Myndarpilturinn

Þessi frekjuskítur í apótekinu, sem Bergvin Gíslason segir frá, er fæddur og uppalinn í Sjálfstæðisflokknum, um það þarf ekki að fara í neinar grafgötur. Sennilega er púkinn enn á því menningar- og þroskastigi að klæða sig á sunnudögum uppá í SÚS-stuttbuxurnar og hengja gylta ránfuglinn í boðunginn á helbláa jakkanum, sem hann notaði alltaf þegar hann fór á fundi í Heimdalli til að læra Mammónssálmana og ávöxtunarbænirnar.

Það passar líka alveg við svona drengi, að fara í andnauð af frekju oft á dag. Þá verða þeir últra dimmbláir í framan, tala framandi tungur sem aunginn skilur, og kasta sér iðulega grénjandi í gólfið ef þeir fá ekki það sem þeir heimta. Eitt svona eðjót fór húsavillt í fylliríi. Hann ætlaði að fara upp í hjá stúlku sem hann kannaðist við af hafa af henni gögn öll og gæði. Hann bankaði valdsmannslega á þær dyr þar sem hann hugði telpuna búa fyrir innan. Svo var lokið upp og í gættinni stóð gildvaxin og axlabreið kérlíng, heldur grett og illileg í framan. Okkar maður spurði eftir stuttpilsuðu telpunni, en kérlíngarandskotinn snöri upp á sig og kvaðst ekki kannast við þá drós. Litli frjálshyggni Heimdellingurinn sagði þá upp í opið geðið að kérlíngu, að hún lýgi því. Morguninn eftir var þessi myndarpiltur fiskaður nær dauða en lífi upp úr sorptunnunni við hús þeirrar gömlu.

Í annað sinn komu tveir vel greiddir og nýfjálshyggjuheilaþvegnir djöflar að sveitabæ og heimtuðu brennivín og kvenfólk af bóndanum. Bóndi, góðlegur karl með há kollvik, taldi að lítið um nefndar vörutegundir hjá sér, en gestirnir hótuðu honum í staðinn að rífa undan honum og hengja hann á rassgatinu upp í símastaurinn á hlaðinu. Svo tóku þeir í öxlina á bónda og hugðust kasta honum út í móa og vaða inn og drekka allt það brennivín sem þar væri að finna og tína leppana utan af kvenpéníngnum. Þessir óþokkar hafa hafa ekki sést síðan, því bóndinn tók á móti þeim og kæfði þá í fjóshaugnum og sökkti þeim að svo búnu í hauginn. Næsta vor bar bóndinn þá félaga á tún, en þá höfðu þeir samsamast mykjunni í haugnum svo vel að þeir voru óþekkjanlegri frá hinum gróðurvekjandi húsdýraáburði.

„Hann er að kafna úr frekju“

Flokkur á barmi glötunar og útskúfunar

Ósköp er að heyra þetta. Hvernig vogaði konan sér að afþakka tilskrif frá hinni heilögu þrenningu, Nýfrjálshyggjunni, Frelsinu og Trumpismanum, og vísa þar með sjálfum Sjálfstæðisflokknum á bug og rekan hann eins og riðuveikan uxa út í ófæruna. Fyrr má nú vera! Nú verður Flokkurinn að bregðast hart við og rannsaka konuna Ragnheiði Ósk Erlendsdóttur og athuga hvort ekki séu einhver samhæfð ráð til við henni; það gengur ekki að kvenpéningur landsins vaði um með óvirðingu, flím og rógburð um Flokkinn, innviði hans og burðarstólpa. En þessi ókurteis og dónalega frauka er ekkert einsdæmi þegar kemur að dólgshætti og óvirðingu við Flokkinn.

Vissulega standa mörg spjót á Sjálfstæðisflokknum þessa dagana og á Flokkurinn sjálfur alla sök á því ástandi. Ekki er að spurja að því skohh. Aðsteðjandi kynlífs, kynferðis og kynáttunarvandi steðjar að flokkum. Stórátak í geldingum og afnáttúrun er óumflýjanleg og litlar telpur á framabraut Mammóns verður að endurforrita og gegnumlýsa. Hins vegar. Hins vegar. Er hætt við að Flokkurinn hafi ekki þrek né siðferðisstyrk til að leggja til atlögu við graddana sína og kóðvíðsfrelsara, því Sjálfstæðisflokknum hefir hnignað svo á siðræna sviðinu að heita má að hann sé orðinn fullkomlega siðblindur og hafi því hvorki burði né hæfileika til að snúa við af braut hinnar absólútu úrkynjunar.

Hörmungar Sjálfstæðisflokksins í dag leiða hugann ósjálfrátt að síðustu dögum Rótarýklúbbsins Fjallafjölnis. Rótarýklúbburinn Fjallafjölnir hafði starfað með eftirtektarverðum glæsileik um árabil og safnað fé til góðgjörða. En svo gerðist það eitt árið, snemma vors, að kynvilla stakk sér niður í Fjallafjölni. Þetta var víst furðusvæsið afbrigði. Og Fjallafjölnir reis ekki undir álaginu, bugaðist, stóðst ekki lengur og féll. Og fall Rótarýklúbbsins Fjallafjölnis var hátt, enda kynvillan mikil og siðferðisþrekið ekki upp á marga fiska. Það er óneitanlega margt líkt með tortímingu hins eðla rótarýklúbbs og upphafinu að endalokum Sjálfstæðisflokksins. Hver hefði trúað því fyrir fimmtíu til sextíu árum, að þessi siðugi flokkur mundi eiga eftir að ramba á barmi glötunar og útskúfunar af kynferðislegum ástæðum, brenglun, ólifnaði og lostafullum tilburðum, sem eru auðvitað fyrir neðan allar andskotans hellur.

Ragnheiður afþakkaði bréfið frá Arnari

Skarað í kulnaðar glæður Eflingar eftir botthlaup kattarins í sekknum

Gott er að skuli vera að lifna örlítið yfir Eflingu. Nú eru eignirnar farnar að tilkynna framboð í belg og biðu og aunginn veit hvað upp úr stendur flugvallarsnótin eða Gröfu-Gvendur. En eitt er víst og það er það, að Bandaríkja-Sólveig og Amríku-Viddi hrukku fyrir eigin tilverknað fyrir borð og verður ekki bjargað úr þessu. Þetta var ansans ári snautleg ferð hjá Bandaríkja-Sólveigu, en við verðum að vona að henni líði undur vel með að hafa brugðist hinum óbreytta félagsmanni jafn herfilega og raun hefur borið vitni og svona fór um sjóferð þá.

Hins vegar er því miður ekki hægt að átta sig á fyrir hverja frambjóðendurnir tveir eru að bjóða sig fram. Er Gröfu-Gvendur frambjóðandi skrifstofunnar, eða er það flugvallarsnótin? Það er nú spurningin. Mér er alla vega sagt af innanbúðarpersónu, ef persónu skyldi kalla, að annar frambjóðandinn sé gerður út af skrifstofuliðinu á Eflingakontórnum, en hinn gangi erinda stjórnarinnar, sem sé leifanna af stjórn Bandaríkja-Sólveigar, Amríku-Vidda og hálfbrjálaða klansins á Gunnarsmárahælinu. Nú er að sjá hvort þriðji frambjóðandinn gefur sig ekki fram fyrir hönd verkafólksins í Eflingu, því fyrrgreindir tveir framboðsaðilar eru í allt öðrum leik en stéttarbaráttu og verkalýðsmálum.

Það var nú assgoti skemmtilegt að sjá þegar Bandaríkja-Sólveig hljópst veinandi og gargandi frá öllu sem hún hafði verið kjörin til í Eflingu og verkalýðshreyfingunni með fémínísk frollublótsyrði á vör, sem hljóðuðu upp á, með há-amrískum framburði, að fjandans skrifstofuhyskið hefði rekið sig frá Eflingu. Auðvitað stóðst fúkyrðaflaumur hinnar æstu frauku aungva skoðun, seiseinei, jafnvel ekki einusinn þókt hann væri auðheyranlega með amrískum hreim. Skrifstofufólkið hefði ekki með neinum ráðum getað rekið Sólveigu, til slíkra meistarastykkja skorti því allar heimildir félagslaga Eflingar. Á hinn bóginn beraði Bandaríkja-Sólveig við þetta tækifæri, þ.e. brotthlaupið, sig sem ofdekraðan keipakrakka, frekan og illskeyttan þannig að ljóst varð að hún hafði verið kötturinn í sekknum frá upphafi, umskiptingurinn í eldhúsinu og raddslitni haninn á fjóshaugnum.   

Vill verða formaður Eflingar

Þeim opinbera dáraskap skulum vér hrinda á haf út

Jæja, góðir landsmenn. Ætli sé ekki nóg komið af þessum opinbera dáraskap og smáborgaralega undirmálssnobbi sem orðuveitingafroðan á Bessastöðum er? Jú, víst er fyrir margt löngu komið nóg af slíku. Í mörgum tilfellum hafa orðuveitingarnar virkað eins og verið sé að hæðast að einhverjum litlausum beyglum, sem hafa ekkert annað til sakar unnið en að mæta til vinnu sinnar eins og vankaðir og syfjaðir sauðir, og fólkið úti í samfélaginu hefir hlegið að öllu saman og gert ónotalegt grín að aumingja orðuhöfunum. En satt að segja er orðuveitinganefnd, krossar hennar, fálkar og riddarar, helst til grátt gaman af hálfu hins opinbera, burgeisastéttarinnar og forseta Ísland, þegar öllu er á botninn hvolft.

Í þetta sinn voru tólf giljagaurar og báðum kynjum krossaðir á Bessastöðum, þar af voru einungis tveir, sem hugsanlega voru einhverra verðlauna verðir. Hinir tíu eru því miður fulltrúar þurrar meðalmennsku, moðsuðu og kannski einhverju þaðan af verra; þeirra raunverulegu verðlaun veður aldrei annað en hlátur og flím þjóðarinnar í þeirra garð vegna krossins sem kenndur er við blóðgrimman vargfugl og hengdur var utan á þau af fullkomnum dáraskap og asnaskap, mitt í borgarlegri uppdráttarsýki yfirstéttarinnar.

Á þessari stundu er við hæfi að rifja upp orð Magnúsar heitins Kjartanssonar ritstjóra og sósíalista, en hann sagið eftir eina hlálega stórriddara- og fálkaorðuveitinguna, að áður fyrr hefðu ræningjar verið festir á kross, en í dag væru krossar hengdir á ræningja. Við orð hins ljóngáfaða ritstjóra Þjóðviljans mætti svo svo sem bæta því við, að auk ræningjanna væru krossar hengdir á landeyður og innantómar og vafasamar toppfígúrur fyrir ekki neitt. Já, kæru vinir, nær og fjær, ættum vér sem samfélagsheild ekki að einsetja oss, að hefja á nýju ári heiðarlega, markvissa og gefandi baráttu gegn öllum þeim uppskafningshætti, lágmennsku og blekkingaleikjum, sem haslað hafa sér völl og komið sér fyrir í þjóðlífi voru? Ættum vér ekki bara að gera það að áramótaheiti voru nú og hefjast handa við að hrinda borgaralegri ónáttúru á haf út eins og úldnum svínsskrokkum?    

Tólf fengu fálkaorðuna í dag

Samhygð og samstaða Katrínar, Flokkseigendafélagsins og undarennuunganna

Samhygð og samstaða, Katrín Jakobsdóttir? Ef þú kynnir að skammast þín, værir siðferðislega rétt stillt og óspillt og kynnir þig yfir höfuð gagnvart alþýðu manna, þá hefðir þú ekki látið sjá þig né heyra í útvarpi og sjónvarpi í kvöld. Ef það væri allt í lagi með þig, ef þú siðferðilega heilbrigð og óspillt værirðu ekki með þann stól undir rassborunni sem þú hefir setið í undanfarin ár eins og gangslaus önd sem rúin hefir verið flugfjöðrum sínum. Þá værirðu kannski að vinna í sjoppu, á lager hjá BYKO, eða í fiski niður á Granda hjá honum Guðmundi næstumsveitunga mínum frá Rifi og værir ef til vill búinn að kynna þér stéttabaráttu verkalýðsins og farin að taka dálítinn þátt í henni.

En nei, aldeilis ekki. Þín hugsjón virðist hafa verið að smjúga inn í raðir tvístígandi óheilindafólks á vinstrikantinum, nudda þér upp við þann skríl til að fá tækifæri til að vinna gegn sósíalismanum, fegurst hugsjón alls mannkyns, og þjóna þannig kapítalismanum, auðvaldsþjóðskipulaginu, arðræningjunum, gerast samherji Samherjanna og Guðmundar frá Rifi, Bjarnaben og Engeyinga. Það er varla hægt að leggjast lægra í pólitískum sóðaskap, frú Katrín Jakobsdóttir, eða heldurðu það? Er virkilega eftirsóknarvert að vera falskur, óheiðarlegur og skammarlegur pólitískur úlfur í sauðargæru og veifa svika- og óheilindaeyrunum upp úr ullarflokanum framan í alþýðuna sem stofnaði þennan flokk, sem þú hefur nú verið sett til valda að ófyrirleitnu og borgaralegu Flokkseigendafélagi?

Nei, góða mín, það dylst fáum lengur hvar þín slepjulega og óhreina samhygð og samstaða liggur, með hvaða óaldarlýð þúfutittlingshjarta þitt slær. Það er satt að segja með öllu óskiljanlegt hvernig á því stendur að lítilfjörleg persóna af borgarastétt Reykjavíkur skulir, án nokkurra sjáanlegra hæfileika eða pólitískra hugsjóna sósíalista, skulir hafa orðið varaformaður og síðan formaður Vinstrihreyfingarinnar græns framboðs, sem fyrst og fremst var stofnuð af róttækum sósíalistum.(Ég tel Stenngrim, Álfheiði og Swavarsfjölskylduna og þeirra nánustu ekki með róttækum sósíalistum þar eð það fólk hefur alltaf átt betur heima með peningapervertunum við hina kapítalísku rúllettu í spilasölum auðvaldsins.) En er nú ekki að verða nóg komið, frú Katrín? Það eru langflestir landsmenn búnir að sjá í gegnum þig; þú stendur nú frammi fyrir alþýðunni eins og berrassaður og lítilsigldur auðvaldsþræll, þrátt fyrir að þú vefjir þig inn í margra metra langa ullartrefla þegar þú spígsporar um sali Alþingis, eða klæðir þig í lopapeysu, sem þú lætur ljósmynda þig í með einhverja smáa fífilbrekku í bakgrunni, þegar þú ferð upp fyrir Elliðaárnar. Í það minnsta gætirðu hundskast til að taka ásamt vinum þínum bæði ,,vinstri" og ,,grænt" út úr nafni flokksins sem þú fénýtir. Hreyfingin Framboð væri gott nafn á flokkinn þinn, passlega halaklippt fyrir þig, Stenngrim og Álfheiði. En þú ert ef til vill sama Katrín og kemur fyrir í metsölubókinni hans Tómasar Jónssonar?  

Samhygð og samstaða skiptir mestu

Að skjóta menn eða skjóta á menn ...

Jæja, vér megum ugglaust þakka fyrir að Kári skaut ekki Wíllúm og þennan Harvardspjátrung hreinlega með gæsariffli, en lét sér nægja, eins og sönnum heiðursmanni sæmir, að skjóta á þá nokkrum viðvörunarskotum. Hins vegar má að sönnu færa að því rök, að skothríð Kára merki í raun og veru, að hann telji bæði Wíllúm og Harvardgosann heldur illa vankaða og alls ekki viðræðuhæfa. Willúm er auðvitað einn af þessum ónothæfu lukkuriddurum sem vafrað hafa inn á svið stjórnmálanna á einhverju allt öðru en stjórnmálalegum verðleikum eða mannviti, hvað þá hugsjón. Mætti sá karl hrökkvað aftur fyrir sig af ráðherrastólnum og skondrast niður í kjallarageymslu gömlu, vitskertu Framsóknarmaddömunnar, eða bara hreinlega á kaf í Framsóknarfjóshauginn og forarvilpuna.

Hvað Harvardálfinn varðar, þá viðist honum hugleikið og eftirsóknarvert að komast á bekk með ekkilækninum Guðmundi Karli og verða augnakarl hlustenda Útvarps Sugu. Það er þó hugsjón, þótt hláleg sé. Að öllu samanlögðu þá liggur mjök í augum úti, að Wíllúm og Harvardurinn hafa ekkert í klærnar á Kára að gera, jafnvel þótt þeir brúki kjaft og hagi sér eins og vitgrannir götustrákar, og eru því dæmdir til að bíða snautlegan ósigur í viðskiptum við hann, og það er bara gott.

Fólk hefur sem vonlegt er afar miklar áhyggjur af stjórnmálalýðnum, sem það hefir af annarlegum ástæðum kosið yfir sig. Síðast í dag þorði aumingja maddama Inga Sæland ekki í árlegan kjaftaþátt á Stöð 2. með hinum foringjanefnunum. Hún hræddist að fulltrúi Sjálfstæðisflokksins smitaði hana af alvarlegum sjúkdómi. Náttúrlega kumruðu hinir glaðbeittu Sjálfstæðis er þeir fréttu af fjarveru maddömu Sæland og lugu því samstundis upp, að kérlíngin væri augafull og hefði sökum ölvunar ekki verið hleypt inn í sjónvarpshúsið. Já, þeir eru alltaf hreinlyndir og sannleikselskandi þarna í Valhallarmusterinu.

Kári skýtur á Willum og Jón Ívar

Stæltur Íslendingur, sem minnir oss á fornkappa, Björn, Sigurð og Grím borgara

Þessi gleðilega frétt sannar svo ekki verður um villst að enn eru uppi horskir menn á Íslandi. Að stæltur Íslendingur á besta aldri skuli sjá sér fært að vaða fáklæddur út í ískaldan heimskautaveturinn í drepsóttarfaraldrinum miðjum, þess albúinn að leggja til náungans með sveðju elligar skjóta hann niður af færi, gefur oss langþráð tilefni til að minnast fornkappa vorra, að viðbættum Birni í Öxl, Sigurðar Gottvinssyni og Grími borgara, á jákvæðan og uppbyggilegan hátt.

Ekki hefir enn verið gefið út hvursu marga kappanum tókst að höggva niður, né hve marga á hlaupum honum auðnaðist að hæfa með byssunni áður en yfir lauk, en þær tölur verða eflaust birtar opinberlega fyrir miðnætti. Þegar komið var með garpinn í fangaklefann tók Hálfdán Varðstjóri við honum með óduldu nautnaglotti á vör. Um slagsmálin í heimahúsinu er það að segja, að Hálfdán Varðstjóri sjálfur mætti þar á vettvang og skrúfaði ærlega niður í slagsmálahundunum, sem reyndust vera hjón á sextugsaldri, góðkunningjar Hálfdáns og litlir vinir.

En fyrst minnst hefir verið á Grím borgara á þessum fátæklegu blöðum, er ekki nema rétt að upplýsa að hann var upphafsmaður borgarastéttarinnar á Íslandi. Frá öndverðu hefir Grímur verið sú fyrirmynd íslenskrar borgarastéttar sem burgeisar og betra fólk landsins hefir litið langmest upp til. Enda ekki að furða. Grímur borgari sýndi það nefnilega í lifanda lífi, að hann var ekki aðeins vel látinn og rómaður kjötkaupmaður heldur ákveðinn og dugandi í einkalífi sínu. Um Grím borgara getur fólk lesið sér um til fróðleiks og gleði í ,,Öldinni sem leið, fyrra hefti" og víðar í annálum.  

Handtekinn vopnaður byssu og sveðju

Nútímalækningar á einkarekna sjúkrahúsinu virka mun betur gegn kóvíð

Aumingja blessuð stúlkan að lenda í þessu. Og útlitið ekki sem best. Svo eru komnar upp nýjar og óhuggulegar kenningar um sjúkdóminn sjálfan, sem sé a hann sé ekki venjuleg flensa heldur eitthvað annað, sem fólk ber sér ekki í munn kinnroðalaust. Í nútímalækningum á kóvíð nítjánda gegna stólpípur og laxerolíur veigamiklu hlutverki. Sem betur fer er Áslaug litla Arna komin á stólpípu, en hún fékk forgang til lækninga hjá kóvíðslækningateyminu á einkasjúkrahúsinu sem hún var lögð inn á. 

Það kvað vera ákveðin mannraun, en í leiðinni mikil áskorun, að ganga gegnum hraða stólpípumeðferð og vera um leið með bullandi beinverki, flökurleik og dúndrandi höfuðverk. Í morgun átti ríkisstjórnin, eða það sem eftir er af henni, samtal við lækningaforstjóra einkasjúkrahússins þar sem Áslaug Arna, Bjarniben og telpan með langa nafnið sem aunginn veit hvað heitir, liggja helsjúk og þiggja allar nýjustu nýjungar í kóvíðslækningum. Lækningaforstjórinn kvartaði mjög undan erfiðleikum sem fylgja því að ræsta úr fólk sem lifir mest á humar og hvítvíni; slíkt sé vart gerlegt innandyra, pestin er af hlýst sé af þeirri stærðargráðu, að þeir sem að framkvæmdinni koma þurfi langvarandi áfallahjálp á eftir.

Þá kom fram í samtalinu við lækningaforstjóra einkasjúkrahússins, að Bjarniben sé mjög þolinmóður sjúklingur, viðbrögð hans við lækningaaðferðunum séu straumlínulaga og þegar hann fékk uppsölumeðalið í gærkveldi hafi hann loks farið yfrum og vel það. Í morgun, þá að var komið, var sjúklingurinn búinn að öðlast augnaráð frosinnar ýsu og starði látlaust upp í loftið, en litarhaftið í kinnunum orðið grænleitt og rannsóknir hafa sýnt að kóvíð nítjándi er blessunarlega á undanhaldi og auðséð að hægt verður að útskrifa sjúklinginn á morgun.   

Áslaug Arna með kórónuveiruna

Íllt er það allt og bölvað. Flokkurinn munaðarlaus, punglaus og við dauðans dyr

Jæja, þá er Sjálfstæðisflokkurinn búinn að vera. Það hlaut að koma að því. Eftir situr höfuðlaus her, vitstola drengir og heldur ógáfaðar smápíur með yfirstéttarstandpínu, ef svo hógværlega má að orði komast. Nú er bara að fólk taki sig saman og biðji til Guðs að kóvíðurinn hlaupi ekki í vonda staði á honum Bjarnaben, og ekki heldur í honum Birgi Áramannasyni. Verst er að Guði ku vera alveg sama um þessa pilta og skiptir sér ekki af hvoru megin á rassi þeir ríða.

En hvernig í ósköpunum stendur annars á því að Bjarniben er smitaður af kóvíði nítjánda? Það er eitthvað dularfullt við það - og andstyggilegt. Hvar í skrattanum var karlsveskjan að paufast? Varla innan um óæðra fólk? Ekki trúum vér því. Einn af jólasveinunum, Gluggagægir, hvarf aftur til fjalla útbíaður af kóvíðsvírúsum og aunginn veit hvernig honum hefir reitt af síðan. Karlauminginn lét freistast og fór upp í til smitaðrar frúar í einangrun; hann hafði séð á hana bera innum glugga og stóðst ekki mátið, og hún ekki heldur.

Annars var jólasveinahyskið óvenju uppivöðslusamt og óprúttið í ár. Sömu sögu er að segja um Grýlu, Leppalúða og Jólaköttinn. Og nú hefir þessi óþjóðalýður skrímslavætt Sjálfstæðisflokkinn með þeim afleiðingum að æ færri vilja sjá eða heyra þann ófétislega selskap. En að smita formanninn og þingflokksformanninn, þeim andskota bjóst aunginn við. Svo tóku einhverjir sig til og lugu því upp að oddviti Flokksins í borgarstjórn væri punglaus og nú hefir hann verið hrakinn á brott, ærulaus og ónýtur. Þó veit aunginn til þess að hann hafi verið pungskelltur. Að vísu er umræddur oddviti ekki með neitt pungsig, en punglaus er hann ekki með öllu; hann hefir harða vörtu, ósköp litla og óásjálega, þar sem aðrir foringjar hafa stál- eða gullpung. En það þýðir ekki að fást um þessar sorgir allar. Flokkurinn er munaðarlaus í augnablikinu, líklega dauðvona. Á næsta ári andast hann svo úr uppgerð og margir munu gjöra sér ferð að leiðinu til að pissa á það eða eitthvað þaðan af verra. 

Bjarni smitaður

En Guðni Th. blindaði þá báða í einni svipan

Þeir voru líka tveir saman, helvítin atarna, sem veittust að hinum prúða heimilisketti Guðna Th. þar sem hann var erinda sinna í blómabeði nágrannana. Það var augljóst frá byrjun hvað þessir tveir ætluðu sér varðandi Guðna Th. því þetta voru blóðgrimm villudýr sem aldrei höfðu gott í hyggju. Þeir stukku að Guðna Th. hvor úr sinni áttinni og hugðust slíta hann sundur á minni sín. En Guðni Th. sá við djöflunum á ögurstundu og sló til beggja í sömu andrá með þeim árangri að hárbeittar klærnar sneyddu sundur glyrnurnar á þeim. Síðan hafa þessir morðóðu hundar verið staurblindir og hafa þurft blindrahund til að leiða sig um stræti og torg bæjarins.

Ekki voru hundarnir sem ætluðu sér að myrða Guðna Th. með því að slíta hann millum sín í tvennt ungverskrar ættar eins og helvítin sem káluðu kettinum í Laugarnesi. Þeir voru kynjaðir af standi blóðhunda, sem hafðir eru til að elta uppi minka og refi, og töldu sig því fyrirfram eiga alskostar við einn gulbröndóttan kattarfjanda, sem sat á hækjum sínum í blómabeði. En það fór á aðra leið, eins og fyrr greinir, og hljóðin í blóðhundunum þegar þeir glötuðu sjóninni voru óhugnanleg, hrottalega voveifleg, svo þeir sem til heyrðu hafa ekki náð sér síðan. Sá eini sem hefir náð sér er Guðni Th. því þegar hann sér hund álengdar sendir hann þeim uggvænlegt tillit svo þeir hlaupa ýlfrandi heim.

Sem kunnugt er eru kettir ævinlega í sambandi við nornir. Þeir útvega þeim ýmis efni sem þær þurfa á að halda en eiga erfitt með að afla sér sjálfar, þrátt fyrir að geti flogið um loftin blá á strákústum. Guðni Th. er til að mynda í viðskipta sambandi við norn, sem er í senn afleitur vargur og mannæta ef því er að skipta; hann hefir jagað hrafna og fært norninni, sem tekur úr þeim gallið, sem er nauðsynlegt til að gjöra galdra mögulega. Músarindla hefir Guðni Th. veitt fyrir nornina, sem og fáséna fugla eins og snæuglur, sem fást á bak Kaldnasa. Einnig hefir Guðni Th. farið inn um glugga hjá ókunnugu fólki og stolið óhreinum nærbuxum af vergjörnum kérlíngum sem þar búa, en úr þeim flíkum sýður nornin ómetanlegt seyði, sem hún selur óvönduðu fólki fyrir morð fjár. Að framan sögðu má ljóst vera að Guðni Th. er metfé og vitur, ráðagóður og skynsamur með afbrigðum.

Hundarnir komnir í hendur eigenda sinna