Þeir eru taldir mjök hæfastir þó dvergvaxnir séu til andans

Ráðlegt er að hafa í hakk
hagfræðinga og skítapakk.

Svo hefst inngangurinn að passíusálmum auðvaldsins, sem ýmsir villimenn hafa komið að að semja. Og nú skal enn vígja einn hakkaðann, sem auðvaldinu er að skapi, til æðstarprests til Svörtulofta Mammons. Eins og við var að búast hópast lukkuriddarar úr hagfræðingastétt að, fúsir að gera sig að enn minni persónum en þeir eru í dag, dvergvaxnir sem þeir þó eru í andanum, og vilja endilega fá að borða orð Mammons og þá ekki síður Djöfulsins, og láta krakkana hía á sig. Já, það er eftirsóknarvert að vinna það fyrir vinskap manns að víkja aaf götu sannleikans.

En sé litið yfir lista umsækjenda, verður strax ljóst að þeir er taldir eru mjök hæfastir eru frambjóðendur frú Ingveldar, Kolbeins Kolbeinssonar og Brynjars Vondulyktar. Það hefir ennfremur spurst út, að hjónin Máría Borgargagn og Indriði Handreður afhentu, fyrir hönd frú Ingveldar og Kolbeins, umsónirnar frá þessum mjök hæfu (sem sumir vilja meina að séu öldungis óhæfir til starfans). Það er víst best að koma því strax á framfæri, að hinir mjök hæfu eru nú ekki hæfari en svo, að þeim er ekki treystandi til að fara með vatn í glasi á milli herbergja, hvað þá að fara einir og sjálfir erinda sinna á salerni.

Og nú skulum vér ljúka þessu spjalli með niðurlaginu á borðsálmi auðvaldsins: ,,Lifi Morgunblaðið og Matti Jó, mister Benediktsson og NATÓ." Sumir segja reynda að borðsálmurinn sé kröftugri ef hann er sunginn sona: ,,Lifi Moggabörnin og Mángi B., mister Sigfússon og ESB." 

Fjórir mjög hæfir í starf seðlabankastjóra

Fyrst af öllu er að taka skátana úr umferð áður en þeir brenna upp heilu héruðin

Þetta eru skátanna verk, það bregst mér ekki. Einmitt á þessum árstíma laumast heilu skátasveitirnar út á land til að æfa gæsagang og á eftir leggja þeir upp með skátaknífana og skera sauðfé, bæði ær og dilka, sem þeir steikja yfir varðeldum. Þegar þeir hafa etið sig metta af kjöti og drukk fara þeir að undir eins að drekka brennivín fyrir alvöru og öskra upp ógeðslegar klámvísur, sem þeir kalla skátasöngva. Þegar þar er komið sögu má lítið útaf bera svo ekki verði af eldsvoði, skógareldar, þar sem gróður og híbýli fugla og manna fuðra upp.

Best er þegar sumarið er ein samfelld rigningartíð, því þá halda skátarnir sig til hlés og láta sér nægja að halda svallæfingar sínar í yfirgefnum húsum af ýmsu tagi. Einusinni báru skátarnir niður grásleppuhjöllum suður með sjó, en þá hafði einmitt verið votviðrasamt um hríð. Ekki þarf að orlengja það, að skátarnir unnu mikil spjöll á hjöllunum áður en varðeldurinn, sem þeir höfðu kveikt á miðju hjallgólfi, læsti sig í rjáfrið og innan stundar voru grásleppuhjallar grásleppukarlanna suður með sjó alelda og skömmu síðar öskuhrúga.

Það er því ekki að undra, að eldsvarnaryfirvöld í Borgarfirði séu uggandi eftir allan þennan þurrk, því samkvæmt fregnum hefir orðið vart við skáta í héraðinu. Ef allt færi á versta veg má vel ímynda sér að ef skátarnir kveiktu varðeld skammt frá Borgarnesi og neisti hlypi í skráfþurran gróðurinn þá mundi Borgarfjarðarhérað brenna á einum sólarhring upp að Holtavörðuheiði. Gera má ráð fyrir að við slíkar hamfarir færi ráðskonunni á Holtavörðuheiðinni, þeirri greiðasömu stúlku, að svíða í augu áður en lyki. Við þessu væri langsamlega best að taka allan skátasöfnuðinn úr umferð og sleppa honum ekki lausum fyr en farið verður að rigna svo um munar. 

Varðeldur skapaði stórhættu

Afrek Finnboga kaðals var mörgum sinnum meira

Það má svo sem halda því fram með nokkrum rétti, að Svanberg viðskiptafræðingur sé heimsmeistari í Esjugöngum, okkur er bara öllum rétt andskotans sama um það. Hins vegar gjörðist okkar maður, Finnbogi kaðall Melvinsson að vestan, margfaldur veraldarmeistari í að hlaupa frá fjöru og upp á topp Kistufells á Snæfellsnesi. Aunginn veit hve margar ferðir hann fór, en einhverjum taldist til að þær hefðu verið þrjátíu og sex, en þá skárust góðgjarnir menn í leikinn og fóru með kappann á vitfirringahælið. 

En Finnbogi kallinn var ekki af baki dottinn þó svo hann væri búinn að setja óvinnandi heimsmet; hinir góðgjörnum menn og hjálparhellur máttu heyja harðan slag við kappann, sem beitti kjafti og klóm og lét í hvívetna ófriðlega. Loks tóks einhverjum þeirra að koma sparki í afturendann á Finnboga kaðli svo hann tóks á loft og hafnaði ofan í þröngum lækjarfarvegi, en þar var eftirleikurinn auðveldur og Finnbogi lagður þar í járn.

Þegar til vitfirringhælisins kom, versnaði Finnboga ákaflega æðið svo að sjúkramennirnir urðu að fljúga á hann og klæða í spennitreyju og hespa hann saman í einn allsherjar rembihnút. Síðan hefir Finnbogi kaðall Melvinsson að vestan verið hafður í búri á hælinu og fólki leyft að skoða hann með börnum sínum á laugardögum og sunndögum gegn greiðslu aðgangseyris. 

Gekk upp og niður Esjuna í sólarhring

Framfarir nútímans hafa gjört okkur að fullgildu skógareldalandi

Þær eru stórstígar framfarirnar í heiminum og í samræmi við það hafa Íslendingar orðið afskaplega alþjóðlegir og vel að sér í vestrænni sauðnautsheimsku. En burt séð frá því, þá erum við eins og aðrar háþróaðar þjóðir komir í skógareldahættu og það er ekki lítil upphefð. Nú sjáum við fyrir hugskotssjónum okkur dýrðardaga með beinum útsendingum um allan heim frá gríðarlegum skógareldum á Íslandi. Já, elsku vinir, það er munur að vera heilmikið númér á festingu frjálsra lýðræðisríkja.

Síra Baldvin hefir lengst allra, eða það held ég, verið elskhugi og aðdáandi frjálsra og friðelskandi lýðræðisríkja. Þegar ljóst var að Dónaldur Trump, gáfulegur sem hann er, mundi verða næsti forseti USA, blés síra Baldvin þegar til þakkargjörðarguðsþjónustu og brýndi fyrir söfnuði sínum að senda Trump tíund af launum sínum til að aðstoða hann við múrinn milli USA og Mexíkó og stugga mexíkönskum hálfmennum með ,,logandi sverði" frá siðmenningu og friðarást repúblíkana vestur þar. Og söfnuðurinn þorði ekki öðru en rísa á fætur og klappa fyrir musterishöfðingja sínum.

Fleira hefir kraftaverkaklerkurinn síra Baldvin á sinni könnu þessa dagana en að gæta sálna í prófastsdæmi sínu, því hann hefir tiltækan flugumann sinn, sem á að leggja eld að íslenskum skógum, því síra Baldvin birtist vitrun í draumi þess efnis, að Trumpur forseti mundi rétta okkur, hans innilegustu bandamönnum, hjálparhönd við að slökkva eldana. 

Neisti frá útblæstri bíls dugar til

Það er einmitt það sem fólk á að gera: mæta með kloséttbursta í tonnatali á völlinn

Það er nú einmitt það sem fólk á að hafa með sér á völlin í kvöld, klósettbursta, nýja og notaða, í tonnatali, og veifa þeim allt hvað af tekur framan í Hund-Tyrkjann og slá hann með því algerlega út af laginu. Og ef þannig vill til, að Hund-Tyrkinn fer að steyta görn, með því  til dæmis að skora hjá okkar mönnum, þá eiga áhorfendur að hefja órofa skothríð á Tyrkjann með klósettburstunum og linna ekki látum fyrr en þeir leggja á flótta.

Það verður gaman að sjá þegar fótboltasteggirnir frá Tyrklandi flýja allt hvað fætur toga í stuttbuxunum og fótboltaskónum burt úr Laugardalnum til að fela sig fyrir íslenskum afkomendum írskra þræla. Þeir mundu eflaust leita fyrir sér um felustað í hálfköruðum húsum í byggingu og í öskutunnum fólks í gren við Völlinn. Svo færi lögreglan með víkingasveitina og sporhunda og leita þá uppi til refsingar. Það er rétt að fram komi að ,,sporhundar" er fínna nafn yfir blóðhunda, sem eru bálgrimm kvikindi, sem leitast við að rífa fórnarlömb sín á hol.

Áðan var ég að hlusta á útsendingu BBC news world sevice, en þar sagði fréttaþulurinn frá því að Erdógan tyrkjakóngur væri farinn með flugvélahersveit, grárri fyrir járnum, áleiðis til Reykjavíkur og telja þeir hjá breska ríkisútvarpinu að miðað við aðstæður og atburði síðustu daga megi búast við blóðbaði. Sem betur fer hafa erlendir illræðismenn ekki riðið feitum hesti frá viðkomu á Reykjavíkurflugvelli og er þá skemmst að minnast sneypufarar Pittagrilla flugmarskálks í herjum Mússólína, sem var náfrændi Erdógans hin tyrkverska.

Varar fólk við að koma með bursta

,,hann er sá er koma skal"

Þá sópaði af nokkrum yfirsúperb-lukkuriddurum og þjóðskáldið fékk fjarska hugnæma inspírasjón og orkti:

Húrra fyrir Halim Al, 
hann er sá er koma skal.

Fyrir þetta voru öll skáldalaun og styrkir teknir af þjóðskáldinu og því fundið sæti á bekk með heimskustu leirskáldum og gölnum mönnum. Þá var hann rekinn eins og lúsugur hundur úr skáldafélögum og honum útskúfað af öllum fjölmiðlum. Og þegar þjóðskáldið hugðist selja nýjustu ljóðabókina sína við dyr manna var honum sparkað niður tröppurnar eða hundinu sigað á hann. Nú er þessi óþurftar maður og þjóðníðingur öllum gleymdur og aunginn veit hvort hann er lifandi eður dauður. Best gæti ég trúað hann hafi fudist gaddfreðinn úti í Vatnsmýri fyrir nokkrum árum.

Svo var það annað þjóðskáld sem orkti eftirfarandi danslagaljóðstexta: ,,Björgin hafa kvakað í eina öld og móti því gapir bara gröfin köld." Og við þessa endemis vitleysu dansaði dauðadrukkið fólk á þorrablótum.

En nú er Hund-Tyrkinn hér um bil búinn að ákveða að taka Ísland út af taðhúsabusta og gjöra oss að þrælum og djöflum, niðurlægja oss og láta oss hafa mök við dýr merkurinnar, sem eina hunda og ketti. Verra getur það ekki orðið.

Hefnd fyrir móttökurnar í Leifsstöð

Frægt ferðalag gönguhóps um óbyggðir undir leiðsögn tveggja heiðurskvenna

Hér um árið, hvurt það var í fyrra, hitteðfyrra eða árið fyrir hitteðfyrra, eða hvurt það vaar jafnvel fyrr, þá fóru þær frú Ingveldur og Máría Borgargagn sem leiðsögumenn fræga ferð með gangandi fólk um Fjallabaksleð vestri, yfir Berserkjahraun og út Auðkúluhamra og komu niður í Landmannafréttir sunnan vatna. Ekki hefði þessi ferð verið í frásögur færandi ef ekki hefði komið til hins mikla og einkennilega hórdóms er varð á ferðalaginu, fyrir utan aðrar mannraunir drykkjuskap vosbúð og illa art leiðsögukvennanna.

Þetta byrjaði allt með því að ein kallskepnan fór að stíga illilega í vængin við konu nokkra, sem var kona annars manns. Þeim óþrifnaði lauk undir moldarbarði við Sjövörðuhvísl í grenjandi rigningu og stinningskalda. Á meðan velti eiginmaður konunnar undir moldarbarðinu aftur á bak og áfram, örvita af drukk. Svo réðust tvær kerlingar á leiðsögukonuna Máríu Borgargagn og hótuðu að kropp úr henni augum ef hún hundskaðist ekki til að láta karl annarrar kerlunnar í friði, Borgargagnið hafði tekið kallskrattann dulítið á löpp og leyft honum að skrensa soldið, en það var allt í góðu. En frú Ingveldur kom með broddstafinn þegar hún heyrði lætin í kerlingunum og barði þær til friðar.

Í miðju Berserkjahrauni hófst í ferð þessari eitt hörmulegt stóðlífi, sem var þess hörmulegra að flest fólkið var um og yfir miðjum aldri og létu ginnast af rótspilltu hugarfari leiðsögukvennanna. Þá stóðlífið var loks um garð gengið vóru þátttakendur mjög móðir, bæði af drukk og áreynslu, og rispuð og skröpuð því hraungrýtið í Berserkjahrauni er beitt og hart. Þó keyrði um þverbak þegar eiginmenn leiðsögukvennanna, þeir Kolbeinn og Indriði Handreður, slógust í hópinn þegar tvær dagleiðir vóru eftir; þeir gengu fram í þeirri dulinni að þeir kæmu sem frelsandi graddar og hofu strax dónaskap, tvíræðni og afmorslegt háttarlag, sem leiddi til þess að þrír aðiljar ferðarinnar, tveir karlar og ein kvinna, liðlega háfsextug, fengu reiðarslag og dóu. Það var hryllileg aðkoman fyrir sjúkrmennina að þurfa að bera hin látnu allsnakin yfir illfærar torfærur, straumvötn og urðarmeli og niður að sjúkrabílnum, en þá kom í ljós að ekki hefði þurft sjúkrabifreið; vörubifreið eða traktor með heyvagn aftan í hefði verið nóg. 

„Ætlar þú með?“

Tyrkinn hyggst selja Bjarnaben til þræls á uppborðmarkaði í Barbaríinu

Svo Hund-Tyrkinn hefir í hyggju að ræna Bjarnaben, eymíngjanum svorna, og selja hann til þræls í Barbaríinu. Það verður fróðlegt að vita hvaða höfðingi nennir að kaupa notaðan fjármálaráðherra á síðasta snúningi og enn fróðlegra að vita hvað umræddur höfðingi ætlar sér að brúka slíkan grip. Eflaust væri Bjarniben liðtækur við að moka heitum sandi á eyðimörkinni í botnlausa tunnu, en það gæti hinsvegar verið varasamt að heypa hönum of nálægt kvennabúrum höfðingjans.

So gæti sem best verið að einn tyrkneskur skúrkur mundi kaupa Bjarnaben á uppboðsmarkaði í Barbaríinu til að geta hýtt hann opinberlega með klósettkústi á hvurjum degi, Allah og Múhámeð spámanni til dýrðar og Tyrkjum til gleði og ánægju. Þá verða tyrkneskir skylmingaþrælar ugglaust látnir reka Bjarnaben aftur á bak og áfram um helstu götur Ankar og Ístánbúl á harða hlaupum, danglandi hann áfram með skítugum tyrkjabustum. Það verður hó, það verður hopp, það verður hæ,- og allir hi-sky. Jomm.

Í morgun náði frú Ingveldur í rassgatið á tveimur Tyrkjum, sem voru á ráfi í greind við Laugardalsvöll. Og þar sem frú Ingveldur er öllum öðrum hreinskiftari og röggsamari í verki, þá hóf hún báða Tyrkina í einu á loft og sló þeim utan í girðingarstaur og tjóðraði þá svo við ljósastaurinn með gaddavír og hótaði að kitla þá vægðarlaust millum rassakinnanna með uppáhaldinu þeirra, taðbustanum, ef þeir héldu ekki kjafti og höguðu sér eins og menn.

Bjarni Ben fær það óþvegið frá Tyrkjum

Og hafa fyrir íþrótt að kokkála hvurja aðra

Alltaf virkar það jafn kúnstugt þegar smágoggar, auðvaldsinnaðir péníngatittir, rjúka í hár saman út af einhverju sem skiptir litlu eða engu hvað varðar daglegt líf fólksins í landinu. Ekki fer miklum sögum í dagblöðum og öðrum fjölmiðlum af slagsmálum þessara péníngahana á vertshúsum landsins, en sjónavottar segja að gaman sé að horfa á þessa vesalinga reyna að berja hverjir á öðrum, slefandi og bölvandi. Þá hefir löngum verið mikil íþrótt hjá péníngafurstum og aftaníossum þeirra að kokkála hvurja aðra með tilþrifum og er þá oftast heilmikið líf í tuskunum.

Einusinni gekk slagurinn hjá þessum péníngadrifnu endemum út á hvur væri ,,Baugspenni" og hver ekki. Í annan tíma snöru kvikindin bökum saman og stungu bönkum, síma og ýmsu öðru smálegu í rassvasann; þeir komust upp með ránskapinn en svo vóru þeir stórtækir að allt fór á hausinn og þá rifust hinir pénígasjúku þrælar hverjum um væri að kenna og klöguðu hvurn annan um þjófnað og undanskot. 

Og nú rífst fyrrum kommisar Sjálfstæðisflokksins í verkalýðshreyfingunni við hr. Mogensen, sjálfsagt að undirlagi einhverra, sem vilja fíflinu á foræðið etja eins og segir á helgri bók, eins og grimmur kjúklingshani út í hr. Mogensen flugkappa. Nú, hr. Mogensen rífst á móti, ekki vantar það, en aunginn hefir hugmynd um hversvegna villudýrin eru að þvarga og slást í fjölmiðlum. Flugfélag flugkappans fór á hausin í ,,heilbrigðri samkeppni" eins og péníngamennirnir kalla það af andlegri fátækt sinn. Og það þarf varla að slást mikið út af því gjaldþroti fremur en öðrum sem auðvaldsgripirnir stofna til.

Stefán Einar boðar frekari gögn um WOW

Arnfreður er ekki síðri heiðursmaður en Hasan Fidan og hans bræður

Þeir eru mikilir heiðursmenn þeir Hasan Fidan, Taha Yuksel, Murat Kurt og Cihan Akkus og þjóð sinni, Hund-Tyrkjanum, til mikils sóma. Og þá kemur upp í hugann minningin um Kurt nokkurn, danskann mann sem var með okkur á vetrarvertíð fyrir hart nær hálfri öld. Dags daglega var Kurt skikkanlegur maður, en þegar hann hafði í staupinu varð hann hálf einkennilegur og varð mönnum næsta óskiljanlegur, því þá fór hann að tala einhverja andskoans djöflatyrknesku, sem var gjörsamlega stórfurðulegur bræðingur dönsku, íslensku, ensku og svo einhverrar ókennilegrar tungu. Hinsvegar var Kurt afskaplega hljóðlátur þegar hann komst í það ástand, sem við Íslendingar köllum að vera dauður, og lá hálfur inni í borðsal og hálfur frammi á gangi.

Nú virðist Hund-Tyrkjanum afskaplega nauðsynlegt að koma oss Íslendingum í nái kynni við klósettbursta og helst vilja þeir víst skúra á oss afturendann allt upp í djúpristil með því tóli. Ekki minnumst vér þess, að í Tyrkjaráninu, lofsællar minningar, hafi Tyrkinn barið oss sundur og saman með kamarkústum, aldeilis ekki. Þeir hjuggu sem sé höfuðin af oss með hroðalegum sveðjum. Já. Hvunær Tyrkir hafa vanið sig á salernisbursta og gjörst þeim handgengnir erum vér með öllu ókunnugir og hvurgi er í annálum á slíkt minnst.

Það var einn fagran sumardag fyrir þrjátíu og eitthvað árum, að sá frómi og drenglyndi þegn, Arnfreður Lyngdalh vörubifreiðarstjóri, gjörðist lismaður Múhámeðs spámanns og varð múhámeðstrúar. Ekki var þessi íslenski vörubifreiðastjóri þó betur að sér í hinni nýfengnu trú en hann snöri höfði sínu í norður þá hann kastaði sér á bæn. Þetta gjörði Arnfreður mörgum sinnum á dag og saung einhverja saltara eða grallarasöngva til Múhámeðs. Fyrir einstaka tilviljun sá Tyrki nokkur til bænagjörðar Arnfreðs Lyngdalh og varð svo reiður að hann dró gríðarlega sveðju upp úr buxnaskálm sinni og hugðist binda bráðan endi bæði á bænalestur vörubifreiðarstjórans sem og líf hans. En þar eð Hund-Tyrkinn var fullur eins og tyrkneskur landsliðsmaður í fótbolta og ennfremur klauffenginn að eðlisfari þá fataðist honum lagið og hjó í sundur stól, sem stóð á gólfinu við hlið hins biðjandi manns. Þá stóð okkar maður, Arnfreður Lyngdalh vörubifreiðarstjóri upp og kastaði bæði Hund-Tyrkjanum og múhámeðstrú sinn út, en sveðjuna gjörði hann upptæka og hefir oft notað hana til að rista torf. 

Fúlir Tyrkir herja á Íslendinga á netinu