Þetta er það minnsta sem þeir gátu gert fyrir manninn

Það var nú það minnsta sem þeir gátu gert fyrir manninn, að reka hann. Það vita allir, sem vita eitthvað á annað borð, hverskonar skaðræði það er, að fóðra vonda menn með péníngum, menn sem eru svo miklir bölvaðir þorparar að þeir víla ekki fyrir sér að tala um Samherjaskjölin í sjónvarpinu. Þetta ættu íslensk stjórnvöld að tileinka sér og leggja þegar í stað til atlögu við óþokkana, sem réðust á blásaklausan Samherjann, lugu upp á hann opinberlega í ríxsjónvarpinu og reyndu að sparka honum út af vegi dygða og mannkærleika. Sannlega segi ég yður: Þeir, þ.e. Kveiksormarnir, munu taka út sín makleg málagjöld, en Samherjarnir verða leiddir til hæsta sætis við hlið húsbóndans.

Okkur hér varðar að sjálfsögðu ekkert hvað verður um namibíska blaðamanninn, sem hagaði sér svo ósæmilega í sjónvarpinu að hann var fjarlægður þaðan. Víst er samt, að hinn miskunnsami Samherji hefir miskunnað sig yfir hann bersyndugan með því að gefa honum ágætt drag í rassinn, - raunar svo ágætt, að hann þekkir ekki áttirnar lengur, né hvað snýr upp og hvað niður. En hann er hólpinn, það segir sig sjálft. 

En eftir situr Kveikur og veldur okkur áhyggjum. Hvað er hægt að gera við þann félagsskap svo hann sjái að sér og hætti að abbast upp á saklaust dugnaðarfólk, sem er annálað fyrir dugnað og festu? Sumir, einkum Sjálfstæðismenn og Miðjúngar Sigmundar Davíðs, tala um að fela meindýraeyði verkið, aðrir nefna Sorpu eða urðunarstöðina í Fíflholtum. En það fólk er nú víst þess eðlis, að það má þakka fyrir að hafa sjálft ekki lent í meindýraeyði, Sorpu eða einhverju Fíflholti. En Kveiksliðið, Kveiksliðið skohh, - það má þakka sínum sæla fyrir að vér Íslendingar höfum aldrei orðið svo mannborulegir að koma okkur upp alminnilegu Gúlagi. Þá má og segja, að illa er nú niðurlagt óþekktarangaheimilið í Breiðuvík, en á þesskonar kærleiksheimili hefði verið gott að senda Kveiksliðið á eftir síðustu illvirki þess.

Rekinn fyrir að ræða Samherjaskjölin

Það var nú gott, þó illa færi á tímabili, og um veru Kolbeins á Reykjalundi

Ugglaust er það gott að ólgan og óánægjan að Reykjalundi hafi ekki leitt til þess að starfsfólkið gengi í skrokk á sjúklíngunum. Það hefði verið nöturleg, að sjá til dæmis sérfræðilækni velta hjólastóli með farlama manni innanborðs á hliðina og bæta svo um betur og sparka fólskulega í afturendann hinum liggjandi örkumlamanni; eða ef eitt hjúkrunarkvendið hefði komið, árla morguns, öskrandi eins og ljón inn í sjúkraherbergið og rifið sjúklínginn fram úr með heiftarlegu bölvi og ragni og misþyrma honum á gólfinu á nærklæðunum einum fata. Það hefði ekki þókt gott.

Þó munaði minnstu að einn sjúkraþjálfarinn tæki einn sjúklinginn í gíslingu og pína hann svo hrottalega að gargið og neyðarópin í honum mundu vekja stjórn SÍBS af hinum blautu og klístruðu draumum, sem sótt hafa á þá stjórn að undanförnu. Nú, sjúkraþjálfarinn var kominn með sjúklínginn á pínslubekkinn og farinn að snúa upp á hann og öskrin byrjuð að heyrast fram á gang þegar sjúkraþjálfarinn varð skyndilega óður af bræði, því honum þókti hann ekki hljóða nægilega hátt, og tók fórnarlambinu þvílíkt hreðjatak og snöri upp á. Sjúklíngurinn hækkaði róminn, ekki vantaði það, en svo steinþagnaði hann. Sjúkraþjálfarinn ætlaði að halda sínu striki og snöri betur upp á, en allt kom fyrir ekki, sjúklingurinn gaf hvorki frá sér hósta eða stunu. Þegar betur var að gáð, var manngarmurinn á pínslubekknum steindauður þegar hér var komið sögu og því aungin furða þókt væri eins þögull og raun bar vitni. Svo kom á daginn að sjúkraþjálfarinn hafði snúið hreðjarnar af manngarminum, sem hafði við það tækifæri fengið rokna slag, sem reið honum gersamlega að fullu.

Fyrir nokkrum árum var komið með Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra að Reykjalundi til endurhæfingar. Karlfjandinn hafði orðið eitthvað fyrir barðinu á eiginkonu sinni og hafði legið á gjörgæslu í hálfan mánuð á eftir. Ekki dvaldist Kolbeinn lengi að Reykjalundi, því honum var vísað þaðan tveimur dögum eftir að hann var innritaður, en þá var hann líka búinn að margbrjóta sumar reglur staðarins, með fyrirlitlegum hætti að sumra mati. Fyrir hið fyrsta virti Kolbeinn reykingabannið að vettugi og hló bara þegar honum var skipað að drepa strax þegar hann var nýbúinn að kveikja sér í rettu eftir matinn. Inni á herbergi sínu fól hann áfengi, sem hann staupaði sig á. Þess utan hafði hann bæði kókaín og kannabis í fórum sínum. Ekki voru það þó nautnalyfin sem gerðu Kolbein svo óvinsælan og raun varð á, heldur var það kvennafarið og kynferðislega áreitið sem hann varð sekur um, sem riðu baggamuninn og honum var hent út úr húsi á náttsloppnum einum fata. Og þannig skakklappaðist Kolbeinn, kengfullur, hæskæ og upptendraður af kynferðisfíkn á náttslopp sínum niður á veg og sníkti sér far í bæinn með fullri kerlingu, sem kom aðvífandi á bifreið sinni.                                

Ólgan bitnaði ekki á sjúklingum

Munnholið skaðbrennt, sömuleiðis hakan og niðrá bringu

Það er náttúrlega ekki skrítið að Mírínda þessi Lamberts sé fremur óánægð með sig. Hún segir meðal annars að hún hafi verið í öllum stærðum en upplýsir í sömu andrá, að hún sé 162 séntímétrar á hæð. Má vera að upphaflega hafi hún verið tveggja métra slánakerlíng, en síðan sé margoft búið að skella neðan af henni uns hún sé orðin það sem hún er: Klofstutt stuttfætla, sem búið er að stytta um á að giska tæpa féregtíu séntimetra. Eða var hún máske dvergvaxin í fyrstu og verið lengd austrí Rússlandi?

Þó er nokkur bót í máli, að Míranda hefir tekið líkama sinn í sátt með öllum hans keppum, misfellum og afbökunum. Það vóru lágkolvetnin sem tóku allan vind úr Míröndu, hún féll saman og var um hríð lítið annað en skötubörðin og eyrun, og allir hlógu að henni sem sáu hana. ,,Gleypa loft, klippa gull" hafa löngum verið einkunnarorð Míríndu Lambertsdóttur, og með þau á hraðbergi náði hún vopnum sínum.

Eitt sinn mátti þó litlu muna að Mírinda yrði úr heimi höll í einum megrunarkúrnum. Það bar sem sé þannig að, að Mírinda var orðin hálfblind, allt að því lögblind, þegar hún var að lesa sér til um góðar megrunaraðferðir. Á einum stað stóð, að gott væri að setja tvær matskeiðar af matarsóda út í eitt glas af tilteknum drykk. En þar sem Mírinda var orðin býsna sljó og sjóndöpur þá prentaðist inn í höfuðið á henni að gott væri að setja tvær matskeiðar af vítissóda saman við áður nefndan drukk og gerði hún svo. Þeir sem komu að kerlingarrörinu áttu ekki eitt einasta orð þegar þeir sáu hvers kyns var; munnholið skaðbrennt, sömuleiðis hakan og niðrá bringu, en naflinn slapp, en ekki skautið, og því fór sem fór. En Mírinda er hughraust og hefir tekið líkama sinn í sátt. 
 

Alltaf átt í erfiðleikum með þyngdina

Skáldskaparmál Snjáku Títu og örlagaferð hennar á dráttarvélinni

Hún drekkur lítið en dansar mikið
og í dökkgrænum taumum lekur af henni spikið;
en börnin öll baula þegar hún fellur í rykið
og bölvar þar þar til hún sofnar.

Svona orkti Snjáka Títa, móðursystir Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns. Kolbeinn var eitt sumar í sveit hjá Snjáku frænku sinni og fór þaðan aftur afsveinaður, forhertur glæpabófi, skíthæll og drykkjusjúkt ungmenni. Það var sem sé fullkominn óþverri fyrir foreldra hans að fá hann aftur úr sveitarsælunni. Um haustið fór hann suður og kynntist frú Ingveldi, sem þá var stuttpilsuð ungfrú, og Máríu Borgargagni, en þær höfðu báðar hið versta orð á sér og sóttar- og baktéríuhræddir menn þorðu ekki að koma nálægt þeim.

En fyrst minnst hefir verið á Snjáku Títu, er ekki úr vegi að nefna í fáum orðum meinleg örlög hennar. Snjáka Títa féll nefnilega ofurölvi aftur af dráttarvélinni og varð undir herfinu, sem dráttarvélin dró á eftir sér; en Snjáka var talsvert gefin fyrir jarðarbætur og túngræðslustörf á bújörð sinni. Þrátt fyrir að illa horfði í fyrstu, þá slapp Snjáka Títa lifandi frá þessu hræðilega slysi, en eftir það hefir hún litið út eins og ófreskja af öðrum heimi, svo hræðileg, að börnum er aldrei leyft að sjá hana.

Það eftir þessar ægilegu ófarir, sem Snjáka Títa orkti um sjálfa sig:

Eitt sinn var eg sæt og fín, en er nú ljótari en villusvín;
að mér drengirnir gera grín og bjóða mér upp á brennivín.
Ek em tætt og tilfinningalega rofin  og tólin á mér dofin.
En samt eg hlæ, dæ rí ræ, helló gúdd bæ.

Kim drekkur sjaldan áfengi þessa dagana

Stjórnarskrárjarmurinn úr söngbók krataeðlisins

Og stjórnarskrárjarmurinn heldur áfram og nú í formi áttavilltrar samkomu á Austurvelli. Yfirskyn samkomunnar var háttarlag Samherjanna í víðum skilningi, en fyrst og fremst kom fólk þarna saman til að hylla steinbarn ný-stjórnarskrárjarmaranna, sem sennilega eiga afmæli um þessar mundir. Eflaust hefir eitthvað vafist fyrir sumum þarna á Austurvelli í dag hverju væri verið að mótamæla í raun og veru, því út úr andlitum mótmælanda mátti lesa spurnarsvip og ráðaleysi.

Að vísu vóru innvígðir furðufuglar af kaffihúsum og knæpum í hundrað og einn, Reykjavík, dregnir á svið og látnir kumra gamalkunn stef úr söngbók krataeðlisins; einhver frakkaklæddur mólúkki las upp einhverja steypu, væntanlega eftir sjálfan sig, og átti í mesta brasi með að finna út hvernig hann ætti að ljúka munnræpu sinni; þarna var líka otað fram á svið Bandaríkja-Sólveigu, sem sagði ,,aaammm" og klifaði síðan enn einusinni upp þennan eina lestur sem hún kann. Bandaríkja-Sólveigu til hróss, þá tókst henni í öllum vaðlinum um óréttlæti heimsins, að skauta framhjá fálkalegum afrekum sjálfrar sín, Amríku-Vidda og Gunnars Smára á skrifstofu Eflingar. En sem kunnugt er hefir nefnt tríó leikið það, síðan þau lögðu Eflingu undir sig, að draga roskið starfsfólk á skrifstofu Eflingar úr húsi á löppunum, eða á skottinu eftir atvikum, og reka það með skít og skömm af harðla óljósum ástæðum; einna helst virðist Bandaríkja-Sólveigu og þeim hafa þókt hið brottrekna fólk of gamalt fyrir sinn smekk, en of hár aldur fólks fer víst óttalega í taugarnar á ný-sosialistunum í Eflingu og ,,sosialistaflokki" Gunnsa Smára. Þess utan geðjast hinum amrískmenntuðu ný-sosialistum illa að fólki, sem er betur að sér um rekstur stéttarfélaga en það sjálft.

Stjórnarskrárjarmurinn á Austurvelli í dag verður ugglaust fyrsta og eina mótmælasamkoma knæpu- og kaffahúsaspekúlantanna í 101 Reykjavík í tilefni hrakfara Samherjanna á Íslandi í Namibíu og nágrenni. Ef halda á fleiri fundi á Austurvelli til að mótmæla spillingu, skipulagðri glæpastarfsemi og kapítalisma verður að fá annað fólk - fólk með fætur á jörðinni og vit í kollinum - til að annast slíkt. En liðinu, sem stóð fyrir jarminum í dag, á auðvitað að koma til náms í leikskóla, helst hjá Möggu Pálu í Hjallinum, því hún kann lagið á svona óbermum.  

„Ég skammast mín fyrir að vera Íslendingur“

Nú hefir útlitið aldrei verið svartara, og þó ...

Jæja, svo þeir eru þá farnir að handtaka íslenska skipstjóra á erlendri grund! Aldrei gerðist soleiðis hér fyrr meir þegar skipstjórar vóru skipstjórar. Mér skilst að þessum kapteini hafi verið varpað í dýflissu hjá blámönnum, - fyrr má nú vera niðurlægingin. Hann má þakka fyrir, pilturinn atarna, verða ekki úrbeinaður og etinn áður en yfir líkur. Að vera íslenskur skipstjóri og vera handtekinn og fangelsaður langt suður í Afríku jafnast á við ekki minni atburð en þegar Jésús vinur okkar var leiddur með krossinn á bakinu upp alla Hausaskeljahæð.

So á náttúrlega eftir að koma í ljós hvort okkar dyggðum prýddi kapteinn er ekki, í óförum sínum, jafn saklaus og Frelsarinn, því ef svo er, þá gæti farið í verra, af því að saklausir menn fara alltaf flatt á sona handtöku og réttarhöldunum sem þeim fylgja. Og ef hugsað er út í hve margir sárasaklausir menn hafa mátt axla kross sinn eða paufast upp á pallinn undir snörunni, nú eða fá sér sæti í rafurmagnsstólnum, þá verður að segjast að útlitið er svart.

En það er ómögulegt að ljúka þessum pistli öðruvísi en að hæla Katrínu Jakobsdóttur, telpunni sem neitar því ekki á opinberum vettvangi að hún sé sosialist, en játar því ekki heldur. Hún Katrín hefir staðið sig svo ógn vel í Samherjamálinu, fórnað sér í hvurn björgunarleiðangurinn af öðrum. Hún hefir í fyrsta lagi varið Stjánajúl eins og bálgrimm búrtík og glefsað í allar áttir; í öðru lagi hefir hún lagst í bullandi vörn fyrir alla Samherjana, hvort sem þeir heita Þorsteinn, Stjáni, Steingrímur eða LÍÚ; í þrija lagi hefir hún lagt líf, limi og æru undir til að verja panamaprinsinn sinn, hann Bjarnaben. Slíka stórfórnir eins einstaklings fyrir meðbræðrum sínum og systrum kallar, að mati víðsýnustu og færustu manna, tafarlaust á dýrlingsnafnbót, - sánkti Katrín af Háskólalóðinni hjómar alveg undur hátíðlega og heilagleikinn leynir sér ekki þegar henni er ekið um stræti borgarinnar í nýja Banzinum, skohh.  

Íslenskur skipstjóri handtekinn í Namibíu

Vinir samherjanna, panamaskjalanna og aflandsfélaganna kasta ryki

Mikið ósköp er þetta plagg ríkisstjórnarinnar aumt og vesælt, enda svo sem ekki við öðru að búast úr þeirri átt og ríkisstjórnarfólkið allt vildarvinir Samherjanna, auðvaldsins yfirleitt, kvótagreifanna, Panamaskjalanna, aflandsfélaganna, ... og svona mætti lengi telja. Í mörg ár hafa stjónmálaséníin okkar grénjað um gagnsæi og gagnsæi upp í eyrun á okkur alþýðufólkinu, án nokkurra sjánlegra efnda. Og enn er grénjað og gólað af þessum þokkalýð um gagnsæi, einkum og sér í lagi í því skyni og blinda okkur smástund. Öll störf ríkisstjórnarinnar héðan í frá verða helguð Samherjunum og miða að því að firra þá allri ábyrgð á öllum namibíuhneykslum og panamaskjölum.

Það mætti ætla, að frú Ingveldur hafi komið askvaðandi inn á skrifstofu forsætisráðherra og rifið hana upp á eyrunum og skipað henni með óduldu þjósti og fyrirlitningu, að kveða í snarhasti niður allan áróður og fúlmennsku í garð góðra samherja, sem hafi af einskærri ósérhlífni og dugnaði dregið björg í bú fyrir okkur vesalingana. En það þurfti auðvitað aungva frú Ingveldi til að vekja forsætisráðherra til ofangreindra þjóðþrifaverka; forsætisráðherra er sannur Samherji og hennar yfirboðari sér um að hún makki rétt í þágu auðvaldsins.

En bráðum er þetta að verða búið hjá forsætisráðherranum okkar: Bráðum verður hún borin úr húsi, og henni, ásamt með Stenngrími, Bjarnaben og gömlu Framsóknarmaddömunni, steypt í Reykjavíkurtjörn, sem er steinsnar aftan við Alþingishúsið. Fyrrum báru kotkarla og konur skarn það er til féll á heimilum þeirra í Tjörnina og flaut þá margur úrgangurinn í vatnsborðinu, öndum og göglum öðrum fiðurfénaði til leiðinda. Og í þessa miklu og fornfrægu sorpþró, Reykjavíkurtjörn, ætlar sem sagt múgurinn kasta ríkisstjórninni eins og hún leggur sig og leyfa mávunum, bæði síla og svartbökungum, að hnusa af því óæti. Mér skilst að múgurinn ætli að framkvæma þessa fyrirhuguðu aðgerð mjög bráðlega, svo forsætisráðherra og ráðherrar hennar og þingforseti geta strax farið að láta sig hlakka til.

Sjö aðgerðir til að auka traust á atvinnulífinu

Nú er aðventan í nánd og stúfar og stuttfætlur komnar á kreik

Já, hún er klofstutt, auminginn, eins og Stúfur jólasveinn, og illa löguð til stórferðalaga. En það verur að hafa það. Hinsvegar var formóðir hennar, gamla Framsóknarmaddaman, gríðar há til klofsins þegar hún var upp á sitt besta, þó nú séu lær hinnar gömlu frúar samgróin niður að knjám. Að öðru leyti er heilsufar gömlu Framsóknarmaddömunnar grábölvað og eiginlega hræðilegt; kerlingarvargurinn hefu nú ekki hægðir nema á tveggja eða þriggja mánaða fresti og geðheilsan með þeim hætti, að ekki væri óhætt að láta hana ganga lausa, en sem betur fer er hún svo farlama af einkenilegum ellihrumleik, að hún á bágt með að fara hratt yfir.

En aftur að þeirri klofstuttu og skrópi hennar í Berlín. Ekki hefði nokkrum manni dottið í hug fyrir nokkrum misserum síðan að skömmin sú arna væri forhertur skrópagemlingur, en nú er svo komið að þeir hinir sömu mega endurskoða þá höfuðóra sína. Gamla Framsóknarmaddaman er hinsvegar hin rólegast yfir skrópi sinnar elskulegu dóttur og segir sem satt er, að blessuð dúfan hafi ekkert haft að gera til Berlínar; í þeirri voðalegu borg sé hvort eð ekki neitt annað en spilling, morðingjar og hóruhús, og þessháttar vilji sannir Framsóknarmenn ekki láta bendla sig við.

En telpan er víst komin heim og farin að æfa sig með fullum þunga í að leika jólasveininn Stúf og síðan mun hún steðja inn á leikskóla landsins til að hræða börnin með Grýlu og Framsóknarmaddömunni. Leikskólarnir heyra nefnilega beint undir þessa errilegu dóttur Maddömunnar og því augljóst gaman fyrir hana að djöflast um þá á jólaföstunni. En hvernig ætli stjórnvöldum hafi dottið í hug að senda Grýlu gömlu til Namibíu, það held ég sú klofstutta stúfína viti ekki, og þá enn síður Gluggaskrautið Gloppa. 

Lilja komst ekki til Berlínar

Katrín japlar á frasa sem þeir kenndu henni

Semsagt gott. Það er búið að kenna Katrínu Jakobsdóttur að slá um sig með frasanum ,,lögbrot fyrirtækja verða ekki liðin," sem í útfærslu Katrínar hljóðar eitthvað á þess leið: ,,Íslensk stjórnvöld munu ekki líða það að fyrirtæki brjóti lög." Ef mönnum langar til að æfa þennan óborganlega frasa heima hjá sér byrja þeir á því að gera sig skræka í röddinni áður en þeir ryðja frasanum út úr sér, ef þeim tekst að stilla rödd sína inn á hrafnsungagarg þá er það hreint afbragð.

En auðvitað meinar Katrín ekkert með þessum frasa, því í hennar munni er hann alveg innihaldslaus, alveg jafn galtómur og já Bjarnaben, frú Andersen, Sigurði Inga og Stenngrími Johoð. Enda hvurnig ætti eitt simpilt gluggaskraut að geta uppfyllt það, að stjórnvöld líði ekki lögbrot fyrirtækja, ekki síst þegar staðreyndin er sú að fjölmörg fyrirtæki á Íslandi eru bókstaflega löðrandi í lögbrotum og hreinum og beinum glæpum, stórum og smáum. Já, það hefði verið hyggilegra fyrir Katrínu að segja ekki eitt einasta orð á Alþingi í dag og geyma sér frasann góða þangað til í kvöld þegar hún fer á klósettið til að bursta í sér tönnurnar og annað þarflegt fyrir háttinn. 

Hvað sem hvur segir, þá mun satt vera að kjósendur stara þessa stundina, þúsundum og aftur þúsundum saman, á VG og trúa ekki sínum eigin skynfærum, að VG ætli virkilega ekkert annað að gera í Samherjamálunum annað en að jéta upp tormelta frasa á borð við, ,,að ríkxstjórnin ætli ekki líða fyrirtækjum að brjóta lög" og gera svo ekkert. Vonir magra stóðu upp á að VG mundi nú reka af sér slyðruorðið, stampa ríkisstjórnarnefnunni, segja lögbrjótum í fyrirtækjastétt algeru stríði á höndur og boða til kosninga með það að markmiði að fá kjósendur í lið með sér í að taka ærlega í hnakkadrambið á spillingaruxum, lögbrjótum og skipulögðum glæpasamtökum, hvaða nafni sem þau nefnast. En því miður, sú eðla von er að aungvu orðin, innherjarnir í VG, Flokkseigendurnir miklu, vilja ekki fyrir nokkurn mun styggja eða móðga Samherjana, Sjálfstæðisflokkinn og Engeyjarættina.

Lögbrot fyrirtækja verði ekki liðin

Dáðadregnur vændur um pervertisma og óeðli af hæstu gráðu

Þá eru þeir farnir að væna Andrés bretaprins, þennan dáðum prýdda mann og son Elísabetar drottningar, um pervertisma. Þetta er alveg agalegt. Senn hlýtur þá að líða að því að þeir dragi sjálfa Elísabetu drottningu eins og hundstík út úr höll sinni til að velta henni upp forarsaurnum og fullyrði að hún sé skjáta og öfuguggi. Skal þessi djöfulskapur aungvann endi ætla að taka? Ha?

Það má svo sem satt vel vera að Andrés prins sé galsafenginn og njóti þess vera innan um spurningastúlkur og vín. Það er heldur ekki útilokað að hann ósköp líkur honum Gústa harmónikkuleikara í Hruna, sem sagði oft á sinni tíð að helsta ánægja hans í lífinu væru ástir, slagsmál og vín. Og þetta munu hafa orðið andlátsorð kappans, fólkinu hans til mikillar sorgar og hrellingar, því þau bentu til þess að karlinn hefði síður en svo iðrast fyrir dauðann og allir vita hvernig fer fyrir þessháttar svínum. 

Svo er bar líklegt að verið sé að ljúga þessum óþverrasögum upp á Andrés. Þetta laug Brynjar Vondalykt því upp á Indriða Handreð, að hann væri óseðjandi kynferðisbrjálæðingur og ætti óeðli hans sér aungin takmörk. Þessi haugalýgi varð aftur til þess að allir, nema nánustu vinir Handreðsins, fóru að sniðganga hann, voru beinlínis hræddir við skepnuna, og innan skamms tíma sat hann uppi með Máríu Borgargagn, því hún var sú eina sem var tilkippilega að sænga með honum. En hið dularfyllsta við þetta allt, var að meira að segja hundar og tíkur lögðu á flótta hvar sem hann bar að, að ekki sé nú talað um önnur kvikindi. 

Hvetja prinsinn til að gefa FBI upplýsingar