Hann er ofboðslega hraustur og á sér aðeins einn jafningja í heiminum

Hann Trump er svo ofboðslega hraustur, að hann þolir allt, þar með talinn kóvíð nítján sjúkdómurinn. Í því ljósi þarf hann ekki að taka inn klór og tréspíritus, en hann verður bara enn sterkari af soleiðis efnum. Nú, Trump tekur líka inn steinolíu, eitt stórt glas á dag og vöðvarnir verða eins og tvöfaldir körfuboltar að stærð. Vegna steinolíunnar fær karlinn aldrei á sig óværu.

Á Íslandi er einn Sjálfstæðismaður, sem brúkar kröftug efni til að losna við að fá sjúkdóma. Þegar hann var allt í einu kominn með bullandi krabba í kviðarholið, sprautaði hann sig í hálfan mánuð með steinolíu, en þá varð krabbinn laus og okkar elskaði Sjálfstæðismaður kukkaði honum, það kvað hafa verið ljótur hroði. Þegar hann fékk drepsóttina drakk hann lítér af salmíaksspíritusi og varð alheill. Spjátrungur nokkur ætlaði að leika salmíakslækninguna eftir honum og var andaður eftir aðeins hálft glas. 

Þó svo Trump og þessi eini Sjálfstæðismaður á Íslandi þoli lækningar eftir róttækum leiðum, er slíkt ekki á færi annarra. Eitt sinn varð Sjálfstæðismaðurinn þess var, að komið var aldeilis líf í tuskurnar hjá honum á miðvígstöðvunum, þar var allt krökkt af flatrara, þeir stærstu á við hálfvaxna könguló. Gegn þessum óvelkomna vágesti sprautaði okkar maður sig með fullri sauðfjársprautu af steinolíu og síðan strax á eftir með öðru eins af ormalyfi. Flatrörunum varð varð svo um, þegar þeir urðu áskynja um fyrrgreind efni í blóði Sjálfstæðismannsins, að þeir stukku allir sem einn frá borði og hrundu niður um buxnaskálmar hans. Annar Sjálfstæðismaður, ekki nærri eins harður og vel af Guði gjörr, reyndi bremsuvökva á sjálfum sér gegn flatrara og lét í minni pokann; varð örvita um leið og dó stuttu síðar. Gáungarnir létu bremsuklossa í kistuna hjá kallaumingjanum og þannig var hann greftraður.

Trump tekur umdeilt malaríulyf

Þau sæmdarhjónin eru meðal hinna sjö, sem kært hafa dólgana í Tíról

Þá er loksins komið að því að íslenskir skíðasérfræðingar taki yfirvöld í Tíról og snúi þau úr hálsliðunum, rétt eins og íslenskir lundabændur gera við lundana, sem þeir veiða í háfana sína. Ekki vitum vér enn, hvort frú Ingveldur og Kolbeinn, eiginmaður hennar, eru í meðal þessara sjö Íslendinga, sem ætla sér að gera út af við Tíról og Tírólbúa, en vel er trúlegt að þau hyggi á hefndir fyrir að hafa smitast að kóvíði þar ytra.

Þegar frú Ingveldur og Kolbeinn komu úr skíðaferð sinni í vetur, buðu þau vinum sínum og ýmsum vandamönnum til samkvæmis á heimili þeirra hjóna. Örfáum dögum síðar fór að bera á krankleik hjá sumum gestanna, sem lauk með því að Máríu Borgargagni, Indriða Handreði, Brynjari Vondulykt og Óla Apaketti var steypt inn á gólf til sæmdarhjónanna í stranga einangrunarsóttkví. Indriði Handreður var, þegar þar var komið sögu, kominn með bullandi kóvíð og óráð og var vart hugað líf í marga daga. Samt gjörði frú Ingveldur sér lítið fyrir og dröslaði hinum dauðveika sjúklingi inn í miðstöðvarkompuna og lét hann berjast þar fyrir lífi sínu. Þegar Handreðurinn fór að hjarna við, varð hann strax uppvægur, að koma á framfæri, að nú hafi brennivínið bjargað lífi hans eina ferðina enn. Hið sanna var, að frú Ingveldur hafði í upphafi látið þrjár líters land  landabruggsflöskur inn til hins veiklaða, og í einu óráðskastinu hremmdi Handreðurinn eina flöskuna, brá stúti á munninn og svolgraði í sig sem blávatn væri. Eftir inntökuna lá sjúklingurinn rænulaus og í algerðu öngviti í hálfan annan sólarhring og var hald margra að nú væri dauðinn að fara á hið fræga mikilmenni.

Meðan Handreðurinn lá í miðstöðvarkompunni var Brynjari Vondulykt kastað inn til hans, fárveikum af kóvíði. Þó Brynjar ræfillinn væri illa heilsulaus, þá var hann hvorki rænulaus né í fullkomnu óráði. Því var það, að þegar Handreðurinn raknaði úr rotinu og batamerkin voru auðsjáanleg, þá furðaði hann sig á því, að bæði utanyfirbuxurnar, sem og nærhaldið, vóru í einum samanvöðluðum hnút niður á öklum. Brynjar Vondalykt lét sem hann væri al-saklaus af staðsetningu buxna vinar hans og svaraði honum út úr þegar hann spurði út í þessa krítísku nærbuxnastöðu. Í þeim töluðum orðum fór Indriði Handreður að kvarta og kveinka sér vegna sárra verkja á vissum stöðum, en Vondalyktin sagði honum jafnhraðan að halda kjafti. Loks var Brynjar orðinn svo leiður á voli og sífri félaga síns, að hann öskraði á frú Ingveldi, að koma undir eins og fjarlægja þennan bölvaða skítaklepra úr miðstöðvarkompunni. - Maður verður að fá að vera veikur í friði, sagði hann við frú Ingveldi, þegar hún lauk upp og gægðist inn í kompuna, dimma og illa þefjandi. 

Sjö Íslendingar í hópmálsókn

En hann er illa að sér, aumingja karlinn, í sértrúarfræðum kaldastríðssérvitringa

Nú ber vel í veiði hjá ökuþórnum góðkunna. Nú slær hann sig sem riddara fyrir að vilja umsvif stríðsfélagsins NATO á Suðurnesjum. Þetta kallar hann af sínu ómengaða skopskyni ,,atvinnuppbyggingu." Að svo búnu ræðst hann eins og grimmur hani á sveitarstjórnir þar suðurfrá og klórar og bítur. En hreppsnefndarmennirnir kippa sér ekki upp við fálm og ásakanir ökuþórsins, ekki fremur en undan lúsarbiti, og segja sem svo, að ekkert erindi um rifrildisefni karlsins hafi komið í á borð sveitarstjórnanna og bæta við hinir rólegust, að þeir séu alls ekkert svekktir þá VG hafi komið í veg fyrir áform ökuþórsins og stríðsfélagsins á Reykjanesskaganum.

Þá æpir ökuþórinn hátt upp yfir sig um einhvern, eða einhverja, kaldastríðssérvitringa, sem samkvæmt hljóðunum í karli er sérlega vont og ógeðslegt fólk, sem heldur víst úti sértrúarsöfnuði, sem hinum vaska ökumanni virðist meinilla við. En mikið andskoti er kallsílið illa að sér og fáfróður, ekki síst í sértrúarsöfnuðum. Honum yfirsést til dæmis alveg, að sértrúarsöfnuður kaldastríðssérvitringa er eingöngu skipaður flokkssystkinum hans sjálfs og hann sjálfur sé volað fórnarlamb kaldastríðstrúboðsins.

Ökuþórnum góðkunna, skal nú á það bent, í mestu vinsemd, að fremstur meðal jafningja í sértrúarsöfnuði kaldastríðssérvitringa er Björn Bjarnason nokkur, Morgunblaðslærður maður, fyrrum ráðherra og þingmenni Sjálfstæðisflokksins (sem líka er sérvitringasértrúarsöfnuður) og sonur Bjarnaben hins fyrri. Og ef við nefnum nú af handahófi fleiri sérvitringa í sértrúarsöfnuðinum, er ekki nema sjálfsagt að geta þeirra Guðlaugs a. utanríkisráðherra, H.H. Gissurarsonar og frú Ingveldar. Það er því ekki nema von að mörgum svelgist á kveldkaffinu við að lesa um öskur og svarralæti ökumannsins í garð sveitarstjórnarmanna á Suðurnesjum og óskiljanlega fákunnáttu hans um kaldastríðsrétttrúnað í hans eigin flokki. Það væri gustukarverk af Bjarnaben hinum síðari, að veita ökuþórnum væna, lausn frá áhyggjum hans og íllsku, með því að gera hann að sendiherra íslenska bílsins í útlöndum. Ef karlinn vill ekki undirgangast slíka upphefð af formanni sínum, þá er ekki um annað að ræða, en að færa hann Klausturflokknum til afnota, en þar ku alltaf vera pláss fyrir menn eins og ökumanninn okkar góðkunna.  

„Kaldastríðssérvitringar“ í veg fyrir uppbyggingu

Þeir eru orðnir verri en Hafnfirðingar

Djöfuls óeirðir eru þetta alltaf í Kópavogi; þeir eru orðnir verri en Hafnfirðingar þessir andskotar. Og hvernig á annað að vera? Ekki gerir bæjarstjórinn í Kópavogi, hann Manni, nokkurn skapaðann hlut til að þagga niður í óeirðaseggjunum. Nei, hann Manni gerir ekki neitt, lætur ekki ná í sig og segist vera mál- og heyrnarlaus. Á meðan valsa svín á borð við Brynjar Vondulykt, Márí Borgargagn og Indriða Handreð um með drykkjulátum og barsmíðum.

Það eru ekki margir dagar síðan Borgargagnið flaug á gamla konu skammt frá Harmraborginni í Kópavogi, rændi hana og velti henni upp úr drullunni og aunginn gerði neitt. En Brynjar Vondalykt kom vaðandi úr Reykjavík og tók sér stöðu við skólalóð í Kópavogi og tók til að kennan börnunum ógeðslegan munnsögnuð í klámi og pervertistaorðræðu. Skömmu síðar varð uppþot á leikskóla í bænum, vegna sama Brynjars, sem fékk sér sæti á skólalóðinni, veifaði flösku og bauð börnunum að smakka brennivín hjá sér. En ekkert gerðist. Jú, talið er að Manna bæjarstjór hafi verið sagt ólátunum, en hann glötti víst bara ánalega og prumpaði með vörunum.

Það er ekki langt að bíða þess, að Vondalyktin, Borgargagnið og Handreðurinn leggi Kólvog undir sig og geri hann að óviðjafnanlegu sóðabæli fyrir róna, eiturætur, kynóða vitfirringa og melludólga. Allt er þetta íllt og bölvað, en þetta er samt góð skemmtun fyrir Fjandann, sem hlær sig máttlausann að öllu saman.

Líkamsárás og hótanir í Kópavogi

Vel gerð ung kona gleðst, - í bili að minnsta kosti

Það er skiljanlegt að Rósa Björk gleðjist yfir því að ráðherragegni VG skuli nú í fyrsta sinn á kjörtímabilinu gera tilraun til að standa í lappirnar. Fram að þessu hefir flokkur Steingríms Johoð og Swabbófjölskyldunnar verið aldeilis upptekinn við að aðstoða fulltrúa erkiauðvaldsins við framkvæmd nýfrjálshyggjunnar og sköpun enn meir ójafnaðar. En nú koma allt í einu fréttir af því, að utanríkisráðherrann hafi birst á ráðherrafundi í síðastliðnum apríl, eins og hvur annar skratti úr sauðarleggnum, og lagt fram tillögu um ógeðfelld umsvif íslensku ríkisstjórnarinnar í þágu sjúkustu stríðsæsingamanna heimsins.

En það er ekki þar með sagt, að gleði Rósu Bjarkar endist lengi, því fátt er líklegra en að Steingrímur Johoð og ráðherrar VG missi fótanna, skripli á skötunni, og steypist á hausinn í fangið á auðvaldsspillingarflokkunum. Ef VG ætlar að þybbast við og nær að standa í lappirnar, er eins víst að Engeyingar, Framsóknarmaddaman og Samherjarnir taki í skottið á Steingrími og hans undanrennuungum og kasti þeim út í kuldann og láti ritstjórn Morgunblaðsins um að skrifa eftirmæli um VG. Í staðinn fyrir VG mundu svartnættisíhalds- og auðvaldsöflin bjóða Klaustrungum og Pírötum inn í hlýjuna og veita þeim ráðherrastóla og tilhlýðilega bitlinga hér og þar. Ef þetta gengur eftir eru Steingrímur og stubbarnir hans búnir að vera að eilífu. Amen. - Bættur sé skaðinn.

En hvernig skal standa á því að vel gerð ung kona eins og Rós Björk skuli hafa bundið trúss við hina ógæfulegu hjörð Steingríms? Í þeim flokki er ekki pláss fyrir aðra en jámenn foringjans, skoðanadauf og meðfærileg grey, sem þykir upphefð að því að fylgja Steingrími samherja, og ljúga því að fólki að þau séu óttalega vinstrisinnuð, þrátt fyrir að vera fremur hægfara hægrisinnar og poletisk viðrini. Það getur auðvitað aunginn svarða þessari spurningu betur en Rósa sjálf, en mikið skelfing held ég svarið hennar við spurningunni mundi verða í fáum orðum og enn fátæklegri að innihaldi. 

„Dapurlegt“ að samstarfsflokkur leggi svona fram

Með báða fætur í ruslahaugum

Jú, hún kvað vera talsvert mikill studiosfernerosus hún Drífa þarna Snædal og hefir lært að tala tungum tveim og leika tveim skjöldum o.s.frv. Til að mynda vinnur kérling hörðum höndum að því að gjöra verkalýðshreyfinguna og ASÍ að spjallklúbbi efrimillistéttarfémínísta. Þá stendur hún með að minnsta kosti með annan fótinn í urtagarði Steingríms Johoð og hinn í meðal háskólagenginna snobbkvenna. Þessu til sönnunar sókti jómfrú Snædal sér efrimillistéttarfémínísta á ruslahaug Vinstrigrænna og dubbaði fyrirbærið upp til ,,framkvæmdastjóra" Alþýðusambandsins, að sjálfsögðu án auglýsingar, en Villi af Skaganum og VR-Ragnar hlupu hvur um annan þveran á dyr og skelltu fast á eftir sér.

Nú, nýja verkalýðsforustan, svo kallaða, sem þekktust er fyrir að vera sérstaklega grobbin og sjálfhælin, var varla sest í stólana, sem þau komust yfir, þegar hún klofnaði svo hressilega, að aungvu er líkara en hún hafi verið hoggin í herðar og í klof niður. Nú hoppar þessi nýja verkalýðshreyfing eins og tveir hálfir hænuungar, og er aldeilis sjón að sjá reisn þeirra og sjálfsdýrkun. Svei mér þá, ef ekki væri best að slá nýju verkalýðsforustuna af strax áður en illa fer og hálfu hænuungarnir ná að gera eitthvað alvarlegt af sér.

Þá kvarta margir þeir, sem þurfa að neyðast til að umgangast nýja verkalýðsforustufólkið, að það hafi vonda nærveru, andstyggilega nærveru, sem fari illa með taugar grandalauss alþýðufólks. Það er fullkomlega skiljanlegt, að Skaga-Villi hafi ekki þolað við inni í sama herbergi og jómfrú Snædal eftir að hún dró gersemið úr VG ruslahrúgunni inn í húsakynni íslenskrar alþýðu. Öfgafémínístar og efrimillistéttarfémínístar, uppfullir af menntahroka og viðbjóði, munu aldrei tala öðruvísi en niður til alþýðunnar, en aldrei við hana því það kunna þeir ekki og munu aldrei læra það, enda kærir þetta lið sig ekki um þessháttar ,,orðræðu."  

Eignist hlut fari stuðningur yfir 100 milljónir

Griðka og léttapiltur Framsóknarmaddömunnar halda sýningu á sjálfum sér

Hafa þá griðka og léttapiltur gömlu Framsóknarmaddömunnar skjögrað fram á sviðið eins og litlir og sjúskaðir andarungar. Að undirlagi gömlu Maddömunnar, sem orðin er allt í senn: geggjuð, elliær og ef eitthvað er, enn fyllri að svínsnáttúru en nokkru sinni áður, var griðkan klædd í bláan stakk úr kambsgarni, en léttadrengurinn var færður í jakkaföt, sem sagt er að Eysteinn Jónsson framsóknarhelgimynd hafi átt þegar hann var um það bil tvítugur. Áður átti liðleskjan, sem léttadrengurinn er, ekta fín framsóknarjakkaföt, sem eyðilögðust þegar hann fór á réttarballið í hittiðfyrra; þeir ku hafa hengt blessaðan ungann upp á jakkalafinu eftir að hafa jafnað um hann með tveimur hrútshornum af því að þeim þókti hann leiðinlegur.

Nú, erindi þessarar skemmtilega fámennu sveitar úr Framsóknarfjósinu út í dagsljósið var fyrst og fremst að vekja athygli á sjálfum sér og leyfa fólki að dáðst að þeim fyrir fríðleik og framsóknarmennsku. Annað var það nú ekki. Á meðan hímdi gamla Framsóknarmaddaman sjálf í skítugri flatsæng sinni í fóðurganginum, draugfull með tvær ákavítisflöskur inná sér berri. Ekki verður um þetta hrörlega skar sagt að það sé geðslegt gamalmenni, því það er Framsóknarmaddaman að sjálfsögðu ekki. Í morgumat át hún brennistein og drakk klórblöndu með, því hún skal ekki láta kóvíðið drepa sig. Og tréspírítus á hún undir koddanum og dreypir á honum á kveldin þá hún leggst til svefns. Hún er ódrepandi gamla konan, en verðu alltaf óvandaðri með hvurju árinu sem líður.

Svo verður að segja frá enn öðrum framsóknarmanni, sem heldur sig yfirleitt upp til dala. Sá náungi er fæddur sama ár og Jónas frá Hriflu, en hefir enst mun betur en Hriflúngur og er auk þess frár á fæti sem þjálfaður íþróttameistari. Þessi karl hefir um árabil haft það til siðs að skjóta farfugla þarna í afdalnum. Spóa, stelki, hrossugauka, heiðlóur, steindepla og þúfutittlinga skýtur hann hvenær sem hann kemur höndum undir. Síðan reytir hann bráðina og sýður af þeim súpu, kraftsúpu. Fyrir mörgum árum gerði valdstjórnin tilraun til að stemma stigu við skotæfingum karls, en hann beindi þá byssukjöftum sínum að sýslumanni og lögreglu og hrakti þá á braut með harkalegri skothríð. Gamli maðurinn var svo reiður daginn þann, að hann skaut melrakka, sem varð á vegi hans heim, og sauð hann með húð og hári og skotti og kastaði haframéli, kartöflum og rófum útí. Þessi matur dugði honum í fjóra daga. Síðan hefir valdsjórnin ekki sést í afdalnum. Aðspurður, sagði þessi roskni framsóknarbóndi, að svo stæði á, að hann dræpi farfuglana vegna þess að þeir bæru með sér lífhættulega baktéríuvírusa inn í landið og hefði þetta orðið mörgum að fjörtjóni, bæði mönnum og skepnum, - já, og einum stjórnmálamanni, en hann væri af fullgildri ástæðu sjaldnast talinn með.

„Þurfum að vera auðmjúk gagnvart þessari stöðu“

Vissulega var allt mikið betra í gamla daga

Í þá daga er áfengissala og neysla var ósköp frjáls og fyllikunturnar réðu sér ekki fyrir frelsi, þá vóru knæpur á þessa, sem kennd er við Gvendben, skallaðar svínastíur. Og því eru svín kölluð til sögunnar við þessa nafngift á krám, að Íslendingum bauð meira við þeim skepnum en öðrum dýrum, trúlega vegna þess, að tilsýndar eru svín furðulík berrössuðum mönnum, já og konum, á litinn. Í svínastíunum gömlu var stunduð ekki síðri menningarstarfsemi en á knæpum nýja tímans, menn drukku sig frá ráði og rænu, fóru að svo búnu heim til sín og börðu konuna og krakkana vel og vandlega. Það kölluðu menn þá, ,,að skerpa ástina", og þókti til fyrirmyndar.

En svo vóru þeir sem aldrei komust heim af kránni, eins og svínastíurnar voru stundum kallaðar, en voru dregnir inn í húsasund, þegar þeir voru á leið til eiginkonu og barna, og myrtir eins og rottur við hliðina á sorptunnum. Einnig vóru kvenvargar alkunnir í svínastíunum, þá eins og nú. Þetta voru um margt afrenndar kerlíngar, sem létu karladjöflana ekki komast upp með neitt múður. Ef einhver vildi fara með klærnar undir pils þeirra og þreifa þar fyrir sér, urðu þeir að borga fyrir skemmtunina, elligar var kérlíngarfólið víst með að rífa í handlegginn á kavalérnum og snúa hann úr axlarlið. Líka þekktist að unglingspútur legðu leið sína í svínastíurnar og þókti ekki efnilegt. Slíkar fjandans pútur áttu til að haga sér undarlega og sumar brúkuðu kjaft og pissuðu fyrir allra augum á gólfið í svínastíunni.

Í svínastíum nútímans í miðbæ Reykjavíkur hefir gestum síður en svo farið fram frá árinu 1900. Í stað merkilegra skálda, sem oft sáust á vertshúsum á nítjándu öld og fram að brennivínsbanni á Íslandi, eru komin vandræðaskáld, rýr að viti eftir fáránlegt eiturát í bland við áfengisnautn. Og í stað gömlu góðu skútukarlanna, sem lögðu hýruna sína í svínastíulífið í landi, eru komnir ónytjungar, sem segja kjósa Pírata og sparka í hunda og ketti sem verða á vegi þeirra. Og þessar glæsilegu meyjar nítjándu aldarinnar, sem prýddu samkvæmin í svínastíunum með nærveru sinni eru fyrir langalöngu gufaðar upp í hymininn. Í stað þeirra grénja nú ofdekraðar tuðrur upp í leðurhlustir menningarlausra og siðblindra afturúrsiglara í skítugum nærbuxum. Það var allt betra í gamala daga. 

Ólíklegt að Gummi Ben bar opni aftur

Hraksmánarlega hefir verið unnið að hagsmunum flugdólga

Það er margt bréfið og bréfið, en það hefir þessi Bogi Níls ekki hugmynd um, því hann er af illa lesnu kynslóðinni, sem gjörðu Kamarillu húsfreyju að Fæti undir Fótarfæti að sínum andlegum höfuðdýrlingi. Svo vóð fram önnur freyja í fréttatíma nú rétt áðan. Það var flugfreyja. Og hún blés og fnæsti á bréfin hans Boga eins og versta bestía og svarkur. Á þessum voðalega kvenmanni var helst að skilja, að Bogi Níls væri labbakútur og mömmudrengur og réttast væri að taka andskotans bréfin, sem strákgreyið hefir verið að senda flugfreyjum, krumpa þau saman í hrjóstrugan göndul og troða þeim í betri endann á honum.

En, sem betur fer, erum vér vanmáttug gagnvart vandamálum og bréfaskriftum Boga Nílsara; meir að segja Bjarniben, sá göfuglyndi maður, hefir aungann áhuga á að vorkenna Boga, hvað þá hjálpa honum gegn hinu ósamstarfsfúsa og illmannlega starfsfólki Icelandair. Ef ríkisstjórn Íslands væri einhver ríkisstjórn væri hún þess stundina að taka flugfélagið af Boga Níls og hjálpa honum að komast á atvinnuleysisbætur. Þetta déskotans flugfélag á að vera ríkisrekið að öllu leyti að rammsósíalísku hætti. En frostrósir fortíðarinnar, nýfrjálshyggjuliðsmenn Sjálfstæðisflokksins, geta auðvitað ekki starfað að svo þarflegum hlutum sem ríkisrekstri atvinnutækja, til þess skortir þá hæfileika og vit.

Svo er það einn flokkur manna og kvenna, sem ekki hefir farið varhluta af flugleysinu, en það eru flugdólgarnir. Flugdólgar eru nauðsynlegir, hressandi og skemmtilegir, en nú hafa hagsmunir þeirra verið hraksmánarlega fyrir borð bornir. Sæmdarhjónin frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður hafa ítrekað verið sökuð um að verasvæsnir flugdólgar. Enn er oss í fersku minni þegar sæmdarhjónin stóðu upp í fluguvél frá Icelandair yfir miðju Atlandshafi og höfðu í hótunum við aðra farþega. Og Kolbeinn tók fram besefa sinn, að íslenskum sveitasið, og mé umhverfis sig á hvurn mann, en frú Ingveldur fór með gráðuga lúku sína upp undir pils flugfreyjunnar, sem komin var á vettvang til að stilla til friðar og reytti hana harharlega að neðan. Svo bættust tvær flugfreyjur við og flugstjóri og vildu berjast við sæmdarhjónin, en það stoðaði ekkert, því frú Ingveldur er illvíg og sló hún áhöfnina flugvélarinnar niður strax í fyrstu lotu. Þá flugstjórinn og freyjurnar voru úr leik, gjörðist leikurinn auðveldur fyrir frú Ingveldi og Kolbein og snöru þau flugvélinni af leið og lentu heilu og höldnu í Buenos Aires.   

Bréf frá Boga: „Tími okkar er að renna frá okkur“

Ekki fékk Jón stjúdent atvinnuleysisbætur, enda sókti hann ekki um soleiðis

Hvaða gjald er þetta ,,atvinnuleysistryggingagjald", sem talsmenn stjúdenta fullyrða að margir stjúdentar greiði af atvinnutekjum sínum? Er þetta sérstakt gjald, sem stjúdentum stendur til boða, en virðist samkvæmt talsmönnunum ekki veita nein réttindi til neins? Ef forsvarsmenn stjúdenta eiga við tryggingagjaldið, sem atvinnurekendur greiða sem hlutfall af launagreiðslum, þá má ljóst vera að stjúdentar borga ekki það gjald fyrir þá sem þeir hafa verið að vinna hjá. En vera má, að til sé ,,atvinnuleysistryggingagjald fyrir stjúdenta, en það vitum við ekkert um. Það eina sem við vitum er, að til að fá atvinuleysisbætur skal hinn atvinnulausi skila inn vottorði frá atvinnurekanda um að viðkomandi hafi verið í vinnu síðustu 12 mánuði, vinnuhlutfall og svo framvegis.

Svo sem frægt varð á sínum tíma fór Jón stjúdent á vetrarvertíð til sjós forðum daga, áður en hann hóf háskólanám. Hann fór sæmilega heilsuhraustur um borð í vertíðarbátinn í byrjun janúar, en fór frá borði í vertíðarlok andlegur og líkamlegur krypplingur. Þegar Jón auminginn var að skjögra upp bryggjuna með sjópokann sinn og búið að þrífa lestina og stíuborðin, kom skipstjóri hans aðvífandi og sparkaði firnafast í rassgatið á Jóni í kveðjuskyni, svo hann skutlaðist eina tvær eða þrjár bíllengdir upp eftir bryggjunni. Um haustið hóf Jón stjúdent nám í guðfræðideild Háskóla Íslands, án þess þó að hafa verið á atvinnuleysisbótum um sumarið. Á tilsettum tíma tók Jón embættispróf og lét vígja sig til ofurlítils prestakalls úti á landi.

Þó svo sóknarbörnin væru ekki ýkjamörg, þá kom þeim fljótt saman um, að ekki væri allt eins og það ætti að vera í höfðinu á nýja prestinum, sem bysskubbinn hafði verið svo vinsamlegur að senda þeim. Þegar séra Jón stjúdent sté í stólinn þá hóf hann undantekningalaust að tala um að lífið væri eins og löng sjóferð í öskubyl og ofviðri í ógnarlegu særóti. Aldrei minntist séra Jón á Frelsarann í ræðum sínum, ekki heldur Guð, en þeim mun oftar nefndi hann skipstjóra nokkurn, sem allt útlit var fyrir að væri sálarlaus óvinur mannkynsins, fantur og kvalasjúkur andskoti, sendur af Djöflinum sjálfum í Helvíti, til að sýna heimskum mönnum, þar á meðal stjúdentum, að lífið er aunginn fjandans dans á rósum. Inn á milli smeygði þessi vorkunarverði klerkur og stjúdent sögum af ástum, slagsmálum og víni í lífi hins vonda skipstjóra og virtist í þeim efnum af nógu að taka. Prestskap Jóns stúdents lauk með því að farið var með hann á vitfirringahælið eftir að hafa afplánað í fangelsi.

Meðfylgjandi mynd er af séra Jóni stjúdenti, tekin sama dag og hann var sviptur kjóli og kalli, þá var hann aðeins fertugur að aldri.

Vilja „sama öryggisnet fyrir allt vinnandi fólk“