Ef menn vanda ekki til drauma sinna

Það var mikið að andsvítans Göflurunum hugkvæmdist að stjörnufæra hann Bó sinn niður í gangstétt og láta síðan hvurn mann um að traðka á honum, festa við hann togleðursslummur og jafnvel pissa á hann á tyllidögum. Já, kæru vinir, svona eru Hafnfirðingar og við því er ekkert að segja eða gjöra. Svo má vel vera að Gaflararnir ætli að gjöra narr að Bó sínum, sem er þeirra lang-besti maður, og kveikja á sjörnuljósi fyrir hann í Strandgötunni eins og hann sé ofdekraður krakkaskratti á gamlárskvöld.

Best gæti ég þó trúað að Gaflararnir ætli bara að láta tattúvera stjörnu á aðra rassakinnina á kauða og halda síðan sýningu á afrakstrinu í Bæjarbíóinu. Já, þeir ku gamansamir Gaflararnir og mikið upp á að framkvæma fíflagang í viðurvist vitna. Þegar Bó verður orðinn stjarna í gangastéttarhellu, sem hundar Gaflaranna munu spígspora yfir með aðra afturlöppina á lofti, þess albúnir að láta til skarar skríða gegn söngmanni Hafnarfjarðar, eða öllu heldur stjörnunni af söngmanni Hafnarfjarðar. Og álbrækjan úr álhörmunginni í Straumsvík mun leika við stjörnuna í stéttinni þar til hún verður upp eydd, búin, piss, fuff.

Eina nótt, þá skammdegi var, dreymdi Kolbeini Kolbeinssyni að hann væri á konsert hjá Bó og Kidda Konn frá Akureyri. Kolbeinn hrökk upp með andfælum, nær kafnaður af skelfingu, og síðar, þann sama morgun, lá Kolbein niðurnjörfaður með leðurólum, spennum og járnum á rúmfleti ríkisins í gula húsinu með rauða þakið á þeim stað í Reykjavík sem heitir inni í Sundum. Það vildi svo vel til að Gottfreð Gottfreðsson læknir sá um vaktina í gula húsinu og varð afar glaður þegar þeir komu með Kolbein Kolbeinsson í þessu líka sturlaða geðrofi; enda sparaði dr. Gottfreð ekki gumsið í sprautunni við Kolbein og tæmdi í botn, en Kolbeinn brotlenti af slíkum krafti að aungvu mátti muna að ekkert væri eftir af honum annað en froða. Svona getur farið, ef menn vanda ekki til drauma sinna og láta karla eins og Bó og Kidda Konn ryðjast inn í draumaheiminn eins og þegar hrútar hlaupa út úr stíum sínum á vorin. 

Bo fær stjörnu

Á dögum bánkavelferðarinnar var oft líf í þyrlutuskunum

Í þá dásamlegu daga þegar frú Ingveldi, Kolbeini, Máríu Borgargagni og Handreðnum, Vondulyktinni og Apakettinum var oft boðið í lystiflug með þyrlum og einkaþotum var svo mikið að gjöra að þau höfðu ekki einusinni tíma til að skipta um nærbuxur. Af þeim sökum voru frú Ingveldur og Borgargagnið hættar að bera við að nota nærhöld; en helvísk Vondalyktin var grunaður um að hafa verið í ein fimm ár samfleytt í sömu nærbuxunum og þær vóru sagðar hafa staðið sjálfar þegar eihverjum tóks loks að klæða hann úr viðbjóðnum.

Já, þær voru margar eftirminnilegar þyrluferðirnar sem vinir okkar allra tóku þátt í. Einhverju sinni fékk Kolbeinn lítilsháttar drykkjuæði í þyrlu ákaflega merkilegs bánkumanns og ætlaði að stökkva út úr þyrlunni og út í loftið. En betur fór en á horðfðist: frú Ingveldur náði að grípa í hnakkadrambið á eiginmanni sínum áður en hann hvarf sjónum manna; hinsvegar týndis í sömu andrá úr þyrlunni kerlíng nokkur sem bánkumaðurinn hafði megnasta ímigust á, og söknuðu hennar fáir þegar til kom.

Í enn annað sinn stálu Handreðurinn og Brynjar Vondalykt þyrlu frá Landhelgisgæslunni og buðu í hringferð um landið. Einhversstaðar drógu þeir félagar upp drykkfelldan flugmann, sem kunni á þyrlur, en hafði misst prófið eftir að hafa verið tekin ölvaður undir stýri á þyrlu, og þennan garp settu þeir við stjórntækin og svo hófu þeir sig til lofts með margt stórmenni innanborðs, þar á meðal einn ljóngraðan og villtan ráðherra í ríkisstjórninni. Fyrst var þotið til Akureyrar og teknar nokkrar gæsir til kostanna; þaðan var haldið til Íafjarðar, en þar voru gæsirnar skildar heldur fáklæddar eftir á knattspyrnuvelli staðaris. Á meðan þessari hátíðlegu flugreisu stóð barst Lanhelgisgæslunni beiðni um aðstoð vegna fárveikra hjóna um borð í skemmtiferðarskipi út af suðurströndinni. Þegar starfsmenn gæslunnar hugðust ræsa vélarbúnað þyrlunnar gripu þeir í tómt, þyrlan sást hvurgi og hjónin í skemmtiferðinni við að sálast. Þessu lauk eins og til var stofnað, veiku hjónin önduðust með hermkvælum um borð í skemmtiferðarskipinu en þyrlan kom heim undir morgun og út úr henni ultu stórmennin í heldur glöðu ástandi. Þessi sérstaki atburður var þaggaður niður, algerlega, og veiku hjónunum sem önduðust var kastað fyrir borð skemmtiferðaskipsins með leynd. En mikið ósköp var gaman í þá daga hjá betur megandi fólki.

Stærri, sterkari, þyngri, flottari

Brjóta á vinnudýrunum samkvæmt ákvæðum kjarasamninga

Samkvæmt lesmáli fréttarinnar um lagatæknilegu fimleikana, Eldum rétt og Eflingu, þá hefir verið brotið á réttindum einhverra vinnumanna samkvæmt kjarasamningum. Ef þetta er rétt, þá hefir greinilega það gerst í síðustu kjarasamningum, að samið hefir verið um heimild atvinnurekenda til að brjóta á vinnudýrum sínum, því fram að þeim tíma var slíkt óheimilt og harðbannað. En trúlega eru þetta hinar nýju leiðir sem menntamannavæðing Eflingarskrifstofunnuar hefir haft í för með sér; þetta er svo mikið framúrstefnufólk að hausinn er bókstaflega að sprínga af búknum á því og vegir þess órannsakanlegir eins og troðningar hrokans og efrimillistéttareðlisins.

Þá er ekki nema ósköp hlálegt að virða fyrir sér stórmenntaða gáfnamannaskrallið á Eflingarkontórnum því það kallar sjálfkrafa fram minninuna um þegar Þröstur Ólafsson hagfræðimeistari settist inn á skrifstofu Dagsbrúnar og forritaði Gvend sáluga Jaka með frjálshyggjuskotnum hagfræðigrillum og krataeðli með þeim hryllilegu afleiðingum að Gvendurkallanginn þruglaði tóma þvælu upp frá því, óskiljanlega hvurjum lifandi verkamanni.

Frú Ingveldur kallaði um daginn gáfumannafélag Eflingar til skrafs og ráðagerða. Á eftir hlógu frú Ingveldur og Kolbeinn eiginmaður hennar vel og lengi. Frú Ingveldi sagðist svo frá, að hún hefði ekki í langan tíma talað við jafn kúnstug fingálkn og ætti hún þó dags daglega orðastað við endemi á borð við Máríu Borgargagn, Indriða Handreð, Brynjar Vondulykt, Apaköttiin, að ógleymdum Kolbeini Kolbeinssyni, því helvítis eilífðarskoffíni og veraldargerpi. Og þegar frú Ingveldur spurði gáfnamannafélagið Eflingar að því hvort þeim þætti ekki asnalegt, eða öllu heldur fíflalegt, að þau á kontórnum, sem væru í vinnu sinni hvunndags á sparifötunum, hefðu mikið hærri laun fyrir dagvinnu en verkafólkið, þá glenntu finngálknin (öðru nafni elgfróðarnir) í menntaða gáfufélaginu á verkalýðskontórnum upp tranta sína í langdregnu frussi og fínlegu klámtauti og kváðu ekki við hæfi að bera saman vitiborið, upplýst fólk, sem hlotið hefir menningarlegt uppeldi, og óuppdreginn skríl, slordóna og tíkarvellur. Meira að segja Kolbeinn Kolbeinsson varð svo undrandi á ummælum gáfnastóðsins að hann lagðist í rúmið og fór á kojufyllirí. 

„Lagatæknilegir fimleikar“ Eldum rétt

Dýrð sé Guði í upphæðum og soðýsa í matinn eftir góð slagsmál

Tjahh, ungir menn? Hver segir fréttarritara að þetta hafi verið ungir  menn? Ekki vitum vér til þess að Óli þ. Apaköttur og Arnfreður Lyngdalh séu unglingar; að vísu voru þeir unglingar fyrir mörgum árum, en í dag eru þeir kallarassar, spilltir og veikir fyrir óeðli á breiðum grundvelli. Svo spurja menn eins og fávísar konur af hverju þeir hafi allt í einu hætt að slást á krossgötunum og ekið eins og svín, sinn í hvora áttina. Við þessari kjánaspurningu er einungis eitt svar: hvorugur þeirra ætlaði að missa af hádegismatnum.

Já, því miður sluppu bölvaðir ódámarnir við afskipti lögregunnar, sem var allt of svifasein eins og venjulega, enda þeirra besti maður, Hálfdán varðstjóri á frívakt. Eins og áður hefir komið fram var tilefni slagsmálanna ekki af verri endanum: þeir héldu að þeir væru að berjast um Máríu Borgargagn, fullorðna konu sem er frábærlega gift Indriða Handreði, þeim valinkunna sómamanni. En Ólafur þ. Apaköttur og Arfreður Lyngdalh vörubifreiðarstjóri eru siðlausir og siðblindir menn, sem sjá ekkert athugavert við leggjast með konu náunga síns og slást um hana opinberlega á fjölförnustu gatnamótum.

Þegar Arnfreður Lyngdalh hafði étið hádegisýsuna sína ræsti hann vörubifreið sína og lagði af stað með farm af rusli sem á að nota til smíða á virkjunarnefnu vestur á fjörðum. Ekki er í frásögur færandi þó vörubifreiðarstjóri leggi í hann með fragt í fjarlægan landshluta, hitt er fréttnæmt, að við hliðina á ökumanninum sátu umhverfisráðherrann og forsætisráðherra og voru greinileg bæði frábærlega ölvuð, eiginlega drullufull og sungu óþverravísur, ef marka má tilkynningu Arnfreðs vörubifreiðarstjóra til konu sinnar, ýsusoðningarkonunni.

Flugust á og keyrðu svo á brott

Ekki í kot vísað þótt skotin frá Skoti rati skjaldan rétta leið

En gaman að þau séu flutt sundur, því Íngu Lind hefir lengi staðið til boða að gjörast heimiliskona hjá náfrænku sinni, frú Ingveldi og eiginmanni hennar, Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra. Það er sem sé ekki í kot vísað að fá inni hjá þeim sæmdarhjónum þannig að segja má að jómfrú Ínga Lind sé á grænni grein.

En Kolbeini, manni frú Ingveldar, er alltaf hálfpartinn heldur í nöp við Árna fjárfesti og þá aðallega út af fatasmekk Árna, sem Kolbeini þykir skammarlegur og hvurjum kallmanni til háðungar. - Ef maðurinn klæddi sig nú eins og maður, segir Kolbeinn, - væri kanski hægt að umgangast hann eins og mann.

Svo er það ofurspúttníkkfyrirtækið Skot, sem leggur víst megináherslu á að framleiða byssukúlur og allt upp í stæstu sprengjukúlur í fallstykki herja Atlandshafsbandalagsins. Þetta er vís ógn mikið firma og veltan sona og sona. Refaskyttur eru nú alveg hættar að skjóta skotum frá Skoti h/f því þau eru raunarlega rangskreið og eftir að félag sauðfjárbænda kærði refaskyttur landsins fyrir að hafa banað á annað hundrað ám á fjöllum síðustu þrjú ár. Ef kúlurnar í fallstykkin eru álíka lausar í rásinni og rebbaskotin má búast við ansi kyndugri styrjöld þega NATO fer næst að stríða.

Inga Lind og Árni flutt í sundur

Að missa alla trú á mannkyninu

Ojbara. Að þessir aumu fulltrúar, skinhelgi, tvískinnungs og undarennkjúklinga skuli ekki einusinni hafa vit á að láta sem minnst á sér bera, hvað þá að glenna sig framan í ljósmyndara, er svo kostulegt, að við liggur að maður missi alla trú á mannkyninu. Það er hulin ráðgáta hversvegna Stengrímur lætur þessar eignir sínar glenna sig framan í ljósmyndara með kolabrennsluna á Bakka í baksýn. Að minnsta kosti hefði hann átt að láta ljósmyndarann koma þegar undanrennukjúklingarnir væru komnir í drullugalla og með skóflu í hönd eins og þau væru sjálf að hefjast handa við að moka ofan í skurði.

Nei, hræsnin á sér engin takmörk, og alls ekki þar sem furðukjánasýning Stengríms og VG er á ferð, og það má heita ólíklegt að þessi þrifahjörð drukkni ekki í eigin hroka og tvískinnungi og pólitísku meltingartruflunarfári. En umhverfisdaðurssýning Katrínar Stengríms frá Bakka og Brúarlandsundursins í Elliðaárdalnum í dag er í senn óviðeiganleg og skammarleg fyrir hjúin og til þess fallin að gera þau að aðhlátursefni um allt land; en það eiga þau svo sem fyllilega skilið að vera höfð að háði og spotti á landsvísu.

Meira að segja frú Ingveldur gubbar þegar myndir af látalátum undanrennukjúklinganna í VR verða á vegi hennar, því hún veit full vel, að hvorki alvara né hugur fylgir nokkru máli hjá þessum loddurum. Að vísu er þessu liði, VG-kjánabjánunum, lagið að þefa uppi ósannaðar grillur og fálkaskap í hinum umhverfislegu málum og gervivísindum fémínísmans og slá upp sem stóra-sannleik og berja sér á brjós og garga: Gwöð hvað við eru fegin að vera ekki eins og heimskur verkalýður og aðrir viðlíka fáráðlingar!

Tvöfalda landgræðslu og skógrækt

Þetta er heimsmet, - en fulli kallinn á bílnum missir ekki prófið

Loksins tókst Hálfdáni varðstjóra að ná Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og framsóknarmanni augafullum undir stýri eftir áralangan eltingarleik. Og Kolbeinn var svo fullur, að varðstjóranum fannst sem hann héldi á bunka af blautum þvotti en ekki mennskum manni, þegar hann mismunaði Kolbeini inn um afturhurðina á lögreglubifreiðinni. Þegar Hálfdán varðstjóri hafði komið Kolbeini fyrir í fangaklefa lét hann tóman kopp inn til hans og lokaði og sló slagbröndum fyrir.

Þegar Hálfdán varðstjóri vitjaði Kolbeins aftur var hinn síðarnefndi búinn að kukka og kasta af sér þvagi í koppinn og var að öllu öðru leyti hinn hressasti. Hálfdáni brá að vísu nokkuð í brún, því hann hafði gleymt að láta fangann hafa salernispappír og þókti einsýnt að Kolbeinn væri ekki aðeins maríneraður og gegnsósa af brennivíni heldur væri helvísk skepnan óskein í þokkabót. Það var því ekki að undra að Hálfdán trylltist er hann hafði gert sér grein fyrir hinu sanna í málinu og skellti næturgagninu beint ofan á hausinn á fanganum, þar sem það sat fast.

Síðan skipaði Hálfdán tveimur ungþjónum, sem eru að læra til varðstjóra, að kasta Kolbeini út á strætið, eða öllu heldur leiða hann að Hlemmi og inn í skyndibitastað Dags þar á torginu og skilja ,,þennan djöful" þar eftir með koppinn á hausnum. Þessa stundina leitar frú Ingveldur logandi ljósi að Hálfdáni varðstjóra til að hefna fyrir ófarir eiginmanns síns. Og þó svo að Kolbeinn hafi sett heimsmet í áfengismagni í blóði undir stýri, er jafnvíst, að hann missir ekki bílprófið sitt, um það verður sé á æðri plönum mannlífsins.

 

Aldrei séð aðrar eins tölur á mælinum

Og þeir börðust á krossgötum um gifta konu, sem þeir eiga ekki tilkall til

Já, þeir voru þrifalegir í morgun, bölvaðir ribbaldarnir, og ekki einusinni runnið af þeim. Það kom mér heldur ekki á óvart þegar ég fékk staðfestingu vitnis á að þar hafi verið að verki pólitíski afglapinn Ólafur þ. Apaköttur annarsvegar og hinn landskunni vörubifreiðarstjóri Arnfreður Lyngdalh hinsvegar. Og auðvitað slógust þeir á gatnamótunum út af kvennmanni, hvað annað. Það liggur við maður biðji á fjórum fótum til Guðs um að Hálfdán varðstjóri hafi verið á vakt og handtekið óeirðaseggina og tuktað þá ærlega til í tugthúsinu.

Og hvaða kvennmannsskepnu ætli þessir þorparar hafi veið að bítast um?; báðir eiga víst að heita giftir menn. Jú, jú, þeir vóru víst að slást um Máríu Borgargag, harðgifta konu Indriða Handreðs, og þeir hikuðu ekki við að bera þessa glæpamennsku á torg og liggja í handalögmálum á fjölförnustu krossgötum landsins! Ja þvílíkir djöfulsins glæpasteggir og ónáttúrubesefar.

Síðustu nótt eyddu þeir Arnfreður og Ólafur þ. að heimíli frú Ingveldar og Kolbeins, en þar lá við að þeir nauðguðu Borgargagninu og hefðu sennilega gjört það ef frú Ingveldur hefði ekki skorist í leikinn og lokað þá inni í miðstöðvarkompunni. Í dimmu myrkri kompunnar reyndu þeir að koma höggum hvor á annan, en voru helst til ölvaðir til að annar gæti unnið á hinum. Í morgun opnað svo frú Ingveldur miðstöðvarkompuna og rak ólátagemsana út í góða veðrið og sagði þeim að stympast þar. Báðir piltanna báru þess merki, þá frú Ingveldur lauk upp hurðinni á miðstöðvarkompu sinni, að eitthvað misjafnt og dónalegt hefðu þeir verið að dunda sér við í myrkrinu, svo frú Ingveldur taldi ráðlegast að setja upp gúmmíhanska áður en hún snerti við að henda djöflunum út.

Í slagsmálum á stórum gatnamótum

Vandræðakonan Máría Borgargagn og Hálfdán varðstjóri á ferð í dag

Eins og sést af lögreglufréttunum var í nógu að snúast hjá Hálfdáni varðstjóra í dag. Það var sjón að sjá þega Hálfdán hljóp hinn drukkna ökumann uppi og lúbarði hann og reif niðrum hann buxurnar áður en hann fleygði honum upp í lögreglubifreiðina. Og ekki var síðra að horfa upp á eltingarleik Hálfdáns varðstjóra við hinn ökuréttindalausa skarf. Þeir er sá, sögðu að Hálfdán hefi hlaupið svo hratt og sparkað fótunum undan þeim ökuréttindalausa á svo fagmannlegan hátt að drjólinn hefði næstum því kastast upp í tré; þennan lögbrjót lét Hálfdán líka upp í lögreglubílinn hjá fulla ökumanninum, svo þeir talað saman á leiðinni á stöðina.

Um konuna í annarlega ástandinu, sem var að taka í hurðahúna útidyra hjá vandalausu fólki vitum vér allt frá fyrstu hendi. Frú Ingveldur tilkynnti oss fyrir stundu, að þar hefði verið á ferðinni vandræðakonan Máría Borgargagn í heldur sona vafasömum erindagjörðum, sem sé þeim að verða sér úti um viðkunnanlegan skyndiástmann. - Ég held að kérlíngardjöfullinn sé að verða vitlaus og klepptæk, sagði frú Ingveldur orðrétt um atburðinn, - og þetta á að heita gift kona, gift manni í góðri stöðu og allt. Og ekki veit ég betur en hann Hadreður hafi gagnast henni betur en aunginn.

Seinnipartinn í dag fengu svo delerantarnir, ökuníðingarnir sem flúðu af vettvangi eftir að hafa valdið stórtjóni, að kenna á því í fangaklefanum, því Hálfdán varðstjóri gjörði þeim eftirminnilega heimsókn í klefann og sýndi þeim fram á að athæfi þeirra fyrr í dag væri ekkert grín. Varðstjórninn fékk sér nefnilega duglega neðan í því áður enn hann hélt til fangaklefans og satt best að segja sturluðust fangarnir af ofsahræðslu um leið og Hálfdán varðstjóri birtist í dyrunum. Svo bárust hinar annarlegu stunur varðstjórans um fangelsisganginn og lögregluþjónarnir sem voru á vakt innanhúss hnipruðu sig saman, náfölir og skjálfandi.  

Hlupu frá blikkbeljum eftir árekstra

Að slást í hóp með þeim er hafa unun af að leika flóttamenn grátt

Þá er félagsskapurinn sem á og gerir VG út sannarlega kominn í hóp þeirra sem hafa hreina unun af að leika flóttamenn grátt og reka þá úr landi. Það sést ekki alltaf við fyrstu sýn hvurn óþokka brosandi skrípi hafa að geyma, en þekkt eru fól, með slétta húð í andliti, sem skera náunga sinn á háls með bros á vör. Og það verður að segjast eins og er, að áður óþekktur kvalalosti hefir losnað úr læðingi hjá lúmskum, óvönduðum Íslendingum um leið og flóttamönnum fór að fjölga hér á landi.

En undur er það skemmtilegt fyrir herlegheitin í VG að slást í hóp með sóðalegum óþrifnaðarlýð með pípuhatt á höfði og steinsteyptan hnúð í hjarta stað. Vissulega tekur Stengrímur sig vel út meðal flóttamannahatara og þá ekki síður stelpulufsurnar, sem Stengrímur hefir velþóknun á. Þessu fólki líður svo fjarska vel að vera innanbúðar hjá hjá auðvaldinu og herskásta hluta borgarastéttarinna að það ræður sér ekki fyrir kæti, blindað af upphefðinni sem fallið hefir því í skaut af hymmnum ofan. 

Já, þetta er alltsaman ótrúlega glæsilegt hjá VG. Undir þeirra forustu hefir skapast rífandi gangur í endurhervæðingu landsins, forsætisráðherran, sjálft gluggaskraut VG-eigendanna, sýpur hveljur í sífellu og tekur bakföll af stríðslosta framan í NATOkratann Stoltenberg. Og bráðum fær Swabbó Sendiherra orrustuþotu á lóðina við höll sína. En Stengrímur fær í sinn hlut kjarnorkukafbát til að leika sér á þegar honum leiðist í þinginu. En asskoti var Stengrímur þó röggsamur þegar hann hafði endaskipti í píratafraukunni og dæmdi hana til opinberrar rassskellingar.  

Yfirvöld hætti við umdeilda brottvísun