Yfirstéttarfémman Halla Tómasdóttir Jónssonar Metsölubókar

Hvurn fjandann ætli þetta hafi vit á einhverju, sem það kallar öfga, á ,,báðum endur hins poletiska litrófs." Glamrandi yfirstéttarfémína, með gullklump í heilastað, er máske kunnug ofstopafullum hægrifénaði, en vinstrimennsku, sosíalisma, þekkir hún ekki, - ekki einusinni af afspurn. Hjá kerlu, eins og þessari yfirstéttarfémmu, er allur sosialismus öfgar og hryðjuverk. Sjálf mundi kerla þessi teljast til öfgahægris, auðvalds og afturhalds.

Vissulega hefir frú Ingveldur mætur á Höllu Tómasdóttur, en frú Ingveldur heldur því blákalt fram, að Halla þessi sé dóttir Tómasar, sem Guðbergur skrifaði um í metsölubók og gjörði með því ódauðlegan. Önnur Halla, efrimillistéttarfémínísti sem skriðið hefir um VG, og nú síðast ASÍ, í bitlingaleit, þar sem sleikjuskapur og fals kemur mjök við sögu, er trúlega systir Höllu í New York, og þá samfeðra, báðar dætur Tómasar Jónssonar bankastarfsmanns. Tómas þessi er náfrændi ekki minni manns en Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns og þannig tengjast allar þessar Höllur og Skröllur sæmdarheimili sæmdarhjónanna frú Ingveldar og Kolbeins.

En þetta var nú óviðeigandi útúrdúr. Í fréttinni, ,,þetta er ógnvænlegt ástand", nefnir Halla Tómasar Jónssonar metsölubókar, að henni lítist fremur illa á að abelsínugula viðrinið í Hvíta húsinu geti stillt til friðar á götum amrískra borga; sá ódámur sé mun líklegri til að etja lýðnum saman, helst til borgarastyrjaldar og algérs niðurbrots. Nú, þann abelsínugula þekkir Halla eins og lófana á sér, enda hugsa bæði tvö einlægt um pénínga, gróða, meiri pénínga, meira auðvald og þannig upp aftur og aftur. Þar af leiðandi er yfirstéttarfénínístinn Pénínga-Halla allsendis ófær um að hugsa um hluti sem hún hvorki þekkir né veit hvað eru; henni er meira að segja um megn að skilja hvað langvarandi óréttlæti, ójöfnuður og niðurlæging elur af sér um síðir. 

„Þetta er ógnvænlegt ástand“

Svenskar blaðkonur hafa líka komið við sögu á Íslandi

Svona fer fyrir svenskum blaðakonum þegar þær láta sig hafa að snuðra í hlutum sem koma þeim ekki við. Sænska blaðakonan Jussa Wallander fékk að vísu ekki gúmkúlu í lærið, eins og kálfurinn hún Nína Svanberg, en hún fékk þess í stað digran fót með stálslegnum klossa í afturendann og fauk niður í kjallara. Þegar hún var að reyna fóta sig aftur, þarna niðri í myrkvuðum kjallaranum, fann hún afar rammt og viðurstyggilegt bragð koma upp í munninn á sér frá vélindanu. Ekki vissi hún þá hverju þetta sætti, en síðar komst hún að því að vonda bragðið var saurbragð; hún hafði sem sé fengið svo hrottafengið spark í rassgatið, að innvols innyfla hennar hafði leitað upp í byrjunarreit meltingarfæranna.

Svensk blaðakona kom til Íslands og heimilishaldinu að heimíli frú Ingveldar og Kolbeins. Þar lenti hún í klónum á Máríu Borgargagni og manni hennar, Indriða Handreði. Þau Máría og Handreður höfðu endaskipti á blaðakonunni og taldi hún síðar, að mesta mildi hefði verið að hún komst lífs úr þeirri gjörningahríð. Hún skrifaði í blaðið sitt í Svíaveldi, að henni hefði aldrei grunað að til væru eins kynóð hjón og þessi kvikindi, sem hún kynntist á Íslandi; þau bókstaflega spóluðu þar til þau fengu niðurgang, sagði þessi svenska blaðakona og var hin kotrosknasta.

Önnur blaðakona, Mastra Kromlund, kom líka til Íslands og hugðist kanna hagi landsmanna og menningu. Tíu dögum síðar var hún orðin brjáluð og sendi hvurja fréttina annarri verri heim til Svíþjóðar. Hún hafði verið handtekin, saklaus, og færð fyrir einhvern varðstjóra, sem var dýrsleg skepna en ekki maður. Þessi voðalegi varðstjóri hafði að lokum rekið hana berrassaða út af lögreglustöðinni með hræðilegu bölvi og rakni, sem var sambreyskingur af fáheyrðu klámi og ýmsum nöfnum á Myrkrahöfðingjanum, sem þessum nautheimska öfugugga hafði auðheyranlega tekist að læra. En meira hafði þessi varðstjóradjöfull ekki lært. Í annan stað kynntist Mastra Kromlund náunga á vínknæpu, algjörri svínastíu. Maður þessi talaði óvirðulega um Skandínava og kvenfólk og trúði Möstru auk þess fyrir því, að sænskmenntaðir íslenskir fémínístar væru vitlausustu hænupúturnar á Íslandi, sem málsmetandi menn, íslenskir, pissuðu á þegar þeir kæmu höndum undir. Að lokum tókst þessum villta náunga að stela péníngaveskinu af Möstru áður en hann lét sig hverfa af vettvangi. Þennan mann sagði blaðakona, í mergjaðri grein, heita Brynjar Vondulykt og væri hann í miklum metum hjá aðlinum á Íslandi. Annað væri í stíl við þennan mannfjanda, hr. Vondulykt, á þessu helvísku skítalandi, sem teldi sig til Norðurlanda.

Sænsk blaðakona skotin með gúmmíkúlu

Landhelgisgæslan mun láta til skarar skríða gegn óaldarflokknum á Völlunum

Það hefir spurst út um allt allt land, Vellirnir í Hafnafirði séu fyrst og fremst orrustuvellir og blóðvellir. Þar er barist, drukkið og dópað allan sólarhringinn, konur barðar og lögregluprjónar rotaðir. Mörg ráð hafa verið reynd til stilla til friðar á Völlunum, en allt þessháttar hefir jafnóðum runnið út í sandinn. Nú er til skoðunar að leita til Landhelgisgæslu ríkisins eftir hjálp til að kveða þessa vargöld niður í Hafnarfirði. Talað er um að finni sér góða stöðu og skjóti án afláts þungum skotum á Vellina, en jafnframt fljúgi þyrlur Gæslunnar yfir svæðið með látlausri skothríð og láti í leiðinni sprengjur falla í gríð og erg. Ef þessar aðgerðir duga ekki verði herjum NATO falið að ganga milli bols og höfuðs á óðum Hafnfirðingum á Völlunum.

En það er víðar, sem lögregluprjónar í útköllum eru rotaðir. Þrír rassbreiðir fautar úr varðsveit Hálfdáns Varðstjóra brutu sér eitt sinn leið inn í helgarsamkvæmi hjá frú Ingveldi og Kolbeini og kváðust sendir til að skakka leikinn og reka fólk úr húsinu. Innan þriggja mínútna lágu þessir uxavöxnu verðir laga og réttar í öngviti á gólfinu og frú Ingveldur bauð gestum sínum að bera hina föllnu út. Þetta kveld vað Hálfdán Varðstjóri hálflasinn, var með slæma inflúensu og hafði drukkið sér til heilsubótar tvær rommflöskur þann dag og einn fleyg af viskýi. Þegar hann frétti af hrakförum manna sinna brá hann hart við og hugðist koma til hjálpar, en fór götuvillt og rauk inn hjá hjónum á níræðisaldri í Hlíðunum, barði þau með gúmmíkylfu og dró þau spriklandi eins og fuglsunga út í lögreglubifreið sína. Síðan hefir ekki til hinna öldruðu hjóna spurst.

Fornkappinn Pétur Hoffmann Salómonsson hlaut á sínum tím mikla frægð af því að ,,rota til gamans ein og einn ósvífin valdsmann og pólití" og hefir verið um það sungið inn á plötu við þjóðlag ættað af Írlandi. Þannig hefir frú Ingveldur einnig farið að og er heimili hennar enn þann dag í dag óvinnandi vígi fyrir lögregluprjónaher Íslands. Frægt varð þegar hún slæmdi hendi sinni út um stofuglugga sinn og dauðrotaði nánasta sálufélaga Hálfdáns Varðstjóra. Hún haf séð trýninu á ódámnum bregða fyrir í náttmyrkrinu utan við gluggann eitt einasta augnablik og sló hnefa blindandi út um hann með fyrrgreindum árangri.      

Lögreglumaður rotaðist í útkalli í heimahús

Kommúnísk bylting liggur í loftinu í Bandaríkjunum

Þá er farið að hylla undir allsherjar þjóðfélagsbyltingu í Bandaríkjunum, kommúníska byltingu að sjálfsögðu í bestu merkingu þess orðs. Abelsínuguli stagkálfurinn í Hvíta húsinu verður leiddur út og settur upp á pall þar sem börn og fullorðnir geta híað á hann að vild sinni. Bandaríkjaþing verður auðvitað rekið heim og sagt að skammast sín. Í stað ríkisstjórnar, þings og þess abelsínugula verða sett á laggirnar ráð, sem hafa þann starfa fyrst í stað að samfélagsvæða atvinnureksturinn. Um leið verður bandaríski herinn lagður niður.

Byltingin staðnæmist auðvitað ekki við Bandaríkin, því þess sjást nú þegar merki að í Evrópu að byltingin er yfirvofandi og auðvaldsblesar Evrópuríkja eru byrjaðir að skíta í sig af ofsahræðslu við byltinguna, líka hér á Íslandi.

Fáein íslensk auðvaldsnaut eru lögst inn á gjörgæslu, öll útskitin og þefurinn eftir því. Sóttvarnarlæknir sagði fyrr í dag, að betra væri að hafa slík óþrifnaðarendemi í súrheysgryfjum og bræðsluþróm en í uppábúnum rúmum innan um siðað fólk.

Fleiri fréttir af byltingunni síðar.  

Ekkert annað en „morð að yfirlögðu ráði“

Kolbeinn Kolbeinsson týndi líka bílnum sínum við Kringluna

Svona kom líka fyrir Kolbein Kolbeinsson. Hann fór akandi á bíl í Kringluna til að gera innkaup, en var orðinn svo þreifandi fullur þegar hann kom út að fann ekki bílinn sinn. Það sem eftir var dagsins vafraði hann um bílastæðin við Kringluna og leitaði bílsins, en án árangurs. Annað slagið sveimaði hann afsíðis og bætti á sig úr viskýflösku, sem hann hafði keypt í brennivínsbúðinni í Kringlunni. Undir kvöld var hann orðin svo þreyttur og þjakaður eftir tilganglausa göngu um bílastæðin, að hann lagði sig í litlu porti við verslunarmiðstöðina við hliðina á einhverju skrani.

Fjórum tímum síðar vaknaði Kolbeinn við að rotta beit hann í hálsinn undir hægra eyranu. Sem betur fer hafði hann ekki orðið fórnarlamb þjófa meðan hann svaf, því honum hafði hugkvæmst að liggja ofan á vörunum, sem aðallega samanstóðu af fáeinum áfengistegundum, og þar af leiðandi þorðu þjófarnir ekki að láta til skarar skríða. Þegar þar var komið sögu voru flestar bifreiðar farnar af bílastæðunum, þannig að ekki vafðist lengur fyrir Kolbein að finna sinn bíl. En hann hafði ekki lengi ekið þegar lögreglubifreiðar undir sírenublæstri og blikkljósum króuðu hann af á Miklubraut.

Þegar lögregluprjónarnir færðu varðstjóra sínum, Hálfdáni Varðstjóra, Kolbein, sem grunaður var um ölvunarakstur, öskraði Varðstjórinn að Kolbeini: Hvern andskotann hefir þú nú gert af þér helvítis framsóknarhundurinn þinn!? En Kolbeinn svaraði að bragði: Æ, góði þegiðu bölvaður öfugugginn þinn. Þessi orðaskipti urðu til þess að Hálfdán Varðstjóri rak lögregluprjónana út svo hann gæti snúið sér óskiptur að hinum grunaða. Síðar um kveldið kom frú Ingveldur á lögreglustöðina til að sækja leifarnar af Kolbeini, eiginmanni sínum, sem hafði verið ansi grátt leikinn af Varðstjóranum. Eftir þá heimsókn sat Hálfdán Varðstjóri ofsareiður með eldrautt nef, því frú Ingveldur hafði slegið hann krepptum hnefa beint á nefið og snúið síðan harkalega upp á það. Þegar hann stóð upp vóð hann beint inn á kaffistofu og greip þar einn lögregluprjóninn, sem var á næturvakt, og lúskraði á honum.

Fóru að versla og fundu svo ekki bílana

Andlegi auðnuleysinginn og fáráðlingurinn kallaði reiði frú Ingveldar yfir sig.

Gamanmál? Hefir einhverjum dottið í hug að kjaradeila sé gamanmál? Ef einhverjum hefir dottið slík endaleysa í hug, að kjaradeila sé gamanmál, þá er hinn sami bæði fáráðlíngur og andlegur auðnuleysingi. Þér að segja. Og þó að það séu flugfreyjur, sem eiga í kjaradeilu við andskota sína og njóti samúðar efrimillistéttarfémínísta, þá er þessi deila nokkuð langt frá því að geta talist spaugileg.

Einusinni svindlaði andlegur auðnuleysingi, sem einnig er fáráðlingur, sér inn á helgarsamkomur að heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar. Vissulega lék þetta bölvað afstyrmi vel og tókst með ágætum að blekkja sæmdarhjónin og gesti þeirra. Þetta leiðindaeintak laug því upp að það væri hagfræðingur frá Akureyri, og á afrekaskrá þess voru, að þess eigin sögn, hagræn kortlagning fjárhagslegrar áætlunar Eyjafjarðarsýslu til ársins 2099; auk þessa skipulagning, skipurit og hagræn útgerðarfjáröflun innanlands og erlendis fyrir útgerðarfirmað Samherja, frá upphafi og til dagsins í dag. Svo sagði fyrirbærið frú Ingveldi og þeim krassandi sögur að norðan um kyneðli Eyfirðinga, sem samkvæmt þeim sögum er fullkomið óbótafólk. Ekki lá kvikindið heldur á sögum af Samherjum og uppskar mikinn hlátur og fagnaðarrokur.

En svo kom frú Ingveldur óforvandis, að andlega auðnuleysingjanum uppi í bæli með Máríu Borgargagni og batt bráðan endi á samræði þeirra. Stuttu síðar koma frú Ingveldur aftur að andlega auðnuleysingjanum í ósiðsamlegum athöfnum og nú við Indriða Handreð, eiginmann Máríu Borgargagns. Og þar eð helvítis skepnan hefði ekki leyfi frú Ingveldar fyrir soddan framgangsmáta á hórdómssviðinu, tók hún helvítis kvikindið kverkataki og kastaði því öfugu út úr húsi sínu, út á kalt og blautt malbik strætisins. Einnegin bannsöng frú Ingveldur andlega auðnuleysingjann, fáráðlinginn mikla, sem varð þess valdandi að þetta hvarf úr umferð.   

Yfirstandandi kjaradeila ekkert gamanmál

Aðkallandi er að afglapavæða kannabisbændur og búalið þeirra

Enn halda árásir lögreglu á bændur áfram. Nú réðust þessi illyrmi inn til grandalausra kannabisbænda í Árbæ og höfðu lifibrauð fólksins með sér, það kallar gáfað menntafólk, ,,að haldleggja." Eftir að hafa hrellt húsbændur og niðurlægt með allskyns óvenjulegum orðaleppum, lagði lögreglan húsbóndann í járn en tjóðruðu húsfreyjuna eins og kálf inni í fataskáp á heimilinu. Svo báru lögregluprjónarnir alla framleiðslu bændanna ásamt húsbóndanum upp á skrifstofu Hálfdáns Varðstjóra á Lögreglustöðinni við Hverfisgötu.

Og eins og við manninn mælt rak Hálfdán Varðstjóri undirsáta sína, lögregluprjónana, út og hóf miskunnarlausa yfirheyrslu yfir bóndanum, sem lá á gólfinu, handjárnaður á höndum og fótum. Auðvitað þýddi lítið fyrir bóndagarminn að reyna verja sig fyrir Varðstjóranum, sem gnæfði yfir honum eins og hroðalegur tröllkarl úr grjóti og járni. En reif Hálfdán glæpamanninn hvað eftir annað upp af gólfinu eins og fis og keyrði hann af feiknaafli upp að veggnum og fylgdi fast eftir svo bóndinn hélt að hann mundi springa. Þar næst reif Hálfdán Varðstjóri laufblöð af kannabisplöntu og þurrkaði þau með hraði í samlokugrilli, sem þarna var og bjó sér til kannabisvindling og reykti hann með tilþrifum og drakk ákavíti með.

Næst á dagskrá Árbæjarbónda var, að Varðstjórinn dró hann eftir sér fram á gang og inn í fangaklefa, en þar fór fram sérkennileg blanda af yfirheyrslu, refsingu og óhljóðum sem líktust óvægnum frygðarstunum. Það er náttúrlega alveg hræðilegt, að lögreglan skuli leyfa sér að ofsækja, hrjá og hrella kannabisbændur með ofstopa og fantaskap og kóróna svo ómennsku sína og bilun með því að glæpavæða þessa bústólpa, sem strita í sveita síns andlitis við að framleiða neysluvöru og auk þar með hagvöxt og atvinnustig í landinu. Það besta í stöðunni væri að margumrædd afglæpavæðing kæmi nú þegar til framkvæmda, svo heiðarlegir bændur, sölumenn og milliliðir geti loks um frjáls höfuð strokið. En þó er enn meira aðkallandi, að afglapavæða kannabisbændur og búalið, svo merkir varðstjórar þurfi ekki að ómaka sig við að berja játningar, við misjafnar aðstæður, upp úr kvikindunum. En það þarf líka að afglapavæða og afglæpavæða hludda-bódda-leiðina, sem auðvaldskjánarnir í ríkisstjórninni fundu upp. Já!   

Lagði hald á 130 kannabisplöntur í Árbænum

Swandeesý ráðið frá að reyna að höggva Kára í herðar niður með öxi

Verkefni lagt fram af vondri og hrokafullri persónu verður aldrei barn í brók, ekki einusinni þókt viss persóna hafi fengið mynd af sér, þar sem hún viðrar sig upp við þjóðþekktan forstjóra á ámælisverðan hátt og ekki bætir uppgerðarsmælið, helgaddað og samanherpt, stöðuna um agnarögn. En hvað gerir hrokafullt og snobbað lið með tungur þrjár og talar sitt með hvurri, þegar það hefir gert illa í buxurnar og rýkur til að krafla upp óþverrann eftir sig? Jú, það teygir sig og teygir, - teygir sig lengra en það nær og hrapar fyrir björg.

En Swandeesý Sendiherrans er vorkun. Hún hugðist jafna reikningana við Kára Stefánsson, en varð fótaskortur á tungunni á ögurstundu, og lét sig hafa að svívirða Kára og Erfðagreininguna með því að minnast ekki einu orði á það gengi í frægri ,,þakkarræðu", sem einhver ólánsgemlingurinn samdi fyrir hana. Eftirleikinn þekkja allir: Kári rétti Swandeesý og VG harðfólskulegan snoppung, svo allt það fólk lá í svaðinu, dauðrotað, í rúmlega hálfan sólarhring. Og nú goggast Swandeesý loks fram í dagsljósið, auðsjáanlega mökkringluð eftir höggið, og tuldrar samhengislausan þvætting um stríðsöxi! Það má vera að Swandeesý og Steingrímur Johoð liggi á einhverri andskotans öxi, en ég held samt það borgi sig seint fyrir þau að reyna að vaða í Kára til að höggva hann í herðar niður að fornsögulegum sið. Eða hvað heyrðist ekki gamli Swabbó raula fyrir munni sér um daginn nema þetta: ,,I´m going to make a big sharp axe, Shining steel tempered in the fire." Hann ku hafa lært þetta, karlskjóðan, þegar hann var að sendiherrast vestur í Canada fyrir Davíð og Dóra.

Nú hefir frú Ingveldur boðið Swandeesý að dvelja hjá sér á heimili hennar og Kolbeins Kolbeinssonar alla hvítisunnuhelgina, frá og með kveldinu í kveld fram á þriðjudagsmorgun. Frú Ingveldi þykir alltso vænt um Swandeesý og gamla Swabbó, en hefir bæði súran og sterkan ímigust á Kára Stefánssyni eftir að hann lýsti því fjálglega yfir í fjölmiðlum, að hann væri sosialist og fór að láta sjá sig í fyrsta maígöngum með helvískum kommaskrílnum. Soleiðis karli treystir frú Ingveldur að sjálfsögðu ekki, enda er hún kona varkár og árvökul. Hinsvegar hafa Swandeesý og gamli Swabbó ekki sést í slíkum göngum svo lengi sem elstu menn muna, því þeirra maður í raun og sann, átrúnaðargoð og ármaður, er Júel J. Júel, útgerðarmaður og þingmaður Sviðinsvíkinga á öldinni sem leið. Nú er frú Ingveldur og Kolbeinn, eiginmaður hennar, búin að sjóða hvítisunnugambrann, sem orðinn var rótáfengur, og öll ílát full með níutíu prosént landa, sem ætti að duga hundrað manns fram yfir helgi.  

Engar stríðsaxir til að grafa

Þau liggja öll með ekkasogum en ofbeldismaðurinn gengur laus

Samkvæmt góðum og athyglisverðum fréttum, sem hafa verið á sveimi fyrir hádegi í dag, mun kjaftshöggið, sem Kári Stefánsson greiddi Swandeesý Sendiherrans í gærkveldi, hafa verið svo fast, að Swandeesý sé ekki enn vera búin að átta sig á því hvorumegin veggjar hún liggur. Vissulegar hefir hún verið ósamtalshæf síðan í gærkveldi sökum ekkasoga og grátjarms og ekki bætir úr skák, að komið hefir í ljós að ríkisstjórnarnefnan hefir látið undir höfuð leggjast að skipuleggja ,,opnun landsins" eftir kóvíð nítján trallið og áframhaldið allt í móðu og rugli. Þetta ólán ríkisstjórnarinnar er meira að segja svo svakalegt að Thorgerður Katrín virðist taka eftir því og er þá mikið sagt.

Og ekki vænkaðist hafur Strympu að ráði, þókt Kári Stefánsson kæmi í heimsókn til forsætisráðherra í Stjórnarráðið í morgun. Þegar Kári hafði yfirgefið það samkvæmi, lá forsætisráðherra út af, hágrénjandi eins og sex ára frekjutelpa, sem aldrei hefir komist upp úr bómullarkassanum á háskólalóðinni. Það er því óhætt að segja, Kára Stefánssyni hafi hlotnast sú upphefð að vera hataður meir en aðrir menn af Flokkseigendafélagi VG. Enda hefir karlinn á samviskunni að hafa beitt VG, Swandeesý Sendiherrans og Katrínu litlu, þetta mjóróma og skoðanalausa gluggaskraut, ofbeldi, hatursofbeldi, kynbundnu ofbeldi, andlegu ofbeldi og svínslegu ofbeldi.

Nú dylst aungvum manni lengur, að VG er endanlega búið að vera og er því ekkert eftir annað en að grafa hræið vel og vandlega eins og grip sem fallið hefir úr miltisbrandi. Fyrir löngu síðan var kvikindið auðsjáanlega fársjúkt af illkynja innanmeini, sérfræðinga greindi aðeins á um hvort krankleikinn stafaði af miltisbrandi eða surtarbrandi. Það minnir oss á þegar illa artaðir gárungar máluðu leyndarlim skipsfélaga síns röndóttan með svörtum tússlit meðan hann lá áfengisdauður í koju sinni. Þegar karluglan komst aftur á lappir leið honum auðsæilega mjög illa, virtist hafa áhyggjur af einhverju hræðilegu, sem hefði yfirhellst hann. Svo kom að því að hann treysti félögunum fyrir sálarkvöl sinni og sýndi þeim bröndóttan leyndarlim sinn kjökrandi. Félagarnir þóktust reka upp stór augu af undrun og voru fljótir að fella þann dóm, að þarna væri um þann banvæna sjúkdóm surtarbrand að ræða, og létu fylja með, að ef ekki væri leitað læknis innan sólarhrings væri úti um sjúklinginn. Þegar þeir komu í land um kvöldið hraðaði mannkertið sér til héraðslæknisins og barði upp hjá honum. Læknirinn brást fúll við, kvaðst helst til merghrekktur á heimsóknum drykkjurafta og aumingja, en lét þó til leiðast að kanna erindi komumanns. Þegar læknirinn hafði skoðað sjúkdómseinkennin sagði hann sjúklingnum að mæta til sín á morgun, það væri lífsnauðsynlega að fjarlægja hinn eitraða líkamspart með skurðarhnífi. Morguninn eftir var hinn ölkæri sjómaður orðinn bilaður og í stað nauðsynlegrar aðgerðar á miðvígstöðvum hans var blessaður drengurinn keyrður suður á vitfirringahælið. Það má því með sanni segja, að surtarbrandurinn hafi hlaupið úr leyndarlimi mannsins og upp í heila og gert hann vitlausan.   

Kári þurfi bara að breyta einni stillingu

Hann greiddi Swandeesý og hennar slekti snjallan löðrung beint á trýnið

Í flokkseigendafélagi VG er áratugahefð fyrir snobbi og háborgaralegri sýndarmennsku. Í þeim efnum hefir Swabbófamelíjan staðið fremst meðal jafningja, öll með pípuhatta og sum með parruk. Svo gerist það í Kastljósi kvöldsins, sem er að öllu jöfnu leiðinlegur og lélegur hengilmænuþáttur, að Kári nokkur Stefánsson gerði sér lítið fyrir og rak Swandeesý Sendiherrans þennan líka roknalöðrung, beint á trýnið, svo ekki aðeins vissu iljar hennar einnar upp, heldur og líka iljar gamla Swabbó, Steingríms Johoð og Álfheiðar Ingadóttur.

Nú hagar því þannig til, að nefndur Kári er hámenntaður læknir og doktor og forstjóri og Guð veit hvað, og kinnhestur frá slíkum garpi er margfalt, margfalt, sárari fyrir VG-fjölskylduna en þókt hún hefði fengið á bévaðan lúðurinn með múrbrjót. Og ekki bætir úr skák, að karlinn Kári er sonur Stefáns heitins Jónssonar alþingismanns, sem var að mörgu leyti merkilegasti þingmaður Alþýðubandalagsins í sögu þess flokks. En nú liggur sem sé öll flokkseigendahjörð VG í gólfinu, steinrotuð, og allsendis óvíst hvort hún muni komast á lappirnar aftur, en það gerir ekkert til.

Það liggur einnig fyrir, að Swandeesý Sendiherrans er búin að vera sem ráðherra og stjórnmálamaður yfirleitt. Meira að segja Katrín litla, sem talar alltaf eins og hún hafi aungva skoðun, og ef hún hefir skoðun á einhverju þá hefir hún minnst tvær eða þrjár skoðanir á málínu, mun ekki með nokkru móti hafa hæfileika og enn síður getu til að forsvara Swandeesý fyrir þjóðinni eftir þetta líka skelfilega kjafthögg Kára. Það má vel vera að Steingrími Johoð detti í hug að fara með undanrennubörnin í VG í rústabjörgun, hann er frægur, heimsfrægur, að eigin mati, fyrir þessháttar störf. En það gæti verið þyngri þrautin fyrir hinn mergjaða Samhefja að blása lífi í nasir Flokkseigendafélagsins og þá einkum í Swandeesý sjálfa, gamla Swabbó og frú Álfheiði, sem orðin er svo lík gömlu óhrjálegu Framsóknarmaddömunni að þær þekkjast ekki lengur hvur frá annarra í fjósflórnum. 

Kári sagði Svandísi hrokafulla