Samherjamálið er ekkert ,,áfall" fyrir þjóðina

Samherjamálið er alls ekki neitt alvarlegt áfall fyrir þjóðina, það er ekki einusinni einfalt, smááfall fyrir þjóðina. Það má vel vera að málið sé áfall fyrir helstu pótintáta Sjálfstæðisflokksins og aðra hægrigúbba eins og Þorstein Pálsson og aðra slíka, sem vöktu upp kvótakerfið í sjávarútvegi. Hinsvegar hefir þjóðin, að minnsta kosti stór hluti hennar, sem ekki hafði gert sér grein fyrir framferði stórlaxanna, fengið óvænta innsýn í hvernig hennar bestu kvótamenn haga sér í raun og veru.

En hvernig skal standa á því að fjölmiðlungar skuli ítrekað draga þann kostulega leiðindastamp, Þorstein Pálsson, fram í dagljósið? Þorsteinn hefir ekkert fram að færa annað en últrahægrisinnað neikvæðnisnagg; og hann er líka einn af þeim skemmdarverkamönnum, sem tróðu allskyns nýfrjálshyggjuþvælu og ógeði út um allt samfélagið; ennfremur er Þorsteinn einhver argvítugasti merkisberi, áróðursseggur og búrtík kvótakerfisins. Það er því skiljanlegt að Þorsteinn sé í einhverskonar áfalli þegar kvótaþegarnir verða uppvísir um eitt og annað misjafnt, jafnvel ógeðslega glæpi.

Svo sýnist mér Þorsteinn tala um ,,áfallið Hrun" eins og hann eigi engan þátt í því ævintýri. Hið sanna er, að Þorsteinn þessi, er ein þeirra ógæfumanna, sem unnu hörðum höndum að því að koma á aðstæðum sem sköpuðu Hrunið; Þorsteinn er sem sé einn af foreldrum Hrunsins, rétt eins og hann er einn af foreldrum kvótakerfisins og nýfrjálshyggjubrjálæðisins á Íslandi; það er því ekki nema von að hægrisinnaðir rugludallar á fjölmiðlunum skuli draga þennan stagkálf auðvaldsins hvað eftir annað fram í dagsljósið eins og einhverskonar afturbatapíku úr gulli. Áfall þjóðarinnar er hvorki Hrunið eða Samherjamálið, heldur leppalúðarnir, sem sköpuðu Hrunið og Samherjanna með pólitískum tiltektum sínum.

Alvarlegt áfall fyrir þjóðina

Svo Guð er þá kominn á kaf í knæpurekstur og kennitölur

Samkvæmt athafnamanninum, er ljóst að Guð er kominn á kaf í brask með kennitölur og knæpur; sem sé farinn að haga sér eins og vonarpéníngur Samtaka atvinnulífsins og Sjálfstæðisflokksins. Hvað tilfæringar Drottins í þessum efnum hafa upp á sig er óráðið og torskilið, en það er líklegt að hann sjái gróðaveg í að selja gestum og gangandi áfengi og lítilfjörlegt matargums.

Ekki munum við til, að Guð hafi áður tekið þátt í sprúttsölu, fágaðri eða ófágaðri, og ekki heldur haft fréttir af vaxandi drykkjufýsn hans. Ekki fer heldur sögum af matreiðsluháttum Drottins Guðs, að frátöldum nokkrum heilræðum, sem Mósi karl skrifaði upp fyrir löngu síðan og bar Guð fyrir. Hinsvegar lét Drottinn óþekktaranga og dónalegt hyski í Sódómu og Gómorru hafa það óþvegið fyrir tiltektir, sem fóru í taugarnar á honum, og ein kerlíngin varð að saltstólpa í þeirri refsingarherferð.

En nú er Guð sem sé kominn í samstarf við athafnamanninn Sigmar um rekstur á fyrirtæki, sem ætlar að höndla með brennivín og annað áfengi. Og um matinn, sem þeir félagar ætla að elda og selja einhverjum dauðans ráðleysingjum, er það að segja, að það ætti að vera að mestu í lagi ef þeir krydda gumsið ekki með of miklu af nóróveirum og salmónellum. Þegar Valgeir matsveinn opnaði greiðasölu sína fyrir stinnum fjörutíu árum, önduðust 18 af gestum hans þann daginn innan tveggja sólarhringa, en nokkrir hjörðu í viku; þegar hálfur mánuður var liðinn frá opnununni vóru allir gestirnir dauðir. Greiðasala Valgeirs var opin þennan eina dag og síðan aldrei meir og Valgeir sjálfur fór á Litla-Hraun og ku vera þar enn, þeir eru nefnilega að bíða eftir því að kallskepnan rotni þar að full. Eftir á að hyggja, hefði Valgeir veitingamaður og matreiðslumeistari átt að Guði hlutabréf í greiðasölunni, þá hefði mannfallið líklega ekki orðið eins mikið og raun varð á.

„Opnum í nóvember ef guð og rafverktakar lofa“

Allt út af meinlegum miss-skilningi og miss-tö-tökkum

Já, þau eru mörg miss-tökkin og ekki eru þeir færri ekkisins miss-skilningarnir. Þegar Kolbeinn Kolbeinsson kom að eiginkonu sinni með skrípalinginn Óla Apakött upp í hjá sér urðu Kolbeini á alvarleg misstökk; en Óli hljóp út um gluggann. Kolbeinn ætlaði að veita helvískum skelminum eftirför, hljóp út á götu og lúbarði mann, sem Kolbeinn hélt að væri Óli. Eins og gefur að skilja fór allt í bál og brand, maðurinn Kærði Kolbein fyrir líkamsárás og kynferðislega smánun úti á miðju stræti, þar sem allir gátu séð til.

Þegar Hálfdán Varðstjóra bar að heimili frú Ingveldar og Kolbeins var Kolbeinn höndum fljótari og kom því inn hjá Varðstjóranum, að það hefði verið Indriði Handreður sem lúskraði á mannaumingjanum úti á götu og væri nú sá skálkur hlaupinn í felur. Síðar um daginn hafði Hálfdán Varðstjóri uppi á Handreðnum, þar sem hann var á heilsubótargöngu með sinni ektakærustu upp við Elliðavatn.

Og Hálfdán Varðstjóri varð ekkert að tvítóla við hlutina, sem hans er vandi, og tókst að handsama þau hjónin eftir eltingaleik og slagsmál á vatnsbakkanum og draga þau síðan á eftir sér eins og heypoka upp á veg og mismuna þeim inn í lögreglubifreiðina. Í fangaklefanum átti Hálfdán svo alskostar við Handreðinn og Borgargagnið og lék þau svo grátt að Borgargagnið hrein eins og skelkuð meri, en Handreðurinn grénjaði sem eitt blautabarn og sparn, eins og bandóður maður, við því að Varðstjóranum tækist að rífa niðrum hann buxurnar. Loks knúði Varðstjórinn fram játningu hjá hinum ósamvinnuþýðu hjónum, sem þau drógu strax til baka þegar átti að láta þau laus, sem aftur varð til þess að Hálfdán Varðstjóri létu þau aftur í fangaklefann.
Og allt var þetta út af meinlegum miss-skilningi og miss-tökkum; alveg ein og þegar lögreglan skaut jólasveininn af mistökum fyrir innbrotsþjóf.

Síldarvinnslan segir frétt ranga

Borgarfulltrúi kærir Brynjar fyrir kynferðislega áreitni, smánun og sóðaskap á almannafæri

Voðalegt er þetta með hann Dag, sona skemmtilega læknismenntaðan, að vera eins lítt siðmenntaður sem hann er og illa greiddur og illa klipptur. Hann segir að borgin styðji uppljóstrara, en fer ekki nánar út í hvaða borg hann á við. Í næstu setningu er garmurinn hlaupinn út í að fullyrða að borgin, á þá væntanlega við meirihluta borgarstjórnar Reykjavíkur, ætli ekkert að setja neinar reglur um að vernda uppljóstrara, það eigi ríkið að gera ef það hefir lyst á þessháttar athöfnum. Með öðrum örðum: ,,borgin" styður uppljóstrara, en þeir mega sem best fara til Fjandans borgarinnar vegna, en ríkisstjórnin má eiga þá.

Þetta er náttúrlega agalegur málflutningur hjá borgarstjórnaum, sem er forlyftur í Holu-Hjalla, þeim skuggalega Giljagaur. So er Dagur með góðan kvennastofn með sér í meirihluta, allar stórgáfaðar og vel að sér í poletik, einkum kjánapoletik fyrir andlega einfalda og do. Fyrr í haust átti Brynjar Vondalykt, kunningi Dags og velgjörðarmaður, leið framhjá Ráðhúsi Reykjavíkur. Allt í einu sókti bráðamiga að Vondulyktinni því hann var nýbúinn að hvolfa í sig einhverjum ókjörum af bjórsulli og vondu kaffé á Kaffihúsi Sigmundar Sveinssonar veitingamanns. Því var það, að Brynjar Vondalykt gjörði stans á ferð sinni, renndi niðu rennilásnum að buxnaklaufinni, dró út lúinn og heilsuveilan leyndarlim sinn og mé á ráðhúsvegginn.

Og þar sem Brynjar stendur við grán vegginn og léttir á sér, þá ber þar að kvendi, náfölt af efnaskorti og aumingjaskap. En um leið og náföla konan sá hvað Brynjar Vondalykt var að aðhafast við vegginn varð hún brjáluð og nefið á henni, þunnt og kalt, varð á svipstundu rautt eins og hanakambur. Skipti aungvum togum, að kvennmannsmynd þessi hóf veski sitt á loft og slæmdi því af alefli í leyndarlim Brynjast svo hann rotaðist, þ.e. leyndarlimurinn, og þvagið, sem veggnum var ætlað, sullaðist yfir buxnaskálmar Brynjars. Svo kom í ljós að hin siðavanda og röggsama kona, sem hversdags lítur út eins og vofa eða afturganga, er ein af meirihlutastúlkum Dags borgarstjóra og Holu-Hjalla. En Brynjar Vondalykt lét ekki slá sig út af laginu, því hann beindi rana sínum að borgarfulltrúanum og mé yfir hana ágætri bunu. Nú hefir meirihluti borgarstjórnarinnar í Reykjavík, sem að flestu leyti er á pari við nítjánualdarhreppsnefnd, kært Brynjar Vondulykt fyrir kynferðislega áreitni á almannafæri við borgarfulltrúa, smánun og sóðaskap.  

Borgin styður uppljóstrara

Slepjugt skrímsli sem flatmagar í spillingarbælinu

Af hverju getur umræða um spillingu á Aþingi aldrei orðið annað hláleg hræsni og lygi? Svarið við þeirri spurnigu er auðsvarað, svarið liggur í augum úti eins og hreppsnefndarviðundrið sagi hér um árið. Þegar fleiri en færri ræðumenn í sölum Alþingis eru sannarlega spilltir, sumir gjörspilltir og undir grun um að vera siðblindir, þá verður öll umfjöllun hinnar virðulegu stofnunnar verri en engin umræða vegna ruglandinnar sem hún veldur með þjóðinni.

Inni á Alþingi vaða um sali ýmiskonar ólánskvikindi, skipulögð glæpasamtök, staurblindir græðgisfrömuðir, sálsjúkir og sálarrotnir. Þetta eru nú endemin sem stjórnmálaflokkarnir velja á framboðslista sína og bjóða fólki upp á að kjósa til Alþingis með skjalli og rándýrum aulýsingaherferðum. Og múgurinn, latur til heilans og sálarinnar, óupplýstur og ruglaður, lætur ekki á sér standa að kjósa allskonar óféti og óþjóðargerpi til að stjórna lagasetningu og framkvæmd laga. Það er ekki nema eðlilegt, að útkoman sé slepjugt skrímsli, monster, sem flatmagar í spillingarbæli, ropandi af offylli.

Umræðan, sem fram fór á Alþingi morgun, var þar af leiðandi ein rjúkandi firringasamkoma, skammarleg, sorgleg, dapurleg og aumingjaleg. Að heyra þingmannsskömm æpa úr ræðustól, að Samherji hafi nú skaffað okkur margan aurinn er svo fábjánalegt, að mann setur hljóðan. Samkvæmt slíkum fræðum, eigum við eflaust líka að trúa því, að Samherji hafi skapað fiskinn í sjónum, án Samherja hefði aunginn fiskur komið á land og svo framvegis. Sona heilaþveginn heilaspuni er auðvitað trúrbrögð, trúarbögð af verri endanum. En hvað er þá til ráða? Það er ekkert til ráða.  

„Spillingarbæli“ eða óþarfa dramatík?

Örvinglaðir efnispiltar misstu dómgreindina eitt andartak og gjörðu mistök

Það er ekki nema von að bestu drengir verði svo illa örvinglaðir eftir allt Samherjafárið undanfarna daga, að þeir reyni af fremsta megni að ræna verslunina Íceland. Þegar búið er að telja svona ungum piltum trú um að íslenskir útgerðarmenn hafi gert sér að leik að ræna hina fátæku Namibíu um sona dálitla slummu af hrossamakríl, þá þykir vel virkum strákum alveg upplagt að ræna Iceland í Hafnarfirði uppi á Íslandi. Svona getur saklaus leikur langt suður í Afríku gert ungmenni á Íslandi rugluð í ríminu, þegar fjölmiðlar fara fram á óvarlegan máta með stórlygum upp á sárasaklaus ofurmenni fyrir norðan land.

Strákarnir í Hafnarfirði, rétt nýfermdir og ekki farin að spretta grön fremur en Njáli bónda að Bergþórshvoli, veifuðu borðhnífum framan í starfólk Icelandbúðarinnar. Það var þeirra fyrst villa; þeir áttu auðvitað að vera búir að verða sér úti um hausunarsveðjur áður en þeir gerðu áhlaupið, þá hefði starfsfólkið lyppast niður og leyft drengjunum að láta greipa sópa. Í annan stað hefðu þeir átt að velja annan tíma til ránsskapar. Að morgni dags fara slík hervirki gjanan úrskeiðis, af þeirri einföldu ástæðu, að þá er fólk ekki með full dómgreind sökum syfju. Betra hefði verið að bíða með aðförina þar til laust upp úr hádegi, þá er stafsfólk í verslunum værukært og nennir ekki að sporna við vopnuðu ráni.

En það sem einnkennilegast er, en í leiðinni hið auðsjáanlegasta, er að hafnfirsku æskulýðspiltarnir eru gildir limir í Sjálfstæðisflokknum í Hafnarfirði, virkir í starfi, tillögugóðir og sagðir góðir við ömmur sínar. En sökum örvinglunarástand af heilaspillandi og múgæsandi fréttflutningi af samherjum, ráðherrum í Namibíu, Angólu Íslandi og víðar ásamt tilhlýðilegum illvilja og Þórðargleði, þá uggðu þeir ekki að sér, tóku óskynsammlegar ákvaranir, sem lauk með því að Hálfdán Varðstjóri handtók þá og haldlagði borðhnífa þeirra og er nú þessa stundina að berja upp úr þeim játningu í fangaklefanum.

Vopnað rán í Iceland

Og þau ætla að færa hann Blindrafélaginu að gjöf

Bjarniben minnir á fátt annað heldur en blinda mús í búrskáp, þegar hann kveðst efast um áhrif styrkja frá fyrirtækjum á stjórnmálaflokka. Vissulega er hægt að vorkenna mönnum sjá sjá ekki lengur mun dags og nætur í stjórnmálum, ekki síst þeim drottins krossbera Bjarnaben, sem fyrir nokkrum árum tók á sig það ok að vera formaður Sjálfstæðisflokksins, en flokkurinn sá er að sögn kunnugra og óljúgfróðra manna eitt hið skuggalegasta svarthol í íslensku þjóðlífi.

Nú er það mála sannast, að styrkir fyrirtækja er bein ávísun á spillingu og hreina stigamennsku, þó svo að Bjarnaben sé ókunnugt um að svo sé, enda virðist kallsveskjan sorglega glámskyggn á allt sem til spillingar og stigamennsku heyrir. Og ekkert hefir upp á sig að setja gleraugu á nefið á kauða, sér sér ekki par fyrir því; meira að segja stjörnukíkir mundi hressa upp á sjón Bjarnaben þókt ekkert nema spilling og djöfulskapur væri til sýnis uppi á himins bláum boga. Ríkisstjórnin ætti að færa Blindrafélaginu Bjarnaben að gjöf; það mundi eiga vel við hann að fara í blindraleik með þeim þar á tómstundadögum.

En það verður að hafa það að Bjarniben sé blindur á poletiska spillingu og stigamennsku, okkur er eiginlega fjandans sama um það. Hinsvegar verður að kallast broslegt að sjá, hve Samherjarnir hafa styrkt VG myndarlega. Þetta VG kallar sig á tillidögum ,,vinstrihreyfinguna" þótt aungin innistæða sé fyrir þeirri nafnbót; og þegar heimskir fréttamenn bera upp á talsmenn VG að þeir séu sosialistar og VG sosialískur flokkur, þá hummar bara í kvikindunum, án þess þau geri tilraun til að bera slíka fjarstæðu af sér. En þegar Samherjarnir af LÍÚ-ættinni rétta forsvarmennum VG aura, jafnvel 30 silfurpénínga í pokaskjatta, þá taka þeir við, bljúgir í andlitinu og hálflamaðir í knjáliðunum. Það er átakanlegt að horfa upp á þessháttar brask. Og ekki er undirlægjufasið minna hjá þessum aumingjum þegar fulltrúar stóriðjuveranna færa þeim glaðning á sumardaginn fyrsta og á jólaföstunni. Til viðbótar nota svo þessir þorparar aðstöðu sína sem alþingismenn og sjúga eins og rottur stórar fjárupphæðir upp úr ríkissjóði til viðbótar við spillingargreiðslunnar frá fyrirtækjunum. Svona er nú það og fátt er þarna til fyrirmyndar þegar öllu er á botninn hvolft.

Efast um áhrif styrkja á stjórnmál

Fáheyrður munnsöfnuður og ófagur sultarsöngur

Ja heyra á endemi. Hvar hefir þessi dama lært svona munnsöfnuð? ,,Ætíð verið afstaða samtakanna" Hahaha-ohohohææ! Og hvar vóru þessi ,,samtök" meðan samherjarnir snöru ráðherrum í Afríku fyrir nesið? Úti að kukka? Þessi Heiðrún Lind er sérlega gott efni í afbragðs uppistandara. Að minnsta kosti kemur hún fólki ævinlega í gott skap þegar hún performerar í fjölmiðlunum.

Í dag hefir frú Ingveldur verið í ósköp döpru skapi, enda heyrist hún syngja við raust í eldhúsinu heima hjá sér: ,,Andskotinn og amma hans alltaf sváfu saman" og heybrókin Kolbeinn Kolbeinsson eiginmaður hennar tók undir í töfrandi falsettu. Svo sungu þau líka: ,,Nú er hún gamla Grýla dauð." Að lokum heyrðust þau raula í hjartaskerandi hryglu einn ófagran sultarsöng. Svo sást Kolbein slaga út í búð til að kaupa kardó, því vikadrengur þeirra hjóna gekk úr vistinni í eftir Kveiksþáttinn í gærkvöldi.

Það er aungvu logið þegar fullyrt er, að örvinglan og grenjan hafi sett svip á selskapinn í efri lögum samfélagsins. Borgarastéttin á hliðinni og Katrín forsætis mjálmandi um að hún væri slegin. Hver ætli hafði slegið hana? Stenngrímur? Í þokkabót þykist hún ekkert hafa vitað um athafnir Samherjanna og hefir þó auðvaldssinnaflokkurinn hennar tekið við mörgu góðu framlaginu úr höndum Samherjanna; í þeim efnum eru Katrín og namibísku ráðherrarnir jafn lánssöm; nema hvað búið er að reka þá namibísku úr embættum, en Katrín, Stjánijúl, Bjarniben og Stenngrímur sitja enn sem fastast og munu að líkum sitja þar til þeim verður steypt af stólum sínum og þau dregin út úr Alþingishúsinu og Stjórnarráðinu eins og afsláttarhross.    

Geti haft áhrif á orðspor íslensks sjávarútvegs

Gamanspaugarar vorir létta oss lundina í skammdeginu

Fjandans læti eru þetta með Samherja þessa leiðindadaga. Hvurnig haldið þið að lífið væri ef ekki væru skemmtikraftar á borð við Samherja, Stenngrím Johoð, Björn þenna, sem þeir þeir núorðið kalla Baugspenna. Og ekki má gleyma blessuðum Miðjúngunum, hinum frómu klaustursálum, sem stundum fara örlítið óvarlega í munkabruggið, sem þeir sjóða saman í klaustrinu. Nei, þá væri heldur óskemmtilegt að vera til og þjóðin sæti hnípin í vanda í eilífðarrökkrinu.

Vissulega er ekkert athugavert við rassaköstin í Samherjunum, um það erum við samála Katrínu, og Bjarniben er tilbúinn að gefa þeim heilbrigðisvottorð, sona eins og doktor Kai gaf albönsku konunni um daginn. En hvað Kiddi Hrafnsungi er að rífa kjaft, það skiljum við nú ekki. Þá er víst söngurinn í Kidda sleggju betri og hugheilli; hann syngur þó um norskt fiskeldi og fáránlega virkjum uppi á reginfjöllum Vestfjarða.

En hvað ætli hann Björn þarna Baugspenni sé að meina með því að atlaga hefi verið gjörr að Samherja? Á hann máske við að Samherjarnir hafi verið fluttir nauðugir til Namibíu og þaðan til Dúbæ. Og fyrst minnst hefir verið á Dúbæ, þá minnir mig að eitthvert stórmenni, íslenskt, hafi átt íbúð eða íbúðir í einhverju ekkisins stórhýsi í Dúbæ. Eða er það miss-skilningur? Ha? En lofum Guð og Allah fyrir okkar dýrlegu gamanspaugara, Samherjana, sem ekki eru minna heilagir menn en klausturskjáturnar okkar, sem hún Bára tók upp á símann sinn í fyrra.  

„Þarna var augljóslega saga“

Nú er ekki lengur legið á brennivínsbæn í klausturkompunni

Þau láta ekki að sér hæða fremur en fyrri daginn blessuð klausturdjásnin í Miðjúngaflokknum. Nú er ekki lengur legið á brennivínsbæn í klausturkompunni, heldur diktaðar upp ,,breytingartillögur" sem aunginn skilur fremur en óráðshjal langdrukkins manns. Og ekki búa klausturmiðjungarnir svo vel að skilja tillögur sínar sjálfir, enda gerir aunginn kröfu til þess; þau eru so takmörkuð grey skinnin.

En því má heldur ekki leyna, að Miðjúngarnir eru svo sem hvárki verri né betri en hinir þorparahóparnir á Alþingi. Og þeir gerðust líka sérstakir gleðigjafar allrar íslensku þjóðarinnar þegar Bára nokkur spilaði vel valda kafla af déskoti skemmtilegu drykkjurausi þeirra Sigmundar og félaga á Klaustri; enda segja margir, að aldrei hafi nokkrir reglubræður og ein reglusystir borið fram frumlegri bænagjörð í nokkru klaustri öðru í samanlagðri guðskristni í veröldinni. Þegar páfinn í Róm frétti af bænagjörðinni í klaustrinu við Austurvöll á Íslandi, sendi hann um hæl þakkarávarp til klausturbræðranna og klaustursysturinnar og innilegar hamingjuóskir og tjáði þeim að þau hefðu verið bænheyrð.

Og auðvitað munar trúflokki Miðjunga ekkert um, jafn tengdir þeir eru guðdómnum, hymmnafeðgum, páfanum og Múhámeði ben Alí, að flytja botnlausar tillögur um fjarstæðukennd útgjöld úr ríxsjóði með þeim formála að umrædd útgjöld, dularfull sem þau eru, séu þegar fjármögnuð og í þessu tilfelli þýði mínus bæði plús og mínus. Þegar svona er komið fyrir mönnum og einni konukind er tímabært að kalla út sjúkrabifreið og hjúkrunarlið. 

Miðflokkurinn með 17 breytingartillögur