Lygasögur um aukinn kaupmátt og örlög hagfræðingsins í girðingu Ólafs bónda

Þær eru gamalkunnar lygasögurnar af ,,auknum kaupmætti" og heldur hvimleiðar, satt að segja. Ef þessar lygasögur væru ekki lygasögur heldur blákaldur sannleiki væru lægstu laun á Íslandi svo há, að venjulegur verkamaður þyrfti vörubíl við hvur mánaðarmót til að flytja launin heim að hallardyrum, því auðvitað mundi verkamaðurinn búa í höll. Þessar kaupmáttarlygar þjóna auðvitað sínum tilgangi, sem er að viðhalda ríkjandi þjóðskipulagi og hvað er þá betra en að dæla deyfilyfi frá hagfræðingasamlagi auðvaldsins inn í hausinn á hrekklausum lýðnum.

Um hagfræðinga er það annars að segja, að ráðlegast væri að hafa þá í hakk eins og hvurt annað skítapakk og gefa so vargfugli og refum bölvað hakkgumsið í þeirri von að þeim fækkaði eitthvað. Einusinni var hrossum gefið hagfræðingahakk og þau drápust öll innan tveggja sólarhringa.

Svo var það hagfræðingurinn sem fékk þá flugu í höfuðið að hann væri ekkert minna en sannheilagur maður. Hann lét útbúa geislahring til að hafa yfir hausamótunum og hætti að ganga í nærbuxum, því hann hélt að allir sannir englar og spámenn úr ríki Mammóns væru nærbuxnalausir. Að lokum fór auðvitað afleitlega fyrir þessum hagfræðingi, því hann álpaðist inn í girðingu úti í sveit hvar Ólafur bóndi geymdi yxni sín að sumrum. Hagfræðingsgarmurinn hélt að þetta væru kýr og ætlaði sér að hafa í frammi ósæmilegar tilfæringar við blessaðar skepnurnar. Hann varð því heldur undrandi þegar hinar meintu kýr ráku upp hræðileg öskur og hlupu allar sem ein að honum og gengu að honum dauðum. En eitt er þó víst: þessi umræddur hagfræðingur spann aldrei meir upp lygasögur um aukinn kaupmátt, þökk sé yxnunum í girðingu Ólafs bónda.

Kaupmáttur aukist mikið þrátt fyrir minni hækkun launa

Þegar hrúfublakurinn gjörði sig heimakominn hjá Gunnólfi skipstjóra

Það kvað vera lítil skemmtan fyrir menn þegar illhvelið hrúfublakur hefur sig á lopt og hlunkar sér ofan á smábáta úti á rúmsjó. Vitni segja, að hrúfublakurinn sé svo snar í snúningum við þessa iðju, að smábáturinn með með áhöfn allri sést aldregi meir; menn hafa getið sér til að hrúfublakurinn eti smábátinn og það er heyrir honum til eftir að báturinn er sokkinn um það bil tíu fimmtán faðma undir yfirborð sjávar. 

Eitthvert sinni, komst sona djöfuls hrúfublaðkskvikindi í ókjör af spíritusi, sem kastað hafði verið fyrir borð af skipi sem var að koma úr siglingu og átti að sækja síðar. Skipti aungvum togum, að hrúfublaðkurinn nagaði gat á plastbrúana er geymdu spírans og svalg allt úr þeim, hvurjum af öðrum, uns hann var orðinn ofurölvaður og að sama skapi illur í lund. En til að létta sér lund og gjöra sér gaman í spíritusvímunni tók hrúfublaðkurinn að stökkva upp úr sjónum trekk í trekk og nærstaddir sjómenn trúðu ekki sínum eigin augum og urðu hræddir.

Og sjóararnir máttu líka vera hræddir, því boðaföllin og skellirnir og öskrin í illhvelinu vóru hreint út sagt ægileg. Nú var heldur ekki lengi stærri tíðenda að bíða. Þarna var nærsveitis á miðunum hið rómaða fley Gunnólfs skipstjóra og útvegsbónda, þrjúhundruð tonna skip, vel málað og snurfusað. En áður en nokkurn varði, þá reis hrúfublaðkurinn í öllu sínu ölvaða veldi upp úr sjónum, rétt við hlið hafnökkva Gunnólfs, og hafði sig langt yfir borðstokkinn og hafnaði þversum á skipinu og lét þar fyrir berast. Gunnólfur skipstjóri varð afar skelfdur við að fá inn á þilfar hjá sér annan eins fisk og sjókind, en hann var þess vanastur að koma með létthlaðið skip inn til löndunar. En í þetta sinn stímdi hann inn í heimahöfn sína með einhverja stórkarlalegustu veiði sem þar hafði sést. Svo var hvelið skorið og etið og Gunnólfur fékk soldið af aukapéningum fyrir hvalketið og spikið, sem hann brúkaði til að fara á hóruhús í Reykjavík þegar hann átti næst erindi til höfuðstaðarins.   

Um 30 tonna hnúfubakur drapst við Hólmavík

Burt með þig skitan þín

Það er óhætt að segja um þingflokksherbergi Stenngríms og VG, að ,,hræsnisdruslur helvítis hangi þar á snaga", svo vitnað sé til Hjálmars skálds í Bólu. Og griðstúlka Stenngríms stígur nú fram og hræsnar fyrir litlu ljótu Flokkseigendaklíkuna, sem á og gerir VG út, og segir að ,,alltaf sé leiðinlegt þegar leiðir skiljast" og á þá við brotthlaup Andrésar Inga úr þingflokki VG í dag. 

Nei Katrín Jakobsdóttir þér hefir aldrei leiðst þegar einstaklingar hafa hrökklast úr flokknum ykkar Stenngríms Johoð. Þvert á móti hefur þú glaðst fyrir þína hönd og Flokkseigendanna í hvurt skipti sem einhver hefur hrokkið fyrir borð hjá ykkur. Þú hoppaðir og skoppaðir og lamdir saman lófum og skræktir ,,gaman gaman", þegar Stenngrímur var að svæla og hrekja Atla Gíslason, Jón Bjarnason, Lilju Mósesdóttur, Guðfríði Lilju og Ásmund Einar úr flokknum. Og ekki var víst gleðin minni þegar Ögmundur forðaði sér frá borði, eða þegar Stenngrímur aumingi flutti Árna heitinn Steinar eins og sveitarómaga hreppaflutningi milli kjördæma fyrir alþingiskosningarnar 2003, ef ef man rétt. Nei, ungfrú gluggaskraut, þú skalt bara halda þig áfram við hræsnina og svikaglennurnar, það býst aunginn við einu eða neinu við af þér meir. Burt með þig skitan þín!

En brátt verðum við blessunarlega laus við VG og allan viðbjóðinn sem því svikafyrirtæki fylgir. Það má vel vera, að Stenngrími hafi gefist vel um stund að fara að dæmi Sveins ins gæfurýra, sem fyrrnefndur Hjálmar frá Bólu orkti um, og liðugt hafi leikið í höndum hins orðhaga stjórnmálaskúms að sigla hátt á lekri kjafta-knörr og krækja með lyga-stýri slægðarinnar fyrir boða sannleikans og heiðarleikans. En nú er ýldustampurinn með VG-stimpilinn á rassakinninni alveg við að falla af stalli. 

„Alltaf leiðinlegt þegar leiðir skilja“

Ef að illa vættir inn um myrkragættir

Ekki er að því að spurja: jólatréð við borðsenda þingflokks Samherjanna í VG kom af fjöllum eins og jólasveinn þegar hún frétti af brottvikningu og brotthlaupi Andrésar hins frjálslynda. Það er svo sem ætíð sama sagan með þetta stuttpilsaða jólatré, það hefir aldrei hugmynd um neitt og skjaldan veit það hvort það er fyrir norðan land eða sunnan. Aunginn veit heldur hvaðan þetta kræklótta jólatré, með skrautið hringlandi utan á sér, rak á fjörur Stenngríms Johoð Samherja, en hvað um það, þá dubbaði hann þessa rekaspíru upp til þingmanns.

Þá ber frú Ingveldur, að umrætt jólatré hafi endrum og sinnum slæðst inn á helgarsamkvæmi á heimili hennar, en af vissum ástæðum verði ævinlega vísað á dyr af vissum ástæðum og það hafa bókstaflega orðið að opna alla glugga og dyr eftir að þetta kynduga tréverk var horfið á braut. En hvað um það, sona vill yfirgeníralformaðurinn Stenngrímur hafa það og hann lætur sér ekki muna um að hýða þá þingmenn sína, sem sýna af sér ömurlega breytni, með vendi, eins og gamla Grýla rassskellir sína jólasveina þegar þess þarf með.

En nú er komið að leiðarlokum hjá VG Samherjunum og brátt verður félagsskapur þeirra úr heimi hallur og urðaður utangarðs með lygurum, svikurum, arðræningjum og þjóðníðingum. Hafi einhver haldið að samherjasubbuskapurinn VG væri kirkjuhæfur og kirkjugræfur þá skjátlast þeim hinum sama hrapalega. Og það er sem skáldið Guðmundur bóndi Böðvarsson í Borgarfirði hafi haft Stenngrím og VG-hjörðina hans í huga þá er hann orkti: ,,Ef að illar vættir inn um myrkragættir bjóða svikasættir svo sem löngum ber við í heimi hér." Og fyrst minnsti sauðurinn hefir yfirgefið sinn vonda hirði þá er viðbúið að fleiri taki til fótanna og að lokum sitji hinn illi hirðir einn eftir með Samherjum sínum. 

Úrsögn Andrésar kom þingflokknum á óvart

Útskrifaður falleinkun og skömm úr VG-deild Samherjanna

Já, hann var víst rekinn úr flokknum fyrir linku og hentistefnu, en þeir sem þjást af þessháttar karakterbrestum eru líka kallaðir frjálslyndir og huglausir, vitlausir og hugsjónalausir og bjóða af sér hinn versta óþokka og skjaldnast álitnir í húsum hæfir. En Stenngrímur Johoð útskrifaði sem sé drengstaulann Andrés Inga úr VG með falleinkunn og rak fótinn í afturendann á honum um leið og piltkornið staulaðist út um dyrnar á þingflokksklíkuverelsi samherjaflokksins VG.

Andrés Ingi reynir náttúrlega eftir föngum að sýnast borubrattur og lætur sem hann hafi sagt sig úr þingflokki Samherja, en ekki verið rekinn með háðung. En það þýðir nú lítið fyrir dreng, sem vart er af blautbarnaskeiði ævinnar, að reyna að skrökva að fullorðnu fólki; honum væri nær að skríða inn í músarholuna sína og koma þaðan aldregi út aftur. So ... so hefir verið sagt frá opinberlega, að telpan Rósa Björk, sem verið hefir á mála hjá VG, sé bálíll úti í Samherjaflokkinn sinn og hafi ekki látið nokkurn lifandi mann ná í sig í tvo daga. Það þýðir áreiðanlega bara eitt: að Stenngrímur er á barmi þess að útskrifa hana líka með skammarlegri tossafalleinkunn. Það verður að segjast, að það er fjör í samherjasollinum hans Stenngríms og menn og konur þar vegin af hreinni góðsemi, eins og hjá Goðmundi á Glæsivöllum.

Hvað um Andrés Inga verður í poletiskum stórsjó líðandi stundar er ekki gott að segja, en vart verður honum í kot vísað. Eins og fyrr segir, leikur grunur á að veslingur sé ósköp frjálslyndur, eiginlega hálfgerður vandræðagöltur, og þar af leiðandi er ekki ólíklegt að hann gangi til liðs við Torgerði Katrínu og Viðreisn hennar, því frjálslyndi hans lýsir sér í stórum dráttum í aðdáun á kapítalísku þjóðskipulagi og auðvaldsbákninu ESB. Já, Andrés Ingi tæki sig vel út við hlið Torgerðar og hans Þorsteins Pálssonar Víglundssonar.

Andrés segir sig úr þingflokki VG

Hér fyrrum var tóbaksþjófnaður höfuðglæpur

Í þá gömlu góðu daga, þegar fár og hungur voru vort daglegt brauð á Íslandi, sögðu þeir sem sem af lifðu, að matarskortur og drepsóttir hefðu ekki verið það versta í þá daga. Það langversta var tóbaksleysið og þar á eftir brennivínsleysið. Ef menn höfðu nógan svartadauða og tóbak til nefs og lungna var hægt að lifa lengi án þess að eiga í soðið. Og ef einhver gerðist svo ófyrirleitinn að brjótast inn og stela tóbaki frá náunga sínum var hann óðar handsamaður og leiddur til snörunnar; en snaran sú hékk oftast niður úr sterku þvertré, sem lagt var yfir þröngan gilskorning, en stundum var snaran framan á bæjargafli eða viðkunnanlegum kletti, gjarnan úti við sjó.

Tóbaksþjófurinn á Ísafirði hefir áreiðanlega verið aðfram kominn af tóbaksleysi og vafalaust hefir hungrið lengi sorfið að honum, að ekki sé misst á brennivínsleysið. Maðurinn er eflaust öreigi, sem auðvaldið og krataeðlisfantarnir hafa tekið sig saman um að svelta til hlýðni við borgaralegar siðvenjur. Hann hefir og verið mjög örvinglaður þegar hann skreið inn um gluggann í krambúðinni Hamraborg, enda kom í ljós, þá er hann var handtekinn, að hann mundi ekki lengur hvað hann heitir; en hann var búinn að reykja upp úr þremur vindlingspökkum þegar að var komið og stífla báðar nasir með fáheyrðum neftóbaksvaðli og sat flötum beinum á búðargólfinu, lamaður af tóbaksnautn.

Hinsvegar fór lögreglan á Vestfjörðum illa að ráði sínu er henni var falið að rannsaka innbrotið í Hamraborg, því hún stormaði út í Bolungarvík og leitaði þar dauðaleit að höndluninni Hamraborg, en án árangurs. Þetta er svo sem ekki í fyrsta skipti sem lögreglan þar vestra stingur fingri í illilega rangan þumal. Hvernig var það nú þegar lögregla og sýslumaður á Vestfjörðum handtóku sárameinlausa kvenpersónu, að órannsökuðu máli, fyrir að hafa nauðgað og slasað tvo vestfirska heiðursmenn? Það fór eins og til var stofnað, allt út um læri og maga og heiðursmennirnir máttu sitja undir því að vera aðhlátursefni samborgara sinna í mörg ár á eftir. En frekar en ekki neitt handtók lögreglan drukkinn Bolvíking og hafði hann með sér inn á Ísafjörð og kærðu hann, alsaklausan manninn, fyrir innbrot, tóbaksþjófnað og hórdóm.  

Lögreglan leitar að tóbaksþjófi

Þetta er það minnsta sem þeir gátu gert fyrir manninn

Það var nú það minnsta sem þeir gátu gert fyrir manninn, að reka hann. Það vita allir, sem vita eitthvað á annað borð, hverskonar skaðræði það er, að fóðra vonda menn með péníngum, menn sem eru svo miklir bölvaðir þorparar að þeir víla ekki fyrir sér að tala um Samherjaskjölin í sjónvarpinu. Þetta ættu íslensk stjórnvöld að tileinka sér og leggja þegar í stað til atlögu við óþokkana, sem réðust á blásaklausan Samherjann, lugu upp á hann opinberlega í ríxsjónvarpinu og reyndu að sparka honum út af vegi dygða og mannkærleika. Sannlega segi ég yður: Þeir, þ.e. Kveiksormarnir, munu taka út sín makleg málagjöld, en Samherjarnir verða leiddir til hæsta sætis við hlið húsbóndans.

Okkur hér varðar að sjálfsögðu ekkert hvað verður um namibíska blaðamanninn, sem hagaði sér svo ósæmilega í sjónvarpinu að hann var fjarlægður þaðan. Víst er samt, að hinn miskunnsami Samherji hefir miskunnað sig yfir hann bersyndugan með því að gefa honum ágætt drag í rassinn, - raunar svo ágætt, að hann þekkir ekki áttirnar lengur, né hvað snýr upp og hvað niður. En hann er hólpinn, það segir sig sjálft. 

En eftir situr Kveikur og veldur okkur áhyggjum. Hvað er hægt að gera við þann félagsskap svo hann sjái að sér og hætti að abbast upp á saklaust dugnaðarfólk, sem er annálað fyrir dugnað og festu? Sumir, einkum Sjálfstæðismenn og Miðjúngar Sigmundar Davíðs, tala um að fela meindýraeyði verkið, aðrir nefna Sorpu eða urðunarstöðina í Fíflholtum. En það fólk er nú víst þess eðlis, að það má þakka fyrir að hafa sjálft ekki lent í meindýraeyði, Sorpu eða einhverju Fíflholti. En Kveiksliðið, Kveiksliðið skohh, - það má þakka sínum sæla fyrir að vér Íslendingar höfum aldrei orðið svo mannborulegir að koma okkur upp alminnilegu Gúlagi. Þá má og segja, að illa er nú niðurlagt óþekktarangaheimilið í Breiðuvík, en á þesskonar kærleiksheimili hefði verið gott að senda Kveiksliðið á eftir síðustu illvirki þess.

Rekinn fyrir að ræða Samherjaskjölin

Það var nú gott, þó illa færi á tímabili, og um veru Kolbeins á Reykjalundi

Ugglaust er það gott að ólgan og óánægjan að Reykjalundi hafi ekki leitt til þess að starfsfólkið gengi í skrokk á sjúklíngunum. Það hefði verið nöturleg, að sjá til dæmis sérfræðilækni velta hjólastóli með farlama manni innanborðs á hliðina og bæta svo um betur og sparka fólskulega í afturendann hinum liggjandi örkumlamanni; eða ef eitt hjúkrunarkvendið hefði komið, árla morguns, öskrandi eins og ljón inn í sjúkraherbergið og rifið sjúklínginn fram úr með heiftarlegu bölvi og ragni og misþyrma honum á gólfinu á nærklæðunum einum fata. Það hefði ekki þókt gott.

Þó munaði minnstu að einn sjúkraþjálfarinn tæki einn sjúklinginn í gíslingu og pína hann svo hrottalega að gargið og neyðarópin í honum mundu vekja stjórn SÍBS af hinum blautu og klístruðu draumum, sem sótt hafa á þá stjórn að undanförnu. Nú, sjúkraþjálfarinn var kominn með sjúklínginn á pínslubekkinn og farinn að snúa upp á hann og öskrin byrjuð að heyrast fram á gang þegar sjúkraþjálfarinn varð skyndilega óður af bræði, því honum þókti hann ekki hljóða nægilega hátt, og tók fórnarlambinu þvílíkt hreðjatak og snöri upp á. Sjúklíngurinn hækkaði róminn, ekki vantaði það, en svo steinþagnaði hann. Sjúkraþjálfarinn ætlaði að halda sínu striki og snöri betur upp á, en allt kom fyrir ekki, sjúklingurinn gaf hvorki frá sér hósta eða stunu. Þegar betur var að gáð, var manngarmurinn á pínslubekknum steindauður þegar hér var komið sögu og því aungin furða þókt væri eins þögull og raun bar vitni. Svo kom á daginn að sjúkraþjálfarinn hafði snúið hreðjarnar af manngarminum, sem hafði við það tækifæri fengið rokna slag, sem reið honum gersamlega að fullu.

Fyrir nokkrum árum var komið með Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra að Reykjalundi til endurhæfingar. Karlfjandinn hafði orðið eitthvað fyrir barðinu á eiginkonu sinni og hafði legið á gjörgæslu í hálfan mánuð á eftir. Ekki dvaldist Kolbeinn lengi að Reykjalundi, því honum var vísað þaðan tveimur dögum eftir að hann var innritaður, en þá var hann líka búinn að margbrjóta sumar reglur staðarins, með fyrirlitlegum hætti að sumra mati. Fyrir hið fyrsta virti Kolbeinn reykingabannið að vettugi og hló bara þegar honum var skipað að drepa strax þegar hann var nýbúinn að kveikja sér í rettu eftir matinn. Inni á herbergi sínu fól hann áfengi, sem hann staupaði sig á. Þess utan hafði hann bæði kókaín og kannabis í fórum sínum. Ekki voru það þó nautnalyfin sem gerðu Kolbein svo óvinsælan og raun varð á, heldur var það kvennafarið og kynferðislega áreitið sem hann varð sekur um, sem riðu baggamuninn og honum var hent út úr húsi á náttsloppnum einum fata. Og þannig skakklappaðist Kolbeinn, kengfullur, hæskæ og upptendraður af kynferðisfíkn á náttslopp sínum niður á veg og sníkti sér far í bæinn með fullri kerlingu, sem kom aðvífandi á bifreið sinni.                                

Ólgan bitnaði ekki á sjúklingum

Munnholið skaðbrennt, sömuleiðis hakan og niðrá bringu

Það er náttúrlega ekki skrítið að Mírínda þessi Lamberts sé fremur óánægð með sig. Hún segir meðal annars að hún hafi verið í öllum stærðum en upplýsir í sömu andrá, að hún sé 162 séntímétrar á hæð. Má vera að upphaflega hafi hún verið tveggja métra slánakerlíng, en síðan sé margoft búið að skella neðan af henni uns hún sé orðin það sem hún er: Klofstutt stuttfætla, sem búið er að stytta um á að giska tæpa féregtíu séntimetra. Eða var hún máske dvergvaxin í fyrstu og verið lengd austrí Rússlandi?

Þó er nokkur bót í máli, að Míranda hefir tekið líkama sinn í sátt með öllum hans keppum, misfellum og afbökunum. Það vóru lágkolvetnin sem tóku allan vind úr Míröndu, hún féll saman og var um hríð lítið annað en skötubörðin og eyrun, og allir hlógu að henni sem sáu hana. ,,Gleypa loft, klippa gull" hafa löngum verið einkunnarorð Míríndu Lambertsdóttur, og með þau á hraðbergi náði hún vopnum sínum.

Eitt sinn mátti þó litlu muna að Mírinda yrði úr heimi höll í einum megrunarkúrnum. Það bar sem sé þannig að, að Mírinda var orðin hálfblind, allt að því lögblind, þegar hún var að lesa sér til um góðar megrunaraðferðir. Á einum stað stóð, að gott væri að setja tvær matskeiðar af matarsóda út í eitt glas af tilteknum drykk. En þar sem Mírinda var orðin býsna sljó og sjóndöpur þá prentaðist inn í höfuðið á henni að gott væri að setja tvær matskeiðar af vítissóda saman við áður nefndan drukk og gerði hún svo. Þeir sem komu að kerlingarrörinu áttu ekki eitt einasta orð þegar þeir sáu hvers kyns var; munnholið skaðbrennt, sömuleiðis hakan og niðrá bringu, en naflinn slapp, en ekki skautið, og því fór sem fór. En Mírinda er hughraust og hefir tekið líkama sinn í sátt. 
 

Alltaf átt í erfiðleikum með þyngdina

Skáldskaparmál Snjáku Títu og örlagaferð hennar á dráttarvélinni

Hún drekkur lítið en dansar mikið
og í dökkgrænum taumum lekur af henni spikið;
en börnin öll baula þegar hún fellur í rykið
og bölvar þar þar til hún sofnar.

Svona orkti Snjáka Títa, móðursystir Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns. Kolbeinn var eitt sumar í sveit hjá Snjáku frænku sinni og fór þaðan aftur afsveinaður, forhertur glæpabófi, skíthæll og drykkjusjúkt ungmenni. Það var sem sé fullkominn óþverri fyrir foreldra hans að fá hann aftur úr sveitarsælunni. Um haustið fór hann suður og kynntist frú Ingveldi, sem þá var stuttpilsuð ungfrú, og Máríu Borgargagni, en þær höfðu báðar hið versta orð á sér og sóttar- og baktéríuhræddir menn þorðu ekki að koma nálægt þeim.

En fyrst minnst hefir verið á Snjáku Títu, er ekki úr vegi að nefna í fáum orðum meinleg örlög hennar. Snjáka Títa féll nefnilega ofurölvi aftur af dráttarvélinni og varð undir herfinu, sem dráttarvélin dró á eftir sér; en Snjáka var talsvert gefin fyrir jarðarbætur og túngræðslustörf á bújörð sinni. Þrátt fyrir að illa horfði í fyrstu, þá slapp Snjáka Títa lifandi frá þessu hræðilega slysi, en eftir það hefir hún litið út eins og ófreskja af öðrum heimi, svo hræðileg, að börnum er aldrei leyft að sjá hana.

Það eftir þessar ægilegu ófarir, sem Snjáka Títa orkti um sjálfa sig:

Eitt sinn var eg sæt og fín, en er nú ljótari en villusvín;
að mér drengirnir gera grín og bjóða mér upp á brennivín.
Ek em tætt og tilfinningalega rofin  og tólin á mér dofin.
En samt eg hlæ, dæ rí ræ, helló gúdd bæ.

Kim drekkur sjaldan áfengi þessa dagana