Þegar frændi skaut hanann ofan af hlöðumæninum

Þá man ég eftir því þegar frændi minn skaut hanafjandann ofan af hlöðumæninum. Bölvað kvikindið hafði yfirgefið hænurnar af fullkomnum hofmóði eftir að hafa svívirt þær misnotað langtímum saman. Svo gjörðist það einn daginn að haninn hóf sig upp á hlöðuþak eftir að gengið í skrokk á tveimur hænum, sem voru að verpa, og misþyrmt þeim. Í þrjá sólarhringa samfleytt spígsporaði haninn fram og aftur á mæninum, galandi og gargandi, og skeytti hvorki veðri né vindum, nótt eða degi.

Síðasta sólarhringinn sem haninn hélt til á hlöðuþakinu gerði sunnan hvassviðri með mígandi rigningu þannig að hann átti fullt í fangi með að verjast því að fjúka ekki út í loftið. Svo gekk veðrið niður með morgninum og þá fór frændi út með stórgripariffilinn, sem hann brúkaði jöfnum höndum til að skjóta nautgripi, refi og útseli. Haninn stóð tinandi á hlöðumæninum, rennblautur og ringlaður og hafði misst minnst fjórðung fjaðra sinna í óveðrinu. Svo skaut frændi hanagarminn niður af þakinu. Það var nokkuð sorgleg sjón, ekki verður því neitað, því satt að segja var hanadruslan orðin óhemju rytjulegur. Svo skall þessi fyrrum óvenju ofbeldisfulli hani til jarðar liðið lík, en hænurnar stóðu álengdar og horfðu undrandi á aðfarirnar.

Ekki veit ég af hverju minningin um afgreiðslu frænda míns á hananum í sveitinni kom akkúrat upp á sömu stundu og ég leit yfir snautleg afdrif Kolbrúnar Berþórsdóttur á Fréttabaðinu. Sjá hve illan enda, og svo framvegis, líður fyrir innri sjónir vorar ásamt öðru í þeim dúr. Og draugur krataeðlisins flöktir kringum hina föllnu eins og flugnasvermur.  

Kolbrúnu sagt upp hjá Fréttablaðinu

Borgarlína hlandprestanna úr sögunni og málið dautt

Þá hrannast upp merki þess að borgarlína hlandprestana í almenningssamgöngumálum höfuðborgarsvæðisins sé að renna út í sandinn, eða fara út um læri og maga eins og kynjunarvandamálasérfræðingurinn sagði á fyrirlestrinum sem hann hélt um ,,ófullkomið samræði". Hvað nákvæmlega hefir orðið þess valdandi að borgarlínufjandinn skuli um það bil vera að hrapa fyrir björg er nokkuð óljóst, en líklegt má telja að ódöngun, yfirlæti og venjuleg menntamannaheimska eigi þar sinn hlut að máli.

Svo herma fregnir, að í stað borgarlínu verði hleypt af stokkunum verkefninu ,,bílinn burt" sem gerir ráð fyrir að bifreiðar verði bannaðar í Reykjavík og nágrenni, en til fólksflutninga innanbæjar verði notaðir hestar með kerruvagna í eftirdragi. Flest stræti borgarinnar verða þó löggiltar göngugötur, málaðar í regnbogalitunum, eða hjólhestabrautir fyrir andlega uppþornuð samfylkingarhænsni með góðafólksheilkenni og fórnarlambs- og athyglissýki. Þessi snjalla lausn gjörir að verkum að kolefnissporinn dregst svo hrottalega saman að hamfarahlýnun af mannavöldum verður alveg úr sögunni á svipstundu og málið dautt. 

Ég veit að þér sjáði strax í hendi yðar allan sparnaðinn sem af því hlýst að ýta bílaflotanum út fyrir höfuðborgarmörkin, fyrir nú utan heilnæma andrúmsloftið, sem kemur í stað mengurnarinnar og skítafýlunnar af bílunum. Nú síðast sást til Dags bé og Holu-Hjalla hvar þeir olnboguðu sig gegnum mannþröngina í Austurstræti með litla þyrkingslega framsóknardrenginn blásandi á milli sín. Þeir voru allir auðsjánlega drukknir og í sigurvímu. Sagt er að Dagur bé sé nú rétt í þann veginn að forframast svo um muni og verði eftir það aldrei ávarpaður annað en Day Bee Ecco, en við það mun aukast gleði í döprum samfylkingarhjörtum, sem öll slá hægramegin.  

Seinka verklokum fyrstu lotu borgarlínunnar

Krataeðli samfylkingarjafningsins tekur kipp við Kvikubankastuð

Nú ætla ,,jafnaðarmennirnir" á Íslandi að gjöra sér formenni úr heldur en ekki háborgaralegri og framagjarnri glimmerdömu, sem aukinheldur er rétt nýskriðin út úr Kvikubanka auðvaldsins, þar sem hún gjörði einn hrifnæman díl í eigin þágu, það var sko jafnaðarmennska á hástigi. Vér munum ekki eftir jafn leiftrandi jafnaðarmennsku á síðustu áratugum, ef frá eru skilin bægslagangur Sighvats Björgvinssonar þegar hann barði af offorsi kostnaðarvitundina inn í heimska hausa sjúklinga á upphafsdögum virkrar nýfrjálshyggju á Íslandi og glæsilegrar ferðar Ingibjargar Sólrúnar um alla heima og geima með Gjeir Haaardý, rétt fyrir Hrun, til að skrökva að heimsbyggðinni að bankakerfi og efnahagur Íslands væru sérlega hraustir einstaklingar til sálar og líkama; nokkrum dögum eftir heimkomu þeirra voru bæði bankakerfið og efnahagurinn steindauð, bankakerfið lá eins og dauð belja úti á víðavangi en efnahagurinn flogin á vængjum auðvalds og kapítalisma til hymmna og situr þar við hægri hönd Mammóns almáttugs.

Það má náttúruega búast við miklum vængjaslætti, lýðskrumi og ruglandi innan Samfylkingarinnar kjölfar þess að Kvikuprinsessan verður formenni þeirrar flokksleysu sem Samfylkingarhrófið er. En jafnaðarmannaflokkur verður Samfylkingin aldrei, ekki fremur en Alþýðuflokkurinn sálugi, því innan Samfylkingarinnar eru aungvir jafnaðarmenn, aðeins skaðmenntaðir uppskafningar, lukkuriddarar og andlega veikluð snobbmenni. Hinsvegar er Samfylkingin ágætt skólabókardæmi um um yfirborðskenndan og bragðlausan nýfrjálshyggjuflokk ruglaðra velunnara kapítalismans. Allt væri þetta ósköp hlægilegt í bjánaskap sínum og krataeðli, ef þessum endemum væri ekki alvara í að ljúga því upp í opið geðið á kjósendum, að þau séu betur fallin til að framkvæma kapítalismann, auðvaldsstefnuna og nýfrjálshyggjuna en kapítalistarnir sjálfir, en það bendir nefnilega eindregið til þess að þetta séu fífl.

Nú, Kvikuprinsessan jafningsmannanna er borubrött, enda einhverjir giljagaurar með poletiskar hugsjónir í skötulíki búnir að telja henni trú um að tilgangsleysi Samfylkingarinnar muni þjóta í hæstu hæðir ef hún verður formenni hins frámunalega einkennilega safnaðar krataeðlisins. Þeir vita það hinir burtkosnu leppalúðar á hliðarlínu Samfylkingarinnar, að fíflunum skal á foraðið etja, spila þau út í kviksyndið þar sem þau verða að Kvikubankasteingervingum á mettíma. En gijagaurum og leppalúðum Samfylkingarinnar, sem enginn vil sjá eða heyra, munar ekki um að láta reynslulaus glimmerbörn, em bundið fyrir bæði augu, kasta sér út í tóma sundlaug.    

 

 

 

Nýtir sumarið í að „íhuga alvarlega“ formannsframboð

Ó, það lán hjá einum emerítusi að fá hatursorðræðu í pósti

Ekki er það alveg ónýtt fyrir einn geldan emerítus á flótta undan íslenskri tungu að fá dulitla ,,hatursorðræðu" í pósti; þessháttar lán er slíkum emrítusi ágætt hráefni í að ná fjölmiðlaathygli, en það er hið eina sem emerítus þessi þráir úr því sem komið er því karlinn er athyglissjúkur og ástandið á þann veg að hann er núorðið alveg úti að skíta.

En svona fór um sjóferð þá. Nær væri emerítusnum að setjast að á dvalarheimili aldraðra og stunda sérrídrykkjur og kvennafar uns yfir lýkur. Það gerði gamli Kolbeinn Kolbeinsson, faðir Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns, og gerir enn. Þegar við lá að gamli Kolbeinn færi langdregna afplánun á Litla-Hrauni, ákvað hann að leika sig elliæran. Og þar eð hann var orðinn sjötugur lét hann innrita sig á elliheimili og þar með þókti valdstjórninni ekki taka því að eltast við karlinn og fá hann dæmdan í svartholið. Þar að auki var mikið glæfraspil að etja kapps við Kolbein eldri í dómssal, því ekki einasta var óvíst að hann fengi dóm, heldur mundu margir missa æruna í þeim hildarleik, - hvernig sem færi, - og ekki færri færu í fangelsi vegna upplýsinga, sem Kolbeinn hafði í fórum sínum um þá ásamt óyggjandi sönnunargögnum og ekki rímuðu beinlínis við ýmsar greinar hegningarlaganna.

Það er auðvitað næsta grátlegt, en þó einkum hlálegt, að síðasta hálmstrá emerítusins okkar skuli vera ókunnugur kvenmaður ofan af Póllandsfjöllum, sem einhverjir grínarar fengu til að grenja á Austurvelli nokkrum dögum fyrir síðustu jónsmessu. Einhverjir hafa viljað meina að grenjan kerlíngar hafi verið bæði ófagur og óskiljanlegur og í framhaldi af því skrifaði einn þeirra emerítusnum bréf, sem emerítusinn hefir nú formlega fellt þann dóm yfir að sé hreinræktuð hatursorðræða. Hefir emerítusinn fyrir vikið bætt allmörgum vísitölustigum við gengi sitt hjá gáfumannafélagi Samfylkingarinnar, góða fólkinu og Vitfirringafélaginu, sem eru systursamtök Samfylkingarinnar og hafa á hraðbergi NATO og ESB trúarjátningarnar.

„Ekkert annað en hatursorðræða“

Gleðileg fjölgun í íslenska dýraríkinu

Það er hverri þjóð mikið gleðiefni þegar dýrategundum fjölgar í landi þeirra. Svo er og á Íslandi. Að poletiskum rottum og veggjalúsum frátöldum, þá fögnum við Íslendingar allir þegar völskustofninn stækkar og veggjalýsnar þekja æ stærri fleti í húsakynnum vorum. Þá hefi varpfuglategundum fjölgað verulega hér á landi hin síðustu ár, en farfuglum fylgir, sem kunnugt er, ótrúleg flóra af pöddum, kláðamaurum, baktéríum, vírusum, vírusbaktéríum og alvarlegum sóttkveikjum. 

Vel man eg þegar framfaragjörn hreppsnefndarbæjarstjórn á Vesturlandi tók sig til og samþykkti að koma upp sterkum rottustofni í þorpinu, öllum til heilla. Þetta var á níunda áratugnum. Skömmu síðar var fimmhundruð rottum frá Lundúnum skipað með leynd á land á staðnum úr skipi sem var að koma úr siglingu. Rotturnar tók strax til óspilltra málanna og átu allt og nöguðu sem tönn á festi og íbúarnir vissu ekkert hvað á þá stóð veðrið. Hvað eftir annað varð rafmagnslaust í húsum, hist og her um þorpið, því völskurnar nöguðu þegar í stað sundur óvarðar rafmagnssnúrur; þær nöguðu göt á veggi, tóku sundur símalínur, gerðu virðulegar húsmæður sturlaðar af hræðslu og geðsýki með því að birtast fyrirvaralaust uppi á eldhúsborði þá fjölskyldan sat að snæðingi. Kettir og hundar lögðu á flótta undan þessum nýju óargadýrum og fundu sér aðra húsbændur í öðrum hreppum og allt var eins og það átti að vera. Innleiðing rottunnar var atvinnuskapandi, iðnaðarmenn fengu verkefni við að laga það sem nagdýrin hökkuðu í sundur og með tíð og tíma voru ráðnir tveir meindýradráparar í fastar stöður til að halda rottustofninum í skefjum. Það stríð hefir ekki enn unnist og langt í land með að það vinnist.

En af því að yfir oss er dottin hamfarahlýnun af mannavöldum með ört vaxandi kolefnissporum og gróðurhúsaáhrifum, þá er loks lag til að innleiða hér margar góðar dýrategundir, sem oss hefir sárlega vantað til að geta talið oss með siðmenntuðum þjóðum. Til dæmis eru góðar horfur á að hér geti krókódílar þrifist í skurðum, bæjarlækjum og tjörnum og ekki er útlitið verra fyrir bæði stórleón og tígrisleón. Eiturslöngur, broddgelti og moldvörpur hefir oss lengi vantað, sem og vísunda og skógarbirni. Í þessum efnum þá ríkisstjórnin ekkert að tvítóla, heldur hefja innflutning strax á framandi dýrategundum frá öðrum heimsálfum, í þeirri von að þau plumi sig úti í íslenskri náttúru. Á mót má hins vegar segja, að ferðamenn gætu orðið fyrir umtalsverðum búsifjum á ráfi sínu um landið, segjum til dæmis ef nokkur glorhungruð og blóðgrimm tígurleón bæri að garði á fjölsóttu tjaldstæði í byrjun ágústmánaðar. En það verður svo sem enginn gróði án fórnar, það er margsannað, skepnurnar mínar, og vér greiðum það verð sem upp er sett. 

 

Veggjalýs og rottugangur með fjölgun ferðamanna

Skelmirinn Karl og djöflamergurinn af Katar

Sjáiði helvískan þrjótinn, hann hefir tekið við þrem millionum punda sterling af alræmdum djöflamerg Katar. Með þessu áframhaldi verður hann aldregi kongur; sennilega verður hann kominn á Litlahraunið þeirra á Englani um að bil sem hans sæla og hálofleg móðir gefur upp andann og fer til Guðs. Vér munum öll hvernig þessum óþokka fórst við hana Díönu heitina, það var nú meiri svívirðan.

Já, heiðruðu vinir, skelmirinn Karl er vís til alls, meira að segja að sparka í gamla fátæka konu. Svo ku bróðir hans vera mesta óféti í kvennafans og vinur skuggalegra ólánsmanna. Já. Það er hreinasta guðs mildi að vér Íslendingar skulum ekki hafa álpast til að koma oss um svona bölvuðu kongaslekti; vér látum oss engeyinga og samherja nægja. Svo er sú gamla, móðir Karls, ekki sérlega kræsin. Hún klæðir sig upp á í ljósbláa dragt og setur upp ljósbláan hatt til að auglýsa að hún haldi með Manchester City. Já, hún er heldur óvönd að meðulunum gamla konan eins og gömlum er títt.

Og svo er það djöflamergurinn í Katar. Hann er náfrændi Kötu okkar eins og nafnið Katar bendir til og mikill kvenfrelsissinni og fémíníníst eins og hún. Til marks um það, þá tók sjeikarinn Tani sér sjöttu frilluna í byrjun þessa mánaðar, það er ákaflega bláeygð mær og lík frú Ingveldi á velli þegar hún var hvað girnilegust hormónaríkum körlum. Tani sjeikari er líka virkilega fjörugur í hinu margbreiða hjónarúmi og mega frillurnar hafa sig allar við að fylgja honum eftir þegar sá gállinn er á honum. Það mundi trúlega verða lítið úr Karli, sem aldrei verður meira en ekkikongur, ef honum auðnaðist að villast upp í hjónarúm Tana sjeiks.
Og það er nú það. Eða eins og forstýra kvæðafélagsins orkti:

Aldregi kongur verður klár
Karl, sem er bæði rauður og blár.
Karlfjandann nístir nárafár
sem nálega jaðrar við hjartasár.

 

Tók við milljónum punda í reiðufé

Bréf til jafnaðarmanna

Þrátt fyrir að hafa fengið krataeðlissjúkdóminn og verða hálfvitlaus til höfuðsins af honum þá var Logi vissulega of góður fyrir Samfylkinguna. Því kom það ekki sérlega á óvart þegar hægrislúbertinn og vandræðamaðurinn Össur Skarphéðinsson tók sig til á dögunum og rak Loga úr formannsstóli Samfylkingarinnar og laumaði í leiðinni nokkrum ryðbreddum út krataeðlissafninu í bakið á karlanganum, sem kiknaði við atlöguna og valt eins og blautur og úttroðinn ullarsekkur ofan í eitt illgresisbeðið í urtagarði krataeðlisins.

Nú þegar Logi er orðinn að Loga heitnum í ólofti Samfylkingarinnar, verður hans minnst sem besta formanns þess úrkynjaða safnaðar sem Samfylkingin er og verður, en það er raunar afar lítilfjörlegt afrek af hans hálfu að hafa verið heldur skárri en fyrirrennarar hans á sýndarmennskustóli krataeðlisins, því þar hafa öll sprek verið fúin, föls og gegnsósa af myglusveppum. Hvað við tekur að Loga gengnum í viðrinis- og sýndarmennskuflokki krataeðlisins, sem angar, fyrir utan annan nefískerandi óþef, af nýfrjálshyggju, hægrimennsku og NATO og ESB sleikjuskap. Samfylkingin stjórnast sem fyrr af afkáralegu hlandaulaskrumi í glimmer- og glansmyndastíl, og eins og staðan er í dag, þá falla Kvikubankaprinsessan og Dagur þreytti hvað best að hinum falska sýndarmennskuheimi krataeðlisins hvað formannsembætti Samfylkingarinnar varðar. Hinsvegar eru Helga Vala, Oddný, Mörðurinn og Illugi komin langt fram yfir síðasta söludag.

Svo segja þessi hænsni upp í opið geðið á þjóðinni eins og ekkert sé að þau séu jafnaðarmenn! Ja, sér er hver jafnaðarmennskan og jöfnuðurinn! Það er sérkennileg jafnaðarmennska að leggja lykkju á leið sína í auðvaldsbælið Kvikubanka og sækja þangað einhverja skerjagálu, mauksoðna upp úr hagfræðiórum kapítalismans, og gera hana að talsmanni jafnaðarmennsku. Nei, félagar og vildarvinir, aldrei munuð þér, eins og fótboltaþjálfarinn sagði, geta búið til kjúklingasalat út kjúklingaskít. Á sama hátt verður aldrei til neinn jafnaðarmannaflokkur úr krataeðlissjúkdómnum. Hitt er svo annað mál, að í heimi krataeðlisins merkir orðið ,,jafnaðarmaður" eitthvað allt annað en það gerði í upphafi sósíalískrar hugmyndafræði á Íslandi og það sem úrkynjaðir aumingjaflokkar á borð við Samfylkinguna og VG, sem telja sig hafa einkaleyfi á jafnaðarmennsku og sósíalisma á Íslandi, hafa borði okkur upp á hingað til er svo fyrirlitlegt og helsjúkt að lengra verður varla komist á þeirri glötunarbraut. 

   

Frú Ingveldur fjallkona Íslands

Ég man eins og gerst hafi í gær þegar frú Ingveldur var fjallkonan á sautjánda júní. Við það hátíðlega tækifæri var hún klædd í dásamlega bláa skó, uppáfærð í bláan kjól og með blá slaufu í hárinu. Hún var svo teinrétt þegar hún gekk upp á pallinn, að engu var líkara en svifi og eitt andartak urðum vér hrædd um að hún félli aftur fyrir sig, hreinlega brotnaði á bak aftur.

Svo tók hún sér viðeigandi stöðu fyrir framan hljóðnemann og hina virtu frammámenn þjóðarinnar og maka þeirra. Því næst var komið að því að þylja upp kveðskap þjóðskáldsins, en áður en af því gæti orðið ropaði frú Ingveldur svo glumdi við í hátt í hljóðkerfinu og eftir fylgdi eitthver óútskýranleg hviss og síðan eftirropur. Og frú Ingveldur lygndi aftur augunum og fegurðin geislaði af henni þannig að nærstöddustu körlunum fór að rísa hold. Þeir voru nefnilega bölvuð saurlífissvín innst inni þegar allt kom til alls og til skammar allri ærlegri mannkind.

Loks upphóf frú Ingveldur raust sína og ljóðmæli þjóðskáldsins fóru henni svo þekkilega úr munni að viðstaddir urðu snortnir og var sem guðleg læna seytlaði í dropatali inn í forhertar sálir þeirra:

Nú freyðir við naust froðan salta
og fönguleg þjóðin mænir í ofvæni
á lífsandann birtast og byltast í rótinu,
bíða þess vongóð að stytti upp um síðir.
Vér minnumst í snöggheitum Snæbjarnar galta
og snerumst í roðinu er hann varð fyrir spjótinu.
En svo er það vanmetagemlingurinn hann Víðir ríðir,
sá vanskaplingur og pervert er kominn með hríðir.
Klettadrillur (og fósturlandsins frillur) hvíla klámfengnar í grjótinu
meðan karlar þeirra drukkna, sem betur fer, allir í fljótinu. 

Var góður rómur gerður að fagurfræðinni í kveðskap þjóðskáldsins og þá ekki síður að hispurslausri stuttkjólatísku frú Ingveldar og algerðum skorti á  undirfatnaði.

„Viljum halda í þetta fíngerða og þetta erfiða“

Ekkialdraðir unglingspiltar heiðraðir í dag

Ekki verður annað sagt en þeir hjá Sjómannadagsráðinu í Ólafsvík séu þægilega gamansamir, enda er það við hæfi í slíkum ráðum. Og í dag gerðu þeir sér lítið fyrir og heiðruðu tvo kommúnista og einn vinstrigrænan fyrir sjómennsku og sjómennskutengd störf. Það var því dagur róttækra vinstrimanna í sjómannagarðinum í Ólafsvík í dag. Ekki féll þessi gjörningur undir hugtakið ,,heiðrun aldraðra sjómanna" þar eð hinir heiðruðu eru hvorki aldurhnignir né dansandi á grafarbakkanum, heldu kornungir herramenn, allir undir þrítugu ...

Þá var ekki lakara, að söngmaðurinn Kristján Kristjánsson, - KK, en hann er sagður vinstrisinnaður líka, - söng vígsluna og heiðrunina inn með sálminum góðkunna ,,Bein leið", sem átti undur vel við í þessu tilfelli, því gata hinna heiðruðu er sannarlega greið, úr því sem komið er. En veðrið var gott og stundin hátíðleg og fuglarnir sungu.

Sunnan úr Reykjavík berast svo þær fréttir, að þar á bæ hafi stórmennin lagt ,,Hátíð hafsins" niður en tekið sjómannadaginn upp aftur. Meðan ,,Hátíð hafsins" var við lýði syðra klóruðu ýmsir gamlir sjóarar sér í hausnum yfir þessari framandi hátíð, þar sem sjómönnum virtist hafa verið vikið til hliðar eins og einhverjum óþrifagemlingum sem betri borgarar þurfa að skammast sín fyrir. Í dag kannast enginn við að hafa fundið upp ,,Hátíð hafsins", það er engu líkara en þetta kynlega fyrirbrigði hafi átt ætt sína að rekja í Hrunmenninguna illræmdu, sem enginn vill láta bendla sig við í dag. Að lokum er full ástæða minna fólk á ,,Ávarp óþekkta sjómannsins", sem margir hafa verið að deila á Facebook í dag.  

Sjómenn heiðraðir í Ólafsvík

En hjá oss er annar Guðni Th. og hann rækir skyldur sínar af trúmennsku

Ætli okkur varði nokkuð um fimbulfamb forseta Íslands, jafnvel þótt hann heiti Guðni Th. Karlinn er hálfleiðinlegur og ekki örgrannt um hann sé stundum eitthvað úti á þekju. En það er allt í lagi meðan hann er ekki delerandi í brennivíni og haldandi sýningar á sér á almannafæri í ömurlegu drykkjuæði. Þannig er þetta allt gott og blessað með karlsauðinn og hann verður kosinn burt í næstu kosningum, eins og stelpukjökrið hún Katrín Jakgó.

Hinsvegar er býr annar Guðni Th. í Ólafsvík og hann langtum fremri en Guðni Th. á Bessastöðum. Fyrir það fyrsta hefir Ólafsvíkur-Guðni Th. það fram yfir Bessastaða-Guðna Th. að hefir glæsilegt gulbröndótt skott með fagurt ljós í endanaum. Ekki hefi ég heyrt að Guðni Th. á Bessastöðum hafi skott eða hala, en það má þó ver þótt mér sé ekki kunnugt um það. Einhver sagði mér, þegar var að leita mér heimilda um málið, að hann hefði að minnsta kosti dindil, heldur hárlausan og snúinn.

Nú, Guðni Th. í Ólafsvík er afar virðingarverður, kurteis, hógvær og velviljaður. Öll sín stykki gjörir hann úti, hvurnig sem viðrar, og í seinni tíð hefir hann lagt af þann sið að hafa með sér nagdýr utan úr náttúrunni og aðeins einn skógarþröst hefir hann jagað á þessu ári og haft með sér inn til snæðings. Nú bar svo við að við sæmdarhjónin vorum að heiman í nærfellt viku, en lufsuðumst þó aftur heim í gær, úfin og grett. En það var aunginn Guðni Th. sem tók á móti oss, en við höfðum skilið hann einn eftir heima til að gæta eigna okkar. Nei, hann var ekki heima og kom ekki heim. Næstu klukkustundir voru lengi að líða og sorgin var nærfellt aldeilis að buga oss, því okkur þókti auðsætt að okkar ástsæli varðköttur og heimilisprýði hafði gengið út og fyrirfarið sér vegna fjarveru húsbænda sinna. En laust fyrir miðnætti birtist Guðni Th. oss, hágrátandi og út úr tárvotum augum hans skein ásökun, vonbrigði og harmur vegna fjarveru okkar í marga daga. Og vér skömmuðumst oss hræðilega og snörum oss undan. Svo kom í ljós að okkar Guðni Th. hafði ekki setið auðum klóm og loppum meðan hann gætti húss okkar; þrjá bófa, sem ætluðu að brjótast inn og stela, hafði hann hrakið blóðuga á brott, en grimman yfirgangshund, sem hafði sloppið frá eiganda sínum, vó Guðni Th. á snilldarlegan hátt, sá fjandi hafði ætlað sér að hafa hægði í kartöflugarð vorn nýísáðan. Já, vinir mínir og kunningjar, í dag eigum við sæmdarhjónin sambýlingi okkar mikið að þakka, það má öllum ljóst vera. Já. 

Hrasaði fyrir framan sjálfan forsetann