Að rífa sýslumann í tættlur.

Það er dálítið umhugsunarefni, að reiði maðurinn sem var fullur, hafi haft hug á að láta rakka sína rífa umræddann sýslumann í tættlur. Venjulega nota morðingjar byssu eða hníf við iðju sína, en í einstaka tilfellum bandspotta eða kodda. En reiði maðurinn sem var fullur vildi fara aðra og fáfarnari leið að takmarki sínu. En betur fer fór ráðabrugg hans út um þúfur svo hlálega, að nú situr hann uppi sem eitt ómerkilegt skítseyði með 30 daga skilorðsbundið fangelsi á rassgatinu.

Satt að segja væri þessum hlandaula mátulegt að hljóta sömu örlög og Bretschneider leynilögreglumaður, sem étinn var af sínum eigin hundum.

Skilorðsbundið fangelsi fyrir að hóta sýslumanni lífláti

Herra Haarde álítur þjóð sína samansafn fífla.

Hann er þrifalegur boðskapurinn hjá Geir Haarde þennan þjóðhátíðardaginn. Ennþá skal hausnum barið við steininn og kvótakerfið mært og lofað sem aldrei fyrr. Hvernig dettur þessum auðvaldsþjóni að slengja því eins og ekkert sé framan í þjóðina, að því sé ekki hægt að neita, að kvótakerfið sé það besta sem völ er á í heiminum. Það er greinilegt að forsætisráðherrann G. Haarde er þeirrar skoðunnar að almenningur sé fífl og ekkert nema fífl, annars hefði hann ekki látið svona reginheimsku út úr sér við opinbert tækifæri. Það vita aftur á móti flestir, að fiskveiðistjórnunarkerfið Íslenska er sægreifaelítunni hagkvæmt og rúmlega það, með tilheyrandi arðráni og subbuskap. Það voru menn eins og Geir Haarde sem færðu sægreifamafíunni fiskveiðiauðlindina til eignar, svo það er kanske engin furða þó sá dólgur noti hátíðarræðuhöld á 17 júni til að hampa óþverranum. Við skulum aldrei gleyma því eitt einasta augnarblik, að kvótakerfið hefur ekki skilað þjóðinni neinu nema vandræðum, ávinningur er enginn nema fyrir nokkra bíræfna kvótasjúklinga. En sjávarbyggirnar sitja eftir, rændar auðlindinni sem þær nutu góðs af um aldir. 

Vandinn í sjávarútvegi eitt helsta úrlausnarefnið nú

Frjálshyggjufraukan, blómahrúgan og skátarnir.

Ja, þeir eru gamansamir þarna í borgarstjórn Reykjavíkur, að láta Hönnu Birnu Kristjásdóttur leggja blómsveig á leiði Jóns heitins Sigurðssonar frá Hrafnseyri við Arnarfjörð. Það kæmi mér ekki á óvart þó Jón sálugi hafi litið undan, rétt á meðan frjálshyggjufraukan, lagði frá sér blómahrúguna.

Svo segir í fréttinni að skátar hafi staðið heiðursvörð við athöfnina. Ég vona heitt til Guðs, að skátarnir hafi hagað sér eins og siðaðar manneskjur rétt á meðan þeir stóðu heiðursvörðinn. Það er nefnilega mikil áhætta fólgin í að hafa skáta við svona störf því þeir eru til alls líklegir.  

Dagskrá hátíðarhalda þjóðhátíðardaginn 17. júní á höfuðborgarsvæðinu

Hættulegir stríðsglæpamenn ganga lausir.

Það er svo sem gott og blessað, að handtaka Vlastimir þennann Djordjevic og færa hann fyrir stríðsglæpadómstólinn í Haag. Hitt er aftur á móti stórundarlegt, að sami stríðsglæpadómstóll í Haag skuli ekki enn vera búinna að gefa út kæru á hendur Georgi Búsh og Tona Blair fyrir hroðalega stríðsglæpi þeirra; slík vanræksla af hálfu dómstólsins er að sjálfsögðu stríðsglæpur út af fyrir sig. 

En merkilegast er þó, að nú á vordögum, skuli Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, formaður Samfylkingarinnar, hafa gerst formlegur aftaníoss og bandamaður stríðsherranna Bush og Blair.  

Stríðsglæpamaður handtekinn í Svartfjallalandi

Sú annálaða veiðikló.

Brandu gamli, sú annálaða veiðikló, lá á vínrauðum flauelspúða inni í stofu og reyndi að láta fara vel um sig. Honum var hálfíllt innan um sig því hann var nýbúinn að eta ofan í sig þrjár spikfeitar skólprottur. Hann var svo saddur að hann hefði getað ælt. Og satt var það, hann hafði mörg líf á samviskunni því fyrir hans tilstilli hafði hverfið hans verið hreinustu útrýmingarbúðir árum saman, því auk músa og rotta,hafði hann svelgt í sig frá unga aldri allar maríuerlur, skógarþresti og hrossagauka sem á vegi hans höfðu orðið. En mest púður þótti Brandi samt í þegar hann vann á stokkandarsteggnum, þessum nautheimska og montna fugli. Það var sko krás. Einu sinni, þegar Brandur var ungur, hafði hann drepið mink. En það var svo vond lykt af minknum, að Brandur hafði guggnað á að leggja hann sér til munns. Nú var Brandur hér um bil sestur á friðarstól, enda fátt um alminnilega veiði núorðið. Svo voru afkomendurnir orðnir margir og hver öðrum snjallari í veiðiskap og samkeppnin um veiðina því hörð. En Brandur gamli  var bærilega ánægður með sitt hlutskipti; lét sér nægja eina og eina rottu, svona annað slagið, til að halda veiðigetunni við. Að öðru leyti lét hann gerilsneydda nýmjólk úr pappafernu og soðna ýsu duga. 

Að samsama sig náttúrunni.

Sólin var komin hálf undir hafsbrún, en deyjandi geislar hennar dönsuðu og leiftruðu í spegilsléttum sjónum. Fjöllin mynduðu sitt mótvægi með dökkvum skuggum í gjám og giljum. Unga ástfangna fólkið formagnaðist þar í kvöldkyrrðinni og lét hégómlegar venjur lönd og leið og gáfu sig stemmningu augnabliksins á vald og samsömuðu sig náttúrunni. Hinsvegar var mófuglunum ekki skemmt, því þeim var meinilla við nærveru þessa fallega fólks; lögðu það að jöfnu við minka og melrakka og grimma hrafna. Langt úr fjarlægð bar að eyrum ómstríðan dyn frá Marsey Ferguson, árgerð 1955, sem rímaði óvenju vel við ástföngnu hjúin í þúfnakarganaum - að minnsta kosti þókti mófuglunum það og voru komnir á fremsta hlunn með að pakka saman og fljúga aftur til Afríku. 

Ingveldur og eilífðin.

- Já, það er nú þetta með sálina og eilífðina, sagði Kolbeinn við köttinn sinn hann Brand og röri fram í gráðið, en kötturinn Brandur sperrti eyrun. - Tökum til dæmis hana Ingveldi okkar hérna, hélt Kolbeinn áfram, - ekki gefur hún tilefni til bjartsýni á tilveru eða tilveruleysi sálarinnar. En hvað eilífðina varðar, þá má sú skepna sigla sinn sjó ef hún er ætluð Ingveldi líka til jafns við okkur hin. Þá reis Brandur á fætur og ygldi sig og leit síðan upp á Kolbein þýðingarmiklu augnaráði. 

Ljóð eftir Jónsson og Jónsson:

SILHOUETTES - heldur þurru - ofur þunnt - ofur jákvætt;

með náttúrlegu ODOUR ABSORBING CORL.

Vængjað frá Jónsson og Jónsson

 

Þýð. (andi) Jón rithöf. (undur)

Áfengisneysla barna á leikskólaaldri.

,,Á misjöfnu þrífast börnin best." Þessi gamla, margþvælda tugga, sem nútímafólk foraktar, heldur alltaf sínu gildi, þrátt fyrir allt. Þó svo að tveggja ára sonur Kim Mayorga hafi af vangá drukkið sig pöddufullann í tekílabrennivíni á veitingastaðnum Applebee, þá er aldeilis ekki öllu lokið fyrir þann stutta. Eins og vel flestir félagsfræðingar vita, og þekkja jafnvel af eigin raun, þá er drykkjuskapur fólks á leikskólaaldri ekkert til að tala um og fjarri fer því, að framtíð viðkomandi óreglukrakka sé öll bundin við rennusteininn og öskutunnuportin. Þvert á móti eru framtíðarhorfur slíkra krakka býsna góðar eins og eftirfarandi texti vitnar um: 

Í Egilssögu er frá því sagt er Egill, þá þriggja ára gamall, heimtaði að fá að fara með Skalla-Grími föður sínum í fylliríisveislu hjá Yngvari á Álftanesi. En Skalla-Grímur hafnaði bón sonar síns með svohljóðandi orðum: ,,Ekki skaltu fara, því að þú kannt ekki fyrir þér að vera í fjölmenni, þar sem drykkjur eru miklar, er þú þykir ekki góður viðskiptis, að þú sért ódrukkinn." Að svo búnu steig Skalla-Grímur á hest sinn og reið í brott til veislunnar. Hinn þre vetra Egill undi þessum málalokum illa og tók til sinna ráða, rændi eykhesti föður síns og reið eftir þeim Skalla-Grími og kom að kveldi á Álftanes. Var honum þar vel tekið og setti Yngvar bóndi hann við hlið sér við drykkjuna. Egill Skallagrímsson varð síðar einn frægasti Íslendingur sem uppi hefur verið frá því land byggðist, þrátt fyrir að hafa byrjað drykkjuskap svona heldur á fyrra falli ævi sinnar.

Nú er bara að sjá hvort Júlíus litli Mayorga á ekki eftir að spjara sig að hætti Egils Skallagrímssonar. 

Tveggja ára gamalt barn fékk áfengi í stað eplasafa

Að kasta lifandi bók í sorptunnuna.

Afskaplega athyglisverð og frumleg hugmynd þarna á ferðinni og sannar svo ekki verður um villst, að cocopuffskynslóðin kann sitthvað fyrir sér í absúrd mennningu.

Það er nokkuð víst að ég kem ekki til að nýta mér hið Lifandi Bókasafn, því er nú ver. Hitt er mála sannast, og um það getur fjöldi fólks vitnað, að líki mér illa við bók, sem ég hef hafið lestur á, fer ég ævinlega með skræðuna út í ruslatunnu og viðhef undantekningarlaust subbulegt orðbragð í garð hinnar ólánssömu bókar þegar ég skelli lokinu á. Á þessari stundu gæli ég við tilhugsunina, að ég sjái sjálfan mig fyrir mér með eina af þessum ,,lifandi bókum" í höndunum, segjum kvenkyns femínístabókina, sem ég veit að er leiðinlegri en allt sem leiðinlegt er, á leið til sorptunnunnar.

Það er því eins gott fyrir viðkomandi ,,lifandi bók" að ég á ekki heimangengt á cocopuffsbókasafnið á þjóðhátíðardaginn.

SHÍ stendur fyrir Lifandi bókasafni á 17. júní