði Handreður, Brynjar Vondalykt og Óli Apaköttu afréðu í byrjun að snoða helminginn af nárahærum viðfangsefnisins í brott þannig að aðeins helmingur náraflatarins væri hærður. Því næst skirfuðu þau það sem þeim þókti viðeigandi og skemmtilegt á húð Borgargagnsins, lá hreyfingarlaust og hraut gífurlega. Setningar á borð við ,,ég er skita og skammast mín fyrir það", ,,graðgljúfrasel" og ,,ég seldi Fjandanum meydóm minn" var meðal þess á kropp hennar vóru letraðar. Nú, so vaknaði Borgargagnið og allt fór í hund og kött, henni tókst meðal annars að koma slæmu höggi á leyndarlim Kolbeins með tennisspaða svo glumdi í. So, svo hljóp hún út um gluggann og niður á lögreglustöð og kærði listamennina fyrir Hálfdáni varðstjóra, sem varð svo hrifinn að hann lokaði Máríu Borgargagn, útkrotaða og berrassaða inni í fangaklefa hjá sér til næsta dags.  

Skráði sig á vændissíðu undir dulefni

Hvítbirnir, ísbirnir, hrútar og tvær hálfblindar kellingar

Og so var það manninn sem ætlaði í bordel om aften, hann komst í kast við hvítibjörn og kom allur tættur og spændur heim til konunnar sinnar. Síðar sagðist honum svo frá, að helvítis björninn hefði ætlað á bordelið líka og verið reyna að troða sér framfyrir. - Það gat ég bara ekki þolað og þreif í dindilskottið á kvikindinu og rykkt so fast að helvítis sottið rifnaði af honum. Meira þurfti þessi hvítibjörn ekki til, því hann varð kolvitlaus og réðst á mig með kjapti og klóm.

Nú er það svo, að hvítibjörn er ekki sama skepna og ísbjörn, það er af og frá. Hér fyrr meir kallaði gamla fólkið hvítibjörninn hveitibjörn út af því hve sólginn hann er í hveiti. Ísbjörninn er hinns vegar hið versta illyrmi og villudýr, sem hikar ekki við slá fólk í hel með hramminum og éta það síðan eins og soðýsu með kartöflum. Ef rétt er að hvítbjörn hafi numið land á Melrakkasléttu eiga þeir það að reyna að ná birninum lifandi og ala hann á bási með hestunum eða kúnum. Ef þetta er ísbjörn eiga melrakkingar að taka til fótanna, jafnvel hlaupa í sjóinn undan óvininum, ef ekki vill betur.

Í fyrra rákust tvær fullar kellingar á hrútskratta upp á bökkum einhversstaðar fyrir norðan land. En af því kellingarnar vóru fullar, hálfblindar og kolvitlausar, héldu þær að þetta væri soltin ísbjörn og hlupu eins og andskotinn beint upp í kletta í fjallinu fyrir ofan. Hrúturinn glápti steinhissa á eftir kvinnunum, alveg gáttaður á látunum í þeim. Uppi í klettunum komust kellingarskammirnar í sjálfheldu og héldu á þriðja degi að þær mundu verða þarna til. Svo kom björgunarsveit og sókti kerlingarnar og vísaði öllum þvættingi þeirra um hvítibirni og ísbirni á bug og hótaði að berja þær ef þær minntust á bjarndýr meir.  

Tilkynnt um hvítabjörn á Melrakkasléttu