Bróðursonur Fídels Castrós í forsetaframboð í Bandaríkjunum

Eins og nafnið segir til um, þá er Julián Castro forsetaframbjóðandi í Bandaríkjunum náfrændi Castós sáluga byltingarhöfðingja á Kúbu, bróðursonur hans nánar tiltekið. Júlíus þessi er ekki minni kommúnisti og byltingarseggur en Castró heitinn og gefur það Bandaríkjamönnum dálítil fyrirheit um að í vændum séu umskipti í landi þeirra; Júlíus litli hefir nefnilega í hyggju að steypa kapítalismanum í USA, Trumpinu og Teboðshreyfingunni; vonum vér að honum muni ganga vel það ætlunarverk sitt.

En hérna á Íslandi er þveröfugt farið; hérna gjörðu kapítalistarnir sér hægt um vik og geltu Flokkseigendafélag VG og innrituðu það fólk allt í Heimdall með einu pennastriki. Nú gegnir til dæmis Stengrímur kabílánsembætti í Heimdalli og Katrín, Álfheiður og Swandeesý eru allar kadettar og majórar. Svo getur uppheðin ásótt sum og lyft þeim í hæstu hæðir.

Frú Ingveldur kom að því þarfaverki að deila Flokkseigendum VG í sæmileg embætti hjá onum hérna Heimdalli og nú blæst Brynjar Vondalykt í lúður fyrir VGarana á bænasamkundum í Heimdalli. Auðvitað eru þessar lyktir mála afar farsælar, uppbyggjandi og til eftirbreytni í hvívetna. Að vísu lék einhver þann ljóta leik í síðustu viku að stífla lúðurinn Vondulyktarinnar með ullavettlingi og setja í þokkabót eitthvert andskotans patent í lúðurinn, sem blés lituðum óþverra til baka um leið og Brynjar hugðist vekja fyrsta tóninn. Stjörnusýslumaðurinn Stones var viðstaddur atburðinn í lúðrasveitarbúningnum sínum, en talið er að hann sé ekki viðriðin stífluna í hljóðinstrúmenti Brynjars Vondulyktar.

Harris í forsetaframboð 2020

Stengrímur reisir gálga á Öxarárbökkum

Þessu gæti ég best trúað. SteingrímurJ. er hinn versti maður og tilbúinn að hneppa hvurn mann í fangelsi, nema Samherja sína í borgarastéttinni, til að svala hefndarþorsta sínum og kvalalosta. Nú ræðst þetta félega illmenni á Sigmund Davíð og ætlar að leiða hann fyrir siðanefnd sem á auðvitað að dæma Sigmund í gálgann; Stengrímur er víst þegar byrjaður að láta reisa gálga á Þingvöllum til að embætta Sigmund og klausturfélaga hans, og hefir ráðið frænda Svavars Sendiherra, alræmdan fúskara, til að sjá um verkið og rukka ríkissjóð fyrir það.

Sýnist oss nú, sem Sigmundi séu allar bjargir bannaðar, hann fái sinn dóm, sem verður þess eðlis að honum verður aldrei áfríað og enn síður aftur tekinn. Úr því sem komið er, er aðeins spurning hvur verði böðullinn. Því miður eru þeir frægu böðlar, Sigurður Snorrason og Guðmundur fjósarauður báðir fallnir fyrir ætternisstapa fyrir nokkru, svo þeir verða ekki að nokkru liði við gálgann á Þingvöllum að þessu sinni. Enginn efast þó um að Stengrímur þingforseti hafi ekki eitthvert rakið illþýði tagltækt þegar stundin rennur upp á bökkum Öxarár til að granda nær gjörvöllum þingflokki Sigmundar Davíðs.

Þegar Sigmundur og hans hyski er frá vaknar spurningin um hvárt hefnadarþorsta og kvalalosta Stengríms verði þá fullnægt að öllu leyti, eða hvárt hann muni þá fyrst gefast ófremdarhvötum sínum á vald og hefja galdraofsóknir og nornaveiðar fyrir alvöru. Hann á marga óvini, veslings, blessaður þingforsetinn, og suma vonda, sem ætíð eru boðnir og búnir að siga á hann grimmum rökkum. Sem betur fer þá á Stengrímur enn búrtíkur við hirð sína, þó heldur hafi þeim fækkað upp á síðkastið; meðal annars gekk hans grimmasta og vítenntasta búrtíkin, Björn Valur, úr vistinni með heitingum á vör þess efnis, að hann muni aldregi bíta eitt einasta bit fyrir Stengrím Sikkússon meir.

Segir þingforseta svala hefndarþorsta

Þá talaði Gvöndur Túre ekki mikið um stórkostlega frammistöðu

Það væri nú réttast fyrir þjálfarann, Guðmund Þórð, eða Gvönd Túre eins og flestir kalla hann, tala sem minnst um einhverja frammistöðu hjá handboltalandsliðinu. Jú, þeir rétt mörðu einhver hálfmenni sunnan af Balkanskaga, gamla karlkurfa með bjórvömb og lungnaþembu. Að telja soleiðis marning til stórkostlegrar frammistöðu er einhvernveginn algjörlega á skjön við eðlilega dómgreind, hvað þá hjartans lítillæti.

Að vísu var stundum dálítið spaugilegt að sjá til íslensku drengjanna í glímunni við kurfana; iðulega minnti markvörðurinn að kartöflupoka, sem veltur um koll þegar hann var að burðast við að verja og þegar hann pompaði á afturendann átti maður von á að hann hrykki í parta. Nú, gömlu jólarnir af Balkanskaganum voru ekkert að stressa sig og löbbuðu sig margar ferðir út að hliðarlínunni til að fá sér sjúss, sterkan skohh. Og einn svolinn, tvöhundruð kílaóa kallin sem var á línunni hvolfdi í sig þremur og hálfum lítér af dönskum Elifanti í einum teyg, um það bil sem síðari hálfleikur var hálfnaður.

Vissulega kunna íslenskir handknattleiksmenn, leikmenn og þjálfarar, reglunnar í handknattleik nokkurn veginn. En í sannleika sagt, þá er íslenska handknattleiksliðið ívið lakara en handknattleikslið Færeyja og Grænlands, og landslið Shetlendinga er okkar prötum mikið fremra að getu. Það sást best í hvaða ógöngum íslenskur handknattleikur er þegar Spánverjar, sem er ein vánkuð þjóð með slefuna í munnvikjunum, tóku drengina okkar og skutu þá hreinlega í rot, dustuðu úr þeim rykið, flengdu þá og rassskelltu eins og einhverja lítilfjörlega apaketti. Eftir þann leik talaði Gvöndur Túri ekki mikið um ,,stórkostlega frammistöðu" né aðra fjarstæðukennda óra. Ónei, þá læddist karl fjöruna heim til sín með aungulinn kyrfilega klossfastann í rassgatinu. Oooo-hohoho-hooojjjj! ...

„Frammistaðan var stórkostleg“

Hér hvílir Jón Jónsso þjófur

Það kvað vera illur ávani að bera sig illa undan því að vera þjófkenndur. Þeir er kvarta undan slíku fá gjarnan á sig viðurnefnið ,,þjófur", sem festist við þá alla ævi; samanber kallinn fyrir vestan sem vældi undan því að stolið hefði verið frá sér, hann hét eftir það væl alla tíð Jón þjófur og hann heitir það enn í munni sveitunga sinna þó henn sé fyrir löngu blessunarlega sálaður; þeir bættu meira að segja orðinu ,,þjófur" aftan við nafnið á legsteininum hans með tússpenna: ,,Hér hvílir Jón Jónsson þjófur ...

Og nú heldur virðuleg þingfrauka því fram að það kunni að vera nytsamt til að ná af sér stelsýkisstimpli að fá vottorð frá lögreglunni um að hún sé ekki haldin stelsýki (l: sublapsa referri coactionis). En þar er blessuð þingfraukan aldeilis á villigötum. Það hefir aldrei gagnast nokkrum manni að reyna að þvo af sér stelsýkis- eða þjófsstimpil, maður verður bara enn meiri þjófur í augum almennings ef hann svo mikið sem reynir slíkt.

Hinsvegar er í meira lagi ósæmilegt að ljúga þjófsorði upp á blásaklaust fólk, en þegar það gerist verður sá er fyrir því verður að steinhalda kjafti og segja ekki orð hvað sem á dynur. Svo eru náttúrlega til einstaklingar sem hreinlega fara í skóla til að læra til þjófs; þeir eru aldrei kallaðir þjófar og eiga ekki á hættu að vera sagðir stelsjúkir, og sumum finnst bara ægilega sárt að kalla það fólk arðræningja þó öll rök vísi á þá átt.

Óskar eftir gögnum úr LÖKE

Og hún ofól hina svikulu kálfa við brjóst sér

Það eru nú meiri skepnurnar þessir kallaskrattar sem hin milda og góða frú Sædal ofól við barm sér. Og auðvitað ætluðu griðungarnir að launa, sem slíkra kálfa er siður, ofeldið með svikum, rýtingsstungum í bak, osfrv. Svo skiljum vér frú Sæland að kallarnir Karl og Ólafur séu Júdasar í öðru veldi, eða öllu heldur tvíelleftu veldi, slík séu svik þeirra við hið saklausa blóð frú Sæland. Sem betur fer slapp frú Sæland við krossfestingu, því hún komst að í tíma hvað ofeldisgriðungar hennar vóru að bauka og hvar þeir voru að drekka og með hverjum, og rak þessa Júdasa á dyr þegar þeir komu til hennar að kyssa hana á kinnina, en sem kunnugt er kyssa Júdasar alltaf þann á kinna sem þeir ætla að framselja með sviksamlegum hætti.

En það er samt ekki alveg nákvæmlega rétt hjá frú Sæland, að þorpararnir Karl og Láfi hafi aðeins átt eitt erindi í klaustrið þetta kvöld: að svíkja flokkinn. Jú, það var náttúrlega aðalerindi þeirra, en þeir áttu líka það erindi, að þamba klausturbrennivínið og klausturölið, sem Sigmundur lét skenkja þeim. Og þeir urðu fullir, draugfullir, og kölluðu frú Sæland kéllíngarklessu og kumruðu eins og völt blótneyti gjöra stundum á básum sínum.

Hvað um það, þá hefir frú Sælandi tekist að aflúsa líkama samtaka sinna og feykja pöddunum út í veður og vind, þar sem aunginn vill sjá þær. Og nú vinnur hún hörðum höndum að því að koma sóknarpresti Flokks Fólksins úr húsi og út á galeiðuna. Já, vinir mínir, þeir tvíelleftu óskadrengir frú Sæland þökkuðu henni pent fyrir sig með því að skíta í nytina og leggjast síðan svo lágt að réttlæta sviksemina með opinberu kjaftbrúki og götustrákaorðfæri. En oss er spurn: hvenær ætla pörupiltarnir að ganga formlega í Miðflokk Sigmundar?

Karlar sem hatast við konur

Hálfdán varðstjóri hefir aldregi verið kærður fyrir blygðunarbrot

Ja, ekki hefir hann Hálfdán varðstjóri verið sektaður fyrir hórdóm og ekki heldur fyrir að berja aðra lögregluþjónar. En þó lítið sé um kærur á Hálfdán er ekki þar með sagt að hann hafi ekki fitlað dulítið við fyrr áminsta glæpi. Sem kunnugt er hefir nokkrum kviksögum farið af meðferð einstaklinga sem Hálfdán hefir handtekið og lokað inni, en af þeim sögusögnum má ráða að varðstjórinn er ekkert lamb að leika við og virði blygðan þeirra sem hann handtekur ekki nema rétt í meðallagi eða jafnvel ekki neitt.

Þá er ekki annað sýnt en Háldán hafi á stundum lúbarið lögregluþjóna sem undir honum hafa verið. Eitt sinn kom maður nokkur á lögreglustöðina og kvaðst hafa séð í það sinn þrjá lögregluþjóna, þar af var ein kona í búningi, í öngviti á gólfinu en Hálfdán varðstjóri sat í sínum varðstjórastól og reykti vindil og hafði áfengi í glasi á borðinu fyrir framan sig. Og sumum þykir afar notalegt að rifja upp þegar þeir urðu vitni að því að lögreglustjórinn í Reykjavík rétt komst undan Háldáni á flótta með því að stökkva út um glugga á annarri hæð og lenti niðrí einhverju déskotans sorpporti innan um lík af önduðum hundum og köttum, sem lögregluembættið hafði tekið af lífi.

Svo sátu nokkrir lögregluþjónar, gerðir út af dómsmálaráðherra, fyrir Hálfdáni varðstjóra þegar hann kom út af hóruhúsi nokkru á höfuðborgarsvæðinu. Þeir stukku einir sex fram eins og skógarþrestir og flugu á Hálfdán, en hann hlóð þeim öllum á augabragði, traðkaði síðan óþyrmilega á þeim áður en hann barði hvern og einn þeirra einslega og dustaði úr þeim rykið. Og melludrottningin, sem sá átökin út um gluggann sinn, hringdi á lögregluna og bað hana að fjarlægja nokkra rotaða slagsmálahunda, sem hefðu verið að slást úti á götu. En þegar önnur bylgja lögregluþjóna mætti á staðinn var Hálfdán varðstjóri löngu farinn leiðar sinnar.

Sektaður vegna vændiskaupa

Hlýviðrið undanfarið hefir ruglað veslings manngreyið í ríminu

Þessi náungi hefir áreiðanlega ruglast í ríminu út af hlýviðrinu undanfarnar vikur. Það alþekkt að afbrigðilegt veðurfar getur haft alvarlegar afleiðingar á veiklað fólk þammig að það grípur til óyndisúrræða, sem verka einkennileg í hugum annarra. Maðurinn með ljáinn hefir auðvitað haldið, að eftir öll hlýindin að undanförnu væri komið að slætti; honum hefir þókt sprettan góð og dregið fram ljáinn til að blessaðar sauðkindurnar hefðu eitthvað gott til að japla á þegar færi að vetra.

En eins og við mátti búast misskildi lögreglan, ekki síst Hálfdán varðstjóri, manninn alveg hryllilega, tók af honum amboðið og lokaði hann sjálfann inni, um há-bjargræðistímann. Þetta gerðu yfirvöldin líka við Jón Hreggviðsson; tóku hann frá slætti og búsýslu til að hýða hann og dæma til dauða fyrir snærisþjófnað og grun um að hann hefði kálað böðli kóngsins. En það fór nú sem það fór og amen á það.

Svo má vera, það hefir ekki verið rannsakað enn, að maðurinn með ljáinn, sem lögreglan handtók, sé í raun og veru Maðurinn með Ljáinn, sem talað er um að fari milli fólks og fargi því. Ef svo er mega Hálfdán varðstjóri og menn hans aldeilis fara að vara sig: Maðurinn með Ljáinn gæti hæglega skundað út í gegnum harðlæsta hurð fangaklefans og brugið ljánum á hálsæðarnar á þeim, svo undursnöggt, að þeir fengju aungva rönd við reist. Þó trúi ég að Hálfdán Varðstjóri sleppi eins og venjulega, því hann er í tygjum við ekki minni höfuðpersónu en sjálfann Sathan myrkrahöfðingja, sem mun bjarga Hálfdáni ef Maðurinn reiðir Ljáinn upp gegn honum.

Mundaði ljá á almannafæri

Sathan sjálfur að verki á Spáni

Á bak við þessa umdeildu styttu stendur Sathan sjálfur, það bregst mér ekki. Hann hefir lagað hana sjálfur eftir eigin smekk og látið alla helstu apaketti og auðnuleysinga Segóvíju á Spáni fara í það að setja herlegheitin upp. Það er ekki nema vona að guðhræddir Spáníjólar, kaþólskir og ábyrgðarfullir vilji taka þennan sathansdjöful í styttulíki niður og bræða hann í kjarnorkuofni.

Þetta tilfelli segir okkur líka að Sathan, hann sjálfur í eigin persónu, sem um þessar mundir staddur á Spáni, sjálfsagt þeirra erinda að gera Spánverja vitlausa so þeir vaði í borgarastríð og stráfelli hvurn annan þar til ekki stendur steinn yfir steini. 

En fyrr má nú vera, að skynugir kaþólikkar þekki ekki Sathan undir eins á vinnubrögum hans. Auðvitað gjörir Skrattinn myndir af sér þar sem hann er sætur, hress, kammó og glaður í því skyni að afvegaleiða ráðleysingja sem vita ekki fótum sínum forráð og leggjast á sveif með honum og gjöra dýrð hans sem mesta og veg hans hin breiðasta. Þegar Stahan hefir komið sér vel fyrir mun hann reisa andskotann Franco, eftirlæti fasista og nasista, upp frá dauðum og láta hann hafa sigur á ný yfir alþýðu Spána.

Satan þykir of djöfulli hress

Og hann var geltur í þar til gerðri geldingarvél

Þá eru þeir búnir að hafna kérlíngarhrúgunni henn Theresu May og það verður að hafa það. Það bjóst naumst nokkur maður við því að þessi galsafengni konurokkur hefði sitt fram og nú er það búið.

Hinsvegar gripu yfirvöld sóðalegan öfugugga í fjárhúsi austur í Hreppum og tóku hann sér til handargagns. Kallhelvítið var fullur og þeir rökuðu af honum yfirvaraskeggið og þeir tóku líka af honum klofstígvélin sem hann var í í fjárhúsunum. Það borgar sig ekki að fara varfærnum höndum um sona kalla. Svo tóku þeir skýrslu af honum á lögreglustöðinni og Hálfdán varðstjóri barði hann soldið og stundi eins og lostasvín á meðan. Þegar skýrslutöku var lokið dæmdu þeir hann á stundinni til geldingar, framkvæmd var strax bak við lögreglustöðina og nokkrir ungir drengir og fáeinar telpur á gelgjunni fengu að horfa á sér til varnaðar og uppbyggingar.

Það vill svo skemmtilega til, að Hálfdán varðstjóri er áhugamaður um framfarir og uppáfindningar og hefir í samstarfi við handavinnukennara grunnskólans fundið upp, hannað og smíðað tæki til að embætta þá sem hafa farið yfir strikið í pervertisma og hafnað í klóm réttvísinnar. Athöfnin var í senn alvarleg og fróðleg, blærinn yfir henni minnti viðstadda á þegar hænsn eru háhoggin þegar þeu eru hætt að verpa, og strákarnir sem fengu að fylgjast með klöppuðu að leikslokum, en sóðalegi öfugugginn skreiddist á fætur og skjögraði sína leið, yfirvaraskeggs- og klofstígvélalaus, en umfram all púngslaus. Það var ekki sjón að karlhelvítisdrusluna þegar hún skakklappaðist á brott , en strákarnir ráku á eftir honum með gargi og bandspottum sem þeir dángluðu utan í hann.  

Brexit-samningi May hafnað

Það er ekki einsusinni gat á gófinu fyrir fólkið til að kukka niðrum

Braggamálið þeirra í Reykjavík er afar snúið og flókið mál og einungis fyrir framúrskarandi stórgáfna- og hámenntunar séní að skilja hvað þar er á ferðinni. Summir tala um braggaþorp eða jafnvel braggaborg, og maður sér fyrir sér hermannabragga með gullþaki, en aðrir, einkum Vigdís okkar hérna, sem gamla Framsóknarmaddaman rak burt úr Framsóknarfjósinu, tala fjálglega um kofadrasl og rusl og náðhús sem er svo tómt að þar er ekki einusinni gat á gólfinu, hvað þá virðuleg klósettskál, svo gestir og gangandi mega neyðast til að kukka og pissa á gólfið, enda er pestin inni á þessum umdeilda braggakamri svo viðbjóðsleg að hún er ekki mannleg lengur, hvað þá kvennleg. 

Nú, svo er það náttúrlega auðmýktin, sem Dagur kvað hafa svikist um að sýna skattfé borgaranna. Það væri auðvelt að kippa því smáræði í lag með því borgarstjóri leiddi borgarfulltrúa inn í péníngageymslusali reykvískra útsvarsgreiðenda, en þar inni mundi borgarstjóri falla á kné og skríða sem einn lúbarinn hundur að vænlegri stæðu af péníngaseðlum og kyssa hana í baka og fyrir, hágrátandi og fullur iðrunar. Hinsvegar er alrangt að eitthvað misjafnt hafi gerst á vakt borgarstjór, einfaldlega vegna þess að hann var bara ekkert á vakt; hann var að hlægja og grínast eins og klausturfari með Holu-Hjalla og Skála Helgasyni nokkrum, sem er að langmestu leyti ósýnilegur; þetta kvað vera ósmekklegt, ómálefnalegt og skítslegt grínirí.

Þessa stundina sitja sem sé þeir sem svikist hafa um að vera á vakt, en taka himinháar greiðslur fyrir vaktasetur sem þeir sitja auðvitað ekki, undir alvarlegum brotsjóum sem frussast úr úr Vigdísi svo þeim liggur við drukknun. En að sjálfsögðu á Vigdís ekki að kvelja Dag, Skála og Holu-Hjalla með þessum atgangi. Hún á að fara afsíðis í Ráðhúsbragganum og hringja á lögregluna á Höfuðborgar og óska eftir því að hún handsami fyrrgreinda þorpara og loki þá af sem engin óþrif sagi af þeim. Það gengur ekki að menn svíkist um að standa þær vaktir sem þeir hafa ráðið sig til að taka og láti óprúttnum þrjótum að vaða inn í hvaða yfirgefin mannvirki sem eru að hruni komin og og þykjast gera þau upp og vaða síðan inn í fjárhirslusali skattgreiðenda og láti greipar sópa að vild án þess vakthafandi verðir geri nokkra athugasemd við framferði þeirra og groddaskap.

Vildu að fjárveiting yrði stöðvuð