Af hverju sagði hún ekki bara að þau ættu ekki skilið að fá bætur?

Títa litla tindilfætt
tók þann arf úr Stengrímsætt,
að svíkja,ljúga og rugla
og vernda auðvaldsfugla.
Bætur litlar borgar,
hlaupur kiðfætt út um tún. 
En ég get samt altaf á mig blómstrum bætt,
baular Títa litla tindfilfætt.

Framangreint ljóð er nýr leikskólasöngur við lagið Tóta litla tindilfætt, en Tóta sú er þar kemur fyrir er mun alþýðlegri en Títa tindilfætta, sem er glimmerskraut efrimillistéttar og yfirstéttar. Tilefni leikskólaljóðsins er heldur ekki beinlínis frýnilegt, því það byggt á þeim ljóta leik ríkisstjórnarinnar að leiða þolendur rangra dóma í Guðmundar- og Geirfinnsmálum í gildru svo fjármálaráðherra þurfi ekki að ausa of miklu í það fólk í bætur. 

Raunar gæti Katrín tindilfætta allt eins sagt: Við skulum sletta í ykkur smáaurum, en þið skuluð vita að þið eigið það ekki skilið, ekki eina einustu kronu, því þið getið sjálfum ukkur um kennt því við í ríkisstjórninni vitum ekki betur en þið hafið sjálf yfirheyrt ukkur, beitt ukkur harðræði í nær endalausu gæsluvarðhaldi, og dæmt ukkur að lokum sjálf í tugthúsið. Það er ekki Engeyinga, Frmsóknarmanna og Stenngríms að færa ukkur sand seðla, sem þið munduð hvort eð er ekki kunna að fara með. 

Rætt um 700–800 milljónir í bætur

Nafnbætur í Edens fínum rann

Asskoti er hún nú seig stelpuguddan að vera orðin forsætisráðherra og ekki einusinni skírð. Þetta er auðvitað einstætt, og þegar við bætist að fraukan er ekki trúuð á sama hátt og aðrir eru trúaðir, hún er so ógurlega sérstök, heldur er í henni trúleiki, hvur fjandinn sem það nú er. Þó er vitað fyrir víst að Katrín er afar trúuð á Stenngrím og Flokkseigendafélagið, enda hefir hún flotið upp í forsætisráðuneytið eins og olíbrák á vatni í skjóli Flokkseigendana miklu.

Auðvitað hefir Katrín ekki sterka skoðun á aðskilnaði ríkis og kirkju, því Katrín er þeirrar gerðar að hafa ekki sterka skoðun á nokkrum sköpuðum hlut og tekur því aðeins afstöðu til mála, að eigendur hennar hafi tekið ákvörðun um hver skoðunin er. Þess utan dinglar hún í stofugluggatjöldum Stenngríms og hans vina.

En úr því upp hefir komist að Katrín þessi margumrædd er ekki skírð, er líklega komið að þeim tímapunkti að hún verði ausin vatni, jæja eða kóki eða abelsíni, og henni gefið nafn í samræmi við trúleikann, sem hún er haldin. Mörg viðeigandi nöfn koma til greina, sum öldungis ekki prenthæf, önnur svo niðurdrepandi að vart er hægt að taka sér þau í munn. Óþverrakvendi nokkurt, sem ég er svo ólánssamur að kannast við, sagði við mig í gærdag, óundirbúið og fyrirvaralaust, að réttast væri að skíra forsætisráðherranefnuna ,,Gluggaboru." Nú-nú, ég maldaði í móinn og reyndi að halda því fram að Gluggabora væri ekki nafn heldur heiti á litlum glugga. En óþverrakvendið var ekki af baki bottin og rökstuddi mál sitt með því, að hann faðir sinn eitinn hefði nefnt ær sína Gluggaboru, einig átti hann lengi kúna Gluggaboru og væri forsætisráðherragarmurinn fullsæmd af að heita Gluggabora, sem væri dregið af orðinu gluggaskraut. Það var þá sem mér flaug í hug, að best væri að nefna dömuna einfaldlega Gluggaskrautu og væri það í samræmi við að í þingflokki forsætisráðherra og Stengríms heitir ein dulan Jólaskrauta. 

„Ég er ekki einu sinni skírð“

Og óhræsin eru boðin og búin að krossfesta Gretu eða branna hana á báli

Þau hafa aldrei látið á sér standa óhræsin, sem ætíð eru boðin og búin að ráðast á messíasana með lygum, dylgjum og morðvopnum. Og ekkert vantar upp á að óhræsin haldi því að heiminum að þau séu sérlegir verndarar friðar, frelsis, mannréttinda og mannúðarhyggju; það gera þessi óbermi með bros á vör, rétt á meðan þau vaða með rányrkjuklær sínar um öll foldarból eða lauma á stað stríði í heimshluta sem sem er svo óheppinn að hafa til dæmis olíu eða aðrar auðlindir innan sinna landamerkja. Og aldrei hefir neitt aftrað heimsvaldasinnunum ástúðlegu að bera fé á fólk, múta því, gera það að sömu skepnum og þeir eru sjálfir.

Mannkynssagan er yfirfull af sögum af svívirtum messíösum, sem höfðu unnið það eitt til sakar í augum borgarastéttar allra alda að segja satt. Messíasarnir hafa verið krossfestir, hengdir, brenndir á báli, skotnir, sveltir í hel o.s.frv. Og broddborgararnir hafa getað lagst rólegir tilhvílu að kvöldi, glaðir eftir velheppnað dagsverk, sem gat hafa verið farsæl brenna á afburðagreindum hugsuði og mannvini.

Í dag eigum við Gretu Thunberg, sannarlega góðan fulltúa þess besta sem mannlegt samfélg hefur upp á að bjóða. Hún gengur hugrökk til orrustu við afturhaldið, íhaldið og nautheimskt gæðgissamfélag hinna réttlátu, fræðimannana og Faríseana. Og auðvaldið, vestrænu frömuðurnir, sem eru svo grátklökkir af manngæsku, frelsi og kristnihaldi, var heldur ekki seint á sér að skera upp herör gegn unglingnum sænska, sem gengið hefir fram fyrir skjöldu fyrir jörðina og lífið á jörðinni. Veifandi krossum, bálköstum, gálgum og höggskokkum framan í Gretu Thunberg, asamt háði, illgirni og hatri, reynir auðvaldið að kveða Gretu niður. Jesús Kristur var ekki kveðinn í kútinn af valdamenningu síns tíma svo það varð nauðsynlega að krossfesta hann. Jóhanna af Örk, sem gerðist frelsishetja á Frakklandi eftir fá innlástur af Guði, hana brndu þeir á eldiviðarhlaða eins og óætan kjúkling. Svona má lengi upp telja. Nú er að sjá hvað auðvaldið, þessi grimmi og ógeðsleg fylginautur mannkynsins, gefur Gretu Thunberg langan tíma áður en það lætur hana farast af slysförum, því auðvaldið er so gott og so mannúðlegt að það þorir ekki lengur að krossfesta og brenna messíasana að viðstöddu fjölmenni.    

Segja Gretu Thunberg „truflaðan Messías“

Hreyfingin framboð og krataeðliskújóninn Day Bee Ekkerts (Nothing)

Maður er nefndur Day Bee Ekkerts (Nothing), og er auðsjánlega núll og nix frá náttúrunnar hendi. Þessi maður slæddist inn á gafl hjá krataeðlissjúklingunum, með öðrum orðum: Samfylkingunni. Sem stjórnmálamaður er Day Bee á pari við Hanez Holmestone og Eric Bergmann og mun líklega aldrei verða nokkuð úr pilti annað en skjátan ein. Þenna kall er víst Bjarniben búinn að gjöra að sínum ármanni og ætlar að moka skattfé fátæks almennings í eitthvert rugl, sem Day Bee hefir ekki nokkurt vit á.

Ekki gera Sjálfstæðismenn sér fyllilega grein fyrir hvað þetta örlæti Bjarnaben á að fyrirstilla og eru helst á því að B.Ben sé búinn að kaupa Day Bee og ætli að gera götutrúð úr essu sérlega menni. Ef Bjarnben hefir keypt Day Bee, þá getur hann auðvitað selt hann aftur. Í gamla daga hefði Bjarni selt hann hollenskum duggurum, sem hefði brúkað Day í beitu.

Svo er þessi Day víst so ógn umhverfisvænn og gætir þess að láta hvurgi kolefnisspor sjást eftir sér á víðavangi. Við munum flest eftir kolefnisporinu góða á Bakka við Skjálfandaflóa, sem græna slepjan hans Stenngrims kom á laggirnar. Til dæmis kom Katrín litla fram á almannafæri, sótug frá toppi til táar, rétt eins og hún væri nýkomin úr kolanámu, eða hefði skriðið onum reykháf. Eftir það heitir flokksnefnan hennar og Stenngrimms og Swabbófjölskyldunnar ,,Hreyfingin framboð" og er þaðan í frá laus við vinstri stimpilinn og græna ónefnið. 

„Þetta snýst að mörgu leyti um lífsgæði“

Athyglisverð hugsun í reiðhjólamálefnum höfuðborgarvæðisins

Fyrir ekki alls löngu kom upp athyglisverð hugmynd um samgöngumál á höfuðborgarsvæðinu. Þetta er glæsileg tillaga og hugsunin so góða, að lengra verður ekki komist. Það hefir sem sé verið viðrað í góðum hópum að farið verði í að byggja yfir alla reiðhjólastíga, sem fyrir finnast í Reykjavík og nágrenni, og um leið verði grafnir skurðir við hlið allra stíganna og veitt í þá hitaveituvatni svo fólk geti synt í vinnuna, - já, og heim aftur, ef því bíður svo við að horfa.

Nú er Dagur sundkappi all góður svimmari og kemur því í hans hlut að fá snilldarhugmyndina framkvæmda. Erlendis, þar sem yfirbyggð reiðhjólabraut hefir verið reynd, lét innfæddur ódámur sér ekki fyrir brjósti brenna og skeit á miðjan stíginn. Kona kom þar aðvífandi, snarsnörist á kukknum og kastaðist langar leiðir og hefir ekki borið sitt barr síðan.

Það er ekki þar með sagt að Íslendingar fari að ráði þess útlenska og skíta á hjólabrautina. En Íslendingar eru lítt gefnir fyrir smámuni. Það var ekki búið að byggja yfir hjólastíganna á höfuðborgarsvæðinu þegar óvandaðir aðíljar grófu niður sprengju, helvíti mikla vítisvél, á miðjan stíginn. Þeir vóru einir þrír reiðhjólakapparnir sem fórust í sprengingunni og fannst eiginlega ekkert af þeim nema fáeinar slitrur og lufsur. Þetta var mikill skaði, því menn þessir þóktu bera af öðrum mönnum í kynferðislegri áreytni og vondum munnsöfnuði. Er þeirra enn sárt saknað.

Mun spara fólki 30-60 mínútur daglega

Efni: Ráddu líka burtreknu bánkumennina - og stórorusta í háloftunum

Hvurnig er það, getur þessi flugvélasjóli ekki líka ráðið bánkustarfsmennina sem þeir hjá Aríónsbánka ráku í morgun? Eg er þess handviss að a bánkufraukur í dragt geta flogið flugvélum milli landa lennt heilu og höldnu á Orlandóflugvelli, eða hvað þeir heita þessir flugvellir. Til marks um hve auðvelt er að fljúga flugvél, þá eru rússneskir flugmenn einlægt dauðadrukknir þegar þeir fljúga og aldrei kemur neitt fyrir þá, sem vert er að nefna.

So væri lík skemmtilegt að ráða bánkustarfsmennina til Iceladair Grúp-pp, sem flugdólga, en það er oft eina tilbreytingin í leiðinlegum langflugum þegar einhver farþeganna rís upp og gjörist argvítugur flugdólgur, öskrar, bölvar, sparkar í og mígur yfir nærstadda farþega og slæst síðan við þá og flugáhöfnina eins og ljón.

Eitt sinn vóru þau öll á leið frá Flórída til Keflavíkur þau frú Ingveldur, Kolbeinn maður hennar, Máría Borgargagn, Indriði Handreður, Brynjar Vondalykt og Óli Apaköttur; sannarlega harðsnúið lið og illsigranlegt í hörðum leik. Þegar flugmaskínan var rúmlega hálfnuð til Keflavik airport, eins og íslensk skítseiði kalla flugvöllinn, létu þau frú Ingveldur til skarar skríða og hófu stórsókn gegn öðrum farþegum, flugþjónum- og freyjum og flugstjórum. Brynjar Vondalykt tók pervisalega flugþjónsræfil heljartaki og tróð honum eins og drulluslettu upp í hilluna fyrir handfarangur; Indriði Handreður tók þegar í stað út á sér og mé vægðarlaust framan í hjón í næstu sætaröð; en Máría borgargagn seyldist niðrum sig og dró af sér nærbuxurnar og keyrði þær vægðarlaus upp í ginið á flugstjóranum og varð það hér um bil hans bani þar eð hann var nær kafnaður af traktéringunum. Þegar flugvélin loks lennti með braki og bestum var frú Ingveldur búin að steinrota fjórtán manneskjur með eigin hnefum og rifbrjóta nokkrar kérlíngar sem hugðust hjóla í hana. Á Keflavíkurflugvelli tók hersveit ríxlögreglustjóra, með ríxlögreglustjóra sjálfan í fylkingarbrjósti, á móti hinum fræknu sexmenningum, sem þá voru við yfirbuga síðustu óvini sína í flugvélinni.

Vonast til að ráða flesta flugmenn aftur í vor

Brátt bætast hvítvíns- og bjórtjarnir við ferðaflóruna

Úrkynjuninni og afkáraskapnum í ferðaþjónustu á Íslandi eru aungin takmörk sett. Þetta er allt eins og bandvitlaust vitfirringahæli þar sem sá vinnur sem stelur mest og brýtur flest á starfsfólkinu. Einn ferðaþjónustubóndann tóku þrælar hans og aflífuðu í mógröf einn gamalli þar sem siður hefir verið að kasta í hundshræjum; það fór dálítið fyrir þeim kalli og Birni hérna Haraldssyni frá Öxl í Breiðuvíkurhreppi á Snæfellsnesi.

Nú, þessi fyrirleitlega fjallabaðavitleysa þeirra þarna í Þjórsárdal er nú bara ekkert í fáráðlíngshætti miðað við hvítvíns- og bjórtjarnirnar sem þeir ætla að setja upp í Húnavatnssýslu. Í hvítvísntjörnunum er áætlað að hafa lifandi humar í hudraða- eða þúsundatali, en í bjórpollunum verða smokkasjálfsalar og salernispappír. Og til að kóróna meistaraverkið hafa Húnvetningar látið hanna og smíða ekta, alvöru gullklósett, við hvað starfar skeinismaður af holdi og blóði til að þurrka og fægja botninn á gullrössunum, sem kaupa sér aðgang að hvítvíns- og bjórtjörnunum.

Þá hefir komið upp góð hugmynd, þess efnis, að útbúinn verði lækur, sona lítill og nettur bæjarlækur, þar sem alvöru vodka frá Stalíni í Rússlandi mun renna í lygnum straum, ja eitthvað út í buskann. Mér er sem ég sjái nokkra valinkunna samferðarmenn mína, sem nú eru dyggilega burtsofnaðir frá þessum heimi, liggja á þeim lækjarbakka og drekka. En því miður verður það varla þeirra að tæma vodkalækinn; aftur á móti er viðbúið að eitthvert skoffínamor muni teygja lopann þar á bökkunum og vonandi drekka sig í hel sem fyrst. Svoddan ódáma þekkjum vér ekki né umberum. zzzz  

Fjallaböð í Þjórsárdal í augsýn

Átakanleg ævi þess manns er kallaður var Thvagsurekobbe

Hann var kallaður Thvagsurekobbe og var stundum rekinn til sjós til að vinna fyrir sér. Á sjónum komst hann í kynni við menn, sem ekki höfðu beinlínis góð áhrif á hann. Þetta voru drykkfeldir svolar sem höfðu tamið sér hroðalegt orðbragð og sóðakjaft um allt og alla. Enda kom á daginn, þegar Thvagsurekobbe hafði tekið nokkur úthöld með þessum röftum, að hann var orðinn eitthvað kynferðislega bilaður; brenglaður, sögðu ábyrgir menn og settu upp megnan vanþóknunarsvip.

Það var eitt með öðru, í hinu nýja fari Thvagsurekobbe, að hann talaði ósköp um hvað hann væri orðinn mikill anímalisti, þegar han var drukkinn. Sumum þókti dágóð skemmtan af að hlýða honum yfir um þessar meintu hvatir hans og gerðu síðan stólpagrín af kallgreyinu þegar hann var víðfjarri. Aðrir höfðu megnustu skömm á kjaftæðinu í drengnum og sögðu sem svo að það væri óhætt að hafa strangar gætur á þessu óbermi. Síðan bættist við hjá Thvagsurekobbe ákafleg löngun í fjölkvæni og gerðis hann í því sambandi bæði mormón og Múhámeðstrúarmaður, því honum taldist til að með þeim trúarbrögðum mundi ósk hans um fjölkvæni og kvennabúr verða uppfyllt.

Þegar Thvagsurekobbe hafði álpast í hjónaband fór fyrst að vandast málið. Fraukan hans tók ekki í mál að hann ætti fleiri konur, auk þess sem hún fór að bera það út að hann væri hommi, ,,rammsódónískur" eins og hún orðaði það. Og til sannindamerkis um nefnda hneygð manns síns kallaði hún til vitnis óhæfuþef af neðri helmingi líkama hans. Djöfullinn sjálfur! hrópaði Þorgarður kapteinn upp yfir sig þegar frúin færði honum fréttirnar af nýuppgötvuðum innri hræringum Thvagsurekobbe. Það er víst eins gott að taka þetta synduga öræfasvín ekki meir um borð í mitt skip. Og Þorgarður skipstjóri hafði eiginlega aldrei heyrt annað eins. En til að gjöra langa sögu stutta, þá fór fyrir veslings Thvagsurekobbe eins og fatlafólinu í kvæði Megasar; hann varð undir valtara og flattist allur út og dó með það sama. 

Tugir grunaðir um aðild að peningaþvætti

Örlög Kristfreðs bakarameistara

,,Þegar hún var borin í burtu dauð
var brauðið ónýtt líka."

Þessar ljóðlínur úr sálmi Matthíasar kómu ósjáfrátt upp í hugann er eg frétti af andláti og útför Kristfreðs Péturssonar bakara og bakarameistara. Kristfreður var maður digur og samsvaraði sér lítt að vexti, kartöflulegur á velli með stuttar höndur en neðan úr búknum stóðu þessir laungu fótleggir eins og prjónar og gáfu persónu Kristfreðs ankannanlegt yfirbragð, sem gerði börn hrædd en konur voru sífellt á varðbergi gagnvart svo einkennilegu sköpulagi. 

En svo fór að lokum eftir slark, hark og slúður að Kristfreður gjörðist landsfrægur bakarameistari og gerði mönnum brauð, sem óru hörð sem granít að utan en lungamjúk og slepjuleg að innan. Þá var og tekið eftir snúðunum úr bakaríi Kristfreðs með miklu glassúri, sem bakarameistarinn bragðbætti oftar en ekki með munnvatni sínuog fleiri vessum. Eg sé enn í dag Kristfreð bakarameistara fyrir mér við hrærivélina og lætu vætla úr leyndarlimi sínum saman við deigið. Eða þegar hann var að drýgja kakóið með mold, það var dýrleg sjón. Eitt sinn stukku tvö nagdýr, á hörðum flótta undan hungruðu kattaróféti, ofan í hrærivélarskálina og var þá Kristfreður ekki höndum seinni og setti hrærivélina í gang. So setti hann kássuna í dulítið form og lét inn í ofninn.

Þegar á ævina leið gerðist Kristfinnur bakarameistari nokkuð svo forn í skapi, syggur við viðskiptavinina og kjaftfor. Húsmæðrum sem honum líkaði ekki við sagði hann að éta skít eða hótaði að mylja myglaðar kringlur niður í nærbuxurnar hjá þeim. Þetta var skelfilegt. En svo tók almáttugur Guð í taumanna og Kristfreður rann á sultuklessu, sem gloprast hafði á gólfið fyrir framan stóra bökunarofninn, sló höfðinu við borðbrún og dauðrotaðist og var allur er að var komið. En því miður fyrir ekkjuna, þá reyndust öll brauðin í ofninum ónýt er að var gáð, en af þeim þókti mun meiri eftirsjón og skaði en af Kristfreði barkarameistara.

Stýrði umræðum um heimsmarkmið SÞ

Skemmtiatriði að hætti Bandaríkja-Sólveigar og Amríku-Vidda

Það kemur nú æ betur í ljós, með hverjum deginum sem líður, að kjör Bandaríkja-Sólveigar til formanns Eflingar var óðs manns æði af sama toga og þegar manni verður það á að kaupa köttinn í sekknum. Til að kóróna asnastykkið, þá hafði Bandaríkja-Sólveig óværu með sér í sekk inn á kontór eflinga, heilmikið híbýlaskraut, angandi af þurri, stækri háskólasnobbaralykt. Það þarf ekki að geta oft til að komast að hvaða skepna var í sekknum, því að fyrsta degi rúllaði Amríku-Viddi út úr sekknum Bandaríkja-Sólveigar og saman hófust þau þegar handa, eftir að hafa úthlutað sér háum launum frá verkalýðnum, að sópa út einhverju sóðaliði á svo leiðinlegum aldri, að bæði Bandaríkja-Sólveig og Amríku-Viddi gubbuðu af heilagri vandlætingu og viðbjóði.

Til dæmis þókti þeim ný-verkalýðsrekendum blátt áfram unaðslegt að smána leiðindadurginn Þráinn fyrir framan hitt starfólkið og henda honum svo út á skottinu eins og skítugri boðflennu af hundaættinni. Þá var ekki síður fjör þegar afgömlu kérlíngarkjökrin vóru leidd úr húsi, fárveikar og andlega bugaðar af hinu nýmóðins amríkutungutaki ný-verkalýðsrekendanna. Nú síðast bauð hin amríkumenntaða félagasforusta starfsfólki Eflingar upp á þá einstæðu skemmtun, að taka einn starfsmanninn, rífa af honum lyklana og kortið og skutla honum síðan út á götuna fyrir framan alþýðuhöllina. Var gerður góður rómur að þessu skemmiatriði og hlógu þau Bandaríkja-Sólveig og Amríku-Viddi manna mest að þessu spaugilega númeri. Strax á eftir settist Bandaríkja-Sólveig við púlt sitt og hóf að rita eina af þessum frægu amrískskotnu greinum sínum með tilheyrandi fórnarlambsmóral og hvað hún sé ógn siggróin á höndunum eftir tíu ára linnulausan barning í verkamannavinnu á leikskólanum og að Efling sé kvennfélag mæddra kvenna, sem hefir verið farið illa með. Skömmu síðar birtist Bandaríkja-Sólveig okkur á viðhafnarmynd, hvar hún situr að hvítvínsdrukk og ólífuáti, en þessháttar heyrir auðvitað aðeins til hinni borgaralegu og hámenntuðu yfirstétt. 

En nú er orðið úti um alla byltingarstarfsemi Eflingar, í bili að minnsta kosti. Slæmur var Bessason fyrrum formenni Eflingar, alltaf eins og nývaknaður draugur sem leið á milli herbergja eins og gufuslæðingur. En verri er hin tilgerðarlega og hrokafulla geðvonskuforusta sem Eflingarfólk kaus til æðstu metorða félagsins. Reyndar kaus Eflingarfólkið aðeins Bandaríkja-Sólveigu, en Amríku-Vidda og hina háskólababbakútana kusu Eflingarfélagar auðvitað ekki, þá andskotans óværu heimtaði Bandaríkja-Sólveig að hún fengi með sér á skrifstofu verkalýðins í Reykjavík. Á skrifstofu Eflingar virist vera ótæmandi péníngahít, því ekkert virðist því til fyrirstöðu að allrahanda vinir og vandamenn fái þar vel launuð störf, fyrir utan að borga upp uppsagnarfresti fjölda manns sem hrökklast hefur úr starfi þarna undan Amríku,,róttæklingunum" sem komust í fyrir tilviljun að verða verkalýðsrekendur.

Segir samsæriskenningar langsóttar