Gott að Stjörnusýslumaðurinn Stones hafi náð í rassinn á Bangsapápa

Hann hefir í mörgu að snúast, sem endranær, blessaður öðlingurinn og hymmnasendingin hann Stjörnusýslumaður Stones. Nú hefir hann náð í hnakkadrambið á Bangsapápa í Keflavík og sá á eftir að fá að finna til tevatnsins. Líklega felur Stjörnusýslumaðurinn Stones Bangsapápa í höndur Hálfsdáns Varðstjóra, sem eins og kunnugt er eru aungvar kvenmannshöndur. Það eru heldur auginn þrifakaupskapur, sem þessi mannstertur hefir á samviskunni. Að selja barni eitraða bangsa, sem það gefur so aftur öðrum börnum! Þvílíkur og annar eins skítaviðbjóður.

Nú kom sannarlega í góðar þarfir fyrir Suðurnesjamenn, að hafa fengið annað eins afbragð af manni og Stjörnusýslumanninn til að annast rannsóknir glæpaverka, handtökur glæpamanna og hæfilegar refsingar glæpamanna. Enda er glæpamönnum ekki meira uppsiga við nokkurn mann eins og Stjörnusýslumanninn Stones, nema ef til vill Hálfdán Varðstjóra. 

En fyrst minnst hefir verið á Hálfdán Varðstjóra, er ekki úr vegi að hafa orð á þeim atburði, þá Hálfdán snöri einn glæpamanninn úr hálsliðnum eins og hana. Einhverjir ætluðu að gera veður út af andláti glæpamannsins, en þá brá svo við, að um kvöldið var frændgarður afbrotamannsins handtekin og færður á einu bretti í varðhald. Einnig voru nokkrir vinir hans gripnir og lokaðir inni. Það var mikið að gera hjá Hálfdáni varðstjóra það kvöld og langt fram á nótt. Um morguninn höfðu frændgarðurinn og vinirnir skipt alveg um skoðun og fallið frá kröfu sinni um rannsókn á meintu harðræði Varðstjórans við hinn látna og skrifað auk þess undir þakkarávarp til hins fræga Varðstjóra. Skömmu síðar var Hálfdán Varðstjóri boðaður suður á Bessastaði til að veita viðtöku Stórriddarakrossi hinnar íslensku fálkaorðu í sjötta sinn.  

Eldri maður sem seldi bangsana fundinn

Þau sungu og sungu uns brestur kom í tungu og lungun í þeim sprungu

Æ, greyin litlu sungu þar til brestur kom í tungu og lungun í þeim sprungu. Að þessu hlógu nærstaddir og fóru á knæpuna í kappdrykkju. Þannig lauk kóðvíðskemmtuninni á Íslandi í ár. Og hvað ætli það hafi verið, sem ,,greyin litlu" sungu með þessum líka herfilegu afleiðingum? Tja, það veit bara aunginn, nema hvað einhver hélt það hefði verið útfararsálmur, kannski eftir Hallgrím Pétursson. En Swandeesý Sendiherrans og Hvítvínsgelgjan, sungu þær ekki líka? Ónei, lítið fór fyrir því, enda báðar laglausar, nema hvað þær kunna Grénjuskjóðulagið ágætlega.

En á heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar var óglatt, eða öllu heldur íllska og fláttskapur, í döprum hjörtum. Indriði Handreður að drepast í rassgatinu eftir að hafa fengið loftbyssukúlu í bláendann þegar hann var að hjóla á reiðhjólinu sínu í Kópavogi og Brynjar Vondalykt í bullandi fráhvörfum, annarsvegar af áfengis- og eiturneyslu og hinsvegar af kóvíð nítján drullupest. Máría Borgargagn komst í geðvonskuham við að hugsa um allat týndu nærbuxurnar sínar. Eitt sinn mætti hún fullri og geggjaðri kérlíngu á götu, sem hafði óhreinar kvennærbuxur á höfðinu í staðinn fyrir hatt. Máría Borgrargagn þekkti undir eins nærhaldið á höfðu kerlingar og varð ókvæða við, en hafist ekkert að. Nokkrum dögum síðar var komið með mann á Slysavarðstofuna, sem hafði orðið fyrir árás konu nokkurrar; þetta var maður geggjuðu konunnar, sem hafði haft nærbuxur af annarri konu fyrir höfuðfat.

Í morgun mætti Kolbeinn skrifstofustjóri á skrifstofuna fyrir allar aldir, mjög rauðeygur og þrútin í framan. Ein skrifstofustúlkan sagði við aðra, að nú væri yfirmaður þeirra nákvæmlega eins og úthverft tíkarrassgat í framan. Það væri auðséð hvað hann hefði haft fyrir stafni um helgina. Vissulega var Kolbeinn hálfheilsulaus, þrátt fyrir að hafa fengið sér skammt af klórblönduðum tréspíritusi áður en hann fór í vinnuna. Um hádegi stóðu allar æðar í líkama hans á blístri so hann varð að hlaupa í ríkið eftir þremur ákavítiskrypplingum. Í kvöld ætlar Gúndi frambjóðandi að heimsækja heimili frú Ingveldar og Kolbeins í kynningarskyni vegna komandi kosninga. Það er ekki fyrirséð hvernig fer fyrir Gúnda, en viðbúið er, að umrædd heimsókn kunni að verða honum skeinuhætt.   

Sungu eftir síðasta fundinn

Þessa dagana fer fram leit að Ólavíuhvarerviggu, svo hægt sé að kæra hana

Þótt langt sé um liðið man ég vel eftir stelpuhænsni, sem aldrei var kölluð annað en Ólavía hvar er Vigga, skrifað og sagt: Ólavíahvarervigga. Hún var brokkgeng, auminginn, og ekki við eina fjölina felld, neinei, það var af og frá. Ef farið var að tala um lauslæti um borð, en það kom oft fyrir, þá sveigðist umræðan einlægt furðufljótt að Ólavíuhvarerviggu og allir þóktust hafa einhverja hugmynd um hennar innstu og leyndustu afkima; meira að segja náttúrulausir skítadelar létu sem þeir hefðu líka vissu og reynslu af einhverju skuggalegu með Ólavíuhvarerviggu, en það hlustaði auðvitað aunginn vitiborinn maður á soleiðis skoffín.

Einn um borð kvaðst hafa fengið bæði lekanda og hjarðsveinasjúkdóm af Ólavíuhvarerviggu á einni og sömu kvöldstund og annar var grunaður um að laðað að sér fladdaraóværu eftir náin kynni við telpuna. Fimmtíu árum síðar er hann grunaður um að vera enn með sama fladdarastofnin á miðvígstöðvunum. Og drykkfelld var Ólavíahvarervigga á sínum umsvifamestu árum, blindfull á öllum böllum; ennþá fyllri þegar einhver leiddi hana um borð; loks skemmtilega grúttimbruðu þegar hún rankaði við sér í koju úti á sjó. Eftir að skipsfélagarnir komust á virðulegan aldur, orðnir afar og soleiðis, brá svo við að aunginn þeirra mundi eftir Ólavíuhvarerviggu og hafa allir margsvarið af sér kynni við þann kvenmann, fyrr eða síðar. Það er heldur aungvu líkara en jörðin hafi gleypt Ólavíuhvarerviggu í sig, en samt eru allir á einu máli um að ekki sé hún dauð. En hvernig þeir vita að hún sé lífs er afar sérkennilegt, því aunginn þóktist hafa þekkt hana í gamla daga og þá ekki síðar.

Svo kom að því að frú Ingveldur skrifaði bréf, stílað á Ólavíuhvarerviggu, en hefir ekki enn borist svar. Í bréfi sínu rifjar frú Ingveldur upp eitthvert fjölmennt drykkjuóráð, endur fyrir löngu, og það með, að hún, frú Ingveldur, hafi lagst með alræmdri drós, sem kölluð var Ólavíahvarervigga og hjá henni kveðst frú Ingveldur hafa glatað öðrum helmingnum af meydómi sínum. Frú Ingveldur ætlar nefnilega að höfða mál á höndur Ólavíuhvarerviggu um leið og hún finnst og krefja hana skaðabóta fyrir hin hálfa meydóm, sem fór forgörðum, og einnig vill frú Ingveldur fá Ólavíuhvarerviggu dæmda til tukthúsvistar fyrir að hafa lokkað sig til ósæmilegs athæfis, sem Guð gæti aldrei fyrirgefið. Er nú hafin leit að fornvinkvendi okkar, Ólavíuhvarerviggu, og verður þeirri leit ekki hætt fyrr en gæsin finnst. 

Ólafía sigraði eftir æsispennu

Sagan af Olló matreiðslumeistara og einnig dálítið um skíthrædda ferðaokrara

Það virðist vera rokin upp gífurleg skelfing í ferðamannabransanum vegna orðróms um að í sumar verði bara íslenskir ferðamenn á faraldsfæti um landið en aungir útlendingar. Strax á vordögum eru ferðaþjónustubændur farnir að kvarta undan Íslendingum, saka þá um fáheyrðan sóðaskap, áfengisfýsn og óspektir á almannafæri. Sennilega eru eigendur ferðamannastaðanna skíthræddir við að bölvaðir Íslendingarnir vilji ekki láta okra á sér og verði með nöldur, pex, hótanir og jafnvel barsmíðar þegar þeim verður gert að greiða krónur tvö þúsund fyrir eina kleinu og annað eins fyrir bolla af þunnu kaffigutli.

Nú eru það einhverjir gemsar, sem telja sig hafa yfirráð yfir volgum drullupollum, sem eru að ýfa burstirnar og hreyta ónotum í landa sína. Þessir grínarar lát líta svo út að þeir hafi aldrei heyrt af hjónunum, sem migu iðulega í litla laugarpollinn, sem þau þóktust eiga, stundum oft á dag, og seldu síðan útlendingum aðgang að herlegheitunum fyrir okurfé. Það var ekki laust við að sumir útlendingarnir væru hlandbrunnir þegar þeir stigu upp úr drullupollinum og hundskuðust á braut.

Þó tók út yfir allan þjófabálk þegar Olló skítkokkur tók að sér að reka vegasjoppu í ein tvö sumur. Það var búið að reka Olló af gjörvöllum skipaflotanum og eigendur veitingastaða í Reykjavík siguðu þá hann hundum, ef hann vogaði sér að biðja þá um vinnu. En það þókti fullgott fyrir ferðamanninn, einkum þann útlenska, að kaupa sér mat og kaffi hjá Olló, þar sem hann kokkaði langt úti á landi. Svo gerist það eftir síðara sumarið hjá Olló í sjoppunni, að Heilbrigðiseftirlitinu fór að berast erindi utan úr heimi, sum hver miður kurteisleg. Það hafði sem sé farið að bera á því að einstaklingar, sem ferðast höfðu til Íslands í sumarleyfum sínum, veiktust sumir hverjir hastarlega eftir heimkomuna og það svo að þeir höfðu týnt grunsamlega tölunni; höfðu, með öðrum orðum, dáið úr ókennilegri uppdráttarsýki eða öðru þaðan af verra. Sýnatökur leiddu í ljós, að hinir sjúku voru uppfullir af allrahanda kólíbaktéríum og öðrum baneitruðum óþverra, sem borist hafði inn í líkami þeirra. Á Íslandi bárust undir lokin böndin að veitingatéríu Olló við veginn, en engin leið var að sanna neitt. Að síðustu voru menn sendir í leyniför út á land mikið af fullkomnu sprengiefni með sér. Og eina kalda nóvembernótt sprakk vegasjoppa Olló í loft upp, svo rækilega að lítið sem ekkert varð eftir af henni. Í leiðinni sprungu niðurgrafinn bensíntankur og einnig hráolíutankur. Eftir varð mikill gígur og á barm hans var sett skilti, sem á stóð, ,,Hér fórst Olló matreiðslumeistari í voveiflegu slysi þann 23. nóvember. Blessuð sé minning hans."

Íhuga að fylla upp í laugina vegna umgengni

Er oss ný frelsari fæddur, Gúndi Framkenstein af húsi og kynþætti Mammóns?

Þeir eru víst algerlega sannfærðir um, stuðningsmennirnir, að Gúndi sé af guðlegu bergi brotinn á sama hátt og Frelsarinn. Þeir telja og, að Gúndi standi þeim Múhámeði og Búdda karlinum, mun framar hvað varðar guðlegt innræti og náin skyldleik við Drottinn Allsherjar. Nú bíðum við hinir eftir því að Gúndi bregði á leik og fremji kraftaverk út um allar þorpagrundir. En fyrst verða þeir að færa þennan nýjésú sinn í morauðan kufl, samskonar og Frelsarinn er oft í á gömlum málverkum, og láta sandala á bera fætur hans.

Það verður notalegt að fylgjast með Gúnda þegar hann heimsækir, í kraftaverkatilgangi, gleðimenn strætisins á Austurvelli einhvern góðviðrisdaginn, og breytir fyrir þá vatni í rótáfengt vín, og sjái svo um að gleðimennirnir þynnist ekki upp þann daginn. Að svo búnu verður að leiða Gúnda upp á sjúkrahús og athuga hvort hann getur ekki læknað einhverja sem það liggja. Og í líkgeymslunni mundi hann svo vekja fáeina upp á dauðum. Um kvöldið mundi hann svo hlaupa um á vatni Reykjavíkurtjarnar, fólki til uppbyggingar og sællar gleði. Ef Gúndi getur ekki framkvæmt áminnst kraftaverk, er ekkert varið í hann, og væri þá stuðningsmönnum hans sæmst að fjarlægja kauða, eða gefa hann á safnið sem helgað er falsspánnunum.

Þá væri tilvalið fyrir lærsveina meistarans Gúnda, með kjöt er á beinunum, að fá honum kross góðan og þungan úr gálgatimbri og láta hann æfa sig á að klöngrast með hann á beru bakinu frá Austurvelli, upp Bánkustræti og alla leið upp á Skólavörðuholt. Karlinn verður nefnilega að vera í góðu formi ef Pntíusi og Pílatusi og Kaífasi í Stjórnarráðinu þætti óhjákvæmilega annað en að krossfesta gripinn uppi á góðri hæð eins og alvörufrelsara, öðrum giljagaurum til varnaðar. Það væri óhugnanlegt, ef Gúndi mundi bugast undan krossinum, sökum æfingarleysis, strax við Bánkastræti núll og geispa þar golunni eins og hvur annar auvirðilegu hlandprestur. Svo er annað, sem rýrir hans nýja heilagleika Gúnda, en það er þessi skelfilegu munur á skoðunum hans og Jésú Krists á ríkum mönnum, auðvaldi, kapítalisma og NATO. Jésú var víst aldrei beint vel við auðvald og íhaldsburgeisa og þá ekki heldur stéttarbræður Gúnda, kauphallarhéðnana, en þann fénað rak hann með barsmíðum og skömmum út úr helgidóminum. Okkur er sem við sjáum Gúnda reka Engeyinga og samherja eins og boðflennur eða skítuga hunda út úr Dómkirkjunni í miðri hátíðarmessu. Þegar allt kemur til alls, vantar Gúnda aumingjanum so stjarnfræðilega mikið upp á að geta leikið frelsara, hvað þá verið frelsari og kraftaverkamaður, að hann ætti bara að lufsast til að aflýsa forsetaframboði sínu í fyrramálið, árla mjök, og skipa lærisveinum sínum að fara til Fjandans.  

„Þarna brást kerfið og þarna brást ég“

Hugleiðing um tvö slysabörn

Þegar ég las hina skelfilegu og hjartaskerandi frétt af slysalegum barneignum þeirra Jöðu og Tanna rann ósjálfrátt upp í hugann ljóð um barnunga, sem slysaðist í heiminn fyrir vangá og flumbrugang foreldranna.

Flóra situr sonu þrjá,
sá var hennar geiri.
Roy var yngstur allra þá,
Ekki vildi hún fleiri.

En árið nítján núll og eitt
um nótt þeim varð á slysni.
Vilja drottins varð eig breytt:
Walt kom undir, Disney.

(Höf: Þórarinn Eldjárn, ættaður úr Svarvaðadal.)

Í dag ætti öllum hugsandi verum að vera kunnugt um óbótaverk Walt þessa Disneys, meðvitundariðnað hans og skepnuskap; í lúkum þessa voðamanns hafa dýr, svo sem mýs og endur, svo og gömul evrópsk ævintýr, verðið niðurlægð og smáð af viðurstyggilegri fólsku. En um það segir skáldið Þórarinn í sama ljóðabálk:

Nemur löndin Andrés önd,
argvítugur steggur.
Dauða hönd á dal og strönd
disneyvélin leggur.

Í dag er tilefni til að leita þess hymmnasjóla, sem skapað hefir haf og land og stjörnurnar á festingunni, og biðja hann auðmjúklega að forða því, að barnunginn Jöðu og Tanna, sem samkvæmt þeirra sjálfra orðum er undir kominn fyrir slysni, verði heiminum jafn þungur í skauti og þokkapilturinn Walt Disney, eða jafnvel Walt endurborinn. Vestur í Amríku er skjátan af Walt búin að liggja djúpfryst í rúma hálfa öld, en samkvæmt boði Walt á að þíða hann upp og endurlífga þegar lækningu hefir fundist við krabbameini. Í ljóðmælum Þórarins er fjallað um andlát Walt á eftirfarandi hátt:

Aldrei fékk hann augum þeim
einnig skoðað Disneyheim.
Kall hann heyrði, klukka sló,
krabba fékk í lunga, dó.

Og áfram:

Rýna í gögn og rjúfa þögn,
ræða og pískra um náinn.
Vex af ögn upp alkunn sögn:
Að hann sé ei dáinn.

Það um listakynjakvist
kveða í máli stystu,
að hann gisti, eigi vist,
oní frystikistu,

uni í dái ísi hjá,
eins og björn í híði,
stari ljáinn ögrand´á,
eftir því hann bíði

í kaldri ró að krabbahró
kempur Eirar lækni,
en einkum þó að eflist nóg
affrystingartækni.   

Þriðja barnið var algjört slys

Með illu skal íllt út reka áður en sagan um hrunadansinn endurtekur sig

Djöfull er að heyra af þessari óguðlegu umgengni við Hrunalaug. Þetta er hreint heita helvíti og rúmlega það. Hefir þessi Sathans villulýður aldrei hreyt af dansinum í Hruna? Ha? Þegar sóknarbörn Hrunakirkju dönsuðu í kirkjunni þar til hún sökk? Og hver haldið þið hún hafi sokkið? Rétt til getið, hún sökk alla leið til Helvítis, þar sem púkafans Djöfulsins tóku á móti henni. Og ætla nú íslenskar fyllibyttur virkilega að gera Hrunalaug sömu skil, þ.e. andskotast í henni í skjóli nætur þar til hún sökkur með fylliskjátunum þangað sem Hrunakirkjan gamla hafnaði? Þetta er öldungis hræðilegt og nær ekki nokkurri átt.

Og svo eru það þessir landeigendur, sem kalla sig svo. Hvar er þeirra ábyrgð og árvekni? Geta þeir ekki vakað yfir sinni laug eins og allir alminnilegir menn mundu gera. Fyrir vestan var bóndi, sem hafði sona dulitla laug í túnfætinum hjá sér. Hann varð var við að einhverjar óboðnar ókindur voru byrjaðar að venja komur sína í laugina. Og hvað haldið þið að minn maður hafi gert? Jú, hann beið ofan í skurði og vaktaði laugina, og hafði haglabyssu með sér. Um tvöleytið um nóttina komu tvær drossíur, sem stoppuðu við laugina og út úr þeim stökk berrassaður lýður, rumpulýður, af báðum kynjum, örvita af ölæði, já og bílstjórarnir voru í sama ástandi líka. Varla var þokkahyskið komið ofan í laugina, þegar bóndinn hóf skothríð úr haglabyssunni sinni af skurðbakkanum á bölvaðan lýðinn. Það var sjón að sjá.

Nú, þetta kynóða fyllibyttudrasl hefði allt gert í buxurnar, ef það hefði verið í buxum, og hljóp æpandi og veinandi, blóðugt og illa útleikið undan skothríðinni í drossíurnar og brenndu í burt í loftköstum. Þetta atvik hafði aungva aðra eftirmála en þá, að hyskið kom aldrei aftur nálægt bóndanum og lauginni hans. Það fréttist reyndar skömmu síðar, að læknirinn í nágrannasveitarfélaginu hefði fengið fullt af fólki til sín með svo og svo mörg byssuhögl í líkamanum, en það var ekkert veður gert út af því og almælt var að eitt kvikindið hefði andast af sárum sínum, en það hefir aldrei fengist staðfest.
Nú skulu eigendur Hrunalaugar í Hrunamannahreppi gera bragð úr ellefta boðorðinu og sitja fyrir hinum drykkjusjúka og sóðalega lýð, sem eflaust á eftir að sýna sig aftur á þessum slóðum, og hrekja hann á brott með haglabyssuskothríð.
En vel á minnst: Af hverju heitir hreppurinn atrana Hrunamannahreppur? Var vandræðaskepnunum, sem stóðu fyrir Hruninu 2008, kannski komið fyrir þarna og sveitin látin heita Hrunamannahreppur til heiðurs hrunsmönnum?

„Maður sér núna hverjir eru mestu sóðarnir“

Nú ríður á að stjórnvöld hafi hraðar höndur og setji upp pípuhattana

Nú ætti ríkisstjórnin bregðast skjótt við og senda nefnd manna með pípuhatta til Kaupmannahafnar og freista þess að fá eitthvað af þessum beinum, sem fundust við uppgröft við hlið grasagarðs borgarinnar. Það má nefnilega vel vera, að þarna séu bein Jónasar heitins loks komin í leitirnar. Síðan mundu pípuhattamenn ríkisstjórnarinnar koma heim með beinin í gullkistu og að því loknu mundi Jónas verða haldin önnur pípuhattajarðarför á Þingvöllum.

Á sínum tíma komst upp sá leiðindaorðrómur, að fyrri útför Jónasar hefði verið ómark, þar eð beinin, sem þá voru embættuð, hefðu verið af dönskum slátrara, sem fórst í götuslagsmálum úti á Ámakri. Jafnvel heyrðist, að í kistunni, sem fyrirmenni þess tíma báru til grafar, hefðu ekki verið nein bein, utan eitt rifbein úr folaldi , en þeim mun meira af ryðguðum niðursuðudósum, hálffullum af dönskum leir. Alla tíð síðan hefir efinn um innihald kistunnar hvílt þungt á íslenskum stjórnvöldum, einkum Sjástæðisflokksmönnum og Framsóknarmönnum. En það þókti samt stórfengleg sjón, þegar stórmenni Íslands, allir með pípuhatta, líka sá blýgrái, strunsuðu með niðursuðudósirnar og danska leirinn úr Þingvallakirkju og út í stórmennagrafreitinn fræga.

Hitt er svo æði sérstakt, að helstu fyrirmenni íslensku broddborgarastéttarinnar á Íslandi, skuli hafa haft slíka áráttu fyrir að endurjarðsetja líkamsleifar byltingarsinnans og sósíalistans Jónasar Hallgrímssonar náttúrufræðings og skálds. Ekki síst er þessi kynlega árátta stórundarleg, ef tekið er tillit til þess, að ,,betri borgurum" í Reykjavík þókti ófínt að láta sjá sig með honum á götu. En sextíu árum síðar ruku íhaldsskepur Íslands til og hreyktu upp líkneski af þessum fyrirlitna bolsévika í sjálfum miðbænum, alþjóð til andlegrar fyrirmyndar. (1)

(1) Heimildir: meðal annars ,,Eldvígslan" eftir Þórberg Þórðarson.

 

Mannabein á dönsku byggingarsvæði

Ódæðismanninum tókst að hálf-myrða Indriða með tilræði sínu

Það kann að vera heilmikið ungs manns gaman og gott sport að skjóta hjólreiðamenn í afturendann með loftbyssu. Aðalpúðrið í þessháttar gamni felst trúlega í að fylgjast með afdrifum hjólarans, hvort hann fer að baða út öllum öngum, öskrar og fellur af baki, máske undir aðvífandi , o.s.frv. Allt hefði þetta verið undurgaman, ef það hefði ekki verið góðborgarinn Indriði Handreður, sem varð fyrir voðaskotinu. Handreðurinn var sem sé að reyna að hjóla úr sér timburmennina, þrátt fyrir að vera enn undir ofurlitlum áhrifum áfengis og var algerlega óviðbúinn hinni fólskulegu árás.strætisvagn

En Indriði Handreður fékk, hvort sem mönnum líkar betur eða verr, loftbyssukúluna í hægri rassakinnina, svo sem tæpa tomma frá skor, þ.e. rassaskor, og gekk kúlan eina fjóra séntímetra inn í holdið. Handreðurinn, svo óviðbúinn sem hann var, sleppti stýrinu undir eins, greipa annarri hendi aftur fyrir skut, rak upp ámátlegt neyðaróp, en hjólið brunaði áfram og steypti eiganda sínum yfir grindverk og hafnaði Haldreðurinn inn í einhverjum óláns gaddarunna og slasaðist enn meir. Það var víst ófögur sjón að sjá kallgarminn þegar sjúkraflutningamennirnir höfðu náð að greiða hann út úr þyrnirunnanum og leggja hann æpandi á börurnar. Og grénjið og skelfingarrokurnar, sem komu upp úr okkar manni voru frábær upplyfting fyrir þá er leið áttu framhjá.

Þegar Máría Borgargagn, eiginkvendi Indriða, kom á slysstað ásamt frú Ingveldi og Kolbeini skrifstofustjóra, var búið að fjarlægja fórnarlambið og afhenda það læknum og hjúkrunarfólki á slysavarðstofunni. Skömmu síðar haldlagði frú Ingveldur ódæðismanninn og skotvopn hans og fór með hann á lögreglustöðina og fól hann Hálfdáni . Og Hálfdán Varðstjóri olli glæpamanninum ekki vonbrigðum og má ganga að því sem vísu, að drengstaulinn atarna, sem næstum því myrti Indriða Handreð, mun ekki gleyma hinum röggsama varðstjóra í bráð, þvílíka meðhöndlun sem hann fékk af hans höndum í fangaklefanum.

Skaut hjólreiðamann með loftbyssu

Þegar helvítis Rússinn sendi ónýtan gervihött í höfuðið á honum Guðbrandi heitnum

Þetta lítur nú heldur illa út og mikið má vera ef fyrsti gervihötturinn þeirra Norðvegsmanna á ekki eftir að hæfa þá sjálfa í afturendann, sjálfa blágörnina, ef svo má að orði komast. Svo er líka fólk í Stórþinginu, sem ekki er upp á það komið að kasta péníngum bilaða lofkastalasmiði. Enn er hann í fersku minni, gervihnötturinn, sem hrapaði ofan af festingunni, þráðbeint niður á íbúðarhúsið í Lambafellsskörðum í Afleiðum. Sá gamli Guðbrandur, faðir húsfreyju, sat á náðhúsinu og fékk hnöttinn atarna ofan á skallann og fór alveg í klessu; hann var, gamli maðurinn, alveg eins og Pírati, þegar druslan af honum var borin út með buxurnar á hælunum. En klósettskálin fór í mél og þótt húsfreyjan gerði það sem hún gat, þá tókst henni aldrei að líma hana saman aftur. Síðan þá, hefir sýnt sig leiðindaleki í hvurt sinn sem einhver hefir brúkað það klósett.

Það lá samstundis í augum úti, eins og hreppsnefndaroddvitinn sagði, hvur það væri sem átti gervihnöttinn sem grandaði Guðbrandi heitnum. Það var helvítis Rússinn sem átti tólið, og þegar það var orðið ónýtt þá sendu þeir það niður á Guðbrand, kallgreyið, af alkunnri skítmennsku sinni. Já. Nú hefði mátt ætla að utanríkisráðuneytið og ráðherra þess hefðu rokið upp til handa og fóta fordæmt þennan voðaverknað harðlega og hótað Rússum lofthernaði og innrás. En, nei, utanríkisráðherrann varð svo hræddur þegar hann frétti af gervihnettinum, að hann skreið undir rúm og var þar næstu fjóra sólarhringana; það var víst densileg lyktin sem gaus upp þegar angastráið var dregið undan bælinu. Það dugði víst aungin bænagjörð daginn þann.

Og þó að hinir lúmsku Norðvegsmenn segi að tilgangurinn með gervihnattaræfingum þeirra sé frómur og fallegur og ætlaður til að sefa fróðleiksfýsnþeirra, er ekki fyrir það að synja, að illur grunur læðist að oss um að bölvaðir dárarnir ætli að skjóta á loft vítisvél, ætlaða oss Íslendingum. Það heldur ekkert smáræði sem þessir Sathans kújónar hlógu þegar þeir fréttu af örlögum Guðbrands gamla í Lambafellsskörðum. Þess vegna grunar oss, að þeir ætli að endurtaka leik Rússanna og gera oss herfilegan óleik. Já, elsku vinir mínir, þetta er óttalegt vandræða fólk þarna í Norðvegi, sem við eigum enn eftir að finna upp ráð við. 

Norðmenn hyggja á gervihnattaskot